Μένουμε Αριστερά;

Με την διαρροή διαφόρων μέτρων, αλλά και των γνωστών και μη εξαιρετέων πλέον, non paper της κυβέρνησης, ήδη έχουν χυθεί τόνοι ηλεκτρονικού μελανιού. Από τη μία αυτοί που καταγγέλλουν το νέο μνημόνιο που φέρνει ο Τσίπρας, από την άλλη αυτοί που θεωρούν πως αυτό είναι ότι πιο ήπιο μπορούσε να συμβεί. Τα πράγματα όμως φαίνονται λίγο πιο σύνθετα.

Το ζήτημα για τους εταίρους και δανειστές μας δεν ήταν ούτε η παράταση, ούτε η σύναψη ενός ακόμα μνημονίου που απλώς θα αποτελειώσει την ελληνική οικονομία. Άλλωστε, αυτός ο στόχος έχει κλειδώσει, μαζί με αρκετές άλλες περιφερειακές οικονομίες, και μόνο με τη συμμετοχή μας στην Ένωση.

Το ζήτημα πλέον, για όλους τους εταίρους, και όχι μόνο την Ένωση, είναι η παραχώρηση εξουσιών που απαιτεί το διευθυντήριο των Βρυξελλών. Το γιατί είναι κρίσιμο και για τους υπόλοιπους εταίρους (ΔΝΤ, ΗΠΑ) φαίνεται και από τα όσα προμηνύονται και θα περιγράψω παρακάτω.

Συνεπώς, για ακόμα μία φορά, για άλλα πράγματα ψηφίσαμε και άλλα καλείται να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση που εξελέγη. Οπότε, η απόφαση να δώσουμε ώθηση σε μία νέα δύναμη δεν είναι σημαντική μόνο για την αποφυγή ενός τρίτου μνημονίου.

Άλλωστε, εάν ήταν το θέμα το μνημόνιο θα είχε λυθεί προ πολλού. Θα είχε αποφασιστεί με δημοκρατικές και επικοινωνιακές διαδικασίες εντός ευρωζώνης, ένα πακέτο με πιο σύνθετα μετρά, με αναπτυξιακή λογική μαζί με μια διαγραφή χρέους σε επίπεδα επιτοκίων για να ωραιοποιηθεί η εικόνα. Λουκούμι.

Το θέμα είναι οι αποφάσεις και ο προσανατολισμός που πρόκειται να πάρει η Ένωση στα επόμενα χρονιά.

Εντάξει, δε λέω σημαντικό ζήτημα η Ελλάδα. Ταλανίζει την παγκόσμια οικονομία. Αλλά δεν έχουν αλλά θέματα οι εταίροι μας να ασχολούνται τόσους μήνες; Άλλα, σημαντικότερα; Έχουν θα μου πείτε.

Και γιατί δεν ασχολούνται με αυτά τόσους μήνες, θα σας ρωτήσω εγώ. Μήπως επειδή η παρουσία μιας αριστερής κυβέρνησης σε μια χωρά μέλος μπλοκάρει αρκετά από τα προτζεκτ της νέας εποχής;

Όσοι είχαμε την ευτυχία να αγωνιστούμε κατά του μεσοπρόθεσμου στο δρόμο, άλλα και αρκετοί περαστικοί εκείνες τις ημέρες από σταθμούς του μετρό, γνωρίζουμε καλά πως αρκετοί ξενόγλωσσοι βρίσκονταν ένστολοι στον δρόμο να αντιμετωπίζουν τους διαδηλωτές. Δεν έχει διαψευστεί πως, όταν η Ελλάδα χρειάστηκε βοήθεια στην καταστολή από τους εταίρους, για να εφαρμόσει τα σχέδιά τους, τους παρασχέθηκε αβίαστα.

Διατλαντική συμφωνία, μεταναστευτικό ζήτημα, Μέση Ανατολή, Βόρεια Αφρική, διατροφικός έλεγχος.

Μερικές μόνο από τις επιδιώξεις των εταίρων μας της Ευρώπης, που θα μπορούσαν να βρουν απέναντι τους απείθαρχους Έλληνες, με μια κυβέρνηση που εξελέγη με προμετωπίδα τη λαϊκή απαίτηση. Λαϊκιστική.

Όχι σαν τις δίκες τους τις ελιτιστικές.

Γι’ αυτό και στα άμεσα σχέδια βρίσκεται η «ολοκλήρωση της οικονομικής και νομισματικής πολιτικής της ευρωζώνης», με στόχο τη θωράκιση της απέναντι σε κρίσεις σαν τη δική μας. Μάλιστα, ενώ δεν προγραμματιζόταν να βρεθεί την λήξη της ελληνικής κρίσης, επισπεύσθηκε, λέει, η δημοσιοποίησή του στις μέρες μας.

Γι’ αυτό είναι ζωτικής σημασίας να γονατίσει η ελληνική κυβέρνηση μπροστά τους.

Εδώ, είναι που θα πρέπει να διεξάγουμε εμείς το πρώτο δικό μας πείραμα.

Αντιμετωπιζόμαστε ως πειραματόζωα εδώ και πολλά χρόνια. Κερκόπορτα του ΔΝΤ στην Ευρώπη, μέσο μεταφοράς του χρέους στα κράτη, νεκροταφείο δικαιωμάτων και κεκτημένων, αιμοδότης της γερμανικής, και όχι μόνο, οικονομίας.

Η ερώτηση δεν είναι ευρώ ή δραχμή. Ούτε εάν μένουμε ή φεύγουμε από την Ευρώπη. Μια ζωή δίπολα που καταστρέφουν τον δημόσιο διάλογο.

Η απάντηση που πρέπει να δώσουμε είναι πόσο πολύ θέλουμε μία άλλη πολιτική. Εάν συμφωνούμε να υπηρετούν οι άνθρωποι τους αριθμούς ως σκλάβοι. Εάν υπάρχουν αξίες που συνιστούν μεγαλύτερη υποχρέωση από τις δανειακές υποχρεώσεις. Και όλα αυτά μπορούμε να τα δηλώσουμε μόνο με την παρουσία μας στον δρόμο.

Είτε κινήθηκαν στα όρια της λαϊκής εντολής, είτε έφεραν την καλύτερη δυνατή συμφωνία, είτε είναι εγκάθετοι, είτε ότιδήποτε άλλο, οι βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας θα πρέπει να αποδείξουν αυτό που από την πρώτη στιγμή αποτέλεσε την πύρινη δύναμή τους.

Ότι ακούνε τον λαό. Και θα πρέπει να απαντήσουν σε όλα.

Να τους ελέγξουμε. Τότε, θα είναι η στιγμή που θα ξανασυστηθούμε σε αυτόν τον τόπο.

Γιατί μετά από πέντε χρόνια κρίσης, κοινωνικής, πολιτικής, οικονομικής και κρίσης ταυτότητας, μπορεί σε αυτή τη χώρα να γνωριζόμαστε με τα μικρά μας, όμως πλέον έχουν πληθύνει τα προσωπεία.

https://rebeliskos.wordpress.com