Ο σταυρός του Τσίπρα

Αυτή τη στιγμή ο Τσίπρας μετράει τους πραγματικούς του συντρόφους, εκείνους που θα αναλάβουν να σηκώσουν μαζί του το βάρος της ήττας ή να του στίψουν ένα σφουγγάρι νερό στο πρόσωπο την ώρα του ανήφορου με το σταυρό στην πλάτη. Έτσι ήταν πάντα. Τα βάγια για όλους. Ο Γολγοθάς για λίγους.

του Νίκου Μωραΐτη
Ο Τσίπρας δεν είναι Ανδρέας.
Αν ήταν, θα είχε ξεκαθαρίσει το κόμμα του πριν αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας, όπως έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου με τις διαγραφές πριν από το 1981.
Παρότι το 36,3% των εκλογών οφείλεται κυρίως σε εκείνον, παρότι προεκλογικά οι περισσότεροι υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ έτρεμαν τι κοτσάνα θα πετάξουν ο Στρατούλης και ο Λεουτσάκος στα κανάλια και πώς θα την μαζέψει το κόμμα, ο Αλέξης Τσίπρας αποφάσισε: «θα πάμε όλοι μαζί».
Ήταν λάθος του που συμπεριφέρθηκε σαν πρώτος μεταξύ ίσων και όχι σαν ηγέτης ενός προσωποπαγούς κόμματος; Η Ιστορία θα το πει, παρόλα αυτά ο ίδιος θα το πληρώσει πριν προλάβει να το κρίνει η Ιστορία.
Η ανταρσία που εκδηλώνεται εντός του ΣΥΡΙΖΑ, με τους 20 ή 30 ή 40 βουλευτές που φέρονται έτοιμοι να φύγουν (αν και έχουν υπογράψει προεκλογικά ότι η έδρα ανήκει στο κόμμα και όχι στους ίδιους) ήταν σίγουρο ότι κάποια στιγμή θα συμβεί. Γιατί είναι εύκολο να αντιπολιτεύεσαι «μαζί» αλλά όχι να κυβερνάς «μαζί».
Έχουν χίλια ιδεολογικά δίκια. Ο Τσίπρας δεν κατάφερε να σκίσει τα μνημόνια. Αντίθετα, έφερε άλλο ένα. Ποιος, όμως, μπορεί να αρνηθεί ότι πολέμησε επί έξι μήνες; Τον πόλεμο του μόνου, του κόντρα σε όλους. Κι όσο εκείνος πολεμούσε, δεν είδα κανένα Λαφαζάνη να φέρνει κανένα οργανωμένο σχέδιο επιστροφής στη δραχμή. Μόνο ιδεολογικά ευχολόγια και τσιτάτα. Στην πράξη κρίνεσαι όμως, όχι στη θεωρία. Γιατί όταν το ιερατείο των Βρυξελλών σε απειλεί με οριστικό κλείσιμο των τραπεζών και ολικό κούρεμα των καταθέσεων, το «ναι»ή το «όχι» σου έχει πάνω του το βάρος εκατομμυρίων ζωών.
Το είπαν οι συμμετέχοντες στη σύνοδο, το έγραψε ο διεθνής Τύπος: Τον Τσίπρα τον σταύρωσαν εκεί μέσα. Μπροστά στον όλεθρο της καταστροφής, ο Πρωθυπουργός αποφάσισε να κουβαλήσει το σταυρό του. Δεν είναι ευχάριστη εικόνα. Ούτε ωραία μοιρασιά. Τη νίκη στις εκλογές, το θρίαμβο στο δημοψήφισμα, την επιτυχία όλοι θέλουν να τη μοιραστούν. Να πάρουν φως από το φως σου. Στη σταύρωση δεν θα τρέξει κανείς εύκολα να βάλει ένα χέρι.
Αυτή τη στιγμή ο Τσίπρας μετράει τους πραγματικούς του συντρόφους, εκείνους που θα αναλάβουν να σηκώσουν μαζί του το βάρος της ήττας ή να του στίψουν ένα σφουγγάρι νερό στο πρόσωπο την ώρα του ανήφορου με το σταυρό στην πλάτη. Έτσι ήταν πάντα. Τα βάγια για όλους. Ο Γολγοθάς για λίγους.

altsantiri