Τούτη η κοινωνία εύκολα χάνει την κρίση και τον προσανατολισμό της. Σα να μην έθεσε όταν έπρεπε εσωτερικούς νόμους ικανούς να λειτουργούν ως οδηγοί για να μην χάνεται. Σα να μην εδραίωσε ποτέ ισχυρές εσωτερικές πεποιθήσεις ικανές να την προστατεύουν από τις φλογέρες των γητευτών που την οδηγούν σαν τα ποντίκια στη θάλασσα.
της Ζωής Χαλιδιά
Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο, με τους μαυραγορίτες και τους δωσίλογους να ενσωματώνονται στο σώμα της ως ευυπόληπτοι πολίτες, και τους κομουνιστές να αποπέμπονται σε φυλακές, εξορίες κι εκτελέσεις, η ελληνική κοινωνία βάζει τα θεμέλια της νέας συνείδησης. Οι αστοχίες αυτής της κακοθεμελιωμένης συνείδησης, επιδεινώνονται με την πάροδο των δεκαετιών. Σιγά σιγά γυρίζει την πλάτη στους ποιητές της, απαρνιέται όλα της τα εφόδια, παρατά τη μόρφωση και παραδίδεται άνευ όρων στον νεοφιλελευθερισμό, όταν αυτός ήρθε στα πάτρια.
Είμαστε πια στην εποχή που η 4η εξουσία, τα ΜΜΕ αρχίζει να συγκυβερνά. Έχουμε περάσει από την εποχή του Πέτρουλα στη χυδαία Πετρούλα του κάθε Μαλέλη. Η εντεταλμένη δημοσιογραφία έχει πια αλλάξει τις λέξεις, την πραγματικότητα, το τι νοιώθουμε και τι νομίζουμε. Έχει μεταλλάξει σταδιακά την κοινωνία σε θρησκόληπτη, συντηρητική, αμόρφωτη. Δηλαδή, καθόλα έτοιμη να αγκαλιάσει νεοναζιστικές απόψεις.
Μία μεγάλη παρένθεση. Η ελληνική κοινωνία ούτε τεμπέλα εργαζόμενη ήταν, ούτε μαζί τα έφαγε με τα δύο κόμματα εξουσίας, ούτε συμμετείχε στα μεγάλα οικονομικά σκάνδαλα. Δεν είναι αυτή που εδραίωσε το άδικο φορολογικό σύστημα, που παραποίησε τους δείκτες ανάπτυξης, δεν δημιούργησε αυτή την χρηματιστηριακή φούσκα, δεν πήρε μαύρο χρήμα από την Siemens. Διότι η ελληνική κοινωνία απλά ήταν αλλού. Ήταν αγκαλιά με την τηλεόραση υφαίνοντας την ψευδή της συνείδηση. Περιδιάβαινε πολιτισμικούς σκουπιδότοπους, αλλοτριωνόταν. Πήγαινε εκεί που την πήγαιναν. Ακολουθούσε τη φλογέρα του αυλητή Χάμελιν. Μόνο ένα μικρό κομμάτι της αρνείται να ενδώσει. Μαχητικό παλεύει για λευτεριά στην Παλαιστίνη, για να μην γίνει η διεξαγωγή των ολυμπιακών αγώνων του 2004 στην Ελλάδα, για την παιδεία. Συμμετέχει και διοργανώνει ευρωπαϊκά φόρουμ, διαδηλώνει ενάντια στους G, παράγει πολιτισμό, μελετά, αγωνίζεται. Και λαμπαδιάζει με αφορμή την δολοφονία του Γρηγορόπουλου.
Όταν έρχεται η κορύφωση του μνημονίου η ελληνική κοινωνία είναι ανίκανη να διαχειριστεί την επίθεση. Ενώ γκρεμοτσακίζεται και ξεφτιλίζεται οικονομικά ως εργαζόμενη, ως συνταξιούχα, ως άνεργη, ως συμβασιούχα, ως επιχείρηση, ως δημόσια λειτουργός, ενώ διασύρεται με όλους τους τρόπους από τα κυρίαρχα μέσα μαζικής ενημέρωσης, καταπίνει άκριτα όσα της καταλογίζουν.Γεμάτη άγχος παραδίδεται στον φόβο και εντοπίζει εχθρούς εκεί που δεν υπάρχουν: στους πιο αδύναμους. Η ενδοοικογενειακή βία αυξάνεται, η μία ομάδα εργαζομένων εχθρεύεται την άλλη κι ο φασισμός βγαίνει στους δρόμους μαχαιρώνοντας μετανάστες. Ευτυχώς ένα σημαντικό κομμάτι της αντιδρά δίνοντας σκληρές μάχες σώμα με σώμα. Διότι κατανοεί ότι ο αγώνας δεν διεξάγεται με όρους δημοσιογραφικούς.
Και μετά έρχεται η αριστερή παρένθεση. Η οποία ευτυχώς δεν λέει να κλείσει όχι επειδή δεν θα κοπούν οι συντάξεις αλλά γιατί αν κλείσει τούτη η παρένθεση, οι δάσκαλοι του Μεσολογγίου δεν θα αρνιόνται απλά να πάνε Σύριοι πρόσφυγες πολέμου στην περιοχή μην αλλοιωθεί η ταυτότητα του πληθυσμού. Θα τους πνίγουν και στη λιμνοθάλασσα. Κι ο κάθε πολίτης που θα λυντσάρει τον όποιον Ζακ θα δίνει συνεντεύξεις στις Τατιάνες. Εν ολίγοις το φίδι του φασισμού θα κυκλοφορεί ανενόχλητο να δαγκώνει.
Το τέρας του παλιού πολιτικού συστήματος τι τέρας θα ήταν αν τρεπόταν σε φυγή τόσο εύκολα. Αυτό και αδολφικό μουστάκι θα φορέσει προκειμένου να κλείσει η αναθεματισμένη γι΄ αυτούς παρένθεση. Εδώ λοιπόν είναι η δεύτερη ιστορική απόφαση που έχουμε να πάρουμε ως κοινωνία.
koutipandoras
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου