Πατριδοκαπηλία και φασισμός

Στη θέση του Νίκου Φίλη θα μπορούσε να είχε βρεθεί ο οποιοσδήποτε πολιτικός που έχει το θάρρος της γνώμης του, ανεξαρτήτως αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς μαζί του.

Η πολιτική ηγεσία της χώρας που εντάσσεται στο δημοκρατικό τόξο οφείλει να προβληματιστεί επιτέλους σοβαρά. Ενας υπουργός, ο υπουργός Παιδείας στη συγκεκριμένη περίπτωση, είπε την άποψή του για το ζήτημα της τραγωδίας του ποντιακού ελληνισμού.
Δεν αμφισβήτησε την ιστορία, δεν εναντιώθηκε σε κανένα νόμο του κράτους και σε καμία απόφαση των εκλεγμένων οργάνων της χώρας. Ασκησε δηλαδή ένα δημοκρατικό δικαίωμά του και δεν είναι καθόλου βέβαιο αν αυτό που είπε είναι υποδεέστερο εκείνου που είναι επισήμως παραδεκτό.
Το αποτέλεσμα; Ουρλιαχτά, φωνές και αναθέματα κατά του υπουργού από τη μεριά των πατριδοκάπηλων και εκείνων που επενδύουν σε αυτό το κλίμα. Για να καταλήξουμε στο τέλος στον άγριο ξυλοδαρμό του βουλευτή της Ν.Δ. Γιώργου Κουμουτσάκου, στον προπηλακισμό του βουλευτή Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη και στην πλήρη απαξίωση της πολιτικής, όπως προκύπτει από συνθήματα του είδους «αλήτες, προδότες, πολιτικοί».
Και όλα αυτά με πρωταγωνιστές τις φασιστικές ομάδες της Χρυσής Αυγής κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της υπόδικης ηγεσίας τους.
Στη θέση του Νίκου Φίλη θα μπορούσε να είχε βρεθεί ο οποιοσδήποτε πολιτικός που έχει το θάρρος της γνώμης του, ανεξαρτήτως αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς μαζί του. Οπως αποδείχτηκε, ο πολιτικός πολιτισμός του σεβασμού της διαφορετικής άποψης, ενώ θεωρείται δεδομένος, μάλλον συνεχίζει να είναι το ζητούμενο.
Και όταν αυτός ο πολιτισμός δεν υπάρχει, τις συνέπειες τις πληρώνει ολόκληρος ο πολιτικός κόσμος. Τα χθεσινά επεισόδια δεν αφήνουν καμία αμφιβολία περί του αντιθέτου.
Μια δεύτερη επισήμανση αφορά τη χρήση των θεμάτων τα οποία θεωρούμε εθνικά και ευαίσθητα. Η υπόθεση Φίλη αποδεικνύει πως αν αυτά τα θέματα αξιοποιούνται με όρους πολιτικής εκμετάλλευσης, καταλήγουν τελικά να αποτελούν τροφή του φασιστικού φαινομένου - ειδικά σε περιόδους κρίσης.
Δεν μας διδάσκει τίποτα το γεγονός ότι ο φασισμός ιστορικά ανδρώθηκε μέσα στη μεγαλύτερη κρίση του 20ού αιώνα -την κρίση του 1929 κι έπειτα- και στηρίχθηκε στην πατριδοκαπηλία και τον εθνικισμό; Ο φασισμός, όταν νιώθει δυνατός, δεν κάνει διακρίσεις. Αυτό αποδείχτηκε περίτρανα χθες. Ας το σκεφτούν καλά όσοι παίζουν μαζί του.

efsyn-editorial