"Mήπως η μαζική απαξίωση της πολιτικής, που άκριτα υιοθετείται ως μόδα πιασάρικη, ανοίγει το δρόμο στην ασυγκάλυπτη, πλέον, διαχείριση των κοινών πρακτικά μόνον από επιχειρηματίες και νομικούς που τους υποστηρίζουν είτε σε δικαστικές υποθέσεις είτε αναδεικνύοντας κατά το δοκούν πολιτικά ζητήματα τα οποία, όμως, δεν θίγουν τα συμφέροντά τους;"
του Νίκου Σερβετά
Αρκεί να δει κάποιος την συνεχή και αγωνιώδη προσπάθεια των εκπροσώπων του συστήματος που διοικεί την Ελλάδα από τη μεταπολίτευση και μετά, προκειμένου να θέσουν υπό αμφισβήτηση αυτό που το ίδιο το σύστημα ονόμασε πρόσφατα «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς», για να κάνει τρεις πρωταρχικές διαπιστώσεις:
1. Η Αριστερά έχει ηθικό πλεονέκτημα, αυτό το αναγνωρίζουν οι εκπρόσωποι του συστήματος και γι’ αυτό θέλουν να το καταρρίψουν.
2. Αναγνωρίζουν ξεκάθαρα ότι τα στοιχεία που συνθέτουν το «ηθικό πλεονέκτημα» δεν τα έχουν οι κύριοι πολιτικοί εκπρόσωποι του συστήματός τους.
3. Αντί να θέσουν το «σήμερα» ως σημείο αυτοκάθαρσης και νέας αρχής για τα κόμματα τους και μαζί για τον τόπο, καταβάλλουν κάθε προσπάθεια να αμαυρώσουν την Αριστερά, την οποία θέλουν μόνο ως άλλοθι του κατ’ αυτούς δημοκρατικού κράτους, αλλά γραφική και περιθωριοποιημένη.
Το τρίτο σημείο είναι, φυσικά, το σημαντικότερο και αυτό που βιώνουμε με ένταση σήμερα: Ο νέος αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας και όσοι, προερχόμενοι από ένα ευρύτατο φάσμα, φιλοδοξούν να ηγηθούν μιας νέας παράταξης στον χώρο του Κέντρου, αντί να θέσουν ένα σημείο σταθμό και με απλό τρόπο να πουν «αναγνωρίζουμε τα λάθη του παρελθόντος, ας αρχίσουμε από την αρχή», εξαπολύουν γενική επίθεση στην Αριστερά. Προσπαθούν να το κάνουν σε όλα τα μέτωπα και με κάθε μέσον –θεμιτό ή αθέμιτο- προκειμένου να αποδείξουν ότι «όλοι οι πολιτικοί είναι ίδιοι». Ξεχνούν όμως ότι αυτή τους η προσπάθεια έχει και αντίθετη ανάγνωση. Παρουσιάζουν ξεκάθαρα μπροστά μας ένα σύστημα με ιδιοκτησιακή αντίληψη για το κράτος, που έχει μάθει να λεηλατεί το δημόσιο ταμείο, καθώς τα μέρη που το αποτελούν δεν μπορούν να υπάρξουν δίχως αυτό, διότι δεν έχουν καν προσπαθήσει να γίνουν αυτό που λένε ότι ζητάνε: Υγιείς επιχειρηματίες. Αντίθετα, πλούτισαν με ρεμούλες και απάτες, έχοντας ως συνεργάτες πολιτικούς-υπαλλήλους και προπαγανδιστικούς μηχανισμούς.
Απτά παραδείγματα
Χρειάζεται μεγαλύτερη απόδειξη «άμεσης διαπλοκής» από την πρόσφατη δήλωση του Νίκου Δένδια «όταν έρθουμε στην κυβέρνηση θα επιστρέψουμε τα χρήματα που θα δώσουν οι καναλάρχες για τις άδειες», από την οποία πήρε μεν τυπικά κάποια απόσταση η ηγεσία του κόμματος του, αλλά η επανάληψη της μαρτυρά ότι είναι το κλείσιμο του ματιού προς τους καναλάρχες για να υποστηρίξουν τη Νέα Δημοκρατία;
Ή μήπως χρειάζεται μεγαλύτερη απόδειξη ιδιοκτησιακής αντίληψης για το κράτος από την ενέργεια του Περιφερειάρχη Στερεάς Ελλάδας, Κώστα Μπακογιάννη, να εγκρίνει την ένταξη σε ΕΣΠΑ ποσού 647.746,75 ευρώ, προκειμένου να γίνει το σπίτι του πατέρα του, Παύλου Μπακογιάννη, στο χωριό Βελωτά (των 85 κατοίκων), στην Ευρυτανία, μουσείο Δημοκρατίας; Ας σκεφτούμε μόνον τι σκάνδαλο θα είχε ξεσπάσει αν έκανε κάτι ανάλογο κάποιος από τους δεκάδες δημοτικούς άρχοντες της Αριστεράς, που θα τύχαινε να είναι παιδί ανθρώπου που αγωνίστηκε στην Εθνική Αντίσταση ή κατά της Χούντας.
Οι αλήτες, ρουφιάνοι
Δεν είναι αναγκαίο να ανατρέξουμε σε θεωρητικούς της κοινωνιολογίας για να καταλάβουμε τον ρόλο που παίζουν για την επίτευξη των στόχων τους τα Μέσα Ενημέρωσης. Το βλέπουμε καθημερινά μπροστά μας. Στην πλειονότητά τους, παρουσιάζουν τη δημόσια ζωή ως κατάσταση χάους και πανικού. Αυτό, όμως, είναι το τοπίο που χρειάζονται και γι’ αυτό το καλλιεργούν, διότι μόνο μέσα εκεί μπορούν να δρουν ανεξέλεγκτα. Παρά τον έλεγχο των Μέσων, όμως, από τα συμφέροντα, απαιτείται κάτι περισσότερο για να είναι υπό πλήρη έλεγχο η ενημέρωση της κοινής γνώμης, να μην υπάρχει καμία φωνή που να μπορεί να τους αμφισβητήσει: Ο έλεγχος των λειτουργών της, των δημοσιογράφων.
Αυτό επιτυγχάνεται με δύο τρόπους, με την αφομοίωση τους στο σύστημα («να είσαι μέσα στο κλίμα» ήταν το μότο που κυριαρχούσε έως πριν μερικά χρόνια στον ΔΟΛ) ή με την απαξίωσή τους.
• Ποιός μπορεί να πάρει πλέον στα σοβαρά τον όρο «δημοσιογραφική έρευνα», όταν στο μυαλό του έρχονται οι περούκες και οι πλαστογραφημένες αποδείξεις σε μπαρ και εστιατόρια, αυτό που έκαναν, δηλαδή, οι δαιμόνιοι ρεπόρτερ, άκρως ενδιαφερόμενων καναλιών, για να αποδείξουν ότι ο υπουργός Νίκος Παππάς αν μη τι άλλο, βολτάριζε στη Νέα Υόρκη.
• Ποιός μπορεί να πάρει στα σοβαρά μέλη μιας Ένωσης, της ΕΣΗΕΑ, όταν υπό την πίεση δανειστών και εργοδοτών και παρά την εκφρασμένη πλήρη αντίθεση των οργανωμένων αριστερών δημοσιογράφων, της στερείται το βασικότερο μέσον επιβίωσης, το αγγελιόσημο, το οποίο κράταγε όρθιο το ασφαλιστικό της ταμείο. Το αυτοχρηματοδοτούμενο, χωρίς κανένα απολύτως κόστος για το κράτος, αλληλέγγυο και δίκαιο ταμείο των δημοσιογράφων, αντί να γίνει πρότυπο προς μίμηση από τα άλλα ασφαλιστικά ταμεία, κατασυκοφαντήθηκε συστηματικά και τώρα διαλύεται. Στόχος τους, η διάλυση του Ταμείου να παρασύρει και την Ένωση ώστε να μην μπορεί να υπάρχει μελλοντικά οργανωμένη αντίδραση στους επιχειρηματίες εργοδότες και οι λειτουργοί της ενημέρωσης να είναι υποχρεωμένοι να υποκύπτουν σε κάθε εργοδοτική αυθαιρεσία.
Ο άλλος τρόπος, βέβαια, είναι η αφομοίωση. Αντιγράφω την τελευταία παράγραφο από το ένθετο της εφημερίδας «Παραπολιτικά» που υπογράφεται από τον εκδότη και διευθυντή του περιοδικού Unfollow, ο οποίος, μαζί με ορισμένους συνεργάτες του, ανέλαβε και την έκδοση του ενθέτου Report: «..Η ιστορία της Αριστεράς έχει ηρωισμό και τραγικά λάθη, αγώνες και εσωτερικές έριδες, οράματα και διαψεύσεις. Μέχρι χτες, όμως, μπορούσε να επαίρεται ότι ‘δεν είμαστε ίδιοι με αυτούς’. Τώρα χάνεται κι αυτό. Τις συνέπειες θα τις πληρώνουμε για καιρό, εκτός και αν αποφασίσουμε, ως κοινωνία πια, να πούμε: εμείς δεν είμαστε ίδιοι με όλους σας.»
Εύκολα αναρωτιέται κάποιος: Ποιούς «όλους σας» αγαπητέ; Τους πολιτικούς συλλήβδην; Ή μήπως η μαζική απαξίωση της πολιτικής, που άκριτα υιοθετείται ως μόδα πιασάρικη, ανοίγει το δρόμο στην ασυγκάλυπτη, πλέον, διαχείριση των κοινών πρακτικά μόνον από επιχειρηματίες και νομικούς που τους υποστηρίζουν είτε σε δικαστικές υποθέσεις είτε αναδεικνύοντας κατά το δοκούν πολιτικά ζητήματα τα οποία, όμως, δεν θίγουν τα συμφέροντά τους;
εποχή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου