Κυριακή 5 Απριλίου 2020

Δημοκρατία και πανδημία



Επικίνδυνη για τα πάντα η πανδημία, απειλεί ήδη και τη δημοκρατία.
του Παντελή Μπουκάλα
Στριμωγμένος, σχεδόν ντροπιασμένος, ακούγεται ο δήμος μέσα από τις λέξεις «επιδημία» και «πανδημία», που μοιάζουν άχαρες, ίσως και αχάριστες. Η κατάπτωση, από το θετικό στο αρνητικό, από το όμορφο και ελπιδοφόρο του όρου «δημοκρατία» στο καταθλιπτικό του όρου «πανδημία», δεν είναι εύκολη. Τσακίζει κόκαλα. Ξαφνικά βρεθήκαμε μ’ ένα τεράστιο φορτίο στους ώμους. Ατλαντες δίχως την προσδοκία πως θα εμφανιστεί σωτήρας Ηρακλής. Καλοί οι μύθοι, αλλά για να περιγράψουν με την αλληγορική τους γλώσσα την πραγματικότητα, ή για να την ερμηνεύσουν. Οχι για να την αλλάξουν.
Επικίνδυνη για τα πάντα η πανδημία, απειλεί ήδη και τη δημοκρατία. Αναμπουμπούλα δίχως λύκους δεν εννοείται. Και σαν λύκοι, ή τσακάλια, συμπεριφέρονται όσοι θηρευτές της πολιτικής ένιωθαν πως η φόρμα της δημοκρατίας περιόριζε υπερβολικά τις φιλοδοξίες τους και δεν τους επέτρεπε να ηγεμονεύσουν όπως τους όρισε αυτοπροσώπως η Ιστορία. Γι’ αυτούς η κρίση είναι όντως ευκαιρία. Για να αναιρέσουν κεκτημένα, να στραγγαλίσουν τον κοινοβουλευτισμό, να φαλκιδέψουν τη δημοκρατία.
Με το βολικό πρόσχημα της έκτακτης συνθήκης, πολιτικοί που είχαν δείξει προ πολλού, λόγω και έργω, πόσο βαριά αλλεργικοί είναι στη δημοκρατία και τα θεμελιώδη γνωρίσματά της, τον έλεγχο, την κριτική και τη λογοδοσία, σπεύδουν να επιβάλουν ημιμοναρχικά συστήματα διακυβέρνησης. Κάποιες χώρες του Κόσμου που συνηθίσαμε να τον αποκαλούμε Τρίτο αναθέτουν την τήρηση των περιοριστικών μέτρων στον βούρδουλα, στα επαίσχυντα δημόσια καψώνια και στα όπλα. Στην Ευρώπη μειώνεται η δημοκρατία. Και δεν μιλάμε μόνο για την Ουγγαρία, δεδομένου ότι το εξωκοινοβουλευτικό, οιονεί απολυταρχικό στυλ διακυβέρνησης έχει αρκετούς λάτρεις, φανερούς και ανενδοίαστους ή κρυφούς και υποκριτές.
Ο Βίκτορ Ορμπαν της Ουγγαρίας ούτε κρύβεται ούτε υποκρίνεται. Αυταρχικός ήταν, και δεν του κόστισε ιδιαίτερα στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα όπου συμμετέχει, αυταρχικότατος έγινε. Χωρίς δυσκολία, έπεισε την ελεγχόμενη από το κόμμα του Βουλή πρώτα να νομιμοποιήσει τις υπερεξουσίες του κι αμέσως έπειτα να αυτοκαταργηθεί επ’ αόριστον. Με διατάγματα θα κυβερνά πλέον: «Εγώ, η Ουγγαρία, αποφασίζω...» Τους παράτολμους συμπατριώτες του που θα τον επικρίνουν διά του Τύπου, θα τους στέλνει φυλακή. Εχει πια το ελεύθερο. Στους «κλαψιάρηδες» επικεφαλής του στην Ε.Ε., που θα συνεχίσουν να τον ελέγχουν χωρίς να τον κατονομάζουν, θα στέλνει τη χλεύη του με περιτύλιγμα κυνισμού. Ο,τι έκανε και μέχρι τώρα.
καθημερινή

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου