Το δίκιο του εργάτη: ακριβό, αργό και αδικαίωτο

του Δ.Τρίμη
Για να εκδικαστεί μια εργατική αξίωση στα δικαστήρια, ο ατυχής εργαζόμενος / άνεργος / απολυμένος θα πρέπει να καταβάλει ποσοστό 1,1% επί του ποσού που διεκδικεί ως δικαστικό ένσημο (φόρος στην πραγματικότητα – επιβάρυνση εισπρακτικού χαρακτήρα).
Αποτελεί σύνηθες φαινόμενο πλέον στις δικαστικές αίθουσες οι δίκες που αφορούν εργατικές διεκδικήσεις κατά τη συντριπτική τους πλειονότητα να αναβάλλονται ή να μην εκφωνούνται καθόλου. Ενα περίεργο «ψεκάστε, σκουπίστε… τελειώσατε» μεταξύ των σχετικών, με τις αόρατες αυτές υποθέσεις, παραγόντων και οι αίθουσες των «εργατικών δικαστηρίων» αδειάζουν σε μισή ώρα.
Γεγονός πρωτοφανές βέβαια, σύμφωνα με την έως πρόσφατα εμπειρία και το διαρκώς ογκούμενο κύμα απλήρωτης εργασίας και απολύσεων χωρίς αποζημιώσεις, αλλά σε καμία περίπτωση ανεξήγητο. Για να εκδικαστεί μια εργατική αξίωση στα δικαστήρια, ο ατυχής εργαζόμενος / άνεργος / απολυμένος θα πρέπει να καταβάλει ποσοστό 1,1% επί του ποσού που διεκδικεί ως δικαστικό ένσημο (φόρος στην πραγματικότητα – επιβάρυνση εισπρακτικού χαρακτήρα).
Απλό παράδειγμα: εργαζόμενος που διεκδικεί αποζημίωση απόλυσης 40.000 ευρώ (μετά, ας υποθέσουμε, από 25 χρόνια εργασίας στον ίδιο εργοδότη) θα πρέπει να καταβάλει 220 ευρώ στο Δημόσιο για να αποκτήσει το δικαίωμα να δικαστεί η υπόθεσή του. Αν σ’ αυτά προσθέσουμε την ελάχιστη αμοιβή που πρέπει να καταβάλει στον δικηγόρο του -τον οποίο προσλαμβάνει υποχρεωτικά ο άνεργος- και η οποία επιβαρύνεται με ΦΠΑ 23% (ναι, ο εργαζόμενος για να διεκδικήσει δεδουλευμένα, αποζημιώσεις είναι υποχρεωμένος να καταβάλει ΦΠΑ διά μέσου του νομικού του παραστάτη, υπέρ της… εξυγίανσης των δημόσιων οικονομικών της χώρας) στο ανωτέρω ποσόν των 220 ευρώ θα προστεθεί ένα επιπλέον ποσόν 400 ευρώ (από το οποίο ο δικηγόρος στην πραγματικότητα θα εισπράξει καθαρά τα μισά και για τα υπόλοιπα θα λειτουργήσει ως εισπράκτορας του Δημοσίου) καθώς και όσα έξοδα απαιτηθούν για αμοιβή δικαστικού επιμελητή (ας υποθέσουμε 50 ευρώ).
Η περιπέτειά του όμως δεν σταματά εδώ. Αν ο εργοδότης του θέλει να τον εξαντλήσει οικονομικά, θα ασκήσει έφεση στην υπέρ του εργαζομένου απόφαση του Πρωτοδικείου, οπότε στο Εφετείο ο ατυχής εργαζόμενος θα επιβαρυνθεί με το επιπλέον ποσόν των 400 ευρώ για να συζητηθεί η υπόθεσή του. Και αν ο εργοδότης του αρνείται να συμμορφωθεί με τη δικαστική απόφαση (πράγμα πολύ συνηθισμένο), θα πρέπει ο ατυχής εργαζόμενος να επιβαρυνθεί με τα έξοδα κατάσχεσης της περιουσίας του ασυνεπούς εργοδότη (αν βρεθεί βεβαίως κάποιο περιουσιακό στοιχείο του εργοδότη του), τα οποία σίγουρα θα υπερβούν τα 1.000 ευρώ.
Ο ατυχής εργαζόμενος της ιστορίας μας ας υποθέσουμε ότι έχει απολυθεί τυπικά και έχει λήξει ο χρόνος απονομής του επιδόματος ανεργίας, έχει ωστόσο προσωπικές και οικογενειακές υποχρεώσεις επιβίωσης. Μπορεί να ανταποκριθεί στα έξοδα ενός αβέβαιου δικαστικού αγώνα ή θα τα παρατήσει μη εμφανιζόμενος καν στο δικαστήριο από το οποίο, στην καλύτερη περίπτωση, θα αναμείνει δικαίωση έπειτα από τρία ή τέσσερα χρόνια στην καλύτερη περίπτωση;
Οπως λέει και η πολιτική ηγεσία, η χώρα χρειάζεται επενδυτές για να εξυγιάνει τα οικονομικά της. Πρώτοι και καλύτεροι λοιπόν οι απολυμένοι / απλήρωτοι. Μόνο που δυστυχώς δεν έχουν κεφάλαια να επενδύσουν και όσα λίγα είχαν εξαντλήθηκαν προ πολλού. Θα πρέπει, λοιπόν, για να ορθοποδήσει η χώρα να βρεθούν άλλοι. Αυτοί οι άλλοι όμως έχουν προ πολλού… επενδύσει ως γνήσιοι πατριώτες στην Ελβετία και στα νησιά Κέιμαν.

efsyn