του Κώστα Παπαναγιώτου
Το άστρο του Αλέξη Τσίπρα έλαμψε νωρίς. Όταν ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ του έδινε την καυτή πατάτα του Δήμου Αθηναίων κι εκείνος τη δέχτηκε. Κανένα από τα προβεβλημένα στελέχη του κόμματος δεν ήθελε την υποψηφιότητα αυτή γιατί θα καιγόταν. Η ήττα θεωρείτο βέβαιη και, όταν είσαι πολιτικός καριέρας, τέτοια λάθη δεν τα κάνεις. Ο Αλέξης όμως τόλμησε. Τόλμησε και κέρδισε.
Μαζί με μια μικρή ομάδα υπέροχων ανθρώπων, αγαπημένων φίλων και συντρόφων του έκανε αυτό που ξέρει καλά να κάνει: Πήγε πόρτα - πόρτα γειτονιά τη γειτονιά στα σπίτια των απλών ανθρώπων, στους χώρους δουλειάς, στις πλατείες. Πρώτα άκουσε με σεβασμό και μετά μίλησε. Ο κόσμος άκουσε και πίστεψε. Πίστεψε και στήριξε. Του έδωσε την ευκαιρία και κείνος δεν τον πρόδωσε.
Από τότε κύλισε πολύ νερό στο αυλάκι. Απέκτησε δύναμη και εξουσία. Μαζί με αυτά ήρθε ο φθόνος κι η κολακεία. Δύσκολα τα πράγματα και η πορεία όλο και πιο μοναχική. Διατήρησε, όμως, με όλα τα σοβαρά λάθη του, ανέπαφη την σχέση του με τον κόσμο. Όλους τους ανθρώπους που ζουν σ' αυτή τη χώρα, όχι μόνο την κομματική του βάση. Δεν είναι τυχαίο ότι οι στρατηγικοί του αντίπαλοι - οι ντόπιοι ολιγάρχες μαζί με τους διεθνείς συμμάχους τους - λαϊκιστή τον ανέβαζαν, populist τον κατέβαζαν.
Μπέρδευαν την έννοια του λαϊκού ανθρώπου (κατ' επέκταση και του λαϊκού ηγέτη) με αυτή του λαϊκιστή. Όμως ο λαϊκιστής δεν είναι λαϊκός άνθρωπος. Είναι ένας επαγγελματίας της πολιτικής που συνειδητά κολακεύει τις αδυναμίες του λαού, χειρίζεται τα ελαττώματά του (κανείς άνθρωπος δεν είναι τέλειος άρα και κανένα σύνολο ανθρώπων) με στόχο το δικό του όφελος και μιας κλειστής ελίτ «ημετέρων». Αν ήταν λαϊκιστής, θα χόρευε τον χορό των καναλαρχών και κείνοι θα τού ‘φτιαχναν το απαραίτητο προφίλ για να κερδίζει άκοπα.
Όπως έγινε με τον αρχιερέα της διαπλοκής κ. Κωνσταντίνο Σημίτη, τον υπεύθυνο γιγάντωσης του τέρατος της ολιγαρχίας και κύριο υπαίτιο του σημερινού φαλημέντου της χώρας μας. Ένα αστείο ανθρωπάκι, που κουνούσε τα χεράκια στο πόπολο και νόμιζες ότι πρόκειται για μαριονέτα, πλασαρίστηκε σαν μεγάλος ηγέτης και - αμάθητοι όπως ήμασταν με τα μηντιακά τερτίπια - τον λουστήκαμε. Όμως ο Τσίπρας είναι λαϊκός ηγέτης, σάρκα από τη σάρκα του λαού μας, αυθεντικός. Και αυτό είναι ασυγχώρητο. Εξ ου και ο λυσσαλέος πόλεμος από τα διάφορα κακορίζικα συγκροτήματα.
Σήμερα, ζητάει από τον κόσμο που ως τώρα τον πίστεψε να του δώσει την ευκαιρία του να ξεδιπλώσει την στρατηγική του για την Ελλάδα, για να λύσει χρονίζοντα προβλήματα αναξιοκρατίας, νεποτισμού, και έλλειψης δικαιοσύνης. Για να ξανακάνει το κράτος αρωγό και όχι εχθρό του πολίτη. Για να ξαναδώσει νόημα στην αξιοπρεπή εργασία, όπου οι εργαζόμενοι θα ανταμείβονται για την δουλειά τους και όχι τα πιστοποιητικά εθνικοφροσύνης ή πασοκοφροσύνης, όπως γινόταν μέχρι χθες. Το εννοεί, όμως, αυτό ή πλέον έχει περάσει απέναντι; Δύσκολο ερώτημα που ίσως απαντηθεί κατά τη διάρκεια της σύντομης - λόγω πίεσης των δανειστών - προεκλογικής περιόδου.
Υπάρχουν σημάδια αρνητικά: ήττα στο εξωτερικό μέτωπο και υπογραφή μνημονίου, απραξία και παλινωδίες από πλευράς κυβερνητικών στελεχών, προχειρότητα στην αντιμετώπιση σοβαρών προβλημάτων όπως το μεταναστευτικό, φαινομενική έλλειψη συγκροτημένου στρατηγικού σχεδίου και προγράμματος. Αλλά και θετικά: Νόμος για την ανθρωπιστική κρίση, επίλυση προβλήματος ιθαγένειας, τάξη στο τοπίο των καναλιών, σταμάτημα της καταστροφής του δάσους στις Σκουριές, σεβασμός στο λαϊκό παράγοντα με δημοψήφισμα κι εκλογές, αποκατάσταση λειτουργίας των θεσμών και άλλα. Υπάρχει αμφιθυμία στον κόσμο. Από τη μια θέλει να τους φασκελώσει όλους και όλα, από την άλλη σκέφτεται «μήπως πρέπει να δώσουμε μια ευκαιρία σ’ αυτό το παιδί να μας δείξει ποιος είναι;»
Είμαστε μεγαλόψυχοι ως λαός. Αλλά και κουρασμένοι. Και προδομένοι πολλάκις. Δεν ξέρεις πια τι να πιστέψεις. Ίσως το ήθος διεξαγωγής του προεκλογικού αγώνα, η συμπεριφορά της κυβερνητικής πλευράς έναντι αντιπάλων πρώην συντρόφων της, να δείξει τι προοιωνίζεται το μέλλον.
tvxs
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου