Τρίτη 7 Νοεμβρίου 2017

Η ιδεολογία της «τάξης και ασφάλειας»



Ο λόγος της Δεξιάς και του παρατρεχάμενου «ακραίου κέντρου», προσομοιάζει με «τυφλά» αντιπολιτευτικά χτυπήματα και απέλπιδες προσπάθειες να πληγεί με κάθε τρόπο η κυβερνώσα αριστερά.
Του Τάκη Ψαρίδη
Οι συνεχείς επιτυχίες της ελληνικής αστυνομίας και τα αδιαμφισβήτητα στοιχεία που δείχνουν ότι μετά την πολιτική αλλαγή του 2015 η εγκληματικότητα αντιμετωπίζεται πολύ πιο αποτελεσματικά, αποδεικνύουν ότι ο αντιπολιτευτικός λόγος της Δεξιάς περί «γενικευμένης ανομίας» είναι συνειδητά ψευδής και αποκαλύπτει το αληθινό ιδεολογικό της πρόσωπο.
Δεν είναι μόνο οι επιτυχίες κατά της εγκληματικότητας, όπως η σύλληψη των απαγωγέων του επιχειρηματία Λεμπιδάκη και η σύλληψη του δολοφόνου του δικηγόρου Ζαφειρόπουλου, είναι και τα χτυπήματα στην τρομοκρατία όπως η σύλληψη της Πόλας Ρούπα και προσφάτως του επίδοξου δολοφόνου του πρώην πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου.
Πάρα ταύτα ο λόγος της Δεξιάς και του παρατρεχάμενου «ακραίου κέντρου», προσομοιάζει με «τυφλά» αντιπολιτευτικά χτυπήματα και απέλπιδες προσπάθειες να πληγεί με κάθε τρόπο η κυβερνώσα αριστερά χωρίς καμία συναίσθηση ευθύνης και σοβαρότητας. Έσπευσαν να χρεώσουν επισήμως την δολοφονία Ζαφειρόπουλου στο «άβατο των Εξαρχείων» παρότι, ούτε γεωγραφική σχέση είχε με τα Εξάρχεια, αλλά ούτε και πολιτική, εφόσον, όπως αποδείχτηκε, πρόκειται περί κακοποιών εμπλεκομένων στην υπόθεση Energa γεγονός που καταδεικνύει ότι δεν έφταιγε το «άβατο» των Εξαρχείων αλλά μάλλον το «άβατο» των Κολωνακίων..
Είναι αλήθεια όμως ότι έχουν αυξηθεί οι επιθέσεις της ομάδας «Ρουβίκωνα» στα τελευταία 2 χρόνια, ακόμα και στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ και σε στόχους της κυβερνώσας αριστεράς. Όμως οι δράσεις αυτές φαντάζουν ως «πταίσματα» μπροστά στην πυρπόληση του κέντρου των Αθηνών επί δεξιών κυβερνήσεων και μάλιστα με την ανοχή των καναλιών της διαπλοκής που επιδίωκαν πάση θυσία να ρίξουν την κυβέρνηση Καραμανλή. Τότε που οι «γνωστοί άγνωστοι» κουκουλοφόροι, μέρα μεσημέρι, ανέβαιναν συντεταγμένα ως αγέλη στην οδό Σκουφά με αλυσίδες και βαριοπούλες στα χέρια, έφταναν στο Κολωνάκι και κατέστρεφαν τις βιτρίνες των μαγαζιών έτσι για «πλάκα» πού λέμε, κάνοντας την τακτική καθημερινή βόλτα τους. Τότε που παραλλήλως δρούσαν ασύδοτα και ανεμπόδιστα τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής, μαχαίρωναν μετανάστες και έκαναν δεκάδες επεισόδια τραμπουκισμών και βανδαλισμών με την ανοχή της αστυνομίας και με αποκορύφωμα την δολοφονία Φύσσα.
Παρά ταύτα όμως ο «σοβαρός» και «μετριοπαθής» κος Δένδιας δηλώνει ότι «η χώρα διανύει μια περίοδο βίας και αίματος εδώ και 2,5 χρόνια»! Όχι, ο κος Δένδιας δεν έχει χαλαρή επαφή με την πραγματικότητα. Ούτε και τον λες ακροδεξιό. Απλώς ως «κανονικός» δεξιός ανασύρει από το dna της δεξιάς το αραχνιασμένο ιδεολογικό αφήγημα της «ασφάλειας», του «νόμου και της τάξης».
Για την ιστορία οι ιδέες αυτές εκκινούν από το γνωστό κοινωνικό συμβόλαιο του Χόμπς. Ότι η ανθρώπινη «φυσική κατάσταση» είναι ένας πόλεμος «όλων εναντίον όλων». Αναρχία, φόβος, διαρκής ανασφάλεια. Το αγαθό της ειρηνικής συνύπαρξης δεν υπάρχει. Έτσι η ανάγκη για αυτοσυντήρηση ωθεί στην σύναψη ενός «κοινωνικού συμβολαίου» με το οποίο νομιμοποιείται μια απόλυτα κυριαρχική εξουσία στην οποία τα άτομα μιας κοινωνίας παραχωρούν την ελευθερία τους με αντάλλαγμα να τους διασφαλίσει την ασφάλεια τους και την ειρήνη.
Σήμερα οι ιδέες αυτές αναπτύσσονται κυρίως στο τμήμα εκείνο της Δεξιάς που αποκαλείται νεοσυντηρητισμός. Ο νόμος και η κοινωνική τάξη, η δημόσια ηθική και η εθνική ταυτότητα αποτελούν την πεμπτουσία της ιδεολογίας του. Ο νεοσυντηρητισμός υποστηρίζει μια μορφή κοινωνικού αυταρχισμού με την ενίσχυση των παραδοσιακών θεσμών (πατρίς θρησκεία οικογένεια) και του ισχυρού κράτους που επιβάλει τον νόμο και την τάξη. Η ηθική διαφθορά και η αταξία είναι έμφυτες στην ανθρώπινη φύση (το είπε και ο κος Μητσοτάκης) και επομένως το έγκλημα πρέπει να αντιμετωπίζεται μέσα από το φόβο και την τιμωρία. Η εγκληματικότητα και η παραβατικότητα είναι συνέπεια της εξασθένησης της εξουσίας και της ανεκτικότητας που ενθαρρύνει την αμφισβήτηση των πάντων.
Ο νεοσυντηρητισμός έρχεται σε αντίθεση με ένα άλλο τμήμα της «νέας δεξιάς», τον νεοφιλελευθερισμό, κατά τον οποίο ο,τι είναι κρατικό είναι κακό και ό,τι ιδιωτικό καλό. Η κυρίαρχη απειλή για το άτομο είναι η κρατική διακυβέρνηση και η «αρνητική ελευθερία» του διασφαλίζεται μονάχα με την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συρρίκνωση του κράτους που σημαίνει και περιορισμό της κοινωνικής πρόνοιας. Αλλά ενώ κάνει τα πάντα για τον περιορισμό του κράτους και της πρόνοιας, όταν έρθουν τραγικές στιγμές όπως η κατάρρευση του συστήματος υγείας, φωτιές, πλημύρες, σεισμοί κλπ, ουρλιάζει αναζητώντας, όχι την ιδιωτική πρωτοβουλία, αλλά το κράτος! Το σημείο δηλαδή που σμίγει ο νεοφιλελευθερισμός με τον νεοσυντηρητισμό είναι ένα «κράτος φύλακας» για την επιβολή του «νόμου και της κοινωνικής τάξης» και την προστασία μιας κρατικοδίαιτης ιδιωτικής πρωτοβουλίας και μιας ασύδοτης αγοράς.
Στη χώρα μας σμίγει στο πάντρεμα της «αδωνικής» νεοσυντηρητικής γελοιότητας με τον μητσοτακικό νεοφιλελευθερισμό δημιουργώντας ένα επικίνδυνο μίγμα γελοιότητας, αυταρχισμού και καταστολής. Τους ακολουθούν το παρατρεχάμενο στη ΝΔ «ακραίο κέντρο» και διάφοροι άλλοι «κεντροαριστεροί», όχι μόνο γιατί κατά βάθος έχουν ενστερνιστεί τον νεοφιλελευθερισμό, αλλά και γιατί τους ενώνει όλους μαζί το αντισύριζα μένος και ο διακαής πόθος τους για την παλινόρθωση στην κυβερνητική εξουσία που τους καταντάει να υιοθετούν ακόμα και τις πιο ακραίες και αραχνιασμένες ακροδεξιές ιδεολογίες.
Πηγή: news247.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου