Συντάκτης: Κυριακή Μπεϊόγλου
Μέσα στο μεγάλο πένθος τόσων ανθρώπων, είδαμε ανάγλυφα τι είναι αυτό που μας χωρίζει. Ο τρόπος που αντιδρούμε μετά από ένα τέτοιο μεγάλο σοκ φανέρωσε ξεκάθαρα πώς σκεφτόμαστε και ποιοι είμαστε και κυρίως τι ψηφίζουμε.
Ετσι μάθαμε να τοποθετούμαστε και στα μικρά και στα μεγάλα. Δείξε μου τι ψηφίζεις να σου πω ποιος είσαι.
Βγήκαν τα μεγάλα μαχαίρια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οι πάντες κατηγόρησαν τους πάντες και ο ένας πέταγε το μπαλάκι των ευθυνών στον άλλον.
Είδαμε και ακούσαμε απίστευτα πράγματα. Κάποιοι δεν δίστασαν δίχως καμία ντροπή να δημοσιεύσουν φωτογραφίες με καμένες σορούς ανθρώπων «διότι έτσι δεν θα ξεχάσουμε».
Ρώτησαν άραγε τις οικογένειές τους πριν βεβηλώσουν σε κοινή δημόσια θέα τους αγαπημένους τους; Δεν νομίζω. Και άλλα πολλά τραγικά παραδείγματα.
Βλέποντας όμως τους εκατοντάδες ανθρώπους στην Αττική, τους χιλιάδες από όλη την Ελλάδα, να συμμετέχουν έμπρακτα στο κύμα αλληλεγγύης των τελευταίων ημερών είδα τι είναι αυτό που μας ενώνει. Ο άδικος θάνατος.
Μόνο αυτό κινητοποίησε τους Ελληνες τώρα αλλά και στην περίπτωση των προσφύγων που χάθηκαν στα νερά του Αιγαίου.
Και δεν είναι δυνατόν να μη θαυμάσει κανείς όλη αυτή τη συμπαγή κινητοποίηση.
Σκεφτόμουν τι θαύματα θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει αν δεν μας χώριζαν όλα αυτά που μας χωρίζουν και βάζαμε μπρος να χτίσουμε ένα άλλο μέλλον για τη χώρα και τους ανθρώπους της.
Αν μπορούσαμε τουλάχιστον να ενωθούμε χωρίς γκρίνιες και μικροκομματισμούς για τα πολύ βασικά αγαθά, όπως η ασφάλεια του πολίτη. Αλλά αυτό μοιάζει σενάριο επιστημονικής φαντασίας.
Κι όπως έγραψε ένα βράδυ ο ποιητής πολλά πολλά χρόνια πριν, έτσι και τώρα στα χείλη έρχεται ο πικρός στίχος: «Δυστυχισμένε μου λαέ, καλὲ κι ηγαπημένε, πάντοτ' εὐκολοπίστευτε καὶ πάντα προδομένε».
EFSYN
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου