“Άμα δε μάθεις να χαϊδεύεις τις πληγές...”

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΩΡΑΙΤΗ 
Επειδή έρχονται μέρες ακόμα πιο δύσκολες και ίσως χρειαστεί να πάω σε ένα συνέδριο να αποφασίσω για το μέλλον όλων μας, λέω να εξομολογηθώ.
“Άμα δε μάθεις να χαϊδεύεις τις πληγές...”
Σιωπώ. Συζητάω μόνο με όσους νιώθουν όπως κι εγώ και με δυο τρεις που θέλησαν στα αλήθεια μια συζήτηση εκ βαθέων. Περίσσεψαν τα λόγια. Τους άλλους απλά τους ακούω. Λόγια και συναισθήματα αντιφατικά. Κατανόηση, ανησυχία, θυμός, απελπισία, μερική αισιοδοξία και προπάντων ρεαλισμός. Αδιέξοδο. Αυτός είναι ο κοινός παρονομαστής, η μεγάλη ήττα.
Έξι μήνες, σαράντα χρόνια στις ίδιες ράγες. Δεν μπορεί η Ευρώπη θα κινητοποιηθεί, θα λειτουργήσουν τα αντανακλαστικά τόσων χρόνων δημοκρατίας, σήμερα αύριο, μεθαύριο. Μας νίκησαν κατά κράτος, είπε ένας φίλος και μείναμε με τις ιδέες μας. Και τώρα θα μας διαλύσουν κιόλας. Δεν είναι η εκκαθάριση της Πλατφόρμας «προαπαιτούμενο» σύντροφοι, αλλά η διάλυση όλου του κόμματος. Να μην μείνει τίποτα που να θυμίζει ότι κάποιος σήκωσε κεφάλι.
Θυμάμαι την παρέα της Θεσσαλονίκης μόλις μάθαμε για το δημοψήφισμα. Απογοήτευση. Ξέραμε -όλοι ήξεραν- ότι δεν θα είναι διαχειρίσιμο ούτε το ναι ούτε το όχι. Την άλλη μέρα πέσαμε στα τηλέφωνα. Πώς έγινε; πώς το αποφάσισε; ποιος τον συμβούλευσε; τι έχει στο μυαλό του; Κανείς δεν είχε απαντήσεις, η ιστορία έτρεχε ιλιγγιωδώς. Σε όσους μας παίρνανε να ρωτήσουν λέγαμε ό τι ξέρεις ξέρω. Και μετά η μεγάλη στροφή, η σύσκεψη και το κοινό ανακοινωθέν των αρχηγών. Χρονικό προαναγγελθέντος θανάτου. Η συμφωνία στις 20 του Φλεβάρη μας είχε βρει να την συζητάμε στην Λευκάδα στο περιφερειακό. Μαύρα σύννεφα, η θύελλα πλησίαζε κι εμείς κάναμε μπλόφες. Και σχέδια επί χάρτου που δεν ήταν κανείς έτοιμος να εφαρμόσει.
Την εβδομάδα πριν το δημοψήφισμα κατάπια όση χολή δεν με είχαν ταϊσει σαράντα χρόνια. Ακόμα κι από ανθρώπους που δεν το περίμενα με τίποτα. Έσκαγε εκκωφαντικά ο φόβος, ο θυμός, η απογοήτευση η ανησυχία μήπως υπερβούμε τα εσκαμμένα, μήπως παραβιάσουμε τα ιερά και τα όσια. Ήταν σαν να μας έλεγαν, μπορείτε να ζυμώνεστε όσο θέλετε, αλλά κάτω τα χέρια από τη ζωή μου. Λες και μέχρι τώρα κάνουμε κουμάντο στη ζωή μας. Το ευρωπαϊκό φαντασιακό τους απειλούνταν.
Και μετά ήρθε το bullying της συνόδου κορυφής. “Σήκω φύγε ρε Αλέξη”. Ναι το είπα κι εγώ και το κατάπια αμέσως. Είχε περάσει η στιγμή, το timing που λένε. Ακολούθησε η χαιρεκακία, η ειρωνεία. Όλοι ήθελαν μια εκδίκηση για κάτι. Επειδή τους κοροϊδέψαμε, άλλους επειδή χρόνια τους προγκήξαμε, το παίξαμε έξυπνοι, αμετροεπείς. Ανάμεσά τους κάποιοι που θα έπρεπε να είναι στην φυλακή από χρόνια. Άλλοι ότι τους παρασύραμε, δεν τους δώσαμε σημασία. Σαν παιδιά αυτοί που ήρθε η ώρα τους να κάνουν την πατροκτονία τους. Μακάρι να ήταν αυτό σημάδι ωρίμανσης ενός λαού. Η πατροκτονία περνάει από πολλά στάδια μέχρι να φτάσει στην αυτοδιάθεση. Και σίγουρα πρέπει να προηγηθεί η δική μας μητροκτονία, η απεξάρτηση από τις συνταγές και τις συνήθειες της μαμάς αριστεράς που ζουν και βασιλεύουν.
Αργεί αυτή. Βίαιη η εκτίναξη στην κυβέρνηση με προωθητήρες λογής-λογής ομάδες και αιτήματα αντιφατικά και αταίριαστα. Και στο βάθος αδιατάρακτη η εξουσία του ευρώ και της ευρωπαϊκής προοπτικής, η παρακαταθήκη του Κύρκου . Πόσες φορές και με πόσες διαφορετικές τακτικές μας εγκλώβισε σε αδιέξοδα αυτή η στρατηγική! Πόσες διασπάσεις! Από την Β΄Πανελλαδική μετράω τέσσερις κι ετοιμάζεται η πέμπτη. Δεν θα την παρακολουθήσω. Όπως και όποτε κι αν γίνει.
Τώρα περιμένω. “Άμα δεν μάθεις να χαϊδεύεις τις πληγές, δεν θα σου φτάνει όλη η ζωή σου για να κλαις”. Πάλι ο Οδ. Ιωάννου. Η διαστροφή να θυμάσαι στίχους . Και παρακολουθώ. Άλλους να επινοούν “από μηχανής” θεούς και να πετάνε λύσεις της τελευταίας ώρας, άλλους να προσπαθούν να βρουν τα θετικά της συμφωνίας κι άλλους να ετοιμάζονται για την νέα απελευθερωτική αφήγηση της αριστεράς. “Πώς να πούμε τώρα άλλα παραμύθια;”
Στο μεταξύ μαθαίνω να ζω πάλι με λιγότερα. Κι εδώ με λιγότερα, παντού με λιγότερα. Ο λιτός βίος του Varoufucker. Πότε θα πάψει αυτός να μιλάει; Ο άπληστος!

FB