Θέατρο σκιών

Οι πρώτες ενδείξεις της προεκλογικής περιόδου, που αναμένεται -εκτός απροόπτου- να επισημοποιηθεί μεθαύριο Πέμπτη, είναι απογοητευτικές.

Κόμματα, πολιτικοί αρχηγοί και θεσμικοί παράγοντες επιδίδονται με ζέση στο -προσφιλές για εκείνους και αποκρουστικό για την κοινωνία- παιχνίδι των εντυπώσεων, χωρίς καμία πολιτική ουσία με μόνο σκοπό λίγα επιπλέον λεπτά δημοσιότητας.

Ο εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και της Λαϊκής Ενότητας δίνει τον τόνο, με τον Αλέξη Τσίπρα -μάλλον μάταια για την ώρα- να δίνει εντολή για παύση, κατά τη συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας του κόμματός του.

Καταγγελίες εναντίον όλων εξαπέλυσε από την πλευρά του ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, που έλαβε χθες τη διερευνητική εντολή από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, και με επίκληση στις επιταγές του Συντάγματος επιχειρεί να τρενάρει την ημερομηνία των εκλογών, προφανώς για να μπορέσει να προετοιμάσει καλύτερα τον νεοπαγή πολιτικό φορέα που ίδρυσε.

Σε ρόλο κριτή των πάντων και μοναδικού υπερασπιστή της κοινοβουλευτικής νομιμότητας αυτοαναγορεύτηκε για ακόμη μια ημέρα η πρόεδρος της Βουλής, κεραυνοβολώντας τις πρακτικές του Προέδρου της Δημοκρατίας, του μεγάρου Μαξίμου και της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, στον οποίο πάντως η Ζωή Κωνσταντοπούλου δηλώνει ότι εξακολουθεί να ανήκει ως βουλευτής...

Από το κάδρο της επανάληψης ξεπερασμένων και παλαιοκομματικών επιλογών δεν μπόρεσε όμως να ξεφύγει ούτε ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, που βλέποντας τη Ν.Δ. να μην είναι ακόμη έτοιμη για την εκλογική μάχη, ποντάρει στην πόλωση και αναρωτιέται γιατί πρέπει να στηθούν κάλπες, αφού -όπως εκτίμησε- η παρούσα Βουλή θα μπορούσε να δώσει κυβέρνηση.

Τέλος, με βασικό κίνητρο το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και την αποφυγή του ενδεχομένου μιας νέας συντριβής, τα κόμματα της συρρικνωμένης Κεντροαριστεράς, ΠΑΣΟΚ, ΚΙΔΗΣΟ και ΔΗΜΑΡ, βάζουν κάτω από το χαλί τα φαρμακερά βέλη που αντάλλασσαν μέχρι πρότινος, αναζητώντας φόρμουλα κοινής καθόδου.

Στον αντίποδα, αυτάρεσκα και μοναχικά επιμένει να πορεύεται ο Σταύρος Θεοδωράκης, ενώ το ΚΚΕ νιώθει να απειλείται από την αντιμνημονιακή Λαϊκή Ενότητα και σηκώνει τους τόνους, με βάση τη γνωστή επιχειρηματολογία ότι όλοι, πλην Περισσού, είναι εχθροί του λαού.

Διαφορετικές είναι πάντως οι ανησυχίες των πολιτών, που βλέπουν τις ανάγκες τους να αυξάνονται και θέλουν να ακούσουν από τα κόμματα μεστές και υλοποιήσιμες προγραμματικές θέσεις αντί για κοκορομαχίες και καβγάδες άλλων εποχών.

Ηρθε ο καιρός το πολιτικό σύστημα να αντιληφθεί ποιες είναι οι προτεραιότητες της πλειονότητας της κοινωνίας και να εργαστεί για την εκπλήρωσή τους.

efsyn