«Πρωινό Μέθης»

«Ω Αγαθό μου! Ω το Ωραίο μου! Φανφάρα βάναυση όπου δε σκοντάφτω καθόλου! Στρεβλή μαγική! Ουρά για το ανήκουστο έργο και για το θαυμαστό σώμα, για πρώτη φορά. Αυτό άρχισε κάτω από τα γέλια των παιδιών, θα τελειώσει από αυτά»

Της Ζωής Νικολάου
Τρομοκρατία στο Παρίσι... Πόσο κοντά; Πόσο μας αφορά; Πόσο πλησιάζει; Οι ειδήσεις του τρόμου. Οι ειδήσεις του μίσους. Οι ειδήσεις του κενού, του απάνθρωπου, φρούδου ψέματος που πλέκουν γύρω μας σαν ιστό.
Πριν 14 χρόνια είδαμε ανθρώπους να πηδούν από παράθυρα για να σωθούν. Να τρέχουν για να γλιτώσουν. Μηνύματα σε κινητά τηλέφωνα, απεγνωσμένες κραυγές και καπνούς που κατάπιναν την αλήθεια. –Σου θυμίζουν κάτι;-. Αργότερα μάθαμε για πτήσεις που ποτέ δεν κατεγράφησαν, για νυχτερινές εκκενώσεις, για κτίρια-κουταλιανούς που κατέρρευσαν στο λεπτό, για συγγενικά εγκλήματα πολιτικής οικογενειοκρατίας. Τρομοκρατικό χτύπημα με πρωταγωνιστές «Ισλαμιστές δολοφόνους», που κόστισε τη ζωή χιλιάδων (…) αμάχων στο Ιράκ και τη σωματική και ψυχολογική αρτιμέλεια σε χιλιάδες (…) διαδηλωτές ανά τον κόσμο. Κέρδισαν οι κατασκευαστικές και οι «κυρίαρχοι του παιχνιδιού», όπως πολλοί εύστοχα μεταφράστηκε στα ελληνικά το «lord of war». Γιατί η αλήθεια μεταφράζεται, παραποιείται και πωλείται σε πανέρια σε ευκαιρία.
«Το δηλητήριο τούτο θα μείνει σε όλες τις φλέβες μας, ακόμα και όταν, καθώς η φανφάρα στραφεί, θα παραδοθούμε στην παλιά δυσαρμονία. Ω τώρα, εμείς τόσο άξιοι για αυτά τα μαρτύρια».
Και τώρα εδώ, στην Ευρωπαϊκή αυλή, σιμά στη γαλλική Ριβιέρα, το «χτύπημα» που σκοτώνει τις παράπλευρες απώλειες κάθε σύρραξης. Ω, τι σαπίλα; Διαβάζεις Πρώτο (ανα)Θέμα και βλέπεις Σκάι και το βράδυ της Παρασκευής μετατρέπεται σε ταινία τρόμου, χωρίς φαντάσματα αλλά με πραγματικά πτώματα που ποτέ δε θα δικαιωθούν απ’ όπου κι αν προήλθαν. Με ένα κύμα μεταναστών, που όλο και μεγαλώνει ζητιανεύοντας ζωή στα ανήλεα σκαλοπάτια της Δύσης, και φυσικά αν το ψάξεις, είναι υπέρογκο στην Αμέρικα των άλλοτε dreamers. Ταλιμπάν, Τζιχαντιστές.. Εντεταλμένοι των μεγάλων. Πληρωμένοι, επιδοτούμενοι κι εξοπλισμένοι. Στο όνομα της θρησκοληπτικής δίνης που θάβει πολιτισμούς, χτίζει ναούς, γκρεμίζει την ελευθερία. Ποιος γνωρίζει τον Ευσέβιο της Καισαρείας που έγραφε για τις σφαγές των δωδεκαθεϊστών Ελλήνων, το βγάλσιμο των ματιών των ιερειών στο όνομα του μεγάλου και μοναδικού Θεού, την καταστροφή αρχαιοελληνικών ναών από τους χριστιανούς της μετάνοιας και της αγάπης; Ο δυτικός Χριστιανισμός εναντίον του ανατολικού Ισλάμ, που πάντα καταφέρνει ψάλλοντας Ωσαννά, να ξεκινά τις εκστρατείες του τις ειρηνευτικές. Άλλων ιστορίες θα μου πεις.
«Ας μαζέψουμε με θέρμη αυτή την υπεράνθρωπη υπόσχεση καμωμένη στο πλασμένο σώμα μας και στην ψυχή μας, αυτή την υπόσχεση, αυτή την παραφροσύνη. Η κομψότητα, η γνώση, η βιαιότητα! Μας υποσχέθηκαν να θάψουν στη σκιά το δέντρο του καλού και του κακού, να εξοστρακίσουν τις τυραννικές εντιμότητες, για να οδηγήσουμε τον πολύ αγνό μας έρωτα. Αυτό αρχίνησε με μερικές αηδίες και αυτό τελείωσε, μην μπορώντας να μας αρπάξει αμέσως από αυτή την αιωνιότητα, αυτό τελείωσε με ένα σκόρπισμα αρωμάτων».
Και η υπερδύναμη της εποχής, παίρνει τη σκυτάλη. Το κανάλι, άνθρωπε. Το κουμπί που θα διαλέξεις, αντιστοιχεί πάντα στον ίδιο πομπό. Αυτόν που θα παρουσιάσει την πραγματικότητα με το κατάλληλο commentary για να σε βάλει στο κλουβί. Δεν είναι τυχαίο που ο πρώτος που συνδύασε εικόνα και είδηση, στην ελληνική ιδιωτική TV, ήταν ο Καρατζαφέρης.
Ο κύκλος είναι ο ίδιος και διαγράφεται λαμπρά και με μεγάλη σαφήνεια μέσα σε λίγες ώρες. Τρομοκρατία, τρομονόμοι, ειρηνευτικές δυνάμεις, έλεγχος, σιδηρόφρακτοι ακρίτες, φόβος, αγωνία. Άμαχοι στη Βυρηττό, άμαχοι στο Παρίσι, άμαχοι και στις ΗΠΑ, άμαχοι που αυτοκτονούν ,άμαχοι, κι άλλοι κι άλλοι... Με όποια σειρά και να τα βάλεις, ο πρώτος κρίκος βρίσκεται πίσω από μικρόφωνα που φτύνουν συμφέρον και ο τελευταίος θρηνεί θύματα. Κι αυτά να αναρωτιούνται ποιος απαντά σε ποιον...
Πώς να πιστέψεις και σε τι; Συνονθύλευμα σκέψεων, καταιγίδα πληροφοριών και μια ιστορία που βρίθει από αιμοσταγείς πολέμους, ψυχρούς και απάνθρωπους, βασισμένους στο ψέμα, να αλλάζουν τα σύνορα και την ανθρώπινη σύσταση λες και είναι κοκτέιλ. Γίναμε κυνικοί απέναντι στο θάνατο κι αυτή η απανθρωπιά είναι στο κατώφλι του νου που ανοίγει την πόρτα στον κυνηγημένο. Τι κρίμα..
«Γέλιο των παιδιών, διακριτικότητα των σκλάβων, αυστηρότητα των παρθένων, φρίκη των μορφών και των εδώ αντικειμένων, να είστε καθηγιασμένοι με την ανάμνηση αυτής της αγρυπνίας. Να που τελειώνει με αγγέλους φλόγας και πάγου.
Μικρό ξενύχτι μεθυσιού, άγιο! όταν αυτό δε θα ήταν παρά για τη μάσκα που μας χάρισες. Σε βεβαιώνουμε, μέθοδε! Δεν ξεχνούμε ότι δόξασες χθες την καθεμιά από τις ηλικίες μας. Έχουμε πίστη στο δηλητήριο. Ξέρουμε να δίνουμε τη ζωή μας ολάκερη κάθε μέρα.
Νάτη η εποχή των Δολοφόνων».
Α.Ρ.

e-tetradio