Η φετινή παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου έγινε με κάθε μεγαλοπρέπεια αφού παρά την ελληνική χρεοκοπία και τις συνέπειες της, κάποια πράγματα δεν γίνεται να εξαφανιστούν απο την καθημερινότητα μας έτσι εύκολα. Ειδικά όταν αυτά τα “πράγματα” βολεύουν…τόσο την κυβέρνηση όσο και τους πολίτες της χώρας.
Από τη μεριά της ακροδεξιάς κυβέρνησης η επιτυχία της εντυπωσιακής παρέλασης ήταν ζωτικής σημασίας για πολλούς λόγους. Τα έχουν σκατώσει σε όλα τα επίπεδα, το παραμύθι με το success story τελείωσε απότομα (αφού την ίδια ώρα που οι ντόπιοι πολιτικοί σχεδιάζουν να μοιράσουν το “πλεόνασμα” στις κοινωνικές ομάδες που θα επιλέξουν, οι ξένοι επίτροποι απαιτούν να παρθούν άμεσα τα επώδυνα οικονομικά μέτρα που έχουν ήδη συμφωνηθεί), θέλουν να προσελκύσουν τους πνευματικά ανάπηρους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής και σε τελική ανάλυση οι επικίνδυνα ηλίθιοι συμβουλάτορες του Σαμαρά με τα αστεία ονόματα αρέσκονται να ασκούν πολιτική μέσω των στιγμιαίων απεικονίσεων μιας τηλεοπτικής εικονικής πραγματικότητας.
Καλώς ή κακώς, και από τη μεριά του ελληνικού λαού δεν υπάρχει κάποια διαφορετική αντίληψη. Ξεπερασμένα και παντελώς ανούσια έθιμα σαν τις μαθητικές παρελάσεις, τις σημαίες στα μπαλκόνια και τα τανκς στους δρόμους (με την ευγενική χορηγία του εθνικού ευεργέτη Βαρδινογιάννη – πιο ξεφτίλας πατριώτης πεθαίνεις) επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο, περισσότερο για να δημιουργήσουν την ψευδαίσθηση ότι “συνεχίζουμε όπως πριν”, παρά γιατί έχουν ουσιαστικό λόγο ύπαρξης.
Π.χ. δεν είναι παράδοξο να γιορτάζεις ένα αληθινό ΟΧΙ την ώρα που οι βουλευτές των κομμάτων που βρίσκονται στην κυβέρνηση τα τελευταία χρόνια, ψηφίζουν τα αιματηρά μέτρα λέγοντας το γνωστό ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ; Ή μήπως δεν είναι παρανοικό να γιορτάζουμε το ΟΧΙ στον απαίσιο φασισμό του 1940, όταν σήμερα υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες φασίστες στη χώρα και όταν οι ιστορικοί ξεχνάνε να αναφέρουν πως ο Μεταξάς ήταν και αυτός φασίστας μέχρι εκεί που δεν πάει;
Έχουμε ξαναγράψει αρκετές φορές ότι ο ερχομός της οικονομικής κρίσης έφερε και κάποια θετικά στοιχεία. Όπως έχει γράψει ο Βασίλης Ραφαηλίδης στο εξαιρετικό του βιβλίο “Ιστορία (κωμικοτραγική) του νεοελληνικού κράτους 1830-1974″:
“Σιγά σιγά αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε εμείς οι Έλληνες πως δεν είμαστε ο “περιούσιος λαός” αλλά μία χούφτα άνθρωποι, οι μισοί τουλάχιστον από τους οποίους, κλέφτες και απατεώνες του κερατά, που λέμε. Που όχι την Ελλάδα, αλλά ούτε καν τον εαυτό τους δεν θα μπορούσαν να σώσουν, αν δεν είχαν μακρύ χέρι για να το χώνουν στο δημόσιο τομέα ταμείο και οπουδήποτε αλλού τους έρθει βολικό”.
Πολλοί από τους έλληνες δεν είναι απλά κλέφτες και απατεώνες, όπως λέει ο Ραφαηλίδης. Σήμερα φαίνεται ότι είναι και γκιαούρηδες, υποκριτές και τρομακτικά ατομιστές. Όταν υπάρχουν χιλιάδες αυτοκτονίες, όταν κλείνουν σχολεία και νοσοκομεία, όταν η χώρα έχει χάσει μέσα σε λίγα χρόνια το 1/4 του ΑΕΠ της, όταν η ανεργία έχει φτάσει επίσημα το 30%, τότε δεν υπάρχει κανένας λόγος να γιορτάσεις για κάτι που έγινε 73 χρόνια πριν, παρά μόνο για να παραδειγματιστείς από το παρελθόν και να απαιτήσεις αληθινή δικαιοσύνη και την τιμωρία των ενόχων, κάνοντας ταυτόχρονα μία βαθιά αυτοκριτική για το πως φτάσαμε εδώ. Ο λαός έκανε αυτό που έπρεπε το 1940, όπως έκανε και το 1821. Το θέμα είναι τι γίνεται σήμερα.
Όσο λαμπρά και αν γιορτάζουμε τις εθνικές επετείους και τις θρησκευτικές γιορτές, όσο και αν οι Φαήλοι και οι Χρύσανθοι επιμένουν να γυρνούν την κοινωνία 50 χρόνια πίσω, όσες σημαίες και αν κρεμαστούν στα μπαλκόνια, τα προβλήματα είναι εδώ. Και δεν θα λυθούν με μαγικό τρόπο, ούτε με παρελάσεις και θεάματα.
imf-fuck-off
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου