ΑΡΟΥΔΗ

του Χρήστου Γιαννίμπα

Έχουν περάσει περισσότερες από έξη δεκαετίες αφότου ως μαθητής δημοτικού άκουγα τους μεγάλους στις συζητήσεις τους να λένε κάποια από τις φράσεις: «αυτό δεν είναι κράτος, είναι μπουρδέλο», «οι τράπεζες είναι κράτος εν κράτει», «αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι». Σήμερα, κι αν ακόμα κάποιος δεν έχει πει καμία απ’ αυτές τις φράσεις (σπάνιο), είναι αδύνατο να μην τις έχει ακούσει. Πιθανόν θα έχετε διαβάσει κάποια γραμμένη και σε τοίχους ενώ δεν σπανίζουν πλέον οι περιπτώσεις να γίνεται μαζικό σύνθημα (παράδειγμα).

ΑΡΟΥΔΗ, είναι το αρκτικόλεξο (ακρωνύμιο) που χρησιμοποιώ τα τελευταία τρία χρόνια για το: Αλήτες ΡΟΥφιάνοι ΔΗμοσιογράφοι. Οι ενστάσεις, «δεν είναι όλοι αλήτες και ρουφιάνοι», «σε όλα τα επαγγέλματα υπάρχουν τέτοιοι» κ.ά. είναι σωστές. Το θέμα όμως δεν είναι αν στους δημοσιογράφους υπάρχουν πολλοί ή λίγοι αλήτες και ρουφιάνοι, ούτε αν το ποσοστό τους είναι μικρότερο ή μεγαλύτερο από άλλους επαγγελματικούς χώρους. Το θέμα είναι πως οι ΑΡΟΥΔΟΙ και τα MME που τους σιτίζουν έχουν καταλύσει την Δημοκρατία κι αυτό δεν είναι υπερβολή.

Κατ’ αρχάς σας παραθέτω αποσπάσματα από την εξόχως σημαντική παρέμβαση, το Μάιο του 2009, του αείμνηστου Δημήτρη Τσάτσου (ενός από τους κορυφαίους συνταγματολόγους της Ελλάδας). Αν θέλετε μπορείτε να παρακολουθήσετε και το βίντεο διάρκειας 4:22 λεπτών. Σημειώνω προκαταβολικά πως από το 2009 έχουν περάσει 11 χρόνια, ο Δ. Τσάτσος δεν ήταν Συριζαίος (ο ΣΥΡΙΖΑ τότε είχε 3,26%), και ο δικομματισμός (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ) βασίλευε με 85%.

«Αν εξηγήσουμε τι θα πει πραγματικά, πρακτικά, για τον άνθρωπο, για μας, για τους συμπολίτες μας Δημοκρατία, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε δύο πράγματα. Δύο είναι οι στιγμές που παράγεται η δημοκρατική βούληση. Την ώρα που πάω να ψηφίσω γιατί πρέπει να είμαι ελεύθερος, και η ψήφος μου να έχει ίση αξία με των άλλων ανθρώπων[1] και να μπορώ χωρίς καμία πίεση να ασκήσω δικαίωμά μου, την επιλογή μου. Αλλά εξ’ ίσου σημαντικό είναι να μπορώ στα χρόνια που πέρασαν να έχω διαμορφώσει ελεύθερα αυτήν μου την επιλογή. Τι να κάνω την ελευθερία της άσκησης του δημοκρατικού μου δικαιώματος όταν δεν με άφησαν να διαμορφώσω ελεύθερα την βούλησή μου; Όταν, δηλαδή, η βούλησή μου ετεροκαθορίστηκε.

Με την εισβολή της επικοινωνιακής τεχνολογίας μέσα στην πολιτεία, δεν δημιουργείται περιορισμός της Δημοκρατίας κατά την έκφραση της βούλησης, αλλά γεννιόνται οι δυνάμεις που κυριαρχώντας στις διαδικασίες, στα κόμματα και στους πολιτικούς, διαμορφώνουν την βούληση που θέλουν εκείνοι. Δηλαδή, σου παρέχουν εκείνα που θα σε κάνουν να θελήσεις αυτό που θέλουν. Άρα, αυτό που γνωρίζω, για να μπορώ με βάση αυτό που γνωρίζω να πω τι θέλω, δεν μου παρέχεται. Μεταξύ εμού και της πραγματικότητας παρεμβάλλεται τεχνητή παρέμβαση.

Ο τύπος και η τηλεόραση, πρώτον δεν χωρίζουν την έννοια της πληροφόρησης από την έννοια της κριτικής. Τα ΜΜΕ έχουν γίνει δικαστήρια, τελειώνουν οι δίκες πριν αρχίσουν στα δικαστήρια, εξοντώνουν προσωπικότητες, αποφαίνονται για το φυσικό και το ομαλό και το προφανές. Προφανές είναι αυτό που είπε η τηλεόραση. Μα, σου λέει ο άλλος, τι μου λες τώρα; Αυτό το άκουσα από την τηλεόραση. Ή, μα τι μου λες τώρα; Το ‘γραψαν. Κι ακόμα μια μεγάλη υπόθεση φυσικά, η δύναμις του μικρού κινηματογράφου που μπαίνει στο σπίτι μας μέσα. Άρα λοιπόν, στην Ελλάδα εντονότατα έχω μία παρέμβαση μεταξύ εμού και των γεγονότων, εκείνων των δυνάμεων που προσδίδουν στα γεγονότα την εικόνα που αυτοί θέλουν, για να με κάνουν να θελήσω αυτό που θέλουν.»

Αν το άρθρο αυτό τελείωνε εδώ, θα αποτύπωνε την πολύ ζοφερή πραγματικότητα του 2009 όταν και ειπώθηκαν αυτά τα λόγια. Σήμερα, δυστυχώς, οι ΑΡΟΥΔΗ και τα ΜΜΕ έχουν ξεπεράσει κατά πολύ το ζόφο του 2009. Η ερεβώδης σημερινή ελληνική πραγματικότητα δεν έχει προηγούμενο. Θα δούμε στη συνέχεια αν μπορούμε πλέον να μιλάμε για Δημοκρατία ή για κάτι άλλο πρωτόγνωρο έως τώρα.

Για τα ΜΜΕ ισχύουν ακριβώς τα ίδια με τις τράπεζες. Πάντοτε έπαιζαν σημαντικό ρόλο. Για τις τράπεζες αυτός περιοριζόταν, εν πολλοίς, στον κόσμο των επιχειρήσεων και στο πιο εύπορο στρώμα της κοινωνίας. Για τα ΜΜΕ μοιραζόταν μεταξύ των δύο πόλων του δικομματισμού όπως αυτός διαμορφώθηκε μετά την μεταπολίτευση. Κατά την δεκαετία του ’90 αρχίζει να αναδύεται ο νέος επιβλητικός από οικονομική, κοινωνική και πολιτική άποψη, ρόλος τραπεζών και ΜΜΕ. Πλέον, έχουν αναδειχθεί σ’ ένα θεσμό αντίστοιχο και παράλληλο του κράτους, και συχνά, ως ένα συλλογικό μονοπώλιο, λόγω της οικονομικής δύναμης αλλά πρωτίστως του ρόλου που επιτελούν, λειτουργούν ως κράτος εν κράτει.[2]

Οι παλιότεροι θα θυμούνται αυτό που λεγόταν για τον ΔΟΛ[3]: «ανεβάζει ή ρίχνει κυβερνήσεις». Τα τελευταία 10 χρόνια αφ’ ότου ΣΥΡΙΖΑ και Τσίπρας εμφανίζονται στο πολιτικό προσκήνιο διεκδικώντας κυβερνητική εξουσία, τα ΜΜΕ κάνουν και κάτι επιπλέον από το να βγάζουν ή να ρίχνουν κυβερνήσεις. Αναδεικνύουν κόμματα «μιας χρήσης». Ο Λεβέντης (της «ΕΚ») από το 0,28% του 2012 στο 3,43% του ‘15 κι εκτός Βουλής το ‘19. Ο Θεοδωράκης («Ποτάμι») πρωτοεμφανίζεται στις εκλογές τον Ιανουάριο του ‘15 και παίρνει 6,05% για να πέσει στο 4,09% το Σεπτέμβρη του ‘15 και στην διάλυση του κόμματός του το ‘19.

