Κι αν στη ζωή πήραν μηδέν τα φταίει μια μασέλα...

Στην κυβέρνηση δεν είναι μόνο, τρόπον τινά, άριστοι, είναι κι άπαικτοι. Πώς να αντικρούσεις, χωρίς να τρελαθείς, μία εξουσία που τη μία ημέρα χρησιμοποιεί το χ επιχείρημα και την επόμενη το ακριβώς αντίθετό του σαν να μην συμβαίνει τίποτα;

 

Οι αθεόφοβοι έφτασαν στο σημείο, ύστερα από ένα χρόνο καραντίνας με λίγες εξαιρέσεις, να μας πουν πως τα κρούσματα εκτοξεύτηκαν γιατί μείναμε σπίτι μας λόγω "Μήδειας"! Δεν τους έχει περάσει δε καν από το μυαλό πως ανάγκη για ξέσκασμα δεν έχει μόνο ο Μωυσής, ώστε να μπορεί να πετάγεται από το Λυκαβηττό στην Πάρνηθα ή στην Ικαρία, αλλά και οι υπήκοοί του, οι οποίοι όσο καλυτερεύει ο καιρός θα γίνεται όλο και δυσκολότερο να τους πείθεις να μένουν στα σπίτια τους γιατί εσύ δεν κάνεις μαζικά δωρεάν τεστ, μαζική ιχνηλάτηση και δεν έχεις πάρει μέτρα σε εστίες μαζικής μετάδοσης όπως οι εργασιακοί χώροι και τα μέσα μαζικής μεταφοράς...

Κι όσο η κυβερνητική αποτυχία- που, για να είμαστε δίκαιοι, είναι αποτυχία σχεδόν σύμπασας της καπιταλιστικής Δύσης- στη διαχείριση της πανδημίας θα γίνεται όλο και πιο αντιληπτή στο πόπολο τόσο θα συνδυάζεται με ενισχυμένες δόσεις αστυνομοκρατίας κι αυταρχικότητας. Όσα έγιναν στο ΑΠΘ στις αρχές τής εβδομάδας ή η εκδικητικότητα απέναντι στον Κουφοντίνα μπορεί να ξενίζουν κάποιον που επισκέπτεται για πρώτη φορά τη χώρα μας, αλλά κι όσους δεν έχουν βρεθεί στην Ψωροκώσταινα τον τελευταίο ενάμισι χρόνο τού ορμπανικού νεοφιλελευθερισμού, ωστόσο δεν αιφνιδίασε όσους ξέρουμε τι μας έχουν προετοιμάσει για μετά... 

Αυτή η κυβέρνηση κι αυτός ο πρωθυπουργός μέσα στην απόλυτη χυδαιότητά τους έχουν αναγάγει ακόμα και το στοιχειώδη σεβασμό στην ακαδημαϊκή ελευθερία και στο δικαίωμα στη ζωή σε δημοσκοπικό εύρημα. Αφού η αδαής πλειοψηφία μέσα από καλοστημένα ερωτήματα επιθυμεί μπάτσους στα ΑΕΙ και τον θάνατο ενός τρομοκράτη ας της δώσουμε όσο αίμα γουστάρει για να ξεχάσει ότι πίσω από την "αντρίλα" των κλομπ τής γαμάμε το μέλλον...

Δεν χρειαζόμαστε διεθνείς έρευνες που υποβαθμίζουν την Ελλάδα σε ζητήματα σεβασμού τής δημοκρατίας και των ελευθεριών των πολιτών προκειμένου να επιβεβαιώσουμε αυτό που μας λένε και οι πέντε αισθήσεις μας. Ούτε υποβαθμίζω την αξία πανεπιστημιακών σπουδών στο Κολάμπια κι άλλα εγνωσμένα πανεπιστήμια του εξωτερικού, πτυχία των οποίων κατέχουν ο πρωθυπουργός, πολλοί υπουργοί του κι επιστήμονες που τον συμβουλεύουν. 

Στο θεό, όμως, που πιστεύετε, αν ύστερα από ένα χρόνο η απάντηση στην πανδημία είναι σχεδόν αποκλειστικώς η καραντίνα, με την ελπίδα που μέχρι στιγμής δεν ευοδώνεται οι εμβολιασμοί να προχωρήσουν το δυνατό γρηγορότερα, τι χρεία έχουμε των καλοσπουδασμένων ειδικών, ιδίως όταν αυτοί βλέπουν χρήμα κι εξουσία κι αφηνιάζουν; Θα ήταν πιο πειστικοί ότι ενδιαφέρονται για το καλό τής κοινωνικής πλειοψηφίας αν παρίσταναν τους απόφοιτους δημοτικού... 

τρυπιο ευρω 

Γεια σου ρε δασκάλα, γεια σου καπετάνισσα!..

του Απόστολου Λυκεσά

Οι καθηγητές που οραματίζονται, που θέλουν να έχουν καρφιτσωμένους στην καρδιά τους οι φοιτητές όλου του κόσμου αποτυπώθηκαν σε μια εικόνα, όταν προχθές κατά την έφοδο των ΜΑΤ στον χώρο.. της Πρυτανείας η καθηγήτρια Κωνσταντίνα Ριτσάτου αγκάλιασε για να προστατέψει τον μισόγυμνο φοιτητή που οι αστυνομικοί έσερναν στα τσιμέντα.

Και οι φοιτητές της, σημερινοί και παλιότεροι, αλλά και όσοι δεν τη γνώρισαν σε κάποιο αμφιθέατρο, της αντιγύρισαν τη συμπαράσταση με τον συγκλονιστικό χαιρετισμό: «Γεια σου ρε δασκάλα, γεια σου καπετάνισσα. Οh captain! My captain!».
Στον Μυστικό Κύκλο των Χαμένων... Καθηγητών η κυρία Ριτσάτου, καθηγήτρια Ιστορίας του Θεάτρου, με απέχθεια στη δημοσιότητα, τους κάθε είδους βεντετισμούς, κλήθηκε τώρα να διαχειριστεί και την αμηχανία της μπροστά σε μηνύματα όπως αυτό του Τμήματός της: «Κυρία Ριτσάτου, σας ευχαριστούμε για το σημερινό μάθημα...».
«Μου δίνουν χαρά οι παλιοί μου και οι σημερινοί φοιτητές που μου τηλεφωνούν ή μου γράφουν, χαίρομαι μόνο γιατί όλο τούτο λειτουργεί ως παράδειγμα» λέει στην «Εφ.Συν.», σημειώνοντας πως «με συγκινούν όλοι τους, τούτη η ανάδραση είναι αφορμή και για αναστοχασμό, για όσα είπαμε, για όσα θέλουμε να πούμε ο ένας στον άλλον, είναι μάθημα, το μάθημα και οι στόχοι του, να μην κατεβάζουμε ποτέ και για κανένα λόγο τον πήχη, και να διδάσκουμε επιπλέον, όσο μπορούμε, με το ήθος μας.
Υπογραμμίζω μόνο, μακάρι να μην είχαμε ζήσει όσα έγιναν προχθές, να μη χρειαζόταν να μπω κι εγώ στο “κάδρο”, να μην είχα τούτη τη δημοσιότητα, διότι με ξεπερνά, διότι ο βεντετισμός κάνει κακό και στο θέατρο, πόσο μάλιστα στους ανθρώπους του Πανεπιστημίου».
Πώς βρέθηκε εκεί; «Πήγαμε με τον άνδρα μου (τον καθηγητή του Πολυτεχνείου Χρίστο Ταξιλτάρη) στην Πρυτανεία γιατί μάθαμε ότι μπήκανε τα ΜΑΤ, μας κάλεσαν τα παιδιά για βοήθεια, δεν μπορούσαμε να αρνηθούμε. Πήγαμε για να περιφρουρήσουμε τον χώρο μας και αυτό που είδαμε ήταν σοκαριστικό. Ξέρετε, κατάγομαι από την ταπεινή αλλά περήφανη Κρήτη κι όταν πάτησα πρώτη φορά μέσα στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο για να διδάξω ως καθηγήτρια ήμουν βαθιά συγκινημένη και χαρούμενη, ένιωθα ότι πετάω κυριολεκτικά, γιατί βρισκόμουν μέσα σε τούτο τον χώρο τον γεμάτο ιστορία και ζωή.

Χθες, όμως, άρχισαν να τρέχουν τα μάτια μου, έκλαιγα, όχι από τα δακρυγόνα, αλλά γιατί είδα τον στρατό των ένστολων που είχαν γεμίσει τον χώρο και δεν αναγνώριζα καθόλου το σπίτι μας, δεν αναγνώριζα τα κτίρια, τα γρασίδια...».

Και τι σκέφτεται μία μέρα μετά; «Λέω πρώτα ότι ευτυχώς ο φοιτητής δεν χτυπήθηκε σοβαρά και, δεύτερο, αυτές οι σκηνές δεν έπρεπε να είχαν συμβεί, δεν έπρεπε με τίποτα ένας φοιτητής να είναι στο χώμα, να τον χτυπούν και να πρέπει να σπεύσει μια καθηγήτρια να τον προστατεύσει. Ηταν φριχτές, ήταν εφιαλτικές οι στιγμές. Οι πρυτάνεις δυστυχώς δεν έκαναν τη δουλειά τους, δεν προστάτεψαν το σπίτι τους.
Δεν θέλουμε να γεμίζουμε πόνο και οργή όταν μπαίνουμε στο σπίτι μας, στο Πανεπιστήμιο. Θέλουμε να μοιράζουμε τα πνευματικά αγαθά, να προωθούμε την έρευνα και τη σκέψη, οπότε θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να μην έχουμε τα Πανεπιστήμιά μας σε αυτή τη μορφή που θέλουν να επιβάλουν, γι’ αυτό και είμαστε δίπλα στους φοιτητές μας που τους έχουμε χάσει έναν και πλέον χρόνο τώρα λόγω της πανδημίας. Θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να μην έχουμε το Πανεπιστήμιο σε τούτη την κατάσταση, θα αγωνιστούμε για να καταργηθεί αυτός ο νόμος, να μην εφαρμοστεί ποτέ»...

efsyn

Πες μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι...

Η Μενδώνη προς το παρόν δεν θέλει να γίνει Ιφιγένεια και να θυσιαστεί για χάρη του. Κι η αλήθεια είναι ότι ο Κυριάκος ως προσωπικότητα δεν σε εμπνέει για να θυσιαστείς για χάρη του

του Ορέστη Μεταξά

Ποιος πιστεύει ότι τον Δημήτρη Λιγνάδη τον διόρισε καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου η κυρία Μενδώνη; Εάν το είχε κάνει θα την είχε φάει μαύρο φίδι. Οι πύλες της κολάσεως θα είχαν ανοίξει για να την καταπιούν. Όμως δεν τον διόρισε αυτή. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης τον διόρισε.

Και φτάσαμε στον σημερινό τραγέλαφο. Να μην ξέρουν πως θα τον καλύψουν. Αφού η κυρία Μενδώνη προς το παρόν δεν θέλει να γίνει Ιφιγένεια και να θυσιαστεί για χάρη του. Κι η αλήθεια είναι ότι ο Κυριάκος ως προσωπικότητα δεν σε εμπνέει για να θυσιαστείς για χάρη του.

Τόσους δημοσιογράφους είχε δίπλα του, τόσους επικοινωνιολόγους διαστρεβλωτές της κοινής γνώμης, τόσους γκαλοπατζήδες και κανένας δεν του σφύριξε κάτι, για το «παράξενο» παρελθόν του  Δημήτρη Λιγνάδη; Για την προϊστορία που υπήρχε. Εκτός και αν κάτι του είπαν αλλά δεν έδωσε σημασία. Ή ήδη το γνώριζε και πάλι δεν έδωσε σημασία.

Τελικά τρεις άνθρωποι δεν γνώριζαν: O Κυριάκος Μητσοτάκης, η κυρία Μενδώνη και ο γλωσσαμύντορας κύριος Μπαμπινιώτης. Για τον κύριο Μπαμπινιώτη είναι σημαντικότερο ζήτημα το να μιλάμε σωστά Ελληνικά και να λέμε το fast food ταχυφαγείο, από κάποιες «θολές» εικόνες  του παρελθόντος στο Αρσάκειο.

Και μετά απ΄όλα αυτά αρχίζει η προσπάθεια του ξεπλύματος. Το πλυντήριο. Η μετατόπιση ευθυνών. Ένοχοι είναι τα θύματα. Όμως όταν πλύνεις τα ρούχα με βρώμικο νερό τα ρούχα γίνονται ακόμα πιο βρώμικα. Η απορία της κυρίας Ιωάννας Μάνδρου σπαράζει τις καρδιές μας: «Τα παιδιά αυτά που βρισκόντουσαν σε ένα σπίτι και ξενυχτάμε και υφίσταντο αυτά που υφίσταντο, μάνα και πατέρα δεν είχανε;» Η κυρία Ιωάννα ήρθε από άλλον γαλαξία. Από εξωγήινο πολιτισμό. Από την χώρα των UFO και των Extra-Terrestrial. Δεν γνωρίζει τι συμβαίνει στις ανθρώπινες κοινωνίες. Είναι συγκινητική η αθωότητα και η αφέλεια της...

Κυρία Ιωάννα, δυστυχώς υπάρχουν οικογένειες που δεν είναι σε θέση να στηρίξουν τα παιδιά τους. Συνήθως είναι απόλυτα φτωχές, απόλυτα αμόρφωτες, διαλυμένες θα τις λέγαμε. Για πολλούς και διάφορους κοινωνικούς και ψυχολογικούς  λόγους. Οι γονείς αυτοί δεν είναι σε θέση να στηρίξουν ούτε τον εαυτό τους, πόσο μάλλον τα παιδιά τους. Και τα παιδιά αυτά είναι έρμαια της τύχης τους και του καθενός. Κυρία Ιωάννα εάν διαβάσετε το βιβλίο του Πάνου Λάμπρου «Στην χώρα των κλουβιών»,που αναφέρεται  στην κατάσταση των ελληνικών φυλακών, ίσως λυθεί η απορία σας για αυτά τα παιδιά.

Αξιοσημείωτη είναι επίσης η παρέμβαση της κυρίας Αρβελέρ υπέρ της κυρίας Μενδώνη. 

«Πού, λοιπόν, στηρίζεται το δήθεν λαϊκό αίτημα παραίτησης της κυρίας Λίνας Μενδώνη, της υπουργού Πολιτισμού που ασκεί, κατά τη γνώμη μου, επαρκώς και επιτυχώς το πολυσχιδές έργο της;». Η κυρία Αρβελέρ έχει επί της ουσίας δίκιο. Γιατί να παραιτηθεί η κυρία Μενδώνη;  Δεν διόρισε αυτή τον Δημήτρη Λιγνάδη. Κατ’ εντολή του Μητσοτάκη άλλαξε ο σχετικός νόμος και έγινε ο διορισμός. Γιατί να λουστεί η κυρία Μενδώνη τις επιλογές του Μητσοτάκη;

Το επιτελικό κράτος μπάζει από παντού. Το γνωρίζαμε. Όμως αποδεικνύεται ότι είναι και απολύτως ανήθικο. Επειδή είναι απολύτως ανήθικο, δεν έχει καμία αναστολή στο να χρησιμοποιεί ανήθικες μεθόδους επιβίωσης. Ανήθικους αντιπερισπασμούς.  

Τα ΜΑΤ εναντίον των φοιτητών στο ΑΠΘ ήταν πολιτικός αντιπερισπασμός. Έχουμε κουραστεί τον τελευταίο καιρό να βλέπουμε φοιτητές, νέους ανθρώπους ξεγυμνωμένους στο έδαφος να τους φοράν χειροπέδες κι από πάνω τα Ρόμποκοπ του Χρυσοχοΐδη.
Ο Μητσοτάκης θεωρεί ότι με την βία και το ξύλο μπορεί να κυβερνήσει. Και με τις ακροδεξιές αναρτήσεις του πρώην  στενού συνεργάτη του Μακάβριου Λαζαρίδη: «Πραγματικότητα είναι ότι τον κίναιδο και παιδεραστή Άρη Βελουχιώτη τον είχαν υπουργοί του @syriza_gr στα γραφεία τους!»

Σ’ όλο αυτό το ζοφερό κλίμα, ίσως κι ο θάνατος  του Κουφοντίνα να ήταν μια κάποια λύσις για την κυβέρνηση. Θα κυκλοφορεί ο Μητσοτάκης μ’ένα νεκρό και θα μαζεύει ακροδεξιές ψήφους. Και θα κατηγορεί την αντιπολίτευση. ότι είναι οπαδοί της 17Ν.

Η νέα κανονικότητα είναι εδώ. Το βεβαιώνει η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΉ, το www.protagon.gr, ο Πρετεντέρης και ο Καμπουράκης. Ας την απολαύσουμε πριν την χάσουμε.

κουτι πανδωρας

Οι Δυο Κληρονομιές

Τυχόν θάνατος του Δημήτρη Κουφοντίνα θα είναι σημείο τομής -ένα ακόμα θα πει κανείς- για την Ελληνική Δημοκρατία. Αυτό είναι τόσο προφανές, που το μόνο ερώτημα που προκύπτει, δεν είναι αν δεν το βλέπουν στην Κυβέρνηση, αλλά γιατί άραγε να το επιδιώκουν; Επειδή θεωρούν ότι τους συμφέρει;

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΚΩΣΤΑΣ ΚΩΣΤΑΚΟΣ

Ας υποθέσουμε ότι έχουν δίκιο.

Ας υποθέσουμε ότι τους συμφέρει. Το κόστος για την ίδια την Δημοκρατία και την κοινωνική ειρήνη δεν το συνυπολογίζουν καθόλου;

Σημασία έχει μόνο το όφελός τους; Θέλουν να μυθοποιηθεί ο Κουφοντίνας; Θέλουν να γεννήσουν νέες γενιές επίδοξων διαδόχων του;
Τι ακριβώς θέλουν; Ποιος μιζάρει στην ρήξη και την έκρηξη και γιατί;
Ποιος θέλει να πυροδοτήσει την λύσσα και το μίσος και γιατί;
Ο ίδιος ο Μητσοτάκης είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνεται ότι τυχόν θάνατος του Κουφοντίνα από την απεργία πείνας και δίψας -και δη με αυτό το αίτημα, και δη με αυτή την αιτιολογία απόρριψης- θα γεννήσει ταυτόχρονα δύο κληρονομιές: μία του Κουφοντίνα ως περίπου μάρτυρα πλέον και μία του Μητσοτάκη ως ενός Πρωθυπουργού που προτίμησε πολιτικά τον θάνατο ενός κρατουμένου από την ικανοποίηση ενός σύννομου αιτήματός του; 

Ας αφήσουμε στην άκρη την ανθρωπιά, ας αφήσουμε στην άκρη τον νόμο, ας αφήσουμε στην άκρη την ψυχή και το πνεύμα του πολιτεύματος και ας αναρωτηθούμε μόνο με βάση την κοινή λογική: θεωρούν στην Κυβέρνηση, θεωρεί ο Πρωθυπουργός προσωπικά, ότι αν ο Κουφοντίνας πεθάνει από τη συγκεκριμένη απεργία πείνας και δίψας, θα έχει ηττηθεί και συντριβεί ή αντίθετα θα έχει προσφέρει την μεγαλύτερη υπηρεσία σε ό,τι πρεσβεύει ως κοσμοθεωρία; 

Σταματήστε αυτή την τρέλα τώρα. Δεν δικαιούστε να οδηγείτε την κοινωνία σε ακόμη μεγαλύτερη παραφορά.

Η Δημοκρατία δεν είναι κενό γράμμα, είναι ουσία και τίτλος τιμής. Μην την ντροπιάσετε κι άλλο, μην την λερώσετε κι άλλο, μην αφήσετε τον Κουφοντίνα να πεθάνει, κάντε δεκτό το αίτημά του. 

2020mag

Γιέ μου πού πας; Μάνα θα πάω για λουκουμάδες

του Γιάννη Τεκίδη

Τα στοιχεία της λούμπεν πολιτικά κυβερνητικής συμπεριφοράς που διαπιστώνει κάθε πολίτης με στοιχειώδη νου και γνώση της Ελληνικής σημερινής πραγματικότητας, δεν θα τα συναντήσει σε καμία μεταπολιτευτική εγχώρια κυβέρνηση, όσο κι αν ανατρέξει στο παρελθόν και όσο κι αν ψάξει.

Στο ποιητικό ερώτημα εκείνος ο γιός απάντησε ότι θα πάει στα καράβια. Χρόνια αργότερα ένας άλλος, αυτός θεατράνθρωπος, αναγνωρισμένος καλλιτέχνης με φήμη και ισχυρές φιλίες, σε ανάλογο ερώτημα κάποιων που πιθανόν να γνώριζαν για την δεύτερη κολασμένη ζωή του, προτίμησε να απαντήσει ότι θα πάει για … λουκουμάδες. Λουκουμάδες, φυσικά, ήταν όλα αυτά τα αγόρια η και κορίτσια, με την εφηβική και νεανική αφέλεια που έτρεφαν όνειρα και ελπίδες για μια πορεία στο θέατρο, το σινεμά, την τηλεόραση,  για τον περί ου ο λόγος περιβόητο και μέχρι πρότινος καλλιτεχνικό διευθυντή του εθνικού θεάτρου. Λουκουμάδες που του προσφέρονταν στο πιάτο, μια και η θέση, η ισχύς του και η φήμη τραβούσαν τα νεαρά αυτά άτομα, όπως το φως της λάμπας την αθώα πεταλούδα. Και όσο ο καιρός τα χρόνια κυλούσαν και η πνιγηρή και αδιαπέραστη σιωπή κάλυπταν το… καλλιτεχνικό κανιβαλισμό του θεατράνθρωπου, όλα καλά και η ζωή των ψυχικά ρημαγμένων νεαρών από την… βοήθεια του, τραβούσε κάθιδρη και βουτηγμένη στη ντροπή και την απόγνωση, ανηφόρα.

Ώσπου αυτή η ίδια άδικη ζωή για τους παθόντες, θυμήθηκε τη λαϊκή σοφή ρήση ΄΄ εδώ πληρώνονται όλα ΄΄ και αποφάσισε να πάρει εκδίκηση και να τους ελαφρύνει ίσως και το αβάστακτο ψυχικό βάρος  που χρόνια τώρα τους στερούσε ακόμη και την ανάσα μιας αμυδρής ελπίδας. Σίγουρος για τον εαυτό του ο θεατράνθρωπος, αποθρασυνόμενος και με φιλίες στο σημερινό γκουβέρνο, συνέχισε την δεύτερη…καλλιτεχνική του δράση, υπολογίζοντας πάντα στο αξίωμα ότι οι άλλοι του οφείλουν και αυτός σε κανένα, ότι ως περιώνυμος και αναγνωρισμένης αξίας προσωπικότητα, οι άλλοι οφείλουν να υπηρετούν, να εξυπηρετούν καλύτερα τα μαύρα ψυχικά του μύχια. Με τη σύλληψη του δε, αρχίζει μια χωρίς προηγούμενο άθλια και υποκριτική φαρσοκωμωδία για το ποιοι τον πρότειναν και τον διόρισαν διευθυντή στο εθνικό. Η κυβερνητική προπαγάνδα σε πλήρη αποσυντονισμό και πανικό ξορκίζει τον τρισκατάρατο και από εκλεκτό του τέκνο, τον αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας ανάλογης εκείνης των κομμουνιστικών ιδεών των μετεμφυλιακών χρόνων. Άγνωστος παντελώς, λοιπόν, για την υπουργό πολιτισμού ο εν λόγω και επικίνδυνος απατεώνας. Ο δε πρωθυπουργός ουδεμία σχέση είχε μαζί του, μήτε καν τον γνώριζε και όσες φορές συναγελάστηκε μαζί του ήταν μόνο για να τον συγχαρεί στις θεατρικές του παραστάσεις, καθότι είναι σε όλους γνωστό ότι ο Κυριάκος είναι… δηλωμένος φαν του θεάτρου και δίχως αυτό δεν αναπνέει. Τώρα ποιος η ποιοι κατάργησαν τον διαγωνισμό για την θέση του εθνικού και ποιοι φύτεψαν ασυζητητί και εγγυούνταν το ήθος , την αξιοπρέπεια και την καλλιτεχνική  αξία του θεατράνθρωπου, η αλήθεια τους κοιτά και ξεκαρδίζεται στα γέλια.

