Αγάπη χωρίς ναι μεν αλλά. Μόνο αγάπη.

"Η αγάπη ζει στα μικροπράγματα, ζει στα ασήμαντα και στα απλά " λέει ένα τραγούδι. Και κοίτα να δεις που φτάσαμε στο 2020 για να μην θεωρούμε καθόλου ασήμαντο, την αποδοχή από το περιβάλλον μας.

της Ελισάβετ Ζητουνιάτη

Δηλαδή το να μας αγαπούν οι γύρω μας γι αυτό που είμαστε. Χωρίς ναι, μεν αλλά. Γι αυτό που ακριβώς είμαστε, όπως είμαστε. Και αυτό ακριβώς έρχεται να μας δείξει και να μας αποδείξει η υπέροχη  διαφήμιση της Lacta.
Η αποδοχή της διαφορετικότητας, ειδικά από το άμεσο κοινωνικο περιβάλλον, ειδικότερα από τους γονείς, πολλές φορές μπορεί να είναι δύσκολη ή ακόμη και επίπονη (όλοι έχουν τα δικά τους όνειρα για το παιδί τους-λάθος), αλλά όταν τελικά υλοποιηθεί, σίγουρα είναι λυτρωτική για όλους.

Πολλοί με ρωτούν πως θα αντιμετώπιζα εγώ την διαφορετικότητα στα δικά μου τα παιδιά. Και ίσως μετά πολύ σκέψη, έχω καταλήξει στην εξής φράση : ΜΕ ΗΡΕΜΊΑ ΚΑΙ ΑΓΆΠΗ, άλλωστε από την ώρα που γεννήθηκαν είναι διαφορετικά. Θα μου πεις πόσο εύκολο είναι; 

Καθόλου, ειδικά σε μια κοινωνία όπως είναι η ελληνική κοινωνία, που δεν προστατεύει τις μειονότητες, αλλά προσπαθεί με κάθε τρόπο να απομονώσει ό,τι διαφορετικό, ό,τι δεν ταιριάζει στους άγραφους ή και γραμμένους νόμους της, γιατί άλλωστε όπως λέει και ο Ελύτης : "Το αδοκίμαστο και το απ'αλλού φερμένο δεν το αντέχουν οι άνθρωποι". 

Δεν αντέχουν οι άνθρωποι, ο γείτονας να είναι γκει, η συμμαθητριά τους να είναι παχύσαρκη, ο συμφοιτητής του να είναι καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι και ο συνεπιβάτης τους  στο λεωφορείο να έχει piercing και τατουάζ. 
Δεν το αντέχουν ακόμη περισσότερο, όταν αυτός ή αυτή η κάποια είναι το παιδί τους. Ισως γιατί περισσότερο από τον ίδιο τους τον εαυτό, φοβούνται τον κόσμο, που έχει μάθει να κρίνει και να κατακρίνει τα προβλήματα των τρίτων, για να ξεχνάει τα δικά του προβλήματα. 

Τι θα πει λοιπόν ο κόσμος; Ο κόσμος δεν θα πει τίποτα αν δεν του δώσω εγώ ή εσύ το δικαίωμα. Αν εσύ μαζί με εμένα, αν όλοι μαζί, αποφασίσουμε να σπάσουμε τα στερεότυπα και αγαπήσουμε το παιδί μας, για αυτό ακριβώς που είναι.  Γιατί άλλωστε είναι τόσο μοναδικό, όπως και ο κάθε άνθρωπος και αυτή τη μοναδικότητα πρέπει να την προστατεύουμε και να την αγκαλιάζουμε.

Γιατί αν εμείς αγαπήσουμε τα παιδιά μας τον εαυτό μας, τότε θα υπάρχουν στην κοινωνία μας υγιείς άνθρωποι οι οποίοι θα ξέρουν να αγαπούν. Να αγαπούν πραγματικά, δυνατά και να  μοιράζουν απλόχερα την αγάπη. 
Στο σύντροφο τους, στο γείτονα, στο πρόσφυγα, στον άνθρωπο με κινητικά προβλήματα, σε όλους. 
Τότε μόνο η πλαση θα γεμίσει αγάπη.

* Η Ελισάβετ Ζητουνιάτη είναι Δημοσιογράφος-συγγραφέας

κουτιπανδωρας