της Δέσποινας Ράπτη
Το απόφθεγμα του αρχαίου Έλληνα κωμωδιογράφου Μένανδρου «Τά δάνεια δούλους τούς ε̉λευθέρους ποιει̃» δυστυχώς παραμένει επίκαιρο και μας υπενθυμίζει την ωμή παραδοχή αξιωματούχου του ΔΝΤ πως η κρίση χρέους και στην περίπτωση της χώρας μας χρησιμοποιήθηκε ως δικαιολογία προκειμένου να περάσουν οι διαρθρωτικές αλλαγές για να βρει το δρόμο της προς την ιεροποιημένη «ανάπτυξη», μια παλαιόθεν επιβεβλημένη συνταγή στις αναπτυσσόμενες χώρες σύμφωνα με το δόγμα Φρίντμαν.
Ενοχοποιήθηκαν επιτυχώς το σπάταλο κράτος πρόνοιας, οι δημόσιοι υπάλληλοι, ο συνδικαλισμός, οι καταναλωτές του «μαζί τα φάγαμε», κι έτσι οδηγηθήκαμε με τις μνημονιακές συνταγές τους σε βαθύτερη ύφεση και ανεργία με παράλληλη γενικευμένη φτωχοποίηση του μεγαλύτερου μέρους του λαού, αποτελώντας σκόπιμα δακτυλοδεικτούμενο παράδειγμα προς αποφυγή για τις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας κι όχι μόνο, για να εφαρμόσουν κι αυτές με τη σειρά τους προληπτικά μέτρα ώστε να μην καταλήξουν σαν κι εμάς...
Όταν, λοιπόν, μιλάμε για την πολυπόθητη παραγωγική ανασυγκρότηση σε καιρούς κρίσης, θα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας δυο περιοριστικές παραμέτρους: το ευρωπαϊκό Δημοσιονομικό Σύμφωνο και την ενδεχόμενη προσωρινή ή μόνιμη εφαρμογή των διατλαντικών εμπορικών συμφωνιών τύπου CETA, TTIP,TISA κ.λπ.
Το πρώτο η Ελλάδα το έχει συνυπογράψει και έχει δεσμευθεί πολιτικά να το περάσει στην επόμενη συνταγματική αναθεώρηση, αυτό σημαίνει πως ο λεγόμενος «Χρυσός Κανόνας» προβλέπει ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και αυτόματους διορθωτικούς μηχανισμούς/ κόφτες αν σε μια χώρα τα ελλείμματα υπερβαίνουν το 3% και το χρέος της ξεπερνά το 60% του ΑΕΠ της. Συνεπώς γεννάται εύλογα το ερώτημα, πώς θα επιτύχει μια χώρα σαν την Ελλάδα ανάκαμψη με χρέος άνω του 180% του ΑΕΠ μέσα σ’ αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο της λιτότητας και των περικοπών που επιβάλλουν οι ευρωπαϊκές ηγετικές ελίτ, εάν δε γίνει μαζική διαγραφή του;
Οι δεύτερες, τόσο η CETA (που θα ισχύσει προσωρινά, αλλά ίσως υπερψηφιστεί κι όταν περάσει από τα εθνικά κοινοβούλια ως μεικτή συμφωνία, πράγμα απευκταίο αλλά αναμενόμενο μετά και την υπαναχώρηση των Βαλόνων), όσο και η ΤΤΙP (που η συζήτηση της απλώς καθυστέρησε ως τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές για ευνόητους λόγους), αποτελούν σε απόλυτα μεγέθη την κυριαρχία του νόμου της αγοράς και των πολυεθνικών. Αυτό σημαίνει στην πράξη κατάλυση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και της εθνικής κυριαρχίας, ένα παγκόσμιο υπερμνημόνιο λιτότητας εις το διηνεκές, όπου η μικρομεσαία επιχειρηματικότητα θα σβήσει ως μη ανταγωνιστική και η βιομηχανική γεωργία θα παρακάμψει το μοντέλο αγροτικής ποικιλότητας και παραγωγής, όπως το ξέραμε!
Συνεπώς οδηγούμενοι συνολικά αργά ή γρήγορα σε πλήρες οικονομικό και κοινωνικό αδιέξοδο, δε μας μένει παρά να επανακαθορίσουμε την έννοια της «ανάπτυξης» που μέχρι τώρα στηρίζεται στην πλήρη απελευθέρωση των αγορών και στην εμπορευματοποίηση όλων των εκφράσεων της κοινωνικής σφαίρας με μοναδικό γνώμονα μια ανέφικτη αέναη κερδοφορία. Η έξοδος από την καπιταλιστική κρίση χρέους δεν αποτελεί αποκλειστικά ελληνική υπόθεση και έτσι θα πρέπει να αντιμετωπισθεί!
O καπιταλισμός, βέβαια, στοχεύει δομικά στην οικονομική μεγέθυνση κι όταν αυτό δεν καθίσταται δυνατό καταφεύγει σε μια άυλη ψευδή ανάπτυξη που στηρίζεται στον εύκολο δανεισμό και την ανεξέλεγκτη αύξηση του δημόσιου ή και του ιδιωτικού χρέους. Δε χρειάζεται κανείς να είναι οικονομολόγος για να κατανοήσει πως στο φυσιολογικό κύκλο των πραγμάτων μετά από μια περίοδο οικονομικής ανάκαμψης ακολουθεί η ύφεση και τανάπαλιν, οπότε το να επιμηκύνεται τεχνητά η φούσκα της ανάπτυξης μετακυλίοντας εκβιαστικά τα χρέη των τραπεζών στις πλάτες των λαών προκειμένου να συντηρήσουμε ένα τελειωμένο χρηματοπιστωτικό σύστημα, υποθηκεύουμε το μέλλον των επόμενων γενιών, επιφέροντας ακόμη μεγαλύτερες ανισότητες, κοινωνική εξαθλίωση και μη αναστρέψιμη οικολογική καταστροφή.
Θα πρέπει, λοιπόν, η κοινή γνώμη εντός κι εκτός, αφού αφυπνιστεί στο μέτρο που της επιτρέπουν τα κατευθυνόμενα συστημικά ΜΜΕ, να διεκδικήσει κινηματικά το δικαίωμά της στην αειφόρο ανάπτυξη ως τη μόνη βιώσιμη λύση και στην ευημερία της ίδιας της κοινωνίας μακροπρόθεσμα αποσυνδέοντάς την από την κυρίαρχη νεοφιλελεύθερη αντίληψη περί διαρκούς οικονομικής ανάπτυξης της τάξης του 2- 3% ετησίως.
Ιδανικά ένα καινούριο Green Deal είναι απαραίτητο περισσότερο από ποτέ μαζί με μια σταδιακή επιστροφή σε πρώτη φάση σε ένα αναπροσαρμοσμένο μοντέλο Κεϊνσιανής πολιτικής στις υπάρχουσες συνθήκες μέχρι την επίτευξη του τελικού στόχου όσο μακρινός κι αν φαίνεται, του μετασχηματισμού της κοινωνίας σε σοσιαλιστική, ανθρώπινη και δίκαιη. Οφείλουμε να στραφούμε σε σύγχρονες μορφές κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας ενισχύοντας κι άλλους τύπους παραγωγής πέραν της βιομηχανικής, να προάγουμε έναν νέο τύπο ανθρώπου που δε θα ζει για να καταναλώνει σε βάρος του πλανήτη και των παιδιών του, να επικεντρώσουμε τις προσπάθειές μας στη σοβαρή μείωση των κοινωνικών και οικονομικών ανισοτήτων με δικαιότερη αναδιανομή του παγκόσμιου πλούτου που τον κρατά το 1% του πληθυσμού του πλανήτη, εξασφαλίζοντας καλύτερο βιοτικό επίπεδο για όλους, να αντισταθούμε στην αρπαγή των θεμελιωδέστερων πολιτικών μας δικαιωμάτων που επιφέρουν η εφαρμογή των διατλαντικών εμπορικών συμφωνιών και το φάντασμα των αγορών, δηλαδή, της πιο αυταρχικής και επικίνδυνης μορφής καπιταλισμού όπως αποδεικνύεται.
Το σημαντικότερο, αναγνωρίζοντας τον πολυπολιτισμικό χαρακτήρα των σύγχρονων κοινωνιών μας και επειδή οι μετακινήσεις πληθυσμών για οποιουσδήποτε λόγους ποτέ δε θα πάψουν, οφείλουμε να ενισχύσουμε το αίσθημα της συλλογικής αλληλεγγύης, την αποδοχή της διαφορετικότητας και να εντάξουμε τους απανταχού πρόσφυγες και τους οικονομικούς μετανάστες στην παραγωγική διαδικασία και τον κοινωνικό ιστό σκοτώνοντας διαπαντός το αναδυόμενο φίδι της ξενοφοβίας και του ρατσισμού όπου εμφανίζεται.
Αν τα παραπάνω φαντάζουν ουτοπικά και δύσκολα στην άμεση διεκδίκησή τους και στην πραγματικότητα αυτό που ισχύει είναι οι διάφορες οικονομικές θεωρίες να διαγκωνίζονται η μία την άλλη με εμφανή προέλαση της νεοφιλελεύθερης επί του παρόντος, η κοινωνία των πολιτών οφείλει να ασκεί πιέσεις συνεχώς και να θέτει το δικό της «χρυσό κανόνα» στις κυβερνήσεις των κρατών!
Όσο εκείνες επαναπαυμένες θα συνεχίζουν να παίρνουν μέτρα στήριξης των τραπεζών και των άλλων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων αντί της βαθιάς εξυγίανσής τους, πείθοντας μας μάλιστα πως το κάνουν για το δικό μας καλό, εμείς οι εκατομμύρια ανώνυμοι δημοκρατικοί πολίτες έχουμε χρέος να διεκδικούμε κονδύλια που θα αντιστοιχούν σε ένα σεβαστό ποσοστό του ΑΕΠ της κάθε χώρας και θα διατίθενται σε μια παιδεία χωρίς ταξική μεροληψία, στην έρευνα και την τεχνολογία για ανανεώσιμες πηγές ενέργειας στα πλαίσια του αγώνα κατά της κλιματικής αλλαγής, κονδύλια για την αντιμετώπιση ανίατων ασθενειών που μαστίζουν την ανθρωπότητα και κοστίζουν τεράστια ποσά στα ασφαλιστικά ταμεία, κονδύλια απέναντι στη φτώχεια και την ανεργία που μηχανιστικά το καπιταλιστικό σύστημα αναπαράγει για να διατηρεί την ύπαρξή του και κυρίως να διασφαλίσουμε τη διεξαγωγή εκλογών και δημοψηφισμάτων (πράγμα καθόλου βέβαιο στο εξής στη Νέα Τάξη) ως δημοκρατική έκφραση της ελεύθερης βούλησης των πολιτών, δίχως να αποτελεί λευκή επιταγή ή άλλοθι η λαϊκή εντολή για κανέναν πολιτικό που θα σπάσει εντέλει το κοινωνικό συμβόλαιο προς όφελος των αγορών...
Στην πρόσφατη ταινία «I DANIEL BLAKE» του Βρετανού σκηνοθέτη Κεν Λόουτς ο κεντρικός ήρωας στο γράμμα- διαθήκη του απαιτεί με τίμημα την ίδια του τη ζωή, το κράτος και οι υπηρεσίες του να τον σεβαστούν επιτέλους ως Πολίτη με ό,τι αυτό συνεπάγεται… Όλοι εμείς οι επισφαλείς, οι απόκληροι, οι στυγνά εκμεταλλευόμενοι, με άλλα λόγια το 99% του παγκόσμιου πληθυσμού, είναι καιρός να πάψουμε να αρκούμαστε σε ελάχιστα εγγυημένα εισοδήματα εν είδει ελεημοσύνης, να μαζεύουμε τα ψίχουλα από το φαγοπότι των ολίγων και χωρίς ψευδεπίγραφα διλήμματα του τύπου αν αποτελούμε οργανωμένο προλεταριάτο ή ανοργάνωτο πρεκαριάτο, όπως το θέτουν παραπλανητικά οι σύγχρονοι θεωρητικοί του μετακαπιταλισμού, να ξαναδιεκδικήσουμε συλλογικά αυτά που δικαιούμαστε και μας ανήκουν!
tvxs
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου