του Άρη Δαβαράκη
Ο Αντώνης Σαμαράς, πρωθυπουργός μέχρι το τέλος Ιανουαρίου (πρώτα ο Θεός!) μας απεύθυνε και έτερον διάγγελμα την Κυριακή το μεσημέρι – έτσι, για να μας βρίσκεται. Να εκλεγεί ο Δήμας λέει και μετά να συνεχίσει η συγκυβέρνηση το ιστορικό της έργο μέχρι το τέλος του 2015 για να αναθεωρήσει λέει το Σύνταγμα, τώρα που τον έπιασε ο πόνος.
Και αυτό το λέει «συναίνεση» ο πανικόβλητος πρωθυπουργός που βλέπει πια την οριστική του έξοδο από την πολιτική μας ζωή μέσα στις επόμενες εβδομάδες και ξυπνάει κάθε μέρα με άλλη μια φαεινή ιδέα που θα σώσει την παρτίδα – κι’ άσε την πατρίδα να κατρακυλάει κάθε μέρα και πιο βαθειά στον βούρκο της ανυποληψίας, την φτώχειας, της αδικίας και της βρώμικης συναλλαγής – της «νόμιμης άρα και ηθικής» (τύπου Γιούνκερ και LuxLeaks) αλλά, γιατί όχι, και της «παράνομης και ανήθικης». Αυτά είναι ψιλά γράμματα μπροστά στου καθενός την πολυθρόνα στο Μax της εξουσίας που, στην Ελλάδα, είναι ο πρωθυπουργός και το «Μέγαρο Max-ίμου».
Τι μας είπε λοιπόν πάλι; Να συναινέσουμε όλοι να μη φύγει από το Μαξίμου και να κάνει ότι θέλει για άλλον έναν χρόνο. Γιατί να συναινέσουμε; Για να αναθεωρήσει το Σύνταγμα είπαμε, αλλά και για κάτι άλλο που δεν μας το είπε: Να έχει το χρόνο με τον Βενιζέλο του να αλλάξουνε τον εκλογικό νόμο ώστε αν βγει ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα να μην πάρει και 50 βουλευτές «μπόνους». Αυτό έλλειψε. Να βρεθεί το κόμμα του Τσίπρα, αυτού του «αυθαδέστατου», 5-6 μονάδες μπρός και με μπόνους; Θα αγγίξει την αυτοδυναμία. Και τότε; Τι θα γίνει τότε; Χάος. Αυτό θα γίνει τότε.
Εμένα να με συγχωρείτε αλλά πίσω από όλα αυτά βλέπω έναν συνεχώς αυξανόμενο πανικό που έχει εγκαταλείψει πια ακόμα και την κοινή λογική και παραληρεί σαν τον ναυαγό που παλεύει μέρες με τα κύματα και τον βασανίζει η ισχυρή ηλίαση και η αφυδάτωση. Ο Θέμης Καζαντζίδης, από τους facebook «φίλους» που διαβάζω ανελλιπώς, σημείωνε χθες: «Ένας άνθρωπος με διανοητική και συναισθηματική ηλικία παιδιού 10 ετών θα κάνει τα πάντα προκειμένου να κρατήσει στην κατοχή του το αγαπημένο του παιχνίδι. Αν το παιχνίδι αυτό είναι η πρωθυπουργία μιας χώρας τότε τα πράγματα γίνονται εκρηκτικά επικίνδυνα. Για την χώρα, βεβαίως.
Ο Σαμαράς λοιπόν θα κάνει τα πάντα για να παραμείνει στην θέση του. Πολλοί δεν παίρνουν στα σοβαρά αυτό το "τα πάντα", επειδή στην θέση του τοποθετούν ένα υποκειμενικό, δικό τους όριο και εφησυχάζουν. Δεν θεωρούν σοβαρή την προειδοποίηση. Υπολογίζουν τις προοπτικές του μέλλοντος με όριο του "τα πάντα" τις δικές τους κόκκινες γραμμές, ξεχνώντας ότι όταν έχεις να κάνεις με παιδιά δέκα ετών τέτοιες γραμμές δεν υπάρχουν.»
Δεν αντιγράφω (και προσυπογράφω) αυτή την άποψη με χαρά, δεδομένου ότι ο Αντώνης Σαμαράς είναι ένας άνθρωπος που γνωρίζω από την εποχή των σχολείων ακόμα. Δεν κάναμε «παρέα» αλλά οι κοινοί μας φίλοι είναι πολλοί και μέσω αυτών «ξαναβρεθήκαμε» τότε που ήταν Υπουργός Εξωτερικών στη κυβέρνηση Μητσοτάκη (του οποίου προετοίμαζε την ανατροπή ). Τότε που με τον στίχο του Οδυσσέα Ελύτη ως λάβαρο («το άλμα το μεγαλύτερο από την φθορά») ίδρυσε και το κόμμα της «Πολιτικής Άνοιξης» του οποίου είχα την μεγάλη τιμή να γίνω και «ιδρυτικό μέλος» αφού πήγα μαζί με τον αρχηγό για να εγγραφώ στα πολύ ωραία («μας») γραφεία μεταξύ Πλάκας και Ακροπόλεως.
Εκείνο το πάθημα έγινε μάθημα για όλους όσους είχαμε εμπλακεί τότε και πολλά διδαχθήκαμε από την εμπειρία εκείνη. Όλοι εκτός του ιδίου του Σαμαρά. Ο οποίος για πολλά χρόνια έμεινε εκτός των εξελίξεων μέχρι την ανάληψη της προεδρίας της ΝΔ από τον Κώστα Καραμανλή ο οποίος, σιγά-σιγά τον αποκατάστησε –μέσω Ευρωπαϊκής Ένωσης στην αρχή, μέχρι την εκλογή του στην Προεδρία της ΝΔ. Θα σας φανώ γελοίος, αλλά δεν πειράζει –αυτή είναι η αλήθεια. Την Κυριακή εκείνη των εσωκομματικών εκλογών πήγα και στήθηκα στις ουρές και πλήρωσα και 5 ή 8 ή δεν θυμάμαι πόσα ευρώ για να «γραφτώ» και να έχω δικαίωμα ψήφου – για να ψηφίσω Σαμαρά. Μη με ρωτήσετε γιατί. For old times’ sake - που λένε. Τίποτα παραπάνω. Επειδή είχε μείνει πολλά χρόνια «στην απέξω». Και χάρηκα που εξελέγη. Έλπιζα ίσως πως, σαν τον Κωνσταντίνο Καραμανλή μετά τα 10 χρόνια στο Παρίσι, θα είχε αναθεωρήσει τα πάντα και δεν θα τον ένοιαζε πια τίποτε άλλο από το καλό του τόπου. Έλα όμως που με το που ξαναβολεύτηκε στην καρέκλα τα ξέχασε όλα κι’ άρχισε πάλι τον πολιτικό τζόγο εκεί ακριβώς που τον είχε αφήσει; Το αποτέλεσμα ήταν η «συγκυβέρνηση» με τον Βενιζέλο και οι υπηρεσίες που, «μαζί» προσέφεραν στον έρμο τούτο τόπο – ή ίδρυση του εξαμβλώματος του «Πασοκονουδού» , του συνδυασμού του χειρότερου ΠΑΣΟΚ με την χειρότερη ΝΔ. Της «συγκυβερνήσεως» που (συμβολικά ας το δείτε) βρήκε την καλύτερη «εκπροσώπησή της» στο πρόσωπο της κυρία Βούλτεψη. Εξαιρετικό κάστιγκ –πραγματικά. Πιο «σωστή εκπροσώπηση δεν θα μπορούσε να βρεθεί.
Λοιπόν –για να μην τα πολυλογώ: Διαγγέλματα-ξεδιαγγέλματα φίλε κύριε Σαμαρά δεν μασάμε. Δεν καταλαβαίνουμε μία. Είναι σαν να απευθύνεστε στα ντουβάρια.
Εμείς θέλουμε να μην εκλεγεί ο κύριος Δήμας και να πάμε αμέσως για εκλογές.
Να προχωρήσουμε χωρίς το βάρος του Βενιζέλου, του Σαμαρά και της πολιτικής νοοτροπίας που σούρνουνε μαζί τους.
Και να σας ξεχάσουμε (σαν εν ενεργεία πολιτικούς) για πάντα.
Είναι το δώρο που ζήτησα φέτος απο τον άγιο Βασίλη - και θα το περιμένω την 1η ή την 8η Φεβρουαρίου.
Τις μέρες που γιορτάζουμε αγαπημένους (και αγαπημένες!) Υδροχόους.
http://www.toportal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου