Θέλουμε. Μπορούμε;

Συντάκτης: Τάσος Παππάς

«Θέλουμε την Ελλάδα στην πρώτη ταχύτητα της ευρωπαϊκής ενοποίησης και αυτή είναι αδιαπραγμάτευτη στρατηγική επιλογή της χώρας». Αυτή ήταν η απάντηση του Κυριάκου Μητσοτάκη στο ερώτημα που του ετέθη στη διαδικτυακή συνέντευξη που έδωσε για τη σύνοδο των Βερσαλλιών, όπου Μέρκελ και Ολάντ μίλησαν ανοιχτά για μια Ευρώπη πολλών ταχυτήτων.

Είναι μια απάντηση τυπική, που αποφεύγει να μπει στην ουσία και έχει σκοπό να δώσει την εντύπωση ότι για την ελληνική Δεξιά η στρατηγική στόχευση είναι μια Ελλάδα που θα πρωταγωνιστεί στα ευρωπαϊκά πράγματα. Είναι επίσης μια βολική απάντηση που προσπαθεί να καθησυχάσει τους τρομαγμένους και απελπισμένους Ελληνες.

Ωστόσο: Θέλει η Ελλάδα ή μάλλον πρέπει να θέλει μια Ευρώπη πολλών ταχυτήτων; Κανονικά όχι.

Αλλα προβλέπουν οι ιδρυτικές αρχές της Ευρώπης, τις οποίες οι ισχυροί τώρα δεν διστάζουν να καταργήσουν, γιατί δεν τους εξυπηρετούν. Τα περί ισοτιμίας, αλληλεγγύης, σύγκλισης των οικονομιών και πολιτικής ένωσης είναι κουβέντες για πανηγυρικές εκδηλώσεις.

Στην πράξη δεν ισχύουν. Κι αν αναγκάζεται η Ελλάδα να δεχτεί την Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων, αφού δεν μπορεί να την αποτρέψει, υπάρχει περίπτωση να βρεθεί στην πρώτη ταχύτητα;

Μόνον αν είσαι αλλού είναι δυνατόν να πιστεύεις ότι η χρεοκοπημένη Ελλάδα, η μικρομεσαία Ελλάδα, η Ελλάδα με τα πολλά προβλήματα στην οικονομία, στην παραγωγική δομή, στη δημόσια διοίκηση, μπορεί να διεκδικήσει και να εξασφαλίσει μια θέση στην πρώτη ταχύτητα.

Οι θέσεις είναι καπαρωμένες από τις μεγάλες χώρες (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία) και από ορισμένες μικρότερες, ακόμη και λιλιπούτειες, οι οποίες είναι σε πλεονεκτική θέση στον οικονομικό τομέα, όπως για παράδειγμα είναι η Ολλανδία, το Λουξεμβούργο, το Βέλγιο.

Στο μοντέλο που δουλεύουν οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ της Γερμανίας και της Γαλλίας, στην πρώτη ταχύτητα θα είναι οι χώρες που μπορούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες της εποχής και να απαντήσουν στις προκλήσεις του ανταγωνισμού.

Αυτές δηλαδή που έχουν τα φόντα να προχωρήσουν γρηγορότερα, αδιαφορώντας για τις υπόλοιπες.

Η Ελλάδα, τώρα που διαμορφώνεται το σχήμα των πολλών ταχυτήτων, είναι σε αυστηρή επιτροπεία, άρα με περιορισμένη κυριαρχία και ισχνό διαπραγματευτικό εκτόπισμα. Κάτι σαν φτωχός συγγενής. Και αυτό φαίνεται στον τρόπο με τον οποίο της συμπεριφέρονται οι δανειστές.

Οπως οι μητροπόλεις στις αποικίες τους. Ας μην απορούμε λοιπόν που οι πολίτες δεν εμπιστεύονται το πολιτικό προσωπικό της χώρας και ταυτοχρόνως δηλώνουν την αποστροφή τους για τη σημερινή Ευρώπη.

Πάντως ο εφησυχασμός, επειδή δεν έχει ακόμη κατατεθεί μια πειστική εναλλακτική λύση, είναι κακός σύμβουλος. Λαοί σε απόγνωση μπορεί να σαρώσουν τις βεβαιότητες. Ιδιαίτερα αν και αυτές και εκείνοι που της υπερασπίζονται έχουν χάσει την αίγλη τους.

efsyn