Τα μέτρα για την προστασία των ευάλωτων και αδύναμων πληθυσμών είναι ο καθρέφτης για τον τρόπο που ένα κράτος επιλέγει να αντιμετωπίσει τη ζωή.
της Κωνσταντίνας Κουντούρη
Τα 150 κρούσματα κορονοϊού στον χώρο φιλοξενίας προσφύγων-μεταναστών στο Κρανίδι σήμαναν συναγερμό στα δελτία ειδήσεων και τα μεγάλα ΜΜΕ που έσπευσαν να αναπαράγουν κλίμα φόβου και πανικού, τη στιγμή που εδώ και αρκετό καιρό υπήρχαν προειδοποιήσεις και εκκλήσεις από εγχώριες και διεθνείς οργανώσεις να παρθούν δραστικά μέτρα από την κυβέρνηση προτού να είναι πολύ αργά.
Οι χιλιάδες άνθρωποι που ζουν μόνιμα σε συνθήκες εγκλεισμού και καραντίνας, στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλον και χωρίς τα απαραίτητα μέτρα προστασίας καλούνται να παλέψουν μόνοι τους και με αυτόν τον άγνωστο εχθρό. Και αυτή τη φορά κανένας κυβερνητικός εκπρόσωπος δεν μπορεί να τους κουνήσει το δάχτυλο ή να τους μιλήσει για ατομική ευθύνη. Πώς μπαίνει κάποιος σε καραντίνα όταν είναι υποχρεωμένος να ζει μόνιμα σε συνθήκες συνωστισμού; Πώς είναι δυνατόν να μην υπάρξουν κρούσματα όταν οι περισσότεροι ζουν σε αντίσκηνα και κοντέινερ διαμονής ή σε μικροσκοπικά κελιά και κρατητήρια; Δυστυχώς οι ζωές κάποιων φαίνεται να παραμένουν σκόπιμα αόρατες. Εκτός και αν πρόκειται να μολύνουν εμάς τους υπόλοιπους, τους «καθαρούς» και «ασφαλείς» που έχουν τουλάχιστον τέσσερις νοικιασμένους τοίχους για να στοιβάξουν τις ζωές τους.
Παρά τις συνεχείς εκκλήσεις από συλλογικότητες και οργανώσεις, κανένα δραστικό μέτρο δεν πάρθηκε για τις ευάλωτες ομάδες που ζουν σε άθλιους προσφυγικούς καταυλισμούς, αλλά και μέσα στις φυλακές. Οι κρατούμενοι έχασαν αυτό το διάστημα και τα λιγοστά δικαιώματα που τους είχαν απομείνει. Εδώ και αρκετό καιρό δεν δέχονται επισκεπτήρια, δεν δικαιούνται άδειες, δεν έχουν στη διάθεση τους μάσκες και αντισηπτικά. Στους προσφυγικούς καταυλισμούς οι συνθήκες υγιεινής είναι απαράδεκτες. Ακόμη και τα παιδιά που βρίσκονται ασυνόδευτα στην Ελλάδα χωρίς γονέα ή συγγενικό πρόσωπο ζουν μέσα σε κελιά της αστυνομίας και σε κέντρα κράτησης μονίμως εκτεθειμένα σε δεκάδες κινδύνους.
Η διενέργεια µαζικών τεστ και η αποσυμφόρηση, ειδικά για τους ανθρώπους που στοιβάζονται σε μικρούς χώρους και κλειστές κοινότητες είναι περισσότερο επιβεβληµένη από οποιαδήποτε άλλη κατηγορία πληθυσµού. Ο συνωστισμός, οι κοινές τουαλέτες και η κακή υγιεινή καθιστούν σχεδόν αδύνατη την εφαρμογή βασικών μέτρων πρόληψης, επομένως εκεί θα έπρεπε να πέσει η βασική μέριμνα της πολιτείας για να προστατεύσει και αυτές τις ζωές. Φαίνεται όμως ότι είναι πιο σημαντική προτεραιότητα η διαφημιστική καμπάνια για να διαβάσουμε για τα χακί μπουφάν του Νίκου Χαρδαλιά και να μάθουμε με κάθε λεπτομέρεια τι έφαγε και πως πέρασε τη μέρα του ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Η δημόσια υγεία είναι πρωτίστως ευθύνη του κράτους και της πολιτείας. Τα μέτρα για την προστασία των πιο ευάλωτων και αδύναμων πληθυσμών είναι ο καθρέφτης για τον τρόπο που ένα κράτος επιλέγει να αντιμετωπίσει τη ζωή. Οταν η κυβέρνηση προσπαθεί να προστατεύσει τους «έξω» από τους «μέσα», όταν συνωστίζει και στοιβάζει αντί να απομακρύνει και να προστατεύει, τότε η επιλογή είναι ξεκάθαρη. Για ακόμη μία φορά λύσεις και ανακούφιση θα προσφέρει ο κόσμος της εργασίας και της αλληλεγγύης, οι γιατροί και οι νοσηλευτές και αυτοί που δεν υποκύπτουν σε τεχνητούς και ρατσιστικούς διαχωρισμούς.
Οχι γιατί ξέρουν από αριστεία, αυτορύθμιση της αγοράς και επενδύσεις. Αλλά γιατί μπορούν να παραμένουν άνθρωποι και να ανοίγουν χαραμάδες στη ζωή εκεί που άλλοι φέρνουν μόνο σκοτάδι.
κουτι πανδωρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου