Μεταδημοκρατία 2018

Η υπόσχεση της πολιτικής να προσπαθήσει να βάλει χαλινάρι σε ένα άπληστο και συχνά άναρχο χρηματοπιστωτικό σύστημα, όταν ξέσπασε η κρίση στα τέλη της περασμένης δεκαετίας αποδείχτηκε εντελώς κούφια

του Κώστα Αργυρού

Από τότε που ο Κόλιν Κράουτς εισήγαγε στο δημόσιο διάλογο τον όρο «Μεταδημοκρατία» έχουν περάσει σχεδόν 15 χρόνια. Οι παρατηρήσεις που έκανε τότε, σε σχέση με την παράδοση εξουσιών από την πολιτική στις πολυεθνικές, την τάση για την ιδιωτικοποίηση των πάντων και την εγκατάλειψη στο δημόσιο τομέα μόνο εκείνων των υπηρεσιών που δε μπορούν να αποβούν κερδοφόρες και συνεχώς υποβαθμίζονται, όχι μόνο επιβεβαιώθηκαν, αλλά σε πολλές περιπτώσεις ξεπεράστηκαν σε κυνισμό.

Η υπόσχεση της πολιτικής να προσπαθήσει να βάλει χαλινάρι σε ένα άπληστο και συχνά άναρχο χρηματοπιστωτικό σύστημα, όταν ξέσπασε η κρίση στα τέλη της περασμένης δεκαετίας αποδείχτηκε εντελώς κούφια. Στο μεταξύ σε μια σειρά χώρες οι επιχειρηματίες έχουν αναλάβει οι ίδιοι να ασκήσουν την πολιτική. Σε άλλες περιπτώσεις οι πολιτικοί κερδίζουν πόντους και εκλογές φορώντας το μανδύα του καλογυαλισμένου και φιλόδοξου μάνατζερ. Τα παραδείγματα σε όλη την Ευρώπη είναι πολλά για να είναι τυχαία.

Η πολιτική γίνεται ολοένα και περισσότερο μάρκετινγκ, οι πολίτες επιλέγουν όχι προγράμματα και ιδέες, αλλά απλά τις πιο μοδάτες «μάρκες». Δίνουν, χωρίς πάντα να το καταλαβαίνουν, λευκή επιταγή στους τεχνικούς της πολιτικής να ασχοληθούν με τα προβλήματα χωρίς να τους ζαλίζουν με λεπτομέρειες.

Οταν αυτά τα προβλήματα παραμένουν άλυτα, κανείς δεν έχει όρεξη να ασχοληθεί με την ουσία τους. Απλά αναζητείται ένας «αντικαταστάτης», ένας καλύτερος τεχνικός που θα αντικαταστήσει τον προηγούμενο. Υπάρχουν βεβαίως και κάποιες αναλαμπές. Οι περιπτώσεις, που ομάδες πολιτών αποφασίζουν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να διεκδικήσουν κάτι. Συνήθως όμως αυτό είναι πολύ συγκεκριμένο και η δράση χρονικά περιορισμένη. Ακόμα και η κινητοποίηση, που μπορεί να προκαλέσει κάποιος «ηγέτης» είναι παροδική και θυμίζει διαφημιστική καμπάνια προϊόντος.

Ο τρόπος που ασκείται η πολιτική από τη μια υπνωτίζει τους πολίτες και από την άλλη τους απομακρύνει ακόμα περισσότερο. Ή ακόμα χειρότερα τους δίνει την ευχέρεια να κρυφτούν πίσω από ακραίες θέσεις, έχοντας χαρίσει το δικαίωμα σε κάποιους «μάνατζερς» να τις κάνουν πράξη. Οι περισσότερες πολιτικές δυνάμεις δείχνουν να έχουν αποδεχτεί αυτή την κατάσταση. Ακόμα και εκείνες, που θεωρητικά δεν έχουν διάθεση να συμφιλιωθούν μαζί της δεν έχουν βρει τρόπο να αρθρώσουν μια αντιπρόταση. Αυτή θα είναι ίσως η μεγαλύτερη προκλήση του 2018. Ομως ίδια ήταν σταθερά και όλα τα τελευταία χρόνια. Και κάποιο σημάδι ότι τώρα θα αλλάξει κάτι, δεν υπάρχει.

πηγή: 28europe.blogspot.gr