Ας αναλάβουμε τα ηνία της ύπαρξης μας, πριν είναι αργά!

Επειδή η ζωή είναι τελικά στα...άσκοπα, ευχή είναι  να τελειώσει αυτή η κρίση με τις λιγότερες δυνατόν απώλειες, αλλά και με επανεκκίνηση των αντιλήψεων μας για την ζωή και τις φιλελεύθερες ιδέες. 

του Βαγγέλη Σπυράκη

Aυτό που ζούμε σίγουρα δεν  θυμίζει σε τίποτα το Πάσχα που ζούσαμε μέχρι πρότινος.  Είναι όμως μια καλή ευκαιρία να αφουγκραστούμε αυτό που κρύβεται πίσω από την πανδημία και την παράλογη λογική που είχαμε μέχρι τώρα για την ζωή.

Αν το Πάσχα μας, είναι τα πολύχρωμα αυγά, οι διακοπές στο χωριό πριν από το καλοκαίρι, το ψητό αρνί, τα βεγγαλικά στην Ανάσταση, οι ηλεκτρικές καμπάνες, οι διαφημίσεις του jumbo τότε δεν ξέρω ποιο Πάσχα χάσαμε από την ζωή μας.

Μέχρι πρότινος, όλη τη Μ. Εβδομάδα ακούγαμε  τις νύχτες βαρελότα να εκρήγνυνται σε κάθε γειτονιά, λες και ετοιμαζόμασταν να κάνουμε επανάσταση αλλά χωρίς να γνωρίζουμε σε τι. Στους καιρούς που αλλάζουν όμως κανείς δεν μπορεί ν' αντισταθεί. Κι αυτό καταδεικνύεται καθημερινά. Όπως και σήμερα όπου η πανδημία μας ανέτρεψε την καθημερινότητα μας. Με την διαφορά ότι είδαμε την ζωή μας μέσα σε μια καραντίνα, γιαγιάδες σαν αντάρτες να σπάνε τα μπλόκα των αστυνομικών για να πάνε στις εκκλησίες και μια κατάσταση πολεμοχαρή σε όλη την επικράτεια, με επιστήμονες να ξαναδίνουν εξετάσεις του τύπου #Σκοιλ_Ελικίκου και όλους εμάς να καθόμαστε την τηλεόραση να ακούμε Χαρδαλιά,  όπως έκαναν κάποτε οι πατεράδες μας η οι παππούδες μας που στήνονταν για να ακούσουν το διάγγελμα του Παπαδόπουλου επί Χούντας.  Σαν να ετοιμαζόμαστε πάλι για μια επανάσταση αλλά δεν ξέρουμε την αιτία. Μήπως όμως ήρθε η στιγμή; Μήπως αυτό το Πάσχα είναι  ευκαιρία να απαλλαγούμε μια και καλή από΄τις φιλελεύθερες αντιλήψεις που μας κουνάνε το δάχτυλο σε όλα λες και φέρνουμε εμείς ευθύνη;  

Το Πάσχα, που ζούσαμε μέχρι πρότινος σίγουρα δεν το θυμίζει σε τίποτα, σήμερα. Μας δίνει όμως μια ευκαιρία να αφουγκραστούμε αυτό που κρύβεται πίσω από την τρέλα της πανδημίας  και την παράλογη λογική που είχαμε μέχρι τώρα για την ζωή.

Γιατί μπορεί να λένε ορισμένοι ότι μας λείπουν τα κλαρίνα, τα κιτς μαγαζιά το φαγοπότι, το ξενύχτι μέχρι το πρωί με μπόλικο αλκοόλ στο στομάχι μας, αλλά η ουσία είναι αλλού και είναι  αυτό που  ζορίζει τις κυβερνητικές εξουσίες ανά τον κόσμο αυτήν την στιγμή. Η  οικονομική ύφεση που προκύπτει από τον ιό και όχι η κατάντια του ανθρώπινου όντος, που καθημερινά αποδέχεται την κατάργηση της ελευθερίας του όλο και πιο πολύ. Αυτό το μάθημα επί μνημονίων φαίνεται ότι το έχουμε ξεχάσει... και το  θυμηθήκαμε η δεν θέλουμε να το δούμε ξανά. Γιατί οδηγούμαστε με πιο σκληρές αποφάσεις για την ζωή μας. Χωρίς ελευθερία έκφρασης, με περιορισμούς και πρόστιμα. 

Ελπίζω κάποια στιγμή αυτή η τρέλα που ζούμε  της συναισθηματικής ανάγκης για ελεύθερη ανθρώπινη επικοινωνία και έκφραση, εκραγεί και σαν οργισμένο ποτάμι καταφέρει να πνίξει τον ανάλγητο αντικοινωνικό ορθολογισμό της κυβέρνησης, του φόβου, της προπαγάνδας και των προστίμων-που προσπαθεί να επιβάλει από εδώ και  πέρα το επιτελικό κράτος- άπαξ και δια παντός.

Ας συνδεθούμε λοιπόν δίνοντας κατεύθυνση σε οτι αγαπάμε και όχι οτι φοβόμαστε ... άλλωστε εμείς δημιουργούμε την πραγματικότητα μας. Ας αναλάβουμε τα ηνία της ύπαρξης μας, πριν είναι αργά!

Χρόνια Πολλά!

koutipandoras