Έλα όμως που αυτά που λαμβάνουν χώρα σήμερα στο τόπο μας με αφορμή τα τελευταία γεγονότα και την συμπεριφορά και πρακτική υπουργών και πρωθυπουργού, μόνο για γέλια δεν είναι. Θα το ξανασκεφτούν όσοι ακόμη καλόπιστα πιστεύουν ότι η ασκούμενη κριτική στα κυβερνητικά πεπραγμένα είναι υπερβολική και ίσως σε κάποια σημεία και άδικη. Γιατί κάθε μέρα που περνά ο κυβερνητικός στην κυριολεξία κακής ποιότητας θίασος, δεν ορρωδεί προ ουδενός, προκειμένου να εξαπατήσει την κοινή γνώμη και να παρουσιάσει το άσπρο, μαύρο. Οι τακτικές μαφίας όπως αυτές περιγράφονται στις χολιγουντιανές και όχι μόνο ταινίες, είναι το καθημερινό κυβερνητικό μότο, μιας ομάδας αδίστακτων πολιτικών απατεώνων που καμώνονται ανεπιτυχώς την κυβέρνηση.

Τα στοιχεία της λούμπεν πολιτικά κυβερνητικής συμπεριφοράς που διαπιστώνει κάθε πολίτης με στοιχειώδη νου και γνώση της Ελληνικής σημερινής πραγματικότητας, δεν θα τα συναντήσει σε καμία μεταπολιτευτική εγχώρια κυβέρνηση, όσο κι αν ανατρέξει στο παρελθόν και όσο κι αν ψάξει.

Αυτό το ζοφερό πολιτικό παρών που εκπέμπει με λόγους και πράξεις αυτή η κυβέρνηση, ας γίνει με την λαϊκή παρέμβαση, οριστικό παρελθόν.

LEFT

Τι έφαγαν το βράδυ οι κρατούμενοι φοιτητές του ΑΠΘ;

του Αντρέα Παναγόπουλου 

Τι έφαγαν τη νύχτα οι προσαχθέντες φοιτητές του ΑΠΘ στα κρατητήρια της Ασφάλειας Θεσσαλονίκης; Ποιό βιβλίο διάβασαν; Ηταν καλομαγειρεμένο το δείπνο τους; 

Τι πρωινό θα πάρουν..το πρωί; Κρουασανάκι και χυμό; Το μεσημέρι; Θα φάνε φακές ή γιουβέτσι;

Μισές δουλειές θα κάνουμε; Μόνο για τον Λιγνάδη θα μάθουμε το πλήρες μενού της φιλόξενης ΓΑΔΑ; Και ότι διαβάζει τον “Μάγο” για να περνάει η ώρα; Είναι δημοσιογραφία αυτό; Είναι ενημέρωση;
Για τους φοιτητές; Τίποτα; Δεν υπάρχει ρεπορτάζ; Δεν τους είπαν οι “πηγές” τους πως πέρασαν τη νύχτα τους;
Υπάρχει δικαιολογία βέβαια για αυτό το ελλιπές ρεπορτάζ των “λειτουργών της ενημέρωσης”. Το είχε πει προκαταβολικά ο Υπουργός Δημόσιας Τάξεως (όπως είναι το σωστό όνομα του υπουργείου του): Οι φοιτητές θα φάνε το “αεράκι της Δημοκρατίας που μπήκε, επιτέλους, στα Πανεπιστήμια”.
Το ίδιο “αεράκι που πνέει εδώ και χρόνια στη γειτονική Τουρκία.
Δεν χρειαζόταν κανένα ρεπορτάζ για να το δούμε αυτό το “αεράκι”. Το είδαμε μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα. Είδαμε ότι ξεγυμνώθηκαν, σύρθηκαν στο δρόμο με το κεφάλι, δάρθηκαν ανελέητα, περάστηκε θηλειά γύρω από το λαιμό τους και μετά ψεκάστηκαν με χημικά όντας ακινητοποιημένοι.
Πλούσιο το μενού. Και χορταστικό.
Ίσως όχι τόσο χορταστικό όσο οι φακές και το γιουβετσάκι που έφαγε ο Δημήτρης Λιγνάδης, αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε και όλα. Φοιτητές είναι άλλωστε. Δεν είναι πρώην καλλιτεχνικοί διευθυντές του Εθνικού!
Ποιός ξέρει μάλιστα αν η μάνα τους ή ο πατέρας τους έχουν πει “τι γυρεύετε εσείς στα πανεπιστήμια και τις διαδηλώσεις”. Αν έχουν μάνα και πατέρα της προκοπής. Οπως ο Δημήτρης Λιγνάδης.
Ας έχουν όμως το νου τους, οι “ενημερωτές” μας, όταν φυσήξει πραγματικά ο άνεμος της Δημοκρατίας αλλά και της οργής, μην τους πάρει και τους σηκώσει…

anatropinews

Οι φίλοι μου φαντάσματα

Αν είναι κάτι ιδιαίτερα εντυπωσιακό είναι το πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης απαρνείται τους φίλους του. Συστηματικά. Μοτίβο. Pattern.

γράφει η @ai_Katerina

Ο Πρωθυπουργός βρίσκεται σε κατάσταση «στενεύουν τα περάσματα», αλλά το ακόμη χειρότερο είναι το στάδιο «και οι φίλοι μου φαντάσματα». Και εκεί σταματάει οποιαδήποτε ομοιότητα με τον υπέροχο τυμβωρύχο του Κώστα Λαχά.

Από εδώ και πέρα περνάμε στο ελαφρολαϊκό ρεπερτόριο του «δε με ξέρεις, δε σε ξέρω με πιέζεις κι υποφέρω».

Αν είναι κάτι ιδιαίτερα εντυπωσιακό είναι το πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης απαρνείται τους φίλους του. Συστηματικά. Μοτίβο. Pattern.

Από τον άγνωστο του Χριστοφοράκο με τα τηλεφωνικά κέντρα, τις καφετιέρες, τις μεσοτοιχίες, στον άγνωστο του Φρουζή, ο όποιος όμως διοργάνωνε «μυστικό δείπνο» για την προεκλογική στήριξη του, την περίοδο που αυτός διεκδικούσε την προεδρία της ΝΔ στις εσωκομματικές εκλογές. Παρακολουθούμε φωτογραφικά ενσταντανέ από αγκαλιές και χαριεντισμούς με τον άγνωστο του Βαγγέλη Μαρινάκη μέχρι τους αγνώστους Νίκο Γεωργιάδη και Δημήτρη Λιγνάδη. Ίσως υπάρχουν κι άλλες περιπτώσεις φίλων-φαντασμάτων, που μου διαφεύγουν.

Ψυχίατρος δεν είμαι, αλλά δεν πιστεύω ότι αυτό το μοτίβο άρνησης των φίλων του, ακουμπά κάποια… επιστήμη, πλην της τέχνης της επικοινωνίας. Και αν εμείς, οι κοινοί θνητοί, εμείς οι πλεμπαίοι, έχουμε φίλους για να μοιραζόμαστε τις χαρές και τις λύπες μας, τα ποτά και τα ξενύχτια μας, υπάρχουν και οι Μητσοτάκηδες που έχουν χρήσιμους φίλους. Για όσο αυτοί είναι… χρήσιμοι. Μετά, ως άχρηστα βάρη, πετιούνται στα σκουπίδια ή κρύβονται στα σκοτάδια. Μετά γίνονται φαντάσματα.

Όσοι λοιπόν αγαπούν τον άφιλο Πρωθυπουργό μας, όσοι τον συμπονούν για αυτό το δράμα που βιώνει, ας ιδρύσουν ένα σωματείο, με αντικείμενο την εύρεση και δημιουργία φίλων του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ας βρουν κάποιους ανθρώπους που δεν κάνουν «δουλειές», που δεν κάνουν διακίνηση, που δεν μιζώνουν και μιζώνονται, που δεν λαδώνουν και δεν λαδώνονται, που δεν μολύνουν στο διάβα τους πάντα, κι ας τους κάνουν ντεκόρ. Στον Κυριάκο Μητσοτακη.

Γιατί όσο όλοι αυτοί που από μαυραγορίτες, λαδέμποροι, ταγματασφαλίτες, εργολάβοι, υπεργολάβοι, εθνικόφρονα κρατικοδίαιτα λαμόγια, πατριδοκάπηλοι της συμφοράς, ανάξια τέκνα, παλεύουν να εμφανιστούν ως ελίτ παριστάνοντας τους εστέτ, τόσο περισσότερο θα αναδεικνύεται η μπόχα, αυτής της εγχώριας χυδαίας ολιγαρχίας και τουρκομπαροκ «διανόησης». Κι όσο τα λύματα θα ξεχειλίζουν από τους βόθρους, τόσο οι φίλοι θα γίνονται φαντάσματα.

Υ.Γ. Ο παλιός ελληνικός κινηματογράφος, που διασκέδαζε τους γονείς μας, αλλά αντέχει ακόμη να κάνει τα παιδιά μας να γελάνε, άντεξε γιατί άγγιζε, φωτογράφιζε, ψηλαφούσε, οπτικές και νοοτροπίες που παραμένουν ακόμη εξαιρετικά επίκαιρες. Ιδιαίτερα αυτές των νοικοκυραίων, των πατρίς, θρησκεία, οικογένεια, των κυρ Παντελήδων και των πατρώνων τους, που κάνουν μεγαλόσταυρους, φιλώντας Παρθενώνες. Ο αξέχαστος Αυλωνίτης εχει ηδη προτείνει όνομα για τέτοια σωματεία σαν το σωματείο «φίλοι Μητσοτάκη»: Πνεύμα και Ηθική.

κουτι πανδωρας

Ηξεραν όλοι - εκτός από τον Μητσοτάκη και την Μενδώνη

Για τρεις σχεδόν δεκαετίες ο Δημήτρης Λιγνάδης εκτόνωνε το άρρωστο πάθος του σε σώματα ανηλίκων. Μπορεί να μην ήταν γνωστές οι λεπτομέρειες της κακουργηματικής συμπεριφοράς του στο χώρο του θεάτρου και στον κοινωνικό του περίγυρο, αλλά ήταν ευρύτατα γνωστή η παιδοφιλία του και η διαρκής αγωνία του για σεξ.

Σήμερα μιλούν οι γείτονες, οι μαθητές, οι συνάδελφοί του και η εικόνα που σχηματίζεται είναι η εικόνα ενός αμαρτωλού μυστικού το οποίο, έστω επιφανειακά, ήταν φανερό σε πολλούς. Πολλή σιωπή, πολλή αδιαφορία, συγκάλυψη, συσκότιση, ανοχή. Κοινωνική αδράνεια η οποία έχει ενδιαφέρον να αναλυθεί από επιστήμονες και ειδικούς.

Αλλά αυτό που δεν χρειάζεται σε βάθος ανάλυση είναι η στάση του Μεγάρου Μαξίμου και της υπουργού Πολιτισμού Λίνας Μενδώνη. Ο πρωθυπουργός τη στηρίζει ενώ η βουή εναντίον της μέσα από το χώρο του πολιτισμού κάθε μέρα δυναμώνει και πιο πολύ.

Ο λόγος που τη στηρίζει είναι ότι δεν ευθύνεται αυτή για την επιλογή του Δημήτρη Λιγνάδη ως καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού. Τον επέβαλε ο Κ. Μητσοτάκης μετά από πρόταση του κοινού τους φίλου Κ. Μαρκουλάκη. Η καθυστερημένη αντίδραση μετά τις πρώτες αποκαλύψεις επίσης δεν είναι δική της ευθύνη. Υπήρξε συνεννόηση με το γραφείο του πρωθυπουργού και οι χειρισμοί συναποφασίστηκαν.

Επόμενως, δεν είναι ότι ο πρωθυπουργός δεν θέλει να απομακρυνθεί από το ΥΠΠΟ η Λ. Μενδώνη. Οπωσδήποτε η παραίτησή της θα λειτουργούσε εκτονωτικά και θα δημιουργούσε συνθήκες για νέο ξεκίνημα στο χώρο του πολιτισμού. Ο πρωθυπουργός δεν μπορεί να την «καρατομήσει». Γιατί εκείνη απλώς εκτέλεσε τις εντολές του και αν τη ρίξει στον γκρεμό μπορεί να τον πάρει μαζί της.

Το πρόβλημα για το Μέγαρο Μαξίμου είναι ότι η δυναμική που έχει αναπτυχθεί στην κοινωνία υπέρ της παραίτησης Μενδώνη είναι τόσο ισχυρή που δεν φαίνεται ότι μπορεί να ελεγχθεί. Η Λίνα Μενδώνη δεν έχει καμία ηθική νομιμοποίηση να ασκεί τα καθήκοντά της και πλέον ακόμη και στελέχη της ΝΔ επισημαίνουν ότι πρέπει να παραιτηθεί αναλαμβάνοντας την αντικειμενική πολιτική ευθύνη.

Οσο περνά ο καιρός θα φαίνεται όλο και πιο προκλητική η άρνησή της να εγκαταλείψει την καρέκλα της. Kαι θα γίνεται όλο και πιο σοκαριστική η διαπίστωση ότι όλοι ήξεραν - εκτός από τον Κ. Μητσοτάκη και την Λ. Μενδώνη.

tvxs

Η Μεταπολίτευση και οι εχθροί της: Για την υπόθεση Λιγνάδη

του Θανάση Καμπαγιάννη*

Ο Δημητρης Λιγνάδης είναι πλέον κατηγορούμενος. Αντιμετωπίζει πολύ σοβαρές, κακουργηματικού τύπου, κατηγορίες και κινδυνεύει με προφυλάκιση όταν απολογηθεί την Τετάρτη. Το ποινικό κομμάτι της υπόθεσης είναι στα χέρια ανακριτή και εισαγγελέα. Η πολιτική διάσταση όμως αφορά όλες και όλους μας.

Έχουν ήδη επισημανθεί οι πολιτικές ευθύνες της κυβέρνησης: η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, μόλις ήρθε στην εξουσία, ακύρωσε μια δημόσια διαδικασία επιλογής του Διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου και επέλεξε με απευθείας ανάθεση τον Λιγνάδη. Το γεγονός αυτό βαραίνει στην – ούτως ή άλλως αντικειμενική – πολιτική ευθύνη της Υπουργού Πολιτισμού και του Πρωθυπουργού. Στη συνέχεια, και μετά τη δημοσιοποίηση των καταγγελιών, η κυβέρνηση επί δύο εβδομάδες συγκάλυπτε αντί να επιδιώξει ενεργητικά την αποκάλυψη της αλήθειας. Τα περί «εξαπάτησης» λόγω «υποκριτικής τέχνης» είναι τραγελαφικά. Η Υπουργός, και μόνο για τις δηλώσεις της στη συνέντευξη τύπου της Παρασκευής 19/2, θα έπρεπε να πάει σπίτι της. Για κάποιους, αυτό σημαίνει γνώση και συγκάλυψη ακόμα και των εγκληματικών πράξεων, κάτι που θα στοιχειοθετούσε ποινική ευθύνη. Εγώ θα μείνω σε πιο πολιτικές σκέψεις.

Η αποπομπή Λιγνάδη ήταν δύσκολη για την κυβέρνηση, όχι μόνο γιατί αυτός ήταν προσωπική επιλογή της Μενδώνη και του Μητσοτάκη. Ήταν περαιτέρω δύσκολη, γιατί ήταν πολιτική και ιδεολογική επιλογή. Στο πρόσωπο του Λιγνάδη, η Δεξιά έβρισκε τον δικό της θεατράνθρωπο σε έναν χώρο με ισχυρή την επιρροή της Αριστεράς, κάποιον που θα μπορούσε να πει και να κάνει αυτά που η Δεξιά δυσκολευόταν. Η επιλογή του ονόματος της Ελένης Παπαδάκη για την ονοματοδοσία της αίθουσας του Εθνικού ήταν μόνο το σύμβολο. Όλες οι δημόσιες παρεμβάσεις του Λιγνάδη ήταν προς την κατεύθυνση της αποδόμησης των αριστερών (με τα δικά του λόγια, «ψευτοαριστερών») ευαισθησιών, της επιστροφής στην Αρχαία Ελλάδα και τον «παλιό τρόπο» εκπαίδευσης και παραστάσεων, ενάντια στον «εθνομηδενισμό» και τα «κόμπλεξ» της «βίντατζ» αριστεράς. Οι ομιλίες του Λιγνάδη ήταν σαν να ακούς κάθε πρωί τον Τζούμα. Και όπως και να το κάνουμε, είναι άλλο πράγμα να υμνούν την αυστηρότητα, την πειθαρχία, την αρχαιοπρέπεια και την επιχειρηματικότητα ο Μητσοτάκης ή ο Σαμαράς και άλλο ο Λιγνάδης.

Η προφανής αντίφαση για ανθρώπους σαν τον Λιγνάδη είναι ότι η ηθική τους και ο τρόπος ζωής τους (και δεν εννοώ εδώ τους βιασμούς) είναι κυριολεκτικά άλλος κόσμος από την παρούσα κυβέρνηση και την τρέχουσα Νέα Δημοκρατία. Και αυτό το ξέρουν πολύ καλά. Ο Λιγνάδης ήξερε ότι οι επαναλαμβανόμενες αιχμές του κατά της Μεταπολίτευσης και των «εμμονών» της λειτουργούσαν σαν μελωδία στα αυτιά μιας Δεξιάς που, από άποψη ηθών, θέλει να μας γυρίσει πίσω στις μέρες του χωροφύλακα της δεκαετίας του 50. Κι όμως, αυτόν τον ρόλο δέχτηκε να τον παίξει «με βαθιά υποκριτική τέχνη, ωσάν να βρισκόταν σε σανίδι», όπως θα έλεγε η εξαπατηθείσα Υπουργός: μέχρι και σε συνέδριο για την τρομοκρατία παρακάθισε, για να δώσει μια καλλιτεχνική αίσθηση στις κατασταλτικές πρωτοβουλίες Μητσοτάκη και Χρυσοχοϊδη. Απ' αυτή την άποψη, ο Λιγνάδης μοιάζει με τον πρωταγωνιστή του Κλάους Μάνν στο μνημειώδες έργο του Μεφίστο (ίσως μάλιστα περισσότερο με το πραγματικό ιστορικό πρόσωπο παρά με την μυθιστορηματική φιγούρα): ένας θεατράνθρωπος, ηθοποιός μαζί και σκηνοθέτης, που έφτασε να διοικεί τη θεατρική σκηνή μιας χώρας, συνεργαζόμενος με ένα καθεστώς η ηθική του οποίου του ήταν ξένη, αν και στη συνέχεια την έκανε δική του.

Τώρα που ο Λιγνάδης βρίσκεται πιασμένος σε μια ποινική δίνη, είναι βέβαιο ότι θα αξιώσει όλα τα καλά που έφερε σ' αυτόν τον τόπο η Μεταπολίτευση. Γιατί όσο και αν βαυκαλίζεται η Δεξιά, σ' αυτήν την χώρα τα ανθρώπινα δικαιώματα, το κράτος δικαίου, οι εγγυήσεις δίκαιης δίκης είναι γεννήματα του συσχετισμού της Μεταπολίτευσης. Και όσο και αν είναι μεγάλος ο πειρασμός να καγχάσουμε όσους εκλιπαρούν τώρα λίγες από τις μεταπολιτευτικές «εμμονές», η δική μας πλευρά θα πρέπει να κρατήσει το ηθικό της πλεονέκτημα (όσο και αν λυσσάνε τα μαντρόσκυλα του καθεστώτος διαβάζοντας αυτή τη φράση).

Όποια ή όποιος θέλει να συμπαρασταθεί στα θύματα, λοιπόν, ας μην τα βαρύνει με τοποθετήσεις που θα τα εκθέσουν και θα τα καταστήσουν υπόλογα: καμία αμφισβήτηση του δικαιώματος του κατηγορούμενου στον δικηγόρο του και καμία ταύτιση του δικηγόρου με τις φερόμενες πράξεις του κατηγορούμενου. Καμία στέρηση δικαιώματος, καμία δικαιολόγηση ενεργειών όπως αυτής της Υπουργού που από τη συγκάλυψη έστριψε βίαια στην παραβίαση του τεκμηρίου της αθωότητας. Καμία ευχαρίστηση από φωνές που θα πανηγυρίσουν τυχόν κράτηση του κατηγορούμενου με εξωθεσμικές και εξωδικαστικές τιμωρίες από τον κόσμο της φυλακής. Τα θύματα που κατήγγειλαν και πού όλοι είδαμε ζωγραφισμένο στα πρόσωπά τους το βασάνισμα των λόγων τους δεν χρειάζονται τη θυματοποίηση των θυτών. Ας εξαντλήσουμε την επιμονή μας και τις προσπάθειές μας στην πολιτική λογοδοσία αυτών που διόρισαν προνομιακά, σίγησαν και συγκάλυψαν.

Αυτός θα είναι και ο θρίαμβος της Μεταπολίτευσης και η ήττα – για ακόμα μία φορά – των εχθρών της.

(*Ο Θανάσης Καμπαγιάννης είναι δικηγόρος στην Αθήνα και μέλος της "Εναλλακτικής Παρέμβασης - Δικηγορικής Ανατροπής" στον ΔΣΑ).

left

Αχ Μιχάλη, που ‘δειχνες πως θα γινόσουν άλλος

Μαύρο θα είναι αυτό το κεφάλαιο όταν ο ιστορικός του μέλλοντος θα γράψει την βιογραφία του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη...

του Γιάννη Ζαμπετάκη

Τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη τον γνώρισα προσωπικά το 2008, όταν το ΠΑΣΟΚ ετοιμαζόταν ως Αξιωματική Αντιπολίτευση να κυβερνήσει τον τόπο. Τότε, ο Μιχάλης με κάλεσε στο πολιτικό του γραφείο για να μιλήσουμε για τα καρτέλ και για το πώς θα μπορούσε να βελτιωθεί η Ανεξάρτητη Αρχή Ανταγωνισμού. Οι συνεργάτες του, με επικεφαλής τον Άκη Σκέρτσο, είχαν διαβάσει τα κείμενά μου που τότε δημοσίευα στο ΒΗΜΑ και στα ΝΕΑ και μάλλον τους άρεσαν οι ιδέες μου. Συναντηθήκαμε κάπου 3 ή 4 φορές πριν τις εκλογές του 2009 και εν τέλει δεν έγινε τίποτα...

Αυτό που έγινε όμως είναι τούτο: το ΠΑΣΟΚ κέρδισε τις εκλογές του 2009 και έγινε κυβέρνηση. Σε εκείνες τις εκλογές είχα κατέβει ως υποψήφιος βουλευτής με τους Οικολόγους Πράσινους (ΟΠ) στο νομό Ευβοίας. Ήταν τότε που γινόταν πολύς λόγος για την ασφάλεια του πόσιμου νερού στο δήμο Μεσσαπίων. Τότε υπήρχαν υψηλά επίπεδα εξασθενούς χρωμίου στις γεωτρήσεις του δήμου, μιας ένωσης που είναι καρκινογόνος. Η δραστηριότητα της ΛΑΡΚΟ στο Κοντοδεσπότι αποδείχθηκε τότε ότι ήταν μάλλον συνυφασμένη με το φαινόμενο της όξινης απορροής και έτσι βαρέα μέταλλα, νικέλιο και εξασθενές νερό ρύπαιναν τον υπόγειο υδροφόρο ορίζοντα και το...πόσιμο νερό.

Στην κυβέρνηση που σχηματίστηκε τότε, το ΥΠΕΚΑ το ανέλαβε η «πράσινη Τίνα» και ο Μιχάλης ανέλαβε το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Την άνοιξη του 2010, στο πρώτο μνημόνιο, ένας φίλος μου πήγε σε μια πορεία και συνελήφθη με την κατηγορία ότι πετούσε μολότοφ. Στο σακίδιο στην πλάτη του, βρέθηκαν ένα σαμπουάν και μια πετσέτα μιας και ο φίλος μου, ο Μάριος Ζέρβας, δεν ήταν τρομοκράτης αλλά δάσκαλος κολύμβησης των παιδιών μου στο ΟΑΚΑ.

Ο Μάριος έμεινε προφυλακισμένος για 43 μέρες στη ΓΑΔΑ και στον Κορυδαλλό...43 μέρες που κίνησα γη και ουρανό για να τον απελευθερώσουμε! Τότε ο Μιχάλης πρωτοξεκίνησε το δόγμα «σοκ και δέος» από την μεριά των ΜΑΤ. Τότε, ένα κείμενό μου που είχα στείλει στα ΝΕΑ (στα οποία αρθρογραφούσα στην Τρίτη Άποψη, μια φορά κάθε μήνα) δεν έγινε δεκτό γιατί ήταν κατά της Κυβέρνησης. Το κείμενό μου κόπηκε και εγώ έκοψα την συνεργασία μου με τον ΔΟΛ και σταμάτησα να αρθρογραφώ (δωρεάν φυσικά!) στα ΝΕΑ και στο ΒΗΜΑ.

Ο Μάριος απελευθερώθηκε τέλος Απρίλη του 2010 αλλά τα πράγματα γύρω μου είχαν πια αλλάξει. Το ΠΑΣΟΚ με το πρώτο μνημόνιο που έφερε είχε βάλει το πρώτο λιθαράκι για την φτωχοποίηση της χώρας. Ακραία λιτότητα, μείωση των μισθών (το 2012 ο μισθός μου στο ΕΚΠΑ που εργαζόμουν μειώθηκε κατά 25%) και brain drain για νέους επιστήμονες και μηχανικούς. Μέχρι σήμερα, πάνω από 600.000 νέοι επιστήμονες και μηχανικοί έχουν φύγει από την Ελλάδα...και όλα αυτά είχαν ξεκινήσει από ένα μνημόνιο που ο Μιχάλης δεν το διάβασε καν!

Αχ, που’σαι νιότη που’δειχνες πως θα γινόταν άλλος (ο Μιχάλης). Κατά την διακυβέρνηση από την ΝΔ και τον Σύριζα, ο Μιχάλης ήταν χαμηλών τόνων...μέχρι το 2019 όταν ξανα-έγινε Υπουργός, αυτή την φορά με την Δεξιά! Πώς γίνεται, όμως, ρε γαμώτο, ένας ΠΑΣΟΚος Υπουργός και μεγαλοστέλεχος του ΠΑΣΟΚ να γίνεται Υπουργός επί Μητσοτάκη; Μαύρο θα είναι αυτό το κεφάλαιο όταν ο ιστορικός του μέλλοντος θα γράψει την βιογραφία του Μιχάλη...

Σήμερα...τι έχει απομείνει από τον Μιχάλη εκτός από «σοκ και δέος»; Ο Βασίλης Μάγγος τραυματίσθηκε (θανάσιμα;) από τα ΜΑΤ στον Βόλο πέρσι τον Ιούνη και πέθανε μετά από λίγες μέρες, ο Κουφοντίνας πεθαίνει από στιγμή σε στιγμή και όλα αυτά σε ένα κράτος δικαίου (;) με Υπουργό Προστασίας του Πολίτη τον Μιχάλη τον Χρυσοχοΐδη...

Δεν θα ήθελα να προσθέσω κάτι άλλο σε αυτό το κείμενο για τον Μιχάλη. Τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους. Και τα γεγονότα δεν μπορούν να σηκώσουν δεύτερη ή διαφορετική ανάγνωση...

Αχ, Μιχάλη...

κουτι πανδωρας

Μαδώντας τη μαργαρίτα για να βρούμε τους υπεύθυνους

του Τάσου Παππά

«Πρωτοφανής κακοκαιρία, πρωτόγνωρα φαινόμενα, τέτοια χιονόπτωση δεν έχουμε ξαναδεί». Αυτά και άλλα πολλά εξίσου δραματικά βγήκαν από τα χείλη κυβερνητικών παραγόντων και από τα μικρόφωνα των τηλεοπτικών καναλιών. Η προσπάθεια, προφανής. Να φανεί πως η κυβέρνηση έκανε ό,τι μπορούσε, ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό, ο κρατικός μηχανισμός ανταποκρίθηκε και τα κάποια προβλήματα που δημιουργήθηκαν πρέπει να αποδοθούν στην ένταση της κακοκαιρίας. Κλασική αντίδραση.

Ολες οι κυβερνήσεις αυτή την τακτική έχουν ακολουθήσει. Η λέξη συγγνώμη είχε εξοριστεί από το ρεπερτόριό τους. Με την αυτοκριτική είχαν μαλώσει άσχημα. Η παραίτηση ήταν είδος προς εξαφάνιση. Ηταν όμως μανούλες στη μετακύλιση ευθυνών. Αλλοτε έφταιγε το κλίμα, άλλοτε οι προηγούμενοι που είχαν αφήσει ερείπια, άλλοτε οι υφιστάμενοι που δεν εκτέλεσαν σωστά τις εντολές. Κάποιες φορές και η κακή μας τύχη. Στο ίδιο έργο θεατές για πολλά πολλά χρόνια. Στο ίδιο έργο θεατές και σήμερα με πρωταγωνιστές τους ατσίδες της κυβέρνησης των αρίστων.

Στην πρώτη ανάλυσή τους επιστήμονες του Εθνικού Αστεροσκοπείου σημειώνουν εισαγωγικά για τη «Μήδεια»: «Οι ψυχρές αέριες μάζες προερχόμενες από τη Βόρεια Ευρώπη συνδυάστηκαν με τις αρκετά θερμότερες και υγρές αέριες μάζες της Μεσογείου και η συνάντησή τους προκάλεσε τη δημιουργία ισχυρών βαρομετρικών συστημάτων στην περιοχή μας». Στο δικαιολογημένο ερώτημα αν το φαινόμενο ήταν πρωτόγνωρο, η απάντησή τους είναι ξεκάθαρη: «Οχι, δεν ήταν πρωτόγνωρο.

Οσον αφορά τα φαινόμενα σε όλη τη χώρα, η κακοκαιρία "Αριάδνη" την περίοδο 5-11 Ιανουαρίου 2017 επηρέασε με χιονοπτώσεις σε κατοικημένες περιοχές σχεδόν το σύνολο της χώρας, ενώ η "Μήδεια" επηρέασε μικρότερη γεωγραφική περιοχή. Οσον αφορά την Αθήνα, το ύψος του χιονιού την Τρίτη ήταν εφάμιλλο της κακοκαιρίας 17-18/2/2008 και αυτής της 4-6/1/2002». Λέτε να πέσαμε σε γιάφκα αριστεριστών που βρήκαν την ευκαιρία να χτυπήσουν το σύστημα; Ποιος ξέρει; Η «ομάδα αλήθειας» της παράταξης ας το ψάξει. Μπορεί να βγάλει λαβράκι.

Η κυβέρνηση εξετέθη ποικιλοτρόπως. Είχε ενημερωθεί εγκαίρως ότι έρχεται σφοδρό κύμα κακοκαιρίας. Αρα είχε όλο τον χρόνο να προετοιμαστεί κατάλληλα, δηλαδή να κινητοποιήσει τον κόσμο, να πάρει μέτρα, να ενισχύσει τις υποδομές. Εδωσε την εντύπωση, με τις συνεχείς συσκέψεις που οργάνωναν οι αρμόδιοι παράγοντες (ανακοινώνονταν από τους ίδιους), ότι είναι σε κατάσταση υψηλής ετοιμότητας και δεν θα αιφνιδιαστεί, ότι έχει συντονίσει τις υπηρεσίες που είναι επιφορτισμένες με το καθήκον της αντιμετώπισης έντονων καιρικών φαινομένων. Διασύρθηκε.

Πανικόβλητη αποφάσισε να εφαρμόσει το μόνο μέτρο που ξέρει. Τον εγκλεισμό. Κάλεσε τους ανθρώπους να μην ξεμυτίσουν από τα σπίτια τους γιατί κινδυνεύουν. Οντως μεγαλεπήβολο σχέδιο. Ευφυής σύλληψη. Εκλεισε την εθνική οδό Αθηνών-Λαμίας, κόβοντας τη χώρα στα δύο, πριν πέσει χιόνι, χωρίς να ενημερώσει τους οδηγούς που ήταν εν κινήσει, εγκλωβίζοντας τους για ώρες.

Επιτελικού χαρακτήρα επιλογές. Αλαλα τα χείλη των ειδικών. Μαθαίνω ότι εμπειρογνώμονες από άλλες χώρες που δεν κρύβουν τον θαυμασμό τους για τις επιδόσεις της κυβέρνησης των αρίστων και για την αποτελεσματικότητα του κράτους-στρατηγείου, ζητούν μετ’ επιτάσεως να μάθουν με κάθε λεπτομέρεια το συγκεκριμένο επιχειρησιακό μοντέλο για να το δοκιμάσουν στα μέρη τους. Μαθαίνω επίσης πως ξένοι ηγέτες με εμπιστευτικού χαρακτήρα έγγραφά τους στο μέγαρο Μαξίμου σχεδόν εκλιπαρούν τον πρωθυπουργό να τους δείξει πώς πρέπει να γίνεται η διαχείριση ευθυνών. Πού να τις φορτώσουν; Στις περιφέρειες; Στους δήμους; Στις κρατικές υπηρεσίες; Στα δέντρα; Στους προηγούμενους;

Αν δεν έχουν εικόνα της σημερινής Ελλάδας, τους ενημερώνω: Σχεδόν όλοι οι περιφερειάρχες είναι δεξιοί, οι περισσότεροι δήμαρχοι είναι δεξιοί, τους επικεφαλής των υπηρεσιών τούς διόρισε η κυβέρνηση της Δεξιάς. Δεν μπορώ να τους βοηθήσω με τα δέντρα. Δεν ξέρω πού ανήκουν, αλλά στις εκλογές του μακρινού 1961 είχαν ψηφίσει και είχαν διαλέξει την ΕΡΕ, δηλαδή τη Νέα Δημοκρατία της εποχής.

Σ’ ό,τι αφορά τους προηγούμενους; Ευκολάκι. Φταίνε για τα πάντα, ακόμη και για το προπατορικό αμάρτημα. Αυτοί οι κατσαπλιάδες δεν πρέπει να μιλάνε. Σκότωσαν 100 ανθρώπους στο Μάτι, όπως μας είπε ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη. Αν ισχύει αυτό ας απαντήσει ο φερέοικος πολιτικός στο ερώτημα: «Γιατί οι ένστολοι που διαχειρίστηκαν τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι προήχθησαν ή ανέλαβαν κυβερνητικά καθήκοντα επί Νέας Δημοκρατίας;». Ψύλλους στ’ άχυρα γυρεύω. Εκτός όμως από την κυβέρνηση εξετέθησαν και τα φιλοκυβερνητικά μέσα ενημέρωσης.

Στο παρελθόν, όταν στα πράγματα βρισκόταν άλλο κόμμα, κάθε φορά που μια κακοκαιρία προκαλούσε μεγάλες ζημιές, τα έλεγαν χύμα και τσουβαλάτα, δεν χάριζαν κάστανα στην κυβέρνηση. Την εγκαλούσαν για θηριώδεις παραλείψεις, για ερασιτεχνισμό, τη στόλιζαν με ένα σωρό κοσμητικά επίθετα, χλεύαζαν ως αστείες τις δικαιολογίες της και εξέφραζαν την απορία γιατί δεν επεμβαίνει ένας εισαγγελέας να διατάξει τουλάχιστον μια έρευνα. Από τον Ιούλιο του 2019 ο καταρράκτης στα μάτια τους έχει γίνει Νιαγάρας.

Ανάγωγα

«Το Κοινοβούλιο, λαμβάνοντας υπόψη τους περιορισμούς, τους αναπόφευκτους περιορισμούς λόγω της υγειονομικής κρίσης, θεωρώ ότι λειτουργεί υποδειγματικά. Η απάντησή μας είναι σαφής: Η δημοκρατία δεν μπαίνει σε καραντίνα και οι μεταρρυθμίσεις συνεχίζονται και θα συνεχίζονται με ακόμα μεγαλύτερη ένταση», είπε ο κ. Μητσοτάκης στην Κ.Ο. του κόμματός του. Αυτό που πρέπει να βάλει σε καραντίνα ο πρωθυπουργός είναι το πρόγραμμά του. Αυτό προκαλεί τις βλάβες στη δημόσια ζωή, αυτό φασκιώνει τη δημοκρατία, αυτό είναι η απειλή για τα δικαιώματα των πολιτών. Αυτό είναι η αιτία για τις διαμαρτυρίες των πολιτών.

efsyn

Μα είναι κάτι πιο βαθύ που τους λερώνει…

Όταν μία ηθική ανεπάρκεια ανέρχεται στην επιφάνεια, αποκαθίσταται η πραγματικότητα και επέρχεται δικαιοσύνη. Αλλά στην υπόθεση «Μενδώνη, Λιγνάδη, κυβέρνηση Μητσοτάκη» δεν γνωρίζουμε τι θα επέλθει.

της Ζωής Χαλιδιά

Το πιθανότερο είναι να δούμε μόνο την κορυφή του παγόβουνου να κρημνίζεται. Παρ΄ όλα αυτά η ηθική ανεπάρκεια της κυβέρνησης έχει αναδυθεί κι επιπλέει επί των υδάτων τουμπανιασμένη.

Λίνα Μενδώνη και Μιχάλης Χρυσοχοΐδης έχουν ξανασυνταθεί με τον Λιγνάδη το 2002. Τότε η Μενδώνη ήταν Γενική Γραμματέας του Υπουργείου Πολιτισμού, ο Χρυσοχοΐδης Υπουργός Δημόσιας Τάξης και ο Λιγνάδης ήταν μαχαιρωμένος και το συμβάν συνδεόταν ήδη με παιδεραστία. ΕΛ.ΑΣ. και Λιγνάδης επίσης έχουν ξανασυνταθεί, όταν παρακολουθούσαν το σπίτι του ως ύποπτο για κύκλωμα παιδεραστίας. Η παρακολούθησε σταματά διότι παύει και η κινητικότητα «προς και από το σπίτι του» και το θέμα θεωρείται λήξαν. Τώρα ποιος ειδοποίησε ποιον, δεν θα το μάθουμε ποτέ.

Γεγονός είναι ότι όλοι φροντίζουν να ξεχνούν και να θάβουν τα «περιστατικά» του εκλεκτού τους, που τον έχρησαν διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου. Όμως όπως έγραψε ο δημοσιογράφος Γ. Ανδρουλιδάκης «Το θέμα πλέον δεν είναι το θέατρο, αλλά αφορά τις σχέσεις μιας ολόκληρης ελίτ, της ελίτ μιας κοινωνίας καθημαγμένης, ζαλισμένης και μπερδεμένης».

Πάμε πάρα κάτω. Με την σπουδαία κίνηση της Μπεκατώρου που παίρνει το χρυσό της αλήθειας και ανεβαίνει στο βάθρο της υπόληψης όλων, τα θύματα του Λιγνάδη παίρνουν θάρρος και αρχίζουν να μιλούν. Όμως το εγχώριο σύστημα, πιστό στα ιδεώδη του, τον συγκαλύπτει. Όλοι θυμόμαστε τη συντονισμένη προσπάθεια των μεγαλύτερων μέσων μαζικής ενημέρωσης των ΗΠΑ να συγκαλύπτουν τις διασυνδέσεις του κατηγορούμενου παιδόφιλου, διακινητή ανηλίκων και δισεκατομμυριούχου Τζέφρι Επστάιν με την πολιτική ελίτ της χώρας. Η αστυνομία τους έδινε στοιχεία κι αυτά τα έθαβαν στον πάτο της ιστορίας.

Πάμε πάρα κάτω.
Οι μαρτυρίες τρέχουν εν τούτοις η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι ατάραχη. Επιπλήττει με έπαρση την κοινωνία που είναι σε αναβρασμό για το θέμα, ενώ παχύδερμες κυρίες της δημοσιογραφίας την συνδράμουν χαχανίζοντας εις βάρος των θυμάτων και μετατρέποντας τον βιασμό τους «σε σεξ μεταξύ ενηλίκων». Όλα τα ΜΜΕ που ντύνονται Κου Κλουξ Κάν και με ένα διωκτικό παραλήρημα ορμούν εναντίον παραβατικών μεταναστών ή λυντσαρισμένων gay, τώρα κουνούν με οργή στο κοινό τους το τεκμήριο της αθωότητας. Αλλά αν ο Λιγνάδης ήταν κανένας πιτσιρικάς με σκουλαρίκια και τον είχαν μαζέψει σε καμιά πορεία, θα ήταν σαπισμένος στο ξύλο στο 3ο Υπόγειο και χωρίς ένταλμα.

Αυτή η κυβερνητική και μιντιακή αφασία έχει να κάνει με το γεγονός ότι οι ποινικά κολάσιμες πράξεις του εκλεκτού έχουν παραγραφεί. Και μόνον όταν ενημερωθούν πως εκκρεμούν και υποθέσεις που δεν έχουν παραγραφεί, αναγκάζονται να πάρουν θέση δηλώνοντας άγνοια και «παραπλάνηση μεταξύ ενηλίκων».

Ο νόμος της σιωπής

Η θλιβερή συνέντευξη της Μενδώνη δεν είναι παρά μέρος μιας ομερτά, ενός νόμου της σιωπής που επικρατεί στις σχέσεις μιας εγχώριας ελίτ. Ενώ είναι περίπου φανερό ότι μιλάνε όλοι με όλους και κανονίζουν πώς θα διαχειριστούν το θέμα και πότε θα γίνει τί. Την τελευταία πενταετία η λαϊκή, θρησκόληπτη και εθνικιστική Νέα Δημοκρατία ενσάρκωσε δημόσια όλους τους ρόλους: του σκληρού πατριώτη, του θεματοφύλακα της τάξης και ηθικής, του αδέκαστου πολιτικού, του τιμωρού της νύχτας και της σεξουαλικής ορθότητας. Αλλά πίσω από αυτόν τον καραγκιόζ μπερντέ η κυβέρνηση των αρίστων απελευθερώνει τις ενορμήσεις της, αποστασιοποιείται αυτό που κηρύττει ως «κανονικό» και ενδίδει στην υπερ- απόλαυση. Γίνεται ο δεσμοφύλακα Αρμάγος κι η λεσβία δεσμοφύλακας στην «Στεφανία», ο δοσίλογος Φραντζέσκος Πετράκης στη «Χαραυγή της Νίκης» ή ο δήμαρχος Βουρνάς στη «Μαρία της σιωπής».

Γίνεται ένας διαστροφικός τύραννος και η συμβολική τάξη χάνει κάθε νόημα.

κουτι πανδωρας

Η εκκωφαντική σιωπή της εκτέλεσης Κουφοντίνα

Η περίπτωση της εν εξελίξει κρατικής εκτέλεσης σε μια αστική δημοκρατία που υποτίθεται πως δεν εκδικείται

του Θέμη Τζήμα

Τα πράγματα είναι συχνά απλούστερα από όσο φαίνονται. Αυτό ισχύει και στην περίπτωση της κρατικής εκτέλεσης εν εξελίξει, του πολιτικού αδικηματία και φυλακισμένου για δολοφονίες στο πλαίσιο “αντάρτικου πόλης” (τρομοκρατίας, κατά το ποινικό μας δίκαιο) Δημήτρη Κουφοντίνα.

Να αρχίσουμε από τα βασικά αλλά πολύ βασικά: η “17 Νοέμβρη” υπήρξε μια από τις διαφορετικές πολιτικές οργανώσεις, που αποπειράθηκαν να υλοποιήσουν “αντάρτικο πόλης”, σε συνθήκες αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Αυτή είναι κατά τη γνώμη του γράφοντος η ακριβέστερη περιγραφή της και είναι άσχετη από αντιπάθειες και συμπάθειες προς την δράση της. Ο τυχόν βαθμός διάβρωσής της από μυστικές υπηρεσίες (αν υπήρξε) είναι άγνωστος στον γράφοντα και αδιάφορος εν προκειμένω.

Παρά την αρχική δημοφιλία της, η “17 Νοέμβρη” απέτυχε στους στόχους της, όπως όλες οι αντίστοιχες οργανώσεις. Τα πολιτικά και οικονομικά μοντέλα δεν ανατρέπονται με ατομικές εκτελέσεις, ενώ επιπλέον, τα αστικο-κοινοβουλευτικά μοντέλα δεν προσφέρονται για τέτοιες μορφές δράσης. Η ίδια η λογική του τιμωρού ή η εκτός μαζικών αγώνων προώθησή τους δια της άσκησης ένοπλου αγώνα από μικρές και κλειστές ομάδες ένοπλης πρωτοπορίας (ακόμα και αν υποτεθεί ότι η 17 Νοέμβρη ήταν πρωτοπορία) συνήθως αποτυγχάνει.

Η εξάρθρωση της “17 Νοέμβρη” δεν έχει διαλευκανθεί πλήρως (πώς ακριβώς έγινε, αν επρόκειτο για ατύχημα κτλ.), αλλά κάτι μας λέει ότι η πρεσβεία των ΗΠΑ, και ίσως όχι μόνο, διαδραμάτισε κάποιον σημαντικό ρόλο μέσω και δικών της ανθρώπων- λ.χ. Χρυσοχοΐδη κτλ.

Οι νομοθεσίες περί τρομοκρατίας, ιδίως μετά την 11η Σεπτεμβρίου εισήγαγαν σε μια διαρκώς ανανεωνόμενη και εντεινόμενη κατάσταση εξαίρεσης τις αστικές δημοκρατίες, με κομβικό σημείο αναφοράς το Γκουαντανάμο και τις παράνομες απαγωγές υπόπτων, προκειμένου να βασανιστούν από στελέχη των ΗΠΑ και των συμμάχων τους.

Οι αντιτρομοκρατικές νομοθεσίες είναι πάντα διατυπωμένες κατά τρόπο που να παρέχουν τεράστια ευχέρεια, δηλαδή αυθαιρεσία, στις διωκτικές αρχές ως προς το ποιοι μπορούν να κατηγορηθούν για τρομοκρατία, βαριές ποινές ακόμα και με διώξεις φρονημάτων, ενώ ταυτοχρόνως αποπειρώνται να αποπολιτικοποιήσουν, αδικήματα θεμελιωδώς, λόγω κινήτρων, πολιτικά. Συνοδεύονται δε, από διεύρυνση των κατασταλτικών μηχανισμών, όπως και από εκτεταμένη δράση μυστικών υπηρεσιών, ξένων πρεσβειών (με πρώτη των ΗΠΑ στην περίπτωση της Ελλάδας) και παρακρατικών σχημάτων.

Τα παραπάνω συνθέτουν το γενικό πλαίσιο ιδιαίτερης αυστηρότητας και ακόμα και εκδικητικότητας των κρατικών μηχανισμών, εγχώριων και εξωτερικών, απέναντι στα μέλη της “17 Νοέμβρη” ιδίως.

Εν προκειμένω όμως υπάρχουν και άλλες αιτίες, πολύ ειδικότερες σε σχέση με την γενική κατεύθυνση των αστικών δημοκρατιών (και όχι μόνο φυσικά) απέναντι σε οποιονδήποτε διεξάγει ένοπλο αγώνα.

Η “17 Νοέμβρη” δολοφόνησε πέρα από βασανιστές της χούντας (εκτελέσεις για τις οποίες κατέστη δημοφιλής) ‘έναν πράκτορα των ΗΠΑ στην Ελλάδα και ένα μέλος της οικογένειας Μητσοτάκη – ακόμα και αν δεν ήταν ιδιαίτερα αρεστός ο Παύλος Μπακογιάννης στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, λόγω του πολιτικού εκτοπίσματός του.

Η πρεσβεία των ΗΠΑ, στην οποία υπάγονται οι ελληνικές μυστικές υπηρεσίες και η αντιτρομοκρατική υπηρεσία κατ’ ουσίαν, η πρεσβεία που αποφασίζει ακόμα και για τη λειτουργία των πανεπιστημίων, έχει βεντέτα με όποιους έχουν πειράξει στέλεχος των αμερικανικών υπηρεσιών. Η οικογένεια Μητσοτάκη επίσης έχει βεντέτα. Θέλουν λοιπόν τα μέλη της “17 Νοέμβρη” νεκρά ή χωρίς καμία δυνατότητα, όχι μόνο να σπάσουν τα ισόβια αλλά έστω και να λάβουν άδεια. Αυτή είναι η ουσία της περίπτωσης (και) του Κουφοντίνα: η εξόντωση ενός πολιτικού αδικηματία.

Όσο δε και αν επιμένει το σύστημα εξουσίας σε επιστημονικά έωλες προσεγγίσεις, κανένα μέλος καμίας οργάνωσης, όπως ήταν η “17 Νοέμβρη” δεν έδρασε για άλλους λόγους, μη πολιτικούς. Το πολιτικό στοιχείο πίσω από μια δολοφονία δεν αναιρεί την ποινική της αποτίμηση. Αποσιωπάται ωστόσο, προκειμένου να μειωθούν ηθικά οι καταδικασθέντες. Κανένα σύστημα εξουσίας άλλωστε, ποτέ και πουθενά δεν αναγνωρίζει την πολιτική ιδιότητα σε όποιον (ορθά ή όχι, με τα σωστά ή με τα λανθασμένα μέσα) το αντιστρατεύεται.

Ο Δημήτρης Κουφοντίνας παραδόθηκε και καταδικάστηκε. Η ποινική αποτίμηση της δράσης του έγινε: για να έχουμε μια τάξη μεγέθους δε και μια αντίληψη της αστικής μας δημοκρατίας έχει ήδη μείνει στη φυλακή περισσότερο από τους προδότες της δημοκρατίας και του Ελληνισμού, που έδρασαν υπέρ των συμφερόντων της Τουρκίας και των ΗΠΑ, ενώ η πολιτική αποτίμηση μπορεί να γίνει από τον καθένα. Για τον γράφοντα είναι αρνητική και όχι για λόγους πολιτικής ορθότητας.

Για πολλούς, ο Δημήτρης Κουφοντίνας μπορεί να είναι ακόμα και ειδεχθές πρόσωπο. Όλα αυτά ωστόσο είναι αδιάφορα, όταν καλούμαστε να υπερασπιστούμε το κράτος δικαίου και τα στοιχεία εκείνα της αστικής δημοκρατίας που πρέπει να διατηρηθούν.

Ο Δημήτρης Κουφοντίνας έχει δικαίωμα να μην υφίσταται φωτογραφικούς νόμους (βλ. 4760/2020) και ακόμα περισσότερο έχει δικαίωμα να ζητά να εφαρμόζεται έστω ο φωτογραφικός αυτός νόμος. Τίποτα από τα δύο δεν συμβαίνει. Ο νόμος που φωτογραφικά, η ίδια η κυβέρνηση ψήφισε προκειμένου να καταπατήσει τα δικαιώματα των καταδικασμένων για τη συμμετοχή και τη δράση τους στη “17 Νοέμβρη”, επίσης παραβιάζεται.

Πρόκειται για πλήρη κάμψη του κράτους δικαίου. Συνοδεύεται δε, από την προκλητική σιωπή των μέσων ενημέρωσης, κατ’ εντολή πρεσβειών και κυβέρνησης μπροστά στην ύστατη πολιτική πράξη, αυτήν της απεργίας πείνας. Η Ελλάδα γίνεται το επόμενο κράτος μετά την Τουρκία, που απεργός πείνας θα πεθάνει, λόγω της άρνησης του κράτους που τον έχει φυλακίσει να συμπεριφερθεί ως κράτος δικαίου.

Μετά την αστυνομία στα πανεπιστήμια, ο Κυριάκος Μητσοτάκης ζηλεύει και σε αυτό το πεδίο τη “δόξα” Ερντογάν.

Η αστική δημοκρατία υποτίθεται πως δεν εκδικείται. Λάθος. Εκδικείται και παρακμάζει, εκτελεί και βασανίζει

Kosmodromio 

Σύλληψη Λιγνάδη: Το πρώτο μεγάλο βήμα σε μια μακρά πορεία

Η σύλληψη του Δημήτρη Λιγνάδη αποτελεί την πρώτη δικαίωση για τους ανθρώπους που βρήκαν το ψυχικό σθένος να μιλήσουν για όσα τραγικά έχουν ζήσει. Τους ανθρώπους δηλαδή τους οποίους ένας ολόκληρος μηχανισμός τις προηγούμενες ημέρες επιχείρησε να απαξιώσει και να συκοφαντήσει, προκειμένου να προστατεύσει τον κ. Λιγνάδη. Ας θυμηθούμε μόνο το ελεεινό ρεπορτάζ στο Κεντρικό Δελτίο Ειδήσεων του Star με τη Μάρα Ζαχαρέα: «Στο μάτι του κυκλώνα για το τίποτα».

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΛΜΠΑΝΗΣ

Τελικά ο εισαγγελέας εκτίμησε ότι οι μαρτυρίες ήταν αρκετές για ασκηθεί δίωξη σε βάρος του πρώην καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου κι ευνοούμενου του πρωθυπουργού.

Να σπάσει η ατιμωρησία

Επιπλέον, η σύλληψη Λιγνάδη συνιστά την πρώτη έμπρακτη νίκη του κινήματος #metoo. Η καταγγελία της Σοφίας Μπεκατώρου προκάλεσε ένα τσουνάμι ανάλογων μαρτυρίων, οι οποίες ανέδειξαν τις τεράστιες διαστάσεις του φαινομένου της σεξουαλικής κακοποίησης. Τα όσα αποκαλύπτονται μόνο ντροπή μπορούν να προκαλέσουν. Η δύναμη όμως του ελληνικού #metoo δεν αφήνει καμιά αμφιβολία ότι:
Τα πράγματα έχουν αλλάξει. Η σεξουαλική κακοποίηση και παρενόχληση δεν γίνονται πια ανεκτές. Η ατιμωρησία των ισχυρών πρέπει να λήξει.

Για το 20/20

Για εμάς εδώ στο 2020mag.gr η σύλληψη Λιγνάδη συνιστά δημοσιογραφική δικαίωση. Ήταν η συνέντευξη της δικιάς μας Ναταλί Χατζηαντωνίου με τον Νίκο Σ. στις 6 Φεβρουαρίου , που άνοιξε τον ασκό του Αιόλου. Το απόγευμα της ίδιας μέρας ο Λιγνάδης παραιτήθηκε από τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου.
Στη συνέχεια, με πλήθος άρθρων φωτίσαμε και άλλες μαρτυρίες που έμεναν στο σκοτάδι, όπως το ρεπορτάζ του Κώστα Κωστάκου για το Αρσάκειο, απαιτήσαμε την κινητοποίηση της Δικαιοσύνης, αναδείξαμε τις τεράστιες πολιτικές ευθύνες της κυβέρνησης. Μας κατηγόρησαν ότι είμαστε η… «νέα ΟΠΛΑ», καθώς και ότι έχουμε κομματικές σκοπιμότητες. Τα γεγονότα όμως μιλούν μόνα τους.

Τίποτα δεν τελείωσε

Ασφαλώς σήμερα μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι. Τίποτα όμως δεν έχει τελειώσει. Θα είναι μακρά η πορεία για την απονομή δικαιοσύνης και την πλήρη διαλεύκανση της υπόθεσης Λιγνάδη. Η σκανδαλώδης στάση της κυβέρνησης και η μέχρι τώρα ολιγωρία της Δικαιοσύνης σε καμιά περίπτωση δεν εγγυώνται ότι «το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκκαλο». Η κυβέρνηση δεν φέρει μόνο την πλήρη πολιτική ευθύνη για την τοποθέτηση Λιγνάδη, αλλά και για την απραξία της ενώ ο τόπος βοούσε από τις καταγγελίες. Η δε χτεσινή δήλωση της Λίνας Μενδώνη ότι «ο Λιγνάδης μας εξαπάτησε με υποκριτική τέχνη», αποτελεί πρωτοφανή ομολογία ανικανότητας.

Η καθυστέρηση της Δικαιοσύνης

Σε ανακοίνωσή του το υπουργείο Δικαιοσύνης υποστηρίζει ότι:
«H Δικαιοσύνη έχει πλέον το λόγο. Είμαστε βέβαιοι ότι οι δικαστικές αρχές θα κάνουν ό,τι χρειαστεί προκειμένου να έρθουν όλα στο φως σε αυτή την πολύ σκοτεινή υπόθεση και να αποδοθεί δικαιοσύνη. Η χώρα έχει κράτος Δικαίου και η κυβέρνηση θα συνδράμει, με όποιο τρόπο της ζητηθεί, θέτοντας στη διάθεση των δικαστικών αρχών τις υπηρεσίες της. Υποθέσεις τέτοιου είδους δεν έχουν κομματικό χρώμα. Είναι καθήκον όλων των πολιτικών δυνάμεων να συνεργαστούν, ώστε να αντιμετωπιστούν νοσηρά φαινόμενα, όπως αυτά που καταγγέλλονται. Είναι ευθύνη και καθήκον μας απέναντι στα θύματα. Η σιωπή που επικρατούσε για τόσα χρόνια έσπασε. Ήρθε η ώρα της Δικαιοσύνης».

Ωστόσο, της Δικαιοσύνης της πήρε εβδομάδες για να κινηθεί, ύστερα από τις δημόσιες καταγγελίες των θυμάτων και κάτω από την τρομακτική πίεση της κοινωνικής κατακραυγής. Είναι γνωστό ότι σε μια υπόθεση όσο καθυστερούν οι διωκτικές Αρχές, τόσο πιο μεγάλη είναι η ευχέρεια του κατηγορούμενου να εξαφανίσει ενοχοποιητικά στοιχεία.
Την ίδια ώρα η κυβέρνηση έκανε ό,τι μπορούσε για να καλύψει τον Λιγνάδη. Ας θυμηθούμε ότι η Μενδώνη έγραφε για «χαοτικές, υπαγορευμένες ή ανέξοδες δηλώσεις προβολής, προσκαλώντας σε δημόσιο λιθοβολισμό». Αποτελεί δε μακροχρόνια παράδοση στον τόπο μας, όταν κοπάζει ο θόρυβος, οι ισχυροί να βγαίνουν λάδι.
Γι’ αυτό δεν πρέπει να σταματήσουμε τη «φασαρία». Τόσο η κοινωνική κινητοποίηση όσο και η δημοσιογραφική έρευνα πρέπει να συνεχιστούν με νέα ορμή.

Ο πορεία θα είναι μακρά. Ο δρόμος όμως άνοιξε. Το πρώτο βήμα έγινε.

2020mag

Αντιεπιστημονικές δικαιολογίες για την κατάρρευση του… επιτελικού κράτους

Κανένα ακραίο καιρικό φαινόμενο δεν προκύπτει λοιπόν από τα επιστημονικά δεδομένα που να δικαιολογεί την πρωτοφανή παράλυση του κράτους. Το μόνο ακραίο φαινόμενο που υπήρξε ήταν η ακραία ανετοιμότητα, η απόλυτη ανικανότητα και η πλήρης παράλυση του πολυδιαφημισμένου… επιτελικού κράτους.

του Γιάννη Μυλόπουλου

Ένα ακόμη κακό με το αστυνομικό κράτος που αργά αλλά σταθερά χτίζει η κυβέρνηση Μητσοτάκη, πέραν ασφαλώς της κορυφαίας υπόθεσης της υποχώρησης των θεσμών της Δημοκρατίας, είναι ότι ο αυταρχισμός και η αυθαιρεσία κερδίζουν έδαφος σε βάρος του ορθολογισμού και της επιστημονικής αλήθειας, προκειμένου να δικαιολογηθούν αποφάσεις που ευθέως πλήττουν το δημόσιο και οι οποίες πρέπει να διερευνηθεί μήπως ευνοούν ιδιωτικά συμφέροντα.

Απόδειξη οι πρόσφατες αποφάσεις και δηλώσεις του υπουργού Δημόσιας Τάξης Χρυσοχοίδη. Ο οποίος, έχοντας επεκτείνει τα χωρικά του ύδατα εκτός από την Παιδεία στον τομέα του Περιβάλλοντος και των Μεταφορών και προκειμένου να δικαιολογήσει την ανεπίτρεπτη για πολιτισμένο κράτος επιλογή να διακόψει την κυκλοφορία επί δύο μέρες στην Εθνική Οδό, εξ αιτίας ενός συνηθισμένου χειμωνιάτικου καιρικού φαινομένου, απέδωσε την απόφασή του σε αντιεπιστημονικά και καταφανώς παραπλανητικά επιχειρήματα.

«Μιλάτε εσείς που κάψατε 100 ανθρώπους στο Μάτι», δήλωσε.

Σπάνια βρίσκει κανείς σε 8 λέξεις 3 τόσο σοβαρά ατοπήματα παραβίασης κάθε έννοιας δημοκρατίας, αλλά και κάθε έννοιας ορθολογικού και βασισμένου σε επιστημονικά επιχειρήματα λόγου.

Πρώτα γιατί απευθυνόμενος ο υπουργός με αυτόν τον… Λουδοβίκειο τρόπο στην αξιωματική αντιπολίτευση, αμφισβητεί τον θεσμικά κατοχυρωμένο στις Δημοκρατίες ρόλο της να ασκεί κριτική στις αποφάσεις της κυβέρνησης.
Δεύτερον διότι επιρρίπτοντας στην αντιπολίτευση τη χυδαία κατηγορία ότι «έκαψε» ανθρώπους, υποπίπτει στο βαρύτατο ατόπημα της κατασυκοφάντησης των πολιτικών του αντιπάλων, όσο και της τυμβωρυχίας και της σκύλευσης της μνήμης των νεκρών στο Μάτι.

Αν ο υπουργός ψάχνει να βρει πράγματι κάποιους που μπορεί να ευθύνονται για την εκατόμβη των νεκρών το καλοκαίρι του 2018, τότε μάλλον προς το δικό του υπουργείο πρέπει να στραφεί και να αναζητήσει εκείνους που αναβαθμίστηκαν από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, επειδή ακριβώς είχαν τότε πρωταγωνιστήσει στο κατά Χρυσοχοίδη «κάψιμο ανθρώπων».

Κι ύστερα, κατηγορώντας την τότε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ότι «έκαψε» ανθρώπους στο Μάτι, ανοίγει τον δρόμο στο να κατηγορηθεί και η δική του κυβέρνηση, με τη σειρά της, ότι άφησε να πεθάνουν εκτός ΜΕΘ 4.000 άνθρωποι από την πανδημία το Νοέμβριο και τον Δεκέμβριο. Και μάλιστα γι’ αυτήν την κατηγορία υπάρχουν πραγματικές και όχι κατασκευασμένες μαρτυρίες, όπως τα «πεταμένα λεφτά στις ΜΕΘ» κατά Πέτσα και οι «πολλές ΜΕΘ που αυξάνουν τους θανάτους» του Γεραπετρίτη.

Η αλήθεια είναι ότι η σημερινή κυβέρνηση βρίσκει και τα κάνει. Μιλάνε έτσι γιατί ξέρουν ότι έχουν απέναντί τους μια «πολιτικά ορθή» αξιωματική αντιπολίτευση και έναν Αλέξη Τσίπρα με πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα πολιτικό πολιτισμό, ο οποίος δεν εννοεί να… πάρει το αίμα του πίσω, επιστρέφοντας την ανήθικη και χυδαία επίθεση που ο ίδιος δέχτηκε ως πρωθυπουργός από το Μητσοτάκη, για λόγους φτηνής μικροπολιτικής εκμετάλλευσης.

Το τρίτο βαρύ ατόπημα του Χρυσοχοίδη, που χώρεσε σε μια πρόταση 8 μόλις λέξεων, αφορά στην κατάφωρη από μέρους του παραβίαση κάθε έννοιας ορθολογισμού και την επιδεικτική διάρρηξη κάθε σχέσης με την επιστημονική αλήθεια.

Συμψηφίζοντας ένα επιστημονικά αποδεκτό από τη διεθνή κοινότητα και από τον ίδιο τον ΟΗΕ ακραίο φαινόμενο, αυτό του Ιουλίου 2018 στο Μάτι, το οποίο αποδόθηκε ακόμη και από τον Μητσοτάκη, εκ των υστέρων βεβαίως, στην Κλιματική Κρίση, με ένα απόλυτα συνηθισμένο για την εποχή, πλήρως αναμενόμενο και προαναγγελθέν από μέρες καιρικό φαινόμενο, αυτό της Μήδειας, η κυβέρνηση υποπίπτει στα ατοπήματα της διαστρέβλωσης της επιστημονικής αλήθειας και της παραπλάνησης της κοινής γνώμης.
Ανατρέχοντας στην αναφορά του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών για τη Μήδεια στις 17/2/2021, (www.meteo.gr), υπογεγραμμένη από τους μετεωρολόγους Κ. Λαγουβάρδο, Β. Κοτρώνη και Σ. Ντάφη, διαπιστώνει κανείς ότι η Μήδεια ήταν πολύ ισχυρή ψυχρή εισβολή, που όμως δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως πρωτόγνωρο φαινόμενο.

Η κακοκαιρία Αριάδνη που συνέβη τον Ιανουάριο 2017, 4 μόλις χρόνια πριν, η πρώτη κακοκαιρία στην οποία δόθηκε όνομα, ήταν παρόμοιο φαινόμενο με το φετινό, αν και εκείνο επηρέασε με χιονοπτώσεις σχεδόν το σύνολο της χώρας, ενώ η Μήδεια επηρέασε μικρότερη γεωγραφική περιοχή.

Όσον αφορά στο ύψος του χιονιού στην Αθήνα συγκεκριμένα, τονίζεται ότι η Μήδεια ήταν εφάμιλλη της κακοκαιρίας του Φεβρουαρίου 2008, καθώς και του Ιανουαρίου 2002.

Ένα φαινόμενο λοιπόν που συμβαίνει 4 φορές τα τελευταία 19 χρόνια, έχει δηλαδή μέση συχνότητα επανεμφάνισης 5 ετών, μόνο ακραίο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί.

Είναι συνηθισμένο, συχνό και αναμενόμενο και στην προκειμένη περίπτωση μάλιστα ήταν και από καιρό προαναγγελθέν από την ΕΜΥ.

Καμία δικαιολογία λοιπόν δεν ευσταθεί και καμία εξήγηση, πλην της ανικανότητας, δεν υπάρχει για την παράλυση του κρατικού μηχανισμού και για τις πολυήμερες διακοπές στο ρεύμα και στο νερό στην Αθήνα που έπληξαν εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες.

Πολύ περισσότερο δεν υπάρχει καμία επιστημονική ή λογική δικαιολογία για το οικειοθελές προληπτικό κλείσιμο της Εθνικής οδού από τον υπουργό Δημόσιας Τάξης. Αυτή ήταν μια καταχρηστική και επιβλαβής για το δημόσιο συμφέρον απόφαση, η οποία δεν δικαιολογείται από τα επιστημονικά δεδομένα.

Γι’ αυτήν την επιβλαβή για τη χώρα απόφαση θα πρέπει να αναζητηθούν και ποινικές ευθύνες, καθώς αγγίζει τα όρια του σκανδάλου, όπως η αντιπολίτευση καταγγέλλει.

Καθώς, από ό,τι φαίνεται, ήταν μια επιλογή που δεν είχε ως στόχο να προστατεύσει τη δημόσια ασφάλεια, η οποία σύμφωνα με τα επιστημονικά δεδομένα τουλάχιστον, ουδόλως κινδύνευε.

Αντίθετα, θα πρέπει να αναζητηθούν ευθύνες στην κατεύθυνση της διασφάλισης των ιδιωτικών συμφερόντων της εταιρείας που έχει αναλάβει τη λειτουργία της Εθνικής Οδού και η οποία στο ενδεχόμενο που αναγκάζονταν να κλείσει εκείνη την Εθνική, θα έπρεπε να πληρώσει πρόστιμο ύψους μέχρι 1 εκατομμυρίου Ευρώ. Και αυτή είναι μια προς διερεύνηση υπόθεση, με ποινικές διαστάσεις.
Κανένα ακραίο καιρικό φαινόμενο δεν προκύπτει λοιπόν από τα επιστημονικά δεδομένα που να δικαιολογεί την πρωτοφανή παράλυση του κράτους.

Το μόνο ακραίο φαινόμενο που υπήρξε ήταν η ακραία ανετοιμότητα, η απόλυτη ανικανότητα και η πλήρης παράλυση του πολυδιαφημισμένου… επιτελικού κράτους.

Το οποίο ηττήθηκε… κατά κράτος από μια συνηθισμένη, συχνά εμφανιζόμενη, απολύτως αναμενόμενη και προαναγγελθείσα εγκαίρως χειμωνιάτικη κακοκαιρία.

TVXS