Η ενεργητική εξωτερική πολιτική πραγματώνεται με συμβιβασμούς επί τη βάσει του διεθνούς δικαίου, αλλιώς δεν είναι πατριωτική αλλά ακίνητη κι εν τέλει οπισθοδρομική. Ελάχιστοι, για παράδειγμα, πιστεύουν ακόμα ότι θα μπορούσε η Ελλάδα εν έτει 2018 κι αφού είχαν μεσολαβήσει τόσοι άγονοι γύροι διαπραγμάτευσης να μετονομάσει την ΠΓΔΜ, την οποία οι περισσότεροι αποκαλούσαν Μακεδονία, σε Σκόπια. Ομοίως θα ήταν ανεδαφικό να πιστεύαμε ότι θα καθορίζαμε ΑΟΖ με την Ιταλία και την Αίγυπτο και θα παίρναμε ό,τι θέλαμε...
Εκτός, επίσης, αν έχουμε περί του αντιθέτου ενδείξεις- αποδείξεις, κάθε συμβιβασμός πρέπει να κρίνεται στη βάση των αποτελεσμάτων που δημιουργεί κι όχι του αν αυτός που τον έκανε ήταν προδότης. Η ΝΔ επένδυσε στον εθνολαϊκισμό σε σχέση με τη Συμφωνία των Πρεσπών και είναι ευτύχημα που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πράττει σήμερα το ίδιο με την ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία, η οποία δεν είναι και η καλύτερη δυνατή. Το μέλλον, βεβαίως, θα δείξει, αλλά κυρίως η μειωμένη επήρεια που αποδεχθήκαμε για την Κρήτη- το μεγαλύτερο ελληνικό νησί και το πέμπτο μεγαλύτερο στην Ευρώπη- δεν προοιωνίζεται θετικές συνέπειες για την περιοχή που μας καίει και δη το σύμπλεγμα της Μεγίστης...
Το "παρών" τού ΣΥΡΙΖΑ δεν συνιστά στάση υπεκφυγής, αλλά ευθύνης. Ναι μεν επισημαίνει τις σοβαρές ελλείψεις τής συμφωνίας, αλλά αναγνωρίζει και την αναγκαιότητά της λόγω του τουρκολιβυκού συμφώνου. Το ότι, βεβαίως, στην αξιωματική αντιπολίτευση βρήκαν αφορμή να "σφαχτούν" και για ένα εθνικό θέμα δεν συνάδει με τις περιστάσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι λάθος να εξελιχθεί σε ένα αρχηγικό κόμμα, όπως τείνει με ταχύτητα, όμως θα είναι επίσης καταστροφικό να ταλαιπωρείται κι από φατριασμούς που συνήθως δεν έχουν ιδεολογικό χαρακτήρα, αλλά μοιάζουν περισσότερο με ξεκαθάρισμα προσωπικών λογαριασμών...
ΤΡΥΠΙΟ ΕΥΡΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου