ΣΥΡΙΖΕΛ

Χάρηκε πάρα πολύ ο Σταύρος Θεοδωράκης μετά την επίσκεψη Σούλτς αλλά μάλλον δεν θα έπρεπε. Ο Μάρτιν Σούλτς είπε ότι «θα προτιμούσα ο ΣΥΡΙΖΑ να συνεργαζόταν με το Ποτάμι», αλλά για αυτό ήταν όλοι σίγουροι. Αν μάλιστα τον ρωτούσατε θα προτιμούσε να μην βγει καν ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο Αντώνης Σαμαράς του φαινόταν ήδη μια χαρά.

Του Κώστα Εφήμερου
Διάβαζα σήμερα το πρωί το άρθρο της Wall Street Journal στο οποίο εκφραζόταν η «φρίκη» τω ηγετών για την σύμπραξη αριστεράς και «άκρας δεξιάς». Η WSJ φαίνεται ότι παρακολουθεί τα πράγματα από απόσταση και ενημερώνεται μάλλον από το kathimerini.gr. Αλλιώς ίσως να ήξερε για τον Τάκη Μπαλτάκο, τον ακροδεξιό συνομιλητή των φασιστών και προσωπικό φίλο του Αντώνη Σαμαρά (λίγες ημέρες πριν το σκάνδαλο -και πριν αρχίσει να συμπεριφέρεται σαν να μην τον ξέρει- τον είχε αναβαθμίσει δίνοντάς του αρμοδιότητες υπερυπουργού). Ίσως επίσης να ήξερε τον Μάκη Βορίδη, πρώην αρχηγό της ΕΠΕΝ, του πολιτικού σχηματισμού της Χούντας και Νο.2 στην Νέα Δημοκρατία επί κυβέρνησης Σαμαρά. Ίσως επίσης να ήξερε τον κύριο Πλεύρη ή ακόμα και τον Άδωνι Γεωργιάδη, τον άνθρωπο που έκανε επίσημη ερώτηση στη βουλή προκειμένου να μάθει πόσο επιβαρύνεται ο προϋπολογισμός του κράτους από την περίθαλψη των μεταναστών και μετά ο Σαμαράς τον διόρισε υπουργό Υγείας.
Ο Πάνος Καμμένος δεν είναι αριστερός αλλά σίγουρα αριστερός δεν είναι ούτε ο Σταύρος Θεοδωράκης. Ο Αλέξης Τσίπρας δεδομένου ότι δεν έπεισε τον κόσμο να του δώσει την αυτοδυναμία θα έπρεπε να κάνει υποχρεωτικά ένα μεγάλο συμβιβασμό. Και τα μαθηματικά αυτή τη φορά ήταν πολύ απλά:
Είχε μπροστά του τρεις επιλογές: Η δεύτερη ήταν να συνεργαστεί με τον Πάνο Καμμένο. Ο ίδιος του έθεσε κόκκινες γραμμές στα εθνικά ζητήματα και επί της συγκυβέρνησης ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα μπορέσει προφανώς να κάνει ότι θα έπρεπε για την αντιμετώπιση του προβλήματος της μετανάστευσης. Σημειώστε όμως ότι η αρμόδια υπουργός κατά την παραλαβή δήλωσε ότι σύντομα όσοι γεννιούνται στην Ελλάδα θα αποκτούν αυτόματα την ελληνική ιθαγένεια. Κάτι πολύ σημαντικό που δείχνει ότι οι κόκκινες γραμμές του Καμμένου δεν είναι τοποθετημένες πολύ μπροστά.
Η Τρίτη επιλογή που είχε στη διάθεσή του ο Αλέξης Τσίπρας ήταν ο Σταύρος Θεοδωράκης. Σε αυτή την περίπτωση όμως οι κόκκινες γραμμές δεν θα ήταν για την ονομασία της FYROM αλλά για την ίδια την διαπραγμάτευση του χρέους. Ο ΣΥΡΙΖΑ ψηφίστηκε όμως επειδή ήταν αντιμνημονιακός και όχι επειδή είναι καλός φιλελεύθερος διαπραγματευτής. Αν ο λαός επιθυμούσε μια διαπραγμάτευση σαν αυτή που ευαγγελίζεται ο Θεοδωράκης το Ποτάμι δεν θα βρισκόταν στην 4η θέση, πίσω ακόμα και από την Χρυσή Αυγή. Θα ήταν εντελώς αδιανόητο για τον ΣΥΡΙΖΑ να συνεργαστεί με ένα κόμμα που έχει καλύτερες θέσεις από τους ΑΝΕΛ σε όλα τα άλλα θέματα, πλην του βασικού διακυβεύμαντος της πρωθυπουργίας του.
Η πρώτη επιλογή φυσικά ήταν το ΚΚΕ. Άκουσα την Λιάνα Κανέλη στην εκπομπή του Γιάννη Πρετεντέρη (ίδιο πάνελ πριν και μετά τις εκλογές… σα να μην πέρασε μια μέρα) να λέει ότι η ταχύτητα με την οποία συμφώνησε ο Τσίπρας με τον Καμμένο είναι απόδειξη ότι η πρόσκληση του ΣΥΡΙΖΑ στο ΚΚΕ ήταν εντελώς προσχηματική. Η κυρία Κανέλη υποστηρίζει ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν περίμενε με αγάπη και προσδοκία μερικά 24ωρα έξω από την πόρτα του Περισσού προκειμένου να φάει περισσότερες χυλόπιτες. Η Λιάνα δεν θυμάται ότι ο κύριος Κουτσούμπας αρνήθηκε να μιλήσει με τον Αλέξη Τσίπρα και πολιτεύτηκε επιτιθέμενος περισσότερο στην αντιπολίτευση παρά στην συγκυβέρνηση.
Σε κάθε περίπτωση αγαπητή Λιάνα υπήρχε ένας τρόπος που θα χάλαγε τελείως τα σχέδια του Αλέξη Τσίπρα και θα έκανε κουρέλια την προσχηματική του πρόταση: Να λέγατε ναι. Έτσι θα είχατε την δυνατότητα να σχηματίσετε δικές σας κυβερνητικές προτάσεις που ο ΣΥΡΙΖΑ θα αναγκαζόταν να αρνηθεί (επειδή δεν είναι στην πραγματικότητα κομμουνιστικό κόμμα) και έτσι θα είχατε πετύχει και να αποδείξετε ότι το ΚΚΕ δεν φοβάται να κυβερνήσει και να αναδείξετε τα προβλήματα του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ.
Αλλά τι να λέμε τώρα.

thepressproject