"κάπου εδώ το ταξίδι, μάλλον, τελειώνει"
της Ελένης Καπετανίδου
Κάπου εδώ το ταξίδι, μάλλον, τελειώνει. Ρίξαμε μόνοι μας(;) άγκυρα στα αφιλόξενα λιμάνια του νέου κόσμου που μας έχουν ετοιμάσει. Παραδοθήκαμε(;) αιχμάλωτοι στους κανίβαλους της ανθρωπότητας και στους εγχώριους τοποτηρητές τους.
Οφείλουμε, όμως, πριν κλείσει η αυλαία, να ξεφυλλίσουμε το ημερολόγιο του καταστρώματος.
Εμείς που ανεβήκαμε στο πλοίο της Αριστεράς, όταν ανακαλύψαμε τη διαδρομή του στην Ιστορία και όχι στους ενδιάμεσους σταθμούς του, πορευτήκαμε έχοντας στα πανιά μας το ήθος, την αξιοπρέπεια, τη συνέπεια λόγων και έργων, τη στάση ζωής μας. Στο μεγάλο φαγοπότι της περιόδου της Μεταπολίτευσης όχι μόνο δεν απολαύσαμε τα εδέσματα αλλά ούτε και την πρόσκληση δεν καταδεχτήκαμε να παραλάβουμε.
Την ώρα που άλλοι έβαζαν και το δάχτυλο και τη γλώσσα τους στο μέλι, κάποιοι από εμάς μείναμε συνειδητά «στην απ’ έξω». Την ώρα που αυτοί προσπαθούσαν έρποντας, στις μέρες των Μνημονίων, να διασώσουν τον εαυτό τους και τα καλά εξαργυρωμένα προνόμιά τους, κάποιοι από εμάς δίναμε μάχες κατά της δουλοπρέπειας και της υποταγής με πλήρη γνώση του ρίσκου που αναλαμβάναμε.
Την ώρα που κάποιοι έδρεπαν αυτάρεσκα τους καρπούς των κόπων και των υπηρεσιών τους στους «απεσταλμένους» της Siemens στην Ελλάδα, κάποιοι από εμάς, με όπλο το δίκιο, διαδηλώναμε ενάντια στις περικοπές μισθών, στις απολύσεις εργαζομένων, στα λουκέτα στις επιχειρήσεις, στα διαλυμένα πανεπιστήμια, στη μετανάστευση των νέων, στις χιλιάδες αυτοκτονίες.
Την ώρα που οι θαυμαστές του Αδώνιδος και του «δεν υπάρχει σάλιο» Λοβέρδου χόρευαν πάνω στα ερείπια του κοινωνικού κράτους, κάποιοι από εμάς, έχοντας στη φαρέτρα μας την Αλληλεγγύη και την Ανθρωπιά, στήναμε κοινωνικά παντοπωλεία, κοινωνικά ιατρεία, κοινωνικά φροντιστήρια, για να κρατήσουμε όρθιο τον φτωχοποιημένο λαό.
Την ώρα που οι οπαδοί της νεοαποικιοκρατίας εξαπέλυαν μύδρους εναντίον όλων των δημοσίων υπαλλήλων, κάποιοι από εμάς παλεύαμε να κρατήσουμε χορτάτους τους λιμοκτονούντες μαθητές μας και ανοιχτά τα ρημαγμένα από την πολιτική τους σχολεία και λεηλατημένα νοσοκομεία.
Την ώρα που οι εργατοπατέρες του κυβερνητικού συνδικαλισμού ξιφουλκούσαν κατά των «τεμπέληδων» εργαζομένων, αυτών που τόσα χρόνια χρησιμοποιούσαν ως πελάτες των κομμάτων τους, κάποιοι από εμάς βάζαμε πλάτη για να περισώσουμε τα καταπατημένα εργασιακά δικαιώματα.
