Περί κλέους

του Θωμά Κοροβίνη

Εφυγε πάμφτωχος αλλά πάμπλουτος! Πολλά τα κλέη του πολύκλαυστου αδερφού μας! Μα αυτός και με την κλασική έννοια κλεινός αλλά και φημισμένος με τη σημασία που οφείλει να αντιστοιχεί στην ουσία της λέξης: η έκταση της φήμης να είναι ίση τουλάχιστον με την αξία της. Αντιεξουσιαστής μέχρι τα μπούνια! Ομως εκείνοι που ευνοήθηκαν να κάνουν δοκιμές στο σχέδιο «πρώτη φορά Αριστερά», αν τον πρότειναν για την κορυφαία πολιτειακή θέση, δεν θα περιποιούσε υψηλή τιμή για την πολύπαθη χώρα μας;

Αν είχες την ευτυχία να τον κάνεις φίλο, ήσουν πολλαπλά ευγνώμων για την εύνοια της μοίρας σου. Τον αγαπούσες και σ’ αγαπούσε. Κατείχε την τέχνη ν’ αγαπάει βαθιά και να το χαίρεται. Παράλληλα ήταν μεγαλύτερος αδερφός, δάσκαλος (κάποιοι τον είχαν για γκουρού) και συναγωνιστής –αν συμμεριζόσουν τις ιδέες του ή σε στοίχειωναν κοινά ή συγγενή οράματα. Χαροκόπος και μποέμης σε σημείο να σε επιτιμά γιατί παρατούσες την καλή παρέα χαράματα για δουλειά μετά από ολονύκτιο ξεφάντωμα. Το χιούμορ του καταλυτικό, ο ερωτισμός του διάχυτος, τα αισθήματά του γνήσια, ο πολιτισμός του μοναδικός, η ιδιότυπη κουλτούρα του μεταδοτική. Η συμπόνια και η συγχώρεση, κύρια γνωρίσματά του. Η μισανθρωπία, ό,τι απεχθέστερο για κείνον. Μακάρι να τον έφταναν στο νυχάκι κάποιοι επιδειξιομανείς θρησκευόμενοι. Ενα περιστατικό μόνο που το αποδεικνύει: Το ’15, καλεσμένοι να παρουσιάσουμε τους «Ανθρωποφύλακες» στο Αστυνομικό Μέγαρο Θεσσαλονίκης, προσπάθησα να τον αποτρέψω. –Μήπως να γυρίσουμε πίσω; Τόσα τράβηξες απ’ τους πατεράδες τους. Αυτοί δεν αλλάζουν. –Δεν έφταιγαν πάντα τα παιδιά, απάντησε μειλίχια, αλλά, όπως και να ’χει, συχωρεμένοι να ’ναι!

Κανείς μας δεν είναι άγιος! Αλλά εκείνος, σημαιοφόρος μιας παγκόσμιας απελευθέρωσης σε όλα τα μέτωπα, με την έμφυτη καλοσύνη, την απέραντη ψυχή και το πανοικουμενικό πνεύμα του, άγγιξε ίσως τις παρυφές μιας άλλης τάξεως αγγελικής ομορφιάς. Ηταν ένα κόσμημα ατίμητο στην αλληλοσπαρασσόμενη αδελφότητα των ανθρώπων.

Περικλή μου, σήμερα είναι όλα όπως τ’ άφησες προχτές το πρωί. Μπορεί και λίγο χειρότερα. Οι άνθρωποι στον κυκεώνα τους! Οι φυλακές στη σειρά τους! Οι ανθρωποφύλακες στα πόστα τους! Μένει εμείς, οι «ζώντες οι περιλειπόμενοι» να συνεχίσουμε τον αγώνα. Καλό παράδεισο, αθάνατε αδερφέ!
efsyn