Ο φόβος φυλάει τα έρημα

του Βαγγέλη Ραπτόπουλου*

«Τελικά, μαζευτήκαμε στα σπίτια μας και δεν βγαίνουμε», μου έλεγε ένας φίλος στην αρχή της καραντίνας. «Οι Έλληνες μπορεί να είναι ατίθασος και άναρχος λαός, αλλά στην προκειμένη περίπτωση συμμορφώθηκαν με τις εντολές των αρμοδίων και του κράτους, της κυβέρνησης, επειδή παράλληλα είμαστε και χέστες, κλανιάρηδες».

Ο Λάκης Λαζόπουλος, πάλι, γύρω στην Πρωταπριλιά, όχι απλώς εγκωμιάζοντάς μας, αλλά σαφώς κολακεύοντάς μας (ξέρει ο άνθρωπος τη δουλειά του, όπως και πολλοί πολιτικοί μας, δεξιοί και αριστεροί, ο κόσμος θέλει να του χαϊδεύουν τ’ αυτιά), αμόλησε την εξής ρουκέτα: «Οι Έλληνες είναι λαός που έχει ζήσει μεγάλους κινδύνους, είναι έμπειρος και έχει κάτι που δεν έχουν οι άλλοι: διαίσθηση».

Μια δυο μέρες αργότερα, οι «Times του Λονδίνου», εξίσου κολακεύοντάς μας (φοβού τους Βρετανούς και δώρα φέροντες), έγραψαν: «Οι Έλληνες είναι δύσκολος λαός. Πάντα βρίσκουν μια δικαιολογία για να παραβιάζουν τους κανόνες, να αψηφούν τις προθεσμίες και να θέτουν το γενικό καλό σε δεύτερη μοίρα. Όμως, με την κρίση του κορονοϊού στην Ευρώπη, δείχνουν μια σπάνια και νηφάλια πλευρά της απείθαρχης φύσης τους».

Τέλος, την ίδια εβδομάδα, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, σε τηλεδιάσκεψη με την πρόεδρο της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου, δεν έχασε την ευκαιρία να δημαγωγήσει, δηλώνοντας, σε ελαφρώς άθλια ελληνικά, που θυμίζουν αόριστα αυτόματη μετάφραση της Google: «Ήθελα να σταθώ ιδιαίτερα στην πρωτοφανή ωριμότητα και υπευθυνότητα του Ελληνικού λαού στη συμμόρφωση με τα μέτρα, τα οποία αναγκαστήκαμε να πάρουμε, που είναι εκ των πραγμάτων μέτρα περιορισμού βασικών ελευθεριών. Noμίζω, όμως, ότι ο Ελληνικός λαός αντελήφθη ότι αυτό το οποίο υπερτερεί είναι η υπηρέτηση του συλλογικού καλού που δεν είναι άλλο από την υγεία του πληθυσμού. Ήθελα, επίσης, να σταθώ στην αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στους θεσμούς, το κράτος, τους δημόσιους λειτουργούς, το Εθνικό Σύστημα Υγείας».

Ε, λοιπόν, υπάρχει και μια άλλη εκδοχή των πραγμάτων, μια άλλη γνώμη, που δεν έχει μέχρι τώρα ακουστεί. Οι Έλληνες ξέρουν από πρώτο χέρι, επάνω στο πετσί τους, πόσο διαλυμένη, πόσο ρημαγμένη είναι η δημόσια περίθαλψη (πάντα ήταν, δηλαδή, αλλά η εποχή των μνημονίων την αποτελείωσε, και όσο καλοπροαίρετη προσπάθεια κι αν έκανε το δίδυμο Ξανθού-Πολάκη επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, τα προβλήματα στον χώρο της δημόσιας υγείας παραμένουν τεράστια). Και, επειδή ακριβώς έχουμε πλήρη συναίσθηση τι μας περιμένει αν χρειαστεί να πατήσουμε το πόδι μας σε νοσοκομείο σήμερα, φοβόμαστε. Φοβόμαστε και τρέμουμε ότι αν τύχει κι αρρωστήσουμε αυτές τις μέρες που ο κορονοϊός προελαύνει, ουαί και αλίμονό μας! Γι’ αυτό κλειστήκαμε στα σπίτια μας και συμμορφωθήκαμε με την καραντίνα.

Επομένως, ούτε δειλοί είμαστε, ούτε λαός με μεγάλη διαίσθηση, ούτε πρόκειται για «σπάνια και νηφάλια πλευρά της απείθαρχης φύσης μας», ούτε επιδείξαμε «πρωτοφανή ωριμότητα και υπευθυνότητα», ούτε τίποτα. Απλώς, ο φόβος φυλάει τα έρημα.

*Συγγραφέας

efsyn