Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2019

Βουλή, το ωραίο μου πλυντήριο...

Πράγματι, ο Π. Πολάκης είχε δηλώσει πως γνώριζε τους προστατευόμενους μάρτυρες. Είναι, επίσης, αλήθεια ότι ο Δ. Τζανακόπουλος επισκέφθηκε την εισαγγελέα τού Αρείου Πάγου και για τη Novartis. Όλα αυτά, όμως, τα ήξεραν στη ΝΔ όταν η Ολομέλεια της Βουλής συναινούσε στα πρόσωπα που θα στελέχωναν την προκαταρκτική επιτροπή και δεν είπαν τίποτα...

Ο Κ. Μητσοτάκης. ωστόσο, προτίμησε γι' άλλη μια φορά να μην τα "σπάσει" με τον Αντ. Σαμαρά από το να μην προχωρήσει σε ένα ακόμα κοινοβουλευτικό πραξικόπημα. Ενδεχομένως, μάλιστα, ο πρωθυπουργός να προστάτευσε και τον εαυτό του, αν λάβουμε υπόψη ότι ο σημαντικότερος μάρτυρας Κ. Φρουζής του έστελνε email που ξεκινούσαν με το "αγαπητέ Κυριάκο"...

Ο ίδιος ο Αδ. Γεωργιάδης έχει ομολογήσει στην ελβετική τηλεόραση ότι η φαρμακευτική εταιρεία "λάδωνε" και πολιτικούς κι ότι κι ο ίδιος είχε λάβει email από τον Φρουζή, μολονότι εδώ και χρόνια το αρνιόταν. Την ίδια ώρα, ο πρώην προστατευόμενος μάρτυρας Ν. Μανιαδάκης δεν έχει ξεκαθαρίσει ποιοι τον εκβίαζαν τελικώς, ο Δ. Παπαγγελόπουλος ή ο Γ. Στουρνάρας και δύο πολιτικά πρόσωπα. Κι όμως, η κοινοβουλευτική πλειοψηφία- με τη σύμπραξη του πάντα πρόθυμου ΚΙΝΑΛ- ασχολείται με τον Πολάκη και τον Τζανακόπουλο κι αν ο Παπαγγελόπουλος διαθέτει ή όχι τα προσόντα τού Ρασπούτιν...

Δεν θα μάθουμε ποτέ τις πλήρεις διαστάσεις τού σκανδάλου Novartis γιατί για να τις μάθουμε πρέπει να θέτουμε τις σωστές ερωτήσεις αντί να πετάμε τη μπάλα στην εξέδρα. Αυτό, άλλωστε, δεν συνέβη και με τη Siemens, το άλλο μεγάλο σκάνδαλο της μεταπολίτευσης, η διερεύνηση του οποίου περιορίστηκε σχεδόν ολοκληρωτικώς στα μη πολιτικά πρόσωπα;...

Μόνο, άλλωστε, αν βρεθεί "μαύρο" χρήμα μπορεί να μπει κάποιος πολιτικός στη φυλακή, αφού τα υπόλοιπα αδικήματα έχουν έτσι κι αλλιώς παραγραφεί. Φταίει, επομένως, μετά ο λαός αν θεωρεί τη Βουλή το καλύτερο πλυντήριο, με όποιες συνέπειες έχει αυτή η δικαιολογημένη θεώρηση και για το μέλλον τής δημοκρατίας μας;..

τρυπιο ευρω

Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε…



Το λεγόμενο «αναπτυξιακό» ήταν το πρώτο μεγάλο νομοθέτημα της νέας Κυβέρνησης που προκάλεσε εκτεταμένες και σφοδρές αντιδράσεις, από πολλούς κλάδους εργαζομένων. Με απεργίες, με συγκεντρώσεις, μα συλλαλητήρια. Τα οποία όμως δεν τα έμαθε κανείς, σχεδόν κανείς.
του Βασίλη Πάικου
Ήταν αυτό, το λεγόμενο «αναπτυξιακό», το πρώτο μεγάλο, το πρώτο στρατηγικής σημασίας νομοθέτημα της Κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη. Το οποίο πέρασε από την Βουλή υπερψηφιζόμενο από τους βουλευτές της ΝΔ και της «Ελληνικής Λύσης» του Κυριάκου Βελόπουλου. Και στη διάρκεια της συζήτησης του οποίου στην Ολομέλεια, παρ’ ό, τι το πρώτο, το μεγάλο, το στρατηγικής σημασίας, ο Πρωθυπουργός δεν παρέστη για να το υπερασπιστεί. Ανέθεσε δε την υπεράσπισή του, όχι στον καθ’ ύλην αρμόδιο υπουργό Ανάπτυξης Άδωνι Γεωργιάδη, αλλά στον υπουργό Περιβάλλοντος Κωστή Χατζηδάκη. Τι σημαίνουν άραγε όλ’ αυτά; Η πρωθυπουργική απουσία, ο παραμερισμός Γεωργιάδη και η «παράπλευρη» ανάθεση στον Χατζηδάκη; Ασφαλώς κάτι σημαίνουν, κάτι σοβαρό. Ίσως πολύ σύντομα δούμε και μάθουμε και καταλάβουμε περισσότερα.
Ως προς την ουσία, ως προς καθ’ αυτό το πολιτικό περιεχόμενο του αναπτυξιακού νόμου, πολλά θα μπορούσε να πει κανείς. Για τις δεκάδες άσχετες (ολωσδιόλου άσχετες) πλην «σημαίνουσες» τροπολογίες διά των οποίων εμπλουτίστηκε, έτσι για να τους φτουρήσει. Για την μακρά σειρά των διατάξεων περιστολής των εργασιακών δικαιωμάτων (ως εφαλτήριο ανάπτυξης προφανώς), οι οποίες έχουν εμφιλοχωρήσει σ΄ αυτόν. Για τις σχεδόν φωτογραφικού χαρακτήρα «διευκολύνσεις» προς τους λίγους και ισχυρούς που περιέχει. Για την μάλλον περίεργη, τουλάχιστον περίεργη, οπτική διά της οποίας αντιμετωπίζεται δι αυτού η ανάπτυξη της Χώρας. Με την, εν πολλοίς, κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, αλλά και τις διά γυμνού οφθαλμού ορατές εκπτώσεις απέναντι σε κάθε έννοια εθνικού συμφέροντος προκειμένου να προσελκυσθούν επενδυτές. Οπτική που μας πάει πίσω, πολύ πίσω. Στα παραγωγικά μοντέλα που δοκιμάστηκαν για δεκαετίες, και τα οποία μας έφεραν ως την χρεωκοπία. Ό, τι μ’ άλλα λόγια συγκροτεί την φιλοσοφία ανάπτυξης της ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη…
Κι από την άλλη μεριά, το λεγόμενο «αναπτυξιακό» ήταν το πρώτο μεγάλο νομοθέτημα της νέας Κυβέρνησης που προκάλεσε εκτεταμένες και σφοδρές αντιδράσεις, από πολλούς κλάδους εργαζομένων. Με απεργίες, με συγκεντρώσεις, μα συλλαλητήρια. Τα οποία όμως δεν τα έμαθε κανείς, σχεδόν κανείς. Μιας και τα μεγάλα ΜΜΕ, ηλεκτρονικά και έντυπα, τα ίδια που έσπευσαν να εξωραϊσουν όλες τις γκρίζες πτυχές του νομοθετήματος, επέλεξαν να υποβαθμίσουν τις αντιδράσεις, σχεδόν ως την εξαφάνισή τους. Καταστάσεις που σε άλλες εποχές, ως πριν από τρεις-τέσσερεις μήνες ας πούμε, θα κυριαρχούσαν για μέρες, για εβδομάδες, στα τηλεοπτικά, στα ραδιοφωνικά, στα έντυπα «πρωτοσέλιδα». Τώρα, σήμερα, τους επιφυλάσσεται η τιμή του δημοσιογραφικού μονόστηλου, άντε δίστηλου.
Όπως δεν έχει μάθει σχεδόν κανείς ότι πάνω από τα μισά πανεπιστημιακά ιδρύματα της Χώρας έχουν βάλει λουκέτο, τελούντα υπό κατάληψη. Κι ότι οι φοιτητές έχουν ξεσηκωθεί διαμαρτυρόμενοι για τις επιλογές και, γενικώς, για το πνεύμα διοίκησης της υπουργού Νίκης Κεραμέως…
Πρόκειται για την «εικόνα» την οποία βλέπει, ακούει, διαβάζει, μαθαίνει σήμερα ο ελληνικός λαός. Η ελάχιστη όμως σχέση έχουσα με την πραγματικότητα. Επειδή έτσι το θέλουν, για εντελώς δικούς τους λόγους φυσικά, τα μεγάλα αφεντικά της ενημέρωσης. Αλλά τι να πεις; Τα έχει πει όλα ο Πιραντέλο. «Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε»…
left

Αποφασίζομεν και διατάσσομεν...


Μπορεί με ένα καταιγισμό νόμων, τροπολογιών και υπουργικών αποφάσεων η Νέα Δημοκρατία, να έχει προσαρμόσει στα μέτρα του «επιτελικού» κράτους της Δεξιάς σωρεία κρίσιμων διατάξεων όμως αυτό που ακόμη δεν έχει «πειράξει» είναι το Σύνταγμα και ο Κανονισμός της Βουλής.
Αυτό όμως φαίνεται πως δεν την εμποδίζει να ενεργεί με την αυταρχικότητα που παρατηρείται στην Προανακριτική Επιτροπή για τον Δημήτρη Παπαγγελόπουλο και τους ισχυρισμούς περί σκευωρίας και παρεμβάσεων στη Δικαιοσύνη. Με ένα κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, η συνεργασία ΝΔ - KINAΛ το απόγευμα της Τρίτης εξαίρεσε τους Π. Πολάκη και Δ. Τζανακόπουλο από την Επιτροπή με το πρόσχημα ότι θα κληθούν ως μάρτυρες αν και παράλληλα ομολόγησαν ότι δεν τους θεωρούν αμερόληπτους γιατί έχουν κάνει πολιτική κριτική για την υπόθεση. Με λίγα λόγια, σε μια προανακριτική επιτροπή αμφισβητείται η απόλυτη αρμοδιότητα της κάθε κοινοβουλευτικής ομάδας να επιλέξει τους εκπροσώπους της αλλά αυτοί θα πρέπει να έχουν την έγκριση της πλειοψηφίας! Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως οι πρωτοφανείς μεθοδεύσεις προκάλεσαν και εσωκομματικές αντιδράσεις στο ΚΙΝΑΛ και μάλιστα δημόσιες, όχι πίσω από τις κλειστές . 
Η ΝΔ μάλιστα επικαλείται για τις ενέργειές της μια γνωμοδότηση της επιστημονικής επιτροπής της Βουλής για την υπόθεση Βατοπεδίου, πλην όμως αυτή αφορά στη σύσταση εξεταστικής και όχι προανακριτικής επιτροπής με σαφώς διαφορετικό χαρακτήρα. Άλλωστε, η διερεύνηση του σκανδάλου του Βατοπεδίου συμπίπτει με την εποχή που η ΝΔ έκλεινε τη Βουλή για να παραγράψει τις ποινικές ευθύνες των υπουργών της. Εκεί στοχεύει  η, πρωτοφανής για τα κοινοβουλευτικά χρονικά, μεθόδευση της πλειοψηφίας στην Προανακριτική για τη Novartis.
Βασική επιδίωξη είναι να παρασυρθεί η συζήτηση σε ο,τιδήποτε άλλο πέρα από την υπόθεση της φαρμακευτικής. Ακόμη και η ακραία αντιπαράθεση που πυροδοτεί αυτή τη αυταρχική κίνηση μπορεί να ευνοεί τη ΝΔ, που έχει προχωρήσει στη σύσταση προανακριτικής, επιλεκτικά και μόνο για τον Δ. Παπαγγελόπουλο, μια άνευ ουσίας απόφαση που καταρρίπτει ακόμη και τον ίδιο της τον ισχυρισμό περί «σκευωρίας - συνωμοσίας». Με τον παραλογισμό ενός «ηθικού αυτουργού» χωρίς «φυσικούς» και μιας «συνωμοσίας» από έναν υπουργό στο όνομα της κυβέρνησης αλλά χωρίς τη συμμετοχή του πρωθυπουργού, μόνος στόχος ήταν να κατευνάσει τα εσωκομματικά της μέτωπα και, κυρίως, την εκδικητικότητα του Α. Σαμαρά  και σε καμία περίπτωση να διαλευκάνει την ίδια την υπόθεση.
ΝΔ και ΚΙΝΑΛ, που έχουν κοινές ευθύνες να κρύψουν για την υπόθεση Novartis από την τραυματική συγκυβέρνησή τους, συμμαχούν σε ένα νομικό ακροβατισμό και ένα πρωτόγνωρο πολιτικό αυταρχισμό που υπενθυμίζει το ήθος της εξουσίας τους. Μόνος στόχος είναι να συσκοτίσει την ουσία του σκανδάλου Novartis και να κλείσει τα εσωτερικά της μέτωπα, πλην όμως με τον αποκλεισμό των "μη αρεστών" βρίσκεται σε αχαρτογράφητα νερά, πολιτικά, κοινοβουλευτικά και δικονομικά. Ταλαιπωρούνται ακόμη από την ιδιοκτησιακή αντίληψη ότι ο νόμος και οι θεσμοί, είναι αυτοί. Αποφασίζουν και διατάσσουν...
tvxs

Δέκα στρατιωτάκια έκαναν την υποκριτική κοινωνία να τρέμει



Τα υπέροχα αυτά πολιτικά υποκείμενα ήρθαν από την ουσία της γνώσης και αποδόμησαν τη σοβαροφάνεια αυτού που τους περιβάλλει.
του Αντρέα Βάγια
Δε λειτούργησαν τυχαία. Ήξεραν πού και τί κάνουν. 
Δέκα παρ' ολίγον «στρατιωτάκια» όπως οι ίδιες σχολιάζουν, μ' ένα εξαιρετικό δείγμα γραφής πολιτικού κειμένου εξήγησαν ακριβώς τους λόγους της παρέμβασης και του τρόπου που επέλεξαν να σχολιάσουν το στρατιωτικό καθεστώς που τους περιβάλλει.
Η ιστορία που σήμερα κατακλύζει τα ΜΜΕ, η ιστορία των δέκα κοριτσιών έκαναν πνεύμονες να φουσκώνουν, η ιστορία τους που γέμισε κόσμο με την ανάσα ελευθερίας από το θάρρος τους να σατιρίσουν, με το δικό τους τρόπο, τις στρατιωτικού τύπου αναχρονιστικές διαδικασίες που υπόκεινται στο πλαίσιο της εκπαίδευσής τους. 
Ήξεραν ακριβώς τι έκαναν. Ήθελαν να προκαλέσουν και το κατάφεραν εξαιρετικά. Γιατί η ουσία της πρόκλησης έγκειται στο πόσο η ίδια η πράξη καταφέρνει να προβάλλει και να προσβάλλει αυτά με τα οποία καταπιάνεται. 
Όχι, αν ήταν λιγότερο προκλητικές, αν δεν είχαν  «προσβάλλει» το δήθεν κοινό αίσθημα, σήμερα θα μιλούσαμε για μια χλιαρή και ανεπιτυχή παρέμβαση. Τα υπέροχα αυτά πολιτικά υποκείμενα λειτούργησαν ακριβώς όπως κάνουν ιστορικά οι μειοψηφίες που ταράζουν με τη στάση τους, το κυρίαρχο. 
Επέλεξαν στο πιο πολωμένο κλίμα των τελευταίων χρόνων, ύστερα από όλα αυτά τα καθημερινά σημάδια οπισθοδρόμησης που ορθώνονται στην καθημερινότητα από την παλινόρθωση ενός χριστιανοπατριωτικού συνονθυλεύματος που μυρίζει ναφθαλίνη, να βγουν μπροστά και να το κατατροπώσουν. 
Και ήρθαν με βαθιά γνώση της σάτιρας αλλά και της ιστορίας. Διεμβόλησαν με όρους ουσιαστικής γνώσης. Χρησιμοποίησαν το silly walk των σπουδαίων Monty Python, το οποίο μόνο «χαζούλι» δεν είναι καθώς ενσαρκώνει τα μόνιμα ψυχικά τραύματα τα οποία δημιούργησε στους στρατιώτες του ο Α' Παγκοσμίου Πόλεμου ο τρόμος της οβίδας των χαρακωμάτων του θανάτου και του πολέμου γενικότερα. Με αυτή ακριβώς την επιλογή έδειξαν πόσο καλά γνωρίζουν την ουσία της ιστορίας και όχι την αποστήθιση του χασμουρητού που προσφέρει ο τρόπος διδασκαλίας της ιστορίας από το εκπαιδευτικό σύστημα και την ενήλικη συντηρητική κοινωνία. Άλλο τιμή στην αντίσταση και άλλο στρατιωτικού τύπου τιμές με το ζόρι. Γιατί πολύ απλά κανένα ιστορικό υποκείμενο δε θα ήθελε μάλλον να αντιμετωπίζεται ως γραφική φιγούρα που οι νέοι άνθρωποι του φέρονται με σεβασμό, παρά μόνο με θάρρος, οικειότητα και ειλικρίνεια. 
Κι όλα αυτά, γιατί δεν υπάρχει οτιδήποτε πιο ζωντανό - στην ουσία του, όχι χαζοαισιόδοξο αλλά σίγουρο για την υπέροχη κατάσταση της ύπαρξης - απ' όταν ενσαρκώνεται από τους πρώτους καταπιεσμένους του κόσμου, δηλαδή ηλικιακά τους μαθητές, οι οποίοι αν και στοιβαγμένοι σ' ένα αυταρχικά δομημένο περιβάλλον όπως αυτό του σχολείου και της οικογένειας καταφέρνουν να μιλήσουν με το δικό τους λόγο και τρόπο. 
Όπως περιγράφουν στο κείμενό τους, «υπήρξαμε για λίγο στρατιωτάκια που αρχίζουν να ξεκουρδίζονται, να βραχυκυκλώνουν απέναντι στις διαταγές, τα παραγγέλματα, τα εμβατήρια. ίσως, γιατί πλέον δε μας πείθουν οι ιδέες που ενσαρκώνονται σε όλα αυτά.... Στα μάτια των επισήμων και πολλών θεατών, είδαμε την περιέργεια, την έκπληξη αλλά και την υποτίμηση. Άλλοι μας γιούχαραν, άλλοι μας πέρασαν για "προβληματικά παιδιά". Αυτά ακριβώς είναι τα όρια του πατριωτισμού τους. Η πατρίδα των κανονικών, των προβλέψιμων, των άριστων. Εμείς ήρθαμε από άλλες πατρίδες. Τις πατρίδες των περιττών, των απρόβλεπτων, των ζωντανών. Εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί ελευθερίας, λοιπόν.
Σαν να εμπνεύστηκαν από τα λόγια του Γιάννη Αγγελάκα και τις σπουδαίες Τρύπες, όταν τραγουδούσαν, «Πατρίδα μου είναι εκεί που μίσησα και με μίσησαν περισσότερο απ' οπουδήποτε αλλού». Δόμησαν τη δική τους αλήθεια και έκαναν την υποκριτική κοινωνία τους να τρέμει.
ΥΓ. Το 1995, δυο μέρες μετά την απόφαση της Πρυτανείας να επιτρέψει την παραβίαση του ασύλου, με την εισβολή των ΜΑΤ στο Πολυτεχνείο με αποτέλεσμα το σπάσιμο της κατάληψης, τη σύλληψη πάνω από 650 ατόμων, την καταγραφή και την παραπομπή τους σε μαζικές δίκες, ώστε να δοθεί τέλος στις συγκρούσεις αστυνομίας και διαδηλωτών ο σπουδαίος Βασίλης Διαμαντόπουλος είχε τοποθετηθεί μεταξύ άλλων και για το συμβολικό κάψιμο της ελληνικής σημαίας. 
Ο ηθοποιός είχε πει: «Αυτό που συμβολίζει είναι ένα σύμβολο. Είναι ένα πανί που το έδωσαν σ' έναν ράφτη και που το ‘ραψε καταλλήλως και δεν έχει καμία παραπέρα σημασία. Εκείνο που έχει τεράστια σημασία είναι αυτό που υπάρχει πίσω από το σύμβολο. Συμβολίζει μία κοινωνία πολιτισμένη που ξέρει τους στόχους της, μια κοινωνία αποφασισμένη να ορμήσει, να αγωνιστεί. Αυτό, ναι. Το σέβομαι και το προσκυνώ. Αλλά αυτό το πανί που κάψανε, καλά κάνανε και το κάψανε. Γιατί αυτό το πανί αντιπροσωπεύει μια σαπίλα σήμερα. Να διώξουμε τη σαπίλα πρώτα»....
Ίσως αν έβλεπε αυτή την υπο-κριτική παρέμβαση, θα γελούσε περήφανα... 
koutipandoras

Ημέρες επικίνδυνες, γελοίες ημέρες



του Πέτρου Κατσάκου
Τέτοιες είναι κι αυτές οι μέρες. Μέρες επικίνδυνα γελοίες, που αν δεν ήταν δικές μας, θα τις παρατηρούσαμε και θα γελούσαμε με τα χάλια κάποιων άλλων μακριά από εμάς. Μέρες επικίνδυνες, που ακόμα και το ελάχιστο γέλιο κινδυνεύεις να το πληρώσεις ακριβά, καθώς όλοι μαζί κι ο καθένας μας ξεχωριστά πρωταγωνιστούμε σ’ αυτό το κακόγουστο αστείο που μας ξημερώθηκε πριν τρεις μήνες και κάτι μέρες.
Σε μια σκοτεινή γελοιότητα νυχτωμένοι παρακολουθούμε μια κακόγουστη παρωδία για την οποία κάποιοι βγάζουν μεροκάματο ώστε να μας την παρουσιάζουν ως ρεσιτάλ σοβαρότητας, κανονικότητας και ορθολογισμού. Κι ας πρόκειται για ό,τι πιο επικίνδυνα γελοίο έχουμε βιώσει τις τελευταίες δεκαετίες. Κι ας πρόκειται για ένα τοξικό κράμα μισαλλόδοξου συντηρητισμού, ιστορικού αναθεωρητισμού και ακραίου νεοφιλελευθερισμού.
Κι ας πρόκειται για μια λυσσασμένη επιδρομή ενάντια σε ό,τι είχαμε γνωρίσει ως κοινωνικό κράτος και κράτος δικαίου για τους εργαζόμενους. Κι ας πρόκειται για ό,τι πιο πολιτικά ανίκανο και αμήχανο έχουμε γνωρίσει στην αντιμετώπιση μικρού ή μεγάλου μεγέθους κρίσεων. Κι ας πρόκειται για μια τεράστια επικοινωνιακή απάτη που συστηματικά φιλτράρεται από τα επιτελικά ΜΜΕ που αποθεώνουν το κυβερνητικό τίποτα θάβοντας τα απανωτά φάλτσα των κληρονομικά έτοιμων να κυβερνήσουν.
Τέτοιες ημέρες που δεν ξέρεις από πού να το πιάσεις και πώς να το πας ήταν και οι τελευταίες. Ημέρες που δεν προλαβαίναμε να συνέλθουμε από τα απανωτά χαστούκια των αρίστων που αποθέωναν τον εθελοντισμό που πολέμησε τον λαϊκισμό στις χιονισμένες βουνοκορφές της Πίνδου ώστε σήμερα οι φοιτητές της ΔΑΠ - ΝΔΦΚ μαζί με μια ομάδα Αμερικανών πεζοναυτών να υψώνουν τη γαλανόλευκη στην Ίβο Τζίμα.
Τέτοιες ημέρες που δεν ξέρεις από πού να πιαστείς για να μην πας τόσο κάτω όσο θέλουν να σε σπρώξουν ήταν και οι τελευταίες. Ημέρες που ακούσαμε τους αυτοδιοικητικούς της Δεξιάς να λένε «ΟΧΙ στους εισβολείς», καλώντας την Πολιτεία να πετάξει στη θάλασσα τους πρόσφυγες και τους μετανάστες που απειλούν την εδαφική, πολιτιστική και θρησκευτική ακεραιότητα του έθνους, ώστε τα παιδιά μας να μπορούν να τραγουδούν στις παρελάσεις «Κατσίφα ζεις, εσύ μας οδηγείς».
αυγη

Η πολιτική των παπατζήδων και η συμφωνία των Πρεσπών



Η μετεκλογική Μητσοτακική κυβίστηση -κοινώς κωλοτούμπα- είναι συγκρίσιμη μόνο με αυτές των πρωταθλητών σε ασκήσεις εδάφους και η απογοήτευση για τον εμπαιγμό και την εξαπάτηση των απανταχού Μακεδονομάχων απερίγραπτη
του Γιάννη Τεκίδη
Έχει ο καιρός γυρίσματα έλεγαν οι παλαιότεροι και δεν είχαν καθόλου άδικο. Ποιος να το έλεγε πριν λίγους μήνες πως η υπόθεση με την συμφωνία των Πρεσπών θα κατέληγε σε μπούμερανγκ, σε μια δίχως προηγούμενο αυτοπαγίδευση, σε ένα τέλειο εξευτελισμό της δεξιάς του Κ. Μητσοτάκη. Η προδοτική, λοιπόν, η κατάπτυστη, η αντεθνική συμφωνία, ως δια μαγείας μετά τις εκλογές της 7ης Ιουλίου μετατράπηκε σε συμφωνία της οποίας αν τηρηθούν πιστά οι όροι και από τις δυο πλευρές θα αποβεί ωφέλιμη για τους λαούς των Βαλκανίων και για την εμπέδωση της ειρήνης και της σταθερότητας στην περιοχή. Ποιών είναι οι παραπάνω διαπιστώσεις? Μα των πρώτης γραμμής κυβερνητικών στελεχών, αρχής γενομένης από τους κκ Παναγιωτόπουλο και Βαρβιτσιώτη του υπουργείου άμυνας, απεκδύεται οιαδήποτε πρόθεση και διάθεση να αποκαλέσει τους πολιτικούς του αντιπάλους προδότες, όσο κι αν διαφωνεί με κάποιες επιμέρους πτυχές της συμφωνίας και εν πάση περιπτώσει στην πολιτική αντιπαράθεση όταν αυτή οξύνεται λέγονται και απαράδεκτες υπερβολές. Τέτοια από τον σοβαρό κ. Δένδια. Άναυδα και τα αφιονισμένα ακροδεξιά μπουλούκια που μήνες τώρα τρέφονταν με την μισαλλόδοξη και ανερμάτιστη φαιά προπαγάνδα της ΝΔ , αυτά που πρωτοστατούσαν στις πεζοδρομιακές ασχήμιες, με απειλές, ύβρεις και κρεμάλες εναντίον των "προδοτών" του Σύριζα που ξεπούλησαν την Μακεδονία. Τι περίμενε όλος αυτός ο ακροδεξιός εσμός, ακόμη και ένα μέρος των συμπολιτών μας παρασυρμένο από τον πρωτοφανή καταιγισμό μιας ισοπεδωτικής πατριδοκάπηλης προπαγάνδας? Σίγουρα την καταγγελία από πλευράς Μητσοτάκη σε όλα τα διεθνή φόρα αυτής της"αντεθνικής" συμφωνίας, την κατάθεση βέτο στην ΕΕ σχετικά με τις διαδικασίες ένταξης σε αυτήν της Βόρειας Μακεδονίας και μια σειρά άλλες πρωτοβουλίες με τις οποίες θα αναζητούνταν η ακύρωση αυτής της συμφωνίας και η έναρξη νέων διαπραγματεύσεων για την επίτευξη μιας καινούργιας. για να ακολουθήσουν και άλλοι με συνεντεύξεις τους στο ίδιο μήκος κύματος, με πιο εντυπωσιακή αυτή του κ. Δένδια, που
Η μετεκλογική Μητσοτακική κυβίστηση -κοινώς κωλοτούμπα- είναι συγκρίσιμη μόνο με αυτές των πρωταθλητών σε ασκήσεις εδάφους και η απογοήτευση για τον εμπαιγμό και την εξαπάτηση των απανταχού Μακεδονομάχων απερίγραπτη. Βλέπεται το σχέδιο προσέλκυσης και αρπαγής της ψήφου ενός ακραία συντηρητικού κοινού και ειδικά των ομογάλακτων πολιτικά ακροδεξιών και χρυσαυγιτών, έλαβε τέλος με τις εκλογές του Ιουλίου. Ένας αμήχανος και απομονωμένος στο θέμα αυτό, ακόμα και από τους πολιτικούς του συνοδοιπόρους στο ΕΛΚ, πρωθυπουργός παραδέρνει προσπαθώντας να ισορροπήσει μεταξύ των λίγων σοβαρών φωνών εντός του κόμματος του, και των ακραίων Γεωργιάδηδων, Βορίδηδων, Πλεύρηδων, Μπογδάνων και άλλων ακροδεξιών μπουμπουκιών που με άτυπο επικεφαλής τους τον Σαμαρά, τον κρατούν αιχμάλωτο. Μέχρι τώρα είτε στην αντιπολίτευση, είτε στην κυβέρνηση ο Κυριάκος υιοθέτησε άλλες φορές αυτόβουλα και άλλες πιεζόμενος την τακτική και συμπεριφορά των γνωστών σε όλους μας παπατζήδων. Εδώ ο παπάς, εκεί ο παπάς, που είναι ο παππάς;. Εδώ η Μακεδονία, εκεί η Μακεδονία, πού είναι η Μακεδονία;
Γνωστός στη μικρή μας πόλη παπατζής συλλαμβάνεται και παραπέμπεται σε δίκη. Στην ερώτηση του προέδρου του δικαστηρίου “εδώ, κατηγορούμενε, τα χαρτιά λένε ότι έπαιζες το παράνομο τυχερό παιχνίδι του παπά και έπαιρνες τα λεφτά του κόσμου”, εκείνος ατάραχος απαντά “στα αστεία το έκανα κ πρόεδρε, θα τα γύριζα πίσω”.
Ο σημερινός πρωθυπουργός στον μελλοντικό ιστορικό, κριτή των πεπραγμένων του, τι απάντηση άραγε θα έδινε όταν με ασύλληπτη επιπολαιότητα, ανευθυνότητα και με νοοτροπία ανεκδιήγητου τζογαδόρου, χειρίζεται τέτοιας σημασίας εθνικά θέματα, αποσκοπώντας στην ικανοποίηση μικροκομματικών σκοπιμοτήτων και της προσωπικής του ματαιοδοξίας;
left

Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2019

Η κανονικότητα της απανθρωπιάς



Βλέπω µια ολόκληρη σκοτεινή τράπουλα να µοιράζεται κωµικοτραγικά, σαν µαύρη φάρσα
του Νίκου Ξυδάκη
Ίσως ακουστώ υπερβολικός, αλλά δεν βλέπω τον Τζόκερ ως µεµονωµένο φαρσικό επεισόδιο. Βλέπω µια ολόκληρη σκοτεινή τράπουλα να µοιράζεται κωµικοτραγικά, σαν µαύρη φάρσα. Βλέπω ασφαλώς πρώτα πρώτα τις µπούκες Αστυνοµίας και κυριών του Πολιτισµού στις κινηµατογραφικές αίθουσες προς άγραν παράνοµων ανηλίκων, βλέπω τις διυπουργικές παλινωδίες, τα ρουφιανιλίκια, τις αυτοδιαψεύσεις, την αυτογελοιοποίηση.
Αλλά βλέπω και πόσο αδιάβροχο είναι αυτό το φαιό σύστηµα στη γελοιοποίηση, προσώρας τουλάχιστον, και πόσο σταθερά επιρρεπές στην υπονόµευση του ορθού λόγου, και πόσο αποτελεσµατικό στην επιµόλυνση του δηµόσιου χώρου µε κατινιά.
Κυρίως όµως βλέπω το φιάσκο Τζόκερ ως σύµπτωµα ενός αναδυόµενου πουριτανισµού και µιας συντηρητικής αναδίπλωσης, τέτοια που δεν είχαµε δει µες στην κορύφωση της κρίσης. To βλέπω σε συνδυασµό µε ορισµένα ταυτόχρονα συµβάντα και την υποδοχή τους: την προληπτική λογοκρισία µιας αθώας αφίσας του Θεατρικού Φεστιβάλ Ερασιτεχνικών Θεάτρων· την οργίλη αντίδραση των κατοίκων Βρασνών Θεσσαλονίκης κατά της εγκατάστασης προσφύγων σε ξενοδοχεία της περιοχής, µαζί µε την ανατριχιαστική δήλωση ότι οι κάτοικοι Βρασνών είναι «γηγενείς», όχι µιαροί πρόσφυγες από τη Μικρασία, τον Πόντο ή την Ανατολική Ρωµυλία.
Το βλέπω σε συνδυασµό µε τη ρουτινιάρικη αποδοχή του πνιγµού του τρίχρονου παιδιού στο Αιγαίο, µε τη βεβιασµένη προσαγωγή της χαροκαµένης µάνας του από το νοσοκοµείο στις υπηρεσίες διακρίβωσης· το βλέπω σε συνδυασµό µε τους δεκάρικους κυβερνητικών για λαθροµετανάστες-που-δεν-είναι-πρόσφυγες, τα βλέπω όλα αυτά κι άλλα τόσα σε συνδυασµό µε την αποχαλινωµένη, απενοχοποιηµένη γλώσσα νεοσυντηρητικών και νεοδεξιών που τρολάρουν το σύµπαν και αυτοτρολάρονται από την ηχηρή σιωπή των φιλελεύθερων και των ισαποστάκηδων του «αλλά»: των «ναι µεν, αλλά» και των «εγώ δεν είµαι ρατσιστής, αλλά...».
Τα βλέπω, µάλλον τα νιώθω σωµατικά, στον αέρα που αναπνέουµε, σαν αντιδράσεις ανθρώπων ενδεών, έµφοβων, µε παράλυτη σκέψη από το παρατεταµένο σοκ της κρίσης, της πτώχευσης, του κλονισµού, της ανάγκης.
∆εν θα τους πω συλλήβδην σκοταδόψυχους και φασίστες, όχι. Ανθρωποι πλάι µας είναι, που έχασαν τις µικροβεβαιότητές τους, έχασαν την περιβόητη κανονικότητα της Ισχυράς Ελλάδος που τους ηµιπεριελάµβανε µε µια δανειοκάρτα, και τώρα λαχταρούν µια κανονικότητα που θα τους ξαναχωρέσει στην αγκάλη της, µια ισχυρή κοινότητα αίµατος που θα µοιράζει απλόχερα συνανήκειν, ταυτότητα, ίσως και στολές και δάδες –ας είναι λοιπόν και µια κανονικότητα φόβου και µίσους, κανονικότητα ρουφιανιάς, υποταγής, καθολικών απαγορεύσεων, γενικευµένης χειραγώγησης.
Τα βλέπω όλα αυτά τις µέρες που συντρίβεται ηθικά και ανθρωπολογικά το ναζιστικό µόρφωµα της Χρυσής Αυγής στα δικαστήρια.
∆είλαια ανθρωπάκια, µπράβοι, υπεξαιρετές και προγλωσσικοί φραγκοφονιάδες που αλληλοκαρφώνονται. ∆εν προλαβαίνω να χαρώ. Γιατί βλέπω τον σπόρο του ναζιστικού µίσους να βυθίζεται προσώρας, αλλά να µην ξεραίνεται, να βυθίζεται στην ιλύ της µεταδηµοκρατίας, της αδιαφορίας και της κόπωσης, στην ιλύ του αταβισµού και της νεοδεξιάς ανάκαµψης: κοίταζε τη δουλίτσα σου -αν έχεις-, µην εµπιστεύεσαι τον διπλανό σου, κανείς δεν είναι ίσος µε εσένα, φοβού τον ισχυρό, πάτα στον λαιµό τον αδύναµο, θαύµαζε τους πρίγκιπες του πλούτου, µάζευε την καταφρόνια που λούζεσαι και σκόρπα την ολούθε, σκόρπα όλο το µίσος σου στον ξένο, τον άλλο, τον κατατρεγµένο, τον ανήµπορο.
Αναλογίζοµαι: περάσαµε κοντά µία δεκαετία µέσα από µια ιστορική δοκιµασία και δεν αποθηριωθήκαµε σαν κοινωνία. Βαστήξαµε. Με απώλειες, αιµορραγούντες ακόµη, αλλά βαστήξαµε απέναντι στη φτώχεια και την ξενηλασία. Τώρα ίσως χαράζουν κάποιες ευνοϊκότερες υλικές δυνατότητες. Τώρα, λοιπόν, φτιάχνουµε τη νέα κανονικότητα της απανθρωπιάς; ∆εν σκέφτοµαι καν, ριγώ.
έθνος

Η «ομερτά» της φρίκης στη Μάνη!



Οι μικρές κοινωνίες έχουν την τάση να αποτελούνται από ανθρώπους που τους τρομοκρατούν τα ανοίγματα προς τα έξω. Που να μιλάς τώρα; Που να αντιδράς; Και να βρεις τον μπελά σου; Να διαρρηχθεί η ήσυχη ρουτίνα σου; Άραξε. Κοίτα τη δουλειά σου. «Ομερτά» στα μεταξύ τους εγκλήματα αλλά λαλίστατοι με τους πρόσφυγες και ότι άλλο θα ταράξει την κατά τ' άλλα ήρεμη ζωή τους. 
του Βαγγέλη Σπυράκη
Μια από τις πόλεις που έχει συνδέσει το όνομά της όσο ελάχιστες με τη ναζιστική θηριωδία του Ολοκαυτώματος δεν είναι άλλη από το ΆουσβιτςΓιατί το λέω  αυτό και ξεκινάω έτσι; θα καταλάβετε...
Κατά την περίοδο λειτουργίας των ναζιστικών στρατοπέδων, οι λιγοστοί μόνιμοι κάτοικοι της πόλης συμπεριφερόντουσαν σαν να μην τρέχει τίποτα στην πόλη τους, σαν να μην λάμβανε χώρα εκεί μια εξελισσόμενη βαρβαρότητα.
Για τους κατοίκους του Άουσβιτς, οι καπνοί που έβγαιναν από τα φουγάρα του στρατοπέδου είχαν να κάνουν με το ψήσιμο ψωμιού και όχι με το ψήσιμο ανθρώπων. Δεν είναι ακριβώς πως δεν γνώριζαν τι έπαιζε στην πόλη τους. Ήταν κατά βάση πως δεν ήθελαν να αναμετρηθούν με την ευθύνη να κάνουν κάτι για να αντιδράσουν, προτιμούσαν τη βολική σιωπή.
Κάθε φορά που μια μικρή κοινωνία επιλέγει τη σιωπή μπροστά σε μια αποτρόπαια πράξη που καθορίζει την καθημερινότητά της, οι αναλογίες με το Άουσβιτς γίνονται αυτόματα. Οι μικρές κοινωνίες έχουν την τάση να αποτελούνται από ανθρώπους που τους τρομοκρατούν τα ανοίγματα προς τα έξω. Που να μιλάς τώρα; Που να αντιδράς; Και να βρεις τον μπελά σου; Να διαρρηχθεί η ήσυχη ρουτίνα σου; Άραξε. Κοίτα τη δουλειά σου. Κάπως έτσι λοιπόν θα σκέφτηκαν και στην  Ανατολική Μάνη Λακωνίας
Η είδηση που προέκυψε από την Ανατολική Μάνη Λακωνίας και που ήθελε έναν τοπικό ιερέα να να βιάζει συστηματικά μια 12χρονη, προκάλεσε αναπόφευκτα μαζικές τάσεις εμετού. Το κοριτσάκι βιαζόταν από τον ιερέα από τα 9 της χρόνια και μέχρι το αποτρόπαιο γεγονός να αποκαλυφθείη παραμικρή αντίδραση δεν είχε υπάρξει στη μικρή πόλη. Διότι ναι, άπαντες γνώριζαν όπως παραδέχονται όλοι από την ημέρα που δημοσιοποιήθηκε το γεγονός.
Στους «άπαντες» συμπεριλαμβάνεται και η ίδια η μητέρα του παιδιού, που παρά το γεγονός ότι η κόρη της είχε αποκαλύψει αυτό που γινόταν, η ίδια είχε επιλέξει να την αγνοήσει. Χωρίς να το ψάξει καν, χωρίς να αναρωτηθεί γιατί η κόρη της έλεγε κάτι τόσο άρρωστο. Απλά δεν ήθελε να σκαλίζει μια κατάσταση που θα δημιουργούσε ντόρο στο χωριό.
Είναι αμφίβολο αν είναι πιο σιχαμένο το ίδιο το γεγονός ή αυτή η ανατριχιαστική συλλογική σιωπή της πόλης που ουσιαστικά το κάλυπτε: μετά από μπόλικη σκέψη, οι περισσότεροι μάλλον θα αποφάσιζαν για το δεύτερο. Διότι, όταν η αρρώστια ξεφεύγει από τα μεμονωμένα ατομικά επίπεδα και γίνεται οικειοποιήσιμη και νομιμοποιημένη από μια ολόκληρη κοινωνία, τότε αυτόματα χάνει την ιδιαιτερότητά της, γίνεται τμήμα της καθημερινής ρουτίνας, φυσικοποιείται και αναπόφευκτα γίνεται καθεστώς. Και ως εκ τούτο γίνεται ακόμα πιο τρομακτική, ακόμα πιο απειλητική.
Δεν έχει καμία σημασία μπροστά στο πόσο βόθρο θυμίζει όλη αυτή η κατάσταση, αλλά ποιος ξέρει; Ίσως αν ο βιαστής δεν ήταν ο παπάς του χωριού, ένα πρόσωπο αξιοσέβαστο με το οποίο θέλουν να τα έχουν όλοι καλά ακόμα στην ελληνική επαρχία, τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Ίσως το κάθαρμα που βίαζε το κοριτσάκι να είχε καταγγελθεί νωρίτερα αν ήταν ένας «απλός» κάτοικος της πόλης. Μάλλον βέβαια, αυτή ακριβώς η διάκριση, αυτή η προστασία που είχε ο παπάς του χωριού να βγάζει ακόμα μεγαλύτερη σιχασιά απέναντι στην όλη κατάσταση.
Είναι από τις ιστορίες που αναγκάζουν ακόμα και τον πιο αισιοδόξο άνθρωπο αναφορικά με την ανθρωπότητα να χάσει την πίστη του σε αυτή. Είναι πραγματικά να απορείς πως γίνεται όλος ο απόπατος της κοινωνίας να συσσωρεύεται μέσα σε μια πόλη… Είναι να απορείς πώς μια κοινωνία αντί να ήταν η πρώτη που θα εναντιωνόταν σε τέτοιες συμπεριφορές, προτιμά να  ''φωνάζει'' για τους πρόσφυγες και για ότι άλλο διαταράσσει την ήρεμη κανονικότητα της. Αλλά είπαμε, που να αντιδράς και να βρεις τον μπελά σου; Να διαρρηχθεί η ήσυχη ρουτίνα σου; Άραξε. Κοίτα τη δουλειά σου. «Ομερτά»!
κουτιπανδωρας

«Γαλάζιοι» παραχαράκτες


Στο βωμό του νέου αφηγήματος της alt-right ακροδεξιάς, με την οποία φλερτάρει η ΝΔ, φαίνεται να θυσιάστηκε και η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου, με τη μανία αρκετών ακραίων να μεταχειριστούν τον ιστορικό αναθεωρητισμό και να  προσαρμόσουν τη συλλογική μνήμη σε έναν μοντέρνο αντικομμουνισμό.
Σε μια νέα ατυχέστατη δημόσια δήλωσή της η υφυπουργός Εργασίας Δόμνα Μιχαηλίδου, κατάφερε να ξεσηκώσει τους πάντες χαρακτηρίζοντας τον αγώνα για ελευθερία και δημοκρατία μια τυπική υποχρέωση «κοινωνικής προσφοράς» και «εθελοντισμού», βγαλμένη από εγχειρίδια με τα κλισέ της ΟΝΝΕΔ.
Η Δ. Μιχαηλίδου αναγκάστηκε να αποσύρει την ανάρτησή της αλλά η πολιτική κενότητα και η απάθεια με την οποία προσέγγισε την ιστορική επέτειο ήταν παροιμιώδης.  Είχε ήδη προλάβει η υπουργός Παιδείας να ισχυριστεί ότι οι Έλληνες δεν πολέμησαν τα φασισμό και το ναζισμό αλλά το «λαϊκισμό και τις δυνάμεις της βίας και του μίσους», σε μια χονδροειδή εκδοχή αναθεωρητισμού.
Αγνοεί, μάλιστα, ότι για το ιστορικό και πολιτικό πλαίσιο της εποχής, αυτοί που αντιστάθηκαν στους φασίστες ήταν όσοι αποκαλούνται, μεταξύ άλλων, από τις κυρίαρχες ελίτ ως «λαϊκιστές».
Δεν προκάλεσε έκπληξη, η διατύπωση της Σοφίας Βούλτεψη ότι «ήταν πόλεμος κατά του Άξονα .... Δεν μας επιτέθηκε γενικά ο φασισμός και ο ναζισμός», που επιχειρεί να τραβήξει την προσοχή αλλά πρακτικά, απενοχοποιεί την πιο φρικτή ιδεολογία που γνώρισε ποτέ ο πλανήτης.
«Κερασάκι στην τούρτα», η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ του ΕΜΠ, που αντικατέστησε την αμερικανική σημαία των στρατιωτών στην Ίβο Ζίμα με την ελληνική σε μια επίδειξη lifestyle αντίληψης των εθνικών αγώνων και επιδεικνύοντας τραγική ημιμάθεια, αγνοώντας ότι πρόκειται για μια διάσημη εικόνα, βραβευμένη με πούλιτζερ.
Οι καινοφανείς απολογητές του φασισμού, δεν αρκούνται στην ωραιοποιημένη εκδοχή της ιστορίας που επικράτησε και παραλείπει το δωσιλογισμό, τους μαυραγορίτες και τους ταγματασφαλίτες τους οποίους «ξέπλυνε» μεταπολεμικά ο συντηρητικός χώρος, όπως επίσης την αντίσταση και την απελευθέρωση. Οι «γαλάζιοι» παραχαράκτες της Ιστορίας αλλά και αρκετοί εμμονικοί του «ακραίου κέντρου», εμφορούμενοι από την αλαζονεία και το ρεβανσισμό, επιχειρούν να ξαναγράψουν την ιστορία είτε πρόκειται για την  αμφισβήτηση της αντιφασιστικής πάλης είτε για την εξίσωση ναζισμού και κομμουνισμού. Παραγνωρίζουν τα ίδια τα ιστορικά γεγονότα αλλά και το ότι η εθνική συμφιλίωση αποτελεί το θεμέλιο της μεταπολιτευτικής δημοκρατικής νομιμότητας. Ποιος ξέρει, αν συνεχίσουν έτσι, ίσως του χρόνου παραχαράξουν και την εικόνα των σοβιετικών που υψώνουν το σφυροδρέπανο στο Βερολίνο. Άλλωστε είναι γνωστό ότι τους «κάθεται στο λαιμό»...
tvxs

Καφετζούδες με διδακτορικά!

Γράφει ο Τάσος Παππάς
Είσαι, υποτίθεται, ένας σοβαρός διεθνής οργανισμός που η αποστολή σου είναι να σώζεις, ύστερα από πρόσκληση, υπερχρεωμένες χώρες. 
Ισχυρίζεσαι ότι διαθέτεις το κύρος, την εμπειρία, την τεχνογνωσία και τα ικανά στελέχη για να το κάνεις με τις λιγότερες συνέπειες για το θύμα (συγγνώμη, για αυτόν που σου ζήτησε να τον βοηθήσεις), αλλά αποτυγχάνεις παταγωδώς..
Αποδεικνύεται πέραν πάσης αμφιβολίας ότι σχεδόν όλα τα μεγέθη που επιδίωξες να τιθασεύσεις έχουν ξεφύγει. Το ομολογούν και δικοί σου παράγοντες και συμμαχικοί φορείς, που κι αυτοί είχαν τον ίδιο στόχο και συνεργάστηκαν μαζί σου για να τον πετύχετε παρέα.
Μετά τις χοντρές αστοχίες, οι οποίες προκάλεσαν πολλά βάσανα στους κατοίκους της χώρας και έχουν αφήσει ανοιχτές πληγές στο σώμα της οικονομίας, αντί να ζητήσεις συγγνώμη, να τιμωρήσεις παραδειγματικά εκείνους που εισηγήθηκαν το πρόγραμμα και παρακολούθησαν από κοντά την πορεία του, αντί να χαλαρώσεις κάπως τις χειροπέδες που έχεις φορέσεις στο θύμα (δεν γίνεται λόγος για κάποιου είδους αποζημίωση γιατί θα δημιουργηθεί κακό προηγούμενο), συνεχίζεις να δίνεις συμβουλές και συστάσεις στις κυβερνήσεις, να ασκείς πιέσεις, να τις εκβιάζεις με την επιρροή που έχεις στα κέντρα όπου λαμβάνονται οι αποφάσεις και να τις εγκαλείς για απερισκεψία, επειδή δεν συμμορφώνονται στις υποδείξεις σου. Ακόμη χειρότερα, διακινείς μέσω φίλιων δυνάμεων στα ΜΜΕ σενάρια περί επικείμενης ζημιάς, αν η κυβέρνηση της χώρας δεν επιστρέψει γρήγορα στην κανονικότητα, τη δική σου κανονικότητα. Καταλάβατε, φαντάζομαι, ότι περί ΔΝΤ ο λόγος. Εντάξει, δεν χρειαζόταν και πολύ ψάξιμο.
Τούτη τη φορά όμως το ξεβράκωμα –περί αυτού πρόκειται– έγινε από έναν άλλο οργανισμό σωτηρίας που κι αυτός συμμετείχε στη... διάσωση της ταλαίπωρης χώρας μας. Για την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα πρόκειται. Μελέτη που εκπονήθηκε από ομάδα οικονομολόγων του ευρωσυστήματος και δημοσιοποιήθηκε από την ΕΚΤ χρεώνει στο ΔΝΤ τα εξής υπέροχα πράγματα:
  • υπεραισιόδοξες μακροοικονομικές παραδοχές,
  • υποεκτίμηση των υφεσιακών παρενεργειών,
  • υπερεκτίμηση της προσδοκώμενης απόδοσης των μεταρρυθμίσεων,
  • τεράστιο οικονομικό και κοινωνικό κόστος.
Τέτοια επιτυχία! Τόσο σωστές μαντεψιές για αυτά που επρόκειτο να συμβούν, ούτε η Γεωργία Βασιλειάδου στην «Καφετζού». Μένεις άλαλος με τις επιδόσεις των υποτίθεται καλύτερων εμπειρογνωμόνων του πλανήτη.
Στη μελέτη επισημαίνεται ότι, εννέα χρόνια μετά, αρκετές ανισορροπίες παραμένουν: το δημόσιο χρέος, που από 127% του ΑΕΠ το 2009, και παρά το κούρεμα της συμμετοχής του ιδιωτικού τομέα σε αυτό κατά 50%, βρίσκεται σήμερα κοντά στο 180% του ΑΕΠ. Η ανεργία, που παρότι έπεσε σημαντικά από το 27,5% συνεχίζει να είναι πολύ ψηλά, κοντά στο 17%. Τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια, που αυξήθηκαν απότομα και που παρά τη μείωσή τους, παραμένουν πάνω από το 40% των συνολικών χορηγήσεων των τραπεζών. Με μια λέξη, θρίαμβος.
Για να μη θυμώσετε, όμως, να ξέρετε πως ο υπεύθυνος του προγράμματος έφαγε την ποινή που του άξιζε: προήχθη. Ωστόσο, προκύπτει και το εξής ερώτημα: Η ΕΚΤ που τόσο καλά (τρόπος του λέγειν) μας τα λέει τώρα, τι έκανε τότε για να προλάβει το κακό; Διαφώνησε όταν έπρεπε; Κι αν διαφώνησε, που δεν το θυμάμαι, έπραξε κάτι; Εκ των υστέρων τιμητής; Πολύ βολικό. Για τις δικές της ευθύνες θα μας πει; Μήπως η ηγεσία της και τα επιτελεία της (τίγκα στα διδακτορικά οι ειδικοί της) χόρευαν όπως τους βαρούσε το ΔΝΤ;
Απαντήσεις μην περιμένετε. Να ευχηθούμε, την επόμενη φορά, αν χρειαστούμε τη συνδρομή τους, να αποτύχουν καλύτερα.
efsyn

Ομολογούν την κατάργηση του εφάπαξ



του Διονύση Τεμπονέρα*
Ηταν Χριστούγεννα του 2015. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ λίγο μετά τον περίφημο συμβιβασμό του Αυγούστου του ίδιου έτους διαπραγματεύεται στο Hilton με τους θεσμούς τους όρους του τρίτου Μνημονίου (Ν. 4336/2015). Η είδηση σκάει σαν βόμβα... Οι δανειστές ζητούν λίγο πριν από τις αρχές του νέου έτους την κατάργηση της εφάπαξ παροχής!
Ακολουθούν σκληρές διαπραγματεύσεις και η ηγεσία του υπουργείου Εργασίας επιτυγχάνει τη διατήρηση του θεσμού εν όψει της ψήφισης του νέου ασφαλιστικού νομοσχεδίου, που έμεινε μετά γνωστός ως νόμος Κατρούγκαλου (Ν. 4387/2016). Η εισφορά δε προκειμένου ο θεσμός του εφάπαξ να παραμείνει βιώσιμος καθορίζεται, στο πλαίσιο του νόμου, στο 4% του μισθού.
Από τότε πέρασαν σχεδόν 3,5 χρόνια, δημιουργήθηκε το ΕΤΕΑΕΠ, βγήκαμε τον Αύγουστο του 2018 από τα μνημόνια και το ασφαλιστικό σύστημα πήρε τον δρόμο του με τις γνωστές ανατροπές των τελευταίων ημερών.
Και ενώ η σύνταξη καθορίστηκε σε κύρια, επικουρική και εφάπαξ κατά τρόπο οριστικό, τους τελευταίους μήνες άρχισε, από τους κύκλους του υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων και συγκεκριμένα από τον υφυπουργό κ. Μηταράκη, να διαδίδεται ότι το εφάπαξ δεν έχει λόγο ύπαρξης (βλ. ανακοίνωση ΠΟΚΟΠΚ), ότι δεν είναι επαρκώς ανταποδοτικό και ότι θα πρέπει να επανεξεταστεί ο θεσμός ύστερα και από τις αποφάσεις του ΣτΕ (βλ. συνεδρίαση της αρμόδιας επιτροπής στη Βουλή για τον ορισμό του διοικητή του ΕΤΕΑΕΠ).
Την περασμένη Δευτέρα παραδόθηκε στον υφυπουργό το τελικό πόρισμα της επιτροπής «σοφών» για την ιδιωτικοποίηση της επικουρικής ασφάλισης. Και ενώ το κείμενο αναφέρεται σε επικουρική ασφάλιση και σύνταξη, ξαφνικά κάνει μια σαφή αναφορά στο εφάπαξ βοήθημα που πραγματικά εγείρει ερωτήματα.
Συγκεκριμένα, στο κεφάλαιο 3.8.1 αναφέρεται ρητά σε σχέση με τη σχεδιαζόμενη προκαταβολή επικουρικής σύνταξης… «Δεδομένου ότι στο νέο σύστημα θα χορηγείται στον δικαιούχο μόνο επικουρική σύνταξη και όχι εφάπαξ παροχή, τότε ενδεχομένως να πρέπει να γίνουν ειδικές προβλέψεις για τη δυνατότητα λήψης προκαταβολής επί του σωρευμένου ποσού με τη θεμελίωση του συνταξιοδοτικού δικαιώματος»!
Αυτή η... παραδοχή της αρμόδιας επιτροπής πραγματικά επιβεβαιώνει, αν μη τι άλλο, τη βούληση της κυβέρνησης να καταργήσει τον κλάδο του εφάπαξ.
Αυτό που κατάφερε να διασώσει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ σε περιόδους αυστηρού δημοσιονομικού και πολιτικού ελέγχου, επανέρχεται και ανοίγει όχι με την πίεση των δανειστών, αλλά με πρωτοβουλία της απαλλαγμένης από τη μέγκενη των μνημονίων κυβέρνησης της Ν.Δ.
Λογικό είναι, λοιπόν, να προκύπτουν ερωτήματα προς την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων:
1. Θα συνεχίσουν να καταβάλλονται τα εφάπαξ στο επίπεδο που αναμένουν οι τωρινοί εργαζόμενοι και σύντομα υποψήφιοι συνταξιούχοι ή μήπως το ΕΤΕΑΕΠ θα σταματήσει να εισπράττει εισφορές υπέρ εφάπαξ;
2. Αφού μόλις πριν από 3,5 χρόνια (Ν. 4387/2016) θεσπίστηκε το κεφαλαιοποιητικό σύστημα για τις εισφορές που καταβάλλονται από 1.1.2015 και μετά, δημιουργώντας δημοσιονομική ισορροπία, με την παράλληλη λειτουργία μηχανισμού πρόληψης ελλειμμάτων, ποιος λόγος επιβάλλει την κατάργηση του βοηθήματος από τη στιγμή που επιβαρύνεται μόνο ο ασφαλισμένος και άρα δεν συνεπάγεται μη μισθολογικό κόστος;
3. Από ποιον συλλογικό φορέα εκπροσώπησης των εργαζομένων τέθηκε το συγκεκριμένο ζήτημα και η συγκεκριμένη απαίτηση, αφού οι εργοδοτικές ενώσεις δεν νομιμοποιούνται να έχουν λόγο στο ζήτημα;
4. Υπάρχει αναλογιστική μελέτη που εξασφαλίζει την καταβολή των εφάπαξ βοηθημάτων για τα ώριμα δικαιώματα των προσεχών ετών;
5. Υπάρχει συγκεκριμένο σχέδιο είσπραξης των εισφορών υπέρ εφάπαξ με στοιχεία προαιρετικότητας ανάλογο με αυτό που προβλέπεται για την ιδιωτικοποίηση της επικουρικής σύνταξης; Δηλαδή, θα έχουμε ιδιωτικές εταιρείες που θα διαχειρίζονται τις αποταμιεύσεις των ασφαλισμένων και για τον κλάδο πρόνοιας;
Ο νομοθέτης έκρινε εδώ και πολλές δεκαετίες ότι πέρα από τις περιοδικές παροχές (συντάξεις) είναι σκόπιμη η διά νόμου επιβολή της συμπληρωματικής και υποχρεωτικής εισφοράς ώστε να υπάρξει ένα σημαντικό εφάπαξ βοήθημα, που θα ενισχύσει τους υποψήφιους συνταξιούχους όταν αποχωρήσουν από την εργασία τους.
Πρόκειται για έκφραση του κράτους πρόνοιας με σκοπό να σωρεύεται ένα κεφάλαιο αποτελούμενο από εισφορές μόνο του ασφαλισμένου, που είναι απαραίτητο στους απόμαχους της εργασίας προκειμένου να καλύψουν έκτακτες και απρόβλεπτες ανάγκες συνδεόμενες με το γήρας, την αναπηρία ή τον θάνατο.
Με ποιο δικαίωμα η επιτροπή θεώρησε δεδομένη μια τέτοια παραδοχή; Η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων οφείλει εξηγήσεις...
* Δικηγόρος-εργατολόγος, υποψήφιος δρ Νομικής Σχολής Αθηνών
efsyn

Οι επέτειοι, τα φωτοτυπικά και η «Υπολοχαγός Νατάσα»



«Μια υπόθεση κουρασμένη και κουραστική οι εθνικές επέτειοι»
του Παντελή Μπουκάλα
«Μια υπόθεση κουρασμένη και κουραστική οι εθνικές επέτειοι». Μάλλον μ’ αυτό το κλισέ θα βιαζόμασταν ν’ απαντήσουμε αν τύχαινε να ζητήσουν τη γνώμη μας σε κάποια δημοσκόπηση ή και στην παρέα, αν το ’φερνε η κουβέντα. Και θα ’χαμε δίκιο αδικώντας. Θα ’χαμε δίκιο αν στο μυαλό μας φέρναμε αποκλειστικά την υποδοχή και την αξιοποίηση των επετείων από όσους ηγεμονεύουν στον δημόσιο χώρο: το πολιτικό σύστημα, που υπάρχει αποκλειστικά ως πνιγηρά κομματικό, και τα μέσα ενημέρωσης.
Μιλάω κυρίως για τα γυάλινα ΜΜΕ. Από τα έντυπα, αρκετά συνεχίζουν να κάνουν τη δουλειά τους, όσο τους το επιτρέπει ο κομματισμός, που στενεύει το βλέμμα τους και μειώνει το βάθος των σελίδων τους. Οι εφημερίδες λοιπόν θα προσπαθήσουν να ετοιμάσουν ενδιαφέροντα αφιερώματα, θ’ ανοίξουν ένα-δυο βιβλία, μια και –το μόνο σίγουρο– δεν τα λέει όλα η βικιπαίδεια και δεν τα λέει πάντα σωστά, θα ζητήσουν τη συνδρομή ιστορικών, που έχουν κάτι ουσιωδέστερο να πουν από τους δημοσιογράφους, που το ’χουμε χούι να καμωνόμαστε τους πανεπιστήμονες. Θα εκμεταλλευτούν δηλαδή λίγο ή πολύ την ευκαιρία να δείξουν ότι μια στο τόσο μπορούν να ξεπεράσουν τα ασφυκτικά όρια που θέτει το ίδιο το όνομά τους, ν’ αφήσουν ένα χνάρι στο αύριο και το μεθαύριο.
Από τα γυάλινα ΜΜΕ, οφείλουμε να ξεχωρίσουμε την κρατική τηλεόραση, έστω κι αν ποτέ δεν έγινε όντως δημόσια, ούτε και πρόκειται να γίνει, παρά τις μονότονα επαναλαμβανόμενες υποσχέσεις. Η ΕΡΤ, με όλα τα στραβά και τ’ ανάποδά της, δείχνει να αντιλαμβάνεται πως η 28η Οκτωβρίου και η 25η Μαρτίου (αλλά και η 17η Νοεμβρίου, η Πρωτομαγιά, η 29η Μαΐου, η 8η Μαρτίου, το Πάσχα, όλες οι επέτειοι, οι γιορτές και οι αφιερωματικές Ημέρες) δεν αντιμετωπίζονται με τη μηχανή της ραθυμίας και της υπνωτιστικής συνήθειας. Απαιτούν κάτι παραπάνω σε ιδρώτα μυαλού, ώστε πράγματι να υπηρετηθεί ο σκοπός: ο εφοδιασμός της συλλογικής μνήμης και η καλλιέργεια της κοινωνικής ή εθνικής αυτογνωσίας. Ετσι φτιάχτηκε δεκαετία τη δεκαετία ένα πλούσιο αρχείο, που ίσως αποτελεί τον μοναδικό σοβαρό λόγο καύχησης της κρατικής τηλεόρασης.
Από τη δική τους πλευρά, οι ιδιωτικοί-εμπορικοί δίαυλοι, που γενικώς δεν μπορούν να περηφανεύονται για πολλά, δεν έχουν και κανέναν ειδικό λόγο καύχησης: η συμβολή τους στην αξιοποίηση των επετείων θα ήταν μηδενική, αν δεν υπήρχαν ελάχιστα ντοκιμαντέρ, που μάλλον το προσωπικό φιλότιμο και μεράκι μαρτυρούν παρά πιστοποιούν την υγεία των καναλικών αντανακλαστικών. Τρεις υποχρεώσεις ορίζει για την ιδιωτική τηλοψία το Σύνταγμα, με το άρθρο 15 (ισότητα, αντικειμενικότητα, ποιότητα), και οι τρεις περιφρονούνται εξακολουθητικά και αλαζονικά – αλλά και άνευ συνεπειών. Η υποχρέωση για παραγωγή ποιοτικού υλικού, όσον αφορά την αξιοποίηση των επετείων, γίνεται σεβαστή με τη χιλιοστή προβολή της «Υπολοχαγού Νατάσας» την 28η Οκτωβρίου και τη μυριοστή της «Μαντώς Μαυρογένους» την 25η Μαρτίου. Βεβαίως, στα πρωινάδικα και στα μεσημεριανάδικα οι παρουσιαστές και οι παρουσιάστριες θα εμφανιστούν επισημότερα ντυμένοι και θα δηλώσουν την εθνική τους υπερηφάνεια με ξέπνοο στόμφο, στις δε ειδήσεις θα δούμε τα συνήθη τρίλεπτα ενθουσιασμένα ρεπορτάζ για «τις κάθε χρόνο και περισσότερες ελληνικές σημαίες στα μπαλκόνια». Αλλά μέχρις εκεί. «Ωχ μωρέ τώρα...»
«Ωχ μωρέ τώρα...» θα πρέπει να λένε και στα επιτελεία των κομμάτων όταν πλησιάζει κάποια επέτειος. Πού να βρεις λέξεις που να μην τις έχεις ξαναπεί, για να ετοιμάσεις το «μήνυμα» ή το «διάγγελμα» του αρχηγού έτσι που να μην ηχεί ακριβώς όπως ήχησε και το περσινό και το προπέρσινο. Νά, λοιπόν, γιατί οι προκηρύξεις των κομμάτων για κάθε μέρα-ορόσημο, όσες διανέμονται σε συγκεντρώσεις και πορείες, σπάνια έχουν πάνω τους ημερομηνία: Ισχύουν διαχρονικώς, ή μάλλον ερήμην του χρόνου, όπως ο Λόγος του Θεού. Μπορείς ως εκ τούτου να τις ξανατυπώσεις. Να τυπώνεις τις ίδιες κι απαράλλαχτες κάθε χρόνο, είτε στην εποχή του πολύγραφου ζεις είτε του φωτοτυπικού είτε του ιδιωτικού εκτυπωτή που συνδέεται με τον υπολογιστή σου.
Θα το καταλάβουν οι πιστοί σου; Και; Πιστοί σου είναι, έχουν μάθει να συγχωρούν. Θα το καταλάβουν και οι αντίπαλοί σου; Και; Κι αυτοί τα ίδια κάνουν. Δικαιούται ο ραθυμών να κατηγορήσει τον ραθυμούντα; Οπότε αδιαφορείς παγερά και για τον ηλεκτρονικό μνημοδιεγέρτη των τελευταίων χρόνων, τα ακαταπόνητα ψαχτήρια του διαδικτύου. Κι ας μπορούν να σε ξεμπροστιάσουν με δυο-τρεις κινήσεις στο πληκτρολόγιο. Να φανερώσουν από την πρώτη στιγμή τη φωτοτυπημένη «βαθιά συγκίνησή» σου και να αποκαλύψουν τις ρηχές «πηγές» σου, μία όλη κι όλη, στην οποία και εξαντλείται η βιβλιογραφία σου: Ο συνήθης Μακρυγιάννης, που προσφέρει τον ύμνο τού «εμείς», πάντα βολικό για κάθε εγωλάτρη ή φατριαστή. Λίγοι άλλωστε απ’ όσους χρησιμοποιούν αυτόν τον ύμνο θυμούνται ή γνωρίζουν ότι τον αντλούν από απομνημονεύματα όπου κυριαρχεί το «εγώ», όπως συμβαίνει σχεδόν νομοτελειακά στα ενθυμήματα όλων των πρωταγωνιστών της μιας ή της άλλης εποχής.
Τι απομένει; Η προσπάθεια να «εκσυγχρονιστεί» το νόημα των επετείων, να συσχετιστεί με το παρόν έστω και με «συλλογισμούς» εξόφθαλμης αυθαιρεσίας ή και ελαφρότητας. Το παρελθόν, το ένα ή το άλλο μέγα Συμβάν, σύρεται βίαια στην κλίνη ενός Προκρούστη που παραδίδει μαθήματα Ιστορίας και μηρυκάζει πατερναλιστικές διδαχές, ενώ ο ίδιος είναι δραματικά και πεισματικά ανιστόρητος και τίποτε δεν έχει διδαχθεί από τον περασμένο χρόνο, ίσως και επειδή ουδέποτε τον επισκέφθηκε ως φιλόπονος και ανοιχτόμυαλος μελετητής. Οι κομματικοί συγγραφείς και οι λογογράφοι των αρχηγών τα ξέρουν όλα εξ επιφοιτήσεως. Είναι οι ιδιοκτήτες του Λόγου της Αληθείας. Ευτυχισμένοι άνθρωποι, δεν αμφιβάλλουν για τίποτε.
Ο «εκσυγχρονισμός» του 1940 φαίνεται πανεύκολος – δανείζεσαι το ΟΧΙ και το συνάπτεις με οτιδήποτε. Και του 1821 η «επικαιροποίηση» δεν προκαλεί προβλήματα, δεν γεννάει ουσιαστικό προβληματισμό δηλαδή. Αλλά και χιλιετίες αν απέχουμε από κάποιο μέγα Συμβάν, θα ζορίσουμε τα πράγματα ώσπου να έρθουν στα μέτρα μας. Νά, όπως έγινε με τη μάχη των Θερμοπυλών και τη ναυμαχία της Σαλαμίνας, που γιορτάζουμε τα 2.500 χρόνια τους με «σηματωρό και κήρυκα» την κ. Μαριάννα Βαρδινογιάννη, περίπου όπως θα γιορτάσουμε τα διακόσια χρόνια από την Επανάσταση με «σηματωρό και κήρυκα» την κ. Γιάννα Αγγελοπούλου. Τότε οι Ελληνες πολέμησαν τους Πέρσες, όχι πάντως όλοι οι Ελληνες, αφού ούτε σ’ εκείνη τη δεινή περίσταση ίσχυσε το στερεοτυπικά επαναλαμβανόμενο «όταν οι Ελληνες είναι ενωμένοι...»· ενωμένοι δεν ήταν ούτε το 1821 ούτε αμέσως μετά το ’40. Τώρα; Τώρα, είπε στο Ζάππειο ο πρωθυπουργός, στην έναρξη των εκδηλώσεων για τα 2.500 χρόνια, «οι προκλήσεις είναι διαφορετικές. Κύματα προσφύγων και οικονομικών μεταναστών πολιορκούν τις ευρωπαϊκές χώρες».
Ατυχέστατος ο συσχετισμός, η εξομοίωση των εισβολέων Περσών με τους «πολιορκητές» πρόσφυγες. Δεν παραμοιάζουν με πολεμικά σκάφη οι σαπιόβαρκές τους.

Social εναντίον media



Από τον "Ευαγγελισμό" στον "Joker" - Πώς τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σπάνε τη μιντιακή μονοκαλλιέργεια της κυβέρνησης
του Νίκου Λιονάκη
Τι συνδέει τον «Τζόκερ» με τον σταθμό του μετρό «Ευαγγελισμός»; Σε διάστημα ενός μήνα, από τις 20 Σεπτεμβρίου έως τις 20 Οκτωβρίου, υπήρξαν δύο γεγονότα που προκάλεσαν την εντονότατη αντίδραση των πολιτών. Αυτή αποτυπώθηκε κατά κόρον ως ανελέητη, καυστική, σκληρή ή και χιουμοριστική αποδόμηση των πρωταγωνιστών των «επεισοδίων» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και, σε αντίθεση με άλλες περιπτώσεις που θάφτηκαν από τα ΜΜΕ που στηρίζουν την κυβέρνηση, εξανάγκασαν και εκείνα και την κυβέρνηση να τα αναδείξουν σε πρώτο θέμα.
Πρώτον, οι αστυνομικές εισβολές σε αίθουσες και προσαγωγές στο τμήμα ανήλικων παιδιών που έβλεπαν την ταινία «Τζόκερ» και, εν συνεχεία, η φαρσοκωμωδία αλληλοκατηγοριών και μετάθεσης ευθυνών που ακολούθησε σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση μεταξύ των συναρμόδιων υπουργών. Δεύτερον, η κακοστημένη παράσταση με την οποία επιχειρήθηκε να αλλάξει ονομασία ο σταθμός του μετρό «Ευαγγελισμός» σε «Παύλος Μπακογιάννης» από τον σημερινό δήμαρχο Αθηναίων, την Ντ. Μπακογιάννη και γενικά την οικογένεια Μητσοτάκη.
Και στις δύο περιπτώσεις τα hastags πήραν φωτιά. Τα συμβάντα στάθηκε αδύνατον να υποβαθμιστούν από τους εμπλεκόμενους πολιτικούς. Το ότι οι ειδήσεις δεν παίζουν ένα θέμα δεν σημαίνει ότι αυτό δεν υπάρχει. Και άλλωστε ποιος τελικά παρακολουθεί ειδήσεις; Αστραπιαία από κινητά, τάμπλετ, υπολογιστές, από στόμα σε στόμα, από οθόνη σε οθόνη, από ανάρτηση σε ανάρτηση, ο κόσμος ευθυγραμμίστηκε και αποφάσισε ποιο είναι το πρώτο θέμα στη δική του ατζέντα.
Πρώτη φάση, άδεια για γεμάτα και υποβάθμιση
(Τζόκερ) Γίνεται καταγγελία στο υπ. Πολιτισμού, οι υπάλληλοι καλούν την Αστυνομία, η Αστυνομία μπαίνει στα σινεμά και σέρνει στα τμήματα ανήλικα παιδιά. Το Σάββατο δεν πήρε κανείς χαμπάρι, καλά πάμε, ας το ξανακάνουμε κι αύριο. Ποιος έκανε την καταγγελία; Μπήκαν ΕΚΑΜίτες σε σινεμά και τα έκαναν λίμπα. Όχι, ένας είχε διαφωνίες με τη σύζυγό του για το αν θα δει το παιδί τους το "Τζόκερ" και κάλεσε το «100» για να τους τιμωρήσει και τους δύο. Δεν έγινε και τίποτα. Έλα μωρέ, θα τσακώθηκαν για το ποδόσφαιρο. Όχι, δεν είναι αυτό, η αστυνομία εισέβαλε και σε δεύτερη αίθουσα και προσήγαγαν καμιά 17αριά παιδιά. Έλα μωρέ, θα τσακώθηκαν πάλι για το ποδόσφαιρο. Η υπουργός Πολιτισμού Λ. Μενδώνη δεν ξέρει τίποτα, αλλά, όταν μάθει, θα μάθουμε κι εμείς. Το Προστασίας του Πολίτη επιβεβαιώνει ότι κάτι έγινε, αλλά ό,τι έγινε, έγινε, γιατί έτσι γίνεται.
(Ευαγγελισμός) Σύμφωνα με ανακοίνωση της Αττικό Μετρό με πρωτοβουλία της εταιρείας θα μετονομαστούν οι σταθμοί «Ευαγγελισμός» σε «Παύλος Μπακογιάννης» και του Αγίου Δημητρίου σε «Αλέκος Παναγούλης». Θα μιλήσει ο ΠτΔ, θα παραστεί ο πρωθυπουργός. Αλλά πρώτα θα μετονομάσουμε τον “Ευαγγελισμό” γιατί αυτό μας νοιάζει και άσε που το άλλο ήδη λέγεται και “Αλέκος Παναγούλης”. (Το 1,40 στο εισιτήριο δεν αλλάζει). Ωραία πρωτοβουλία και προοδευτική, γιατί να έχουμε ονόματα αγίων στο μετρό; Οι σταθμοί συνδέονται με τοπωνύμια για να ξέρει ο άλλος πού να κατέβει. Ναι, αλλά είναι προοδευτική πρωτοβουλία και δεν αφορά μόνο τον “Ευαγγελισμό”, αλλά και τον Άγιο Δημήτριο. Μα ο Άγιος Δημήτριος ήδη λέγεται και “Παναγούλης” σε παρένθεση. Ναι, αλλά τώρα θα ’ναι σκέτος.
Δεύτερη φάση, η κοινωνική κατακραυγή εντείνεται
(Τζόκερ) Μας γυρνάνε στο ’50, επαναφέρουν τον νόμο κατά του τετιμποϊσμού, «τι ψηφίσατε ρε;».
(Ευαγγελισμός) Ονομάστε και το Μέγαρο Μουσικής «Ρίτα Σακελλαρίου».
Τρίτη φάση, ο ένας πετάει το μπαλάκι της ευθύνης στον άλλον
(Τζόκερ) Νεότερη είδηση. Η κ. Μενδώνη μίλησε με τον κ. Χρυσοχοΐδη και δεν φταίει η ίδια, δυο υπάλληλοι επέδειξαν «υπερβάλλοντα ζήλο» και τέλος πάντων η αστυνομία μπούκαρε και εμείς διαφωνούμε με αυτά. Ο κ. Χρυσοχοΐδης δεν έχει ιδέα και μάλιστα αποδοκιμάζει τόσο επιδεικτικά τη σκληρή καταστολή και τις αυθαιρεσίες του υπουργείου Πολιτισμού ώστε θα παραβεί τους νόμους και θα δει τον "Τζόκερ" με τον 15χρονο γιο του παρότι είναι καθημερινή και αύριο έχει σχολείο.
(Ευαγγελισμός) Ο δήμαρχος και η οικογένεια Μπακογιάννη θεωρούν πολύ τιμητική τη σκέψη του μετρό και το ευχαριστούν, αλλά δεν θα πάρουν, γιατί οι αντιδράσεις που περιμέναμε ότι μπορεί να υπάρξουν τελικά υπήρξαν και δεν θέλουμε να διχάζουμε τον κόσμο. Ταχιάος εδώ, ποια τιμητική πρόταση, δεν θα φορτωθώ εγώ τον μουτζούρη, «δεν μου ήρθε ξαφνικά θεία επιφοίτηση» να βαφτίσω “ο Σαλονικιός” τους σταθμούς του μετρό σας, «το θέμα έφτασε σ’ εμένα απολύτως ώριμο και σε πλήρη γνώση όσων η ανάμειξη είναι προφανής και άγγιζαν οι συνέπειες της απόφασης». Πηγές του Μαξίμου παραπέμπουν στις αποφάσεις της Αττικό Μετρό, με κυβερνητικά στελέχη να επισημαίνουν ότι δεν γνώριζε το πρωθυπουργικό γραφείο τις προθέσεις της εταιρείας.
Τέταρτη φάση: Το θέμα έχει πάρει διαστάσεις φιάσκου, οι αποδοκιμασίες μεγαλώνουν
(Τζόκερ) Μας γυρνάτε στο ’50, εφαρμόζετε νόμο του Μεταξά. Το υπουργείο Πολιτισμού είχε στείλει χαρτί δυο εβδομάδες νωρίτερα στα σινεμά να μην δουν ανήλικοι τον “Τζόκερ”, οπότε οι υπάλληλοι υπερέβαλαν, αλλά κινούνταν πάνω σε μια γραμμή.
(Ευαγγελισμός) Τι ειν’ αυτά, ρε;
Πέμπτη φάση: Φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ
(Τζόκερ) Όχι, ο νόμος που έστειλε την αστυνομία είναι του Ραγκούση. Μα δεν είναι του Ραγκούση. Και οι υπάλληλοι του Πολιτισμού είναι «συριζαίες». Μα δεν είναι «συριζαίες». Εντάξει, πέσαμε θύματα παραπληροφόρησης, λυπούμαστε που επαναπαυθήκαμε στις δηλώσεις Μπογδάνου, αλλά τι να κάναμε, συνήθως ό,τι λέει ισχύει.
(Ευαγγελισμός) Τα ΝΕΑ είναι ότι η μετονομασία του “Ευαγγελισμού” ήταν ώριμη γιατί το ’χαν κανονίσει ο Σπίρτζης και ο Πιτσιόρλας απ’ όταν ήταν κυβέρνηση ο Τσίπρας...
Αναγκάστηκαν να ασχοληθούν
Γιατί όμως ΜΜΕ και κυβέρνηση αναγκάστηκαν σε αναδίπλωση και στα δύο αυτά θέματα;
Λόγω της εκτεταμένης κατακραυγής στο Διαδίκτυο; Και άλλα γεγονότα, ακόμα πιο σημαντικά απ’ τη μετονομασία του «Ευαγγελισμού», έχουν προκαλέσει έντονη κοινωνική αντίδραση, ωστόσο η κυβέρνηση τα έχει προσπεράσει και τα ΜΜΕ τα έχουν θάψει.
Όμως η κοινωνική αποδοκιμασία σε αυτά τα δύο εξανάγκασε τους πολιτικούς πρωταγωνιστές και τα ΜΜΕ που στηρίζουν την κυβέρνηση όχι μόνο να ασχοληθούν, αλλά και να τα αναδείξουν σε πρώτο θέμα. Ακόμα και αν το έκαναν συρόμενοι από την ανάγκη να απαντήσουν στην κατακραυγή, να κάνουν damage control, να περιορίσουν τη ζημιά, να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, να πετάξουν την ευθύνη για το φιάσκο ο ένας στον άλλον, να διαχυθεί το πολιτικό κόστος και, τελικά, να αποφανθούν ότι «φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ».
Γιατί λοιπόν η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ ένιωσαν την ανάγκη να λογοδοτήσουν και απέναντι σε ποιον;
Κανείς προοδευτικός πολίτης δεν θα μπορούσε να δικαιολογήσει το να εισβάλει η αστυνομία στο σινεμά επειδή οι δεκαπεντάχρονοι βλέπουν μια ταινία με τους φίλους τους ή με τους γονείς τους, είτε το ορίζει ένας νόμος είτε όχι. Αντίθετα η κυβέρνηση θα περίμενε ότι το συντηρητικό κομμάτι της κοινωνίας, πόσο μάλλον το υπερσυντηρητικό, θα χαιρέτιζε τη νέα προσπάθειά της να επιβάλει «ηρεμία, τάξη και ασφάλεια».
Άλλωστε ο νεοσυντηρητισμός στην Ελλάδα μετά από δέκα χρόνια Μνημονίων και λιτότητας δεν είναι μυστικό. Πάνω σε αυτόν έχει στηθεί όλο το ιδεολογικό και πολιτικό αφήγημα της σημερινής κυβέρνησης και χθεσινής αντιπολίτευσης. Γι’ αυτό κράτησαν όλοι στάση αναμονής, ώσπου να δουν πού θα κάτσει η μπίλια.
Όμως αυτό που δεν περίμενε η κυβέρνηση είναι ότι απέναντί της θα έβλεπε να στέκονται και άνθρωποι που τη στηρίζουν ή που δεν στηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλήθεια, εάν δεν είχε σηκωθεί αυτός ο ορυμαγδός επικρίσεων, οι δυο υπουργοί θα αποστασιοποιούνταν από το γεγονός;
Λογάριαζε χωρίς... τον Χίτσκοκ και τη μεσαία τάξη
«Νομίζω ότι στον καθένα αρέσει ένα καλό έγκλημα, με την προϋπόθεση ότι δεν είναι το θύμα» είχε αποφανθεί ο μετρ του κινηματογραφικού σασπένς Άλφρεντ Χίτσκοκ. Παραφράζοντας τον μεγάλο Βρετανό σκηνοθέτη, θα μπορούσε κάποιος να πει ότι κανένας πολίτης δεν θα ήθελε να βρεθεί στο επίκεντρο του σασπένς ως αντικείμενο θεάματος για τους υπόλοιπους.
Η κυβέρνηση, μέσα από τη γενίκευση και τη βαθιά εμπέδωση του δόγματος «Τάξη και Ασφάλεια» που επιχειρεί να επιβάλει, φτάνει στο σημείο να κάνει τη μεσαία τάξη να αισθάνεται ότι ακόμα και η δική της καθημερινότητα μπορεί να διασαλευθεί από τον «υπερβάλλοντα ζήλο» της, δηλαδή κάποιου λειτουργού ή της αστυνομίας που λειτουργούν με κατευθυντήριες γραμμές και οδηγίες. Ακόμα και στις πιο απλές καθημερινές εκφάνσεις της, όπως η βόλτα του γονιού με το παιδί του στον κινηματογράφο το σαββατοκύριακο. Ή όπως λέει μια παροιμία: «Ο νοικοκύρης θρέφει το γουρούνι κι ο νοικοκύρης το σκοτώνει».
Έτσι η μεσαία τάξη μπορεί να ανέχεται τις εισβολές στα Εξάρχεια, αλλά δεν μπορεί να δεχτεί την εισβολή στην κοινή λογική της καθημερινότητάς της. Η μεσαία τάξη, αυτή που έδωσε τις εκλογές στον Κυρ. Μητσοτάκη, είναι αχανής, δύσκολα προσδιορίσιμη, με ευέλικτα χαρακτηριστικά. Η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία της μεσαίας τάξης του φιλελεύθερου Κέντρου, αυτή που αξιολογεί χωρίς ιδεολογικά και κομματικά κριτήρια, είχε λοιπόν διαφορετική άποψη από αυτήν της κυβέρνησης για τις επεμβάσεις.
Υπεράνω όλων το... φιλελεύθερο προφίλ Μητσοτάκη
Ο Κυρ. Μητσοτάκης σε αυτή την τάξη θέλει να απευθύνεται πολιτικά. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι στο τελευταίο μπρίφινγκ, όταν ρωτήθηκε για την υπόθεση “Τζόκερ”, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δεν είπε αν καταδικάζει ή όχι το γεγονός, δεν προσπάθησε να αποστασιοποιηθεί ως απλώς είπε ότι υπάρχει ο νόμος και είναι θέμα της Βουλής αν θα τον αλλάξει.
Αντίθετα ξεκίνησε την απάντηση του, κατηγορώντας τον ΣΥΡΙΖΑ για επανάληψη της προσπάθειας «να κατασκευάσει ένα προφίλ νεοφιλελεύθερο, αναχρονιστικό και σε ορισμένες περιπτώσεις ακροδεξιό» για τη Ν.Δ. και τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Πρόσθεσε ότι «όλη αυτή η προσπάθεια κατέρρευσε το βράδυ των εκλογών της 7ης Ιουλίου. Οι πολίτες έδωσαν ισχυρή αυτοδυναμία, με ένα ποσοστό 40%, στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Εμπιστεύονται τον Κυριάκο Μητσοτάκη, που ηγείται ενός κεντροδεξιού λαϊκού κόμματος, όπως η Νέα Δημοκρατία, που αγκαλιάζει όλους τους προοδευτικούς πολίτες».
Με αυτόν τον τρόπο ο Στ. Πέτσας αποκάλυψε ότι αυτός είναι ο μεγάλος φόβος της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού. Να μην τσαλακωθεί το «φιλελεύθερο» προφίλ του Κυρ. Μητσοτάκη, αυτό με το οποίο θέλει να απευθύνεται στην πλειονότητα της κοινωνίας, καθώς, ενώ βλέπει τον συντηρητισμό να κερδίζει έδαφος, γνωρίζει ότι δεν είναι πλειοψηφικός. Εξ ου και στην κυβέρνηση φρόντισε να εντάξει και πρόσωπα από τον «κεντροαριστερό χώρο», όπως οι δύο πρωταγωνιστές Χρυσοχοΐδης - Μενδώνη, ακόμα κι αν έπρεπε να τους τοποθετήσει δίπλα σε υπουργούς όπως οι Άδ. Γεωργιάδης και Μ. Βορίδης.
Απέναντι σε αυτόν τον κόσμο η κυβέρνηση ένιωσε την ανάγκη να λογοδοτήσει.
Η περίπτωση του “Ευαγγελισμού” είναι διαφορετική, όμως ο πυρήνας των αντιδράσεων δεν διαφέρει και τόσο. Προτού καν γίνει γνωστό το επικοινωνιακό παιχνίδι που στήθηκε (ποιος έκανε την πρόταση μετονομασίας), ο κόσμος ήδη είχε αντιληφθεί ότι κάτι οικείο και δημόσιο, κάτι δικό του, δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως ιδιοκτησία των κινήτρων μιας οικογένειας, ανεξάρτητα από το εάν ο σκοπός είναι εύλογος ή όχι.
Τόσο η περίπτωση του «Τζόκερ» όσο και του “Ευαγγελισμού”, είναι ζητήματα που ναι μεν έχουν πολιτική προέκταση και μπορούν εύκολα να αποτελέσουν αντικείμενο ιδεολογικής σύγκρουσης, όμως είναι θέματα που αντικειμενικά θυμώνουν οποιονδήποτε, ανεξαρτήτως πολιτικής θέσης, γιατί αντικειμενικά και αυθόρμητα, χωρίς να χρειάζεται καμία πολιτική επιχειρηματολογία, εγείρουν το συναίσθημα της αδικίας ή ακόμα και της κοροϊδίας. Λιγότερο μπορεί κάποιος να θυμώσει με τα ίδια τα συμβάντα και περισσότερο με την εξόφθαλμη προσπάθεια να τον εξαπατήσουν.
αυγη