Οι "καλοί" και οι "κακοί" του ΣΥΡΙΖΑ

του Βασίλη Μουλόπουλου
Στις 5 Απριλίου οι "καλά πληροφορημένοι" "Financial Times" έγραφαν: "Πολλοί αξιωματούχοι των Βρυξελλών -και αρκετοί υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης- πιέζουν παρασκηνιακά τον πρωθυπουργό να πετάξει έξω από την κυβέρνηση την Άκρα Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ για να υπογραφεί μια συμφωνία. (...) Το σχέδιο είναι να σχηματίσει ο Τσίπρας μια νέα κυβέρνηση συνασπισμού με το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ (...)".
Είναι ενδιαφέρον και αποκαλυπτικό το δημοσίευμα των "F.T.". Ενδιαφέρον γιατί  προέρχεται από τη βίβλο του παγκόσμιου καπιταλισμού και ακόμη πιο ενδιαφέρον γιατί ακολούθησαν παρόμοιες "ιδέες" και "προτροπές" από το σύνολο σχεδόν των ιθαγενών mainstream ΜΜΕ.
Αποκαλυπτικό γιατί -όπως γράφει ο ειδικός συνεργάτης στην "Εποχή" της περασμένης Κυριακής- γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει πολιτική λύση στην Ελλάδα εκτός ΣΥΡΙΖΑ. Δεν υπάρχει ούτε πολιτικό πρόσωπο ούτε πολιτικός σχηματισμός που να διαδεχθεί, σε περίπτωση ρήξης, την κυβέρνηση Τσίπρα. Το μοντέλο Παπαδήμου δεν επαναλαμβάνεται. Ο πρωθυπουργός, την περασμένη Τρίτη στον "Ενικό", έβαλε τέλος σε αυτά τα σενάρια της "συμμαχίας των προθύμων" και των "χαμηλών αντιστάσεων" απέναντι στις απαιτήσεις των δανειστών.
Η όλη επιχείρηση, όμως, διάσπασης του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης σε "καλούς" και "κακούς" μάς δίνει μια ιδέα για το ποιοι είναι σήμερα οι κυρίαρχοι της Ευρώπης: μια ομάδα εξουσίας που απαιτεί να αποφασίζει ακόμη και για τη σύνθεση των κυβερνήσεων των χωρών - μελών, οι οποίες οφείλουν να είναι a priori ευθυγραμμισμένες με την κυρίαρχη ιδεολογία. Και το επιδιώκουν είτε πιέζοντας έναν πρωθυπουργό να αλλάξει την κυβερνητική πλειοψηφία και τους "κακούς" υπουργούς είτε χρησιμοποιώντας οικονομικούς και χρηματοπιστωτικούς εκβιασμούς σε όποιους αρνούνται να υπακούσουν.
Δεν έχουμε να κάνουμε ούτε με προσωπικές αντιπάθειες (όπως παρουσιάζουν την περίπτωση Βαρουφάκη) ούτε με αριστερίστικες εμμονές του ΣΥΡΙΖΑ (που αρνείται σε μια χώρα με 2 εκατ. ανέργους να απελευθερώσει τις απολύσεις). Πρόκειται για καθαρή ιδεολογία. Και την επιθυμία να τιμωρήσουν ή να ευτελίσουν αυτούς που τόλμησαν να αψηφήσουν την παντοδυναμία τους ενεργώντας σύμφωνα με την εντολή που πήραν από τον λαό.
Αυτό που αποκαλύπτεται από το χρονικό των τρίμηνων διαπραγματεύσεων δεν είναι ο μη ρεαλισμός της κυβέρνησης, αλλά το ότι στις Βρυξέλλες έχει εγκατασταθεί μια εξουσία ιδεολογική, εκδικητική και αντιδημοκρατική. Και μετά απορούν γιατί στις χώρες της Ευρώπης αυξάνονται και πληθύνονται κόμματα και κινήματα ευρωσκεπτικισμού, συμπεριλαμβανομένων εκείνων της Άκρας Δεξιάς.

avgi