Αν δώσεις το χέρι σου σε καρχαρία που πνίγεται, θα σου το φάει

Πατριώτες που προσδοκούν ένα όχι του Ντράγκι, ένα χαστούκι του Σόιμπλε.

του Πέτρου Κατσάκου
Δεν έχουν ούτε μαλλιά πια να πιαστούν. Τρίχα δεν έμεινε στο παραμορφωμένο τους κεφάλι από το τράβηγμα. Πνίγονται. Βυθίζονται. Ξεμαλλιασμένοι από τα ίδια τους τα χέρια, στην ύστατη προσπάθεια να αποφύγουν τον βέβαιο πνιγμό μέσα σε μια θάλασσα που ζέχνει τα λύματά τους. Ναυαγοί σε ένα μολυσμένο πέλαγος από ψέματα κι ο ρόγχος τους κραυγάζει υστερικά την ύστατη στιγμή. Θηρία μοιάζουν σκυλιασμένα, που ζητούν τάχα μου βοήθεια, μα δείχνοντας τα δόντια τους. Ποιος να βρεθεί το χέρι του να απλώσει προς το μέρος τους; Τι περιμένουν άραγε; Αφού το ξέρουμε πως, αν κάνουμε το λάθος να τους σώσουμε, αυτοί οι ίδιοι είναι που την επόμενη στιγμή θα μας κατασπαράξουν. Το ξέρουμε και το ξέρουν. Μα είναι η τελευταία τους κραυγή. Το ξέρουμε και το ξέρουν. Γι' αυτό ουρλιάζουν. Γιατί δεν έχουν πια από πού να πιαστούν. Κι αφού ξερίζωσαν μία-μία τις τρίχες της κεφαλής τους, τώρα αποκαλύπτουν ό,τι πιο αποκρουστικό κρυβόταν επιμελώς κάτω από την κώμη τους.
Μας φανερώνονται και μας ζητούν οι θύτες να τους αντιμετωπίσουμε σαν θύματα. «Δεν θα γίνει εδώ σοβιέτ, δεν θα γίνει κομμουνισμός» ουρλιάζει μεσοπέλαγα ο ένας, «δεν θα παραδώσουμε ό,τι κέρδισαν οι παππούδες μας με τα όπλα» απειλεί μέσα από τα ακονισμένα του σκυλόδοντα ο έτερος ναυαγός. Ζητούν βοήθεια απειλώντας οι λαβωμένοι καρχαρίες. Αιμορραγούν το μίσος τους κι αντί για βοήθεια, τραβάνε προς το μέρος τους μονάχα καρχαρίες. Σε φιλήσυχους πολίτες λένε πως μιλάνε, μα τους ακούν κάτι σκελετωμένα φαντάσματα. Μονάχα το κοπάδι των ομοίων ανταποκρίνεται στο επιθανάτιο κάλεσμα του αίματος που κροταλίζει στα σαγόνια τους.
«Φωτιά και τσεκούρι» ουρλιάζουν κραυγάζοντας λέξεις και έννοιες που στο στόμα τους χάνουν το κάθε νόημα. Πατρίδες, θρησκείες, έθνη και οικογένειες. Πατριώτες που προσδοκούν ένα όχι του Ντράγκι, ένα χαστούκι του Σόιμπλε. Θρησκευόμενοι ακτιβιστές που κραδαίνουν την ξιφολόγχη του σκοταδισμού. Καθωσπρέπει οικογενειάρχες που ξεκλήρισαν σπίτια για να σώσουν τζάκια. Άξια εγγόνια των παππούδων τους με μελανοχίτωνες κουμπάρους εκ Παρισίων βυθίζονται με τα αυτοσχέδια τσεκούρια τους βαρίδια να τους τραβούν στον πάτο της θαλάσσης.
Και τώρα ζητούν βοήθεια να μην πνιγούν οι καρχαρίες. Να σώσουν θέλουν τώρα το πλοίο και το ανθρώπινο φορτίο του από τους μπολσεβίκους αυτοί που έκαναν γαλέρα το καράβι υψώνοντας σημαία ευκαιρίας κι έστειλαν στο κάτεργο και το κουπί στρατιές εξαθλιωμένων.

 http://left.gr