Εκλογές σε μεταμοντέρνο σκηνικό.

Tου Στράτου Κερσανίδη
Μιλώντας σήμερα (Πέμπτη 20/8/2015) το πρωί «στο Κόκκινο», το μέλος της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, Κώστα Πουλάκης, είπε πως η γραμμή με την οποία το κόμμα κέρδισε τις εκλογές ήταν «να υπογραφεί συμφωνία εντός της ευρωζώνης»! Μάλιστα, έτσι, τόσο απλά ο σ. Πουλάκης δεν αναφέρθηκε σε τίποτε άλλο παρά μόνο στην ανάγκη παραμονής στην ευρωζώνη. Αλλά αυτήν ήταν η πολιτική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ; Αυτές ήταν οι αποφάσεις του Συνεδρίου; Αυτά έλεγε το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης;
Είναι πλέον εμφανής η προσπάθεια που γίνεται εκ μέρους της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ να παρουσιάσει το μαύρο ως άσπρο εν όψει των ήδη προκηρυχθεισών προ ολίγου, εκλογών. Να ξεχαστεί δηλαδή ο πυρήνας της πολιτικής του πρώην κόμματος της ριζοσπαστικής αριστεράς που μιλούσε ξεκάθαρα για έξοδο από τα μνημόνια, για σταμάτημα της λιτότητας, για προστασία της δημόσιας περιουσίας, για δίκαιη φορολόγηση με κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και μείωση των συντελεστών του ΦΠΑ. Ακόμη θυμάμαι την φράση περί κόκκινων γραμμών η οποία αναφερόταν σε μισθούς και συντάξεις. Κι ακόμη περιμένω, όχι πλέον, το νομοσχέδιο για τα εργασιακά.
Όλα αυτά αποσιωπούνται θαρρείς και ο μόνος στόχος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η παραμονή στην ευρωζώνη. Όμως η πραγματικότητα είναι πως η παραμονή εντός της ζώνης του κοινού νομίσματος, έθετε όλες τις παραπάνω προϋποθέσεις. Μήπως ξέχασαν κάποιοι πως η γραμμή μας ήταν «καμιά θυσία για το ευρώ καμιά αυταπάτη για τη δραχμή;».
Και το δημοψήφισμα, γιατί έγινε; Το ερώτημα ήταν η πάση θυσία στο ευρώ ή μήπως η απόρριψη της συμφωνίας που ζητούσαν οι εταίροι-δανειστές-τοκογλύφοι; Γιατί, αν θυμάμαι καλά, που θυμάμαι, το ερώτημα ευρώ ή δραχμή στο δημοψήφισμα έμπαινε από τη μεριά τη αντιπολίτευσης.
Δε θα σταθώ στο σαθρό επιχείρημα πως «δεν υπήρχε άλλη λύση», επειδή τα ίδια μας έλεγαν και οι άλλοι (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, Ποτάμι κλπ.). Γιατί όταν φτάνεις στο σημείο κι ανακαλύπτεις πως δεν πάει παραπέρα, πως ο εκβιασμός συνεχίζεται τότε –κατά την ταπεινή μου άποψη- παραινείσαι κι αφήνεις τους άλλους να εφαρμόσουν τα μνημόνια, κάτι που ξέρουν πολύ καλά. Κι αυτό που κάνεις είναι να βάλεις κάτω την κλάβα σου και συλλογικά να εκπονήσεις ένα σχέδιο, κάτι που δεν είχες κάνει. Και γι’ αυτό έχουμε όλοι ευθύνη.
Μετά από μερικές ώρες, πάλι σ\»στο Κόκκινο» άκουγα τον ευρωβουλευτή, κ. Χρυσόγονο, ο οποίος μιλούσε για υποχρέωση των βουλευτών να υπερψηφίζουν τα νομοσχέδια της κυβέρνησης. Επικαλέστηκε, μάλιστα, και τη συμφωνία που είχαν υπογράψει όλοι οι βουλευτές προεκλογικά πως θα τηρούν τις συλλογικές αποφάσεις. Εδώ όμως τίθεται το ερώτημα: ποιες είναι οι συλλογικές αποφάσεις; Τα κυβερνητικά νομοσχέδια είναι αποτέλεσμα συλλογικών αποφάσεων ή μήπως αποτελούν, όπως και όλα τα προηγούμενα χρόνια, ντιρεκτίβες των δανειστών; Δεν είναι συλλογικές αποφάσεις αυτές που πήραμε όλοι και όλες μαζί στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ: Με αυτές δεν πήγαμε στις εκλογές και γίναμε κυβέρνηση;
Αυτό που είναι πλέον εμφανές είναι πως η κυβέρνηση και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ δρουν εκτός συλλογικών αποφάσεων. Προσωπικά θλίβομαι όταν βλέπω όλα τα συστημικά ΜΜΕ να στηρίζουν την «αριστερή» μνημονιακή κυβέρνηση. Θλίβομαι ακόμη περισσότερο όταν βλέπω πως δε γίνεται καμία κριτική προς την αντιπολίτευση εκ μέρους της κυβέρνησης και η μόνη κριτική αφορά την εσωκομματική αντιπολίτευση.
Και η θλίψη γίνεται ακόμη μεγαλύτερη όταν βλέπω πως όλα τα σενάρια του αντιπάλου τα οποία μετά βδελυγμίας απορρίπταμε ως σενάρια επιστημονικής φαντασίας το προηγούμενο διάστημα, γίνονται πλέον πραγματικότητα.
Ακόμη και το σενάριο της αριστερής παρένθεσης φαίνεται να γίνεται πραγματικότητα, γιατί η αριστερή διακυβέρνηση στη χώρα, τελείωσε στις 13 Δεκεμβρίου 2015.
Μοναδική διεκδίκηση της κυβέρνησης πλέον είναι η αναδιάρθρωση του χρέους. Βέβαια ως λέξη η αναδιάρθρωση, ήρθε να αντικαταστήσει –χωρίς φυσικά κανείς να ερωτηθεί- την απόφαση του συνεδρίου που μιλούσε για «διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους». Δεν υποστηρίζω πως δεν πρόκειται για κάτι σημαντικό αλλά ούτε αυτό το είδαμε ακόμη και δε βλέπω καμία ιδιαίτερη κινητικότητα.
Μετά την απόφαση να γίνουν εκλογές πριν από το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, πριν δηλαδή να επανεξετάσουμε ως κόμμα την πολιτική μας, η ηγετική ομάδα προχώρησε σε ακόμη μία τακτική κίνηση εξουδετέρωσης του αντιπάλου. Όπου αντίπαλος είναι η αριστερά, είναι το ίδιο το κόμμα που τους έφερε στην κυβέρνηση, είναι οι συνεδριακές αποφάσεις, είναι το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης.
Αλήθεια με πιο πολιτικό πρόγραμμα, με ποια διακήρυξη θα πάμε στις εκλογές;
Ζούμε πλέον την εποχή της μεταμοντέρνας δημοκρατίας, στην οποία τα κόμματα απαξιώνονται. Ζούμε την εποχή της μεταμοντέρνας αριστεράς που μπορεί –έτσι πιστεύουν κάποιοι- να υπάρξει χωρίς κομματικό υποκείμενο. Πάνω από όλα αυτά είναι ο Λαός! Κόμματα, κινήματα, δημοκρατικές διαδικασίες αποτελούν εμμονές κάποιων φανατικών.
Επικίνδυνα πράγματα σύντροφοι, δε νομίζετε;

alterthess