Η συζήτηση στη Βουλή για το ασφαλιστικό είχε ασφαλές συμπέρασμα: Όσο η εναλλακτική θα λέγεται Κυριάκος Μητσοτάκης, όσο η Παναγιωταρέα θα καλεί τον κόσμο στο Σύνταγμα, όσο ο Άδωνις θα αλυχτά, η επιλογή θα είναι Τσίπρας.
του Νίκου Μωραΐτη
Αυτό ήταν λοιπόν το νομοσχέδιο για το οποίο θα έπεφτε η κυβέρνηση. Αυτό που ψηφίστηκε χθες το βράδυ.
Όλες οι ελπίδες των νεοφιλελεύθερων Κυριάκων της χώρας ήταν βασισμένες σε αυτό το νομοσχέδιο. «Δεν θα μπορέσουν να περάσουν τέτοια μέτρα – θα πέσουν». Οι Κυριάκοι ξέρουν καλά ότι αυτά ήταν τα τελευταία τόσο δύσκολα μέτρα. Ο τελευταίος γκρεμός. Τώρα που οι 153 έμειναν αρραγείς, το φάσμα της «αριστερής παρένθεσης» θαμπώνει – εκτός αν βάλει ο Σόιμπλε το χέρι του.
Η χθεσινή επιτυχία της κυβέρνησης να κρατήσει το «153» αλώβητο είναι αξιοσημείωτη, γιατί το νομοσχέδιο που έφερε δεν ήταν καθόλου «αριστερό». Μπορεί να προστατεύει τους πολύ φτωχούς πολίτες από νέες περικοπές, αλλά το ακροατήριο του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μόνο οι πολύ φτωχοί. Είναι και η μεσαία τάξη, στην οποία αυτό το νομοσχέδιο -νόμος του κράτους πλέον- δίνει χαστούκι.
Είναι σαφές ότι αυτό το ασφαλιστικό – φορολογικό δεν έχει καμία σχέση με την πολιτική που ευαγγελιζόταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι προϊόν της ανάγκης, έτσι όπως διαμορφώθηκε μετά τα γεγονότα του περασμένου καλοκαιριού. Το ότι η κυβέρνηση μπόρεσε να περάσει ένα τέτοιο νομοσχέδιο χωρίς απώλειες είναι σημαντικό για τη μακροημέρευσή της και, για πρώτη φορά, της δίνει ορίζοντα τετραετίας. Κι αυτό φαντάζει μάλλον ανακουφιστικό.
Ο Τσίπρας μπορεί να μην είναι η Αριστερά που ονειρευτήκαμε, μπορεί στις «αυταπάτες» που ανέφερε χθες να υπνοβατήσαμε κι εμείς, να περπατήσαμε μαζί του στα σύννεφα, να πέσαμε απότομα από αυτά το περασμένο καλοκαίρι, αλλά τώρα, τέκνα της πραγματικότητας πια, μπορούμε να αντιληφθούμε το μόνο δεδομένο: δεν υπάρχει κανείς άλλος.
Αν παρακολουθούσε κανείς τη χθεσινή συζήτηση στη Βουλή, ήταν εύκολο να καταλάβει την έλλειψη εναλλακτικής. Ένας Κυρίακος Μητσοτάκης που υπόσχεται νεοφιλελευθερισμούς εκτός τόπου και χρόνου, που αναπαράγει τσιτάτα από το Twitter και σκίτσα του Αρκά, είναι από τη μία τόσο θλιβερός και από την άλλη τόσο εγκλωβισμένος στην παλαιοκομματική και σκανδαλώδη διαδρομή της παράταξής του.
Πας να θυμώσεις με τον Τσίπρα. Να πεις «ως εδώ». Κι ύστερα βλέπεις την Άννα Παναγιωταρέα να καλεί το λαό στο Σύνταγμα, τον Άδωνη να ανεβάζει φωτογραφία του 2014 με κλειστό από κλούβες των ΜΑΤ το Σύνταγμα διαπράττοντας απάτη, τους Πορτοσάλτε και τους Μπογδάνους να υπερασπίζονται με μανία τη ΝΔ, τα πρωτοσέλιδα του διαπλεκόμενου Τύπου να τα δίνουν όλα, την Ντόρα, τον Βορίδη και τη Βούλτεψη να καραδοκούν να επιστρέψουν. Όλοι αυτοί που κατασπάραξαν έναν ολόκληρο λαό ζητούν Κυριάκο. Τότε, απλά, επιστρέφεις στον Τσίπρα.
Τσίπρας για τέσσερα χρόνια. Να περάσει τον κάβο, να ξεδιπλώσει την πολιτική του, να κριθεί στο χρόνο που προβλέπει το Σύνταγμα της χώρας. Όσο τα κοράκια του χθες αλυχτούν πάνω από τα κεφάλια μας με την ίδια λύσσα, η επιλογή θα είναι Τσίπρας. Όχι γιατί ήρθε η ελπίδα, αλλά γιατί οτιδήποτε άλλο φέρνει τρόμο.
altsantiri
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου