Ο αγκιτάτορας της διαπλοκής και εμπειρογνώμονας, πλέον, της πελατειακής γραφειοκρατίας θεωρεί τις εξεταστικές επιτροπές ως μήτρες μίσους, γιατί η εκσυγχρονιστική του ευπρέπεια αποδοκιμάζει έστω και τη συζήτηση εγκλημάτων κατά του Δημοσίου. Τότε, λοιπόν, που οι υπουργοί του Σημίτη γύριζαν γύρω από τη μίζα όπως τα έντομα γύρω από το αναμμένο κερί, εκείνος έβαζε το κερί στα αυτιά του για να μην ακούει την ηχώ της διαπλοκής.
του Άγγελου Προβολισιάνου
«Οι Εξεταστικές γεννούν εχθρότητα», είπε και δίκιο έχει. Το μίσος όμως πρώτα γίνεται ταξικό και μετά γειώνεται σε κεντρικοπολιτική βάση κατά όσων αρνούνται έστω και να λογοδοτήσουν για τα πεπραγμένα τους. Το ηθικό κηλίδωμα δεν τον αγγίζει και ούτε τον αφορά, ιδίως όταν σχετίζεται με πράξεις που οι ευθύνες τους έχουν παραγραφεί. Άρα, η ηθική τιμωρία στη συλλογική συνείδηση πρέπει να ακολουθήσει την ίδια πορεία, αυτή της λήθης. Τι κι αν απέναντι του έχει μια κοινωνία που πασχίζει να μάθει ποιοι είναι οι αρχιτέκτονες της μνημονιακής εξαθλίωσης, εκείνος με προφίλ πασιφιστή εντοπίζει πολιτική σκοπιμότητα, ζητά εκλογές και κλείνει πάλι τα αυτιά του στο αχό της λαϊκής οργής.
«Η διαφθορά είναι κοινωνικό φαινόμενο», είπε και πάλι δίκιο έχει, αλλά εδώ κάτι ξέχασε, παραθέτοντας μόνο την κατάληξη χωρίς να ψελλίζει τίποτα για την αφετηρία. Δεν επισήμανε, δηλαδή, πως η διαπλοκή και η διαφθορά έγιναν συστατικό στοιχείο της ελληνικής κοινωνίας με γεωμετρική πρόοδο κατά την οκταετία του. Όταν οι εκπρόσωποι της εθνικής αντιπροσωπείας και πολύ περισσότερο κυβερνητικά στελέχη για αγαστές αποστολές ακκίζονταν με τη μίζα, παραδειγματίζοντας αναλόγως το κοινωνικό σύνολο. Τότε, που η θεσμική σφαίρα εκφυλίστηκε λόγω του κομματικού - πελατειακού αποικισμού, πλάθοντας υποσυστήματα διαπλοκής και πολίτες δεκτικούς στη ρεμούλα.
Κάπως έτσι, με την αρωγή μίας στενής ευνοικρατικής οικονομικής κάστας, ο Κώστας Σημίτης μέσω της απόλυτης εξουσίας οδηγήθηκε με μαθηματική ακρίβεια στην απόλυτη κυβερνητική διαφθορά χωρίς να χρειαστεί να δώσει απαντήσεις για τις φούσκες του χρηματιστηρίου, της Ολυμπιάδας, του ευρώ κ.ο.κ.. Ούτε και τώρα το έκανε άλλωστε, σε αυτό το πρόσφατο μιντιακό ατύχημα της επανεμφάνισής του, με τους δημοσιογράφους να τον αγιογραφούν και εκείνος να εκφράζει και παράπονο που οι επόμενοι πρωθυπουργοί δεν τον συμβουλεύτηκαν.
Ο Σημίτης δεν βρίσκεται σε πλάνη, παριστάνει πως αγνοεί την αιτία της παθογένειας και δεν το κάνει ακούσια. Γνωρίζει πολύ καλά τους λόγους του δημοσιονομικού εκτροχιασμού και της ηθικής κατάπτωσης της πολιτικής που συμπαρέσυρε την κοινωνία. Απλά, θέλησε να αποδείξει πως η όποια κοινωνική απόπειρα για να πειστεί πως από πάνω του δεν βρέχει, είναι μάταιη, ασχέτως κι αν συντελείται άλλη πράξη. Με την ίδια πασοκική απάθεια και ο έγκριτος συνταγματολόγος Βενιζέλος ενεργοποιεί το μηχανισμό της απάρνησης, όταν ακούει να του σέρνουν τα μύρια όσα για το PSI, το νόμο περί ευθύνης υπουργών ή τότε που χαρακτήριζε τηλεφωνικούς αριθμούς τους τραπεζικούς λογαριασμούς που διοχετεύονταν οι μίζες για τα εξοπλιστικά, λέγοντας με θράσος ότι στην άλλη μεριά του τηλεφώνου βρισκόταν ο Σπηλιωτόπουλος.
Αδύνατο να προσδιορίσουμε αν αυτές οι πρακτικές είναι πασοκικό ιδίωμα, διαπιστώνεται όμως πως τα κοινωνικά αντανακλαστικά -ιδίως στα social media- και η ταξική οργή απέναντι στον πελατειακό εκσυγχρονιστή, Κώστα Σημίτη, σίγουρα του έδωσαν μια ξεκάθαρη αφήγηση για την πραγματική αιτία της «μπόρας» που τον κατατρέχει εδώ και δεκατρία χρόνια. Ίσως, με μια Εξεταστική για τις συνθήκες, τα δεδομένα και τις προοπτικές της ένταξης της χώρας στην ΟΝΕ, ο κ. Σημίτης αποκτούσε πιο σαφή εικόνα.
koutipandoras
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου