του Χρήστου Μαχαίρα
Είπε ο Αδωνις, τελικά, ότι ο μόνος που έκανε αντίσταση επί χούντας ήταν ο τέως βασιλιάς ή, μήπως, το είπε κάποιος ομοτράπεζός του; Και ποια σημασία έχει άραγε αν ειπώθηκε το συγκεκριμένο ή αν υπονοήθηκε; Ούτως ή άλλως, την περασμένη Κυριακή, το γαλάζιο ακροατήριο της «Αβάνας» του Ψυχικού έδειχνε πανέτοιμο να υποδεχτεί και χειρότερα -όχι πως δεν ειπώθηκαν και τέτοια-, σε μια εκδήλωση που επισήμως έγινε για να επισημανθεί η ανάγκη να δοθεί «τέλος στην ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς» και ανεπισήμως για να εξηγηθεί πόσο «πασέ» είναι το Κέντρο και πόσο της μόδας η αειθαλής, ορίτζιναλ Δεξιά.
Στον θαυμαστό καινούριο κόσμο της Ελλάδας που αναθεωρεί την ιστορία της, άλλωστε, το μείζον δεν είναι ποιος κουρελιάζει την ιστορική αλήθεια, αλλά ότι η ίδια η ιστορία κουρελιάζεται. Κάπως έτσι δεν συνέβη και προ καιρού με τον Καλύβα; Ο επιστήμων μάς πληροφόρησε ότι η χούντα δεν ήταν αυτό ακριβώς που θεωρεί η πεπλανημένη συλλογική συνείδηση, αλλά μια αναπτυξιακή έκρηξη που συσκότισαν οι αριστερές παραμορφωτικές αναγνώσεις.
Και, ύστερα, ήρθε το διαδίκτυο. Για να μας ενημερώσει, με τη συνδρομή διαφόρων μετανοημένων πρώην αριστερών που είδαν στην ωριμότητά τους το φως το αληθινό και το υπεύθυνο, ότι ο μεγαλύτερος μύθος που έζησε η Ελλάδα ήταν ο μύθος των αριστερών σχηματοποιήσεων, το παραμύθι του ηρωισμού, το «σανό» -ναι, έτσι ακριβώς το γράφουν- των κοινωνικών αγώνων.
Αλλά ας επανέλθουμε: όσα ειπώθηκαν στη συγκέντρωση του Ψυχικού -με κορυφαίο ίσως το ανεπανάληπτο «οι κομμουνιστές δεν πολέμησαν τους ναζί»- δεν ήταν μια πέτρα που τάραξε τα ήσυχα νερά της λίμνης. Καιρό τώρα, αργά και συστηματικά, απόψεις που φώλιαζαν μόνο σε έντυπα παρεκκλησιαστικών οργανώσεων και ακροδεξιών κύκλων βγάζουν το κεφάλι έξω από το θολό νερό και ζητούν μερίδιο δημοσιότητας.
Το σοβαρό, άλλωστε, δεν είναι μόνο ότι κάποιοι επείγονται να περάσουν από το πλυντήριο της αμνησίας τη δικτατορία και να αποδώσουν διάφορους υμνητές της πάλλευκους στην κοινωνία, αλλά το γεγονός ότι οι απόψεις αυτές διεισδύουν πλέον δόξη και τιμή σε χώρους όπως αυτός της συντηρητικής παράταξης στην Ελλάδα, που είχε τους ακροδεξιούς για τα θελήματα, άντε το πολύ πολύ και για καμιά αφίσα.
Κάπως έτσι, αλλάξαμε συχνότητα και από τη μεταπολιτευτική ΝΔ, που απονεύρωσε τη φιλοβασιλική βάση της και φίμωσε τους χειροκροτητές του Παπαδόπουλου, φτάσαμε στη σημερινή ΝΔ, που δίνει στέγη σε -ή αδυνατεί να περιορίσει- απόψεις που προσβάλλουν τις δημοκρατικές ευαισθησίες του αστικού κόσμου.
Αλλά το πρόβλημα είναι μάλλον σοβαρότερο… Οι προκλητικές δηλώσεις και οι ακραίες θέσεις που διακινούνται τελευταία κατά κόρον δεν απειλούν μόνο τη φυσιογνωμία ενός κόμματος, αλλά δοκιμάζουν να απενοχοποιήσουν αντιλήψεις που μέχρι πρότινος συγκροτούσαν τον ιδεολογικό και πολιτικό πυρήνα της περιθωριακής άκρας Δεξιάς.
Υπ’ αυτή την έννοια, η ακραία ρητορική που εκφράζεται (και) εντός της ΝΔ υπηρετεί τη νομιμοποίηση αντιλήψεων που έρχονται από τα εμφυλιοπολεμικά βάθη και συναρθρώνονται σε ένα πολιτικό αφήγημα που αποθεώνει τους πάσης φύσεως διχασμούς, ιστορικούς και σύγχρονους.
Δεν πρόκειται (μόνο) για ελληνικό φαινόμενο. Στην Κεντρική Ευρώπη, το μπλοκ του Βίζεγκραντ μαζί με τη Βιέννη βάζουν στο τραπέζι την προοπτική και μιας τρίτης Ευρώπης, πέραν αυτής του Βορρά και του Νότου. Μιας νέας Ευρώπης με παλιά ψυχή και μπόλικη σκουριά στους ώμους, που σημαδεύουν οι φοβικές αντιμεταναστευτικές αντιλήψεις, η λογική των κλειστών συνόρων, η επιστροφή στη μοναξιά του εθνικισμού.
Το θέλουν άραγε αυτό οι νεοδημοκράτες που επένδυσαν, τουλάχιστον από τη Μεταπολίτευση και μετά, στη δημιουργία ενός φιλελεύθερου ευρωπαϊκού κόμματος με ανοιχτό μέτωπο στον ευρωσκεπτικισμό και στις ακραίες φωνές; Μπορούν να ενσωματώσουν στο πολιτικό τους οπλοστάσιο, όπως κάνει ήδη στην Αυστρία ο Κουρτς, την ατζέντα της ακροδεξιάς;
Το μέλλον θα δείξει…
Πηγή: Νέα Σελίδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου