Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2018

Ο εφιάλτης της παιδικής ηλικίας



Στο τέλος του καλοκαιριού που πέρασε, μια ηλιόλουστη και ζεστή ακόμη μέρα, βρέθηκα στο σπίτι μιας φίλης. Αφού κάθισα αρκετή ώρα, όταν έφτασε η στιγμή να φύγω ρώτησα, ή μάλλον απλά παρατήρησα πως ο γιος της μάλλον έλειπε από το σπίτι γι αυτό δεν τον είδα. Μέσα είναι, μου είπε. Έχει να βγει δεκαεπτά μέρες.
του Γιώργου Τούλα
Χτύπησα την πόρτα του δωματίου και τον είδα μπροστά σε μια οθόνη να παίζει το ίδιο παιχνίδι στο Ίντερνετ που παίζει τα τελευταία δυο χρόνια. Γιατί δεν βγαίνεις λίγο έξω, τον ρώτησα ελαφρώς σοκαρισμένος για το κάτασπρο χρώμα του και μια υποψία απόσυρσης από τα εγκόσμια που απέπνεε. Γιατί υπάρχει κάτι εκεί έξω που το χάνω, με ρώτησε κυνικά. Ο Μ. είναι δεκαοκτώ χρόνων.
Μου θύμισε τον 19χρονο γερμανό Sven Jaschan, που είχε σπείρει έναν ιό στους υπολογιστές της Βρετανικής ακτοφυλακής, των νοσοκομείων του Χονγκ Κονγκ, τους Αυστραλιανούς σιδηροδρόμους και τα ταχυδρομεία της Ταϊβάν, παραλύοντας τα πάντα. Ο Σβεν περνούσε δέκα ώρες μπροστά σε έναν υπολογιστή και ελάχιστες στον έξω κόσμο. Το εντυπωσιακό είναι ότι τον κάρφωσε ένας συμμαθητής του, για να πάρει την αμοιβή. Στην ηλικία του και ο Ντάγκλας Χάβαρντ από το Τέξας διακινούσε παράνομα προσωπικά στοιχεία στο διαδύκτιο βγάζοντας εκατομμύρια, πριν οδηγηθεί σε κελί.
Ακούω συχνά πεντάχρονα να λένε τη λέξη βαριέμαι. Προσπαθώ να θυμηθώ τι μου φαινόταν συναρπαστικό στην ηλικία τους. Όλα, νομίζω. Κάτι λαθραία μεσημεριάτικα παιχνίδια την ώρα που οι γονείς μου κοιμόταν, να σκαρφαλώνω, να κρατάω την αναπνοή μου πολύ στη θάλασσα. Τώρα το πιο συναρπαστικό πράγμα για αυτή την ηλικία λέγεται αυτό το φθινόπωρο exertainment. Είναι τα νέα βίντεο γκέιμ που έχουν κίνηση. Αναγκάζουν τον παίκτη να χοροπηδάει, να τρέχει μέσα στο δωμάτιο, να κινείται. Τρώγοντας παράλληλα junk food. Τη νέα παγκόσμια απειλή τη λένε σκουριά. Του μυαλού και του σώματος. Σχεδόν ένα στα πέντε παιδιά στην Αμερική είναι παχύσαρκο. Πριν τριάντα χρόνια ήταν 4%. Καθισιό και εύκολη τροφή λένε οι Έλληνες ειδικοί χτυπάνε πια και τα δικά μας σπίτια. Από την άλλη οι τύψεις πληθαίνουν. Τεστ που έγιναν τον τελευταίο χρόνο σε παιδιά που είχαν τηλεόραση στο δωμάτιο τους στην Αμερική έδειξαν πως η νοητική τους ανάπτυξη υστερούσε.
Και βέβαια τα κινητά. Από ηλικίες εξαιρετικά τρυφερές. Παρέες παιδιών που επιλέγουν να μιλήσουν μεταξύ τους στο messenger έστω και αν κάθονται στο ίδιο τραπέζι!
Το σκέφτομαι κάθε φορά που τα παιδιά γύρω αναφέρουν τα τεκταινόμενα στο Next Top Model, αλλά αγνοούν ηθελημένα πόσα βιβλία του Ιουλίου Βερν διασώθηκαν από τα δικά μας παιδικά χρόνια και εκτίθενται σε ένα ντουλάπι. Τη μεγαλύτερη συζήτηση των τελευταίων χρόνων στην Αμερική προκάλεσε φέτος το βιβλίο του παιδοψυχίατρου Robert Shaw ´´The epidemic´´ που αναφέρεται στη μετατροπή των παιδιών μας σε σπαστικά όντα που κλαίνε διαρκώς, γκρινιάζουν και φέρονται άσχημα. Σαν να έγιναν ενήλικες λέει ο Σο που δεν ολοκλήρωσαν την συναισθηματική τους ανάπτυξη.
Αιτίες που αναφέρει για την νέα επιδημία της Δύσης είναι η τηλεόρασηη αδιαφορία των γονιών λόγω κόπωσης και η ικανοποίηση ακόμα και των πιο ακραίων επιθυμιών. Και ερχόμαστε στο δια ταύτα. Τι κάνεις;
Ο πρίγκιπας Ναρουχίτο της Ιαπωνίας, παρατηρώντας την μικρή του κόρη Αίκο να γίνεται τριών χρόνων, διάβασε δημόσια λίγους στίχους από το περίφημο ποίημα της Dorothy Law Nolte, που γράφτηκε πριν πενήντα χρόνια και φέτος κοσμεί και πάλι σε όλο τον κόσμο, με μορφή αυτοκόλλητων ψυγεία, πορτοφόλια ή άλλους χώρους που σε βοηθούν να συνειδητοποιείς όσα έχεις ξεχάσει.
Αν το παιδί ζει με φιλία μαθαίνει ότι ο κόσμος είναι ωραίος τόπος να ζεις, αν ζει στην έχθρα μαθαίνει να καυγαδίζει, αν ζει στον έπαινο μαθαίνει να εκτιμά και αν ζει στην ειρωνεία μαθαίνει ναναι ντροπαλό… Τα υπόλοιπα στους 19 στίχους του ποιήματος και στο μυαλό μας.

Τα παιδιά μαθαίνουν αυτό που ζουν

Αν τα παιδιά ζουν μέσα στην κριτική, μαθαίνουν να καταδικάζουν.
Αν τα παιδιά ζουν μέσα στην εχθρότητα, μαθαίνουν να καυγαδίζουν.
Αν τα παιδιά ζουν μέσα φόβο, μαθαίνουν να είναι διστακτικά.
Αν τα παιδιά ζουν μέσα στον οίκτο, μαθαίνουν να λυπούνται τον εαυτό τους.
Αν τα παιδιά ζουν μέσα στη γελοιοποίηση, μαθαίνουν να είναι ντροπαλά.
Αν τα παιδιά ζουν μέσα στη ζήλια, μαθαίνουν να φθονούν.
Αν τα παιδιά ζουν μέσα στη ντροπή, μαθαίνουν να αισθάνονται ένοχα.
Αν τα παιδιά ζουν μέσα στην ενθάρρυνση, μαθαίνουν να έχουν αυτοπεποίθηση.
Αν τα παιδιά ζουν μέσα στην ανεκτικότητα, μαθαίνουν να κάνουν υπομονή.
Αν τα παιδιά ζουν μέσα στον έπαινο, μαθαίνουν να εκτιμούν.
Αν τα παιδιά ζουν μέσα στην αποδοχή, μαθαίνουν να αγαπούν.
Αν τα παιδιά ζουν μέσα στην έγκριση, μαθαίνουν να αγαπούν τον εαυτό τους.
Αν τα παιδιά ζουν μέσα στην αναγνώριση, μαθαίνουν ότι είναι καλό να έχουν στόχους.
Αν τα παιδιά ζουν μαθαίνοντας να μοιράζονται, μαθαίνουν τη γενναιοδωρία.
Αν τα παιδιά ζουν μέσα στην τιμιότητα, μαθαίνουν την ειλικρίνεια.
Αν τα παιδιά ζουν μέσα στην αμεροληψία, μαθαίνουν τη δικαιοσύνη.
Αν τα παιδιά ζουν μέσα στην καλοσύνη και στην εκτίμηση, μαθαίνουν το σεβασμό.
Αν τα παιδιά ζουν μέσα στην ασφάλεια, μαθαίνουν να έχουν πίστη στον εαυτό τους και σε αυτούς που βρίσκονται γύρω τους.
Αν τα παιδιά ζουν μέσα στη φιλικότητα, μαθαίνουν ότι ο κόσμος είναι ένας όμορφο μέρος να ζει κανείς.

Χριστούγεννα με τα... «πρεζάκια»


Περισσότερη ουσία και πολιτικές αποδείξεις και λιγότερα επικοινωνιακά τρικ και υποκρισία, είναι αυτό που χρειάζονται τα κοινωνικά προβλήματα όπως αυτό των ναρκωτικών και των ομάδων του πληθυσμού που υπόκεινται σε διάφορες μορφές αποκλεισμού.

Αφορμή της συζήτησης η επίσκεψη του αρχηγού της ΝΔ σε καφενείο στην πλατεία Βάθη και η συνάντηση με πρώην τοξικομανείς. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε μια εμφάνιση, ακολουθούμενος από φωτογράφους και οπερατέρ, σε μια καλοδουλεμένη τηλεοπτική παραγωγή και ελεγχόμενη προβολή.  Όμως στην ουσία ποια είναι η στάση που κρατά το κόμμα του μέχρι σήμερα για το ζήτημα των ναρκωτικών και πως αντιμετωπίζει τους χρήστες;

Λίγα μέτρα, παραπέρα, στην Ομόνοια, δολοφονήθηκε βάναυσα ο Ζακ Κωστόπουλος, όμως τότε για στελέχη της ΝΔ ήταν απλώς ένα «πρεζάκι» που έπεσε σε «νοικοκυραίους», οι οποίοι προστάτευαν την ιδιοκτησία τους. Επίσημα μάλιστα το κόμμα του απέφευγε επιμελώς και επί μέρες να πάρει θέση, φοβούμενο να συγκρουστεί με τις αντιλήψεις της συντηρητικής εκλογικής του βάσης και των ακραίων στελεχών που έχουν βρει καταφύγιο τα τελευταία χρόνια. Ούτε λόγος φυσικά για την αστυνομική αυθαιρεσία από το κόμμα του «νόμου και της τάξης»


Ο Κυριάκος Μητσοτάκης φέρεται να αναζητά τρόπους αντιμετώπισης του προβλήματος των ναρκωτικών αλλά το νομοθετικό αποτύπωμα του κόμματός του είναι μηδενικό και οι αντιλήψεις προσκολλημένες σε παρωχημένα στερεότυπα. Οι τοξικοεξαρτημένοι και οι περιθωριοποιημένες ομάδες δαιμονοποιούνται και στοχοποιούνται στην καθημερινότητα όταν τους μεταχειρίζονται εργαλειακά για την «ανομία» και τα «στέκια των ναρκομανών». Και τους ομοφυλόφιλους είχε συναντήσει ο αρχηγός της ΝΔ σε μια απόπειρα να φτιάξει «φιλελεύθερο» προφίλ, όταν όμως ήρθε στη Βουλή το νομοσχέδιο για την επέκταση του συμφώνου συμβίωσης για ομόφυλα ζευγάρια, το κόμμα του έστριψε προς τα ακροδεξιά, όπως έχει κάνει και σε άλλα σχετικά ζητήματα.

Οι σκηνοθετημένες εμφανίσεις μπορεί να εξυπηρετούν το επικοινωνιακό προφίλ του αρχηγού της ΝΔ. Αυτό που χρειάζεται όμως ο τοξικοεξαρτημένος και όσοι βρίσκονται σε αδύναμη θέση δεν είναι τα ωραία πλάνα και η υποκρισία, αλλά μια ουσιαστική πολιτική δράση και στάση, από κυβέρνηση και αντιπολίτευση.
tvxs

Υπόλογοι ή συκοφάντες

Μανούλες είμαστε στα σενάρια συνωμοσίας. Και στην κατασκευή και στη διάδοση και στην αποδοχή.
του Τάσου Παππά
Τη μέρα που έσκασε η βόμβα έξω από την εκκλησία στο Κολωνάκι εγκρίθηκε η άδεια του Δημήτρη Κουφοντίνα. Μόνο σύμπτωση δεν ήταν, λένε ορισμένοι. Το είδαμε, το ακούσαμε, το διαβάσαμε.
Τι σημαίνει τώρα αυτό; Τρέχα γύρευε. Γιατί κάποιοι συσχετίζουν δύο άσχετα περιστατικά; Γιατί έτσι τους βολεύει. Γιατί έτσι μπορούν να ισχυριστούν ότι ο Κουφοντίνας είναι ο ιθύνων νους της «νέας τρομοκρατίας», συνεπώς κακώς του δίνουν άδειες.
Και κάτι επιπλέον εξίσου νοσηρό. Η κυβέρνηση που δίνει τις άδειες (λάθος επαναλαμβανόμενο αλλά δεν έχει σημασία, η δουλειά τους να γίνεται) με την περίεργη ανοχή που δείχνει στα φαινόμενα αυτής της μορφής παραβατικότητας είναι τουλάχιστον ύποπτη για σχέσεις με παράνομες οργανώσεις.
Άλλωστε, το υποστήριξε πριν από λίγο καιρό ο γνωστός «τσιρίδας» της Ν.Δ., ο οποίος κάλεσε τον Τσίπρα να αποδείξει ότι δεν τον κρατάει από κάπου ο Κουφοντίνας και πρόσφατα ξεπέρασε κάθε όριο δηλώνοντας ότι «αν αύριο με πυροβολήσουν δεν θα έχει ευθύνη ο Τσίπρας; Προφανώς και θα έχει. Αν με στοχοποιεί από το πρωί ώς το βράδυ... Όταν το κάνεις συνεχώς, είναι σαν να στέλνεις ένα σήμα».
Οπότε; Απαγορεύεται η κριτική γιατί μπορεί να οπλίσει το χέρι τρομοκρατών. Απαγορεύεται η διερεύνηση υποθέσεων που έχουν ποινική διάσταση γιατί οι εγκαλούμενοι (θύματα σκευωρίας κατά τη γνώμη τους) μπορεί να δεχθούν δολοφονική επίθεση.
Αυτή είναι η περίπτωση της ηθικής αυτουργίας, την οποία επικαλέστηκαν πολιτικοί και ιδιώτες και για τη βομβιστική επίθεση στον ΣΚΑΪ.
Δηλαδή, δεν κάνεις ο ίδιος την κολάσιμη πράξη αλλά είτε βάζεις άλλους να την κάνουν για λογαριασμό σου (ευθεία εμπλοκή) είτε με τις επιλογές σου ενθαρρύνεις τρίτους να δράσουν παράνομα (έμμεση εμπλοκή).
Το ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί δεν καλούνται από τη Δικαιοσύνη όσοι διαδίδουν τα παραπάνω να προσκομίσουν στοιχεία που θα στηρίζουν τις καταγγελίες τους. Αν έχουν και δεν τα δίνουν είναι υπόλογοι. Αν δεν έχουν και απλώς θορυβούν για να εξασφαλίσουν δημοσιότητα είναι κοινοί συκοφάντες.
efsyn

Το παραμύθι της αυτοδυναμίας και οι προβλέψεις Λεφάκη

Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
  
Νομίζω ότι το ναδίρ των δημοσκοπήσεων (αυτό που στα ελληνικά το λέμε «έπιασαν πάτο»), καταγράφηκε πριν από κάνα χρόνο. Μπορεί και ενάμιση, δεν με βοηθάει τώρα η μνήμη μου, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. Το θέμα είναι στα αποτελέσματα του συγκεκριμένου γκάλοπ που έδινε άνετη, πανάνετη αυτοδυναμία στη Νέα Δημοκρατία, έχριζε δεύτερο κόμμα το..
ΚΙΝΑΛ (μπορεί να ήταν ΠΑΣΟΚ, τότε) κι έστελνε τον ΣΥΡΙΖΑ στην τρίτη θέση με μονοψήφιο ποσοστό. Σα να κοιμάται ρε φίλε ο οπαδός του Εορδαϊκού (για να μην πω του Αλμωπού Αριδαίας) και να ονειρεύεται ότι ρίχνει μια ξεγυρισμένη πεντάρα στον ΠΑΟΚ. Μέσα στην Τούμπα!
Έκτοτε κύλησε πολύ νερό και ακόμη περισσότερα λύματα στον Κηφισό και οι δημοσκόποι κατανόησαν ότι δεν πίνει όλος ο κόσμος ληγμένα. Υπάρχουν και ψηφοφόροι με σώας τας φρένας, ψηφοφόροι που σκέφτονται, ψηφοφόροι που αναλύουν. Και είναι αποφασισμένοι να περιμένουν ως την τελευταία στιγμή για να ζυγίσουν τα υπέρ και τα κατά της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης. Κυρίως της κυβέρνησης εδώ που τα λέμε, μιας και στη ΝΔ η συσπείρωση ξεπερνάει το ενενήντα τοις εκατό. Ενώ απ’ όσους και όσες ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ το Σεπτέμβριο του 2015, ο ένας στους δύο και η μία στις δύο ακόμη κατοικοεδρεύουν στον πλανήτη της αναποφασιστικότητας. Και δεν σκοπεύουν να το κουνήσουν τόσο εύκολα…
Κάτι ανάλογο θυμόμαστε εμείς που έχουμε αποκτήσει γκρίζους κροτάφους, συνέβαινε και το 1985, όταν η αξιωματική αντιπολίτευση του Ευάγγελου Αβέρωφ τα είχε όλα τα γίδια στο μαντρί (βλάχος γαρ!), ενώ στο ΠΑΣΟΚ του Αντρέα Παπανδρέου επικρατούσε δημιουργικό μπάχαλο και συσπείρωση παιδικής χαράς. Ούτε καν νηπιαγωγείου, όπου μπορούν κάποια στιγμή τα πιτσιρίκια να συνασπισθούν εναντίον κάποιου ορατού ή αόρατου εχθρού. Ώσπου είχε ο Μένιος τη φαεινή ιδέα να ρίξουν μαχαιριά πισώπλατη στον Κωνσταντίνο Καραμανλή , να μην τον υποστηρίξουν για την προεδρία και στη θέση του να προτείνουν Χρήστο Σαρτζετάκη. Κόλπο που μπορεί εμείς να το βλέπουμε ύστερα από μια τριακονταετία και να το χαρακτηρίζουμε «απλοϊκό», αλλά τη δουλίτσα του την έκανε. Τον μπετονάρησε, που θα έλεγε και η Όλγα Τρέμη, τον κεντροαριστερό χώρο και την έστειλε την ΠΑΣΟΚάρα στη κορυφή. Καθαρά, ξάστερα και αδιαμφισβήτητα!
Ποιος λέει ότι είναι αδύνατον να επαναληφθεί το στόρι πριν από τις ερχόμενες εκλογές; Ένα ταχυδακτυλουργικό, ένα τρικ, μια μαγκιά ξαφνική που θα το ανατρέψει το σκηνικό και θα το κάνει άνω κάτω. Δεν θέλει πολύ, όπως απέδειξε η περίπτωση του Σαρτζετάκη και δεκαπέντε χρόνια αργότερα η περίπτωση Καρατζαφέρη με τα «δικά μας τα παιδιά». Ένα χαρτί είναι αρκετό, ένα βίντεο είναι αρκετό, μια καταδικαστική απόφαση είναι αρκετή. Και με όλα τα μέτωπα ανοιχτά σε εσωτερική και εξωτερική πολιτική, οι ευκαιρίες είναι πολλές. Για μια ντρίπλα της τελευταίας στιγμής και μια μπούκα στη μικρή περιοχή κι ένα δυνατό σουτ στο «γάμα». Για να ψάχνεις ύστερα εσύ να βρεις τι είναι αυτό που σου συνέβη…
Πράγμα το οποίο μας φέρνει στον Κώστα Λεφάκη και στις προβλέψεις του. Όπου έσκασε μύτη ο δημοφιλής αστρολόγος στο ραδιοφωνικό σταθμό News 247 και τα είπε χύμα και τσουβαλάτα όπως ο συγχωρεμένος ο Μένιος. Προέβλεψε λοιπόν ότι θα έχουμε ντράβαλα στην παγκόσμια πολιτική σκηνή και ανακατωσούρα σε ΗΠΑ, Γερμανία και Γαλλία, συμπληρώνοντας ότι σημαντικές αλλαγές θα γίνουν και σε πρόσωπα τα οποία ακόμη και σήμερα δεν είναι γνωστά στο ευρύ κοινό. Και η Ελλαδίτσα; Στην Ελλαδίτσα υπάρχει πιθανότητα να δούμε εκτός Βουλής κάποια από τα κόμματα που εκπροσωπούνται σήμερα (Σταύρο είσαι σπίτι;) και να μπουν ορισμένοι συνασπισμοί κομμάτων.
Και η αυτοδυναμία; Ο μετρ ήταν κατηγορηματικός:
Δεν θα υπάρξει αυτοδυναμία στις εθνικές εκλογές. Λιτά, μετρημένα και μπροσθόβαρα. Και πολύ πιο επιστημονικά από ορισμένες δημοσκοπήσεις που απλώς μετρούν τ’ άστρα, όπως εκείνο το παιδί στο βιβλίο του Λουντέμη!

newpost.gr

Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2018

Το κρίσιμο 2019



του Κύρκου Δοξιάδη*
Στα τέλη του πρώτου μήνα του τρέχοντος έτους, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης τριών χρόνων από την πρώτη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ («Εφ.Συν.», 30/1/2018 – «Ευκαιρία για περίσκεψη»), έγραφα τα εξής: «Αν στην κορυφή τους [των κρατικών μηχανισμών] ξαναβρεθεί ο αντίπαλος, οι συνέπειες θα είναι πολύ σημαντικότερες από την -πρόσκαιρη και αμφίβολη- σωτηρία της τιμής της Αριστεράς». Διαφωνούσα με την άποψη που επικρατεί σε ευρύτατο φάσμα της Αριστεράς και των απογοητευμένων ψηφοφόρων του κυβερνώντος κόμματος ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, εφ’ όσον έκρινε πως δεν μπορούσε να αντισταθεί αποτελεσματικά στις μνημονιακές πολιτικές, όφειλε να παραιτηθεί από την κυβέρνηση.
Εξακολουθώ να πιστεύω πως μια τέτοια απόφαση του κόμματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς θα είχε όντως ολέθριες συνέπειες. Το ζήτημα είναι ότι κατά τη διάρκεια του έτους που μπαίνει σε λίγες μέρες θα έχουμε εκλογές ούτως ή άλλως. Υπάρχουν κάποιοι στη συστημική (και στην «αντισυστημική») Ακροδεξιά της χώρας μας που λένε (αν πράγματι το πιστεύουν είναι άλλο θέμα) ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αν μπορούσε δεν θα έκανε εκλογές.
Παρά την απολύτως δικαιολογημένη αγανάκτηση που προξενεί μια τέτοια δήλωση, οφείλουμε ως αριστεροί/ές να συλλογιστούμε επάνω στην αλήθεια αυτής μας ακριβώς της αγανάκτησης. Με ποια έννοια ως Αριστερά, ενώ από τη μια δεν θέλαμε πρόωρες εκλογές, από την άλλη απέχουμε παρασάγγας από το να βλέπουμε τις επικείμενες εκλογές ως «αναγκαίο κακό» επειδή μπορεί να οδηγήσουν στην απώλεια της κυβερνητικής εξουσίας;
Αντί για άλλη απάντηση, και δεδομένου ότι στις 15 Ιανουαρίου συμπληρώνονται εκατό χρόνια από τη δολοφονία της, επαναλαμβάνω εδώ αποκαλυπτικό απόσπασμα της δριμύτατης κριτικής που άσκησε η Ρόζα Λούξεμπουργκ στην ηγεσία της Οκτωβριανής Επανάστασης την άνοιξη του 1918: «...Ασφαλώς κάθε δημοκρατικός θεσμός έχει τις ατέλειές του και τις αδυναμίες του, πράγμα που συμβαίνει με όλους τους ανάλογους ανθρώπινους θεσμούς. Αλλά το φάρμακο που ανακάλυψαν ο Λένιν και ο Τρότσκι, τη γενική κατάργηση της Δημοκρατίας [εδώ αναφέρεται συγκεκριμένα στη διάλυση της Συντακτικής Συνέλευσης], είναι χειρότερο ακόμη κι από την αρρώστια που επρόκειτο να θεραπεύσουν: Καταστρέφει αυτή την ίδια τη ζωντανή πηγή, απ’ όπου μπορεί να διορθωθεί κάθε φυσική ατέλεια των κοινωνικών θεσμών: την ενεργό, ανεμπόδιστη, δραστήρια πολιτική ζωή όσο το δυνατόν πιο πλατιών λαϊκών μαζών του έθνους».1
Ιδού λοιπόν τι σημαίνει η δημοκρατία για τη μεγάλη μαρξίστρια επαναστάτρια (και μάλιστα η αντιπροσωπευτική δημοκρατία, που είθισται στην Αριστερά να κακολογείται ως «αστική»): δημοκρατία είναι «η ενεργός, ανεμπόδιστη, δραστήρια πολιτική ζωή όσο το δυνατόν πιο πλατιών λαϊκών μαζών του έθνους». Με άλλα λόγια: Για τη ριζοσπαστική Αριστερά, η δημοκρατία δεν είναι μέσο, είναι αυτοσκοπός. Στις ταξικές κοινωνίες (σε όσες υπάρχει δημοκρατία, εννοείται) είναι το κύριο θεσμικό πεδίο όπου διεξάγεται η ταξική πάλη και γι’ αυτό δεν μπορεί να θεωρηθεί ως «εργαλείο» που μονοσήμαντα κατέχει μία τάξη εις βάρος των υπολοίπων (έχω εδώ κατά νου κυρίως τις αναλύσεις του Νίκου Πουλαντζά, από του οποίου τον επίσης τραγικό θάνατο συμπληρώνονται σαράντα χρόνια το 2019).
Και γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο, για τη ριζοσπαστική Αριστερά, η διαφύλαξη, διατήρηση και ενδυνάμωση των δημοκρατικών θεσμών είναι κάτι ασύγκριτα πιο σημαντικό από την παραμονή της ίδιας της Αριστεράς στην κυβερνητική εξουσία. Η βασική αιτία για τον ακραίο κρατικό αυταρχισμό που επικράτησε στις χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού» συνίσταται στο ότι η κατάργηση της δημοκρατίας ισοδυναμούσε με την απόπειρα αυταρχικής κατάργησης των ίδιων των ταξικών αγώνων. Μια απόπειρα που, εκτός του ότι ήταν καταδικασμένη εκ των πραγμάτων στην αποτυχία, εγκαθίδρυσε και την τυραννία που δυσφήμησε το όνομα του σοσιαλισμού άγνωστο μέχρι πότε.
Ολα αυτά τι σημαίνουν στα καθ’ ημάς; Αν μετά τις εκλογές του έτους που ακολουθεί η Αριστερά περάσει στην αντιπολίτευση, «δεν χάθηκε ο κόσμος». Θα «χανόταν ο κόσμος» αν στην πορεία προς ή μετά τις εκλογές υπονομεύονταν καθοριστικά οι δημοκρατικοί θεσμοί. Αν, για παράδειγμα, επιτευχθεί το φιλόδοξο σχέδιο του κ. Βορίδη για πλήρη αφάνιση της Αριστεράς διά μέσου παρέμβασης στους θεσμούς.
Και κάτι ακόμη. Η υπονόμευση της δημοκρατίας σίγουρα δεν επέρχεται από την περίφημη πόλωση – όσο η τελευταία παραμένει εντός των πλαισίων της (δημοκρατικής) νομιμότητας, εννοείται. Ακριβώς επειδή η δημοκρατία είναι πεδίο της ταξικής διαμάχης, και ιδίως σε περιόδους κρίσης, πόλωση υπάρχει – θα ήταν ύποπτο αν δεν υπήρχε. Οταν τα αστικά κόμματα «καταγγέλλουν» την πόλωση, κατ’ ουσίαν απαιτούν από τις αντίπαλές τους δυνάμεις «να κάτσουν στ’ αυγά τους».
Ευχές, λοιπόν, για ένα πολωμένο 2019.
1) Ρόζα Λούξεμπουργκ, «Ρωσική Επανάσταση» (μτφρ. Α. Στίνας), Αθήνα, Υψιλον, 1978, σελ. 63.
* καθηγητής της Κοινωνικής Θεωρίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών
efsyn

Ποιοι ληστεύουν το χρόνο μας;


του Γιώργου Στάμκου
"Η αποστολή μου είναι να σκοτώνω το χρόνο και η δική του να με σκοτώνει με τη σειρά του. Καλά είναι μεταξύ δολοφόνων”. E. M. Cioran
Οι περισσότεροι άνθρωποι τον θεωρούν αμείλικτο εχθρό τους. Κάποιοι, λιγότερο ματαιόδοξοι, τον θεωρούν φίλο και δάσκαλο. Σε κάθε περίπτωση πάντως η σχέση του ανθρώπου με το χρόνο είναι «δολοφονική»: μας σκοτώνει κι εμείς τον «σκοτώνουμε» με τη σειρά μας. Συνήθως τον σπαταλούμε σε ανοησίες και μετά παραπονιόμαστε πως δεν μας είναι αρκετός. Κι εκείνος, με τη σειρά του, μας φέρνει την κάθε στιγμή που περνάει όλο και πιο κοντά στο θάνατό μας. Ο χρόνος είναι ο καλύτερος φίλος, και ταυτόχρονα όμως κι ο χειρότερος εχθρός του ανθρώπου. Φίλος, όταν του δίνει τη δυνατότητα να δημιουργήσει, να ωριμάσει και να εξελιχθεί. Κι εχθρός, όταν του υπενθυμίζει τη ματαιοδοξία του, εφόσον όλα τα ανθρώπινα δημιουργήματα –και φυσικά κι ο ίδιος– υπόκεινται στο φθοροποιό έργο του χρόνου.
Η Τέχνη του Χρόνου
Σε κάθε περίπτωση ο χρόνος μας κυνηγάει με την αμείλικτη ακρίβεια ενός «έξυπνου» πυραύλου. Δεν μπορούμε να τον σταματήσουμε. Δεν υπάρχει περίπτωση να του ξεφύγουμε. Το μόνον που μπορούμε να κάνουμε είναι να τον εκμεταλλευτούμε δημιουργικά. Να αναπτύξουμε δηλαδή μια Τέχνη του Χρόνου. Η τέχνη του χρόνου είναι η τέχνη της ζωής.
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς φιλόσοφος για να καταλάβει πως χρόνος ίσον ζωή. Πρέπει λοιπόν να θυμόμαστε πως κάθε φορά που λέμε «δεν έχω χρόνο» είναι σαν να λέμε «δεν έχω ζωή». Η αλήθεια βέβαια είναι πως οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν ψεύτικες ζωές κι αποδέχονται εύκολα να υποβιβαστούν σε κατώτερες υπάρξεις μόνο και μόνο από συνήθεια, ανασφάλεια ή απλά ανικανότητα να αναπτύξουν μια τέχνη του χρόνου. Από την άλλη είναι όνειρο απατηλό και κάθε προσπάθεια για «κυριαρχία» πάνω στο χρόνο. Για να κυριαρχήσουμε στο χρόνο πρέπει να μεταμορφωθούμε σε συνειδητοποιημένες υπάρξεις. Αλλά είναι γεγονός πως δεν μπορούμε να κυριαρχήσουμε στον χρόνο επειδή:
  • Δεν γνωρίζουμε επαρκώς τον εαυτό μας.
  • Δεν γνωρίζουμε αρκετά την πραγματική φύση και αξία του Χρόνου.
  • Αφήνουμε στους άλλους να μας παρενοχλούν –το ίδιο και στον εαυτό μας.
  • Δεν σκεφτόμαστε σωστά πάνω στη χρήση του αναντικατάστατου χρόνου μας.
Φιλοδοξούμε να «στρώσουμε» το χρόνο, όπως στρώνουμε το κρεβάτι μας. Αλλά, ως γνωστόν, ο χρόνος δεν είναι κρεβάτι. Δεν μπορούμε λοιπόν να τιθασεύσουμε το χρόνο, αλλά μόνον να τιθασεύσουμε τον εαυτό μας σε σχέση με το χρόνο.
Αν ωστόσο ο χρόνος μοιάζει με κάτι είναι μ’ ένα δωμάτιο. Όλοι έχουμε το ίδιο δωμάτιο, τον ίδιο ακριβώς χώρο –το 24ωρο. Δεν μπορούμε να κτίσουμε παραπάνω, ούτε και να μεγαλώσουμε το χώρο του. Κάποιοι παραγεμίζουν το δωμάτιο τους με ένα σωρό άχρηστα πράγματα, σε σημείο ώστε να δυσκολεύονται να κινηθούν. Κάποιοι άλλοι το αφήνουν εντελώς άδειο και αχρησιμοποίητο. Άλλοι τοποθετούν ακατάστατα τα πράγματά τους κι αισθάνονται έτσι αποπνικτικά. Ορισμένοι τέλος το χρησιμοποιούν έξυπνα, μετατρέποντας την πολυθρόνα σε κρεβάτι και τη βιβλιοθήκη σε γραφείο κ.ο.κ. Με παρόμοιο τρόπο χρησιμοποιούμε και το χρόνο μας.
Κατά διαστήματα μας καταλαμβάνει η διάθεση να «τακτοποιήσουμε» το χρόνο μας, όπως ακριβώς τακτοποιούμε το ακατάστατο δωμάτιό μας. Αρχίζουμε λοιπόν να σημειώνουμε στο ημερολόγιο τις εργασίες και τις υποχρεώσεις μας, ώστε να οργανωθούμε καλύτερα για να εκμεταλλευτούμε τα «κενά» του χρόνου, αλλά και για να ξετρυπώσουμε τον ελεύθερο χρόνο μας. Αλλά πως να εκμεταλλευτείς κάτι που ουσιαστικά «δεν υπάρχει»; Το παρελθόν «δεν υπάρχει πλέον», το μέλλον «δεν υπάρχει ακόμη». Αυτό που υπάρχει –αν πραγματικά υπάρχει– είναι το Τώρα.
Ασφυκτικά εγκλωβισμένος σ’ έναν χρόνο ουσιαστικά αμετάβλητο, ο σύγχρονος άνθρωπος ένιωσε ανίκανος ν’ αντεπεξέλθει στις ολοένα και αυξανόμενες απαιτήσεις της οικονομίας και κοινωνίας. Έτσι, για το 50% των ανθρώπων του Δυτικού κόσμου, ο χρόνος θεωρείται «αγαθό σε ανεπάρκεια». Η τραγική όμως ειρωνεία είναι πως ενώ όλοι τους παραπονιούνται πως δεν έχουν κάτω από την κυριαρχία τους το σύνολο του χρόνου τους, στην πραγματικότητα ο σύγχρονος τρόπος ζωής είναι αυτός που καταληστεύει τις δημιουργικές τους στιγμές. Έτσι η τηλεόραση και το διαδίκτυο αποδεικνύονται ως οι “μεγαλύτεροι χρονοληστές” που κλέβουν ένα 20-30% του χρόνου μας, αναλόγως με την περίπτωση. Επίσης η αναμονή σε ουρές μας κλέβουν το 5%, η γραφειοκρατία, οι συνεχόμενες μετακινήσεις, η κατανάλωση κ.α. αποτελούν πτυχές της σύγχρονης ζωής, που μας αφαιρούν –και μάλιστα χωρίς ουσιαστική ανταμοιβή– τα πολύτιμα και μη ανανεώσιμα χρονικά μας αποθέματα. Όπως είπε χαρακτηριστικά και ο Μισέλ Σερές: «Στο εξής, όλος ο κόσμος θα έχει ένα ρολόι αλλά κανείς δεν θα έχει χρόνο. Ανταλλάξτε το ένα με το άλλο: δώστε το ρολόι σας και πάρτε το χρόνο σας».

Ο τεμαχισμός της αιωνιότητας σε δευτερόλεπτα, δηλαδή σε χρονολογικά μετρήσιμα μεγέθη, μας «χαλάει» την τελειότητα της κάθε στιγμής. Από την άλλη ο διαλογισμός και η υποκειμενική διαδικασία, μπορεί να «παγώσει» το χρόνο, ακόμη και τον βιολογικό. Έχει υπολογιστεί πως οι άνθρωποι που διαλογίζονται για μεγάλο χρονικό διάστημα έχουν βιολογική ηλικία 5 με 12 χρόνια μικρότερη από την κανονική τους. Το βέλος του χρόνου να κινείται πάντα προς τα εμπρός, αργά ή γρήγορα, και το σώμα μας μπορεί να κερδίσει ή να χάσει βιολογικά χρόνια ανάλογα με το πως του φερόμαστε.
Οι πιο μεγάλοι “χρονο-ληστες” του σύγχρονου κόσμου
  • Τηλεόραση/οθόνες: Περνάμε κατά μέσο όρο 14 χρόνια της ζωής μας παρακολουθώντας
  • την TV ή κοιτώντας σε κάποια οθόνη.
  • Ιnterntet: Στις χώρες της Δύσης ο καθένας καταναλώνει 4,5 ώρες ημερησίως σερφάροντας στο διαδίκτυο με αυξητικές -και μάλιστα εθιστικές- τάσεις.
  • Κατανάλωση/διαφημίσεις: Συνεχές κοίταγμα και διάβασμα διαφημίσεων, αγορές, ψώνια σε σούπερ μάρκετ, επισκέψεις σε εμπορικά κέντρα, δυσκολία επιλογής προϊόντων, διαφημίσεις και ψώνια μέσω internet.
  • Video Games: Θεωρούνται ως ένας από τους μεγαλύτερους “χρονοληστές” του σύγχρονου κόσμου. Δεν είναι γνωστό πόσο χρόνο καταναλώνει ο καθένας μας, καθώς κάθε περίπτωση είναι διαφορετική. Υπάρχουν έφηβοι που κάθονται σχεδόν ένα 24ώρο κολλημένοι στα ηλεκτρονικά παιχνίδια, τρεφόμενοι με junk food και πάσχοντας από μόνιμη έλλειψη ύπνου.
  • Γραφειοκρατία και παραμονή σε ουρές στις δημόσιες υπηρεσίες, τράπεζες, ιδιωτικές επιχειρήσεις, αναμονή σε προθαλάμους κλπ.
  • Αναμονή σε στάσεις λεωφορείων, σταθμούς τρένων, λιμάνια και αεροδρόμια,πάρκινγκ.
  • Απρόβλεπτα τηλεφωνήματα που διαρκούν υπερβολικά.
  • Πολιτική της “ανοικτής θύρας”, διαθεσιμότητα και απρόοπτοι επισκέπτες και πωλητές.
  • Έλλειψη προγράμματος εργασίας και ακαταστασία στο χώρο εργασίας μας ή έλλειψη σωστής ταξινόμησης στο γραφείο μας ή στον υπολογιστή μας.
  • Συγκεχυμένοι στόχοι και προτεραιότητες.
  • Συντήρηση κι επισκευή μηχανών και συσκευών που έχουν συχνές βλάβες.
  • Διάφορες καθυστερήσεις σε ραντεβού.
  • Υπερβολική σημασία στις λεπτομέρειες, καθυστέρηση στην αντιμετώπιση των πραγματικών προβλημάτων.
  • Ενδιαφέροντα πολλά και διάσπαρτα κι έλλειψη εστίασης της προσοχής.
  • Ελλιπής και ανεπαρκής πληροφόρηση, αναποφασιστικότητα.
  • Η αδυναμία του να λες “όχι” εκεί που πρέπει.
Ας μην βιαζόμαστε λοιπόν να ρίξουμε το βάρος στους άλλους, να τους κατηγορήσουμε ως “χρονο-ληστές”, και να τους ενοχοποιήσουμε για την αίσθηση έλλειψης χρόνου που μας διακατέχει μονίμως. Εμείς οι ίδιοι είμαστε, με τις επιλογές μας και την παθητικότητά μας, οι μεγαλύτεροι “χρονο-ληστές” του χρόνου μας και κατ' επέκταση της ίδιας μας της ζωής. Κι εμείς οι ίδιοι μπορούμε πάντα να τακτοποιήσουμε το “χρονο-δωμάτιο” μας...
tvxs

Ελλάς Ελλήνων Παγανιστών


του Δημήτρη Ψαρρά
Έχει βαλθεί τον τελευταίο καιρό η Χρυσή Αυγή να μας πείσει ότι είναι μια «χριστιανική» οργάνωση. Τα σταυροκοπήματα του Αρχηγού και των στελεχών της δίνουν και παίρνουν, οι σχετικές αναφορές στα έντυπα και τα διαδικτυακά της μέσα όλο και πληθαίνουν, ενώ ακόμα και στη δίκη που συνεχίζεται στο Κακουργιοδικείο, οι συνήγοροι της ηγεσίας της ναζιστικής οργάνωσης, που κατηγορείται ως εγκληματική, επικαλούνται με κάθε ευκαιρία το γεγονός ότι οι χρυσαυγίτες παντρεύονται με θρησκευτικό γάμο, βαφτίζουν χριστιανικά τα παιδιά τους και κηδεύονται με θρησκευτική τελετή.
Δεν λείπουν και οι υμνητικές αναφορές σε κάνα δυο μητροπολίτες που εξακολουθούν να παραβλέπουν το διχαστικό κήρυγμα των ναζιστών και αισθάνονται αλληλέγγυοι μαζί τους, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τον ανεκδιήγητο Αμβρόσιο.
Ασφαλώς είναι αδιάφορα και -σύμφωνα με τον νόμο- απολύτως σεβαστά τα προσωπικά θρησκευτικά «πιστεύω» του καθενός. Ομως έχει ιδιαίτερη σημασία αν αυτή η οργάνωση, που θέλει να παρουσιάζεται και ως κόμμα, έχει πράγματι προχωρήσει στην αναθεώρηση των παλιών παγανιστικών της ιδεοληψιών, αντλημένων από τη γερμανική εθνικοσοσιαλιστική παράδοση. Η άποψη της Χρυσής Αυγής για τα Χριστούγεννα μας δίνει την απάντηση.
Ποιον γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα;
Την παραμονή των Χριστουγέννων του 2015 ο Αρχηγός Μιχαλολιάκος παρουσίασε σε ειδική εκδήλωση το βιβλίο του Κασιδιάρη που δείχνει τον ίδιο σε φωτογραφία στο εξώφυλλο με τη γνωστή σβάστικα στο μπράτσο. Την επόμενη χρονιά, στην ιστοσελίδα της οργάνωσης διαβάζουμε ένα «Γράμμα στον Αγιο Βασίλη», που δεν το δεν απευθύνει ένα παιδί, αλλά κάποια γυναίκα μεγάλης ηλικίας, όπως η ίδια παραδέχεται, και ζητά αυτό που η οργάνωση θεωρεί το πιο σημαντικό:
«Δεν θέλω να σου ζητήσω ούτε ποδήλατο, άλλωστε είμαι μεγάλη πια κι έχω αμάξι, αλλά ούτε και παιχνίδια, μπορώ πλέον και αγοράζω όσα θέλω μόνη μου. Γενικά, δεν θέλω δώρα. Θέλω κάτι πολύ μεγαλύτερο και δεν ξέρω αν είσαι ο αρμόδιος για να απευθυνθώ. Θέλω τα πιο εθνικιστικά Χριστούγεννα που μπορείς να στείλεις».
Εθνικιστικά Χριστούγεννα λοιπόν. Τι ακριβώς σημαίνει αυτό; Μα πολύ απλά, τον «αποχριστιανισμό» της μεγάλης αυτής θρησκευτικής εορτής, μέσω της ταύτισής του με τις προχριστιανικές λατρείες των «βορείων λαών», της «λευκής φυλής», των «Αρίων».
Ας δούμε, λ.χ., πώς γιόρτασε τα Χριστούγεννα η Χρυσή Αυγή το 2016. Με συντονισμένες εκδηλώσεις στα τοπικά της γραφεία.
● Στα γραφεία της Αθήνα μίλησε η Ειρήνη Δημοπούλου, διευθύντρια της χρυσαυγίτικης εφημερίδας «Εμπρός» με θέμα «Οι αρχαιοελληνικές παραδόσεις των Χριστουγέννων». Σύμφωνα με το ρεπορτάζ των ίδιων των χρυσαυγιτών, «η συναγωνίστρια Δημοπούλου με κάθε λεπτομέρεια αναφέρθηκε στα ήθη και τα έθιμα που επικρατούσαν στον ελληνικό χώρο κατά την περίοδο της αρχαιότητας και τόνισε ότι τα περισσότερα σχεδόν έθιμα που τηρούμε και σήμερα στις Αγιες μέρες των Χριστουγέννων πηγάζουν από τους αρχαίους προγόνους μας».
● Στα γραφεία της Τοπικής Βορείων Προαστίων «πραγματοποιήθηκε από τον συναγωνιστή Δ. Κυριακόπουλο ομιλία ιδεολογικού περιεχομένου με θέμα: Τα Χριστούγεννα στην Ελληνική και Ευρωπαϊκή παράδοση».
● Στο πλαίσιο των «Μαθημάτων Ελληνικής Ιστορίας», πραγματοποιήθηκε στην Τ.Ο. Σαλαμίνος ομιλία από τον «συναγωνιστή» Κωνσταντίνο Μαυροειδή. «Παλαιός και Νέος κόσμος συνδέονται δραστικά και δημιουργικά. Ως Ελληνες και ως Εθνικιστές πρέπει να γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά γιατί μας συνδέει με τη Ζωή». Ο ομιλητής συνέδεσε τα Χριστούγεννα με τον εορτασμό του χειμερινού ηλιοστάσιου». Και βέβαια, «μετά το πέρας της ομιλίας, ως είθισται σε στάση προσοχής, ψάλλαμε τον Εθνικό ύμνο και τον ύμνο της Χρυσής Αυγής».
● «Οι συναγωνιστές Αικατερίνη Βουλή και Δρόσος Δροσινάκης παρουσίασαν στα γραφεία της Τ.Ο. Ευβοίας, στα πλαίσια των συντονισμένων Μαθημάτων Ελληνικής Ιστορίας του Κινήματος, τη διαχρονικότητα του εορτασμού των Χριστουγέννων στους Ελληνες και τους λαούς της Ευρώπης».
● «Την Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου, ανήμερα του χειμερινού ηλιοστασίου, στην Τ.Ο. Σπάρτης πραγματοποιήθηκε ένα ακόμα μάθημα Ελληνικής ιστορίας το οποίο και παρουσίασε η συναγωνίστρια Βασιλική Καραβέργου με τίτλο “Οι αρχαιοελληνικές παραδόσεις των Χριστουγέννων”».
«Ομιλία για τον εορτασμό των Χριστουγέννων στην Ελληνική Παράδοση πραγματοποίησε ο συναγωνιστής Αλέξανδρος Μιχαλόπουλος στην Τ.Ο. Πύργου στο πλαίσιο των Μαθημάτων Ελληνικής Ιστορίας. Πρόκειται για μια Ηλιακή Γιορτή που κρατά από τα βάθη της Αρχαιότητας, με ήθη και έθιμα που διασώζονται έως τις ημέρες μας».
● «Ο Γραμματέας της Τοπικής Κεφαλλονιάς και Ιθάκης Δάβουλος Χρήστος, αφού μετέφερε το μήνυμα και τις ευχές του Αρχηγού μας για το νέο έτος, αναφέρθηκε στην Ελληνική διάσταση των Χριστουγέννων και στις αρχαιοελληνικές παραδόσεις».
● «Ο θαυμαστός, εσωτερικός και άρρηκτος δεσμός των σημερινών Ελλήνων με τους αρχαίους προγόνους καταδεικνύεται εντονότατα κατά την περίοδο της Χριστιανικής εορτής των Χριστουγέννων όταν η Γέννηση του Ιησού Χριστού σηματοδοτεί το πέρασμα από το Σκότος στο Φως συμπίπτοντας χρονικά με την μεγάλη ηλιακή εορτή των αρχαίων Ελλήνων αλλά και των υπολοίπων λαών της Βορείου Ευρώπης. Στην Τ.Ο. Φαρσάλων του Λαϊκού Συνδέσμου Χρυσή Αυγή η Συναγωνίστρια Μαρία Μπίλλη παρουσίασε αναλυτικά την αδιαφιλονίκητη φυλετική συνέχεια των Ελλήνων μέσω των εθίμων και λατρευτικών παραδόσεων του λαού μας που ανάγονται στις πανίσχυρες προγονικές συνήθειες και πανάρχαιες πρακτικές λατρείας της Γέννησης του Ηλιακού Θεού κατά την διάρκεια του Χειμερινού Ηλιοστασίου, του Απολλώνιου Φωτός των Ελλήνων που καθαγιάζει και επιφέρει ευημερία».
● «Στην Τ.Ο. Πιερίας, την: Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου, ημέρα του χειμερινού ηλιοστασίου, ο συναγωνιστής Γιώργος Χαϊδαλής αναφέρθηκε στα χριστιανικά έθιμα της περιόδου των Χριστουγέννων αλλά και στα αρχαιοελληνικά έθιμα κατά την ίδια περίοδο».
Χριστούγεννα ή «Ηλιούγεννα»;
Για τη Χρυσή Αυγή, «ο Χριστός-Σωτήρ ως Θείον Βρέφος επαναφέρει στη μνήμη τη λατρεία του Σωτήρος Διός και του καλού ποιμένα Διονύσου των Αρχαίων Ελλήνων». Χαρακτηριστικό είναι το περιεχόμενο της «Οργανωτικής Συνδιάσκεψης Μετώπου Γυναικών» στην Τ.Ο. Νίκαιας στις 10.1.2013 με ομιλήτρια τη Νικολέττα Μπενέκη.

Σύμφωνα με τον ιστότοπο της οργάνωσης, «ο αριθμός των γυναικών ήταν εκλεκτός [sic] και το θέμα το οποίο αναλύθηκε ήταν “Τα Χριστούγεννα ως εμπορική γιορτή, η επιτηδευμένη αλλοίωση της γιορτής αυτής από την παγκόσμια νέα τάξη πραγμάτων και η εβραϊκή Χανουκά”. Επίσης αναλύθηκε η ονομασία των Χριστουγέννων ως Ηλιούγεννα καθώς επίσης αναλύθηκαν κάποια από τα ελληνικά έθιμά μας, όπως το χριστόψωμο, η κοπή της πρωτοχρονιάτικης βασιλόπιτας, από πού προήλθε το έλκηθρο με τον αναβάτη του, τα χριστουγεννιάτικα κάλαντα κ.α. Η ομιλία έληξε με τον ύμνο της Χρυσής Αυγής».
Εδώ προδίδεται το πραγματικό πρόβλημα των ναζιστών. Αυτό που τους είναι ανυπόφορο είναι η εβραϊκή καταγωγή του Ιησού! Πρέπει πάση θυσία να ανακαλυφθούν «άριες» ρίζες είτε του ίδιου είτε των εθίμων που συνοδεύουν τη γιορτή των Χριστουγέννων. Γι’ αυτό ταυτίζεται ο Χριστός με τον Ηλιο και τα Χριστούγεννα με το χειμερινό ηλιοστάσιο και τα… Ηλιούγεννα.
«Είμαστε παγανιστές γιατί είμαστε Ελληνες», έγραφαν στα πρώτα τους κείμενα οι χρυσαυγίτες, «γιατί μας είναι αδύνατο να παραδεχθούμε άλλες αξίες εκτός από αυτές που απορρέουν από το θαύμα του Ελληνικού Πνεύματος. Είμαστε παγανιστές γιατί στη θέση των ηρώων και των φιλοσόφων μας δεν θα μπορέσουμε ποτέ να βάλουμε προφήτες σκοτεινούς και βασιλιάδες αιμοσταγείς ενός άξεστου νομαδικού λαού» (περ. «Χρυσή Αυγή», τχ. 5, Μάιος-Ιούνιος 1981).
Και στη Διακήρυξή τους ξεκαθάριζαν από το 1986: «Ο Ιουδαιοχριστιανισμός κατέστρεψε την ελληνική πολιτιστική κληρονομιά και την υπέροχη λατρεία της Φύσεως, εισάγοντας στην ιστορία την εβραϊκή αντίληψη περί υπάρξεως ενός Θεού και του παραδείσου, κειμένων εκτός του κόσμου τούτου. […] Ο Ιουδαιοχριστιανισμός ήταν ο μπολσεβικισμός της Αρχαιότητος που με το ισοπεδωτικό του μικρόβιο και το μεσσιανικό του κήρυγμα, έφθειρε και ανέτρεψε τις παραδοσιακές δομές των αρχαίων κοινωνιών παρά τις προσπάθειές τους να τον αφομοιώσουν ανώδυνα. Ετσι αυτή η θρησκεία των δούλων και των Εβραίων, προσέλαβε τις διαστάσεις μιας οριζόντιας επιδημίας που σταδιακά πρόσβαλε όλους τους λαούς της Ευρώπης, για να καταστεί στη συνέχεια και για πολλούς αιώνες το δεσμωτήριο του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού».
Ο Αρχηγός Μιχαλολιάκος εξηγούσε σε δικό του πόνημα την παγανιστική οπτική του χριστιανισμού που υιοθετεί η οργάνωση: «Πιστεύουμε στην Ιδέα της Θρησκείας, πιστεύουμε σε έναν Ελληνικό Χριστιανισμό, απόλυτα ταυτισμένο με τον πολιτισμό και την ιστορία του λαού μας. Βλέπουμε στη γλυκιά μορφή της Παναγίας-Στρατηγού την Παλλάδα-Αθηνά, βλέπουμε στην εορτή των Χριστουγέννων την ημέρα του Ανίκητου Ηλιου, στην ημέρα της Αναστάσεως όχι το εβραϊκό Πάσχα, αλλά τα ανθεστήρια. Θέλουμε ο λαός μας να είναι ένας λαός ευλαβής και η θρησκεία του να είναι γι’ αυτόν ένα στήριγμα εθνικό. Δεν πιστεύουμε στην χάριν του θρησκευτικού αισθήματος ασυδοσία απέναντι σε άγραφους και γραμμένους νόμους. Η ανεξιθρησκία είναι για μας αποδεκτή μόνο όταν δεν έρχεται αντιμέτωπη με τα Δίκαια και τους Πόθους της Φυλής» (Ν.Γ. Μιχαλολιάκος, «Για μια Μεγάλη Ελλάδα σε μια Ελεύθερη Ευρώπη», Ασκαλών, Αθήνα 2000, σ. 25). Φυσικά η παράγραφος αυτή έχει απαλειφτεί από την επανέκδοση του 2012.
Χριστός ή Χίτλερ;
Πώς τα σκέφτηκε όλα αυτά η Χρυσή Αυγή; Η ίδια επικαλείται την εμμονή της στην αρχαιοελληνική παράδοση προκειμένου να εξηγήσει αυτή τη διεστραμμένη αντίληψη για τα Χριστούγεννα. Μόνο που τα δημοσιευμένα κείμενα των στελεχών της υποδεικνύουν μια εντελώς διαφορετική κατεύθυνση.
Σύμφωνα με την ερμηνεία του «θεωρητικού» της οργάνωσης Γεωργίου Μισιάκα (Μάστορα), αυτά οφείλονται στην «άρια θρησκευτικότητα» της οργάνωσης, η οποία υιοθετεί «το εθνικοσοσιαλιστικό σύνθημα του Μεσοπολέμου “Durch Licht zur Nacht”, δηλαδή “Με το φως ας διασχίσουμε τη νύχτα της σκοτεινής εποχής μας”. Ζήτω η Νίκη» (22.12.2000).
Μετά την πρώτη εκλογική επιτυχία της οργάνωσης, στις δημοτικές του 2010, γιορτάστηκαν και πάλι τα Χριστούγεννα ως «χειμερινό ηλιοστάσιο» και μάλιστα με αναφορές στα «σοφά λόγια του δόκτορος Γκέμπελς» (29.12.2010).
Ακόμα πιο αποκαλυπτικός ο συνιδρυτής της Χρυσής Αυγής Ιωάννης Περδικάρης, ο οποίος έχει φτάσει να ταυτίζει τη γέννηση του Χριστού με εκείνην του Αδόλφου Χίτλερ και να εισηγείται νέο ημερολόγιο με έτος μηδέν τα… Χιτλερούγεννα: «Ο Αριος πολιτισμός είναι αυθεντικός πρωτίστως διότι αντικαθιστά το Χριστιανικό με το Αριο Ημερολόγιο. Ποιο είναι ωστόσο το κοσμικό γεγονός που χαρακτηρίζει τη γένεση του Αρίου πολιτισμού και συνακόλουθα ορίζει το σημείο εκκίνησης του Αρίου ημερολογίου; Το γεγονός αυτό δεν είναι άλλο από την γήινη ενσάρκωση του Αδόλφου Χίτλερ.
Η γέννηση του τελευταίου Αρίου Μυσταγωγού συνιστά κοσμικό γεγονός, διότι συντελείται κάτω από μια τέλεια συγκυρία των άστρων και της παγκόσμιας βούλησης» (Ιων Φιλίππου, «Αριος Πολιτισμός», Νέα Σπάρτη, Αθήνα 2008, σ. 33).
Για το πώς αντιλαμβάνεται τα χριστουγεννιάτικα καθήκοντά της η Χρυσή Αυγή, χαρακτηριστική είναι και η ανάρτηση στον ιστότοπό της με τίτλο «Μια Χριστουγεννιάτικη Σκέψη» (24.12.2010). Η πρόταση της οργάνωσης είναι να τιμηθούν οι φυλακισμένοι ναζιστές και αντισημίτες σε όλο τον κόσμο: «Στείλτε μια κάρτα στους διωκόμενους από τους σιωνιστές, στους φυλακισμένους ως “αρνητές του ολοκαυτώματος”». Ακολουθούν τα ονόματα των Βενσάν Ρεϊνουάρ, Βόλφγκανγκ Φρέλιχ, Γκερντ Χόνσικ, Χορστ Μάλερ, Σίλβια Στολτς και Πέδρο Βαρέλα και η ευχή «Καλή Λευτεριά».
Τη νύχτα του χειμερινού ηλιοστασίου επιλέγει συνήθως η Χρυσή Αυγή προκειμένου να «μυήσει» τα δόκιμα μέλη, τα οποία στη συνέχεια θα ενταχθούν σε ομάδες κρούσης. Πρόκειται βέβαια για την πιο βέβηλη εκδοχή εορτασμού των Χριστουγέννων. Σε μια από αυτές τις νυχτερινές «χριστουγεννιάτικες» τελετές εμφανίζεται ο «εκπαιδευτής» και επικεφαλής Κασιδιάρης με άλλους χρυσαυγίτες το βράδυ του χειμερινού ηλιοστασίου του 2012 με την πολεμική σημαία της Βέρμαχτ και τον αγκυλωτό σταυρό.
Οταν δημοσιεύτηκε στην «Εφ.Συν.» το φωτογραφικό ντοκουμέντο (23.6.2014), η Χρυσή Αυγή μίλησε για φωτομοντάζ και ο Κασιδιάρης ισχυρίστηκε ότι η σημαία ήταν με κέλτικο σταυρό και όχι σβάστικα! Τελικά, όμως, το δικαστήριο διαπίστωσε ότι η φωτογραφία της «Εφ.Συν.» ήταν γνήσια, εφόσον βρέθηκε στο… κινητό του Κασιδιάρη και προβλήθηκε στο ακροατήριο στις 29.5.2018.
Καλά Ηλιούγεννα!
efsyn

Οι φιγουρατζήδες των καναπέδων

Γράφει ο Τάσος Παππάς 

ΤΕΤΟΙΕΣ χρονιάρες μέρες τον Δεκέμβρη του 1995 «στήθηκε» η κρίση των Ιμίων. Αφορμή ήταν η προσάραξη τουρκικού πλοίου κοντά στα Ιμια και η άρνηση του Τούρκου πλοιάρχου να δεχτεί βοήθεια από το Λιμενικό της Ελλάδας ισχυριζόμενος ότι το πλοίο του βρισκόταν σε τουρκικά χωρικά ύδατα. Η Ελλάδα την περίοδο εκείνη ήταν ακυβέρνητη χώρα. Ο Ανδρέας Παπανδρέου..
νοσηλευόταν στο «Ωνάσειο», η κυβέρνηση υπολειτουργούσε, κουμάντο έκαναν χαρτορίχτρες, καφετζούδες, καλόγεροι και ξεματιάστρες. Οι υπουργοί και τα στελέχη ξημεροβραδιάζονταν στο νοσοκομείο και οι δημοσιογράφοι συνωστίζονταν στην τέντα που είχε φτιαχτεί έξω απ’ αυτό.
ΟΙ ΠΑΝΤΕΣ ασχολούνταν με τα προβλήματα υγείας του επικεφαλής της κυβέρνησης. Πρώτη είδηση στα τηλεοπτικά δελτία ήταν τα ιατρικά ανακοινωθέντα. Ουδείς τολμούσε να θέσει θέμα παραίτησης και αντικατάστασης του Ανδρέα Παπανδρέου. Το αυτονόητο, δηλαδή. Το έκανε ο γιος του. Στη συνέχεια συνεδρίασε η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ (προχωρημένος Γενάρης πια) και εξέλεξε πρωθυπουργό τον Κώστα Σημίτη με μικρή διαφορά από τον Ακη Τσοχατζόπουλο.
ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΣ πρωθυπουργός, το μισό κόμμα, η μισή Κοινοβουλευτική Ομάδα και το μισό υπουργικό συμβούλιο δεν τον καλόβλεπαν, δεν είχε περάσει ούτε από το υπουργείο Αμυνας ούτε από το υπουργείο Εξωτερικών, δεν είχε ασχοληθεί με τα λεγόμενα εθνικά θέματα, δεν είχε πάρει ακόμη ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή και οι Τούρκοι αποφάσισαν να τεστάρουν τις αντοχές του.
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ είναι γνωστή: τρεις Ελληνες στρατιωτικοί νεκροί από την πτώση ελικοπτέρου, σοβαρές διαφωνίες ανάμεσα στην πολιτική και τη στρατιωτική ηγεσία για το τι έπρεπε να γίνει, συμφωνία με τους Τούρκους στη βάση «όχι πλοία, όχι σημαίες», το «ευχαριστώ» του Σημίτη στους Αμερικανούς γιατί μεσολάβησαν και η κραυγή «προδότη» που ακούστηκε από τα έδρανα της Νέας Δημοκρατίας. Η σύρραξη αποφεύχθηκε στο παρά ένα.
ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ εκείνη ορισμένα μέσα ενημέρωσης -κυρίως τηλεοπτικά άλλα όχι μόνο- έπαιξαν βρόμικο ρόλο. Σε καθημερινή βάση φιλοξενούσαν ειδικούς και «ειδικούς» που εισηγούνταν άμεσες και αποστομωτικές απαντήσεις στην Τουρκία, ζητούσαν μετ’ επιτάσεως να βγει ο στόλος από τον ναύσταθμο για να κάνουμε επίδειξη δύναμης (κάτι που δυστυχώς έγινε), εγκαλούσαν τον Σημίτη γιατί κατά τη γνώμη τους υπηρετούσε λογικές κατευνασμού και πίεζαν αφόρητα για αύξηση των εξοπλιστικών δαπανών - τότε ελήφθη η απόφαση για τη δεύτερη μεγάλη αγορά του αιώνα, τις συνέπειες της οποίας πληρώνουμε μέχρι σήμερα και θα τις πληρώνουμε για αρκετά χρόνια ακόμη (διαφθορά, εκμαυλισμός μελών του πολιτικού προσωπικού, πλουτισμός των επιτηδείων, μίζες, διόγκωση του χρέους).
ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ διάστημα έχουμε, τηρουμένων των αναλογιών, το ίδιο σκηνικό. Δηλώσεις επί δηλώσεων από Τούρκους αξιωματούχους, ηχηρές λεκτικές απαντήσεις από τον υπουργό Αμυνας και υψηλόβαθμους παράγοντες του στρατεύματος, παρέλαση σε καθημερινή βάση από τηλεοπτικά δίκτυα απόστρατων, διεθνολόγων, πάσης φύσεως ειδικών, άσχετων που υποδύονται τους εμπειρογνώμονες και εκτόξευση κατηγοριών κατά της κυβέρνησης για ενδοτική στάση στα Ελληνοτουρκικά, στο Μακεδονικό, στο Αλβανικό. Παιχνίδια με τη φωτιά από φιγουρατζήδες που κάθονται αναπαυτικά στους καναπέδες τους, καταστρώνουν πολεμικά σχέδια και φαντασιώνονται νέες Μεγάλες Ιδέες.
efsyn

Με χρυσές, με χρυσές αλυσίδες, τις χρυσές μας καρδιές να ενώσουμε



Η κυρία Πατούλη, εσείς, εγώ, μπορούμε να φορέσουμε και το χρυσοποίκιλτο βρακί μας ανάποδα αν το επιθυμούμε.
της Δάφνης Απότσου
Όχι πως η αισθητική δεν δηλώνει κάτι. Πολλά δηλώνει αν λάβουμε υπόψη ότι είναι η σύγχρονη ηθική. Όχι όπως την ορίζουν τα χριστά ήθη αλλά σύμφωνα με την αντίληψη που έχουμε για την ανθρώπινη ύπαρξη, την ελευθερία, το πνεύμα μας και τα ζητούμενά μας. Το δια ταύτα είναι ότι κάθε άνθρωπος δικαιούται να εκφράζει τον χαρακτήρα του. Από τη στιγμή όμως που θέτει δημόσια την εικόνα του προς ερμηνεία δικαιούμεθα και εμείς να την ερμηνεύσουμε.
Η αντίληψη που έχει λοιπόν για τη ζωή η κυρία δημάρχου είναι απαστράπτουσα και χλιδαμπουράτη. Όλα λάμπουν στον θαυμαστό κόσμο της. Όχι μέσα από την εσώτερη ουσία των πραγμάτων, κι ας επικαλείται τον Πλάτωνα έτσι για να μας τρολάρει. Λάμπουν μέσα από τις χρυσές Hermes πόρπες της, τις χρυσές κουρτίνες, τις ταπετσαρίες και τις φοντανιέρες. Είναι ένας επίχρυσος κόσμος καθόλου όμως επίκαιρος και πραγματικός, αλλά δικαίωμά της να ζει το μύθο της όπως αγαπά. Από τη στιγμή όμως που τον συστήνει και εμμέσως πλην σαφώς καθιστά το προσωπικό της μπόλιγουντ ως μοντέλο – πλαίσιο αξιών, έχουμε δικαίωμα να της το επιστρέψουμε πίσω ως ψεύτικο κι ως μια προσέγγιση της ζωής που δεν αφορά την κοινωνία. Έχει περισσότερη σκηνοθεσία και πλάνη από όση μπορεί να καταναλώσει ένας άνθρωπος στην καθημερινότητά του. Και τέλος πάντων αρκετές αξίες ανταλλάξαμε με χάντρες και καθρεφτάκια, δεν υπάρχει περιθώριο για τέτοιους είδους ανταλλαγές σε μία εποχή όπου η δεοντολογική τάξη έχει σοβαρά διαταραχθεί.
Αλλού όμως είναι το ψαχνό. Τι κάνει το χρυσοποίκιλτο ζεύγος τώρα που οι περιφερειακές εκλογές θα διεξαχθούν με το σύστημα της απλής αναλογικής που εμποδίζει τον κάθε δήμαρχο να αλωνίζει και δίνει περιθώρια στην αντιπολίτευση να αντιδρά δυναμικά; Τι σκέφτεται το μυαλό τους προκειμένου να μην στερηθούν τον όποιο έλεγχο του δήμου Αμαρουσίου, του οποίου νιώθουν νόμιμοι ιδιοκτήτες; Μα τι άλλο από Χρυσές Συνεργασίες! Ο σύζυγος κατεβαίνει υποψήφιος περιφερειάρχης, ο υποψήφιος της ΝΔ υποψήφιος για τον δήμο Αμαρουσίου και η σύζυγος μία από τα ίδια! Οι μισοί υποψήφιοι στην περιοχή είναι της χρυσής οικογενείας. Το δια ταύτα; Δημοτικό συμβούλιο Πατουλιστάν! Με χρυσές, με χρυσές αλυσίδες, τις χρυσές μας καρδιές να ενώσουμε.
Πιστέψατε ποτέ ότι η συγκεκριμένη κυρία θα επέτρεπε σε μέλος της οικογενείας της να την αρνηθεί δημόσια; Θα άντεχε κάτι τέτοιο η δημόσια χρυσή της εικόνα; Όχι βέβαια. Και λαμπερή στρατηγική υπάρχει και λαμπερός δόλος υπάρχει. Όλα λάμπουν. Κι εσύ λάμπεις Μπάμπη μου!
koutipandoras

Αρχές και Αξίες - Ποια ήταν η Ελένη



Ποια ήταν, λοιπόν, η Ελένη; Η Ελένη ήταν αυτή που ήθελε να μπορεί να ζήσει κάνοντας τις δικές της επιλογές, χωρίς να της επιβάλλει κανένας τις δικές του. Αυτή που ήθελε να μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται. Ήταν αυτή που ήθελε να ζήσει ως ίση μεταξύ ίσων. Η Ελένη ήταν αυτή που ήθελε να ζήσει. Η Ελένη ήταν γυναίκα.
της Αλεξάνδρας Μάτα*
Έχουν γραφτεί αναρίθμητα άρθρα για την Ελένη και κανείς δεν ξέρει την Ελένη. Ποια ήταν η Ελένη; Ας ξεκινήσουμε από αυτά που ξέρουμε και ας αναρωτηθούμε για τα υπόλοιπα. Η Ελένη ήταν μια κοπέλα που πήγε να σπουδάσει μακριά από το σπίτι της. Μακριά από την ασφάλεια της οικογένειας. Πολλές το κάνουν αυτό. Όμως, αν είχε μείνει στο σπίτι της, αν δεν έψαχνε για σπουδές και απλά παντρευόταν κάποιον καλό άντρα που θα την εξασφάλιζε, μπορεί να είχε γλυτώσει. Μπορεί. Επίσης. αν δεν είχε πάρε δώσε με αγόρια να είχε γλυτώσει. Η Ελένη μπορεί να μην είχε δολοφονηθεί, αν δεν πήγαινε στο σπίτι δύο ανδρών -δεν μας νοιάζει το πως και το γιατί, αν δεν πήγαινε μπορεί να είχε γλυτώσει. Μήπως η Ελένη ψαχνόταν και λίγο; Ξέρουμε άραγε τι φορούσε η Ελένη, όταν πήγε με δύο άντρες σε ένα σπίτι; Μπορεί να φορούσε δαντελένια εσώρουχα και να προκάλεσε. Γιατί είναι γνωστό τοις πάσοι ότι οι γυναίκες «προκαλούν». Η γυναίκα καμιά φορά, άλλωστε, μπορεί να το θέλει και το χαστουκάκι της για να στρώσει. Μήπως η Ελένη στην πραγματικότητα εκδιδόταν και μάλιστα -ποιος ξέρει;- ίσως και με βρώμικους αλλοδαπούς; Τελικά, λοιπόν, αν δεν είναι όλο αυτό συνωμοσία, είχε δώσει η Ελένη δικαιώματα; Ήταν από καλή οικογένεια; Πολλές υποθέσεις και πολλά ερωτήματα.
Ερωτήματα που τέθηκαν ανοιχτά μετά τη δολοφονία της «άτυχης κοπέλας», ερωτήματα που τίθενται καθημερινά στην πραγματικότητα, ερωτήματα που άρρωστα μυαλά σε μια άρρωστη κοινωνία έφτασαν στο σημείο να θέσουν. Ερωτήματα εντυπωμένα στο συλλογικό υποσυνείδητο περί «ηθικής ευθύνης» της γυναίκας. Ερωτήματα που αναπαράγουν το διαχρονικό στερεότυπο του αρσενικού ως κυρίαρχου και του θηλυκού ως υποτελούς. Ερωτήματα που καθιστούν τον αυτοπροσδιορισμό της γυναίκας μια κουβέντα που δεν έχει θέση στο δημόσιο λόγο. Και αυτό γιατί η γυναικοκτονία είναι ζήτημα τύχης. Ερωτήματα που δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν ότι μια γυναίκα δολοφονήθηκε, επειδή ήταν μια γυναίκα που έκανε μια επιλογή. Τη δική της επιλογή να πει όχι. Πως μπορεί, όμως, μια γυναίκα να κάνει η ίδια μια επιλογή; Τα αντικείμενα δεν μπορούν να μιλάνε. Τα αντικείμενα είναι προς χρήση και προς τέρψη άλλων. Τα αντικείμενα μπορεί μερικές φορές να «τύχει» να σπάσουν, αλλά αν γίνει αυτό, κάποιος άλλος φταίει.. Είναι άλλος, είναι ξένος, αυτός που θα κάνει τη ζημιά. Να πεθάνει. Ας μας δινόταν η ευκαιρία να τον σκοτώσουμε εμείς αυτόν που έκανε τη ζημιά.
Η παραπάνω λογική ενέχει τη λογική της αυτοδικίας και της τιμωρίας της βίας με βία. Όμως η έμφυλη βία, ως μία διακριτή κατηγορία, απευθύνεται βασικά σε γυναίκες και ΛΟΑΤΚΙ άτομα. Μιλάμε για βία που ενέχει τη βία προς το κατώτερο και το ξένο. Η δολοφονία του Ζακ ήταν φυσικά άλλη μια επίδειξη φυσικής ισχύος των ανθρώπων εκείνων που πολύ ζηλεύουν την κοινωνική ισχύ των αφεντικών τους. Και επειδή δεν μπορούν να την έχουν, αρκούνται στο να έχουν αυτό που πολύ πιο εύκολα τους έχει δώσει η πατριαρχική κοινωνία και ο καπιταλισμός, την ισχύ πάνω σε ό,τι αντιβαίνει τον κανόνα τους. Σε ό,τι φέρει εμπόδια στην κυριαρχία τους, ως τον κανόνα που πρέπει να υπηρετείται απαράβατα και να υπηρετείται από όλους, για να επιβεβαιώνεται από όλους. Για να είναι ορατός από όλους και άρα να κυριαρχεί. Οι της συνωμοσίας του θανάτου, οι των «εύλογων» ερωτημάτων για το ποιόν της Ελένης, εν μέσω των ερωτήσεων βρήκαν απαντήσεις και για τον πραγματικό δολοφόνο. Το μίσος άρχισε να στρέφεται και αλλού. Μίσος περισσότερο για τον Αλβανό, γιατί ο Έλληνας παρασύρθηκε, και φόβος για τις κοπέλες οι οποίες πρέπει να προσέχουν που πάνε και τι κάνουν. Ένας πατέρας απολογούμενος κάθε μέρα στα κανάλια να πρέπει να βεβαιώνει κάθε στιγμή την τιμή και την υπόληψη της οικογένειας. Να πρέπει ακόμα να απαντήσει στις υποθέσεις και στα ερωτήματα για το ποιόν της Ελένης. Γιατί ακόμα το ενδεχόμενο του στιγματισμού και της ίδιας μετά θάνατον και της οικογένειάς της μένει ανοιχτό. Τιμή, Φόβος, Μίσος. Πολλές φωνές μίσους: να τιμωρηθούν με θανατική ποινή! Αυτό τους αξίζει. Να πεθάνουν κι αυτοί. Μπορούμε άραγε να σταματήσουμε της δολοφονίες με δολοφονίες; Ή μήπως μπορούμε να καταστείλουμε τη βία χωρίς να την αναπαράγουμε;
Ένα ζήτημα που τίθεται είναι ότι η σεξουαλική παρενόχληση, η οικιακή και ενδοοικογενειακή βία ποινικοποιήθηκαν μέσα από αγώνες και γι αυτό πλέον υπάρχει η δυνατότητα οι βιαστές να οδηγούνται ενώπιον της δικαιοσύνης. Ωστόσο, ακόμα και όταν αυτό υπάρχει ως δυνατότητα, γνωρίζουμε πως ένα συντριπτικό ποσοστό των βιαστών δεν τιμωρείται. Λόγω των σεξιστικών προκαταλήψεων των δικαστικών λειτουργών, για το ρόλο που διαδραματίζει η γυναίκα, για το βαθμό στον οποίο προκάλεσε το γεγονός, για την πιθανότητα να φορούσε δαντελένια εσώρουχα. Πριν φτάσει εκεί η υπόθεση ακόμα, η γυναίκα βιώνει αισθήματα ενοχής, μοναξιάς απέναντι στο κοινωνικό στίγμα, ότι θα θιγεί η αξιοπρέπειά της. Πολλές φορές η γυναίκα επιλέγει να μην το καταγγείλει. Στο αδιέξοδο απέναντι στο βιασμό και τη σεξιστική βία, έρχεται να προστεθεί η καταδίκη της αυτοάμυνας του θύματος. Η προκατάληψη έτσι έχει οδηγήσει σε πολλές καταδίκες γυναικών που έχουν αντισταθεί στο βιασμό τους. 22άχρονη γυναίκα στην Κόρινθο που αντιστάθηκε και τραυμάτισε θανάσιμα τον επίδοξο βιαστή, 15 χρόνια φυλακή. 40άχρονη αλλοδαπή, 10 χρόνια. Έχει, λοιπόν, νόημα η κατάκτηση των γυναικών να αναγνωρίζεται η βία απέναντί τους από τον νόμο; Είναι κατάκτηση των αγώνων του γυναικείου κινήματος και δεν πρέπει να παραγνωρίζεται, πρέπει να δούμε όμως σε ποιο βαθμό έχει πραγματικά συμβάλει στην μείωση του φαινομένου της έμφυλης βίας. Πρέπει να δούμε τον βαθμό που πραγματικά αναγνωρίζεται και άρα το βαθμό στον οποίο έχει γίνει κοινωνική συνείδηση.
Εδώ έρχεται η Άντζελα Ντέιβις και ο αντιμαχόμενος φεμινισμός να εγείρουν το ερώτημα του κατά πόσο μπορούμε να καταστείλουμε τη βία χωρίς να την αναπαράγουμε. Μπορούμε να σκεφτούμε άραγε νέους τρόπους αντιμετώπισης και καταπολέμησης της έμφυλης βίας; Γιατί η ποινικοποίηση, ως εκ των υστέρων παρέμβαση στην σεξιστική βία, δεν είναι μια επαρκής απάντηση. Το ίδιο και το ζήτημα διασφάλισης της ελευθερίας του λόγου, με την παράλληλη διασφάλιση της γραμμής της, ανάμεσα σε fake news και ρατσιστικό, σεξιστικό λόγο. Στη δεύτερη περίπτωση, λοιπόν, μπορούμε να πούμε πως στη δημοκρατία υπάρχει ανοχή ακόμα και για απόψεις που στρέφονται κατά της ίδιας. Ωστόσο, υπάρχει διαφορά όταν μιλάμε για ελευθερία του λόγου και εκφορά μίσους, αναπαραγωγή ψευδών ειδήσεων κλπ. Γιατί ναι μεν υπάρχει το άρθρο 10 της ευρωπαϊκής σύμβασης για τα ανθρώπινα δικαιώματα που προστατεύει την ελευθερία της σκέψης, της έκφρασης και κατ' επέκταση του λόγου, και παράλληλα υπάρχει και το άρθρο 8, που είναι η προστασία της αξιοπρέπειας και της ιδιωτικής ζωής. Ο νόμος, λοιπόν, πάντα ερμηνεύεται.
Το ζήτημα που πρέπει να τίθεται είναι πότε ο νόμος γίνεται σωφρονιστική απειλή και πότε πραγματική κοινωνική συνείδηση. Γιατί είναι αυτή η δεύτερη περίπτωση που πρέπει πάντα να μας κρατά σε εγρήγορση και να μας απασχολεί. Είναι μόνο η δεύτερη αυτή περίπτωση που κάνει την καταδίκη και τη δικαιοσύνη έννοιες με περιεχόμενο. Αποκτούν περιεχόμενο, όταν αποκτούν υπόσταση μέσω της κοινωνικής πρακτικής. Και οι ιδεολογικοί μηχανισμοί, όπως τα ΜΜΕ πάντα παίζουν το ρόλο τους και συντάσσονται ή μη με κάποιες από αυτές τις πρακτικές, και πάντα θα το κάνουν. Γι αυτό έχει πάντα νόημα και η διασφάλιση την ελευθερίας του λόγου, με τις διακριτές γραμμές της, από τον ρατσιστικό και το σεξιστικό λόγο, νομικά και πρακτικά. Γι αυτό και η δυνατότητα αυτοπροσδιορισμού των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων θα πρέπει να αποτελεί έναν διαρκή αγώνα που θα συντάσσεται με την προοπτική του μετασχηματισμού της κοινωνίας προς την κοινωνική δικαιοσύνη και την ισότητα για όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως κοινωνικού φύλου, θρησκείας, εθνότητας ή οποιασδήποτε άλλης κοινωνικής ταμπέλας που περιορίζει αυτή τη δυνατότητα.
Ποια ήταν, λοιπόν, η Ελένη; Η Ελένη ήταν αυτή που ήθελε να μπορεί να ζήσει κάνοντας τις δικές της επιλογές, χωρίς να της επιβάλλει κανένας τις δικές του. Αυτή που ήθελε να μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται. Ήταν αυτή που ήθελε να ζήσει ως ίση μεταξύ ίσων. Η Ελένη ήταν αυτή που ήθελε να ζήσει. Η Ελένη ήταν γυναίκα.
* Πολιτική Επιστήμονας
ενθέματα

Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2018

Μια χριστουγεννιάτικη, αληθινή ιστορία


Τα κάλαντα μιας αλλης εποχής στο γνωστό πίνακα του Νικηφόρου Λύτρα

της Γλυκερίας Γκρέκου*
Η νύχτα ήταν παγωμένη. Τράβηξα τη φλοκάτη ίσαμε το μέτωπο. Δεκέμβρης 1949. Σε μια κώμη στα Πιέρια. Ξαφνικά: «Πατέρα, σήκω! Κάποιος χτυπάει την πόρτα !», ακούστηκε η Μαρίκα, η αδερφή μου. Ακολούθησε ταραχή. Ποιος ήταν τέτοια ώρα; Για καλό δεν βαρούσαν έτσι δυνατά. Τρομαγμένοι σηκωθήκαμε, ο πατέρας άναψε το τσακμάκι και πήγε στην πόρτα. Ξοπίσω του κι εγώ. «Γρηγόρη!», είπε η μάνα, «Εδώ εσύ!». Δεν την άκουσα, ήμουν δεκαεφτά χρόνων πια. Η πόρτα άνοιξε.
Τρεις χωροφύλακες, με τα χιτώνια πασπαλισμένα από το χιόνι στέκονταν μπροστά μας. «Μπρος, γρήγορα, όλοι στο τμήμα», είπε ένας κι έτριψε τα παγωμένα χέρια του. Η ερώτηση «Γιατί, τι κάναμε;» έμεινε αναπάντητη. «Γρήγορα, τελειώνετε!», συνέχισε. Ρίξαμε ό,τι είχαμε πάνω μας και ακολουθήσαμε. Κατηφορίζαμε αμίλητοι. Ακούγονταν οι βαριές πατημασιές στο παγωμένο χιόνι. Και οι ανάσες μας, κοφτές, παγωμένες. Ενας φώτιζε τον δρόμο με τον φακό του. Στραφτάλιζαν τα μυτερά κρύσταλλα που κρέμονταν. Περάσαμε την πλατεία, πιο κάτω ήταν η αστυνομία.
Χωρίς πολλά λόγια -είχαμε συνηθίσει πια- μας έχωσαν σε ένα δωμάτιο που κατέβαινες από το γκραβανί. Είχε κρύο και μια λαμπίτσα φως. Κοιταζόμασταν αμίλητοι, απελπισμένοι. Σαν ξημέρωσε, άρχισαν να μας ρωτάνε για τον αδερφό μου, ήταν από τους τελευταίους αντάρτες στα Πιέρια. Αφού απάντηση δεν πήραν, ο Αγιος έκανε το θάμα του και ο διοικητής έδωσε εντολή να λευτερωθούν οι αδερφές μου. Τον πατέρα τον έστειλαν στο βουνό, να ψάξει τον αδερφό μου. Εμεινα με τη μάνα.
Ενας αστυνόμος έφερε σε έναν τενεκέ λίγα κάρβουνα, ένα κανάτι νερό και δυο μπουκιές ψωμί. Η μάνα έτρωγε λίγο και άφηνε το πολύ για μένα. Ο πατέρας γύρισε άπραγος, τους έλεγε δεν μπορούσε να προχωρήσει στο βουνό. Του είπαν να φύγει. Θα κρατούσαν εμάς. Μου φάνηκαν ατέλειωτες οι μέρες. Κρύο, αγωνία, πείνα. Να 'ναι καλά η μαγείρισσα που κρυφά από τους χωροφυλάκους μάς έριχνε πότε πότε τα περισσεύματα. Ακόμα θυμάμαι τα μακαρόνια που μου έδωσε μια μέρα. Δεν έχω φάει πιο νόστιμα στη ζωή μου. Ενα βράδυ, φωνές ακούστηκαν. Ο διοικητής είχε φύγει κι αυτοί άρχισαν να μαλώνουν. Ενα μαχαίρι, από ένα άνοιγμα, έπεσε στα πόδια μου. Σκιάχτηκα!
Ξαφνικά, κόπασαν οι φωνές, ένας κατέβηκε τη σκαλίτσα. Πήρε το μαχαίρι, το έβαλε στην άκρη. Το χνώτο του μύριζε αλκοόλ. Είχε ένα βαλιτσάκι-γραμμόφωνο. «Ξέρεις να βάζεις πλάκες;», με ρώτησε. «Ναι», είπα. «Πέντε Ελληνες στον Αδη, ανταμώσαν ένα βράδυ…». Ιδρωμένος με μάτια κόκκινα τραγούδαγε και χόρευε ο χωροφύλακας, μερακλωμένος. «Σήκω! Σήκω να χορέψουμε», διέταξε, παρακαλετά. Σηκώθηκα, στη δεύτερη γυροβολιά σταμάτησε και ανέβηκε πάνω. Από εκείνο το βράδυ με συμπάθησε. Το άλλο πρωί, χτύπησε το πάτωμα. «Ελα έξω», μου λέει. Και μου έδωσε ένα πιάτο φαγητό. Είχα μέρες να φάω έτσι. Οι γιορτές πλησίαζαν. Το καταλάβαινα από τα γρυλίσματα των γουρουνιών που σφάζονταν.
Κι απ' τη στεναχώρια μου. Ξύπνησα αξημέρωτα από τις φωνές των παιδιών. Ελεγαν τα κάλαντα. Ανήμερα Χριστουγέννων, ο διοικητής Γιάννης Κρεμμύδας φόρεσε την καλή του στολή και πήγε στην εκκλησία για να μεταλάβει. Ο παπα-Αναστάσης στάθηκε με το δισκοπότηρο. «Κύριε διοικητά, ήρθες να κοινωνήσεις, αλλά δυο αθώες ψυχές κάνουν γιορτές στη φυλακή, σε παρακαλώ κάνε κάτι». Τότε εκείνος φοβούμενος την έλευση της Δευτέρας Παρουσίας, λέμε τώρα, έγνεψε καταφατικά: «Εντάξει». Λίγο μετά μας έβγαλαν και γυρίσαμε σπίτι. Αλλά οι περιπέτειες θα συνεχίζονταν για πολλά χρόνια ακόμη.
* εκπαιδευτικός - συγγραφέας
efsyn