Θα φανεί μετά το χειροκρότημα

του Παντελή Μπουκάλα

Δεν έγιναν χθες ήρωες άξιοι του χειροκροτήματός μας οι γιατροί των δημόσιων νοσοκομείων, οι νοσοκόμοι, οι βιοχημικοί, οι τραυματιοφορείς, το υπόλοιπο προσωπικό. Χρόνια τώρα είναι ήρωες – αν είναι αναγκαίος αυτός ο χαρακτηρισμός, αν δηλαδή είναι ηρωισμός ο σεβασμός των λειτουργών στον όρκο τους. 

Αυτό το ξέρουν καλά όσοι έχουν μικρή έστω αλλά άκρως διδακτική εμπειρία ως ασθενείς ή και ως επισκέπτες νοσηλευόμενου συγγενούς. Ξέρουν, δηλαδή, σε πόσο δύσκολες συνθήκες δουλεύουν οι νοσοκομειακοί. Οχι μονάχα στην Ελλάδα, όπου οι πληγές των μνημονίων θα αργήσουν πολύ να κλείσουν, αλλά σε κάθε χώρα όπου το δημόσιο σύστημα υγείας μπήκε στο κυβερνητικό στόχαστρο, που το ρύθμιζε η βούληση των πιστωτών.

Πολυετής υποχρηματοδότηση του ΕΣΥ, καθηλωμένοι μισθοί, μηδενικές προσλήψεις (με αποτέλεσμα τη μετανάστευση εξαίρετων επιστημόνων), πάγιες ελλείψεις και στα απολύτως απαραίτητα, κτίρια που μάταια αντιτάσσουν στη φθορά την ξεθωριασμένη λάμψη του 2004. Και όλ’ αυτά σε μια χώρα που κάποτε, με τη συνήθη γαλαντομία της, αγόρασε εμβόλια υπερδιπλάσια του πληθυσμού της κι ύστερα ξόδεψε εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ για να τα καταστρέψει. Σε μια χώρα, όπου πολλά φάρμακα και υλικά χειρουργείου είναι δέκα φορές ακριβότερα απ’ ό,τι στην υπόλοιπη Ευρώπη. Σε μια χώρα, όπου οι γιατροί εκλιπαρούν επί δεκαετίες να αυξηθούν οι δραματικά ανεπαρκείς μονάδες εντατικής θεραπείας. Σε μια χώρα, όπου οι κυβερνήσεις εκχωρούν τη διοίκηση των δημόσιων νοσοκομείων σε μικρομεσαία στελέχη τους που δεν χώρεσαν αλλού και που η ηγεσία τα κρίνει άξια βασισμένη αποκλειστικά στα κομματικά τους ένσημα. Και μόνο αυτό φανερώνει πόσο υπολήπτεται η πολιτεία το δημόσιο σύστημα υγείας και πόσο πρόθυμη ή ικανή είναι να ανταποκριθεί στην υποχρέωσή της να μεριμνά για τη λαϊκή υγεία.

Πρώτα στην Ισπανία, έπειτα στην Ιταλία και στην Πορτογαλία, τέλος στην Ελλάδα, βγήκαμε στα μπαλκόνια για να χειροκροτήσουμε τους ανθρώπους των νοσοκομείων. Για να μην καταντήσει, όμως, το χειροκρότημά μας μνημείο υποκρισίας, οφείλουμε εφεξής να ζυγίζουμε δίκαια τα πράγματα και να μην αποφαινόμαστε υβριστικά ότι «οι γιατροί μόνο με φακελάκι δουλεύουν». Η δε πολιτεία οφείλει να μεταφράσει το χειροκρότημά της σε άμεσες προσλήψεις, μονιμοποίηση των συμβασιούχων, προμήθεια όλων των αναγκαίων. Στον πόλεμο δεν αφήνουμε λίγους και με λιγοστά πολεμοφόδια τους ικανότερους στρατιώτες. Η ποιότητα των αισθημάτων της πολιτείας και της κοινωνίας θα φανεί μετά το χειροκρότημα.

καθημερινη