Λεβέντης και Θεοδωράκης στις τελευταίες εκλογές «δίνουν τη θέση τους» σε Βελόπουλο (3,7%) και Βαρουφάκη (3,44%). Πιθανόν, αν όχι στις επόμενες εκλογές λόγω απλής αναλογικής, στις μεθεπόμενες κι αυτοί οι σχηματισμοί να έχουν την τύχη των «προκατόχων» τους. Το «φαινόμενο» αυτό οφείλεται σε πολύ μεγάλο βαθμό στα ΜΜΕ (κυρίως τηλεοπτικά) και τους ΑΡΟΥΔΗ και λιγότερο σε αυτά καθαυτά τα κόμματα, τα στελέχη και τους ηγέτες, που μπορεί να είναι ικανοί ενώ και οι θέσεις των κομμάτων μπορεί να είναι χρήσιμες.

Στο διαμορφωμένο πολιτικό σκηνικό, με τον ΣΥΡΙΖΑ να διεκδικεί (ξανά) κυβερνητική εξουσία, αν οι 30 αφέντρες οικογένειες του τόπου κρίνουν πως κάποιο από τα υπάρχοντα κόμματα ή κάποια άλλα μπορούν να λειτουργήσουν ως ανάχωμα στο ΣΥΡΙΖΑ, τότε θα τα στηρίξουν με κάθε μέσο και τρόπο. Κι αυτό ανεξάρτητα από πολιτικές και ιδεολογικές απόψεις του οποιουδήποτε από τα κόμματα αυτά. Φτάνει βέβαια να ΜΗΝ συμβάλουν σε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.[4]

Αντίθετα, αν βεβαιωθούν πως οι συσχετισμοί είναι τέτοιοι και δεν υπάρχει λόγος να «στήσουν» ανάχωμα/τα, τότε οι ΑΡΟΥΔΗ θα την πέσουν στον Βαρουφάκη και σε όποιον άλλο, σαν λυσσασμένα σκυλιά. Δηλαδή, θα κάνουν αυτό που ξέρουν πάρα πολύ καλά να κάνουν και που έτσι κι αλλιώς έκαναν, κάνουν και θα κάνουν και στο ΣΥΡΙΖΑ.

Παραπληροφόρηση, παραπλάνηση, προπαγάνδα για τον αντίπαλο και τα πιο πρόσφατα όπλα της φαρέτρας τους, ανθρωποφαγία και πλήρη αποσιώπηση για οτιδήποτε θα έριχνε αχτίνα φωτός στον Τσίπρα ή ίχνος σκιάς στην εικόνα του Μητσοτάκη.

Σκεφτείτε μόνο ο Τσίπρας να είχε κάνει (έστω και) το 1% αυτών που έχει κάνει ο Μητσοτάκης. Οι ΑΡΟΥΔΗ θα είχαν ξεσαλώσει, θα τον είχαν ξεσκίσει. Τώρα, μούγκα στη στρούγκα. Δίνει πριν λίγες μέρες ο Τσίπρας (που διάολε είναι π. πρωθυπουργός και αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης), διακαναλική συνέντευξη και ΔΕΝ μεταδίδεται ούτε καν από την κρατική τηλεόραση που έχει πέντε κανάλια (ΕΡΤ1, ΕΡΤ2, ΕΡΤ3, Κανάλι Βουλής και ΕΡΤ sports).[5] Η αποθέωση του κομματισμού της ευνοιοκρατίας και απόδειξη της ύπαρξης ΑΡΟΥΔΗ και στην κρατική τηλεόραση.

