Εργασιακή γαλέρα

Συντάκτης: Ευάγγελος Αυδίκος *

Μπορώ να κατανοήσω -όχι να δικαιολογήσω- τις περικοπές στα δημοσιονομικά, όταν η οικονομία μπατάρει επικίνδυνα. Ξέρω πως οι κατέχοντες τον πλούτο είναι ανεύθυνοι.

Ενδιαφέρονται αποκλειστικά και μόνο για την αύξηση των τραπεζικών τους λογαριασμών. Ξέρω πως η εκδήλωση κοινωνικής ευαισθησίας και αλληλεγγύης, για αρκετούς, υπήρξε ένα μέσο για φορολογικές εκπτώσεις. Ελάχιστοι είναι εκείνοι που είχαν ως αφετηρία την ανάγκη για κοινωνική συνοχή.

Τρανή επιβεβαίωση αυτής της συμπεριφοράς είναι η παγερή αδιαφορία για τη βαρβαρότητα της κρίσης. Απόντες από τη φτώχεια. Τη δυστυχία. Τον πόνο. Την απελπισία. Μοναδική τους έγνοια να σώσουν το τομάρι τους. Επινοώντας τρόπους να βγάλουν έξω τα χρήματά τους.

Να τα κρύψουν σε διάφορες παραδεισένιες, γι’ αυτούς, τρύπες. Είναι αυτοί που υποκριτικά θρηνούν για την ανέχεια. Που συμμετέχουν σε διάφορα bazaars. Υφος περίλυπο, φορτισμένος συναισθηματικά λόγος. Είναι η μάσκα του νεοφιλελευθερισμού, που γνωρίζει πολύ καλά την τέχνη του αλληθωρισμού.

Χιλιοειπωμένα πράγματα. Ομως, η ειδησεογραφία δεν εξαντλείται. Μ’ όλο που αυτή τη φορά η είδηση πέρασε απαρατήρητη από τα περισσότερα ΜΜΕ, τα οποία διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους, κατά τα άλλα, για την κοινωνική αναλγησία. Ουδείς αμφιβάλλει πως η ευαισθησία τους, για τα πιο πολλά, είναι επιλεκτική.

Την ώρα που όλα τα Μέσα Ενημέρωσης είχαν ενθουσιώδη αφιερώματα, με αφορμή την Ημέρα της Γυναίκας, σιώπησαν όλα -εξαίρεση η «Εφ.Συν.»: στέλεχος της προηγούμενης κυβέρνησης που εξαπολύει μύδρους εναντίον της κοινωνικής αδικίας συνέβαλε στη δημιουργία δεσμών εργασιακής δουλείας.

Προφανώς, η δικαιοσύνη θα αποφανθεί για την ενοχή του συγκεκριμένου στελέχους. Δεν χρειαζόμαστε, ωστόσο, δικαστικές αποφάσεις για να διαπιστώσουμε το προφανές.

Δημιουργούνται συνθήκες γαλέρας. Παλιότερα, ήταν μεμονωμένες αυτές οι ενέργειες. Υπήρχαν διακριτά γνωρίσματα ενός κοινωνικού κράτους.

Και βασικό στοιχείο αυτής της αντίληψης ήταν ο σεβασμός των εργασιακών δικαιωμάτων. Ο εργαζόμενος ένιωθε να ορίζει το κορμί του. Τη ζωή του. Το μέλλον των παιδιών του. Την αξιοπρέπειά του.

Στις μέρες μας οδεύουμε προς έναν εργασιακό Μεσαίωνα. Αναβιώνουν συνθήκες δουλείας. Χαλκεύονται δεσμά εξάρτησης από εταιρείες που εκμεταλλεύονται την έρημο της ανεργίας και της αβεβαιότητας. Επιχειρείται η πολλαπλή συντριβή του εργαζόμενου. Κοινωνική, ψυχολογική.

Αναβιώνουν συνθήκες δουλείας. Ο νεοφιλελευθερισμός επιδιώκει την ανασύσταση ενός καθεστώτος νεο-δουλείας. Χρειάζεται εξαθλιωμένους εργαζομένους. Πρωτίστως, έχει ανάγκη από φοβισμένους πολίτες. Που θα γνωρίζουν πως τίποτε δεν είναι δεδομένο. Τίποτε δεν του ανήκει...

Που θα δοξολογούν όσους επιτρέπουν να σιτίζεται με τα ελάχιστα ψιχία. Δεσμά εργασιακής δουλείας, λοιπόν. Είναι η χειρότερη μορφή εξαθλίωσης.

* καθηγητής Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

efsyn