Τρίτη 23 Ιουνίου 2015

Ολιγαρχικός πολτός


/var/www/rednotebook.gr/httpdocs/wp content/uploads/2015/06/150622 menoumeevropi1

του Νίκου Σκοπλάκη
Στην παράταξη των μετριοπαθών δεν υπάρχουν μετριοπαθείς. Σκούζουν για «βία της Αριστεράς» και «εχθροπάθεια», μέχρι να εκτοξεύσουν απειλές με ακροδεξιούς συμβολισμούς, κρυπτόμενοι θρασύδειλα πίσω από τις πλάτες της τρόικας και των νεοφιλελεύθερων πολιτικών δυνάμεων, που έχουν κατισχύσει σε ένα πρωτοφανών διαστάσεων δημοκρατικό έλλειμμα της Ε.Ε. Και οι μεν, και οι δε κάθε άλλο παρά χτυπούν στα τυφλά: είναι σε θέση να γνωρίζουν από κοινού ότι μια πραγματική -και όχι υποθηκευμένη- σταθεροποίηση της αριστερής κυβέρνησης στην Ελλάδα θα αρχίσει να ξηλώνει την κεντρικά σχεδιασμένη νεοφιλελεύθερη διαχείριση, επομένως να ακυρώνει τη στυγνή περιθωριοποίηση των καταπιεζόμενων τάξεων σε ένα κενό δικαιωμάτων.
Τα τρία κόμματα του νεοφιλελεύθερου αυταρχισμού στην Ελλάδα (διαφοροποιημένα μόνο στη φαντασία των επιτηδευμένα αφελών) και οι διάσπαρτες δυνάμεις των κερδισμένων του Μνημονίου κουκουλώνονται μέσα στο ιδεολόγημα του «ευρωπαϊσμού», για να εννοήσουν ότι η κοινωνία τούς ανήκει απόλυτα και μπορούν να καταργήσουν την ψήφο της, σε ευθυγράμμιση με τους ανεξέλεγκτους «θεσμούς». Η αυθαιρεσία χωρίς αιδώ θεωρείται απαράκαμπτο προνόμιο στην κοινωνική ψυχοπαθολογία αυτού του «ευρωπαϊσμού», γι' αυτό βρίζει ως παλαβούς όσους τολμούν να αντιτάξουν πολιτικά επιχειρήματα σε αυτό το κράμα φυσικής - κοινωνικής επιλογής, το οποίο, με τη βοήθεια του ΔΝΤ και της νεοφιλελεύθερης Ε.Ε., ενίσχυσε τις επικερδείς ανισότητες.
Αυτού του περιεχομένου ο «ευρωπαϊσμός», μέσα σε συνθήκες ασφυκτικής πίεσης, δομείται σε μοχλό σύγκρουσης, σαν μια καρικατούρα Μαϊντάν των μαϊντανών, όπου το αντιδραστικό μήνυμα ανταγωνίζεται τους βαρβαρισμούς των διατυπώσεών του στις ομοιόμορφου στιλ πικέτες. «No to public trade unionism» (sic) απαντούσαν οι Έλληνες «ευρωπαϊστές» στους Γερμανούς ταχυδρομικούς, οι οποίοι διαδηλώνουν «δεν θα πληρώσουμε τον λογαριασμό της ιδιωτικοποίησης». Η καρικατούρα Μαϊντάν των μαϊντανών δεν θέλει κοινωνικό κράτος, αναδιανομή, συνδικαλιστικές διεκδικήσεις, δημόσια περιουσία και αξιοπρεπείς συντάξεις στον «ευρωπαϊσμό» της. Την ίδια μέρα, άλλωστε, που το "Spiegel" ανασκεύαζε το «παραμύθι των ελληνικών συντάξεων πολυτελείας», οι πικετοφόροι «ευρωπαϊστές» αναπαρήγαγαν ανενδοίαστα το παραμύθι έξω από το Κοινοβούλιο. Στην πρακτική τους, η έννοια της Ευρώπης επιβάλλεται να παραμείνει ταυτόσημη με τον ήρωα του ελληνικού νεοφιλελευθερισμού Σόιμπλε, ο οποίος αρίστευσε στις συναλλαγές με τον έμπορο όπλων, Κάρλχαϊντς Σράιμπερ. Ή με τον Πρόντι, τον Χορστ Κέλερ (πρώην πρόεδρο της Γερμανίας και στέλεχος του ΔΝΤ), τον Γκέρχαρντ Σρέντερ και τον υπέρμαχο της λιτότητας και της τάξης Γκαουβάιλερ (CSU), οι οποίοι, σύμφωνα με τις αποκαλύψεις του ίδιου "Spiegel", υπηρετούσαν τη μονοσήμαντη «ευρωπαϊκή ιδέα» και την πολυσήμαντη τσέπη τους, προσφέροντας ειδικές υπηρεσίες στον δικτάτορα του Καζαχστάν Ναζαρμπάγιεφ.
«Το χρήμα κατατρώει συνειδήσεις» τιτλοφορείται το άρθρο του περιοδικού. Ναι, αλλά στον «ευρωπαϊσμό» τής αυθαιρεσίας δεν χρειάζονται συνειδήσεις. Χρειάζονται ιεραρχίες των εκβιασμών, φοβικά και λουμπενοποιημένα τσούρμα, ταυτιστική προσήλωση στον νεοφιλελευθερισμό και τον ιδεολογικό του διάκοσμο, ανεξάντλητες εφεδρείες εξαθλίωσης και αηδείς τσιριτσάντζουλες σε όσους έχουν σφετεριστεί την ενημέρωση. Μέσα από τους προηγούμενους, αναπαράγεται και το άσβεστο μίσος για τον εκδημοκρατισμό της Παιδείας και τη θωράκιση της δημόσιας εκπαίδευσης, που κατ' ευθείαν από τη γραφίδα του Κων/νου Τσάτσου το 1965 περνάει στην καρδιά του «ευρωπαϊσμού» το 2015: «Εις τον τομέα της Παιδείας ευρισκόμεθα προ του χάους».
Αυτός ο «ευρωπαϊσμός» επικαλείται τις περί δικαίου και ηθικής δοξασίες ενός νεοαριστοκρατισμού απολύτως εχθρικού απέναντι στην έννοια της ισότητας και της κοινωνικής δημοκρατίας. Ταυτίζεται με την κυρίαρχη νεοφιλελεύθερη αφήγηση της Ε.Ε., διότι έχει αφομοιώσει τον αχαλίνωτο ατομισμό, την κυριαρχία του χρηματοπιστωτικού επί του πολιτικού, την ξενόφοβη επιχειρηματολογία για τους πρόσφυγες, τις κοινωνικές πρακτικές της μικροαστικής συντηρητικής τάξης, την πειθάρχηση στην ιδιωτικοποίηση, την προσήλωση στην ηθική του «χέρι που δεν μπορείς να δαγκώσεις, φίλησέ το». Η Γαλλική Επανάσταση και ο Διαφωτισμός θεωρούνται από καιρό ανεπιθύμητοι εξτρεμισμοί σε αυτόν τον «ευρωπαϊσμό», ενώ αντιθέτως βρίσκει θέση στις πικέτες του ένα σύνθημα, που δεν θα είχαν αντίρρηση να χρησιμοποιήσουν οι ακροδεξιοί «ευρωσκεπτικιστές» της Δανίας: «War against the redish cliantel state» (sic).
Ο χειρότερος κίνδυνος για την Αριστερά είναι να αλλάξει στρατηγική, αναδιπλούμενη από το τέλος της λιτότητας σε μια διασκευή της. Αυτό επιδιώκει ο «ευρωπαϊσμός» της ολιγαρχίας: τα κοινωνικά στηρίγματα της Αριστεράς έχει στο στόχαστρο για να πνίξει τη δημοκρατία στον ολιγαρχικό πολτό του.

Πηγή: Αυγή

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου