Με πονοκέφαλο από το μεθύσι άλλου

Το ευτύχημα για την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα είναι ότι σε αυτή την ιστορική φάση που καλούνται να πάρουν μέτρα με τα οποία δεν συμφωνούν και αποφάσεις που κρίνουν το σήμερα κι σηματοδοτούν το αύριο, δεν έχουν αντίπαλο.
του Απόστολου Λυκεσά
Η ψηφοφορία των πρώτων πρωινών ωρών στη βουλή, ανέδειξε πέραν πάσης αμφιβολίας τον διχασμό της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ. Το γεγονός «αρτήθηκε» από τον διχασμό του Γιάνη Βαρουφάκη ο οποίος στηρίζει Τσίπρα - Τσακαλώτο και, γενικώς την κυβέρνηση, αλλά αφού δεν συμφωνεί με τα μνημονιακά προαπαιτούμενα άλλοτε πάει κόντρα στον φόβο του να πέσει η κυβέρνηση και άλλοτε την αναδεικνύει αποφασιστικότητά του να μην συμβιβασθεί. Υπάρχει ακόμη ο επίμονος καταγγελτικός λόγος της προέδρου της Βουλής Ζωής Κωνσταντοπούλου, η οποία διαμαρτύρεται για τον εκβιασμό που δέχεται η χώρα και η κυβέρνηση και, στηρίζει την κυβέρνηση, παρά το γεγονός ότι έχει αποδεχθεί θέλοντας και μη τον εκβιασμό. Η κα Κωνσταντοπούλου μπλέκει δηλαδή σε ένα καυγά ο οποίος έχει προσωρινά λήξει με την υποχώρηση του πιο αδύναμου. Σε όλα αυτά υπάρχει και μια ομάδα έξι βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ οι οποίοι δηλώνουν «παρών» πάει να πει η αμφιθυμία τους ποτίζει την βασανιστική διβουλία.
Το ευτύχημα για την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα είναι ότι σε αυτή την ιστορική φάση που καλούνται να πάρουν μέτρα με τα οποία δεν συμφωνούν και αποφάσεις που κρίνουν το σήμερα κι σηματοδοτούν το αύριο, δεν έχουν αντίπαλο.
Η ΝΔ αρκείται  σήμερα: α)στη συμπαθητική προσπάθεια του κ. Μεϊμαράκη να χαμογελά ή να συνοφρυώνεται για να κρύψει την αμηχανία του β) στο απολαυστικό, κακά τα ψέματα, διχαστικό ψυχόδραμα του Άδωνι Γεωργιάδη που ξόρκιζε τους «μπολσεβίκους» και τώρα τους ψηφίζει γ) στην σχεδόν θεατρική προσπάθεια του Νίκου Δένδια να δείξει ότι η αστική τάξη έχει ακόμη θέσεις που μοιάζουν με αυτές που νόμιζαν ότι ευαγγελιζόταν τις προηγούμενες δεκαετίες.
Το ΠΑΣΟΚ τείνει στον αμνησιακό γλυκασμό της Φώφης Γεννηματά και βρίσκει τον διασκεδαστικό εαυτό του στις γκριμάτσες της κας Χριστοδουλοπούλου ενώ ελπίζει στις στυλιστικές επιδόσεις του κ. Λοβέρδου.
Το ΠΟΤΑΜΙ είναι σαν τα περιοδικά που βρίσκουμε στους προθαλάμους των οδοντιάτρων. Σε προετοιμάζουν για την επικείμενη απονεύρωση με γαρουφαλόζουμο πλήρους αδιαφορίας. Είναι το «χρήσιμο» κόμμα για να περνάνε απαρατήρητες οι οδύνες και, η αισθητική του, είναι η άποψή του για τον κόσμο. Σαν να διαβάζεις τεύχη του Reader Digest της δεκαετίας του ‘70 που σου άφησε ο παππούς σου.
Το ΚΚΕ έχει συμπαγή ομοφωνία στο εσωτερικό του, τέτοια που όλοι ζηλεύουν, σε σημείο που κανένας δεν επιθυμεί να του συμβεί κιόλας.
Η Χρυσή Αυγή βρίσκεται κι αυτή σε περίεργη κατάσταση. Όταν μιλάνε σου δίνουν την εντύπωση ότι βλέπεις τον συγχωρεμένο Δήμο Σταρένιο (συγνώμη κιόλας από το πνεύμα αυτού του εξαιρετικού ηθοποιού) να ερμηνεύει ρόλο αντιστασιακού.
Για τους Ανεξάρτητους Έλληνες δεν έχω να πω τίποτα άλλο πέρα από το ότι στηρίζουν την κυβέρνηση και το μόνο που τους δυσαρεστεί είναι το γεγονός ότι δεν έχουν οδηγηθεί στη φυλακή τα μισά στελέχη της ΝΔ και τα τρία τέταρτα του ΠΑΣΟΚ.
Επιστρέφοντας λοιπόν στον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση η όλη κατάσταση και η μέχρι τώρα διαχείριση από δύο πλευρές θυμίζει εντόνως κάποιον που έχει πονοκέφαλο ο οποίος προήλθε από το μεθύσι άλλου. 
Η εικόνα αυτή ανοίγει επίσης για όλους -ακόμη και ατομικά- δρόμους, για να απαντηθούν τα ερωτήματα με ένα κατάλογο θέσεων και λύσεων. Για άλλη μια φορά η μία απάντηση που δεν έχει δοθεί ακόμη θα κρίνει τις εξελίξεις. Ας ειπωθεί λοιπόν χωρίς περικοκλάδες.

alterthess