Την ώρα που οι φαρισαίοι πολιτικάντηδες και οι γραμματείς τους (αυτοί που τώρα κόπτονται για τις ουρές των «περήφανων γηρατειών» στα ΑΤΜ), αφού πρώτα τάισαν συνταξιούχους με τις λουκούλλειες συντάξεις της εθελουσίας εξόδου, υπέγραφαν στη συνέχεια ανερυθρίαστα μειώσεις και κούρευαν ασφαλιστικά ταμεία, για «να τελειώνουν με τους ηλικιωμένους που ζουν περισσότερο από όσο πρέπει», κάποιοι από εμάς αγωνιζόμαστε να διαφυλάξουμε τις πετσοκομμένες συντάξεις των γονιών και των παππούδων μας.
Την ώρα που οι κοτζαμπάσηδες της ευρωπαϊκής αυτοκρατορίας ανάγκαζαν τους αγρότες να φυτεύουν επιδοτήσεις απογυμνώνοντας τον πρωτογενή τομέα, κάποιοι από εμάς προσπαθούσαμε να σώσουμε τα χωράφια των κολίγων προγόνων μας από τα Υβρίδια των πολυεθνικών.
Την ώρα που αυτοί οι αργυρώνητοι έβαζαν πωλητήριο στη δημόσια περιουσία, κάποιοι από εμάς φρουρούσαμε τον πλούτο της χώρας οχυρωμένοι σε γαλατικά χωριά στα βουνά της Χαλκιδικής.
Την ώρα που οι θιασώτες του νέου ευρωπαϊκού ολοκληρωτισμού αποσιωπούσαν περίτεχνα το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων, κάποιοι από εμάς διατρανώναμε την αναγκαιότητα αποκατάστασης της Ηθικής, για να ημερέψουν οι ψυχές των εκτελεσμένων.
Την ώρα που οι γεννήτορες «της κοιλίας της φρίκης» παρακολουθούσαν μειδιώντας το φασισμό να γεννάει τ’ αυγά του, κάποιοι από εμάς αποφασίσαμε να ανατινάξουμε τη φωλιά του κι ας ξέραμε ότι ίσως πυρποληθούμε κι ίδιοι.
Την ώρα που ηγετίσκοι διαβουλεύονταν με τα διευθυντήρια του νεοφιλελευθερισμού και οι πιστοί αυλικοί τους υπερθεμάτιζαν λάβροι την άνευ όρων παράδοση της χώρας και του λαού στα κοράκια του καπιταλισμού, κάποιοι από εμάς «τρώγαμε» ληγμένα χημικά και ξύλο στο Σύνταγμα, υπερασπιζόμενοι την αξιοπρέπεια και την ελευθερία.
Την ώρα που οι μανδαρίνοι της διαπλοκής μαζί με τους εντεταλμένους κοντυλοφόρους των καναλιών απεργάζονταν (όπως και τώρα) σενάρια ανατροπής της πρώτης αριστερής κυβέρνησης στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, κάποιοι από εμάς παλεύαμε να κρατήσουμε την ελπίδα ζωντανή για το λαό , για τους παρίες της παρέας τους. Κάποιοι από εμάς φυλάγαμε τις Θερμοπύλες της δημοκρατίας.
Και τώρα που όλοι αυτοί και οι παρατρεχάμενοί τους τολμούν- με ευθύνη δική μας και με τις ευλογίες των ευρωπαίων αφεντικών τους- να μας υψώνουν πάλι το γλειμμένο τους δάχτυλο, εμείς δηλώνουμε ότι δε φοβόμαστε «τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον άγριο Ποσειδώνα».
Μπορούν, λοιπόν, αυτοί οι γνωστοί και άγνωστοι όψιμοι τιμητές της Αριστεράς να συκοφαντούν, να λοιδορούν, να εξυβρίζουν, να προσβάλλουν και να προπηλακίζουν εμάς και τους γονείς μας, αλλά δε μπορούν ούτε να μας φιμώσουν ούτε να μας τρομοκρατήσουν. Γιατί εμείς οι φυγάδες της Ιστορίας «τους» θα λέμε ΟΧΙ μέχρι τέλους. Είτε θα βουλιάξουμε αύτανδροι είτε θα ταξιδέψουμε σε αχαρτογράφητα νερά, σαν τον Οδυσσέα, μέχρι να φτάσουμε στην Ιθάκη. «Είναι μακρύς ο δρόμος»
* Φιλόλογος, Δημ. Σύμβουλος Κερατσινίου-Δραπετσώνας
alfavita
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου