Οι γιορτές μίσους και η κυβέρνηση

του Γιώργου Πετρόπουλου

Το τελευταίο διάστημα, και ύστερα από την απόφαση του πρωθυπουργού να εκπροσωπηθεί ο ίδιος και η κυβέρνησή του στις γιορτές μίσους στον Γράμμο και στο Βίτσι, έχει πληθύνει η αρθρογραφία στον Τύπο γύρω από τον εμφύλιο.
Το βασικό επιχείρημα υπέρ της κυβέρνησης είναι τούτο: Αφού το ΚΚΕ, και η Αριστερά γενικότερα, τιμούν τον ΔΣΕ -δηλαδή τη μία πλευρά του εμφυλίου- γιατί η άλλη πλευρά να μην τιμά τον κυβερνητικό στρατό;

Πρόκειται για εντελώς βλακώδη επιχειρηματολογία στον βαθμό που είναι αθώα και δεν κρύβει σκοπιμότητα.

Το πρόβλημα δεν είναι ποιος θα τιμήσει ποιον. Ούτε τι αντίληψη έχει η μία ή η άλλη πλευρά για την εμφύλια διαμάχη 1946-1949. Την αντιπαράθεση για την ιστορία δεν θα τη σταματήσουμε -ούτε σε ανθρώπους, κόμματα και οργανώσεις θα απαγορεύσουμε να τιμήσουν όποιους και όπως νομίζουν. Αυτά τα έκαναν οι νικητές του εμφυλίου στη μετεμφυλιακή περίοδο (κοινοβουλευτική και δικτατορική), αλλά δεν κατάφεραν τίποτε περισσότερο από το να προκαλέσουν τεράστια ζημιά στη χώρα και στη δημοκρατία.

Το πρόβλημα έγκειται στους όρους με τους οποίους η άλλη πλευρά -πέραν της Αριστεράς- γιορτάζει τη νίκη της το 1949.

Μέχρι το 1989 το κυρίαρχο ιστορικό, ιδεολογικό και πολιτικό σχήμα έλεγε πως την τριετία 1946-1949 δεν είχαμε εμφύλιο πόλεμο στην Ελλάδα, αλλά «συμμοριτοπόλεμο», όπου το επίσημο κράτος πολεμούσε κάποιες ξενοκίνητες συμμορίες εαμοβούλγαρων και σλαβοκομμουνιστών, απάτριδων, εχθρών της Ελλάδας και του ελληνικού λαού.

Με τον νόμο 1863 του 1989 (περί άρσης των συνεπειών του εμφυλίου πολέμου) που ψηφίστηκε από όλα τα κόμματα της τότε Βουλής, το σχήμα αυτό τοποθετήθηκε στον κάλαθο των αχρήστων της Ιστορίας. Επισήμως αναγνωρίζεται από το ελληνικό κράτος ότι στη χώρα το 1946-1949 είχαμε εμφύλιο πόλεμο, με ό,τι αυτό σημαίνει για κόμματα, παρατάξεις, πολίτες που είχαν, έμμεση ή άμεση, εμπλοκή σε αυτή τη σύρραξη. Ο ίδιος νόμος καθορίζει και τις ευθύνες της Πολιτείας που προκύπτουν από αυτή την αναγνώριση ότι ο εν λόγω πόλεμος ήταν εμφύλιος.

Στο πλαίσιο αυτού του νόμου γίνονται οι εκδηλώσεις της γνωστής Ένωσης Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού στον Γράμμο και στο Βίτσι; Όχι βέβαια. Αυτές οι εκδηλώσεις γίνονται εδώ και χρόνια παρά και ενάντια στα όσα προβλέπει ο νόμος 1863/1989, λες και αυτός ο νόμος δεν υπήρξε ποτέ.

Είναι δικαίωμα κάποιων οργανώσεων να αγνοούν τον νόμο και να θεωρούν ότι την τριετία 1946-1949 είχαμε «συμμοριτοπόλεμο» και ότι ο ΔΣΕ ήταν απάτριδες, εαμοβούλγαροι και σλαβοκομμουνιστές; Στον βαθμό που αυτό κινείται στη σφαίρα των ιδεών και δεν μεταφράζεται σε πράξεις, είναι δικαίωμά τους, παρόλο που πρόκειται για μια ιδέα που προσεγγίζει τον φασισμό και ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο τον τόνο σε αυτές τις εκδηλώσεις τα προηγούμενα χρόνια τον έδινε η Χρυσή Αυγή. 

Τέτοιο όμως δικαίωμα δεν μπορεί να έχει η κυβέρνηση της χώρας. Η όποια κυβέρνηση.

Γιατί ελέγχεται επομένως η σημερινή κυβέρνηση είναι φανερό. Όχι γιατί ιδεολογικά και πολιτικά είναι με τους νικητές του εμφυλίου, αλλά γιατί ως κυβέρνηση της χώρας συμμετέχει σε μια εκδήλωση που αγνοεί προκλητικά και παραβιάζει ένα νόμο του κράτους, τον νόμο του ’89 περί άρσης των συνεπειών του εμφυλίου πολέμου. Το ακόμα χειρότερο για τον κ. Μητσοτάκη αφορά το γεγονός ότι πρωτεργάτης αυτού του νόμου ήταν ο ίδιος ο πατέρας του.

Το 1989 ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης σε συνεργασία με την Αριστερά και με τη στήριξη όλης της Βουλής έκλεισε τη σημαντικότερη πληγή διχασμού της ελληνικής κοινωνίας αναγνωρίζοντας ως ισότιμη την άλλη πλευρά του εμφυλίου. Το 2020 ο Κυριάκος Μητσοτάκης ξανανοίγει αυτή την πληγή ως κυβέρνηση, η οποία θα συμμετάσχει επισήμως σε μια εκδήλωση στην οποία η άλλη πλευρά αποκαλείται και το κυριότερο θεωρείται «συμμοριτισμός», κομμουνιστοσυμμορίτες, εαμοβουλγαροι, σλαβοκομμουνιστές και απάτριδες.

ΥΓ.: Την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό επιλέχθηκε να εκπροσωπήσει ο υφυπουργός Άμυνας κ. Αλκιβιάδης Στεφανής. Αυτό απλώς συνιστά το χρώμα και τη σφραγίδα της πολιτικής επιλογής του υιού Μητσοτάκη.

efsyn