Τα Πολυτεχνεία του 21ου αιώνα

Της Μαριάννας Τζιαντζή

Συχνά η βία συνυπάρχει με τη γελοιότητα. Τρανή απόδειξη η δικτατορία της 21^ης Απριλίου με τους παραλη­ρηματικούς λόγους του Παπαδόπουλου, τις αρχαιόπληκτες γιορτές στο Καλλιμάρμαρο, ακόμα και τα ελαφρολαϊκά σαχλοτράγουδα της περιόδου ή τις πατριωτικές κινηματο­γραφικές υπερπαραγωγές του Τζέιμς Πάρις.

Σήμερα η βία της εξουσίας συνδυάζεται με το ενδυματολογικό ντιζάιν των κυριών που κατέχουν υπουργικό θώκο, με τα καλοραμμένα κοστούμια του Γεωργιάδη και του Βορίδη, με το ενίοτε κάζουαλ ντύσιμο του Μητσοτάκη, συνδυάζεται με την καλοχτενισμένη βαρβαρότητα και τις δωδεκάποντες γόβες των κυριών που παρουσιάζουν τα δελτία ειδήσεων. Συνδυάζεται με το αρυτίδωτο πρόσωπο της Γιάννας Αγγελοπούλου η οποία δεν συμβιβάζεται με τίποτα λιγότερο από τη θέση της προέδρου στο επίσημο δι­ορισμένο ιερατείο για τα 200 χρόνια από το 1821. Συνδυάζεται με τη σοφία ενός Μπογδάνου και με τα «γλυκά» λογάκια ενός Βο­ρίδη που υπερασπίζεται την «αναγκαστικότητα» του ξύλου. Συνδυάζεται με το θράσος και την άγνοια, όπως π.χ. με τον ισχυρισμό της υφυπουργού Εργασίας ότι αυτοί που αντιστάθηκαν στη χούντα ήταν οι «ψυχικά νοσούντες» ενώ προφανώς οι σώφρονες ήταν εκείνοι που πριν 46 χρόνια έστειλαν τα τανκς εναντίον τους. Και οι καλοχτενισμένοι σύγχρονοι βάρβαροι φτάνουν στο σημείο να βλέπουν τα πενιχρά ευρήματα της αστυνομίας στην ΑΣΟΕΕ ίσα κι όμοια με τα «όπλα στα οποία έχει πρόσβαση ο στρατός της Συρίας». Αν είχαν βρει κάποιο σουγιαδάκι, θα μιλούσαν για τα γιαταγάνια με τα οποία ο JSIS αποκεφαλίζει οn camera τους αιχμαλώτους του;

Και μόνο η επίσημη αστυνομική φω­τογραφία των μπουκαλιών από το «εργο­στάσιο μολότοφ» είναι για γέλια. Πάνω στα μαρμάρινα σκαλιά της ΑΣΟΕ κάποιος έχει παρατάξει ακριβώς δεκατρία (13) μπουκά­λια από σκληρά ποτά (βότκα, ουίσκι) και από ανόμοιες μάρκες, σημάδι ότι δεν έγινε μαζι­κή προμήθεια. Συριακά όπλα ημιτελή, αφού δεν βρέθηκαν ούτε στουπιά ούτε καύσιμη ύλη. Τι είδους μολότοφ ήταν αυτές που θα έπεφταν στα κεφάλια των δικαίων; Και πώς θα χωρούσαν τέτοια ογκώδη μπουκάλια στα σακίδια των επίδοξων καταστροφέων;

Οι θριαμβευτικές επιδείξεις των ευρη­μάτων στα ιδιωτικά και τα κρατικά κανάλια θυμίζουν τα σκηνοθετημένα τηλεοπτικά πλάνα που προβλήθηκαν την επομένη της 17^ης Νοέμβρη του ’73 από τη χουντική τη­λεόραση και έδειχναν τις καταστροφές που είχαν προξενήσει οι φοιτητές στο κτίριο του Πολυτεχνείου, αποφεύγοντας βέβαια να δεί­ξουν την πύλη που τσάκισε το τανκς ή το εγκαταλειμμένο ιατρείο που είχε στηθεί στο κτίριο της Αρχιτεκτονικής, όταν οι τάβλες των σχεδιαστηρίων μετατράπηκαν σε φο­ρεία για τη μεταφορά των τραυματιών. Δεν έδειξαν ματωμένους επιδέσμους, δεν μίλη­σαν για ασθενοφόρα που εμποδίζονταν να πλησιάσουν στο «σημείο».

Κάποτε πολλοί απεχθάνονταν τη χούντα για τη φρικαλέα αισθητική της, την κουτο­πονηριά της, τις απαγορεύσεις που επέβαλε στην καθημερινότητα των πολιτών, ιδίως των νέων. Ήταν το πρώτο βήμα για την πο­λιτικοποίηση και, σε πολλές περιπτώσεις, για την αντίσταση. Σήμερα η αστυνομία μπουκάρει σε καφετέριες και κλαμπ, εξευτε­λίζει νεαρούς αφισοκολλητές γυμνώνοντάς τους, στήνει καρτέρι σε φοιτητές έξω από τα σπίτια τους, ενώ πάνοπλοι αστυνομικοί είναι εγκατεστημένοι στους σταθμούς του μετρό και του Ηλεκτρικού. Και όλα αυτά δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά. Είναι η επίσημη κυβερνητική γραμμή που έχει την αντανά­κλασή της και σε ένα κομμάτι της κοινωνί­ας. Στα Διαβατά κάποιοι «γραφικοί», όπως χαρακτηρίστηκαν, οργάνωσαν μπάρμπεκιου με χοιρινά σουβλάκια και μπίρες για να δεί­ξουν στους πρόσφυγες πόσο ανεπιθύμητοι είναι. Όπως πριν τρία χρόνια, κάποιοι ομοϊδεάτες τους είχαν ρίξει γουρουνοκεφαλές σε ένα πρώην στρατόπεδο στη Σκύδρα, ώστε να «μολύνουν» τον χώρο και να μη χρησι­μοποιηθεί για την εγκατάσταση προσφύγων.

Το κλίμα που καλλιεργεί η κυβέρνηση, ιδίως ενόψει της πορείας του Πολυτεχνεί­ου βαθμιαία θα στραφεί εναντίον της κι ας δείχνουν οι δημοσκοπήσεις ότι η πλειονό­τητα των πολιτών θεωρεί σωστούς τους μέχρι τώρα κυβερνητικούς χειρισμούς. Κάποτε, στην εποχή της «κανονικότητας» και μετά την κατάρρευση του «διπολικού κόσμου», μιλούσαμε για τον εχθρό χω­ρίς πρόσωπο – σε αντίθεση με τα χρόνια της δικτατορίας που ο εχθρός είχε άμεσα αναγνωρίσιμο πρόσωπο, τη στρατοκρατία, την αμερικανοκρατία. Σήμερα, τουλάχιστον για το πιο ανήσυχο κομμάτι της νεολαίας, ο εχθρός αποκτά πρόσωπο. Καλοντυμένο, καλοχτενισμένο, βάρβαρο κι επικίνδυνο. Και τα Πολυτεχνεία του 21^ου αιώνα ίσως τον περιμένουν στη γωνία.

ΠΡΙΝ