Αυτό λοιπόν που λέω (κι έχω γράψει πολλές φορές) είναι πως ποτέ δεν επεδίωκαν να πείσουν για την ορθότητα των πολιτικών και ιδεολογικών απόψεών τους, αλλά πως θα κατασυκοφαντήσουν τις αντίθετες απόψεις και τους εκφραστές τους ,έτσι ώστε να μην γίνουν κυρίαρχες. Αυτό ας το έχουν υπόψη κι αυτοί που νομίζουν πως θα τύχουν καλύτερης μεταχείρισης από τους ΑΡΟΥΔΗ, κι ας μην ξεχνούν τα λόγια του Γκαίτε: «Αν ο κροκόδειλος έφαγε τον εχθρό σου, αυτό δεν σημαίνει πως έγινε φίλος σου».

Η φράση του Αβραάμ Λίνκολν: «Μπορείς να τους ξεγελάς όλους για λίγο καιρό, λίγους όλο τον καιρό, αλλά όχι όλους όλο τον καιρό», είναι γνωστή και χιλιοειπωμένη κι από πολιτικούς (στα ΜΜΕ και στη Βουλή). Σε άλλες εποχές που οι δημοσιογράφοι, ή έστω οι περισσότεροι, στέκονταν κριτικά απέναντι στην όποια εξουσία, η φράση ήταν σωστή. Στην ελληνική πραγματικότητα οι ΑΡΟΥΔΗ με κοπτοραπτική την έφεραν στα μέτρα τους.

Για την εξαπάτηση των λίγων «όλο τον καιρό» φρόντισαν να ταΐζουν αυτούς του λίγους με σανό, έτσι που τους μετέτρεψαν σε homo papares και πρεζόνια του σανού τους. Για πολλούς από τους υπόλοιπους, τους αρκεί να τους ξεγελάσουν «για λίγο καιρό». Μέχρι να το καταλάβουν, έχουν αλλάξει το ψέμα με ένα άλλο ψέμα. Το αφήγημα με ένα άλλο αφήγημα και φτου κι απ’ την αρχή. Πχ τώρα οι γιατροί είναι ήρωες κ.λπ. αμφιβάλετε πως αύριο που η πανδημία θα έχει (έστω και) ψιλοξεχαστεί οι γιατροί θα είναι μαύρα πρόβατα και το δημόσιο σύστημα υγείας «άρρωστο»; Φαντάζεστε πως δεν θα τους και το κατασυκοφαντήσουν έτσι ώστε η αντιλαϊκή πολιτική τους για την υγεία να βρει πρόσφορο έδαφος;  

Μόλις «χθες» (18/12/19) δεν ψήφισαν τον προϋπολογισμό του κράτους και πετσόκοψαν τις δαπάνες για την υγεία; Δεν ακύρωσαν τις δρομολογημένες από τον ΣΥΡΙΖΑ προσλήψεις 4.000 γιατρών και νοσηλευτών που θα ενίσχυαν το σύστημα υγείας; Στις 8 Φεβρουαρίου ο Χρυσοχοΐδης δεν ανήγγειλε από την Ήπειρο, κι ενώ ο ιός κάλπαζε, την απόφαση του Μητσοτάκη να προσλάβουν 2.500 συνοριοφύλακες, ή ξεχάσατε τις προσλήψεις 1.500 ειδικών φρουρών; Στην πανδημία αυτοί έλλειπαν; Κατά τ’ άλλα οι ήρωες με τα άσπρα κ.λπ. και η ανηθικότητα στο απόγειό της.
Γιατί θέλει τεράστιο πολιτικό θράσος και ανηθικότητα στην στρατόσφαιρα να βγαίνει ο Μητσοτάκης και με διάγγελμα (Δευτέρα 13 Απριλίου) να μας λέει: «νέο Εθνικό Σύστημα Υγείας χτίζεται, ήδη, καθώς, σε μόλις πέντε εβδομάδες, έγιναν όσα δεν γίνονταν επί δεκαετίες» (ο σανός για homo papares), και για «ομπρέλα φροντίδας για όλους.» Ο Μητσοτάκης, που στην ΔΕΘ έλεγε: «δεν τρέφω αυταπάτες για μια κοινωνία χωρίς ανισότητες, κάτι τέτοιο είναι αντίθετο στην ανθρώπινη φύση.» Ο Μητσοτάκης, που στην πιο κρίσιμη και πιο επικίνδυνη για τη δημόσια υγεία χρονικά συγκυρία εδώ και δεκαετίες, τοποθέτησε στο τιμόνι (πρόεδρο) του ΕΟΔΥ τον άσχετο Αρκουμανέα, που κατ’ αρχάς δεν μπορεί να αντιληφθεί και κατά δεύτερο να διαχειριστεί, τη σημερινή κρίση που βιώνουμε.

Με τον Αρκουμανέα ο Μητσοτάκης «αναθέτει την ευθύνη των κρίσιμων τομέων στους πιο άξιους», όπως είπε στο διάγγελμά του; Αν ο άφαντος και άσχετος με την υγεία Αρκουμανέας είναι ο πιο άξιος να ηγηθεί του ΕΟΔΥ, τότε δεν είναι στραβός ο γιαλός. Ούτε ήταν ΣΥΡΙΖΑ αυτός που έλεγε στους γιατρούς «έπρεπε να σας απολύσουμε για να δείτε τι εστί βερίκοκο». Ή ο Άδωνις που έλεγε για τις απολύσεις γιατρών στον ΕΟΠΥΥ: «σάς παρακαλώ αυτό δεν θέλω να το χρεωθεί η τρόικα, δεν θέλω να μου παίρνει τη δόξα ο Τόμσεν για τα αυτονόητα. Οι αποφάσεις είναι δικές μου». Αλλά αν ο Μητσοτάκης εννοούσε αυτά που είπε, ας προκηρύξει ΣΗΜΕΡΑ κιόλας μόνιμες θέσεις γιατρών και νοσηλευτών.

Εν κατακλείδι, ΑΡΟΥΔΗ και ΜΜΕ: (1) Κάνουν πρωθυπουργό τον Μητσοτάκη που σε άλλη χώρα με στοιχειωδώς υποφερτά ΜΜΕ, αυτός και αρκετοί άλλοι από το κόμμα της ΝΔ (πχ τα ορφανά του Παπαδόπουλου: Βορίδης, Γεωργιάδης, Πλεύρης κ.ά.), δεν θα έβρισκαν τρύπα να κρυφτούν. (2) Αναδεικνύουν κόμματα «μιας χρήσης». (3) «Καλλιεργούν» homo papares, οι οποίοι με τους υπόλοιπους πολίτες (ανεξαρτήτως πολιτικών και ιδεολογικών προτιμήσεων αυτών των πολιτών), δεν χωράνε καν στην ίδια φράση. Σε όλα αυτά προσθέστε τα προαναφερθέντα του Δ. Τσάτσου και πείτε μου. Έχει καμιά σχέση αυτός ο μεσαίωνας με την Δημοκρατία;

Φτάσαμε στο απίστευτο σημείο ανηθικότητας να εργαλειοποιείται η τραγικότητα των στιγμών που ζούμε και η πανδημία. Ο Μητσοτάκης, με τους ΑΡΟΥΔΗ και τα ΜΜΕ, προβαίνουν σε μαζική κεφαλαιοποίηση του κοινωνικού σοκ από την πανδημία με ταυτόχρονη ενοχοποίηση έστω και σκιάς κριτικής. Οι ΑΡΟΥΔΗ «αγιογραφούν» τον Μητσοτάκη και καλλιεργούν μια προσωπολατρία που θα ζήλευε και ο Κιμ Γιονγκ Ουν. Κι επειδή μια εικόνα χίλιες λέξεις, δείτε το εξώφυλλο της ΚΕΔΕ.

Ας μην έχουμε πλέον αυταπάτες. Αυτά που προανέφερα, όπως κι αυτά που είχαν ήδη από το 2009 επισημανθεί από τον Δ. Τσάτσο, όλα αυτά τα ερεβώδη δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν χωρίς την γλίτσα των ΑΡΟΥΔΗ, βεβαίως και των ΜΜΕ που τους σιτίζουν. Πρέπει πλέον ήδη από σήμερα να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε πως θα υπερασπιστούμε δημοκρατικά και νόμιμα την Δημοκρατία μας. Άλλωστε, ο υπέρτατος νόμος της, το Σύνταγμα, μας υποχρεώνει να το κάνουμε. 

Το ένα, ένα, τέσσερα (114) ήταν το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος. Στην αναθεώρηση που έκαναν, πιστεύω συνειδητά, πρόσθεσαν κι άλλα άρθρα (λες και δεν χωρούσαν ως παράγραφοι στα υπάρχοντα), έτσι ώστε το σύνθημα αντίστασης ενός ολόκληρου λαού και μια γενιάς να ξεχαστεί. Στο ισχύον Σύνταγμα ακροτελεύτιο άρθρο δεν είναι πλέον το 114 (είναι το 120) αλλά η επιταγή του παραμένει.

«Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.» Ας το καταλάβουν και οι ΑΡΟΥΔΗ που δεν επιχειρούν να καταλύσουν το Σύνταγμα. Το έχουν ΗΔΗ κάνει.

 [1] Δηλαδή, απλή αναλογική. Αν ο Δημήτρης Τσάτσος ζούσε, η Φώφη θα τον είχε στη μαύρη λίστα και ο Μητσοτάκης στο πυρ το εξώτερο.
[2] Η φράση είναι παμπάλαια. «Imperium in imperio» (κράτος εν κράτει), έλεγαν οι Λατίνοι. 
[3] ΔΟΛ ήταν ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη (ΝΕΑ, ΒΗΜΑ κ.λπ.) που πλέον άλλαξε κι αντί Λαμπράκη (ΔΟΛ) είναι Μαρινάκη (ΔΟΜ).
[4] Πχ, αν η κίνηση «ΠΡΑΤΤΩ» κατέβει αυτόνομα στις εκλογές, πιθανό λόγω αναλογικής, ο Νίκος Κοτζιάς θ’ ακούσει τα εξ αμάξης. Στομάχι να ‘χει να αντέξει τις λοιδορίες και τις ύβρεις. Μέχρι και την αριστερή του κάλτσα πως είναι τρύπια θα προβάλουν. Είναι; Γιατί έχει καμιά σημασία; Αρκεί που το λένε οι ΑΡΟΥΔΗ.
[5] «Χάσαμε» και την Βίκυ Φλέσσα (υποψήφια της ΝΔ στις βουλευτικές του 2019), να μας πει καμιά ηλιθιότητα όπως αυτή για την ΕΡΤ πως είναι «τηλεοπτική Πράβντα του ΣΥΡΙΖΑ» (αν και η ίδια δεν είχε πρόβλημα να πληρώνεται απ’ αυτήν την «Πράβντα»). Έχει κι άλλες ηλιθιότητες στο ρεπερτόριό της. Πχ είχε αναρωτηθεί από την Πρέβεζα για την αυτοκτονία του Καρυωτάκη: «Πως γίνεται να ήταν τόσο λυπημένος σε μια υπέροχη πόλη;» Ο Νίκος Πουλαντζάς την γλύτωσε. Είτε γιατί η Φλέσσα δεν ξέρει πως αυτοκτόνησε στο Παρίσι, είτε γιατί δεν θεωρεί το Παρίσι υπέροχη πόλη.

tvxs