Ποιες είναι πρωταθλήτριες στην αδήλωτη εργασία;

Αδήλωτη εργασία εννοούμε την «μαύρη» εργασία. Όταν δηλαδή ο εργοδότης διαθέτει προσωπικό χωρίς κανονική πρόσληψη και το οποίο προσωπικό φυσικά δεν ασφαλίζεται – από τον εργοδότη – στον ΕΦΚΑ.

Η αδήλωτη εργασία ήταν μια από τις ….αγαπημένες συνήθειες των εργοδοτών σε αρκετούς κλάδους της οικονομίας από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 όταν στη χώρα μας συνέρρεαν εκατομμύρια μετανάστες από τις γειτονικές Βαλκανικές χώρες.


Στα χρόνια της κρίσης, η μαύρη εργασία αφορά πλέον και τους Έλληνες. Δεν έχουν βέβαια τη «ειδική μεταχείριση» που επιφυλάσσουν στους αλλοδαπούς π.χ. «στα ματωμένα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας» τα ντόπια αφεντικά. Αλλά η αναζήτηση του μεροκάματου οδηγεί αρκετούς άνεργους να αποδέχονται αυτό το καθεστώς.

Με την γιγάντωση της ανεργίας τα τελευταία χρόνια και την σκόπιμη διάλυση των Επιθεωρήσεων Εργασίας από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, το επιχειρηματικό δαιμόνιο ανακάλυψε μια παραλλαγή της αδήλωτης εργασίας. Την λεγόμενη «υποδηλωμένη εργασία»

Υποδηλωμένη εργασία εννοούμε όταν εργαζόμενοι είναι δηλωμένοι για 4,5 ώρες ή 2 ώρες, και τελικά εργάζονται κανονικά, φουλ τάιμ με ωράριο, ή υπερβαίνοντας ακόμα και αυτό το συμβατικό ωράριο παραμένοντας στην εργασία τους έως και 12 ώρες την ημέρα!

Το κόλπο έχει ως εξής: Προσλαμβάνεσαι με «παρτ ταϊμ» 4ωρης κυρίως απασχόλησης, αλλά σταδιακά το ωράριό σου διευρύνεται, λόγω των αναγκών της επιχείρησης. Αν αρνηθείς και επιμείνεις στην νομιμότητα, απλά την επόμενη μέρα θα επιστρέψεις στην ανεργία και την θέση σου θα πάρει ο επόμενος άνεργος.

Ποιος όμως θα περίμενε ότι εκτός από το εμπόριο, τις μικρές αλυσίδες «σούπερ μάρκετ», τα μπάρ και τις καφετέριες, σε αυτό το  καθεστώς – της υποδηλωμένης - δουλείας θα πρωτοστατούσαν οι Τράπεζες;

«Oι τράπεζες διεκδικούν το πρωτάθλημα στις  απλήρωτες υπερωρίες», αποκάλυψε μιλώντας στην ΕΡΤ ο Ειδικός Γραμματέας του Σώματος Επιθεωρητών Εργασίας Νάσος Ηλιόπουλος.

Όπως ακόμα εξήγησε, υποδηλωμένη εργασία θεωρούνται και οι απλήρωτες υπερωρίες που όταν μιλάμε για μεγάλες επιχειρήσεις με πολλούς εργαζόμενους τα ποσά αυτά είναι πολύ μεγάλα. «Οι τράπεζες διεκδικούν το πρωτάθλημα στις απλήρωτες υπερωρίες δεν είναι μία και δύο οι περιπτώσεις, ανέφερε, συμπληρώνοντας ότι η περίπτωση  των 250 εργαζόμενων, «που επεξεργαζόμαστε το πρόστιμο μετά από έλεγχο των ειδικών επιθεωρητών είναι από τις πιο εμβληματικές».

Η είδηση, βέβαια έπαιξε ελάχιστα, πλην της ΕΡΤ και των εφημερίδων της Αριστεράς. Αλλά και πάλι κανείς δεν επεσήμανε το γεγονός ότι  πληρώνουμε αδρά ως πολίτες, εργαζόμενοι και κοινωνία αυτές τις Τράπεζες (με αυτές τις πρακτικές) καθώς μόνο η ανακεφαλαιοποίησή τους μας έχει στοιχίσει συνολικά 45 δις ευρώ!

tvxs

Ναι, αλλά για τη Βενεζουέλα τι λέτε;

"Πως είναι δυνατόν να εκδίδει η ΝΔ, χωρίς ντροπή, ανακοίνωση-μήνυμα για την 50η μαύρη επέτειο της 21ης Απριλίου, όταν στα ανώτατα αξιώματά της βρίσκονται θαυμαστές και υμνητές της Χούντας. 

Όταν ο κοινοβουλευτικός της εκπρόσωπος υπήρξε διορισμένος από τον Δικτάτορα αρχηγός της νεολαίας του. Όταν ο αντιπρόεδρός της αλληλογραφούσε με τον Παττακό. Αμφισβητούσε δε (και πιθανότατα εξακολουθεί να αμφισβητεί) τους νεκρούς του Πολυτεχνείου."

του Βασίλη Πάικου

• Πιάσαμε πρωτογενές πλεόνασμα 3,9%, οχτώ φορές μεγαλύτερο του μνημονιακού στόχου.

-Ναι, αλλά για τη Βενεζουέλα τι λέτε;

• Απ’ ο,τι φαίνεται κλείνει, όπου να ναι, η δεύτερη αξιολόγηση, με τους καλύτερους δυνατούς όρους. Πιθανότατα με συμφωνία- πακέτο, που θα περιλαμβάνει και τα μεσοπρόθεσμα μέτρα του χρέους και τα, μετά το 2018, πρωτογενή πλεονάσματα.

-Ναι, αλλά για τη Βενεζουέλα τι λέτε;

• Σύμφωνα με όλες τις εκτιμήσεις και τις πληροφορίες πήγαν πολύ καλά οι επαφές του Τσακαλώτου, του Χουλιαράκη και του Παπαδημητρίου στην εαρινή σύνοδο του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας. Όλες οι δηλώσεις των ξένων αξιωματούχων, ακόμη και του Σόιμπλε, ήταν πολύ θετικές για την Ελλάδα.

-Ναι, αλλά για τη Βενεζουέλα τι λέτε;

• Τα προβλεπόμενα, και ήδη συμφωνηθέντα αντίμετρα, θα ανακουφίσουν ουσιαστικά τις ευπαθέστερες κοινωνικές ομάδες.

-Ναι, αλλά για τη Βενεζουέλα τι λέτε;

• Η ΝΔ του Μητσοτάκη δεν διαθέτει πια πολιτικό αφήγημα, ευρισκόμενη σε πλήρη αντιπολιτευτική αμηχανία. Δεδομένου ότι είχε στηρίξει εξ ολοκλήρου την στρατηγική της στο αίτημα για εκλογές. Αίτημα το οποίο πλέον βρίσκεται στο κενό.

-Ναι, αλλά για τη Βενεζουέλα τι λέτε;

• Μια Εξεταστική και μια Προανακριτική Επιτροπή βρίσκονται σε εξέλιξη στη Βουλή. Για βασίμως εικαζόμενα σκάνδαλα των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Για τα μαύρα 85 δις στο χώρο της Υγείας η μεν, για τις θηριώδεις μίζες στα εξοπλιστικά η δε.

-Ναι, αλλά για τη Βενεζουέλα τι λέτε;

• Δύο δικαστικοί φάκελοι έφτασαν στη Βουλή, που αφορούν υπέρογκες και παράνομες χρηματοδοτήσεις ύποπτων ΜΚΟ, από το Υπουργείο Εξωτερικών «ενδιαφέροντος» ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.

-Ναι, αλλά για τη Βενεζουέλα τι λέτε;

• Δύο πρώην μεγαλοτραπεζίτες, επιλογής του παλαιού δικομματισμού, εγκαλούνται και ερευνώνται δικαστικώς για «άγρια παιχνίδια» με τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων.

-Ναι, αλλά για τη Βενεζουέλα τι λέτε;

• Οι δύο μεγάλοι εθνικοί οδικοί άξονες, αυτός της Ολυμπίας Οδού και ο άλλος της Ιονίας Οδού, των οποίων οι εργασίες είχαν παγώσει επί τέσσερα χρόνια, ετοιμάστηκαν, εγκαινιάστηκαν και δόθηκαν ήδη στην κυκλοφορία. Μετά από την επανέναρξη και την επιτάχυνση των εργασιών τους την τελευταία διετία.

-Ναι, αλλά για την Βενεζουέλα τι λέτε;

• Πως είναι δυνατόν να εκδίδει η ΝΔ, χωρίς ντροπή, ανακοίνωση-μήνυμα για την 50η μαύρη επέτειο της 21ης Απριλίου, όταν στα ανώτατα αξιώματά της βρίσκονται θαυμαστές και υμνητές της Χούντας. Όταν ο κοινοβουλευτικός της εκπρόσωπος υπήρξε διορισμένος από τον Δικτάτορα αρχηγός της νεολαίας του. Όταν ο αντιπρόεδρός της αλληλογραφούσε με τον Παττακό. Αμφισβητούσε δε (και πιθανότατα εξακολουθεί να αμφισβητεί) τους νεκρούς του Πολυτεχνείου.

-Ναι, αλλά για τη Βενεζουέλα τι λέτε;

• Έτσι λοιπόν, Βενεζουέλα δια πάσαν νόσον. Καλά είναι. Άντε και του χρόνου καλύτερα.

Α ναι, να συγκληθεί εκτάκτως η Διαρκής Επιτροπή Εξωτερικών και Άμυνας της Βουλής. Προκειμένου να συζητήσει και να ερευνήσει (ίσως και να εκδώσει ψήφισμα διαμαρτυρίας) γιατί οι γάλλοι σοσιαλδημοκράτες πάθανε ΠΑΣΟΚ. Και γιατί βγήκε τρίτος ο Φρανσουά Φιγιόν. Αν και έχει γενέθλια την ίδια μέρα με τον Κυριάκο…

Σφαιρικός πολιτισμός

"Ιδιαίτερα για εμάς τους Ελληνες, ή για τους εξ ημών ελληνότατους, ένα Φόρουμ Αρχαίων Πολιτισμών θα ’χε να μας θυμίσει ότι ο ελληνικός πολιτισμός δεν είναι ο αρχαιότερος. Και δεν παρθενογεννήθηκε. Διασταυρώθηκε με τους γύρω του, ειρηνικά ή πολεμικά, έδωσε και πήρε. Το σχήμα για μια οικουμένη που ζούσε στα δέντρα ή σε σπηλιές όταν εμείς (εμείς;) φτιάχναμε Παρθενώνες, μόνο η βαθιά ανιστόρητη φαντασιοπληξία το κατασκευάζει."

του Παντελή Μπουκάλα
Στο ερώτημα «τι θα μπορούσε άραγε να προσφέρει ένα Φόρουμ Αρχαίων Πολιτισμών;», νομίζω πως η απάντηση –ή τέλος πάντων μία από τις πιθανές– είναι απλή: Να μας θυμίσει πως ο κόσμος είναι στρογγυλός. Ηταν στρογγυλός πριν από την «παγκοσμιοποίησή» του, αλλά και πριν από την «ανακάλυψή» του από τους Ευρωπαίους. Οι λαοί της Ασίας, της Αφρικής, της Αμερικής, της Ωκεανίας, μ’ ένα λόγο οι ιθαγενείς όπως τους αποκαλούμε, επιβαρύνοντας συχνότατα τη λέξη αυτή με όσα απαξιωτικά κλισέ σφήνωσε στο μυαλό μας το «Μίκυ Μάους», ζούσαν, δημιουργούσαν, συνέθεταν έπη, έφτιαχναν ναούς και αγάλματα, έπλαθαν μύθους και θεότητες, τραγουδούσαν, ατένιζαν το νυχτερινό στερέωμα και προσπαθούσαν να το χαρτογραφήσουν και να ξεκλειδώσουν τα μυστικά του, πολύ πριν τους «εκπολιτίσει» και τους προσηλυτίσει στη δική του θρησκεία ο Λευκός Ευρωπαίος. Πολύ πριν τους υποδουλώσει, τάχα για να τους ελευθερώσει.

Να, αυτό το αίσθημα υπεροχής του Λευκού Ευρωπαίου (ή του Λευκού Δυτικού πια) θα μπορούσε να ακυρωθεί από ένα Φόρουμ Αρχαίων Πολιτισμών, εφόσον βέβαια δεν θεωρηθεί τεκμήριο υπεροχής η ίδια η αρχαιότητα. Ανώτεροι και κατώτεροι πολιτισμοί δεν υπάρχουν για τους ανθρωπολόγους και δεν θα ’πρεπε να υπάρχουν και για τους ανθρώπους εν γένει. Διαφέρουν, αλληλοτροφοδοτούνται, συγκρούονται, ειρηνεύουν, αναπτύσσει ιδιαίτερα ο καθένας κάποιους συγκεκριμένους τομείς, σε κανέναν τους όμως δεν δόθηκε πρωτοκαθεδρία από τους ουρανούς και τους θεούς τους.

Οι σημερινοί λαοί, ας πούμε όσοι ζουν στις δέκα χώρες που συνυπέγραψαν τη Διακήρυξη της Αθήνας για το Φόρουμ των Αρχαίων Πολιτισμών (Ελλάδα, Ιταλία, Κίνα, Ινδία, Ιράν, Ιράκ, Αίγυπτος, Βολιβία, Περού και Μεξικό) είναι κληρονόμοι. Δεν είναι ίδιοι και απαράλλαχτοι με τους λαούς που έζησαν στα ίδια χώματα χίλια, δύο χιλιάδες ή τρεις χιλιάδες χρόνια πριν. Ούτε το αίμα τους ούτε η γλώσσα ή η θρησκεία τους έμειναν άθικτα από τον χρόνο. Τέτοια ακινησία δεν την προβλέπει η ιστορία. Σαν κληρονόμοι πολιτισμών οφείλουν να συνθέσουν μια εσπεράντο αλληλογνωριμίας και κατανόησης, εφόσον η επιστροφή στην προ Βαβέλ μία και μόνη γλώσσα, κι αυτή μυθική, είναι ανέφικτη. Οφείλουν δηλαδή να ξαναθυμηθούν πως ο πλανήτης είναι στρογγυλός. Ως εκ τούτου, τα δέκα ιδρυτικά μέλη οφείλουν να δουν πως ο όμιλός τους δεν μπορεί παρά να είναι ανοιχτός. Και το Ισραήλ έχει θέση και η Συρία και οι σκανδιναβικές χώρες και οι κεντροαφρικανικές. Και η Αυστραλία, όσο υπάρχουν ακόμη Αμπορίτζιναλς.

Ιδιαίτερα για εμάς τους Ελληνες, ή για τους εξ ημών ελληνότατους, ένα Φόρουμ Αρχαίων Πολιτισμών θα ’χε να μας θυμίσει ότι ο ελληνικός πολιτισμός δεν είναι ο αρχαιότερος. Και δεν παρθενογεννήθηκε. Διασταυρώθηκε με τους γύρω του, ειρηνικά ή πολεμικά, έδωσε και πήρε. Το σχήμα για μια οικουμένη που ζούσε στα δέντρα ή σε σπηλιές όταν εμείς (εμείς;) φτιάχναμε Παρθενώνες, μόνο η βαθιά ανιστόρητη φαντασιοπληξία το κατασκευάζει.

καθημερινή

Η σαπίλα και η ξεφτίλα της διανόησης

Όταν ο Νίκος Δήμου ασκείται στο άθλημα της λιβελογραφίας

Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης 

Πώς το λέγανε εκείνο το ωραίο στιχάκι, ρε γαμώτι; Α, κάτσε μισό λεπτό, το θυμήθηκα: «Τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια, έχουν κλείσει τα καλύτερα τα σπίτια»! Κι όπως το ακούω από το στόμα του Χρήστου Κυριαζή, κάνω ένα fast forward στο σήμερα και διαπιστώνω ότι οι παλαιού τύπου καταχρήσεις που τα κάνανε όλα αλοιφή, έχουν αντικατασταθεί από τα social media. Και ξεθεμελιώνουν όχι τα σπίτια των κονομημένων, αλλά τους οίκους της διανόησης…
Εξηγούμαι για να αποφύγουμε τις παρεξηγήσεις. Μια φορά κι έναν καιρό έγραφες κάτι στην εφημερίδα και περίμενες τις επιστολές και τα τηλεφωνήματα των αναγνωστών για να καταλάβεις πως το χώνεψε ο κόσμος. Θυμάμαι που μας έλεγε ο Φυντανίδης στην «Ελευθεροτυπία», ότι ένα τηλεφώνημα.. ίσον δέκα αντιδράσεις κι ένα γράμμα ίσον εκατό. Και δίκιο είχε ο άρχοντας, μετρημένα κουκιά ήταν αυτά. Το αυτό και στην τηλεόραση ή το ραδιόφωνο, μόνο που εκεί «έσπαγε» το τηλεφωνικό κέντρο. Πρωτόγονα πράγματα, χειροποίητα και αναλογικά. Κι άμα προηγούνταν καμιά δεκαριά πριν από σένα στη γραμμή, βαριόσουνα πολύ γρήγορα και το έκλεινες.
Τώρα όμως με τα social media, σκάνε οι αντιδράσεις σαν της θαλάσσης το κύμα. Σαν την στιγμιαία αναστάτωση που σου φέρνει η ζάχαρη, για να μην πω τίποτις άλλο και με πιάσει ο Χατζής απ’ το αυτί. Γράφεις κάτι, λες κάτι, υπαινίσσεσαι κάτι κι αμέσως παίρνουν φωτιά το facebook και το twitter. Κι εκεί χωράνε όλοι και όλες, δεν είναι σαν τα τηλεφωνικά κέντρα που είχαν σειρά προτεραιότητας. Ούτε σαν το ταχυδρομείο που έκανε τρεις μέρες να φτάσει στο γραφείο σου η επιστολή. Του τα ‘πα του ανθρώπου, ατάκα κι επί τόπου που σημείωνε και το γνωστό λαϊκό άσμα.
Πράγμα το οποίο τιμωρεί διάφορες μορφές της εντόπιας διανόησης που διολισθαίνουν σε μονοπάτια πονηρά. Βλέπε παλαιότερα τον γνωστό συγγραφέα Τάκη Θεοδωρόπουλο που φρόντισε να χαρακτηρίσει πιθηκόμορφο τον Κινέζο καλλιτέχνη Ai Wei Wei, βλέπε τον άλλοτε απόστολο του βρετανικού χιούμορ εν Ελλάδι Στέφανο Κασιμάτη που έβγαλε μίσος και χολή για την γυναικεία υπόσταση της Τασίας Χριστοδουλοπούλου, βλέπε και τον πάλαι ποτέ άρχοντα των διαφημιστικών σποτ Νίκο Δήμου που έριξε λάσπη με το βυτίο στην σύζυγο του πρωθυπουργού.
Το στόρι είναι γνωστό, το ανέπτυξε χθες εδώ ο Γιάννης Τριάντης και καλύτερα δεν θα μπορούσα να το γράψω. Δυο λεξούλες μόνο επιπλέον, για να καταλαβαινόμαστε καλύτερα. Η πρώτη εκδοχή του επίμαχοι τουί μίλαγε για «κνίτισα Περιστέρα» και μόλις έφαγε το πρώτο πατσαβούριασμα ο Δήμου έκανε κο-κο-κο και το μεταμόρφωσε σε «Περιστέρα-Μπέτυ». Για να διογκωθεί κατόπιν το κύμα των αντιδράσεων και να ζητήσει ταπεινά συγγνώμη.
Ένα με «συγχωρείτε» που αναρωτιέμαι αν πρέπει να το πιστέψουμε. Διότι εκείνη τη χρονιά ακριβώς που ξεκινούσα τη δημοσιογραφία, το 1987, ο διαφημιστής είχε υπογράψει στο «Βήμα» έναν άθλιο λίβελο υπό τον τίτλο «Ο Μπούφος» με στόχο τον τότε πρόεδρο της δημοκρατίας Χρήστο Σαρτζετάκη. Αν πάτε στην ιστοσελίδα του βιβλιοπωλείου «Πολιτεία» θα βρείτε να γράφει για το κείμενο ότι «Ο Μπούφος, το 1987, έκανε το "Βήμα της Κυριακής" να εξαντληθεί σε λίγες ώρες». Τέτοια περηφάνια πια για την εποχή που γάζωνε ο Σταύρος Ψυχάρης και ρουφάγανε αυγό τα θύματα των πρόθυμων υφισταμένων του. Τριάντα χρόνια αργότερα, ήρθαν τα social media και οι λιβελογράφοι αναγκάζονται να ζητήσουν συγγνώμη. Διότι πλάκα έχει να παίζεις με την αρκούδα, αλλά μερικές φορές αποφασίζει και η αρκούδα να παίξει με σένα!

newpost

Με αφορμή την καθιέρωση με νόμο της Πρωτομαγιάς ως αργίας

"Αν είναι να βγούμε από την επιτροπεία, απέναντι σε όλες αυτές τις σάπιες δυνάμεις θα βγούμε, ακριβώς, με μια νέα δημοκρατική, οργανωτική ανασυγκρότηση του κόσμου της εργασίας. Αυτό το νόημα θα έχουν οι εργατικές Πρωτομαγιές, η προσεχής και οι εφεξής."

του Ανδρέα Μπεντεβή

Και καθιέρωση με νόμο της Πρωτομαγιάς σαν αργίας. Και νέο πλαίσιο εντατικοποίησης των ελέγχων ενάντια στην αδήλωτη εργασία, με πρόβλεψη για κατοχύρωση των προστίμων στον ΕΦΚΑ-από όπου κλέβονται οι εισφορές. Και επαναφορά της ισχύος των συλλογικών διαπραγματεύσεων από 1.9.2018.

Η υπεράσπιση της εργασίας, σαν αξιακό μέγεθος, σαν περιεχόμενο, σαν κοινωνική αξία, αποτελεί τον πυρήνα της Αριστεράς. Έστω και με το λαϊκό κίνημα σε υποχώρηση και ουσιαστική αποδιάρθρωση, η κυβέρνηση προφανώς-και για όποιον αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα ως έχει-προσπαθεί να χτίσει την έξοδο της χώρας από την επιτροπεία με τους εργαζόμενους κεντρικό πυλώνα.

Είναι εξίσου προφανές ότι ενάντια σε αυτή της την ''ιδεοληψία'' στέκεται σύσσωμο το μνημονιακό πολιτικό περιβάλλον, του οποίου τις αξιώσεις για την εργασία δεν χρειαζόταν η τρόικα για να τις μάθουμε: Ήδη και πριν από το 2009 οι προηγούμενες κυβερνήσεις είχαν ανοίξει τον δρόμο ώστε το μισό, περίπου, εργατικό δυναμικό της χώρας να μείνει εντελώς ανυπεράσπιστο απέναντι στην εργασιακή τρομοκρατία, την επισφάλεια, την ανασφάλιστη και απλήρωτη εργασία.

Αυτή την εξέλιξη επισφράγισε και σε θεσμικό επίπεδο η μνημονιακή περίοδος, στο ''αναπτυξιακό'' διάγραμμα της οποίας περιγράφονταν η χώρα ολόκληρη σαν ειδική οικονομική ζώνη των 350 ευρώ μηνιάτικου μισθού.

Όπως και να έχει, η αντιστροφή των όρων απαξίωσης της εργασίας και των φορέων της είναι μια μακρά και επίπονη διαδικασία, η οποία συνδέεται αλληλένδετα με την εν γένει ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων της χώρας. Μόνο που το αριστερό πρόσημο εδώ μπαίνει ως εξής: Η παραγωγική ανασυγκρότηση οφείλει να υπηρετεί την κοινωνία των εργαζομένων και όχι να την υποδουλώνει.

Και αν η παραγωγική ανασυγκρότηση θέλει χρόνο, και αν θέλει και χρήμα, επίσης, ωστόσο η κυβέρνηση της Αριστεράς μπορεί και πρέπει να βρει και άλλους δρόμους υπεράσπισης του κοινωνικού μισθού και την ίδια την εργασιακή αξία. Βασικά μέσω της συγκρότησης ενός ποιοτικού ανταποδοτικού συστήματος, δηλαδή ενός δημόσιου δωρεάν πυλώνα αναφορικά με την κοινωνική πρόνοια, την υγεία, την παιδεία. Μέσω, επίσης, του ελέγχου του επιπέδου και της κατεύθυνσης της κατανάλωσης και των τιμών των βασικών ειδών της.

Είναι εξαιρετικά ευχάριστο ότι εντός της νέας συμφωνίας προβλέπεται μια δέσμη μέτρων για αυτά ακριβώς τα θέματα, και υπέρ ακριβώς αυτών των κοινωνικών στρωμάτων. Εις βάρος άλλων, ίσως, μα δεν γίνεται αλλιώς,

Η κυβέρνηση προσδοκά αυτή η συμφωνία να αποτελέσει το εισιτήριο προς την έξοδο από την επιτροπεία. Μέσω, και αυτό είναι σημαντικό, μιας ορθολογικοποίησης του δημόσιου χρέους έξω από τα πλαίσια της μόνιμης εν δυνάμει χρεοκοπίας. Η ίδια η συμφωνία δεν ήταν καθόλου αυτονόητη, στον βαθμό που στην έκβαση της μπλέκονται μεγάλοι διεθνείς ανταγωνισμοί που καθρεφτίζονται και στην στάση των δανειστών.

Ουσιαστικά η επίτευξη του πλεονάσματος για το 2016 στα 4,2 % αφαίρεσε τις όποιες προφάσεις για δήθεν καθυστέρηση/αδυναμία της ελληνικής πλευράς. Το πλεόνασμα, πρωτοφανές ακόμα και για τα μνημονιακά χρόνια, έγινε κατορθωτό επειδή συμπιέστηκαν βασικά στρώματα που λίγο ή ως πολύ είχαν ευνοηθεί τα περασμένο χρόνια εις βάρος των ασθενέστερων. Αλλά και επειδή φαίνεται να υπάρχει επιτέλους η πολιτική βούληση ώστε να κλείνουν πολλές μαύρες τρύπες διαφθοράς και διασπάθισης του δημόσιου χρήματος. Αρκετά στρώματα θα μείνουν παραπονεμένα-τι να κάνουμε: Ας είναι εκείνα που το μερίδιο τους στην χρεοκοπία ήταν εξαρχής μεγάλο και ποτέ δεν πληρώθηκε ίσαμε τώρα.

Να τελειώνουμε με την επιτροπεία, να ξαναστηθεί η κοινωνία όρθια, να διαλύσουμε τον παρασιτισμό: Κι όλα αυτά με τον κόσμο της εργασίας στο προσκήνιο. Δεν είναι τυχαίο που οι πρώτοι που εξοργίστηκαν με την καθιέρωση της Πρωτομαγιάτικης Αργίας είναι η Δεξιά και το βαθύ ΠΑΣΟΚ, οι συνδικαλιστές της ΓΣΕΕ, που εκπροσωπώντας το 10% μονάχα των εργαζομένων-και μάλιστα την εργατική αριστοκρατία αυτών αποκλειστικά-αποστρέφονται το γεγονός ότι από φέτος δικαίωμα στην Πρωτομαγιά θα έχουν και τα εργατικά στρώματα που ποτέ της δεν εκπροσώπησε, αλλά ίσα ίσα που συνέβαλε ώστε να παραμένουν ανυπεράσπιστα, αόρατα, και εις βάρος των οποίων ακριβώς αναπαρήγαγε την γραφειοκρατική της ισχύ.

Αν είναι να βγούμε από την επιτροπεία, απέναντι σε όλες αυτές τις σάπιες δυνάμεις θα βγούμε, ακριβώς, με μια νέα δημοκρατική, οργανωτική ανασυγκρότηση του κόσμου της εργασίας. Αυτό το νόημα θα έχουν οι εργατικές Πρωτομαγιές, η προσεχής και οι εφεξής.

left

Το ’να χέρι νίβει τ’ άλλο και τα δυο τον Μητσοτάκη

της Ρίας Καλφακάκου

Η μεταπολίτευση βρήκε την ελληνική κοινωνία κουρασμένη έπειτα από 7 χρόνια στυγνής καταπίεσης, υποβάθμισης της πολιτικής ζωής, προβολής της αμάθειας και του ανιστόρητου ελληνοχριστιανικού ιδεώδους, μπολιασμένου με μεταλλαγμένο αρχαιοπρεπές μεγαλείο.

Μια κοινωνία ενοχική και ευγνώμων στα παιδιά της που διέρρηξαν την απάθεια της μακρόχρονης ανοχής σε μια απαίδευτη δράκα φασιστοειδών δικτατορίσκων, μια κοινωνία διψασμένη για δημιουργία, χαρά, νέες ιδέες, ελευθερία στη διαφωνία, διευρυμένη δημοκρατία.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, που αναδείχτηκε στις σκληρές περιόδους της μετεμφυλιακής Ελλάδας, στηρίχτηκε από το παρακράτος και το παλάτι, κυβέρνησε με τη βοήθεια των πιο ακραίων κύκλων δωσίλογων και συνεργατών των Γερμανών, το 1974 ήρθε αποφασισμένος να κάνει σημαντικές πολιτικές τομές και να μείνει στην Ιστορία ως εθνάρχης και όχι ο πρωθυπουργός της Καρφίτσας, της βίας και νοθείας και της δολοφονίας του Λαμπράκη.

Ο λαός τού έδωσε όλη την εξουσία με 53%, για να διαλύσει τα οχυρά της χούντας αποτινάσσοντας το παρελθόν μιας ευτελιστικής 20ετούς πορείας διχασμού και φτηνής πατριδοκαπηλίας.

Σε αυτό το πλαίσιο, και με μια Αριστερά διασπασμένη και με πολλαπλές αγκυλώσεις, ήρθε το ΠΑΣΟΚ και σάρωσε, με πρωτοφανή ποσοστά, που δεν οφείλονταν μόνο στην ιδιαίτερη προσωπικότητα του Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά και στην πολυπόθητη ανάγκη να τελειώσει η χρόνια εθνικόφρων καταπίεση, ανάγκη που βρήκε την έκφρασή της στο ευρηματικό σύνθημα «Αλλαγή» που επαγγελλόταν το νεοσύστατο κόμμα, ένα μείγμα Σοσιαλδημοκρατίας και απολυταρχισμού των σοσιαλιζόντων ηγετών σε Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική που ευδοκιμούσε τότε.

Πράγματι η Εθνική Αντίσταση αναγνωρίστηκε, ο διχασμός μετά τον Εμφύλιο ατόνησε, τα Πανεπιστήμια άλλαξαν, το απαρχαιωμένο Οικογενειακό Δίκαιο επιτέλους αναγνώρισε τα γυναικεία δικαιώματα, εργατικές διεκδικήσεις ικανοποιήθηκαν.

Ομως η βαθμιαία απροκάλυπτη ανάπτυξη και ανοχή μιας διαφθοράς, η οποία περίπου θεωρήθηκε δικαιωματική από πολλά «πράσινα» στελέχη που αναδείχτηκαν ελέω αρχηγού, οδήγησε σε πολιτικές αντιδράσεις και στον ιστορικό συμβιβασμό του 1989, όπου και γεννήθηκε ο Συνασπισμός, ο μετέπειτα ΣΥΡΙΖΑ.

Η επιδείνωση της υγείας και σε λίγα χρόνια ο θάνατος του Ανδρέα συνέπεσε με τη βαθμιαία μετάλλαξη της ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας, η οποία, σαν να ξέχασε την Ιστορία της, εγκατέλειπε βήμα βήμα την υπεράσπιση των κοινωνικών στρωμάτων που παραδοσιακά στήριζε και τη στήριζαν και σιγά σιγά «προσαρμοζόταν» έως ότου καταλήξει πριν από λίγα χρόνια να γίνει ένα παράδοξο αντίγραφο της νεοφιλελεύθερης Δεξιάς. Σε εκείνη τη συγκυρία ο μορφωμένος, εξευρωπαϊσμένος, εκσυγχρονιστής Σημίτης αναδείχτηκε στον νέο ηγέτη ενός νέου ΠΑΣΟΚ.

Σε πολιτικό επίπεδο ήταν ένα κακέκτυπο του Μπλερ, δηλαδή των Σοσιαλδημοκρατών που αγκαλιάζοντας τον περίφημο εκσυγχρονισμό προσχωρούσαν στον νεοφιλελευθερισμό, γοητεύονταν από τις Σειρήνες των αγορών και του american dream, ξεκόβονταν από τις ρίζες τους και κοιτώντας τον εαυτό τους στον καθρέφτη έβλεπαν ξαφνικά πως ταυτίστηκαν με τους παραδοσιακούς αντιπάλους τους της Δεξιάς και δεν προστατεύουν πια τους φτωχούς, αλλά τους λίγους, τους επονομαζόμενους άριστους.

Αναδείχτηκε σε αρχιερέα εξαπάτησης του λαού (ας θυμηθούμε πόσο σαφής ήταν η προτροπή να χάσει ο κόσμος τα λεφτά του στο Χρηματιστήριο), κλείνοντας τα μάτια (ή κλείνοντας το μάτι) στο ξεσάλωμα των ΠΑΣΟΚων που θεωρούσαν δικαίωμά τους να πλουτίσουν με κάθε μέσο.

Οταν είδε πως το παράκανε και η πολιτική του ήταν αδιέξοδη, με τη βοήθεια του «μαζί τα φάγαμε» Πάγκαλου παρέδωσε την εξουσία στον υιό Παπανδρέου.

Σήμερα ο απαξιωμένος πρώην πρωθυπουργός έρχεται να κάνει αισθητή την παρουσία του, να μαζέψει τα απομεινάρια του σοσιαλιστικού εκσυγχρονισμού ώστε να μπορεί να συγκυβερνήσει με μια κυβέρνηση Μητσοτάκη (που φαντάζεται πως θα έρθει) και να βοηθήσει τον αρχηγό μιας όλο και πιο ακραίας Δεξιάς και μιας εν δυνάμει συντηρητικής πλειοψηφίας, με τις οποίες νιώθει απολύτως συγγενής πολιτικά.

Διάφοροι τιμητές της μεταπολίτευσης, όπως πάλι ο Πάγκαλος που κλαψουρίζοντας πόσο τον δυσκολεύει ο ΕΝΦΙΑ, μια και έχει μεγάλη ακίνητη περιουσία, δίνει σοφές πολιτικές συμβουλές στους πεινασμένους, μα και τα νέα απαίδευτα φιντάνια σαν την ωραία ευρωβουλευτή του ΠΑΣΟΚ, συντρέχουν όσο μπορούν σε αυτή την κατεύθυνση.

Οι δημοσκοπήσεις -αμφίβολης αξιοπιστίας ούτως ή άλλως, αυτό το ξέρουμε όλοι- δείχνουν έναν λαό απογοητευμένο και προβληματισμένο, καμιά φορά και θυμωμένο, γιατί η κυβέρνηση της Αριστεράς δεν εκπλήρωσε ακόμα τις προσδοκίες του, που όμως δεν αγκαλιάζει τον Μητσοτάκη.

Κι αυτός ο έρμος, με όλα θεωρητικά υπέρ του, με κόσμο που σκέφτεται την αποχή ως έκφραση διαμαρτυρίας, με συσπείρωση 90% στο κόμμα του, με την ανάπτυξη να μην έχει δώσει ακόμα απτά αποτελέσματα, δεν μπορεί να ξεκολλήσει από το δεδομένο 10ετίες για τη Δεξιά, κατώτατο κάποτε, «ταβάνι» τώρα, 30%.

Το κλείσιμο της αξιολόγησης και η μείωση της ανεργίας θα σημάνουν το τέλος κάθε ελπίδας για την επόμενη εκλογική αναμέτρηση για τη Ν.Δ., που η συνύπαρξη μεταξύ των κεντροδεξιών και ακροδεξιών στο εσωτερικό της βασίζεται μόνο στην προοπτική της εξουσίας.

Και επιτέλους θα εξαφανίσει ιστορικά τους διάφορους Μπλερ της Σοσιαλδημοκρατίας και στην Ελλάδα, όπως ήδη γίνεται στην Ευρώπη.

efsyn

«Οι Έλληνες είναι κατσαπλιάδες»… το νέο «μαζί τα φάγαμε»

Το καλό με την κρίση είναι πως στο «μέτωπο της λογικής» και της "αριστείας" γράφουν, χωρίς πλέον να ντρέπονται, αυτά που ήδη υποψιαζόμασταν ότι σκέφτονται!

του Κωνσταντίνου Ταχτσίδη

*** «Οι Έλληνες είναι κατσαπλιάδες με καγιέν και συνηθισμένοι να χρωστάνε», βροντοφώναξαν με ένα στόμα, μια φωνή, Κωνσταντίνος Μπογδάνος και Άρης Πορτοσάλτε. Πάντως μπράβο τους που τολμάνε και κάνουν κριτική στο αφεντικό τους στο ΣΚΑΙ… θέλει κότσια.

 Ακολουθήστε

Costas Tachtsidis @C_tachtsidis

Μπογδάνος - Πορτοσάλτε: "Κατσαπλιάδες οι Έλληνες, συνηθισμένοι να χρωστάνε"! Το "μαζί τα φάγαμε" έγινε σκέτο "τα φάγατε μόνοι σας"

5:22 μ.μ. - 25 Apr 2017

 
•  9292 Retweet
 
•  9696 "μου αρέσει"

*** Ο ΣΚΑΙ είναι πλέον κάτι παραπάνω από ανεπίσημο γραφείο Τύπου της ΝΔ (ή το αντίστροφο, δεν παίρνω και όρκο). Είναι το «εκτελεστικό απόσπασμα» του νέου αφηγήματος. Στην αρχή της κρίσης ήταν «Μαζί τα φάγαμε», έπειτα περάσαμε στο «οι αγανακτισμένοι, οι πλατείες και οι μούτζες στη Βουλή έφεραν τη Χρυσή Αυγή», μετά «Φταίει ο Βαρουφάκης και τα capital control»… ε, τώρα δεν υπάρχει χρόνος για προσχήματα. Όλα αυτά έχουν έναν κοινό παρονομαστή. Το τραγουδάει ο Αγγελάκας στο «Σαράβαλο»… «η φτώχεια είναι φρόνιμη αν νιώθει ότι φταίει»

*** Κατσαπλιάδες λοιπόν είναι αυτοί. Οι μεγαλο-δημοσιογράφοι. Χρωστάνε και μάλιστα πολλά. Δε μιλάω για το γεγονός πως τα «ιδρύματα» που δουλεύουν, εκπέμπουν παράνομα για πάνω από 20 χρόνια. Δε μιλάω για το βίο και την πολιτεία των αφεντικών τους. Ούτε για τη δικιά τους. Μιλάω για αυτή καθαυτή την ενημέρωση. Χρωστάνε αντικειμενική μετάδοση ειδήσεων. Με ιεράρχηση και αμεροληψία. Χρωστάνε και μάλιστα πολύ, οι κατσαπλιάδες της ενημέρωσης.

*** «Αν δεν περάσουν τώρα οι νεοφιλελεύθερες, μισάνθρωπες απόψεις μας για την κοινωνία, τώρα που η κυβερνώσα αριστερά εκτέθηκε και εφαρμόζει μνημόνια, πότε θα περάσουν;»
Κάπως έτσι σκέφτηκε το «δεξί χέρι» του Κυριάκου Μητσοτάκη, Θοδωρής Πελαγίδης και ζητάει μέσα στο βιβλίο – νεοφιλελεύθερο μανιφέστο, υπό τον τίτλο «Μέση Γη», δίδακτρα στα δημόσια σχολεία, νοσήλια στην Υγεία, περικοπή συντάξεων και τρίμηνες προσλήψεις με κατώτατο μισθό στον ιδιωτικό τομέα. Την πλήρη κατάργηση δηλαδή του όποιου κοινωνικού κράτους έχει απομείνει.
Συγκεκριμένα, ο στενός σύμβουλος του προέδρου της ΝΔ, τάσσεται υπέρ: της επιβολής τελών εγγραφής και διδάκτρων στα δημόσια πανεπιστήμια, διδάκτρων στα δημόσια σχολεία, καταβολή προστίμου στο ΕΚΑΒ για αναίτια κλήση, θέσπιση ειδικού κατώτατου μισθού και τριμήνωνπροσλήψεων σε επιχειρήσεις και περικοπών σε συντάξεις που δεν αντιστοιχούν σε εισφορές. Αυτά δεν τα βγάζουμε από το μυαλό. Την αποκάλυψη αυτή έκανε ο Μανώλης Κοττάκης στην εφημερίδα «Δημοκρατία»…  που αριστερή, δεν τη λες.

*** Το καλό με την κρίση είναι πως στο «μέτωπο της λογικής» και της «αριστείας» γράφουν, χωρίς πλέον να ντρέπονται, αυτά που ήδη υποψιαζόμασταν ότι σκέφτονται!

*** Σε άλλα, σχετικά νέα, συναντήθηκαν οι μεταρρυθμιστικές δυνάμεις της χώρας και του Διαφωτισμού. Η Ελλάδα που ξυπνάει νωρίς, η Ελλάδα της δημιουργίας… ο Κυριάκος Μητσοτάκης με τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο. Ο πρόεδρος της ακροδεξιάς -πλέον- ΝΔ, κατέστησε σαφές πως οι «Μένουμε Ευρώπη» δεν είναι και πολύ Ευρωπαίοι. «Μένουμε Τεχεράνη» την επόμενη φορά. οκ;

*** Γιατί σας κάνει εντύπωση; Οι καλοί φιλελέδες είναι -εκτός από φανταστικά πρόσωπα- σαν τους καλούς χριστιανούς. Πιστεύουν ότι ένα αόρατο χέρι (της αγοράς) θα ρυθμίσει τα πάντα με σοφία. Μεταφυσικός αυνανισμός!

*** Τουλάχιστον ο Ανδριανόπουλος το παραδέχεται ότι είναι ακραίος νεοφιλελεύθερος που στήριξε το διεφθαρμένο Φρανσουά Φιγιόν στις Γαλλικές εκλογές. Άντε να δεχτώ ότι και ο Άδωνις το έχει ουσιαστικά παραδεχτεί… Ο Κυριάκος γιατί ντρέπεται και προσπαθεί να βγάλει σέλφι με το Μακρόν;

Και ξαφνικά, εκεί, που στο φιλελευθεριστάν προσπαθούν, ο καθένας μόνος του, να οικειοποιηθούν τον Μακρόν και την πολιτική του… σκάει η παρακάτω φωτογραφία που έχει κοινοποιήσει ο ίδιος ο Μακρόν.

Πρέπει να πόνεσε πραγματικά αυτό…

altsantiri

Τον Μακρόν, έστω και όχι επί μακρόν

"Οι δημοκρατικές δυνάμεις, της Γαλλίας και της Ευρώπης, οφείλουν να αντιτάξουν το δικό τους: την υποστήριξη του Μακρόν στον δεύτερο γύρο."

του Παντελή Μπουκάλα
Μια Ευρωπαϊκή Ενωση που σπεύδει κάθε τόσο να δηλώνει ανακουφισμένη, και να εξωραΐζει τα πράγματα ώστε να δικαιολογείται μερικώς η ανακούφισή της, μάλλον δεν εμπιστεύεται τις ιδέες και τα οράματά της, τις αξίες που θρυλούνται κοινές και ισχυρές. Μέσα Μαρτίου, οι Βρυξέλλες και οι ηγεμονεύουσες πρωτεύουσες εμφανίστηκαν ανακουφισμένες μετά τη νίκη του συντηρητικού Μαρκ Ρούτε στην Ολλανδία (ωστόσο είχε νικήσει χάνοντας σοβαρό ποσοστό ψήφων) και την ήττα του ακροδεξιού Χερτ Βίλντερς, που εντούτοις, χάρη και στην επικουρία του Ταγίπ Ερντογάν, είχε αυξήσει την εκλογική του δύναμη και τις έδρες του. Τώρα τους στεναγμούς ανακούφισης τους προκάλεσε η πρώτη θέση του ασαφώς κεντρώου Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος υπερκέρασε κατά δύο μονάδες την ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν στον πρώτο γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών.

Δεν είναι όμως και προς παραμυθίαν το γεγονός ότι τουλάχιστον ο ένας στους πέντε Γάλλους εξακολουθεί να τάσσεται αναφανδόν υπέρ του Εθνικού Μετώπου της μισαλλοδοξίας του σωβινισμού. Η διαγραφή του πατρός Λεπέν, τον Αύγουστο του 2015, με αφορμή τις δηλώσεις του πως οι θάλαμοι αερίων των ναζί ήταν μια λεπτομέρεια της Ιστορίας, απέβλεπε στην προστασία και στην τακτοποίηση της κομματικής προθήκης, ώστε να μείνει ευρύτερα ελκυστική ενόψει των προεδρικών εκλογών. Η προς πολιτική πώληση πραμάτεια δεν άλλαξε ιδιαίτερα, άλλωστε τον θρύλο για τους συνωμότες Εβραίους τον λατρεύει η Ακροδεξιά όλου του κόσμου· και η ελληνική βεβαίως, και μάλιστα όχι μόνον αυτή που εκφράζεται διά της Χ.Α.

Οι ακροδεξιοί της Ευρώπης, λοιπόν, θα ζήσουν τον δεύτερο γύρο των γαλλικών εκλογών σαν μητέρα όλων των μαχών. Η Μαρίν Λεπέν είναι αυτονοήτως η ηγέτις τους. Η πρώτη θέση του κόμματός της στις ευρωεκλογές του 2014, με 24,5%, και το τωρινό υψηλό ποσοστό της (προσωπική επιτυχία της σε μεγάλο βαθμό, αφού, εντέχνως, πολιτεύτηκε με βάση το μικρό της όνομα και όχι το βαρύ επώνυμό της ή τον απεχθή για πολλούς τίτλο του κόμματός της) τη θέτουν επικεφαλής του μετώπου που δηλητηριάζει την Ευρώπη με τη ρητορική του μίσους κατά παντός ακαθάρτου (πρόσφυγα, μετανάστη, μειονοτικού) και την καλλιέργεια του φόβου.

Σε αυτό το αυτονόητο, οι δημοκρατικές δυνάμεις, της Γαλλίας και της Ευρώπης, οφείλουν να αντιτάξουν το δικό τους: την υποστήριξη του Μακρόν στον δεύτερο γύρο. Οσο κι αν δεν τους συγκινεί το γενικόλογο σλόγκαν του (εντάξει, «En marche!», εμπρός, αλλά προς τα πού ακριβώς και με ποιους συμμάχους και πολιτικούς όρους;)· όσο κι αν δεν τους εντυπωσίασε η θητεία του στο υπουργείο Οικονομικών· όσο κι αν δεν τους πείθει η διαβεβαίωσή του πως η καταγωγή του από την ελίτ τραπεζών και η γνώση των μυστικών της θα λειτουργήσει ευεργετικά για την κοινωνία και δεν θα τον εντάξει ευθύς εξαρχής σε παίγνια διαπλοκής, πρέπει να σταθούν δίπλα του. Το ποτήριον τούτο είναι υποχρεωτικό. Δεν μπορείς να βελτιώσεις τη δημοκρατία εάν πρώτα δεν την περισώσεις.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Αντιπολίτευση «εξωτερικού» και σκάνδαλα «εσωτερικού»!

του Γιάννη Σιδηρόπουλου
Με αφορμή τις γαλλικές εκλογές και άλλες διεθνείς εξελίξεις παρακολουθούμε με ενδιαφέρον μια πρωτόγνωρη επιχείρηση ανάδειξης των διεθνών δεδομένων σε εσωτερικό ζήτημα της χώρας.

Παρότι σε κάποιο βαθμό οι εξελίξεις αυτές, είτε λόγω εγγύτητας είτε λόγω σοβαρότητας αφορούν την Ελλάδα, εντούτοις, είναι προφανές ότι καθώς οι πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις της διαπραγμάτευσης και τα οικονομικά δεδομένα που έρχονται στην επιφάνεια, ευνοούν το πολιτικό αφήγημα της κυβέρνησης, η αντιπολίτευση και κύρια η μείζονα, αναζητεί μια διέξοδο για να μετακινήσει τη συζήτηση σε άλλο πεδίο και είναι λογικό. Όταν όμως αυτό εκδηλώνεται όπως με το αίτημα να συζητήσει η Βουλή για όσα συμβαίνουν στη …Βενεζουέλα, προφανώς και η κοινή λογική δοκιμάζεται.

Η αλήθεια είναι ότι ο Τσίπρας και η Κυβέρνησή του, είτε λόγω των ιδεολογικών τους σχέσεων με μια σειρά από κόμματα διεθνώς, είτε λόγω του σημαντικού ρόλου που αποδίδεται στον Έλληνα Πρωθυπουργό και των πρωτοβουλιών του στην Ευρώπη, δίνουν την ευκαιρία σε πολλούς να κάνουν αναγωγές με εξωτερικές εξελίξεις. Και να επιχειρήσουν, διά της επαγωγικής μεθόδου, να μεταχειριστούν τα ιδεολογικά αφηγήματα της κυρίαρχης ιδεολογίας και να ομογενοποιήσουν επικοινωνιακά ο,τιδήποτε αριστερό, ακόμη και αν αυτό αφορά τη Βόρεια Κορέα !

Δεν υπάρχουν πολλά «αδελφά κόμματα»

Η αλήθεια όμως είναι ότι πιστό και ακριβές «αδελφό» κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ δύσκολα θα βρει κανείς στην πλανήτη, πέρα από τη γειτονιά των Βαλκανίων. Ακόμη και τα ριζοσπαστικά κόμματα που βρίσκονται μαζί του στην Ευρωομάδα της Αριστεράς, δύσκολα θα μπορούσαν να ταυτιστούν απόλυτα. Ακόμη και οι πολυσυζητημένοι ως αντίστοιχο φαινόμενο Podemos, έχουν αρκετά διαφορετικά χαρακτηριστικά και θα μπορούσε να τους παρομοιάσει κάποιος μόνο με το ΣΥΡΙΖΑ στην προ του 2015 εποχή, με τις πολλές και έντονα ριζοσπαστικές του συνιστώσες αλλά όχι με αυτό που είναι σήμερα. Για τον ίδιο λόγο δεν θα βρεθεί κάποιο μέλος ή παράγων του ΣΥΡΙΖΑ που να συμφωνήσει με την αρχική απροθυμία του Μελανσόν να πάρει ξεκάθαρη θέση εναντίον της ακροδεξιάς Λεπέν για το δεύτερο γύρο των Γαλλικών Εκλογών αλλά ούτε και με τον τρόπο που έθεσε τον ευρωσκεπτικισμό στην προεκλογική περίοδο, σε ευθεία αντίθεση με τις πάγιες θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ και της ευρωπαϊκής παράδοσης του ΣΥΝ, πρόδηλα διαφορετική από τα κόμματα της επαναστατικής Αριστεράς. Πολύ περισσότερο δεν υπάρχουν αρκετοί πρόθυμοι να ταυτιστούν με τον εμφανώς ανεπαρκή και προβληματικό ως διάδοχο του Τσάβες, Μαδούρο και δεν είναι ώρα να συζητήσει κανείς ποια ήταν η Βενεζουέλα πριν και μετά τον εκλιπόντα ηγέτη της.

Αλλά όλες αυτές οι συζητήσεις και οι παιδικές, σε κάποιο βαθμό,  κόντρες μαρτυρούν και μια παντελή έλλειψη γνώσης των συνθηκών που επικρατούν σε κάθε χώρα ξεχωριστά, πολύ περισσότερο στη Λατινική Αμερική, όπου τα δεδομένα και η ιστορία είναι απείρως διαφορετικά σε σχέση με την Ευρώπη αλλά και άγνοια για τις πολλές –και εκνευριστικές για όποιον δεν τις συμμερίζεται- εκφάνσεις της Αριστεράς τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Δεν είναι μακριά από την Ελλάδα, ο ιστορικός αναθεωρητισμός που αρχίζει να αναδύεται στην ανατολική Ευρώπη και αφορά στην εξίσωση ναζισμού και κομμουνισμού. Παρότι η αναγωγή στη σταλινική περιόδο  πηγάζει από «δικαιολογημένο ενδιαφέρον» στην ανατολική Ευρώπη, εντούτοις δοκιμάζει τις δημοκρατικές αντοχές της Ευρώπης και γίνεται εργαλείο στα χέρια όσων διακινούν καινοφανείς θεωρίες δύο άκρων, εγχώρια και πανευρωπαϊκά.

Γι’αυτό και αρκετοί είναι αυτοί που παρακολουθούν αμήχανοι την ελίτ της Ευρώπης να πανηγυρίζει για τη μειωμένη επίδοση της Λεπέν (παραγνωρίζοντας ότι κυριαρχεί σχεδόν σε όλη την ύπαιθρο) και την επερχόμενη νίκη του τραπεζίτη Μακρόν, δηλαδή τη συνέχιση των πολιτικών που ενισχύουν τη Λεπέν και την ακροδεξιά στην Ευρώπη.

«Αναθεώρηση» της χούντας;

Αντί λοιπόν κάποιος να ζητά να μάθει την άποψη ενός κόμματος στην Ελλάδα για την ποιότητα του πολιτεύματος στη Λατινική Αμερική -όπου αν υπάρχει κάτι κοινό αυτό είναι ίσως τα πραξικοπήματα της δεκαετίας του ΄70- είναι πιο κρίσιμο να γνωρίζουμε γιατί κάποιες πολιτικές δυνάμεις απέφυγαν εντυπωσιακά να τοποθετηθούν ενάντια στη χούντα, στην επέτειο των 50 ετών από την επιβολή του πραξικοπήματος στη χώρα, όπως είχαμε προβλέψει.

Ομοίως όμως και τα συστημικά ΜΜΕ της χώρας συμπράττουν σε αυτή την πρωτοφανή επιχείρηση αναθεώρησης των τραγικών συνεπειών της επταετίας στη χώρα. Τα ίδια ΜΜΕ που αναζητούν ομοιότητες με την κατάσταση στη Βενεζουέλα (όχι την Παραγουάγη όμως !)  ενώ επιδεικνύουν εντυπωσιακή σιωπή για το μεγάλο σε όγκο αριθμό σκανδάλων που παίρνουν το δρόμο της διερεύνησης και αφορούν, συχνά, κάποιους από τους νοσταλγούς της δικτατορίας αλλά και παροιμιώδεις επικριτές του -εύκολου στόχου- Μαδούρο.

Σκάνδαλα, που σε άλλες εποχές θα είχαν συνταράξει το πολιτικό σκηνικό αλλά και σκάνδαλα που επιβεβαιώνουν την (σημιτική) αντίληψη ότι η διαφθορά στο πολιτικό σύστημα, ακόμη και σε συνθήκες μνημονίων, θεωρείται δεδομένη και συνομολογημένη ως «κοινωνικό φαινόμενο» και  μόνο αν κάποιος πιαστεί «με την γίδα στην πλάτη», ενέχει την ηθική απαξία.

Προσφάτως, ούτε αυτή…

TVXS

Δεν μπαίνουν όλα στο ίδιο ζύγι…

Είμαστε υποχρεωμένοι, έχουμε την ιστορική ευθύνη να είμαστε απέναντι σε κάθε σύλλογο, οργάνωση ή κόμμα που αισθάνεται ότι απειλείται από μετανάστες και πρόσφυγες

Γράφει ο Μανώλης Καλουδάς

Αποκλείστηκαν από τον «τελικό» των γαλλικών προεδρικών εκλογών της 7ης Μαΐου τα δύο παραδοσιακά κόμματα της Γαλλίας, το Σοσιαλιστικό Κόμμα και οι Ρεπουμπλικανοί. Η κόντρα για την προεδρία θα είναι μεταξύ του Εμανουέλ Μακρόν και της Μαρίν Λεπέν ή αν θέλετε του σύγχρονου φιλοευρωπαϊκού φιλελευθερισμού και της λαϊκής ακροδεξιάς.

Κάποιοι άλλοι αντιλαμβάνονται, δυστυχώς, διαφορετικά αυτή τη μάχη των δύο υποψηφίων και φυσικά των όσων εκφράζουν. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου, για παράδειγμα, μίλησε για «δύο πολύ κακές επιλογές που δεν προοιωνίζουν τίποτα καλό για την Ευρώπη» και υπογράμμισε ότι «κάνουν λάθος αυτοί που προκρίνουν τη μια έναντι της άλλης».

Χωρίς να υπάρχει η παραμικρή διάθεση να αποδώσουμε την παραπάνω θέση μόνο στην επικεφαλής της «Πλεύσης Ελευθερίας», μιας και υπάρχουν κι άλλες τέτοιες φωνές τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ευρώπη, αναρωτιόμαστε πώς μπορεί η ακροδεξιά να εξισωθεί με οποιαδήποτε άλλο ιδεολογικό πολιτικό ρεύμα;

Αυτή τη στιγμή όποιος υποστηρίζει ελαφρά τη καρδία πως πρόκειται για δύο κακές επιλογές, ουσιαστικά μηδενίζει τους κινδύνους που ελλοχεύουν από την άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων και την ενίσχυση των φασιστικών φωνών στην Ευρώπη. Δεν μπορεί η ακροδεξιά, ο φασισμός και ο ναζισμός να μπουν στην ίδια «ζυγαριά» με οποιαδήποτε άλλη πολιτική θέση.

Οι Γάλλοι δεν θα κληθούν να επιλέξουν την άλλη εβδομάδα μεταξύ δύο κακών επιλογών, όπως αρκετοί είπαν. Θα κληθούν να επιλέξουν μεταξύ του χείριστου και του λιγότερου κακού. Αυτή η θεωρία των δύο κακών, κατά τη θεωρία των δύο άκρων, ωφελεί μόνο την άνοδο του χειρότερου. Δηλαδή της Λεπέν. Δηλαδή της ακροδεξιάς και των όσων πρεσβεύει.

Είμαστε υποχρεωμένοι, έχουμε την ιστορική ευθύνη να είμαστε απέναντι σε κάθε σύλλογο, οργάνωση ή κόμμα που αισθάνεται ότι απειλείται από μετανάστες και πρόσφυγες που άφησαν τις πατρίδες τους για ένα καλύτερο αύριο. Επιβάλλεται να είμαστε αντίθετοι στην πολιτική των κλειστών συνόρων που επιθυμούν Λεπέν και διάφοροι άλλοι της συνομοταξίας της.

Δεν μπορεί ο Μακρόν που μιλά για «ανοιχτή Γαλλία, πιστή στις αξίες της», να είναι το ίδιο με τη Λεπέν που όλο το προηγούμενο διάστημα έκανε λόγο για «εθνική προτίμηση» και «μεταναστευτικό κίνδυνο». Δεν μπορεί αυτός που έχει την πόρτα του ανοιχτή στους πρόσφυγες να είναι το ίδιο με αυτόν που θέλει να βουλιάξει τις βάρκες τους.

Τελεία και παύλα…

Υ.Γ.: Αν θα έβγαινε ο Φιγιόν στη θέση του Μακρόν θα ήταν, άραγε, καλύτερα; Οι Γάλλοι θα βρίσκονταν μπροστά σε ένα πιο εύκολο δίλημμα;

altsantiri

Ανοιχτόμυαλοι με τη σχέση του Μακρόν – αρκεί να μην συμβεί σε εμάς

Ποιος θα το έλεγε ότι οι εκλογές στη Γαλλία θα ανακινούσαν ένα θέμα που για άλλους είναι ταμπού, για άλλους μαγκιά, για άλλους κουβέντα να γίνεται.

Tης Αλεξίας Μπακοπούλου

Και αναφέρομαι στα σχόλια που προέκυψαν από τη νίκη του Μακρόν στον πρώτο γύρο των εκλογών. Αυτό που σχολιάστηκε κατά κόρον δεν ήταν ούτε το πρόγραμμά του, ούτε η ιδεολογική του τοποθέτηση, αλλά το τιμημένο του στεφάνι. Και συγκεκριμένα η διαφορά της ηλικίας τους.

Θα ήθελα, λοιπόν, να ζητήσω απ’ όλες και όλους εκείνους που εξήραν την απελευθερωμένη αυτή σχέση να φέρουν στο μυαλό τους την παρακάτω εικόνα: Κάνεις ένα και δύο και τρία και τέσσερα παιδιά. Τα αγαπάς, τα λατρεύεις, τα φροντίζεις, τα μεγαλώνεις, τα στέλνεις σχολείο. Και μια όμορφη και ηλιόλουστη ημέρα έρχεται ο δεκαεπτάχρονος Θανασάκης σου και σου λέει: «Μαμά ερωτεύτηκα». Εσύ απαντάς με ψυχραιμία «Μπράβο Θανασάκη μου. Ο έρωτας είναι το ωραιότερο συναίσθημα. Και ποια είναι η τυχερή;». Και εκεί που κάθεσαι με τον καφέ στο χέρι σου απαντά «Η κυρία Ζένια». Αρχικά πιστεύεις ότι έχεις υποστεί διάτρηση τυμπάνου. «Ποια κυρία Ζένια αγοράκι μου;». «Η κυρία των Γαλλικών». Συνέρχεσαι και προσπαθείς να ερμηνεύσεις το συναίσθημα του Θανασάκη «Αγοράκι μου είναι λογικό να θαυμάζεις τη δασκάλα σου». Και εκεί που νομίζεις ότι έχεις εξομαλύνει την κατάσταση, ο Θανασάκης ρίχνει την μητέρα των βομβών «Και εκείνη με αγαπάει». Παλεύεις εκ νέου με την εξομάλυνση. «Μα οι δασκάλες αγόρι μου αγαπάνε όλους τους μαθητές τους». Χαλαρώνεις και τώρα…ετοιμάσου να μπεις στην ανάνηψη επ’ αόριστον: «Μαμά, η κυρία Ζένια με αγαπάει και μόλις τελειώσω το σχολείο θα παντρευτούμε. Φεύγω τώρα γιατί έχουμε κανονίσει για καφέ».

Για να σε δω τώρα πόσο μπροστά και προχώ και υπεράνω είσαι. Είθισται να είμαστε φιλελεύθεροι και προοδευτικοί με τα παιδιά των άλλων. Όταν όμως το θέμα βρίσκεται μέσα στο σπίτι μας δεν νομίζω ότι θα έχουμε την ίδια ψυχραιμία και την καθαρή ματιά να αφήσουμε το δεκαεπτάχρονο Θανασάκη να ζήσει τον έρωτά του με την καθηγήτριά του.

Την ίδια «χαρά» θα πάρουμε και όταν η δεκαεξάχρονη κορούλα μας η μοσχαναθρεμμένη μας φέρει στο σπίτι για γαμπρό τον σαραντάρη καθηγητή της Ιστορίας.

Δεν είναι θέμα φύλου,ούτε ειδικότητας, ούτε ακόμα – ακόμα σχέσης. Το θέμα είναι ότι είμαστε ανεκτικοί με καταστάσεις που το πιθανότερο είναι ότι δεν θα ανεχόμασταν εάν συνέβαιναν στο δικό μας παιδί.

Ο δάσκαλος ή η δασκάλα ασκούν μια γοητεία στους μαθητές, όπως αντίστοιχα ο ψυχοθεραπευτής στους ψυχοθεραπευόμενους. Αν αυτή η γοητεία καταλήξει σε σχέση είναι άλλο θέμα. Το ότι μπορεί να εξελίχθη και σε μια εξαιρετική σχέση, κανείς δεν το αμφισβητεί. Λες και οι σχέσεις μεταξύ ατόμων με μικρή διαφορά ηλικίας στέφεται με ροδοπέταλα και ουράνια τόξα.

Αν ο Μακρόν αγάπησε την δασκάλα του και εκείνη ανταπέδωσε «ζήτω» και «μπράβο». Όταν έρθει όμως ο Θανασάκης μας με την κυρία Ζένια ή η Μυρτούλα μας με τον κύριο Τάσο, θα είμαστε τόσο ανοιχτόμυαλοι;

Πάντως εγώ είμαι με το Μακρόν, γιατί φαίνεται ότι ξέρει να κατακτά τη γνώση!

πηγή:themamagers.gr