Αν για έναν λόγο μπορεί να αναγνωρίσει κανείς στο καθεστώς πως χρησιμοποιεί τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτός είναι τα μαθήματα Ιστορίας. Ή μάλλον παραχάραξη. Από τη θεωρία των δύο άκρων, όπου το άκρο της κυβέρνησης Σαμαρά και αυτό της κοινωνίας κρύβεται μέσα στο δίπολο Χρυσή Αυγή – ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι την πρόταση μομφής που μέχρι χτες χρησιμοποιούνταν εθιμοτυπικά ενώ σήμερα απειλεί την σταθερότητα του πολιτεύματος, τα μαθήματα Ιστορίας παραδίδονται δωρεάν, και με τη συμβολή όλων των μιντιακών όπλων που έχει στη φαρέτρα του το κυβερνητικό δίδυμο Σαμαρά-Βενιζέλου.
Εσχάτως, έρχεται το άνοιγμα του Τσίπρα σε κυβερνητικούς βουλευτές να εκφράσουν το αίσθημα του κόσμου που τους ψήφισε και να καταψηφίσουν την κυβέρνηση, χαρακτηρίστηκε ταχύτατα “πρόσκληση σε αποστασία”. Εδώ το παιχνίδι χοντραίνει, και δείχνει πως το καθεστώς δεν θα αφήσει όρθια όχι μόνο την κοινωνική συνοχή, αλλά και την ιστορική συνείδηση.
“Η αποστασία (προερχόμενη από τις λέξεις από και στάσις, δηλαδή κατά λέξη, απομάκρυνση) είναι όρος που περιγράφει την αποκήρυξη εκ μέρους ενός ατόμου της θρησκείας του, ειδικά όταν θεωρείται ότι υποκινείται από ποταπά κίνητρα.”
Σύμφωνα με τη wikipedia, αποστασία είναι η αποκήρυξη εκ μέρους ενός ατόμου της θρησκείας του, άρα ο Βενιζέλος και οι συν αυτώ θεωρούν πως η επιβολή των μνημονίων και της λιτότητας που επιφέρουν αποτελούν κάποιο είδος θρησκείας. Τέτοιας, που όποιος τολμήσει να διαχωριστεί, σίγουρα άγεται από ποταπά κίνητρα.
Για την αποστασία έχει άποψη και ο Θουκυδίδης που αναφέρει πως “αποστατεί κανείς όταν προηγουμένως βρίσκεται υπό καθεστώς βίας, ενώ σε αντίθετη περίπτωση επαναστατεί”.
Γράφει στην “Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού Κράτους” Ο Βασίλης Ραφαηλίδης για την αποστασία του 1965:
“Η κυβέρνηση Νόβα πρέπει οπωσδήποτε να πάρει ψήφο εμπιστοσύνης. Πως όμως; Της χρειάζονται 151 ψήφοι και έχει μονό 131. Έλλειμμα είκοσι. Δύσκολο είναι να αγοράσεις εκτός από τους 25 πρώτους “ανιδιοτελείς”, που εξ αρχής αποστάτησαν χωρίς δυσκολία, άλλους 20 λιγούρηδες από το Κέντρο;
Η ταρίφα ορίζεται από 100 μέχρι 200 χιλιάδες δολλάρια της εποχής το κεφάλι. Τζάμπα πράγμα δηλαδή, αν λογαριάσεις τα οφέλη της ολιγαρχίας από τη “δημοκρατία” που πρόκειται να αγοραστεί στην κυριολεξία. Και ήταν όλοι κεντρώοι, οι άθλιοι. Πουλήθηκαν για 100 χιλιάδες δολλάρια οι φθηνότεροι, και 200 χιλιάδες οι ακριβότεροι. Η αγοροπωλησία έγινε σε τρία στάδια, και όσοι πουλήθηκαν πρώτοι πήραν και τα λιγότερα. Ήταν φυσικό. Όσο πιο σπάνιο γίνεται το εμπόρευμα, τόσο καλύτερη τιμή πιάνει. Επιτελείς του σχεδίου της αποστασίας, ο Χοϊδάς από την μεριά των ανακτόρων, και ο Μητσοτάκης απ’ τη μεριά του Κέντρου.”
Η ιστορία ακολούθως, λίγο πολύ γνωστή. Ο Τσιριμώκος που τα ανάκτορα δεν ήθελαν ούτε να τον δουν, παίρνει το χρίσμα του πρωθυπουργού, χωρίς να καταφέρει να μαζέψει την απαιτούμενη πλειοψηφία. Του έλειπαν “16 κεντρώα κεφάλια” όπως τα χαρακτηρίζει ο Ραφαηλίδης που θα τα βρει ο κεντρώος Στέφανος Στεφανόπουλος, για να συμπληρωθεί η αποστασία και να νικήσει η Δημοκρατία!
Όπως η Δημοκρατία νίκησε και όταν ο Αντώνης Σαμαράς έφυγε από τη Νέα Δημοκρατία το ’93, και από την ΠΟΛΑΝ του καλούσε βουλευτές του Μητσοτάκη να άρουν την εμπιστοσύνη τους στην κυβέρνηση. Και τα κατάφερε, με τον Σιμπλίδη να ρίχνει την κυβέρνηση. Τα θολά σημεία της εβδομάδας που προηγήθηκε της πτώσης της κυβέρνησης για τις ψηφιακές παροχές της Siemens, ας τα αφήσουμε για μιαν άλλη φορά.
Σήμερα λοιπόν, ο Αλέξης Τσίπρας καλεί τους βουλευτές του Κεντρώου ΠΑΣΟΚ (ας μην το χαρακτηρίσουμε κεντροδεξιό για χατίρι της Ιστορίας) να ρίξουν την κυβέρνηση της Δεξιάς (κι αυτούς ας μην τους πούμε ακροδεξιούς για τον ίδιο λόγο). Και τα αντανακλαστικά του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, των Νέων και των λοιπών λυκοσυμμάχων βλέπουν προδοσία, επιστρατεύοντας την ιστορική συνείδηση, για ακόμα μία φορά.
Η ίδια ιστορική ευαισθησία δεν εντοπίζεται ούτε στους “Ναι σε όλα” νενέκους των κυβερνήσεων Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά (βλ. Τσολάκογλου), ούτε στον στρατό του Δένδια στους δρόμους της Αθήνας καθημερινά και όχι μόνο κατά την επέτειο του Πολυτεχνείου (βλ. Χούντα). Ούτε καν στην παρουσία της τρόικα στη χώρα, 100 χρόνια μετά τον ΔΟΕ (Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος 1897).
Όταν το καθεστώς κινδυνεύει ζωντανεύει η ιστορική μνήμη. Κατά τις άλλες περιόδους, η μνήμη πέφτει σε λήθαργο και δίνει τη θέση της στην αμνησία.
Ευτυχώς, η δική μας μνήμα λειτουργεί, ακόμα, μια χαρά.
rebeliskos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου