Τρίτη 30 Απριλίου 2019

Η σιωπή των «από κάτω»



του Γιώργου Βεργόπουλου
Δεν ξέρω ποιοι απαντούν τώρα πια στις δημοσκοπήσεις. Πιστεύω μόνον οι απόλυτα πεπεισμένοι οπαδοί κάποιοι κόμματος, αυτοί που ενδιαφέρονται για το αποτέλεσμα περισσότερο και από τους δημοσκόπους.
Υποθέτω ότι ένας κυνικός επαγγελματίας ερευνητής δεν θα έμπαινε καν στον κόπο να κάνει έρευνα, θα έγραφε ότι πιστεύει προσωπικά ως αποτέλεσμα γνωρίζοντας ότι είναι εξίσου πιθανό να πέσει μέσα.
Μετακινούμαι με Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και μάλιστα κυρίως με λεωφορεία, αυτά τα ταλαιπωρημένα οχήματα που εξυπηρετούν πια σχεδόν αποκλειστικά τα κατώτερα εισοδηματικά στρώματα. Πριν 5-6 χρόνια το ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό το τμήμα των πολιτών ήταν ορατό δια γυμνού οφθαλμού. Ο κόσμος έβριζε μέσα στο λεωφορείο, κατηγορούσε την κυβέρνηση Σαμαρά ακόμη και για τον κακό καιρό. Πέρυσι ήταν επίσης ορατή μια άλλη μεταστροφή. Γιαγιάδες που γκρίνιαζαν για τον Τσίπρα ότι “τα ίδια έκανε”, νεότεροι άνθρωποι που μιλούσαν επιθετικά για το μακεδονικό.
Φέτος σιωπή. Σαν να μην στήνονται 3 κάλπες σε ένα μήνα από σήμερα. Η ίδια σιωπή που συναντούν οι περιοδεύοντες υποψήφιοι για οποιοδήποτε αξίωμα στις λαϊκές αγορές, στις δημόσιες υπηρεσίες, στα ΚΑΠΗ και στα καταστήματα. Δεν είναι σιωπή από φόβο, κανένας λογικός άνθρωπος δεν φοβάται να υποστηρίξει δημόσια οτιδήποτε στην χώρα μας. Αυτό είναι ένα από τα θετικά των πυκνών και ανατρεπτικών εξελίξεων των προηγούμενων ετών. Δεν είναι σιωπή από αδιαφορία. Όλοι όσοι ξέρω, κανονικοι άνθρωποι και όχι φανατικοί της πολιτικής, εκδηλώνουν την πρόθεση να ψηφίσουν στις εκλογές. Έχουν περάσει αρκετά χρόνια άλλωστε και ... μας έλειψε.
Διαισθάνομαι ότι είναι σιωπή περίσκεψης. Δεν εννοώ ότι όλοι είναι αναποφάσιστοι. Αλλά ακόμη και οι κατασταλαγμένοι ψηφοφόροι των κομμάτων δεν εκφράζονται με το παλιό πάθος και την άκαμπτη πεποίθηση. Έχει αυξηθεί η γκρίζα ζώνη, οι πολίτες που ακόμη και αν έχουν τη γνώμη τους δεν επέιγονται να την προπαγανδίσουν στον διπλανό. Ή που δεν είναι τόσο σίγουροι πια γι αυτήν.
Πιστεύω επίσης ότι πολλοί περισσότεροι από προηγούμενες εκλογές σκέφτονται τι συνέπειες θα έχει το εκλογικό αποτέλεσμα στη δική τους ζωή, στις ανάγκες τους και στο μέλλον των παιδιών τους. Ενώ έχουν λιγοστέψει αυτοί που θα ψηφίζουν λόγω μακροχρόνιας ταύτισης, επειδή από πάπου προς πάπου είναι δεξιοί ή αριστεροί. Άσε που αντικειμενικά μας έχουν τελειώσει ως κοινωνία και τα ρουσφέτια, τα οποία συντηρούσαν έναν σοβαρό κορμό ένθερμων υποστηρικτών.
Το συμπέρασμα μου είναι ότι αναπόφευκτα θα υπάρξουν εκπλήξεις. Στις ευρωεκλογές, στις Περιφερειακές, στις Δημοτικές εκλογές. Όχι ομοιογενείς στη φύση τους, δεν θα καταγραφεί κάποιο ρεύμα που θα σαρώσει σε όλες τις κάλπες. Το αντίθετο μάλλον. Μια αντιφατική και σχετικά διεσπαρμένη ψήφος αντιστοιχεί καλύτερα σε αυτή την σιωπή, που χαρακτηρίζει ολόκληρη την κοινωνία αλλά ακόμη περισσότερο την μεγάλη πλειοψηφία των “από κάτω” σύμφωνα με το λεξιλόγιο του Λακλάου. Αλλά είμαι βέβαιος ότι αυτοί που έχουν πάρει πολύ ψηλά τον αμανέ των ευνοϊκών μετρήσεων, δέν έχουν ιδέα τι γίνεται στον αληθινό κόσμο.
κουτι πανδωρας

Χειραφέτηση ή υποτέλεια;



Θαρρώ πως πρώτη φορά σε αυτή την εκλογική μάχη βλέπουμε τόσους ανάπηρους υποψήφιους ευρωβουλευτές στα ψηφοδέλτια όλων των κομμάτων, οι οποίοι μάλιστα έχουν βήμα στον δημόσιο διάλογο και δεν αποτελούν απλώς το «αόρατο» κομμάτι πολυσυλλεκτικότητας των ψηφοδελτίων που εκπροσωπούν.
του Αντώνη Ρέλλα*
Η ειρωνεία βέβαια είναι ότι οι ανάπηροι πολίτες συνεχίζουν να δυσκολεύονται να μας ακολουθήσουν στην πορεία μας προς τις εκλογές, καθώς η προσβασιμότητα, στο δομημένο περιβάλλον αλλά και στο περιεχόμενο, στη χώρα μας αποτελεί ακόμα πεδίο διεκδίκησης.
Εδώ οι επιλογές που έχουμε είναι μόνο δύο και είναι ξεκάθαρες: ή θα αποδεχτούμε οι ανάπηροι υποψήφιοι τη θετική στο πρόσωπό μας διάκριση (που υπάρχει, ας μην κρυβόμαστε) και θα καλέσουμε τους, ανάπηρους και μη, πολίτες να μας δουν ως ήρωες που τα καταφέραμε ο καθένας στο πεδίο του παρά τη βλάβη του ή δεν θα δεχτούμε την επικοινωνιακή διαχείριση της βλάβης μας, ακόμα κι όταν αυτή μπορεί να αξιοποιηθεί θετικά από τον καθένα μας, και θα καλέσουμε τους πολίτες να εστιάσουν στα συστημικά εμπόδια που καθιστούν ανάπηρο έναν άνθρωπο και όχι στη βλάβη του. Σε ό,τι μάλιστα αφορά τους ανάπηρους πολίτες το παραπάνω δίλημμα γίνεται ακόμα πιο ξεκάθαρο: χειραφέτηση ή υποτέλεια;
Ως άνθρωπος των ΜΜΕ θα προσπαθήσω να εξηγήσω το παραπάνω επιχείρημα μέσω της επικαιρότητας που παρακολουθήσαμε.
Την περασμένη εβδομάδα οι έχοντες δημόσιο βήμα κ. Καμπουράκης και Χατζής επέλεξαν να παρουσιάσουν την περιπέτεια υγείας του πρώτου αντανακλώντας, αναπαράγοντας και συνεπώς νομιμοποιώντας κοινωνικές στάσεις για την αναπηρία που θεωρητικά είναι ξεπερασμένες.
Η αντίληψη πως οι ανάπηροι είμαστε σαν τον «Ζητιάνο» του Ανδρέα Καρκαβίτσα που εκμεταλλευόμαστε τη σωματική βλάβη μας για βιοποριστικούς λόγους, αποδεικνύει πόσο βαθιά ρατσιστικά στερεότυπα έχουμε ακόμα και σήμερα για τα ανάπηρα άτομα, ακόμα κι όταν δεν έχουμε επίγνωση αυτών.
Πριν όμως ο κ. Καμπουράκης ζητήσει (προς τιμήν του) δημόσια συγγνώμη, είχε προλάβει ο πρόθυμος αιώνιος πρόεδρος της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρία (ΕΣΑμεΑ) κ. Βαρδακαστάνης να εμφανιστεί στην ίδια εκπομπή, στη γνωστή μας πια μέθοδο «να πέσουν οι τόνοι».
Λίγες μέρες πριν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε συνέντευξή του στο Open επέλεξε να διακρίνει, με τρόπο βολικό για τον ίδιο και το κόμμα του, μόνο έναν υποψήφιο ευρωβουλευτή από το ψηφοδέλτιο των αρίστων του, τον Στέλιο Κυμπουρόπουλο.
Γιατί βεβαίως φανταστείτε τι θα γινόταν αν το έκανε για οποιονδήποτε άλλο ή άλλη υποψήφια; Με αναφορά στις ατομικές κατακτήσεις του κ. Κυμπουρόπουλου, τονίζοντας διαρκώς ότι έγιναν «παρά το μέγεθος της βλάβης του» (sic) και αντιπαραβάλλοντας την υποψηφιότητα του τελευταίου με αυτήν του κ. Κόκκαλη, ο κ. Μητσοτάκης θέλησε να αποδείξει την ηθική υπεροχή της Νέας Δημοκρατίας έναντι αυτής του ΣΥΡΙΖΑ. Και κάπως έτσι από -θεωρητικά- ισότιμο πολιτικό υποκείμενο που τίθεται στην κρίση των συμπολιτών, ο κ. Κυμπουρόπουλος εργαλειοποιήθηκε αναντίρρητα για να αναδειχτούν οι «ευαισθησίες» του κ. Μητσοτάκη.
Η συνέχεια όμως απογείωσε το case study με την κόντρα που ξέσπασεμεταξύ Κυμπουρόπουλου και του αναπληρωτή υπουργού ΠολάκηΗ άστοχη τοποθέτηση του Στέλιου απαντήθηκε με στερεοτυπικό και μη πολιτικό τρόπο.
Τι είναι αυτό που συνδέει τα παραπάνω; Η υποτέλεια είναι! Ο εξαναγκασμός σε υποτελή διαβίωση είναι, που, με κάθε ορατό και αόρατο τρόπο επί χρόνια, επιβάλλεται στους ανάπηρους πολίτες της μισαναπηρικής χώρας μας. Ο ριζωμένος ρατσισμός είναι, που, σε ό,τι αφορά τους ανάπηρους ανθρώπους, εκφράζεται στην πιο βαθιά και σκληρή εκδοχή του, παρά τον μανδύα της ευαισθησίας με την οποία προσπαθούν να τον κουκουλώσουν.
Ο δρόμος του φόβου και της σιωπής είναι ο σίγουρος δρόμος επιστροφής, όχι μόνο των Ελλήνων αναπήρων, αλλά και των περιθωριοποιημένων κοινωνικών ομάδων συνολικά, πίσω ολοταχώς στις αγκαλιές των φιλάνθρωπων και φιλεύσπλαχνων. Σε αυτό τον κατήφορο δεν θα παρασυρθούμε. Οδηγός της αντίστασής μας θα είναι οι κατακτήσεις των κινημάτων στον χώρο της αναπηρίας σε ολόκληρη την Ευρώπη για μια νέα αντίληψη, ένα νέο μοντέλο ανάλυσης των συστημικών εμποδίων που αντιμετωπίζουμε και δεν είναι αποτέλεσμα της βλάβης μας, αλλά της αναπηρίας που κοινωνικά μας επιβάλλεται. Στην Ελλάδα ενώνουμε τη φωνή μας με αυτή των πολλών και στο δίλημμα χειραφέτηση ή υποτέλεια απαντάμε δυνατά και ξεκάθαρα: Χειραφέτηση!
*Σκηνοθέτης - ανάπηρος ακτιβιστής, υποψήφιος ευρωβουλευτής ΣΥΡΙΖΑ
efsyn

Βουλωμένο γράμμα διαβάζει αυτός ο Βέμπερ



Όταν ο κ. Βέμπερ εξέφραζε την πεποίθηση ότι και ο Κυριάκος Μητσοτάκης στη χώρα μας και ο Πάμπλο Κασάδο στην Ισπανία θα γίνουν πρωθυπουργοί
Παπαλάμπραινα
Στην Αθήνα είχε βρεθεί σύσσωμη η ηγεσία του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στο Ευρωκοινοβούλιο τον Φεβρουάριο. Στη συζήτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη με τον Μάνφρεντ Βέμπερ με επίκεντρο τις εξελίξεις στην Ελλάδα, ο υποψήφιος πρόεδρος της Κομισιόν είχε κάνει τις προβλέψεις του...
Ο κ. Βέμπερ εκτίμησε ότι το 2019 θα είναι πολύ σημαντική χρονιά για την Ελλάδα και την Ευρώπη, ενώ εξέφρασε την πεποίθηση ότι και ο Κυριάκος Μητσοτάκης στη χώρα μας και ο Πάμπλο Κασάδο στην Ισπανία θα γίνουν πρωθυπουργοί. «Ανταγωνίζονται ποιος θα είναι ο πρώτος που θα γίνει πρωθυπουργός στη χώρα του. Έχουν καλή προοπτική και καλά προγράμματα για τις χώρες τους», ανέφερε.
Αναρωτιόμαστε, λοιπόν, τι να λέει σήμερα ο κ. Βέμπερ. Σήμερα που ο Πάμπλο Κασάδο «κατέκτησε» πρώτος από τον κ. Μητσοτάκη μια ιστορική ήττα για το αδελφό κόμμα της Ν.Δ. στην Ισπανία. Σήμερα που μάθαμε ότι χάνει και από 137 βουλευτές διατηρεί μόνο 66!
Καλύτερα να μην κάνει δηλώσεις. Με τέτοια διορατικότητα και τέτοιο πολιτικό αισθητήριο αποδεικνύεται περίτρανα ότι η σιωπή είναι χρυσός...
left

Πασχαλινές ευχές από τον υπόνομο...



του Στρατή Αγγελή
Παραμονές του Πάσχα των Καθολικών, ο ακροδεξιός αντιδήμαρχος του Μπράουναου, της πόλης όπου γεννήθηκε ο Αδόλφος Χίτλερ, έβγαλε στην επιφάνεια τη δυσοσμία των υπονόμων της - και της κομματικής του οργάνωσης. Ο Κρίστιαν Σίλχερ υπέγραψε ένα πόνημα που δημοσιεύθηκε στο δημοσιογραφικό όργανο του Κόμματος των Ελευθέρων στην Άνω Αυστρία υπό το τίτλο «Ο Αρουραίος της Πόλης (Τρωκτικό με προέλευση από τον Υπόνομο)» [«Die Stadtratte (Nagetier mit Kanalisationshintergrund)»], όρος που παραπέμπει στη συνήθη έκφραση «Αυστριακός με μεταναστευτική προέλευση».
Ο αντιδήμαρχος Σίλχερ, ποιητική... αδεία, διεκτραγωδεί τη ζωή των ντόπιων αρουραίων που αναγκάζονται να συνυπάρχουν με άλλους, ξένους αρουραίους που ήρθαν στην πόλη. Κι αφού περιγράφει τα δεινά των ντόπιων ποντικών, που σηκώνουν επίσης το βάρος της τροφής και της εκπαίδευσης των ξένων, προειδοποιεί τα... αλλοδαπά τρωκτικά να ενταχθούν πλήρως στην τοπική κοινωνία ή να του αδειάσουν τη γωνιά, γιατί «όταν ανακατεύονται δύο κουλτούρες, καταστρέφονται». Κάτω από την ολοσέλιδη δημοσίευση του ποιήματος, η τοπική οργάνωση του Μπράουναου έστειλε τις ευχές της για καλό Πάσχα μαζί με μια φωτογραφία από γαλάζια και άσπρα αυγά (τα χρώματα του κόμματος).
Μέσα σε λίγες ημέρες, ο αντιδήμαρχος παραιτήθηκε υπό το βάρος της κατακραυγής από το σύνολο του πολιτικού κόσμου της Αυστρίας. Ακόμα και ο αρχηγός του Κόμματος των Ελευθέρων, ο Χανς Κρίστιαν Στράχε, που συγκυβερνά με τον δεξιό πρωθυπουργό Σεμπάστιαν Κουρτς, έκανε πέτρα την καρδιά και αποδοκίμασε τον Σίλχερ για «λάθος συμπεριφορά», που δεν είναι συμβατή με τις αρχές του κόμματος. Ισχυρίστηκε επίσης ότι κανένας στο Κόμμα των Ελευθέρων δεν γνώριζε για το επίμαχο ποίημα. Στο κάτω - κάτω της γραφής, είπε ο Στράχε, είναι μια... τοπική υπόθεση και ο αντιδήμαρχος παραιτήθηκε για να προστατεύσει το κόμμα από τις κακόβουλες επιθέσεις. Ο τοπικός γραμματέας των Ελευθέρων Έρβιν Σράινερ έκανε λόγο για «παρεξήγηση», στηλιτεύοντας παράλληλα την πολιτική ορθότητα που επικρατεί σήμερα και «δεν αφήνει χώρο» για άλλες, ποιητικές... ερμηνείες.
Δεν είναι όμως απλά μια «τοπική» υπόθεση, ούτε ποιητική μεταφορά όταν μετατρέπεται σε ναζιστικό εγχειρίδιο το επίσημο έντυπο ενός κατά τα άλλα κοινοβουλευτικού κόμματος. Ούτε είναι δυνατόν ο... ποιητής ή οι «συναγωνιστές» του να μην γνωρίζουν πως ο ίδιος ο Χίτλερ στο μανιφέστο του «Ο Αγών μου» αντλεί έμπνευση από το ζωικό βασίλειο - ειδικά από τους αρουραίους. Πόσο μάλλον όταν το φρικτό τέκνο του Μπράουναου, ο Αδόλφος, καταφέρεται εναντίον της «επιμειξίας», υποστηρίζοντας στο ίδιο βιβλίο πως όταν ένα ποντίκι του αγρού ζευγαρώνει με ένα ποντίκι της πόλης, προκύπτει ένα «κατώτερο είδος»... το οποίο υποκύπτει στον αγώνα για την επιβίωση.
Οι ακροδεξιοί αρουραίοι αναγκάστηκαν να επιστρέψουν στους υπονόμους του Μπράουναου. Προς το παρόν...
avgi

Δευτέρα 29 Απριλίου 2019

Ποιος να ενδιαφερθεί για τις Φιλιππινέζες;

Τα αποτρόπαια εγκλήματα του serial killer της Κύπρου έχουν και πολιτικές διαστάσεις

του Γιάννη Αλμπάνη 

Ανατριχίλα και σοκ. Αυτή τη φορά οι δημοσιογραφικοί τίτλοι δεν υπερβάλλουν. Οι εφτά δολοφονίες γυναικών από τον ίλαρχο της Εθνικής Φρουράς της Κύπρου Νίκο Μεταξά έχουν προκαλέσει τον γενικό αποτροπιασμό. Η ιστορία του Ελληνοκύπριου serial killer θα μπορούσε να αποτελεί το σενάριο..
(που μάλλον θα χαρακτηρίζαμε «παρατραβηγμένο») χολιγουντιανού θρίλερ. Εν προκειμένω, η πραγματική ζωή αποδεικνύεται πιο ακραία από τον κινηματογράφο. 
Τα αποτρόπαια εγκλήματα του serial killer Μεταξά έχουν όμως και πολιτικές διαστάσεις. Καταρχάς, οι δολοφονίες των εφτά άτυχων γυναικών αποτελούν την πιο ακραία εκδοχή έμφυλης βίας. Είναι προφανής βέβαια η ψυχοπαθολογία της προσωπικότητας του δράστη. Ωστόσο, ας αναρωτηθούμε αν είναι σύμπτωση το ότι οι «δράκοι» είναι σχεδόν πάντα γένους αρσενικού και τα θύματα γυναίκες -η αντιστροφή των ρόλων είναι σπάνια. Επομένως, για μια ακόμα φορά το τελευταίο διάστημα η ίδια η πραγματικότητα δείχνει πόσο σημαντική είναι η αντιμετώπιση της βίας κατά των γυναικών και των σεξιστικών στερεοτύπων. 

Αν ο δολοφόνος ήταν αλλοδαπός
 

Η δεύτερη πολιτική πτυχή των δολοφονιών της Κύπρου ήταν αντιμετώπιση τους από τα ΜΜΕ. Το σύνηθες στερεότυπο της ειδησεογραφίας και της κυρίαρχης πολιτικής είναι η σύνδεση (άμεση κι έμμεση) της μετανάστευσης με την εγκληματικότητα. Στην περίπτωση της Κύπρου όμως ο δολοφόνος είναι ντόπιος Ελληνοκύπριος και μάλιστα αξιωματικός του στρατού, ενώ τα θύματα είναι μετανάστριες. Σε κανέναν «υλατζή» δεν πέρασε από το μυαλό να βάλει τίτλο «Ελληνοκύπριος δολοφονεί Φιλιππινέζες» διότι κρίθηκε (και σωστά) ότι η εθνικότητα του δολοφόνου δεν σχετίζεται με την εγκληματική δράση του. Κανένας επίσης δεν είπε (και σωστά) ότι γενικά οι Ελληνοκύπριοι δολοφονούν γυναίκες -πόσο γελοία και αστήρικτη μας φαίνεται η φράση, ε; 
Τα πράγματα θα ήταν ολωσδιόλου διαφορετικά αν οι εθνικότητες των θυμάτων και του δράστη ήταν αντεστραμμένες. Ας θυμηθούμε πώς είχε καλυφθεί το αποτρόπαιο έγκλημα της Πάρου του καλοκαιριού του 2012. Ο Πακιστανός Αχμέτ Βακάς είχε βιάσει τη 15χρονη Μυρτώ και στη συνέχεια είχε χτυπήσει άγρια το κεφάλι της στα βράχια με αποτέλεσμα να την αφήσει ανάπηρη. Για την πλειονότητα των τίτλων των ΜΜΕ το έγκλημα δεν το διέπραξε ο συγκεκριμένος Αχμέτ Βακάς, αλλά ο «Πακιστανός», κάτι που δίνει χώρο για να γίνει η αυθαίρετη γενίκευση ότι οι Πακιστανοί εν γένει βιάζουν και κακοποιούν βάναυσα. Ας κάνουμε τη σύγκριση του πόσο εξωφρενικός μας φαίνεται ο τίτλος «Ελληνοκύπριος δολοφονεί Φιλιππινέζες» και πόσο φυσιολογικός ο «Πακιστανός δολοφονεί Ελληνίδα». 

Η ολιγωρία της αστυνομίας 

Η ολιγωρία που επέδειξε η κυπριακή αστυνομία στην ανεύρεση της τύχης των εξαφανισμένων γυναικών, μετατρέπει την υπόθεση του serial killer σε μείζον πολιτικό ζήτημα. Τη Μεγάλη Παρασκευή πραγματοποιήθηκε έξω από το Προεδρικό Μέγαρο στη Λευκωσία μεγάλη συγκέντρωση διαμαρτυρία με βασικό αίτημα την παραίτηση του υπουργού Δικαιοσύνης Ιωνά Νικολάου. Η εγκληματική δράση του Μεταξά είχε ξεκινήσει από το 2016 ενώ οι καταγγελίες για την εξαφάνιση των γυναικών δεν είχαν διερευνηθεί. Το κουβάρι ξετυλίχτηκε ύστερα από την τυχαία ανεύρεση ενός πτώματος. Εύλογα μπορούμε να υποθέσουμε ότι η έγκαιρη κινητοποίηση της κυπριακής αστυνομίας θα είχε σώσει ζωές. 
Δεν πιστεύω ότι η ολιγωρία της κυπριακής αστυνομίας απορρέει από κάποια αβελτηρία της γραφειοκρατίας. Νομίζω ότι οι αστυνομικοί αδιαφόρησαν γιατί οι εξαφανισμένες ήταν μετανάστριες οικιακές βοηθοί. Οι «Φιλιππινέζες» (είτε κατάγονται από τις Φιλιππίνες είτε όχι) είναι «αόρατες» για την ελληνική κι ελληνοκυπριακή κοινωνία. Ανήκουν στους πληθυσμούς που κάνουν τις πιο κοπιαστικές εργασίες για τα πιο χαμηλά μεροκάματα. Με ελάχιστα δικαιώματα, υφίστανται συστηματικά διακρίσεις και απαξιωτικές συμπεριφορές. «Είναι εκ γενετής της υποταγής και της υπηρεσίας», δήλωσε ο Θάνος Ασκητής χωρίς να ντραπεί. Το να αποκαλέσει ένας πολιτικός τον αντίπαλο του «Φιλιππινέζα του τάδε» συνιστά μια από τις πιο βαριές ύβρεις. Οι Φιλιππινέζες δεν έχουν καν όνομα. «Πήρε μια Φιλιππινέζα για το σπίτι», είναι η συνήθης έκφραση. Αόρατες, ανώνυμες, εργασιακά επισφαλείς και νομικά μετέωρες, οι μετανάστριες οικιακές βοηθοί δεν θεωρούνται άξιες προστασίας από τον Νόμο. Γι’ αυτό τα εντεταλμένα όργανα της κυπριακής Πολιτείας δεν τις αναζήτησαν. Ποιος να ενδιαφερθεί για τις Φιλιππινέζες; Γνώμη μου πάντα.

 newpost.gr

Να μη γίνει η οργή σιχασιά


Να μη γίνει η οργή σιχασιά

του Τάσου Παππά
«Είμαι σίγουρος ότι θα αναβιώσει το αποτρόπαιο σύνθημα "ή εμείς ή αυτοί, ή μας τελειώνουν ή τους τελειώνουμε". Στη δημοκρατία κανείς δεν τελειώνει. Εμείς δεν είμαστε εδώ για να τελειώσουμε κανέναν. Κοιτάμε μπροστά και ξεκινάμε αυτό το ταξίδι με όλους τους Ελληνες, ακόμα και εκείνους που δεν θα μας ψηφίσουν» (από την ομιλία του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο Ζάππειο). Το σύνθημα που αναφέρει ο κ. Μητσοτάκης το διακίνησε στις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις ο ΣΥΡΙΖΑ. Υπερβολή; Κάτι παραπάνω. Παχυλή ανοησία. Λες και το δίλημμα ήταν «καπιταλισμός ή σοσιαλισμός;».

Ο ΣΥΡΙΖΑ νίκησε σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις αλλά δεν «τελείωσε» τους αντιπάλους του. Δεν θα μπορούσε να συμβεί αυτό. Υπάρχουν και διεκδικούν ξανά την εξουσία (είναι ζήτημα αν την έχασαν ποτέ). Το έχουμε ξαναπεί. Τα κόμματα μπορεί να τελειώνουν, να κλείνουν δηλαδή τον κύκλο τους και να περνάνε στο μουσείο της πολιτικής, αλλά οι παρατάξεις δεν εξαφανίζονται. Στις προεκλογικές περιόδους λέγονται πολλά. Μεγαλόστομες τιποτολογίες, αποκρουστικοί ευφημισμοί, αφορολόγητη πλειοδοσία. Τα «φουσκωμένα εγώ» παρελαύνουν σε γραβατωμένους σχηματισμούς και σαλπίζουν νικηφόρες εκστρατείες κατά της διαφθοράς, της ανέχειας, της ανισότητας, της ανεργίας, της απληστίας.

Τα κόμματα που κυβερνούν προειδοποιούν τους ψηφοφόρους να μην επιλέξουν τους άλλους γιατί η χώρα θα μπει σε περιπέτειες. Τα κόμματα που βρίσκονται στην αντιπολίτευση ζητούν από τους πολίτες να τιμωρήσουν παραδειγματικά την κυβέρνηση για να υπάρξει πολιτική αλλαγή και να αρχίσει να γράφεται η νέα σελίδα. Κατά κανόνα οι κυβερνήσεις που απέρχονται ισχυρίζονται ότι παραδίδουν εύρωστη οικονομία και κατά κανόνα οι αντιπολιτεύσεις μετά την εκλογική νίκη τους ισχυρίζονται ότι παρέλαβαν καμένη γη.

«Αδεια ταμεία» λέει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι παρέλαβε τον Γενάρη του 2015, «ρημαγμένη χώρα» λέει ότι θα παραλάβει ο κ. Μητσοτάκης αν κερδίσει στις κάλπες κι ας τον διαψεύδουν τα στοιχεία, οι εκθέσεις των οίκων αξιολόγησης, οι επίσημες αναφορές των θεσμών. Αν είχαν βάση όλα αυτά τα βαρύγδουπα και κινδυνολογικά που εκτοξεύουν τα κόμματα εξουσίας κατά τη διάρκεια των προεκλογικών περιόδων, η χώρα θα είχε τελειώσει προ πολλού, δεν θα υπήρχε στον χάρτη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν δεν τελείωσε τη Δεξιά, όπως δεν την είχε τελειώσει ούτε ο Ανδρέας Παπανδρέου κι ας νόμιζε ότι την είχε κλείσει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, αλλά και η Δεξιά δεν θα τελειώσει τον ΣΥΡΙΖΑ αν κερδίσει τις εκλογές και σχηματίσει κυβέρνηση μόνη της ή με παρέα. Ο κ. Μητσοτάκης καταγγέλλει τον Τσίπρα για τη φράση «ή θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν», ωστόσο κι αυτός έχει πει το ίδιο πριν από λίγο καιρό: «Πρέπει να τελειώνουμε μ’ αυτούς όχι μόνο γι’ αυτά που κάνουν, αλλά και γι' αυτά που σκέφτονται». Πιο μαξιμαλιστικός στόχος τούτος.

Τα ίδια με άλλες λέξεις έχουν διακηρύξει κορυφαία στελέχη της παράταξής του. Ο Μάκης Βορίδης βρίσκει ελαττωματικές τις ιδέες της Αριστεράς και έχει ζητήσει από τον αρχηγό του να σκεφτεί εκείνους τους τρόπους που δεν θα επιτρέψουν ξανά στην Αριστερά να κυβερνήσει.

Ο αντιπρόεδρος του κόμματος Αδωνις Γεωργιάδης σε ρόλο Ιαβέρη προαναγγέλλει Ειδικά Δικαστήρια για τον πρωθυπουργό και το μισό υπουργικό συμβούλιο με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας (υιοθέτησε το σκεπτικό του Ευάγγ. Βενιζέλου). Παράγοντες της Δεξιάς αποκαλούν τον πρωθυπουργό προδότη, αρχισυμμορίτη, την κυβέρνησή του συμμορία πολιτικών απατεώνων, διχάζουν την κοινωνία, καλλιεργούν το μίσος.

Δίνουν την εντύπωση ότι δεν σημαδεύουν τις ιδέες των αντιπάλων τους, αλλά τα κεφάλια τους. Αν μάλιστα πάμε λίγο πίσω (πριν από τις πρώτες εκλογές του 2015) θα πέσουμε πάνω στις προβλέψεις των υποψηφίων της Δεξιάς για τον Αρμαγεδδώνα που ερχόταν, για τους κινδύνους που θα αντιμετώπιζαν η πατρίς, η θρησκεία και η οικογένεια αν επικρατούσαν οι νεοκομμουνιστές κατσαπλιάδες και άλλα… ωραία. Να θυμηθούμε επίσης και την απρέπεια του απερχόμενου πρωθυπουργού Αντ. Σαμαρά, ο οποίος αρνήθηκε να παραδώσει το μέγαρο Μαξίμου στον Τσίπρα.

Αυτός ένας αστός δεν έπραξε το στοιχειώδες, προφανώς γιατί πίστευε ότι η διάδοχη κατάσταση θα προκαλέσει μεγάλες καταστροφές στην οικονομία και θα υπονομεύσει το αστικό καθεστώς. Διαψεύστηκε παταγωδώς.

Η αριστερή παρένθεση έγινε πολυσέλιδο κεφάλαιο, τα οικονομικά μεγέθη σύμφωνα με τις υπηρεσίες (ελέγχονται από την Κομισιόν) δεν πάνε άσχημα, η γραφειοκρατία των Βρυξελλών και το Βερολίνο δεν τσιγκουνεύονται τους επαίνους και το αστικό καθεστώς παραμένει στη θέση του, δεν έχει απειληθεί - απλώς έχει μπει στο παιχνίδι της διαχείρισής του ένας τρίτος παίκτης.

Το ερώτημα που προκύπτει είναι ποιο συμπέρασμα βγάζουν οι πολίτες από το επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης (στο κάδρο και τα μέσα ενημέρωσης). Δανείζομαι μία φράση του Ηπειρώτη συγγραφέα Βασίλη Γκουρογιάννη από τη συνέντευξή του στην «Εφ.Συν.» (20.4.2019) με αφορμή το νέο βιβλίο του «Αναψηλάφηση» (Μεταίχμιο): « Η οργή δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό, κάποιες φορές είναι και δημιουργική. Η σιχασιά όμως είναι κάτι άλλο, δεν έχει γυρισμό»

efsyn

Ματωμένα «έθιμα»


Τα φετινά τραγικά περιστατικά στη διάρκεια εορτασμών του Πάσχα, επισημαίνουν με τον πλέον αιματηρό τρόπο ότι η "καφρίλα" σε αυτή τη χώρα είναι ανίκητη και δυστυχώς και θανατηφόρα. 
Ένα 8χρονο κορίτσι στη Θήβα, ενώ έπαιζε στην αυλή, χτυπήθηκε από μια αδέσποτη σφαίρα και χαροπαλεύει εξαιτίας κάποιου "ελληνάρα" που πυροβολούσε για να γιορτάσει το Πάσχα και μάλιστα παραμένει άγνωστος! Ένας εικονολήπτης, πατέρας δύο παιδιών, σκοτώθηκε στην Καλαμάτα, όταν τον βρήκε μια σαΐτα στο κεφάλι, στο ακατανόητο έθιμο που συνεχίζεται στη μεσσηνιακή πρωτεύουσα ενώ ο ίδιος βιντεοσκόπησε με τραγικό τρόπο το θάνατό του! Πρόκειται για τα δύο πιο εμφατικά παραδείγματα στη διάρκεια του "αιματηρού" εορτασμού του Πάσχα ανά τη χώρα.
Δεν υπάρχει χωριό ή κωμόπολη στην Ελλάδα όπου κάποιος δεν θα πυροβολήσει με μια καραμπίνα στον αέρα για το "έθιμο", ή όπου κάποιος ανόητος δεν θα εκτοξεύει τόνους βεγγαλικών δίπλα σε παιδιά και πιστούς. Γενικότερα έθιμα παρωχημένα και βίαια, που παραπέμπουν σε τριτοκοσμικές κοινωνίες και σε "κουτσαβακισμούς"  κάποιων άλλων εποχών αλλά σίγουρα όχι σε μια σύγχρονη κοινωνία.
Το αποτέλεσμα της ανοχής αυτών των συμπεριφορών ως "έθιμα" είναι τραγικό, ενώ οι θρησκευτικές αναφορές και η κακώς εννοούμενη "παράδοση" κάμπτουν αρκετές αντιδράσεις. Κάθε χρόνο η χώρα καταγράφει θανάτους, ακρωτηριασμούς και πολλούς τραυματισμούς από την πρωτόγονη επίδειξη βίας και "μαγκιάς", με το μανδύα αυτών των αχρείαστων και ξεπερασμένων "εθίμων". Κάποιος από τους υποστηρικτές αυτών των "παραδόσεων" θα πρέπει να εξηγήσει στα παιδιά του νεκρού εικονολήπτη στην Καλαμάτα, για ποιο λόγο θα στερηθούν τον πατέρα τους... 
tvxs

Κυριακή 28 Απριλίου 2019

Πάσχα Ελλήνων κομμουνισμένων



Παπαλάμπραινα
Στη χώρα των συριζομαδούρων όλα μαυρίζουν, ακόμα και το κατακόκκινο ελληνικό Πάσχα... 
Διότι οι κομμουνιστές όλα τα κόκκινα τα αγαπούν, όχι όμως τα ελληνικά, εθνικά και αγνά χριστιανικά έθιμα και δρώμενα.
Με αυτούς τους φόβους μπήκαμε στο αυτοκίνητο. Ξέρετε, αυτό που ξεκινάει για το χωριό μισοάδειο και ετοιμάζεται να γυρίσει εντελώς γεμάτο. Κίνηση, χαμός στον δρόμο προς Κόρινθο. Σύμφωνα με πληροφορίες, συριζαίοι πήγαιναν μέχρι τα διόδια, έκαναν αναστροφή και ξαναπήγαιναν για να δείξουν ότι ο κόσμος περνάει καλά και έχει τη δυνατότητα να κάνει Πάσχα στο χωριό, παρά να μείνει να μιζεριάσει στην πόλη. Καθώς περιμέναμε στις ατελείωτες «στημένες» ουρές, προσπαθούσα να διακρίνω αν πίσω από τις τζαμποσακούλες που είχαν τοποθετηθεί στα καθίσματα κρυβόταν καμιά «Αυγή», να βγάλω μια φωτογραφία να τους ξεμπροστιάσω. Άδικος κόπος. Το σκηνικό ήταν στημένο επαγγελματικά.
Ο ουρανός ήταν μουντός, αφροσκονισμένος. Εκεί μας κατάντησαν οι αλήτες. Τι περιμένατε να φέρουν; Επενδύσεις και δουλειές; Σκόνη και μάλιστα αφρικανική μάς κουβάλησαν. Βλέπετε οι συριζομαδούροι δεν αποκλείεται να αντάλλαξαν τις συντάξεις με τη λιακάδα.
Παρά το θολό του ουρανού διακρίναμε τις μυστήριες «ουρές», σημάδι ότι μας ψεκάζουν. Και ξάφνου στα διόδια ένα φως. Οι οπαδοί του Σώρρα με πανό και σημαίες, μοίραζαν φυλλάδια. Μάθαμε ότι είμαστε «Έλλην άνθρωποι» και συνεχίσαμε το ταξίδι τρισευτυχισμένοι που κάποιοι αντιστέκονται σθεναρά για να «αποκτήσει το ελληνικό έθνος τη θέση του στον πλανήτη».
Η κίνηση κόπασε, γιατί προφανώς οι συριζομαδούροι πήγαιναν πάλι πίσω για να ξανάρθουν. Το μόνο που μας τρόμαζε ήταν ότι δεν βλέπαμε τη Στερεά Ελλάδα απέναντι. Η αγωνία μας μεγάλη. Αναρωτιόμασταν αν φταίει το αφροσκονισμένο θολό τοπίο ή ο Τσίπρας πούλησε και τη Ρούμελη για το αφορολόγητο, ξέρω γω...
Στερεά Ελλάδα αντικρύσαμε μόνο στη Γέφυρα, αλλά και αυτό δεν μας καθησύχασε, καθώς δεν αποκλείαμε το γεγονός να κράτησε μόνο την Αιτωλοακαρνανία για να συνδέει την Ήπειρο (που δεν την πουλάει γιατί εκεί είναι το χωριό του) με τη Βόρεια Μακεδονία. 
Με τα πολλά φτάσαμε στην τιμημένη Ήπειρο, που δεν είναι μία, αν και ελληνική, αλλά έχει και «μια αδελφή κουκλίτσα αληθινή». Η φύση οργίαζε και οι καμπάνες χτυπούσαν λυπητερά. Μεγάλη Παρασκευή και θείο δράμα. Με τα κεριά στα χέρια διασχίσαμε το χωριό ακολουθώντας τον Επιτάφειο. Συνηθισμένοι από τα μπάχαλα στις πορείες, ρίχναμε και κλεφτές τρομαγμένες ματιές δω και κει. Κάτι συριζαίους που είδαμε να κινούνται ύποπτα, έτοιμοι να ψάλλουν το «Bella Ciao», τους κοιτάξαμε με έντονο ύφος, δείχνοντάς τους πως δεν τους... παίρνει.
Πάμε για την Ανάσταση πάντα με τον φόβο. Περιμένουμε να ακούσουμε το «Μακεδονία Ξακουστή» να βεβαιωθούμε ότι δεν έχουμε πάει σε αντεθνική εκδήλωση.
Τηρώντας το έθιμο της σφαγής των αμνών το μόνο μας μέλημα να είναι το αρνί ελληνικό. Το γυρνάμε από δω, το γυρνάμε από κει να βεβαιωθούμε... Τίποτα. Να ακούσουμε ένα «η Μακεδονία είναι ελληνική», «μην παραχαράσσετε την ιστορία». Βουβό το αρνί. Και το πασχαλινό τραπέζι θα μας βγει από τη μύτη. Ποιος ξέρει τι μας ταΐζουν οι συριζομαδούροι... Αυτοί είναι ικανοί να μας δίνουν αρνιά σκοπιανά για να μας δηλητηριάσουν το εθνικό φρόνημα. Τελικά θα το βουτήξουμε σε τζατζίκι και το φάμε. Το σκόρδο διώχνει τα κακά δαιμόνια, σκοπιανά και άλλα.
Καλό Πάσχα!
left

Σάββατο 27 Απριλίου 2019

Χάσαμε την αγάπη



Πάσχα 2008...
του Νίκου Ξυδάκη
Του είχε πει του πράκτορα, να μη βγάλει εισιτήριο εφτά το πρωί. Σχόλασε μεσάνυχτα, ήπιε λαίμαργα τέσσερα ουίσκια με τον Δημήτρη, είδε κι ένα άνιμαλ πλάνετ, πήγε τρεις. Χτύπησε το ξυπνητήρι, το ’κλεισε, χτύπησε το κινητό, το ’κλεισε. Τα ξανάκλεισε δυο φορές. Την τρίτη φορά, ανασηκώθηκε ζαλισμένος και αφυδατωμένος. Ηταν παρά είκοσι. Το αίμα ανεβοκατέβηκε έμβολο, είχε χάσει το πλοίο. Επεσε αποκαμωμένος.
Ηταν Μεγάλη Παρασκευή. Από το πρακτορείο ήταν σαφείς: Δεν υπήρχε καμία θέση έως τη Δευτέρα. Το τσιγάρο επέτεινε το φαρμάκωμα. Την Τρίτη έπιανε δουλειά.
Μόνος, στην πόλη, στο βουβό σπίτι, με την οικογένεια –τις οικογένειες– στα νησιά. Πότε είχε ξεμείνει στην πόλη Πάσχα; Πριν από δεκαπέντε χρόνια, αλλά όχι μόνος· όταν γεννήθηκε ο μεγάλος. Πήγε για Ανάσταση στο παρεκκλήσι του λόφου.
Είχε να ξεκουκκίσει τέσσερα εικοσιτετράωρα γιορτής χωρίς το αποκούμπι της οικογένειας, της εργασίας, της ρουτίνας. Πώς να κυλήσουν; Προτού κυλήσει το πρωινό, ένιωθε ήδη τις ώρες να τον βαραίνουν στο στήθος.
Τάισε τη γάτα, έφτιαξε καφέ, άλλαξε νερό στα χρυσόψαρα, έκανε μια ώρα διάδρομο, ιδρωκόπησε ακούγοντας τα Πάθη στα ακουστικά. «Εγώ εις τούτο γεγένημαι και εις τούτο ελήλυθα εις τον κόσμον, ίνα μαρυτυρήσω τη αληθεία. Πας ο ων εκ της αληθείας ακούει μου της φωνής. Λέγει αυτώ ο Πιλάτος· τι εστίν αλήθεια;» Τι εστίν;
Τριγύρισε στα άδεια δωμάτια των παιδιών, σαν κλέφτης. Ανοιξε το μέιλ, τίποτε, άδειο, ψόφια τα μπλογκ. Μέχρι να ανοίξουν τα μαγαζιά, βυθίστηκε στην μπανιέρα.
Βγήκε στους δρόμους. Βούιζε η πόλη, τα τελευταία ψώνια, φορτωμένα γιώτα-χι, φοιτήτριες με σακ βουαγιάζ, δώρα της τελευταίας στιγμής. Ηπιε καφέ στο βιβλιοπωλείο των φίλων, κάτι ξεμείνηδες περνούσαν και άφηναν ευχές. Προσώρας ένιωσε οικεία, ανακύκλωνε μια καθησυχαστική ρουτίνα.
Πήρε τους δρόμους. Ελισσόμενος ανάμεσα σε βιαστικούς, σκέφτηκε να πάει το βράδυ στο Χαλάνδρι για τον Επιτάφιο. Πλάι στη ρεματιά βρίσκεται η μόνη ενορία που γνωρίζει. Ανακουφίστηκε. Το αττικό δειλινό τον τύλιξε τούλι μελαγχολικό. Μέθυσε. «Οξος εποτίσθης και χολήν», «Ιωσήφ κηδεύει μετά του Νικοδήμου νεκροπρεπώς τον Κτίστην» ― ο Επιτάφιος τον έριξε, χάθηκε ανάμεσα σε ανθρώπους που είχαν φίλους και προορισμό. 
Γλίστρησε διακριτικά από γνωστούς και κατέβηκε αργά την Κηφισίας. Εβλεπε τα φώτα της, γνώριμα και μαζί απόμακρα. Στους Αμπελόκηπους πρόλαβε έναν καφέ στα Σταρμπακς. Μπήκε στο ίντερνετ καφέ: κλείνουμε, κύριε. Εφυγε πτοημένος. Ολα έκλειναν. Στο μαγέρικο της λεωφόρου, παράγγειλε χόρτα.
Το σπίτι βουβό. Στο νησί θα οργίαζε το χαμομήλι. Τέτοια μέρα έτρωγαν κουκιά και βλαστάρια. Ονειρεύτηκε Πάσχα στον Μαραθώνα, τους μπαξέδες με τις αγκινάρες, τα δισκάκια του Τσιτσάνη, τους άντρες να ψήνουν αρνιά.
Το Μεγάλο Σάββατο ξημέρωσε βαρύ. Η Σόλωνος βιαζόταν, η Πανεπιστημίου χαλάρωνε, στη Φειδίου πίνανε ρακές, η Χαρ. Τρικούπη κουβαλούσε λεωφορεία.
Μες στη λιακάδα του πρωινού αταβιστικά τράβηξε προς τη θάλασσα. Περπάτησε στην τσιμεντωμένη παραλία. Περπάτησε χιλιόμετρα κλωτσώντας χαλίκια, απέφευγε να κοιτάει τον ορίζοντα. Το μεσημέρι βρέθηκε στη γενέθλια γειτονιά. Σχεδόν αγνώριστη. Μικρές πολυκατοικίες και γιώτα-χι με δόσεις. Ακούγονταν τραγούδια.
Το φως άλλαζε ώρα με την ώρα, κι ο άνθρωπος ήταν πια αντιμέτωπος μόνος με την Ανάσταση. Ποιον θα φιλούσε;
«Ιωσήφ;» «Ναι, ποιος;» «Ελα, ο Πέτρος» «Ο Πέτρος; Ρε συ!» «Πού είσαι;».
Μέχρι το μεσημέρι τους είχε μαζέψει, όσους είχαν ξεμείνει. Ο Ιωσήφ είχε κάνει λεφτά στις κατασκευές, τα ‘χασε, τα ξανάκανε, έμπλεξε με μια μικρή, χώρισε με τη Μαρία, τον έδιωξε κι η μικρή. Ο μεγάλος στο Πολυτεχνείο, η κόρη Λύκειο. Τα παιδιά, τι κάνουν τα παιδιά; Τρώμε μαζί κάθε δεκαπέντε (Σκοτείνιασε ο Ιωσήφ ο τζέντλεμαν, ο άνετος, ποτέ δεν κώλωσε ο Ιωσήφ, όλα του τρέχανε, και τώρα στέρεψαν, στέγνωσες, φίλε μου. Χαμογελάει θαμπά ο Ιωσήφ ― όλα ξαναφτιάχνουν, φίλε, όλα, μόνο τα χρόνια δεν ξανάρχονται, δεν κολλάνε όλες οι ραγισματιές.)
Ο Σίμος το κεφάλι, ο μαθηματικός, άσπρισε, μάδησε, καπνίζει ήρεμα, τα γκρίζα του μάτια αδιαπέραστα. Η Ιωάννα; Πάει η Ιωάννα… Πάει, παντρεύτηκε έναν μικροαστό και μένει στα προάστια. Εσύ; Τι εγώ; Εγώ εδώ, με βλέπεις. (Σε βλέπω Σίμο, ήσουν ο καλύτερος, ο πιο λαμπερός, ο αγαπημένος, το μυαλό και το χάδι, ήσουν ο έμπιστος μας, ο αλάνθαστος, ο διαυγής, σε βλέπω τώρα σκυφτό, πάντα ήρεμο, αλλά τα μάτια σου σαν τζάμια, δεν επιστρέφουν τίποτε, Σίμο.)
Νικόδημε, πώς ξέμεινες πασχαλιάτικα; Οπως κι εσείς, μ’ άφησαν οι γυναίκες. (Εσένα, Νικόδημε γόη και ταξιδευτή; Πάντα μες στους ανθρώπους ήσουν, ο ποθητός και πολυφίλητος των γυναικών, με θαλασσιά πουκάμισα ιστιοπλόος.) Τους τ’ αφησα όλα, σπίτια, μαγαζιά, ενοίκια, κοιμάμαι στο σκάφος, μόνο την κόρη βλέπω πότε πότε. (Μυρίζεις πάντα Vetiver, Νικόδημε, ήσουνα αισθητής και πάντα ολιγαρκής, δεν αλλαξες κολώνια, δεν αλλαξες τα χακί παντελόνια και τα τσιγάρα ντάνχιλ, ο ίδιος, μόνο τα καστανά μαλλιά σου άσπρισαν κι αραίωσαν.) Δεν είναι, ρε, τα σκάφη όπως τα θυμόσαστε, έχουν κομφόρ, ανώτερα από τη μεζονέτα του Ιωσήφ…
Πετράν; Πού είναι η Μαγδαληνή; Στο νησί, με τα παιδιά, τα ‘παμε. Καλά το Μαγδάκι; Καλά… Ήταν η καλύτερή μας, πώς σε αντέχει ακόμη; (Δεν με αντέχει, κλαίει.)
Ενας νεαρός τους πλησίασε, στα είκοσι-εικοσιδύο, χλωμός, με μακριά μαλλιά πιασμένα αλογοουρά. Αφησε στο τραπέζι ένα χαρτί σιωπηλά, κι απομακρύνθηκε χωρίς να τους κοιτάξει. Ηταν τυπωμένο ερασιτεχνικά και στις δύο όψεις.
Διάβασε μεγαλοφώνως: «Τα πάντα εγένετο από του χοός, και τα πάντα επιστρέψει εις τον χουν. Kαί τις οίδε το πνεύμα υιών του ανθρώπου, ει αναβαίνει αυτό άνω, και το πνεύμα του κτήνους, ει καταβαίνει αυτό κάτω εις την γην;»
Και στην άλλη: «Πάρε ένα χαρτί Α4. Το διπλώνεις στη μέση, πιάνεις τις δύο πάνω γωνίες και τις φέρνεις εμπρός και κάτω. Σχηματίζεται έτσι ένα τρίγωνο και κάτω απ’ αυτό πρέπει να περισσεύει χαρτί (πάνω από 2 εκ.). Τα δύο αυτά χαρτάκια (μπρός και πίσω) τα ανεβάζεις για να καλύψεις τη βάση του τριγώνου. Στη συνέχεια ανοίγεις το τρίγωνο πιάνοντάς το από την βάση σχηματίζοντας ένα τετράγωνο, τσακίζοντας…και τα λοιπά και τα λοιπά… Ανοίγεις τις πάνω μύτες και έχεις το καραβάκι σου».
Για σένα το ‘φερε, Πέτρο, σε οσφρίστηκε ο παρμένος.
Τι κάνουμε; Πίνουμε. «Εμίσησάν με δωρεάν» ― Ασ’ το, Πέτρο…
Λέγανε. Κι ήρθαν μαζί τους στο μαρμάρινο τραπέζι και πίνανε κορίτσια με κορδέλες, ηλεκτρικά μπλουζ, γάμοι, παιδιά, ναυάγια, η Μαρία, η Ιωάννα, η Μαγδαληνή, γυναίκες π’ αγάπησαν, γυναίκες που άφησαν, κόρες που έφυγαν, χάδια που λιγόστεψαν και σβήνουν, σαράντα-πενήντα χρόνια που στέγνωσαν και σουρώνουν, σουρώνουν μισοδάκρυα στις κόχες απ’ το πιοτό και την ώρα, τέσσερις άντρες πασχαλιάζουν μόνοι, περήφανοι κι αυτάρκεις, αβάσταχτοι.
«Η λύπη υμών εις χαράν γενήσεται» ― εντάξει, Πέτρο, εντάξει, πάμε να φύγουμε τώρα, πάμε στο σκάφος, στη μαρίνα…
«Βγάλτε τα παπούτσια σας». Ο Νικόδημος τούς μοίρασε φούτερ και αντιανεμικά, έφερε ούίσκι και πάγο, τσιπς. Στρώθηκαν στην πρύμνη, κοιτούσαν τον Πειραιά να μακραίνει, τραβούσαν νότια, ακουγόταν μόνο η μηχανή και το νερό. Κοιτάζανε παράλληλα, ο καθένας μόνος, τα πρόσωπα σκιασμένα, μόνο οι κάφτρες λαμπύριζαν. Ενιωσε το πρόσωπο του να μουσκεύει αλμυρό.
― Χάσαμε την αγάπη, είπε βραχνά.
Κανείς δεν αντέδρασε, όλοι κοιτούσαν μόνοι τους, ακίνητοι. Ακουγε την ανάσα του, ο λαιμός του πονούσε.
― Την πίστη χά-… χάσαμε… τους δικούς μας… Η φωνή έσπασε.
Γύρισαν αργά και τον κοίταξαν. Ολα τα πρόσωπα είχαν φως. Ο Σίμος μίλησε αργά, ψιθυριστά.
―Ναι, τη χάσαμε. Δεν αγαπάμε… Βουλιάζουμε.
Τράβηξαν πάλι τα βλέμματα, ο χρόνος είχε πήξει.
Ο καπετάνιος έσβησε τη μηχανή. Το σκάφος λικνιζόταν, πίναν σιωπηλοί ώσπου στο βάθος, πάνω απ΄την πόλη, είδαν τον ουρανό ν’ αναβοσβήνει. Σηκώθηκαν ταυτοχρόνως, αυθόρμητα, «Χριστός Ανέστη» πνιχτά, έσμιξαν ανάσες αρμύρας κι αλκοόλ, το Vetiver, τρίφτηκαν αξύριστα τα μάγουλα, φιλήθηκαν τρυφερά. Οι αγκαλιές ήταν σφιχτές.
Εμειναν ένα φωτεινό σημάδι μονάχο στη μελανή επιφάνεια και πέρα η φωτοχυσία.
Πάσχα 2008
Ζωγραφική: Ξενοφών Μπήτσικας
left

Παρασκευή 26 Απριλίου 2019

«Πολακιάδα» στο φουλ «Αδωνιάδα» στη σίγαση


της Φωτεινής Λαμπρίδη
Η απάντηση του παρορμητικού Πολάκη στον Γ. Κυμπουρόπουλο δημοσιεύθηκε στο fb σχεδόν ένα εικοσιτετράωρο πριν το ανακαλύψει η ΝΔ για να το αξιοποιήσει. 
Ενώ η πλειοψηφία των εκπροσώπων των ΜΜΕ ακολουθεί τον Πολάκη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δεν αντέδρασε πριν ανάγει το θέμα ως το πρώτο αξιολογικά στην ατζέντα των ημερών η ΝΔ. Όταν σφύριξε έναρξη ο Κ. Μητσοτάκης σε χρόνο dt το μεγαλύτερο μέρος των ΜΜΕ έπαιζε ηχηρά «Πολακιάδα» με φόντο την ανακοίνωση πρότασης μομφής από την πλευρά του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μέχρι εδώ καλά. Οι δημοσιογράφοι οφείλουμε να ακολουθούμε την πολιτική επικαιρότητα και να ζητάμε από τους εκπροσώπους των κομμάτων να τοποθετηθούν σχετικά. Μάλιστα Κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έσπευσαν να διαφοροποιηθούν κυρίως ως προς το ύφος του κου Πολάκη Κάτι που είναι σύνηθες στην κουλτούρα της αριστεράς. Ανάμεσά τους ο Ευκ. Τσακαλώτος και ο υπουργός υγείας κος Ξανθός. Όσοι άσκησαν κριτικοί, τόνισαν μεταξύ άλλων πως το ύφος της ανάρτησης αδικεί το καλό έργο του στο υπουργείο.
Μέσα στον κακό χαμό δεν μπήκαν βέβαια τα ουσιαστικά ερωτήματα όπως το ποιος διαμόρφωσε π.χ. έναν δημόσιο χώρο απόλυτα ακατάλληλο για τα άτομα με αναπηρία; Η παρούσα κυβέρνηση; Πάμε παρακάτω όμως.
Δύο μέρες μετά, ο αντιπρόεδρος της ΝΔ Άδωνις Γεωργιάδης κάνει μία άκρως εμφυλιοπολεμική δήλωση σε συνέντευξη του. «Όταν έχεις κομμουνιστές στην εξουσία οι οποίοι έχουν ξεπουλήσει την Ελλάδα και την ιδεολογία τους για να κρατήσουν την καρέκλα, κάνουν όσα κάνουν, το να συζητάμε αν ο Μητσοτάκης είναι λίγο πιο κεντρώος, ή ο Γεωργιάδης λίγο πιο δεξιός, είναι πολυτέλεια δεν την έχουμε. Μείζων στόχος στη χώρα είναι να πέσουν οι κομμουνιστές» δήλωσε μεταξύ άλλων. Συντονίζομαι με τα τηλεοπτικά κανάλια «άκρα του τάφου σιωπή». Περιμένω να τοποθετηθεί κάποιος από τους κεντροδεξιούς εκπροσώπους της ΝΔ που με κάθε ευκαιρία μας δηλώνουν πως η ΝΔ δεν έχει ακροδεξιά στελέχη, τίποτα. Παίρνω σβάρνα τα ραδιόφωνα, μια αναφορά και με το ζόρι στην καλύτερη περίπτωση ενώ η «Πολακιάδα» τρεις μέρες μετά αντέχει. Τελικά ο Πολάκης απειλεί τη δημοκρατία κι όχι η ακροδεξιά ρητορική αναρωτιέμαι. Ξεκαθαρίζω πως δεν συμφωνώ με το ύφος και τη δημοσιοποίηση του ΦΕΚ από τη μεριά του, με βρίσκει όμως σύμφωνη η κριτική του απέναντι στον υποψήφιο της ΝΔ πως με τον τρόπο του επιτίθεται ευθέως στο κοινωνικό κράτος. Η συζήτηση όμως στα ΜΜΕ με ελάχιστες εξαιρέσεις δεν επικεντρώθηκε εκεί.
Η ΝΔ που εκφράζει την ευαισθησία της στα άτομα με αναπηρία, δεν ανησυχεί με τις ακροδεξιές δηλώσεις του αντιπροέδρου της; Δεν γνωρίζει πως η ακροδεξιά διακατέχεται πολύ συχνά από απίστευτο ρατσισμό απέναντι στις ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες; Βρέθηκε ένα στέλεχος της να καταδικάσει όσους φώναζαν «Κλήρος στρατός αστυνομία όλοι μαζί με τη Μακεδονία» σε εκδήλωση εκπροσώπων του ΣΥΡΙΖΑ στη Δράμα;
Τα ίδια ερωτήματα ισχύουν και για το μεγαλύτερο μέρος των ΜΜΕ. Δεν βλέπουν ή δεν θέλουν να δουν; Ρητορικό το ερώτημα φυσικά.
Πάντως η ΝΔ τη δουλειά της την έκανε παίρνοντας πάσα από την ανάρτηση. Κουκουλώθηκαν μια χαρά τα θέματα της επικαιρότητας που έπρεπε να συζητάμε αυτή τη βδομάδα. Η άφιξη του Βέμπερ ήταν μιας πρώτης τάξης ευκαιρία να θυμηθούμε το πρόσωπο της δεξιάς στην Ευρώπη ενόψει ευρωεκλογών. Ήταν ευκαιρία να θυμηθούμε πως ο εκλεκτός του κυρίου Μητσοτάκη κατηγορούσε την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό, με ρατσιστικές δηλώσεις και προσβλητικούς χαρακτηρισμούς. Μιλούσε απαξιωτικά για τους τεμπέληδες του Νότου, υποστήριζε φανατικά την έξοδο της Ελλάδας όχι μόνο από το ευρώ, αλλά και από τη Συνθήκη Σένγκεν (με αποτέλεσμα να αντιδράσει έως και ο Μητσοτάκης το 2015), επεδίωκε να μη μειωθεί το χρέος, να μειωθούν κι άλλο οι μισθοί, να περικοπούν τα κοινοτικά κονδύλια για τη συνοχή κ.α. Κουκουλώθηκε έως και το μοντάζ της ανακοίνωσης της ΝΔ που απέκρυψε ότι ο Βέμπερ εκφράστηκε θετικά για τη συμφωνία των Πρεσπών.
Η «Πολακιάδα» στο φουλ η «Αδωνιάδα» στη σίγαση λοιπόν στα περισσότερα ΜΜΕ.


Αν τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών όμως αναδείξουν την ακροδεξιά ως σημαντική δύναμη στο ευρωκοινοβούλιο, δεν θέλω κροκοδείλια δάκρυα. Και δεν θα πάρουμε όλοι μαζί την ευθύνη.
tvxs

Το δόγμα της μαγειρίτσας



του Νίκου Παπαδογιάννη
Εν έτει 2019, το πρώτο άνευ Καμμένου και τελευταίο της Συριζαϊκής τετραετίας Πάσχα βρίσκει το Άγιο Φως να καίει όσο έκαιγε πάντοτε τον εγκέφαλο αυτών που αρνούνται την υποταγή στη μονοκούκι θεοκρατία
Είναι, ίσως, η πιο απτή απόδειξη ότι η Ελλάδα ζει ακόμη κάποιου είδους μεσαίωνα: το ‘Αγιο Φως μεταφέρεται από την Ιερουσαλήμ με ειδική πτήση πληρωμένη από τον κουμπαρά του χρεοκοπημένου κράτους μας και γίνεται δεκτό με τιμές αρχηγού κράτους.
Αν και, υποθέτω, δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει η διαιώνιση του εθίμου. Ποιος είναι αρχηγός του κυρίαρχου και ανάδελφου ελληνικού κράτους, αν όχι η παντοκυρίαρχη Εκκλησία;
Πριν από 5 χρόνια, όταν το Ποτάμι ήταν ακόμη νεοσύστατο κόμμα και παρίστανε τη νέα μεγάλη ελπίδα του έθνους, ένας από τους ουκ ολίγους διανοούμενους που αρχικά το προσεταιρίστηκαν, ο Νίκος Δήμου, βγήκε στις στέγες και φώναξε δημόσια αυτό που οι λιγότερο ευλαβείς Έλληνες έλεγαν από μέσα τους.
«Οσο πλησιάζει το Πάσχα και σκέπτομαι πως πάλι θα ξοδέψουμε χρήματα για να φέρουμε το (δήθεν) Άγιο Φως και να το υποδεχθούμε με τιμές αρχηγού κράτους, γίνομαι εμμανής αντικληρικός. Και υποθέτω πως το ίδιο θα γινόταν και ο Ιησούς, που από ότι ξέρουμε, δεν πίστευε σε ειδωλολατρικά σύμβολα –και μάλλον θα μοίραζε τα χρήματα στους φτωχούς», έγραψε ο εξαίρετος Δήμου στο Protagon. 
Nόμιζε, ο αφελής, ότι έσπερνε σε εύφορο έδαφος. Ότι ο διαφωτισμός είχε φτάσει και στην ψωροκώσταινα.
Πριν ακόμη ανάψει τις μηχανές του το τσάρτερ για το αεροδρόμιο Μπεν Γκουριόν, ο Σταύρος Θεοδωράκης διέλυσε τις αυταπάτες αδειάζοντας τον όψιμο συνοδοιπόρο του: «Οι πολιτικοί δεν πρέπει να παίζουν με το θρησκευτικό αίσθημα του λαού», κήρυξε ο δημοσιογράφος που έγινε πολιτικός.
Και αποδέχθηκε, με εκκωφαντική σιωπή, την παραίτηση που αμέσως υπέβαλε ο συγγραφέας. Άλλο Ποτάμι, άλλο Ιορδάνης ποταμός.
Αλλά ο ασκός του Αιόλου είχε ήδη ανοίξει.Τη σκυτάλη παρέλαβε -ποιος άλλος;- ο Αμβρόσιος.
Με ένα από τα συνηθισμένα του κηρύγματα αγάπης και ομόνοιας, ο αγλαός μητροπολίτης Καλαβρύτων ζήτησε την αφορισμό του Νίκου Δήμου, αποκαλώντας τον «ανθρωπάκι», «αθεόφοβο» και «ασεβέστατο».
Η βροχή της αμβρόσιας χολής συνεχίστηκε με αμείωτη ένταση και σε άπταιστα χρυσαυγίτικα: «Ο καθένας μας, της ευκαιρίας δοθείσης, βγάζει αυτό, που έχει μέσα του! Έτσι, λοιπόν, ο σκύλος γαυγίζει! Ο γάϊδαρος γκαρίζει! Ο βάτραχος κράζει κοάξ-κοάξ! Και ο άθεος βγάζει πρός τά έξω τη σαπίλα της ψυχής του!» 
Κοπλιμέντα, βεβαίως, τα παραπάνω, όταν προέρχονται από κάποιον σαν τον Αμβρόσιο. Έτσι δεν είναι, κύριε Κουρουμπλή μου;
Το πρόβλημα όμως δεν είναι ο Αμβρόσιος, ούτε φυσικά ο Θεοδωράκης. Άλλωστε, το 2014 είχαμε για πρωθυπουργό τον πεφωτισμένο και θεοσεβούμενο Αντώνη Σαμαρά, που δεν ανεχόταν μύγα στη λαμπάδα του.
Το πρόβλημα είναι η μετέπειτα κυβέρνηση της Αριστεράς, που εκλέχτηκε για να ξορκίσει τον σκοταδισμό και να φυσήξει αεράκι προόδου στο πρόσωπο ενός λαού λοβοτομημένου από τις δεκαετίες της αμορφωσιάς και του δόγματος πατρίς-θρησκεία-οικογένεια. 
«Όσο είμαστε εμείς κυβέρνηση, το Άγιο Φως θα το υποδεχόμαστε με τιμές αρχηγού κράτους», ξεσπάθωσε ο Πάνος Καμμένος, περιστοιχισμένος από ρασοφόρους, όταν κάποιοι βουλευτές του ΣυΡιΖα (Μ.Μπαλαούρας, Χρ.Καραγιαννίδης, Κ.Μπάρκας) τόλμησαν να επαναφέρουν το θέμα το 2017.
«Όσο είμαστε εμείς κυβέρνηση»! Η επίκτητη θρασύτητα του 3,69 τοις εκατό.
Κρατώντας όχι τον παπά αλλά τον πρωθυπουργό από τα αποτέτοια, ο τότε πανίσχυρος οιονεί αντιπρόεδρος χάραζε τις γκριζοκόκκινες γραμμές του και αντιστεκόταν σθεναρά σε οποιαδήποτε απόπειρα εκσυγχρονισμού του μεσαιωνικού κράτους.
Η έκβαση του Μακεδονικού απέδειξε ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν χρειαζόταν τον Καμμένο τόσο όσο νόμιζε. Απέδειξε, επίσης, ότι ο πρωθυπουργός δεν λογαριάζει το πολιτικό κόστος όσο ισχυρίζονται οι περί αυτόν φοβικοί και ηττοπαθείς.
Μπορεί να το πληρώσει στις κάλπες του Μαΐου και του Οκτωβρίου. Μπορεί και όχι. Ίσως να βγουν λιγότεροι οι ψηφοφόροι του, αλλά θα είναι σίγουρα καλύτεροι.
Εν έτει 2019, το πρώτο άνευ Καμμένου και τελευταίο της Συριζαϊκής τετραετίας Πάσχα βρίσκει το Άγιο Φως να καίει όσο έκαιγε πάντοτε τον εγκέφαλο αυτών που αρνούνται την υποταγή στη μονοκούκι θεοκρατία.
Πάλι με δικά μας έξοδα θα πάει το αεροπλάνο στο Ισραήλ, πάλι ως αρχηγό κράτους θα υποδεχθούμε τον πυρσό που λαμπαδιάζει μόνος του, πάλι επίσημη πολιτική θα είναι η αναστάσιμη μαγειρίτσα.
Αφού σύμφωνα με τις έρευνες το 40% του περιούσιου ελληνικού λαού πιστεύει στο θείο θαύμα της αυτοανάφλεξης, δεν μπορεί, αλήθεια θα είναι. Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε. Ποιος είμαι εγώ ο άθεος, ο ασεβής, ο ανθρωπάκος, ο σάπιος, για να πάω κόντρα; Ο Δήμου ή ο Μπαλαούρας;
Πληρώστε λοιπόν τους μισθούς των παπάδων, δώστε τον οβολό σας για την αποπεράτωση του αποπερατωμένου ιερού λαού, ρίξτε καμιά χριστοπαναγία στους αλλόθρησκους, φουλάρετε το σιδερένιο πουλί με κηροζίνη, ανάψτε τα κεριά σας με υπόκρουση εμβατήρια και μην αυθαδιάζετε, γιατί μπορεί να σας αφορίσουν.
Όταν επιτέλους έρθει η Αριστερά στα πράγματα, ίσως σταματήσουν αυτές οι ανορθογραφίες.
κουτι πανδωρας

Της γης οι σταυρωμένοι


της Τζώρτζιας Ρασβίτσου
Με τις θαυματουργές  γιατρειές και τις ανανήψεις,  έστρεψε  τους γιατρούς εναντίον του. Όταν οι φουρνάρηδες έμαθαν πως κοιτώντας τον ουρανό έκανε τα πέντε καρβέλια, πέντε χιλιάδες, έγιναν έξαλλοι. Το ίδιο και οι οινοποιοί όταν έκανε το νερό, κρασί. Έπειτα λύσσαξε με τους αργυραμοιβούς. Και είπε και τους δικαστές αμαρτωλούς.  Καλό παιδί, αλλά όπου πήγαινε έκανε σαματά. Τι να πει κανείς...
Από πολιτική άποψη, τα έκανε «μαντάρα». Πήγαινε γυρεύοντας. Τι να γύρευε άραγε; Αυτό που γυρεύουν όσοι σταυρώνονται. Αυτό το ίδιο, που γύρεψε κι αυτός που ήπιε το κώνειο  κι εκείνος που ήθελε «να στεγνώσει κάθε δάκρυ σε κάθε μάτι» (Mahatma Gandhi) κι εκείνος που έλεγε «I have a dream» (Martin Louther Κing), και η Ρόζα Λούξεμπουργκ και ο Τσε Γκεβάρα και τόσοι άλλοι γνωστοί και άγνωστοι που δολοφονήθηκαν και φυλακίστηκαν επειδή τόλμησαν να ονειρευτούν έναν καλύτερο κόσμο. Οι σταυρωμένοι όλου του κόσμου  έγιναν σύμβολα,  έριξαν το φως τους πάνω στην αθλιότητα και συνεχίζουν να μας εμπνέουν και να μας διδάσκουν. Όμως, ο κόσμος απέχει ακόμα πολύ από τα όνειρά μας.  Η κάθε εποχή έχει τους μάρτυρές της. Σήμερα, άνθρωποι που ονειρεύονται να ζήσουν (οι ίδιοι) μια καλύτερη ζωή, σταυρώνονται στα νερά της Μεσογείου, στα σκλαβοπάζαρα της Λιβύης, στα σύνορα του Μεξικού με τις ΗΠΑ.
Νόμοι απαγορεύουν τα όνειρα. Τα  έδεσαν γερά με συρματόπλεγμα για να κοιμόμαστε ασφαλείς. Η Μεγάλη Πέμπτη συνεχίζεται σ’έναν κόσμο φτιαγμένο από πόνο. Και η αιτία, το συλλογικό μας αμάρτημα: Η ανοχή στην κοινωνική αδικία. Σημάδεψε τα χέρια του Πιλάτου, που ό,τι αγγίζει πια, το λερώνει. Γιατί είναι διαφορετικό να βρίσκεσαι ιδεολογικά στο πολιτικό κέντρο, και διαφορετικό να κρατάς ίσες αποστάσεις από το «μαύρο». Στην τελευταία περίπτωση βάφεσαι γκρίζος.
Μεγάλη Πέμπτη. Τα φώτα θα σβήσουν, θ’ανάψουν τα κεριά και ο ιερέας θα εκτελέσει το δρώμενο της θανατικής ποινής. Κάποιων τα μάτια θα λυθούν για τους αδικοσταυρωμένους όλου του κόσμου και μια θλιμμένη γυναίκα θα σπάσει την κατάνυξη και θα ουρλιάξει: Ζητείται  Ανάσταση για τα ξεφούσκωτα τσουρέκια!
TVXS

Πέμπτη 25 Απριλίου 2019

Πασχαλινοί στοχασμοί ενός άθεου


του Αλέξη Κροκίδα
Ο αγαπημένος μου καθηγητής στο λύκειο ήταν ο Ιωάννης Λάππας που μας δίδασκε θρησκευτικά. Αυτός ο γλυκύτατος, ευγενής, σεμνότατος άνθρωπος με την τεράστια μόρφωση και την τεράστια καρδιά δεν κατάφερε να με κάνει να πιστέψω, όμως τον αγάπησα και τον αγαπώ ακόμα. Διδάκτωρ της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, για πολλά χρόνια Πρόεδρος του Πατριαρχικού Ιδρύματος Εξωτερικής Ιεραποστολής Απω Ανατολής, απο τα ιδρυτικά μέλη του περιοδικού Σύναξις. Το 2014 τιμήθηκε με τον τίτλο του Ανώτατου Αρχοντα της Εκκλησίας. Ενας πραγματικά εξαίσιος άνθρωπος και αγαπημένος καθηγητής για γενιές μαθητών.
Και απο την άλλη, ο μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος, αυτός ο κήρυκας μίσους ο οποίος κρίθηκε ένοχος από το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αιγίου για τα αδικήματα της δημόσιας υποκίνησης σε βία ή μίσος και για κατάχρηση εκκλησιαστικού αξιώματος. Τι αγεφύρωτο χάσμα ανάμεσα στους δυο Χριστιανούς.
Ενα αγεφύρωτο χάσμα το οποίο βέβαια έχει ιστορικές καταβολές και μια πολύπαθη και περίπλοκη γενεαλογία απο τα πρώτα κιόλας χρόνια της εμφάνισης του Χριστιανισμού. Οι θηριωδίες που έχουν διαπραχθεί στο όνομα του Χριστιανισμού, οι διωγμοί ομόθρησκων και αλλόθρησκων,  τα βασανιστήρια, τα εκατομμύρια νεκρών μόνο απο τον τριακονταετή πόλεμο, και φυσικά τα πολύ πιο πρόσφατα, είναι όλα γνωστά και δεν χρειάζεται να τα απαριθμήσουμε αναλυτικά εδώ.
Οποιος πεί οτι φταίει ο Χριστιανισμός είναι όχι απλά αφελής, αλλά επικίνδυνα αφελής. Δεν φταίει ο Χριστιανισμός για τα εγκλήματα που έχουν διαπραχθεί και συνεχίζονται να διαπράττονται στο όνομα του, όπως δεν φταίει και το Ισλάμ για τις θηριωδίες που έχουν διαπραχθεί και συνεχίζουν να διαπράττονται απο μουσουλμάνους. Οι θρησκείες σίγουρα παίζουν έναν ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στην ιστορία στον βαθμό που συναρθρώνονται θεσμικά και ιδεολογικά με μορφές και μηχανισμούς εξουσίας. 
Αλλά δεν θα μ' απασχολήσει σήμερα η κοινωνιολογία της θρησκείας. Καθώς πλησιάζει το Πάσχα, με πιάνει όπως κάθε χρόνο μια θλίψη και μια ντροπή. Οχι γιατί είμαι άθεος, δεν ντρέπομαι ούτε θλίβομαι γι αυτό. Αυτό που με θλίβει και με κάνει να ντρέπομαι είναι το αίσχος που βλέπω κάθε Πάσχα όταν πηγαίνω στην εκκλησία. Η έλλειψη κατάνυξης, στο προαύλιο της εκκλησίας οι πιστοί με το κινητό στο χέρι, το τσιγάρο ή το ηλεκτρονικό τσιγάρο, τα μηχανικά σταυροκοπήματα, αυτοί που έρχονται μισή ώρα πριν το Χριστός Ανέστη και αμέσως μετά τρέχουν να χλαπακιάσουν τη μαγειρίτσα και τις συκωταριές. ΅Ενας συνωστισμός αδιάφορων, σκληρών προσώπων στο προαύλιο, σε πηγαδάκια οικογενειακά ή ευρύτερα, κουβεντούλα για οτι νάναι, πάντως καμία κατάνυξη. Βέβαια οι περισσότεροι και περισσότερες έχουν ψιλοβάλει τα καλά τους. Δεν μπορώ να πώ. Ως άθεος δεν θα έπρεπε να πηγαίνω ούτε στον Επιτάφιο ούτε στην Ανάσταση, αλλά συνήθως το κάνω, πάντα διακριτικά και για λόγους κοινωνικούς και μέχρι τώρα γιατί ήθελα η κόρη μου ως μισή Ελληνίδα μεγαλωμένη στην Αγγλία να μάθει και να συμμετέχει σ' αυτό το κοινωνικό τελετουργικό που αποτελεί κομμάτι της παράδοσης μας. Οταν ήταν μικρή παρατήρησε οτι οι καμπάνες χτυπούσαν πένθιμα στον Επιτάφιο και με είχε ρωτήσει γιατί. Της εξήγησα. Δεν της έκρυψα ποτέ οτι είμαι άθεος αλλά ποτέ δεν της το διαφήμισα κιόλας, ούτε προσπάθησα να την πείσω για κάτι. Προφανώς δεν έχω κάποια αυταπάτη ως προς τούτο: τα παιδιά ακούνε και επηρεάζονται απο τις ιδέες των γονιών τους, ασυνείδητα και συνειδητά. Είναι μάλλον απίθανο οτι ο γιός, ας πούμε, του Αδωνι Γεωργιάδη θα ασπαστεί τον μαρξισμό. Μπορεί βέβαια, ποτέ δεν ξέρεις, αλλά οι πιθανότητες είναι πολύ μικρές. Λογικό είναι. Παρεπιπτόντως δεν γνωρίζω αν έχει παιδιά ο Αδωνις, αλλά αυτό δεν αλλάζει την λογική του παραδείγματος. Προφανώς και η κόρη μου έχει επηρεαστεί απο μένα. Ελπίζω μόνο να έχω καταφέρει να μην της έχω κάνει πλύση εγκεφάλου και να αποφασίσει μόνη της όταν θα είναι έτοιμη αν θέλει να πιστέψει και πώς.

Οσο για τον Εσπερινό της Αγάπης το απόγευμα της Κυριακής, πόσοι αλήθεια πηγαίνουν; Φαντάζομαι έχουν βαρύνει τόσο πολύ από τα κατσίκια, τα αρνάκια, τα κοκορέτσια, τα τσίπουρα και τις μπύρες που δεν μπορούν να πάρουν τα πόδια τους. Ποιά αγάπη; Μ’ άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε. Για πολλά χρόνια θεωρούσα αυτό το Αγαπάτε Αλλήλους ως την πιο ριζοσπαστική ρήση στην ιστορία του Δυτικής σκέψης. Και μάλιστα σκεφτόμουν ότι αποτελούσε δυνητικά την σοβαρότερη πρόκληση ηθικά και φιλοσοφικά σ’ αυτήν την άλλη ρήση που συμβολικά επίσης έχει σημαδέψει την δυτική σκέψη μέχρι σήμερα, το Γνώθι σαυτόν. Υπάρχει κάτι το συγκλονιστικό σ’ αυτό το Αγαπάτε αλλήλους. Πόσο μεγαλειώδες σε σύλληψη σε σχέση με αυτό που με προτρέπει να γνωρίσω τον εαυτούλη μου. Αυτό το τελευταίο βέβαια είναι ακόμα βαθειά εγγεγραμμένο στην κοινή συνείδηση ως αξίωμα, ως το sine qua non  της ύπαρξης. Μάλιστα θεωρείται, μέσα από τις  διάφορες παραλλαγές από τις οποίες έχει περάσει, με την Καρτεσιανή παραλλαγή να φιγουράρει ως προεξάρχουσα, ακόμα και ως προϋπόθεση για να μπορείς να κάνεις το πρώτο, να αγαπάς τους άλλους δηλαδή. Πόσο μειώνεται και φτηναίνει η αγάπη προς τον άλλον, όταν πρέπει να περάσει μέσα από τον εαυτούλη μου. Πόσο πιο αλαζονική, μισθοφορική και υπολογιστική γίνεται.
Τέλος πάντων, έτυχε να διαβάσω αυτές τι μέρες που πάντα με πιάνουν οι θεολογικές μου ανησυχίες, παρότι άθεος, ότι αυτό το «Αγαπάτε Αλλήλους» που το θεωρούσα ως την υπέρτατη ευγένεια του πνεύματος, το είπε ο Ιησούς στους μαθητές του μετά τον μυστικό δείπνο και μάλιστα αφού είχε αποχωρήσει από το τραπέζι ο Ιούδας. Αρα το απηύθυνε στους έντεκα εναπομείναντες μαθητές. Σε ελεύθερη (όχι πολύ ελεύθερη) απόδοση, Αγαπάτε ο ένας τον άλλο όπως εγώ σας αγάπησα κι έτσι θα ξέρουν όλοι είστε μαθητές μου, επειδή αγαπάτε ο ένας τον άλλον. Το Ευαγγελικό κείμενο μας το λέει έτσι «Εντολή καινήν δίδωμι υμίν ίνα αγαπάτε αλλήλους. Καθώς ηγάπησα υμάς ίνα και υμείς αγαπάτε αλλήλους. Εν τούτω γνώσονται πάντες ότι εμοί μαθηταί εστε, εάν αγάπην έχητε εν αλλήλοις.»
Απογοητεύθηκα πολύ και σοκαρίστηκα κιόλας απ αυτό που θεωρούσα, λανθασμένα, ότι ήταν μια απεύθυνση σε όλους. Δεν ήταν όμως. Αγαπάτε αλλήλους για να ξέρει ο κόσμος ότι είστε μαθητές μου; Γι αυτό; Κρίμα. Εκτός αν παρερμηνεύω την εντολή και χάνω κάτι στην μετάφραση. Ελπίζω να είναι το τελευταίο.
tvxs