Πες μου μια λέξη...

του Θανάση Καρτερού
"Πες μου μια λέξη, κοντεύει πια να φέξει" έλεγε το παλιό άσμα. "Πες μου μια λέξη, και μένα να μου φέξει", θα πρέπει να τραγουδούν κρυφά οι δεξιοί, οι ακροδεξιοί και οι κρυφοδεξιοί τής σήμερον. Οι οποίοι αναζητούν, κυνηγούν και συλλαμβάνουν με όλες τους τις δυνάμεις μια λέξη κάθε μέρα, κάθε βδομάδα, κάθε μήνα. Μερικές φορές και δυο και τρεις, δεν χάθηκε ο κόσμος. Τις στρώνουν ωραία - ωραία, τις γυαλίζουν και τον κόσμο φοβερίζουν.
Ε και, θα πεις; Μπορεί μια λέξη να τους φέξει; Μπορεί. Πώς δεν μπορεί; Διότι έχουν τους κατάλληλους σκηνοθέτες, τους κατάλληλους σκηνογράφους, τους κατάλληλους προβολείς, τα κατάλληλα κάτοπτρα, τα κατάλληλα κανάλια. Μόλις πέσει η λέξη, κινούνται οι μηχανές και τα γρανάζια, βγαίνουν από τις τρύπες τους τα ζόμπι και τα λόμπι. Η οθόνη βουλιάζει, σαλεύει το πλήθος. Μεγάφωνα κι ασύρματοι από παντού. Και, ως εκ τούτου, πού πας παλληκάρι, ωραίος σαν μύθος, και λοιπά.
Το είδαμε να γίνεται τόσες φορές, που έγινε συνήθεια. Και σε μας και σ' αυτούς. Δημιουργήθηκαν αυτοματισμοί, πώς το λένε. Και σε μας, και σ' αυτούς. Σε μας να αγκομαχάμε κάθε φορά: τι ήθελε τώρα να το πει κι αυτός -ή αυτή- το κερατιάτικο; Και σ' αυτούς: Παιδιά, το είπε, επάνω τους. Τη μία το είπε για την αριστεία κάποιος κύριος - κάτω τα χέρια από την Παιδεία. Την άλλη το είπε για τα θρησκευτικά κάποια κυρία - κάτω τα χέρια από την ορθοδοξία. Την τρίτη για τη γενοκτονία κάποιος κύριος - κάτω τα χέρια από την πατρίδα.
Κάτω τα χέρια, ανυπερθέτως. Διότι θέλουν βέβαια να εκθέσουν, να λιντσάρουν, να παραδώσουν στον λιθοβολισμό ιδέες και ανθρώπους. Αλλά θέλουν και να τρομάξουμε όλοι. Να μην κάνουμε κιχ όχι μόνο για τα Μνημόνια (τους) που εκόντες άκοντες φορτωθήκαμε, αλλά και για τις βαρονίες (τους), και για την εκκλησία (τους), και για την ιστορία (τους), και για τον κακό (τους) το φλάρο. Που, αν το βουλώσουμε στεγανά, θα γίνει και δικός μας φλάρος.
Ως εκ τούτου, κάθε φορά που σπεύδουμε να καταδικάσουμε κι εμείς κάποιους όχι γι' αυτό που είπαν, αλλά επειδή το είπαν, καλό είναι να το σκεφτόμαστε δυο και τρεις φορές. Γιατί πρέπει φυσικά όλοι, και κυρίως οι θεσμοφοριάζοντες, να μετράνε τις λέξεις τους. Αλλά όχι να τις καταπίνουν. Γιατί, έτσι όπως πάμε, καταπίνοντας το ένα, καταπίνοντας το άλλο, καταπίνοντας το τρίτο, θα χάσουμε εντελώς τη φωνή μας κάτω από τα γαβγίσματά τους. Κι άμα χάσουμε τη φωνή μας, καταλαβαίνετε τι θα γίνει με την ψυχή μας...

avgi