Η μεγάλη χίμαιρα

«Σώπασε κυρά Δέσποινα και μην πολυδακρύζεις,
πάλι με χρόνους, με καιρούς, πάλι δικά μας θα ‘ναι»
Δημώδες

Πολλοί αριστεροί -εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ- αντιλαμβάνονται την επίτευξη της βάρβαρης συμφωνίας με τους δανειστές ως ταφόπλακα στο μνήμα της ελπίδας που χάθηκε για πάντα. 
Άλλοι κατηγορούν τον Αλέξη Τσίπρα για προδοσία (που αν είχε σκοπό να την κάνει δεν θα είχε χάσει τον ύπνο του με τις διαπραγματεύσεις εδώ και πεντέμιση μήνες), άλλοι εκτιμούν το πόσο σκληρά αγωνίστηκε αλλά θεωρούν ότι η μόνη έντιμη λύση θα ήταν να παραδώσει την εξουσία, ώστε να εφαρμόσει το νέο μνημόνιο το προηγούμενο καθεστώς (και η αριστερά να ξαναγίνει η αντιπολίτευση που τρώει ξύλο και δακρυγόνα, κουβαλώντας τη ρετσινιά της αποτυχίας), και άλλοι καταφεύγουν στη μαγική σκέψη ότι υπάρχει κάποια φοβερή και τρομερή εναλλακτική λύση (που κανένας δεν μας λέει), όπου αρκεί να τολμήσουμε τη ρήξη με όλους και με όλα, και δεν πρόκειται να πάθουμε τίποτα. Έτσι, χωρίς αναλυτικό και κοστολογημένο σχέδιο, το οποίο για κάποιον λόγο όφειλαν να έχουν φτιάξει οι άνθρωποι που ουδέποτε εξέφρασαν την επιθυμία να βγούμε από την Ευρωζώνη. Και συγχέοντας το πρόγραμμα συγκεκριμένων μέτρων για την αντιμετώπιση μιας κατάστασης εκτάκτου ανάγκης σε πανελλήνια κλίμακα με ξαναζεσταμένα μανιφέστα και ξύλινες τοποθετήσεις για το πόσο κακός είναι ο καπιταλισμός.
Αφήνοντας στην άκρη τους ιδιοτελείς εργατοπατέρες, τα μαγαζάκια και τις κλίκες τους, πιστεύω ότι οι περισσότεροι από όσους κλαίνε και οδύρονται έχουν αγαθές προθέσεις. Σέβομαι το γεγονός ότι αρνούνται να καταπατήσουν τις αρχές τους, και ας μην εκχωρώ στην αριστερά την αποκλειστικότητα στην κοινωνική ευαισθησία και δικαιοσύνη, όπως δεν εκχωρώ στη δεξιά τον πατριωτισμό και το ευρωπαϊκό πνεύμα.
Θεωρώ ωστόσο ότι όλη αυτή η συλλογική οργή και απογοήτευση είναι η πιο απολιτίκ στάση που υπάρχει – κι ας επικαλείται ένα σωρό ιδεολογίες και οικονομικές θεωρίες (φρικτά παρωχημένες οι περισσότερες, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα). Και πιστεύω ακράδαντα ότι η ελπίδα όχι μόνο δεν πέθανε, αλλά μέρα με τη μέρα δυναμώνει.
Ναι, η συμφωνία είναι άδικη και το πρόγραμμα που καλούμαστε να ακολουθήσουμε δεν είναι βιώσιμο. Η εθνική κυριαρχία της Ελλάδας απειλείται, και το ίδιο ισχύει για τη δημοκρατία στην Ευρώπη. Αυτά δεν τα λέει μόνο η αριστερά, τα λένε όλοι – οικονομολόγοι, πολιτικοί αναλυτές και απλοί άνθρωποι με στοιχειώδη δείκτη ευφυίας και επαρκή ενημέρωση. Σε ολόκληρο τον κόσμο, και μάλιστα σε μέρη που η αριστερά ουδέποτε υπήρξε ιδιαίτερα δημοφιλής.
Δεν μπορείς όμως να κερδίσεις τον πόλεμο εναντίον ενός ισχυρότερου αντιπάλου με κατά μέτωπον επίθεση, και σίγουρα όχι με άτακτη υποχώρηση. Και ο σκοπός είναι να κερδίσεις τον πόλεμο, κι όχι να προσπαθείς να ωραιοποιήσεις την ήττα σου.
Η επιστροφή της ρευστότητας και η προσωρινή ομαλότητα στις διεθνείς μας σχέσεις μας δίνουν μια πολύτιμη ανάσα και την ευκαιρία να ανασυνταχτούμε. Για πρώτη φορά εδώ και έξι σχεδόν μήνες, ο Αλέξης Τσίπρας έχει τη δυνατότητα να κυβερνήσει τη χώρα, αντί να θυσιάζει όλο του το επιτελείο στον βωμό των διαπραγματεύσεων. Για πρώτη φορά εδώ και πάρα πολλά χρόνια υπάρχει η δυνατότητα να εφαρμοστεί μια διαφορετική πολιτική και να κριθεί από τα αποτελέσματα που θα φέρει (αντί για τις προκαταλήψεις που κουβαλάει ο καθένας σχετικά με το τι είναι ή θα έπρεπε να είναι η αριστερά).
Και το θέμα δεν είναι η αριστερά ως αυτοσκοπός, αλλά το πώς ακριβώς θα ορθοποδήσουμε και θα κάνουμε το όνειρο πραγματικότητα. Με μεταρρυθμίσεις που θα αυξήσουν την παραγωγικότητα και την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, χωρίς να πετσοκόβουν απλά μισθούς και συντάξεις. Με αποφασιστική πάταξη της φοροδιαφυγής, όχι μόνο του υδραυλικού που δεν έκοψε απόδειξη, αλλά και του μεγαλογιατρού που έχει βίλλα στον Διόνυσο και δηλώνει ετήσιο εισόδημα απολυμένης καθαρίστριας. Με αναδιάρθρωση και εκσυγχρονισμό του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, έτσι ώστε να εξαλειφθούν οι χρόνιες παθογένειες του πελατειακού κράτους και της διαφθοράς. Με εξυγίανση της Δικαιοσύνης, έτσι ώστε να λογοδοτήσουν για τα εγκλήματα τους όλοι οι άρχοντες της διαπλοκής που τόσο καιρό ήταν στο απυρόβλητο. Με ενίσχυση της επιχειρηματικότητας και καινοτομίας, ώστε να μειωθεί σταδιακά η ανεργία και να έρθουν αρκετά έσοδα που θα μας επιτρέψουν να μην ξεπουλήσουμε όλη τη δημόσια περιουσία που βάλαμε υποθήκη.
Για κάποιους μπορεί να ακούγονται φιλελέδικα και πασοκικά όλα αυτά, αλλά ειλικρινά δεν με ενδιαφέρει καθόλου το πόσο νοσταλγούν ένα χρεωκοπημένο οικονομικό μοντέλο που οι ίδιοι δεν έζησαν ποτέ (και όσοι το έζησαν θυμούνται μόνο τον ολοκληρωτισμό και τη μιζέρια του με τρόμο). Έχουμε 2015, ξέρετε. Ο αντίπαλος μας έχει εξελιχθεί, καιρός να κάνουμε κι εμείς το ίδιο.
Έχουμε μία τεράστια ιστορική πρόκληση μπροστά μας, και οφείλουμε να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων αντί να τρωγόμαστε για ιδεολογικές εμμονές και μικροπολιτικές ανοησίες: Να κάνουμε το «ελληνικό θαύμα» πραγματικότητα.
Να αποδείξουμε ότι εφόσον είμαστε ενωμένοι και στοχοπροσηλωμένοι, μπορούμε να πετύχουμε ρυθμούς αληθινής ανάπτυξης, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για μια λιγότερο ασφυκτική συμφωνία. Να διαψεύσουμε τις Κασσάνδρες και να αντιστρέψουμε το μεταναστευτικό ρεύμα εξόδου από τη χώρα μας. Να σταματήσουμε να υποκύπτουμε στη λογική της ανάθεσης και στον μηδενισμό του «όλοι ίδιοι είναι και δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα». Και να ηγηθούμε στον αγώνα για μια ριζοσπαστική ανατροπή που θα οδηγήσει σε μία καλύτερη και δημοκρατικότερη Ευρώπη. Γιατί ούτε μόνοι είμαστε, ούτε ξοφλημένοι. Το αντίθετο μάλιστα.
Εναλλακτικά, μπορούμε να συνεχίσουμε να κλαίμε τη μοίρα μας και να φαντασιώνουμε ότι κάποια μέρα ο μαρμαρωμένος βασιλιάς/πατερούλης/γουατέβερ θα ξεμαρμαρώσει και η Ελλάδα θα γίνει και πάλι μεγάλη και τρανή με τη βοήθεια του Θεού (ή του Μαρξ). Αλλά αυτή είναι μία χίμαιρα που δεν θα ζήσουμε ούτε εμείς, ούτε τα παιδιά μας. Γιατί, πολύ απλά, δεν είναι δυνατόν να υπάρξει ποτέ.

nefelikas.wordpress.com