Σχολεία για ρατσιστές

Δύο περιστατικά  από τις προχθεσινές μαθητικές παρελάσεις  έστειλαν αντικρουόμενα μηνύματα ελπίδας αλλά και απογοήτευσης. Αποτέλεσαν συγχρόνως μια  ακόμη επιβεβαίωση ότι οι παρελάσεις και ο μιλιταρισμός τους συνιστούν παρωχημένα κατάλοιπα που ταλαιπωρούν μια χώρα με πολύ πιο σοβαρά προβλήματα.

Στη Σαντορίνη οι χρυσαυγίτες νεοναζι, ανήμερα της επετείου της μάχης απέναντι στο ναζισμό τραμπούκισαν μια σημαιοφόρο επειδή ήταν αλβανικής καταγωγής αποδεικνύοντας ότι δεν έχει σημασία η επίδοση αλλά το δηλητήριο της ξενοφοβίας. Το θετικό είναι ότι γονείς και εκπαιδευτικοί προστάτεψαν τη μαθήτρια και τους περιθωριοποίησαν.

Στη Δάφνη όμως, η απόφαση του σχολείου να αφαιρέσει τη σημαία από τον 11χρονο Αφγανό πρόσφυγα Aμίρ είναι κάτι που σοκάρει. Ότι υπάρχουν ξενόφοβοι και ρατσιστές στην  κοινωνία είναι γνωστό και έχουμε δει γονείς  να επιτίθενται σε προσφυγόπουλα του για να τα εμποδίσουν να πάνε σχολείο.

Όμως είχαμε την ελπίδα ότι οι δάσκαλοι είναι πάνω από το μέσο όρο του σκατόψυχου όχλου, έχουν τη στοιχειώδη παιδαγωγική επάρκεια να προστατέψουν τους μαθητές τους από το μίσος.  Αυτή ήταν η μεγαλύτερη απογοήτευση από τον αντιπαιδαγωγικό παραγκωνισμό του Αμίρ.

Αντί να ασχολούνται με παρελάσεις ας ανοίξουν ένα βιβλίο για να μάθουν τι πραγματικά συνέβη το '40. Γιατί η άγνοια της ιστορίας είναι αυτή που αναθρέφει εθνικιστές και μισαλλόδοξους…

tvxs

Όταν οι δικαστές πυροβολούν τη Δικαιοσύνη

Ουδείς μπορεί να σε απαξιώσει αν δεν το φροντίσεις ο ίδιος. Ή αν, τουλάχιστον, δεν βάλεις κι εσύ το χέρι σου. Τα σχετικά ισχύουν απολύτως προκειμένου για τους Έλληνες δικαστές. Οι οποίοι κάνουν ό,τι μπορούν, αλλά ό,τι μπορούν, ώστε διαρκώς να εκτίθενται στα μάτια του λαού. Και να μεγαλώνει έτσι όλο και περισσότερο η απόστασή τους από το δημόσιο αίσθημα.

Του Βασίλη Πάικου

Το κακό, εν προκειμένω, είναι ότι συμπαρασύρουν στην απαξίωση την ελληνική Δικαιοσύνη. Αυτό είναι το κακό, το χειρότερο. Το πιο επικίνδυνο. Είναι δε και άδικο, πολύ άδικο…

Η εμβληματική φράση «στη Γερμανία υπάρχουν δικαστές» έχει, από χρόνια, προσλάβει παγκόσμια ισχύ. Χρησιμοποιούμενη κάθε φορά προκειμένου να δείξει ότι η Δικαιοσύνη εκεί (εδώ) λειτουργεί. Ότι υπηρετεί με συνέπεια το Δίκαιο. Δεν μπορούμε, δυστυχώς, να επαναλάβουμε την ιστορική φράση προκειμένου για την Ελλάδα. Όχι, βέβαια, ότι και στην Ελλάδα δεν υπάρχουν σωστοί δικαστές, αλίμονο. Και είναι, ασφαλώς, οι περισσότεροι. Όμως δεν είναι αυτοί που συνθέτουν τη βιτρίνα του κλάδου τους. Τον τόνο δίνουν οι κακοί, οι επίορκοι, οι μειωμένης συναίσθησης καθήκοντος δικαστές. Εκείνοι στέλνουν το αρνητικό σήμα στην ελληνική κοινωνία. Και η κοινωνία το λαμβάνει. Για να το επιστρέψει ως απαξίωση. Προς τους ίδιους και, το χειρότερο, προς τον θεσμό που υπηρετούν.

Δεν πρόκειται πλέον μονάχα για τα απανωτά κρούσματα κακοδικίας. Ή μόνο για αποφάσεις σε απόσταση ευρισκόμενες από το δημόσιο αίσθημα, συχνά ακόμη κι από τη λογική τη στοιχειώδη. Πρόκειται και για αποφάσεις συντεχνιακά ιδιοτελείς. Προπάντων γι’ αυτές. Ενώ διατίθενται ήδη όλο και ισχυρότερες ενδείξεις ότι, όχι σπάνια, οι δικαστές «πολιτεύονται». Σ’ αυτή τη φάση, ευθέως αντικυβερνητικά. Είναι έτσι; Δεν είναι; Οι ενδείξεις πάντως υπάρχουν και η εντύπωση παραμένει. Εντύπωση που έχει πάντα το δικό της ειδικό βάρος.

Μια μικρή, και μάλλον πρόχειρη, αναδρομή στο πρόσφατο παρελθόν θα πείσει και τον πιο δύσπιστο:

* Δικαστές στην Πάτρα σχεδόν αθώωσαν τους φραουλοπαραγωγούς της Μανωλάδας. Εκείνους που κακοποιούσαν απάνθρωπα τους μετανάστες εργάτες τους. Με συνθήκες διαβίωσης και με συμπεριφορά που ελάχιστα απέχει από το καθεστώς δουλείας του αμερικανικού Νότου.

* Δικαστές στο Ηράκλειο της Κρήτης καταδίκασαν δύο 15χρονους μαθητές επειδή μετείχαν σε κατάληψη του σχολείου τους.

* Δικαστές κρατούν σε προφυλάκιση διαρκείας την Ηριάννα και τον Περικλή. Με καταφανώς ελλιπή, έως ανύπαρκτα στοιχεία ενοχής. Αρνούνται δε κατ’ εξακολούθηση την αποφυλάκιση, με όσους περιοριστικούς όρους, ώσπου να εκδικαστεί η υπόθεση. Τη στιγμή που κυκλοφορούν ελεύθεροι δεκάδες -ομολογημένα- κακοποιοί κάθε λογής.

* Δικαστές μετέχουν στο λεγόμενο Μισθοδικείο που, κάθε τόσο, συνέρχεται για να αποφασίσει πως οι μισθοί τους πρέπει να αυξηθούν.

* Δικαστές, ανώτατοι μάλιστα, ως Σύμβουλοι Επικρατείας αποφασίζουν ότι τα Μνημόνια που επιβλήθηκαν στη χώρα από το 2010 βρίσκονται σε αρμονία προς το σύνταγμα. Όχι όμως κατά το σκέλος τους που αφορά τις περικοπές των δικών τους αμοιβών.

* Δικαστές του ΣτΕ, επίσης, αποφασίζουν ότι ο κλάδος τους δεν είναι υπόχρεος σε ηλεκτρονική υποβολή δηλώσεων πόθεν έσχες, όπως όλος ο άλλος κόσμος. Απόφαση η οποία, σημειωτέον, εξεδόθη, καθαρογράφηκε και δημοσιεύτηκε εντός 48ώρου. Την ώρα που άλλες αποφάσεις (ιδιαίτερης ευαισθησίας μάλιστα, όπως εκείνη για τις τηλεοπτικές άδειες) σέρνονται επί οκτώ μήνες, κάποτε και παραπάνω.

* Δικαστές εν συνελεύσει, μόλις προχθές, απεφάνθησαν ότι θα πρέπει να ανασταλεί η μείωση των συντάξεών τους. Λες και είναι αυτοί «πιο ίσοι» από όλους τους άλλους «ίσους» πολίτες της σώρας με τις άγρια πετσοκομμένες συντάξεις.

* Δικαστές, ανώτατοι επίσης, αποφαίνονται ότι περιουσιακά στοιχεία, κρυμμένα σε σεντούκια, σε στρώματα και σε τραπεζικές θυρίδες, δεν θα πρέπει να περιλαμβάνονται στις δηλώσεις πόθεν έσχες τους. Έτσι ώστε ο καθένας δικαιούται να υποψιαστεί ότι επιχειρούν να αποφύγουν τον έλεγχο του «πόθεν».

* Κι ακόμη, δικαστές είναι εκείνοι που τραινάρουν επ’ άπειρον υποθέσεις ιδιαίτερης κοινωνικής ευαισθησίας. Καθώς και εκείνοι που με ευκολία ανοίγουν «παράθυρα» σε υποθέσεις ισχυρών παραγόντων με τις πλάτες επιδέξιων και καλοπληρωμένων δικηγόρων. Ή άλλοι που για χρόνια «δεν βλέπουν» καταφανώς διαπραττόμενα αδικήματα ωμής βίας, προπάντων ρατσιστικού χαρακτήρα. Απαλλοτριώνοντας έτσι την «αυτεπάγγελτη» δικαιοδοσία τους.

Σε κάποια από τα παραπάνω, μπορεί να χουν τις δικαιολογίες τους οι δικαστές, ίσως και τα δίκια τους. Είναι όμως τόσα πολλά και τόσο συχνά τα σχετικά κρούσματα. Ώστε έχει πλέον στην εντέλεια απολεσθεί η έξωθεν καλή μαρτυρία για λογαριασμό τους. Ως συνέπεια, και για λογαριασμό της ελληνικής Δικαιοσύνης. Και είναι κρίμα, πολύ κρίμα. Βλέπετε, η Δικαιοσύνη είναι, θα έπρεπε να είναι, το έσχατο αποκούμπι του πολίτη. Προπάντων σε δύσκολους καιρούς σαν κι αυτούς που ζούμε...

avgi.gr

Χρεοκοπημένοι… απ’ όπου και αν το πιάσεις

Έχετε παρατηρήσει πως οι πιο φανατικοί “ιεροκήρυκες” της λιτότητας, του νεοφιλελευθερισμού και των μνημονίων, είναι συνήθως -μέσω των υπερδανεισμένων ή χρεοκοπημένων επιχειρήσεών τους- επιφανείς λεφτάδες;

Του Κωνσταντίνου Ταχτσίδη

Άνθρωποι που, ως επί το πλείστον, κληρονομήσανε την επιχείρηση του μπαμπά και έχουν μια χαρακτηριστική ευκολία στο να σηκώνουν το δάχτυλο στην “πλέμπα” που πρέπει να σταματήσει να ζει πάνω απ’ τις δυνατότητές της.

Ακόμα και πλούσιοι επιχειρηματίες που βρήκαν εν μία νυκτί 50-60-70 εκατομμύρια για να πάρουν μια άδεια στον αλησμόνητο διαγωνισμό, είχαν προηγουμένως ήδη χρεοκοπήσει τα κανάλια και τις εφημερίδες τους. Και όσοι δεν τα είχαν ακόμα χρεοκοπήσει, είχαν φροντίσει με τη “διαμεσολάβηση” των πολιτικών τους υπαλλήλων σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ να λάβουν από τις τράπεζες, εκατομμύρια σε θαλασσοδάνεια. Την ίδια στιγμή απέλυαν τεχνικούς και δημοσιογράφους… επειδή απλά περίσσευαν. Στην “ελεύθερη αγορά” όταν δε “βγαίνουν” οι αριθμοί, πάντα περισσεύουν οι άνθρωποι.

Δεν τους έφταναν όμως μόνο τα κανάλια και οι εφημερίδες που φυτοζωούσαν. Να, ο Γιάννης Αλαφούζος για παράδειγμα, κατάφερε να χρεοκοπήσει και τον Παναθηναϊκό, μετά από 5 χρόνια εξειδικευμένου μνημονίου όπου και έκανε πλούσιους μάνατζερ αμφιβόλου ποιότητας ποδοσφαιριστών και προπονητών. Τώρα συνεχίζει και απολύει δημοσιογράφους, αθλητικούς κυρίως. Δεν τους χρειάζεται πλέον.

Για τον Κυριάκο Μητσοτάκη και την οικογένειά του τι άλλο έχει μείνει πια να πούμε; Με τη ΝΔ και τον Κήρυκα Χανίων να χρωστάνε πάνω από 200 εκατομμύρια στον Έλληνα φορολογούμενο, όποια πέτρα και αν σηκώσεις θα τους βρεις αγκαζέ να φλερτάρουν με μεγαλο-επιχειρηματίες ή μια γερμανική εταιρεία. Έχουν καταντήσει την άλλοτε κραταιά συντηρητική παράταξη ένα κόμμα που ανοιχτά και απροκάλυπτα εξυπηρετεί ως υπεργολαβία, τα συμφέροντα ιδιωτικών εταιρειών.

Τα ίδια και στη ναυαρχίδα της χρεοκοπίας της χώρας, το ΠΑΣΟΚ. Την παράταξη των “μαύρων ταμείων”, της διακυβέρνησης Σημίτη και της κάθε πιθανής και απίθανης ρεμούλας.

Απ’ όπου και να το πιάσετε βρωμάει χρεοκοπία… υλική και ηθική!

ΥΓ. Έχει πάντως πολύ πλάκα το γεγονός πως αυτοί που συνήθως ζητάνε ευθύνες από το κράτος σε κάθε καταστροφή, είναι οι ίδιοι που φρόντισαν να το αποδυναμώσουν.

Αυτοί που φωνάζουν για “μικρότερο και ευέλικτο κράτος”, είναι οι ίδιοι που φωνάζουν “δεν υπάρχει κράτος” κάθε φορά που η υποστελέχωση βασικών κρατικών δομών γίνεται εμφανής με τραγικές συνέπειες.

Είναι αυτοί που ζούσαν με την “κουτάλα” του δημοσίου χρήματος, που τους τάιζε με υπερτιμολογήσεις, ΕΣΠΑ, θαλασσοδάνεια, προσλήψεις από την πίσω πόρτα, δουλειές για κολλητούς και κουμπάρους… και τη βιομηχανία των αθωωτικών βουλευμάτων από τη δικαιοσύνη όταν τα πράγματα ζόριζαν.

Είναι οι ίδιοι που δεν μπορούν να κουμαντάρουν ούτε το περίπτερο της γειτονιάς τους χωρίς να το χρεοκοπήσουν.

Πηγή: altsantiri.gr

Για τον Αμίρ : Η Ιστορία μιας χώρας γράφεται κάθε μέρα με πολύ μικρά γράμματα

Διάβασα στα πεταχτά την είδηση για έναν μικρό μαθητή από το Αφγανιστάν που κληρώθηκε να κρατήσει τη σημαία σε Δημοτικό σχολείο της Δάφνης, διάβασα για το πόσο είχε χαρεί για την τιμή αυτή, πολύ περισσότερο επειδή δεν γνώριζε καν ότι το όνομά του είχε μπει στην κλήρωση, είχε δώσει μάλιστα και συνεντεύξεις σε δημοσιογράφους, φωτογραφίες δικές του και της οικογένειάς του είχαν δημοσιευτεί σε διάφορα σάιτς, έλεγε ο Αμίρ πόσο έχει αγαπήσει την Ελλάδα αυτόν τον ενάμισι χρόνο που είναι εδώ, έλεγε πόσο διαφορετικά είναι από τη χώρα του, μίλησε για πόλεμο και για ειρήνη και είπε ότι αν καταφέρουν να πάνε στη Γερμανία όπου βρίσκεται ο πατέρας του ο ίδιος κάποια στιγμή θα ξαναγυρίσει στην Ελλάδα γιατί έχει φίλους εδώ και εδώ θέλει να ζήσει.

Γράφει η Κλαίρη Τζωρτζάκη

Και ξαφνικά έσκασε η κεραμίδα στο κεφάλι του Αμίρ καθώς μετά από αντιδράσεις (γονιών φαντάζομαι) έμεινε να κρατά στην παρέλαση μόνο μια…πινακίδα του σχολείου.

Πάρτε μια ανάσα εδώ για να μπείτε για λίγο στη θέση του εντεκάχρονου Αφγανού, να νιώσετε τη στεναχώρια και την απογοήτευση ή ακόμα και την ντροπή που θα ένιωσε (ύστερα μάλιστα από τόση δημοσιότητα που δεν τη θέλησε ο ίδιος) να βρεθεί τελικά να κρατάει αντί για τη σημαία μια πινακίδα και να παρελαύνει μπροστά σ’ αυτούς που δεν τον έκριναν άξιο να σηκώσει μια τόσο τιμημένη σημαία.

Κι εκεί που έλεγα μπράβο στο σχολείο που ανακοίνωσε στην οικογένεια τα καλά νέα για τον Αμίρ, χαρίζοντάς τους τόση χαρά, μάζεψα πίσω όλα τα μπράβο μου και άρχισα να αναρωτιέμαι γιατί, αφού δεν είχαν τα κότσια να το πάνε μέχρι το τέλος, (σίγουρα περίμεναν αντιδράσεις) παρ’ όλα αυτά έβαλαν ένα μικρό παιδί σε τέτοια δοκιμασία, ας τα μαγείρευαν στο φινάλε και ας μην έγραφαν ποτέ σε κανένα χαρτάκι το όνομα “Αμίρ”.

 Διάβασα μετά, τα σχόλια κάτω από την είδηση και ειλικρινά, δεν θα πω ξαφνιάστηκα γιατί όχι, δεν ξαφνιάστηκα αλλά απόρησα πώς αυτή η τόση απροσποίητη αγάπη μας για τον συνάνθρωπο που με νύχια και με δόντια σώζουμε από τον πνιγμό στο Αιγαίο, μεταλλάσσεται σε κάτι άλλο στη διαδρομή, σε σκληρότητα μάλλον, όταν ο ίδιος αυτός άνθρωπος έρθει να μείνει στο διπλανό μας σπίτι και τολμάει να έχει λόγο ή παρουσία στα δικά μας κοινά.

Όμως ο Αμίρ, ακόμα κι αν δεν γεννήθηκε εδώ, την ελληνική γλώσσα θα διδαχθεί στο ελληνικό σχολείο, την ελληνική ιστορία θα μάθει και Έλληνες φίλους θα κάνει και αν είναι τυχερός στη ζωή του, μεγαλώνοντας θα ψηλώσει πολύ, πάρα πολύ και θα παίξει μπάσκετ και θα τον ζητάνε μεγάλες ομάδες από την Αμερική και κάποια στιγμή οι ίδιοι αυτοί που τον φτύνουν τώρα θα τον προσκυνούν συγκινημένοι λέγοντας γεμάτοι περηφάνια τα ίδια πάνω-κάτω που λένε τώρα για κάποιον άλλο:

“Ο Αντετοκούνμπο είναι περισσότερο Έλληνας από πολλούς”.

Και θα σταυροκοπιούνται αγανακτισμένοι επειδή κάποιοι κάποτε δεν τον άφησαν να κρατήσει καν τη σημαία, αγνοώντας μάλλον ότι η Ιστορία μιας χώρας γράφεται κάθε μέρα και με πολύ μικρά γράμματα.

πηγή:www.themamagers.gr

Ο δεκάλογος της τηλεοπτικής αναξιοπιστίας

Τι είναι άραγε το χειρότερο: πολιτικοί που λειτουργούν σαν κάκιστης ποιότητας δημοσιογράφοι, έχοντας πια μονιμοποιηθεί σε σταθμούς και κανάλια, ή δημοσιογράφοι που δρουν σαν κάκιστης ποιότητας προπαγανδιστές-πολιτικάντες;

του Παντελή Μπουκάλα

Κάθε φορά που η δημοσιογραφία γίνεται η ίδια είδηση, είμαστε σίγουροι ότι κάτι κακό έχει πράξει ή της έχει συμβεί, ίσως επειδή και αυτή προτιμά να διακινεί κακές ειδήσεις, αρνητικές, δυσάρεστες. Κι όταν η ζωή δεν παρέχει σε επάρκεια νέα αυτού του περιεχομένου, ένα τμήμα της δημοσιογραφίας, γυάλινο και χάρτινο, δεν διστάζει να τα κατασκευάσει μόνη της, και να τα πλασάρει σαν αυθεντικά και διαπιστωμένα. Οταν λοιπόν η δημοσιογραφία γίνεται είδηση επειδή κάποιος τρίτος –ένας θεσμός ή μια ομάδα ανθρώπων– την επιτιμά για την ποικίλη κακότητά της (ηθική, αισθητική, πολιτική) και εύχεται ή απαιτεί τον αναπροσανατολισμό της, ο νους πάει σε έναν όρο στον οποίο επέμενε ο Αριστόβουλος Μάνεσης: «αυτορρύθμιση». Αυτή ήταν η συμβουλή του σε όσους τον ρωτούσαν, εμπιστευόμενοι τη βαθιά πείρα του, πώς θα μπορούσε το δημοσιογραφικό σώμα να λειτουργεί τηρώντας ορισμένες αρχές.

Ημασταν ακόμα στον 20ό αιώνα, προς τα τέλη του, και τα δημοσιογραφικά σωματεία αναζητούσαν τρόπους να τακτοποιήσουν αυτήν τουλάχιστον τη μορφή χάους, μια από τις πολλές που ταλανίζουν τον χώρο. Τελικά, τον Μάιο του 1998 η γενική συνέλευση της ΕΣΗΕΑ ενέκρινε τον Κώδικα επαγγελματικής ηθικής και κοινωνικής ευθύνης των μελών της με ποσοστό 80,4%. Οπως κάθε Κώδικας, κάθε κανόνας, έχει κι αυτός όσους τον σέβονται και όσους τον χλευάζουν και τον καταφρονούν, μεθυσμένοι από τη μικροϊσχύ τους ή βέβαιοι ότι τα «μέσα» που απέκτησαν ενόσω δουλεύουν στα Μέσα θα τους συντρέξουν αν βρεθούν αντιμέτωποι με οποιαδήποτε κατηγορία. Αυτοϋπνωμένοι, αδυνατούν να κατανοήσουν πως η εξουσία τους είναι δοτή, μια εργοδοτική προσφορά που γίνεται υπό αυστηρούς όρους· αδυνατούν να κατανοήσουν ότι την περιβόητη τέταρτη εξουσία δεν τη νέμονται οι δημοσιογράφοι, ή μάλλον λίγοι ανάμεσά τους, οι πλέον πρόθυμοι, αλλά αποτελεί αντιθεσμικό προνόμιο όσων κατέχουν τα Μέσα· αδυνατούν, τέλος, να δουν πως η αφεντικογραφία συνιστά μορφή υποταγής, όσο κι αν τους βαυκαλίζουν οι ψευδαισθήσεις τους πως η δύναμη και η ελευθερία είναι καταδικές τους.

Απλουστεύοντας βάναυσα τον στοχαστικό προσδιορισμό της «αυτορρύθμισης» από τον Μάνεση, ας πω απλώς ότι με τον όρο αυτό περιγράφεται μια στάση αποφασισμένη χωρίς καμία εξωτερική παρέμβαση: Για παράδειγμα, δεν λοιδορώ με τα γραφτά μου ή από την εκπομπή μου στον τηλεοπτικό ή τον ραδιοφωνικό σταθμό τους αλλόπιστους και τους αλλόχρωμους, όχι επειδή φοβάμαι τις κυρώσεις που προβλέπει κάποιος Κώδικας, αλλά επειδή αυτό μού φαίνεται το πιο τίμιο, το πιο ανθρώπινο· και επειδή αυτό θα ήθελα να γίνεται και απέναντί μου, αν εγώ ήμουν ο διαφορετικός. Ή, δεν αναμεταδίδω σε τηλεοπτική ή διαδικτυακή μεγακλίμακα ρατσιστικά ή σεξιστικά ανέκδοτα, «για την πλάκα», επειδή αυτό μού παραγγέλνει το εσωτερικό μου δαιμόνιο, και όχι επειδή τρέμω τα πρόστιμα.

Τίποτε πιο επιθυμητό από τη λειτουργία της αυτορρύθμισης, η οποία θα απέβαινε δεσμευτικότερη από οποιονδήποτε εξωτερικό, πειθαναγκαστικό κανόνα, αλλά και τίποτε πιο δύσκολο, όπως πρώτος ο Μάνεσης ήξερε και τόνιζε. Η εκούσια και ελεύθερη συμμόρφωση σε ένα άγραφο πλαίσιο ευθύνης προϋποθέτει μια κοινωνία εναρέτων. Ή μια κοινωνία όπου όσοι δηλώνουν χριστιανοί, είναι όντως αγαθοί χριστιανοί σε κάθε τους πράξη, και όσοι δηλώνουν ουμανιστές, φέρονται πάντοτε ουμανιστικά. Τέτοιες ουτοπικές, παραδεισένιες κοινωνίες δεν έχουν συγκροτηθεί ακόμα επί γης. Αν όμως δεν θέλουμε να παραδοθούμε στην απαισιοδοξία, προβάλλει ως υποχρεωτική η φοίτηση στη σχολή της βελτιοδοξίας, της θεωρίας που κρίνει ότι ο κόσμος δεν είναι ούτε ο άριστος ούτε ο χείριστος των δυνατών κόσμων, μπορεί όμως να βελτιωθεί, και μάλιστα διατελεί βελτιούμενος.

Μεγάλο τμήμα της ελληνικής δημοσιογραφίας πάντως φαίνεται να ασκείται σαν κάποιας μορφής μελανογραφία: όλα, μα όλα, σε κάθε τομέα, είναι μαύρα κι άραχλα, όλα πάνε κατά διαβόλου, και μόνο το χειρότερο υπάρχει μπροστά μας. Οτι η χώρα είναι αγρίως στριμωγμένη, υπό μειωτική επιτροπεία· ότι κάποιοι οικονομικοί δείκτες εμφανίζονται «βελτιωμένοι» όχι επειδή βελτιώθηκαν όντως τα πράγματα, αλλά μόνο και μόνο επειδή χειροτέρεψε η ζωή της μεγάλης πλειονότητας λόγω της εξουθενωτικής φορολόγησης· ότι το κράτος παραμένει κακοπληρωτής, ώστε να βολεύει τη δημιουργική λογιστική του· όλα αυτά και πολλά άλλα δεν μπορεί να τα αμφισβητήσει ούτε ο φανατικότερος υποστηρικτής της κυβέρνησης, ας πούμε ένας που θα υποστήριζε ότι ο λόγος του Ελληνα πρωθυπουργού στον Λευκό Οίκο δεν ήταν ο κατάφορτος κολακεία λόγος ενός περιφερειακού τοπάρχη προς τον αυτοκράτορα. Μολαταύτα, δεν θερίζει η χολέρα στα νοσοκομεία μας ούτε βρέθηκε νεκρή από τη ρύπανση στον Σαρωνικό, όπως γράφτηκε και ξαναγράφτηκε, για ν’ ακουστεί στο τέλος ακόμα και στη Βουλή, από βουλευτές που υιοθετούν τα fake news ευλαβικότερα απ’ ό,τι ενστερνίζονται τις εντολές του Ευαγγελίου.

Τι είναι άραγε το χειρότερο: πολιτικοί που λειτουργούν σαν κάκιστης ποιότητας δημοσιογράφοι, έχοντας πια μονιμοποιηθεί σε σταθμούς και κανάλια, ή δημοσιογράφοι που δρουν σαν κάκιστης ποιότητας προπαγανδιστές-πολιτικάντες; Σε όποιον κι αν ανήκουν τα «αριστεία», το βέβαιο είναι ότι, έτσι από κοινού όπως δρουν στη διακίνηση κατάφωρα αναληθών «ειδήσεων», έχουν συμβάλει στον καταποντισμό της αξιοπιστίας τόσο της δημοσιογραφίας όσο και του πολιτικού συστήματος. Το εμπόριο της αναλήθειας, ή μάλλον η θυσία της αλήθειας στον βωμό της προπαγάνδας, είναι ο ένας από τους δέκα λόγους για τους οποίους το ΕΣΡ, διά του προέδρου του, εγκαλεί τους τηλεοπτικούς σταθμούς. Και επειδή προφανώς δεν διαβλέπει καμία πρόθεση αυτορρύθμισης, απειλεί ότι «θα κινηθεί κατά των παραβατών η νόμιμη διαδικασία» και θα επιβληθούν οι δέουσες κυρώσεις. Δηλαδή, πρόστιμο, που μπορεί να φτάσει και το μισό εκατομμύριο ευρώ, ή και ανάκληση της άδειας λειτουργίας – αλλά πώς ανακαλείται κάτι που δεν υπάρχει;

Ο δεκάλογος των κατηγοριών εν συντομία: Αναληθείς ειδήσεις ή ρεπορτάζ αποδιδόμενα σε μη κατονομαζόμενους κύκλους. Χυδαία προσβολή προσώπων. Σκόπιμη σύγχυση της είδησης με τον σχολιασμό.

Παραβιάσεις της νομοθεσίας για την προστασία ανηλίκων. Παραβίαση της υποχρέωσης για αντικειμενική και με ίσους όρους μετάδοση πληροφοριών. Ρητορική μίσους, ρατσιστικού λόγου και ξενοφοβίας. Εσφαλμένη χρήση της ελληνικής και κατάχρηση ξενόγλωσσων τίτλων. Προώθηση σκευασμάτων. Παραπλανητική διαφήμιση, υπέρβαση διαφημιστικού χρόνου, σύγχυση μεταξύ διαφήμισης και ενημέρωσης. Ωροσκόπιο, αριθμολογίες και λοιπές δεισιδαιμονίες.

Υπάρχει γιατρειά ή ο δεκάλογος θα αποβεί εξίσου αποτελεσματικός με τον μωσαϊκό; Φοβάμαι πως εδώ δεν μπορεί να μας βοηθήσει ούτε η σχολή της βελτιοδοξίας.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΉ

Οι κερδισμένοι και οι χαμένοι της «χολέρας»

Επειδή πίσω από κάθε ορατή εικόνα υπάρχει πάντα και μια μεγαλύτερη και συνήθως όχι και τόσο ευδιάκριτη, καλό είναι, όταν κατακάθεται η σκόνη, να αναζητούμε τι πραγματικά κρύβεται εκεί.

του Πέτρου Κατσάκου

Επειδή πίσω από κάθε ορατή εικόνα υπάρχει πάντα και μια μεγαλύτερη και συνήθως όχι και τόσο ευδιάκριτη, καλό είναι, όταν κατακάθεται η σκόνη, να αναζητούμε τι πραγματικά κρύβεται εκεί.

Ακολουθώντας αυτή τη λογική, αναζητήσαμε και τα επακόλουθα του κρούσματος της “χολέρας” στο Νοσοκομείο Έλενα Βενιζέλου που με τόση ευκολία διακινήθηκε από συνδικαλιστές και δημοσιογράφους. Σύμφωνα, λοιπόν, με εκτιμήσεις των εργαζόμενων στο νοσοκομείο, οι εισαγωγές σε πολλά τμήματα του ιδρύματος μειώθηκαν έως και κατά 70% μετά το “κρούσμα”, γονείς τρομοκρατημένοι από τις ειδήσεις που άκουγαν και διάβαζαν πήραν τα παιδιά τους μέχρι και από την εντατική του, ενώ χαρακτηριστική ήταν τις προηγούμενες ημέρες και η μείωση των γεννήσεων στο δημόσιο μαιευτήριο. Με λίγα λόγια, το “κρούσμα της χολέρας” που με τόση ανευθυνότητα διακινήθηκε από την ηγεσία του σωματείου εργαζομένων του νοσοκομείου στην ΠΟΕΔΗΝ και στη συνέχεια διοχετεύθηκε σε μια συγκεκριμένη κατηγορία ΜΜΕ είχε σαν αποτέλεσμα -πέραν του αντιπολιτευτικού ως προς την πολιτική ηγεσία τού υπουργείου Υγείας συνδικαλιστικού τακτικισμού- τον βαρύτατο τραυματισμό της υγειονομικής ασφάλειας ενός δημόσιου νοσοκομείου.

Τα όσα άκουσαν οι διοικήσεις του σωματείου των εργαζόμενων στο Έλενα Βενιζέλου και της ΠΟΕΔΗΝ από το εξαγριωμένο προσωπικό του νοσοκομείου στη συνέλευση της Τετάρτης είναι χαρακτηριστικά. “Εξυπηρετείτε τα συμφέροντα των ιδιωτικών μαιευτηρίων” ήταν η επωδός όλων όσοι πήραν τον λόγο στη συνέλευση του σωματείου, καταγγέλλοντας τη “γαλαζοπράσινη” συνδικαλιστική ηγεσία του σωματείου για ύποπτα παιχνίδια που, πέραν της όποιας πολιτικής χροιάς η ΠΟΕΔΗΝ επιχείρησε να δώσει, είχαν άμεσο αντίκτυπο στο κύρος του νοσοκομείου προς όφελος ιδιωτικών συμφερόντων που σε αυτές τις περιπτώσεις πάντα καραδοκούν στη γωνία της αγοράς. Πετώντας ένα “κρούσμα χολέρας” στον ανεμιστήρα, κάποιοι φρόντισαν να αδειάσουν την περασμένη εβδομάδα το Έλενα Βενιζέλου στέλνοντας “πελάτες” και κέρδη σε ιδιωτικά μαιευτήρια και νοσηλευτήρια.

Λειτουργώντας ως ατζέντηδες ιδιωτικών συμφερόντων, υπονόμευσαν και σπίλωσαν χωρίς αιδώ το κύρος ενός νοσοκομείου και τρομοκράτησαν εκατοντάδες οικογένειες που, υπό το κράτος του φόβου, αναγκάστηκαν να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να γλιτώσουν από τη “χολέρα” μιας χούφτας εντεταλμένων υπονομευτών του Συστήματος Δημόσιας Υγείας. Η καταγεγραμμένη μείωση της κίνησης στο Έλενα Βενιζέλου και όπως αυτή ποικιλοτρόπως αποτιμάται είναι ό,τι κατάφεραν τελικά οι πλείστοι όσοι διακινητές του φόβου και του ψέματος.

avgi

Ποια Εξάρχεια και ποια Παπακώστα; Ο Αυγενάκης!

Όταν ξεκινούσε η εβδομάδα, ούτε ο πιο απαισιόδοξος στη ΝΔ δεν θα περίμενε να τελειώσει έτσι. Το μέτωπο της αξιολόγησης κλείνει χωρίς πρόσθετα μέτρα, το αφήγημα περί νόμου και τάξης διαψεύδεται από τη διαφαινόμενη διαλεύκανση στις υποθέσεις Ζαφειρόπουλου και Παπαδήμου. Αν η κυρία Παπακώστα διαγράφτηκε για ένα ακίνδυνο σχόλιο, τι θα πρέπει να συμβεί όταν ο Γραμματέας του κόμματος κατηγορείται ότι διαπλέκεται με τύπους του υποκόσμου;

Ο γραμματέας του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης διαθέτει ιδιαίτερα βαρύ τίτλο, είναι στενός συνεργάτης του Προέδρου της ΝΔ και άνθρωπος της οικογένειας Μητσοτάκη, προνόμιο που λίγοι της παράταξης κατέχουν.

Δεν πρόκειται για ένα ατυχές κρούσμα ενός ασήμαντου στελέχους αλλά για κατηγορίες για διαφθορά που φτάνει στο τελευταίο σκαλοπάτι πριν την ηγεσία.

Όταν ο κ. Αυγενάκης μιλά σε αυτό τον τόνο με καταδικασμένους για εκβιασμό, λαθρεμπόριο, ξέπλυμα, κάνει ρουσφέτια ή δέχεται δώρα ενώ οι φρουροί του  εμπλέκονται με την ίδια εγκληματική ομάδα, ο πρόεδρος του κόμματος οφείλει εξηγήσεις. Εκτός και αν αφήσει τον κύριο Αυγενάκη και τα ΜΜΕ που υποστηρίζουν την ΝΔ, να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους. 

tvxs

Το νεοφιλελεύθερο μίσος για την ελευθερία

Ελευθερία, μία έννοια πολύτιμη και άκρως πλαστική. Σήμερα, την αναφέρουμε περισσότερο από ποτέ, αυτοχριζόμαστε υπερασπιστές της και φτάνουμε ακόμη και στο σημείο να υπογραμμίζουμε στους άλλους πώς αυτή μπορεί να βιώνεται.

Του Δημήτρη Σταράκη

Η συνέντευξη του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε μας αποκάλυψε και πάλι πώς αντιλαμβάνονται σήμερα, στον πυρήνα της νεοφιλελεύθερης Ευρώπης, αυτήν την έννοια. Ο Σόιμπλε τόνισε για μία άλλη φορά τη φράση “πάντως ήταν απόφαση των Ελλήνων” όταν σχολίαζε τις επιβεβλημένες προσταγές των Βρυξελλών για τη μνημονιακή μεταρρύθμιση της χώρας.

Ο γερμανός Υπουργός οικονομικών συχνά πυκνά αναφέρει το ίδιο μοτίβο στις σκέψεις του όπως “δεν επέβαλα εγώ περικοπές στους μισθούς”, “δεν υπάρχει πουθενά εντολή για περικοπές δαπανών στην υγεία” και άλλα συναφή επιχειρήματα.

Ο Σόιμπλε δεν ενεργεί ως αυτόφωτος άνθρωπος, αλλά ως ένας κλασικά συντηρητικός εκφραστής του δόγματος που πρεσβεύει. Η στάση του να τονίζει ότι όλα αποτελούν ελεύθερη επιλογή του άλλου είναι κεντρική θέση της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας. Την πεποίθηση ότι ο άνθρωπος είναι απολύτως ελεύθερος να κάνει τη μία ή την άλλη επιλογή, χωρίς να τον επηρεάζουν καθόλου οι συνθήκες, τη βρίσκουμε σε έναν από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του κυρίαρχου σήμερα οικονομικού δόγματος, τον Φρίντριχ Xάγιεκ.

Ο Χάγιεκ ανέλυσε την έννοια του “εξαναγκασμού” (coercion) και έφτασε στο σημείο να θεωρεί ότι σπάνια οι επιλογές στο φιλελεύθερο περιβάλλον μπορούν να αποτελέσουν επιλογές οι οποίες επιβάλλονται και συχνά πυκνά φτάνουν να καταλήγουν ως επιλογές χωρίς την παραμικρή ελευθερία.

Όταν, για παράδειγμα, ένας άνεργος δεν βρίσκει δουλειά και τελικά μένει με δύο επιλογές (ή ακόμη και μία) απασχόλησης με χρήματα που δεν φτάνουν ούτε για το τέλος του μήνα, ο Χάγιεκ θα μας έλεγε εδώ ότι και πάλι έχει την ελευθερία να κάνει την καλύτερη γι’ αυτόν επιλογή. Έτσι λοιπόν, αν στο τέλος παραπονιόταν για τις μη αξιοπρεπείς συνθήκες ζωής, ο βασικός εκφραστής της νεοφιλελεύθερης θρησκείας θα του έλεγε με απόλυτη ηρεμία: “Ήταν πάντως επιλογή σου”.

Η συνέντευξη Σόιμπλε μας θύμισε και πάλι το γνωστό δόγμα της εποχής μας: Μπορείς να επιλέξεις να δουλεύεις μέχρι εξαντλήσεως ή να αποχωρήσεις. Μπορείς να μείνεις άνεργος ή να δουλεύεις με ελάχιστα χρήματα. Ό,τι και αν κάνεις, είναι δική σου απόφαση.

Δύσκολα βρίσκει κανείς μια τέτοια καλά καμουφλαρισμένη μπότα, η οποία πατάει πάνω στις ζωές των ανθρώπων. Σήμερα όμως, το νεοφιλελεύθερο ευαγγέλιο των ισχυρών επιθυμεί να παπαγαλίζει τη λέξη “ελευθερία” και καταλήγει τελικά να τη μισεί και να την αλλοιώνει, αντί να επιδιώκει πραγματικά να την υπερασπίζεται. Ο Σόιμπλε είναι ο πιο ευγενής υπερασπιστής αυτής της έννοιας, η οποία καταλήγει μια ασταμάτητη βαρβαρότητα για τους δέκτες του δόγματος του.

Πηγή: altsantiri.gr

«Της πατρίδας μου η σημαία»

Δεν πέρασε πολύς καιρός από την έκδοση της Υπουργικής Απόφασης σχετικά με τους σημαιοφόρους των δημοτικών σχολείων και γίναμε θεατές – για ακόμα μια φορά δυστυχώς – μιας παράστασης μικροπολιτικής και λαϊκισμού, με πρωταγωνιστή το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

του Ιωάννη Σαρακιώτη

Με μια αγωνία να συγκεράσει τον εθνικισμό των ακροδεξιών κύκλων της με έναν δήθεν φιλελευθερισμό, παρακολουθήσαμε για πολλοστή φορά τις ίδιες κλασσικές παραστάσεις, τις γεμάτες πάντα με τους ίδιους ψευδεπίγραφους οδυρμούς, των ίδιων θαμώνων των τηλεοπτικών πάνελ. Αποστολή τους; Η καλλιέργεια της διχόνοιας με σκοπό την ίδια την πολιτική επιβίωσή τους, καθώς τρέφονται μέσα από την ύπαρξη διαχωριστικών γραμμών.

Ισχυρίζονται ότι στερήσαμε από τους άριστους το δικαίωμα να σηκώσουν την Ελληνική σημαία! Πόσο οξύμωρο να μιλούν για το σύμβολο της χώρας μας αυτοί που έχουν γαλουχηθεί στην υπηρέτηση ξένων συμφερόντων, όντας μεσίτες της κάθε Siemens και του κάθε καναλάρχη. Πολλά ακούστηκαν, πολλά ειπώθηκαν, κανείς όμως από όλους αυτούς, που διέρρηξαν τα ιμάτιά τους επειδή δόθηκε το δικαίωμα σε κάθε μαθητή να φέρει με υπερηφάνεια τη σημαία μας, δε στάθηκε στην ουσία του ζητήματος.

Είναι λιγότερο Έλληνας ο κακός από τον καλό μαθητή ή ο πτυχιούχος πολίτης από εκείνον που ασκεί μια χειρωνακτική εργασία; Σε περίπτωση επιστράτευσης, μήπως θα ζητηθεί απολυτήριο λυκείου για το ποιος θα πάει στην πρώτη γραμμή; Αλλά και εν καιρώ ειρήνης η διάκριση μεταξύ του συνεπούς πολίτη και – επί παραδείγματι – του φοροφυγά γίνεται βάσει των μαθητικών επιδόσεων; Περιττεύει να αναφερθούμε στις άπειρες περιπτώσεις φοροδιαφυγής ιατρών, μηχανικών και δικηγόρων ή των «φακέλων» σε νοσοκομεία, που ζητούν κατά τα λοιπά πρώην «αριστούχοι σημαιοφόροι».

Ο έπαινος προς τον καλό και άριστο μαθητή πρωτίστως θα πρέπει να ταυτίζεται με τη δυνατότητα να συνεχίσει να είναι πρώτος τόσο στο σχολείο όσο και στη μετέπειτα ζωή του. Θα πρέπει να είναι η διασφάλιση όλων εκείνων των συνθηκών που θα του επιτρέψουν να δημιουργήσει και να διαπρέψει. Το εθνικό μας σύμβολο οφείλει και πρέπει να έχει τη δυνατότητα να το κρατήσει στα χέρια του ο κάθε μαθητής.

Ας πάψουμε πια να είμαστε αγκιστρωμένοι σε πρακτικές που εξυπηρετούν ωφελιμοθηρικούς σκοπούς, διαφορετικούς από αυτούς που καλείται το σχολείο να υπηρετήσει. Ας διδάξουμε στα παιδιά μας, με έμπρακτο τρόπο, την ισότητα μέσα στις σχολικές αίθουσες. Το «υψηλό εθνικό φρόνημα» συνίσταται στην αίσθηση της κοινωνικής συνοχής, της αλληλεγγύης και της ισοπολιτείας. Αριστεροί και δεξιοί, άντρες και γυναίκες, «αριστούχοι» και μη, συγκινούμαστε το ίδιο όταν στεκόμαστε με δέος μπροστά στη γαλανόλευκη.

Η σημαία μας δε ζήτησε ποτέ πιστοποιητικά αριστείας για να εμπιστευτεί τα χέρια που την κρατούσαν. Δε ζήτησε ποτέ τα μικρά και τα ασήμαντα. Εκείνο που πάντα απαιτούσε κι απαιτεί είναι ο Έλληνας να κοιτάζει ψηλά, μακρύτερα απ’ τους άλλους κι άμα χρειαστεί να την ποτίσει με το αίμα και τον ιδρώτα του. Μονάχα τα μεγάλα και τα σημαντικά ζητά, το ξέρουμε καλά αυτό. Μα καλύτερα το γνώριζε η κυρά της Ρω, που επί σαράντα χρόνια την ύψωνε περήφανα στις εσχατιές του Αιγαίου κι ας ήταν απλώς μια ταπεινή κτηνοτρόφος. Ήταν όμως Ελληνίδα!

left

Το δικαίωμα στην απεργία

Γράφει ο Τάσος Παππάς 

Το δικαίωμα στην απεργία είναι ιερό. Ετσι με έμαθαν οι παλαιότεροι, έτσι προσπαθώ να πορεύομαι στις δύσκολες συνθήκες που αντιμετωπίζει ο κλάδος, είτε συμφωνώ είτε διαφωνώ με τις αποφάσεις του συνδικαλιστικού οργάνου. Με την ανεργία να πλήττει σχεδόν το 50% των δημοσιογράφων δεν έχεις την πολυτέλεια να επικαλείσαι το δικαίωμα στην εργασία σε αντιπαράθεση με το δικαίωμα στην απεργία.
Με την εργοδοσία ασύδοτη, δεν μπορείς, επειδή εσύ έχεις δουλειά, να αγνοείς ή να υποτιμάς αυτό που συμβαίνει στον χώρο. Η επιδίωξη των εργοδοτών είναι να σπάσουν το μέτωπο των..εργαζομένων και να δημιουργήσουν εκείνες τις συνθήκες όπου αυτοί θα είναι απέναντι στον κάθε εργαζόμενο ξεχωριστά. Η σχέση σ’ αυτήν την περίπτωση γίνεται κατάφωρα άνιση. Ο ισχυρός, δηλαδή ο εργοδότης, θα επιβάλλει την άποψη του στον ανίσχυρο, δηλαδή στον εργαζόμενο, ο οποίος δεν θα έχει προς υπεράσπισή του το συνδικάτο και συνεπώς η διαπραγματευτική δύναμή του θα είναι περιορισμένη. Θα κυριαρχήσει η λογική ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Ο,τι μ’ άλλα λόγια επιθυμούν οι εργοδότες.
Οι εξουσίες πάσης φύσεως, παρά τα όσα δημοσίως διατυμπανίζουν, αισθάνονται αποστροφή κάθε φορά που ένας κλάδος κινητοποιείται και επιχειρούν να εξουδετερώσουν αυτό το αμυντικό όπλο των εργαζομένων, προσφεύγοντας στα δικαστήρια, τα οποία στις περισσότερες περιπτώσεις κρίνουν τις απεργίες «παράνομες και καταχρηστικές», και δυσφημίζοντας τις συλλογικότητες των εργαζομένων με συντονισμένες επιθέσεις και κατηγορίες περί απαράδεκτων κεκτημένων, συνδικαλιστικών γραφειοκρατιών, εργατικής αριστοκρατίας και συντεχνιακής νοοτροπίας. Το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο.
Εχουν περάσει αρκετά χρόνια από την εποχή που ο Α. Παπανδρέου αποκαλούσε τα συνδικάτα του δημόσιου τομέα και των ΔΕΚΟ «ρετιρέ» και ο Γεράσιμος Αρσένης προσπαθούσε να περάσει το διαβόητο άρθρο 4 για την προκήρυξη των απεργιών. Τότε, βεβαίως, η περίοδος δεν προσφερόταν για ρήξεις τέτοιου επίπεδου, αν σκεφτούμε ότι σε αυτές τις κοινωνικές ομάδες και στα ισχυρά συνδικάτα τους όφειλε το ΠΑΣΟΚ την παντοδυναμία του.
Σήμερα όμως τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα για τον κόσμο της εργασίας. Η ανεργία είναι βραχνάς, η μερική απασχόληση επεκτείνεται, η ανασφάλιστη εργασία καλά κρατεί, η απληρωσιά τείνει να γίνει ο κανόνας και το συνδικαλιστικό κίνημα είναι αποδυναμωμένο για πολλούς και διάφορους λόγους. Με ανακοινώσεις καταγγελτικού περιεχομένου γενικώς και αορίστως, με κινητοποιήσεις τελετουργικού χαρακτήρα, με συμβολικές καταλήψεις που δεν αφήνουν κανένα αποτύπωμα, με πορείες που θυμίζουν περιπάτους χασομέρηδων, με απεργίες που γίνονται χωρίς καμία προετοιμασία, με ηγεσίες αποκομμένες από τους χώρους εργασίας, έχει καταφέρει να υπονομεύσει το κύρος του. Δεν προκαλεί κανένα φόβο ούτε στο κράτος ούτε στην εργοδοσία.
Στην Ελλάδα έχουμε δύο ρεκόρ, τουλάχιστον πανευρωπαϊκά: τον χαμηλότερο βαθμό συμμετοχής των εργατοϋπαλλήλων στα συνδικάτα και τις περισσότερες γενικές απεργίες. Το ένα ρεκόρ χλευάζει το άλλο. Πώς γίνεται με τόσο μικρή εμπλοκή στα συνδικάτα να επιλέγεις τόσο συχνά την ανώτερη μορφή πάλης; Γιατί η γενική απεργία είναι όντως η ανώτερη μορφή πάλης. Το επόμενο βήμα, αν υποχρεωθείς να πας στην κλιμάκωση, είναι η πολιτική απεργία, δηλαδή η μετωπική σύγκρουση με την κεντρική εξουσία και τον ταξικό αντίπαλο.
Κι όμως, τα τελευταία χρόνια έχουν πραγματοποιηθεί (τρόπος του λέγειν) πάνω από 50 γενικές απεργίες! Θα νόμιζε κανείς ότι η χώρα βρισκόταν σε επαναστατικό αναβρασμό και ήταν ζήτημα χρόνου η ανατροπή του καθεστώτος. Καμία γενική απεργία όμως δεν έριξε κυβέρνηση. Καμία δεν πέτυχε κάτι από τον κατάλογο των αιτημάτων της. Ηταν εκφυλισμένες και γι’ αυτό παντελώς ακίνδυνες. Εγιναν απλώς για να γίνουν.
Ωστόσο, η αναγκαία κριτική στις ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος δεν δικαιολογεί την απεργοσπασία. Ειδικότερα όταν έχουμε να κάνουμε με κλάδους που αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα επιβίωσης. Οπως συμβαίνει με τους δημοσιογράφους.
Η απεργία της ΕΣΗΕΑ δεν είναι για τα μάτια του κόσμου. Η κατάρρευση του ΕΔΟΕΑΠ θα πλήξει και όσους εργάζονται και όσους είναι άνεργοι - κυρίως αυτούς, που είναι και οι περισσότεροι. Το αγγελιόσημο με το οποίο ουσιαστικά είχε αντικατασταθεί η καταβολή ασφαλιστικών εισφορών από εργοδότες και κράτος καταργήθηκε, δεν υπήρξε αντικατάσταση της εισφοράς με αποτέλεσμα να μην έχει ο ΕΔΟΕΑΠ έσοδα και να κινδυνεύει με λουκέτο.
Η κυβέρνηση ρίχνει το μπαλάκι στους δανειστές και οι εργοδότες κρατούν άκαμπτη στάση. Δεν πρόκειται για την κινητοποίηση ενός βολεμένου κλάδου που διεκδικεί προνόμια, αλλά για αγώνα ζωής ή θανάτου. Είναι τώρα η ώρα για γκρίνια και κριτική για πράξεις, παραλείψεις και αναίτιες καθυστερήσεις; Οχι. Είναι τώρα η ώρα για ηχηρές διαφοροποιήσεις που φτάνουν μέχρι την απεργοσπασία; Σε καμία περίπτωση.
Με την ευκαιρία δύο ερωτήματα: Αν ο κλάδος πετύχει τον στόχο του, θα ζητήσουν οι απεργοσπάστες να εξαιρεθούν επειδή δεν κατέβηκαν στην απεργία; Αν οι σημερινοί απεργοσπάστες, αύριο-μεθαύριο πέσουν θύματα εργοδοτικής αυθαιρεσίας, θα απευθυνθούν στο συνδικάτο για να τους προστατεύσει; 

efsyn

Ο Μάνος Χατζιδάκις για την 28η Οκτωβρίου

Ραδιοφωνικό σχόλιο του Μάνου Χατζιδάκι για την 28η Οκτωβρίου. Μόλις 76 δευτερόλεπτα είναι αρκετά…

«Γιατί είπε το «Όχι» ο Μεταξάς αφού θαύμαζε τον άξονα και κυβερνούσε με τον τρόπο του χιτλερικού εθνικοσοσιαλισμού; Αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά, οι πιέσεις, οι Άγγλοι, τα ανάκτορα κλπ. Μπορεί κανείς να αναρωτηθεί: Και αν λέγαμε ναι; Πάλι στα ίδια θα ήμασταν. Ένα δυο χρόνια υπό συμμαχική επιστασία – μήπως δεν ήμασταν πέντε και δέκα χρόνια κάτω από αυτούς; – και ύστερα μέσα στη συμμαχία και τέλος στην ευρωπαϊκή κοινότητα.

Άσε και εκείνη την μεταπολεμική ψευδαίσθηση που μας την καλλιεργούσαν και οι πρώτες μεταπολεμικές κυβερνήσεις ότι ήμασταν και οι πρωταγωνιστές του πολέμου, οι περιούσιοι των συμμάχων. Πιστεύαμε στο τέλος σαν τον Καραγκιόζη πως εμείς σκοτώσαμε τον καταραμένο όφι. Μεθύσαμε από δόξα που μόνοι μας χαρίσαμε στους εαυτούς μας. Για άλλη μια φορά νίκησαν οι Χίτες, οι κουτσαβάκιδες, οι ταγματασφαλίτες, οι βασανιστές και οι μέλλοντες Μιχαλόπουλοι και οι Κουρήδες. Αυτή είναι η 28η Οκτωβρίου».

http://www.nostimonimar.gr

Το πρώτο «ξήλωμα» μνημονιακού νόμου

Με την ολοκλήρωση της τρίτης αξιολόγησης οι εργαζόμενοι επανέρχονται πρώτοι στη σειρά κατάταξης εξόφλησης οφειλών επιχειρήσεων, πάνω από τις τράπεζες, το Δημόσιο και τα ασφαλιστικά Ταμεία.

του Στάθη Σχοινά

Τελικά  η είδηση επιβεβαιώθηκε. Το «ξήλωμα» της πρώτης μνημονιακής ρύθμισης είναι γεγονός. Με την ολοκλήρωση της τρίτης αξιολόγησης οι εργαζόμενοι επανέρχονται πρώτοι στη σειρά κατάταξης εξόφλησης οφειλών επιχειρήσεων, πάνω από τις τράπεζες, το Δημόσιο και τα ασφαλιστικά Ταμεία. Ήδη η σχετική συμφωνία μεταξύ κυβέρνησης και πιστωτών έχει επιτευχθεί μετά από διαπραγμάτευση Τσακαλώτου - Αχτσιόγλου με τους επικεφαλής των «θεσμών».
 

Πρόκειται αναμφισβήτητα για μια πολύ μεγάλη επιτυχία. Είναι η πρώτη μνημονιακή «μεταρρύθμιση» που καταργείται. Η τοποθέτηση των τραπεζών – αντί των εργαζομένων και των ασφαλιστικών Ταμείων- στην κορυφή της λίστας των «πιστωτών» σε ρευστοποίηση, εκκαθάριση, πλειστηριασμό και όποια άλλη μορφή αναγκαστικής εκτέλεσης είχε νομοθετηθεί το 2015 μεν αλλά είναι παλιότερη ιστορία. 

Οι υπηρεσίες του υπ. Εργασίας επί Βρούτση είχαν ετοιμάσει το σχετικό νομοθέτημα το οποίο είχε κατατεθεί από την κυβέρνηση Σαμαρά στη Βουλή προς ψήφιση τον Νοέμβριο του 2014. Η τρόικα ανάγκασε την κυβέρνηση Τσίπρα στο πλαίσιο του γνωστού συμβιβασμού του Ιουλίου 2015 να αποδεχθεί την ψήφιση του νομοσχεδίου που είχε καταθέσει η  προηγούμενη κυβέρνηση.
 

Σήμερα  δύο σχεδόν χρόνια μετά η κυβέρνηση από ευνοϊκότερη θέση ζήτησε και πέτυχε την επαναφορά της «φυσικής τάξης»:
 

-Πρώτοι αποζημιώνονται οι εργαζόμενοι.

Η σημασία της αλλαγής αυτής είναι προφανής ως προς τις πρακτικές συνέπειες. Για παράδειγμα οι εργαζόμενοι σε γνωστό ραδιόφωνο εκδοτικού συγκροτήματος που κατέρρευσε και έχουν κατασχέσει τον εξοπλισμό του, θα μοιραστούν αυτοί το ποσόν του εκπλειστηριάσματος (διότι υπάρχουν και καλοί πλειστηριασμοί…).Με το προηγούμενο καθεστώς θα τα έπαιρναν όλα οι τράπεζες…

Υπάρχει όμως - πέρα από τη φιλεργατική κατεύθυνση της ρύθμισης - και μια άλλη πλευρά με ιδιαίτερη πολιτική  βαρύτητα. Πρόκειται  για την πρώτη κατάργηση μνημονιακής ρύθμισης από την εποχή που η χώρα μπήκε στη δίνη της οικονομικής κρίσης. Δηλαδή εδώ και 7 χρόνια.
 

Παράγωγη πολιτική συνέπεια είναι η ενίσχυση της πολιτικής αξιοπιστίας της κυβέρνησης. Πέρα από τη διανομή των υπέρ-πλεονασμάτων (δηλαδή πέρα από την οικονομική ενίσχυση των ασθενέστερων) η κυβέρνηση αποδεικνύει εμπράκτως ότι προετοιμάζει και θεσμικά το έδαφος για την έξοδο από το καθεστώς της Επιτροπείας. Και ότι τηρεί τη δέσμευσή της ότι θα αλλάξει τα αντιλαϊκά μέτρα όταν οι συσχετισμοί δύναμης το επιτρέψουν…

stokokkino

Μετέωρη Ισπανία

Αν δεν έχουμε συνεχώς κατά νου ότι η Ισπανία είναι μια σε ακραίο σημείο συμπιεσμένη χώρα από την κρίση της Ευρωζώνης και την σκληρή δημοσιονομική λιτότητα που επέβαλλε το Βερολίνο, δεν θα καταλάβουμε την εκατέρωθεν αδιαλλαξία

του Γιώργου Καπόπουλου

Χρονικό προαναγγελθείσης καταστροφής θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί η κορύφωση του αδιεξόδου στην Ισπανία, με την Τοπική Βουλή στην Βαρκελώνη να κηρύσσει την Ανεξαρτησία της Καταλονίας, λίγη ώρα πριν η Γερουσία στην Μαδρίτη εγκρίνει την εισήγηση του Ισπανού Πρωθυπουργού Ραχόι για κατάργηση του καθεστώτος αυτονομίας της περιοχής.

Τα δραματικά γεγονότα την ημέρα του δημοψηφίσματος της 1.10, είχαν πιστοποιήσει ότι οι δύο αντίπαλες πλευρές είναι εγκλωβισμένες στην κλιμάκωση της αδιαλλαξίας, μια επιλογή που έχουν κάνει εδώ και μήνες, όταν στην αρχή του καλοκαιριού η κυβέρνηση Πουτζντεμόν στη Βαρκελώνη, δεσμεύθηκε για την διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την Ανεξαρτησία της Καταλονίας.

Αν δεν έχουμε συνεχώς κατά νου ότι η Ισπανία είναι μια σε ακραίο σημείο συμπιεσμένη χώρα από την κρίση της Ευρωζώνης και την σκληρή δημοσιονομική λιτότητα που επέβαλλε το Βερολίνο, δεν θα καταλάβουμε την εκατέρωθεν αδιαλλαξία:

Ο Ραχόι που ήταν επικεφαλής μιας ετοιμόρροπης κυβέρνησης μειοψηφίας, καθώς οι Σοσιαλιστές μετά την επάνοδο του Σάντσεθ στην κομματική ηγεσία τον Ιούνιο ήταν έτοιμοι να τον ανατρέψουν, τώρα, στο όνομα της συνταγματικής νομιμότητας και της διαφύλαξης της εθνικής ενότητας, αλλάζει την Πολιτική Ατζέντα και πετυχαινει ευρύτερες συναινέσεις.

Ο Πουτζντεμόν και οι Εθνικιστές Καταλανοί, όποια και αν είναι η ρητορική και η επιχειρηματολογία τους, στην πράξη κινούνται στην λογική της Λέγκας του Βορρά στη Ιταλία, καθώς εκτρέφουν στους συμπολίτες τους την ψευδαίσθηση ότι μια Ανεξάρτητη Καταλονία που δεν θα χρηματοδοτεί την υπόλοιπη Ισπανία θα βγει πιο γρήγορα από την Κρίση.

Η Ισπανία και μαζί της η Ε.Ε-Ευρωζώνη, πλέουν από σήμερα σε αχαρτογράφητα νερά. Μετά την πολιτική αποσταθεροποίηση στον Νότο της Ευρωζώνης, τώρα απειλείται η Εθνική Ενότητα, σήμερα στην Ισπανία, με την Ιταλία να είναι το επόμενο προαναγγελθέν ατύχημα σε αναμονή.

Η Ιστορία θα αποτιμήσει ποιος από τους Ραχόι και Πουτζντεμόν είχε τα πρωτεία της ανευθυνότητας και του πολιτικού αμοραλισμού, σε μια σύγκρουση που θα έχει βαρύτατες παρενέργειες στην Ε.Ε-Ευρωζώνη.

Η πολιτικά ορθή προσέγγιση των Ευρωπαϊκών Θεσμών ότι πρόκειται για εσωτερική υπόθεση της Ισπανίας θα  διαψευσθεί στην πράξη, καθώς ούτε το Βερολίνο ούτε οι Βρυξέλλες θα παρακολουθήσουν ως θεατές την ανεξέλεγκτη κλιμάκωση πολιτικής ανυπακοής και βιαίας καταστολής…

Μετά τον εκδημοκρατισμό του 1977, η Μαδρίτη αναζήτησε στην πλήρη ένταξη στην τότε ΕΟΚ, εγγύηση δημοκρατικής ομαλότητας και σταθερότητας. Σαράντα χρόνια μετά, η Ευρωζώνη της ισοπεδωτικής δημοσιονομικής λιτότητας κινδυνεύει  να διαψεύσει την προσδοκία.

news247

Για ένα πουκάμισο αδειανό, για μια μπριζόλα

Όταν η ιδεολογία μεταμορφώνεται σε θρησκευτικό φανατισμό

Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης

Για μένα η είδηση της ημέρας, για να μην πω της χρονιάς, είναι κάτι που είδα πριν από λίγο. Ότι δηλαδή κατά τη χθεσινή συνάντηση του οικονομικού επιτελείου με τους επικεφαλής των θεσμών συμφωνήθηκε οι εργαζόμενοι να είναι και πάλι οι πρώτοι πιστωτές που θα εξοφλούνται και να  ακολουθούν κατόπιν ο ΕΦΚΑ, οι τράπεζες που έχουν υποθήκη, το δημόσιο, τα ασφαλιστικά ταμεία και τέλος όλοι οι υπόλοιποι (π.χ. προμηθευτές, Τράπεζες χωρίς υποθήκη, κ.α). Έχει μια σημασία, έχει μεγάλη σημασία για όλα εμάς τα κορόιδα που φάγαμε σότο από.. 
διάφορες επιχειρήσεις που κλείσανε και μας αφήσανε ξεκρέμαστους. Βλέπε, για παράδειγμα, την «Ελευθεροτυπία» που είδε μια φορά τα ραδίκια ανάποδα το 2011, τα ξαναείδε το 2014 και τώρα είναι κάπου στο προαύλιο της κολάσεως, στο λίμπο μαζί με τα αβάφτιστα παιδάκια…
Κι εμείς, οι πρώην εργαζόμενοι και οι πρώην εργαζόμενες, περιμένουμε να πουληθούν τα περιουσιακά στοιχεία της επιχείρησης (κτίριο, τυπογραφείο κ.α.), μπας και εισπράξουμε κάποια έστω από τα οφειλόμενα. Κάποιους από τους μισθούς μας, κάποιες από τις αποζημιώσεις μας, ας πούμε. Διότι ως τώρα προτεραιότητα στο μασούλημα είχαν οι τράπεζες, τα ταμεία, το δημόσιο και όλοι οι άλλοι οι γάτουλες. Υποθέτω ότι το ίδιο σκέφτονται και σε άλλα εκδοτικά συγκροτήματα που εξεμέτρησαν το ζην και σε ένα σωρό εταιρείες ακόμη που είπαν αντίο στα εγκόσμια είτε επί Σαμαροβενιζέλων είτε επί ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί κρίση έχει και τώρα παιδιά, μαγαζιά, μικρά και μεγάλα, κλείνουν και την τελευταία τριετία. Αριστεροί είμαστε δεν είμαστε αόμματοι!
Δίνοντας λοιπόν έναν πόντο στον Ευκλείδη, αν όντως την κατάφερε αυτή την ομορφιά, περνάω σε κάτι πιο αλέγρο . Στην χθεσινή επίθεση των αντισπισιστών (ή όπως αλλιώς τους λένε) σε κρεοπωλείο της οδού Καλλιδρομίου. Στο άβατο μέσα ρε φίλε των Εξαρχείων, όπου συμβαίνουν τα μύρια όσα, συνέβη κι αυτό. Τη τζαμαρία του σπάσανε του ανθρώπου και του κάνανε μαντάρα το φορτηγάκι. Ενός χασάπη, σημειωτέον, που σύμφωνα με όλες τις μαρτυρίες των περιοίκων βοηθούσε φτωχούς, ανέργους και συλλογικότητες…
Προσπερνώ την προκήρυξη των αντισπισιστών (μην την προσπεράσετε εσείς, θα φτιάξετε συκώτι από τα γέλια) και στέκομαι στο ουσιαστικό περιεχόμενο της ενέργειάς τους. Ότι δηλαδή υπάρχει ένα απόλυτο κακό και αν το εξορκίσουμε θα οικοδομηθεί ο Παράδεισος επί Γης. Κάτι σε θεολογία μου κάνει αυτό σε γενικές γραμμές, όχι σε ιδεολογία. Σε πίστη θρησκευτική, σε έναν παντοδύναμο εξαγνισμό από την κακία του κόσμου ετούτου. Και όπως γίνεται πάντοτε σε αυτές τις περιπτώσεις οι θρησκευόμενοι, ή μάλλον καλύτερα οι θρησκόληπτοι, παίρνουν το νόμο στα χέρια τους και αποδίδουν δικαιοσύνη σύμφωνα με τα φαντάσματα που κυβερνούν την κεφάλα τους.
Θα ήταν πραγματικά αστείο και για να ξεκαρδίζεσαι αν δεν του είχαν σπάσει του αλλουνού το μαγαζί. Κι ο άνθρωπος μπορεί να έχει δάνειο, μπορεί να έχει άρρωστο παιδί ή μάνα, μπορεί να του έτυχε μια στραβή και να βαρυγκομάει. Πώς του εξηγείς τώρα ότι φταίει για όλα τα δεινά της κοινωνίας και πρέπει να πληρώσει τοις μετρητοίς; Κι αν σήμερα πληρώνει αυτός τις αμαρτίες μας, αύριο ποιος θα τις πληρώσει; Ποιος θα θίξει τις δοξασίες και τις βασκανίες των κάθε είδους πυροβολημένων και θα βρεθεί αντιμέτωπος με την οργή τους; Ελπίζω μόνο να μη βρεθεί καμιά σέχτα που θα τα βάλει με τα μακαρόνια, γιατί αυτό δεν θα το αντέξω!

 newpost.gr

Ποιος κερδίζει από τους απεργοσπάστες;

Τις δύο μέρες της απεργίας των δημοσιογράφων το κυρίαρχο θέμα της επικαιρότητας ήταν οι απεργοσπάστες. Παρότι οι διαρκείς απεργίες των τελευταίων ετών έχουν αδυνατίσει το μέτωπο και επικρίθηκαν, το πλαίσιο και η μορφή της κινητοποίησης την καθιστούν δικαιολογημένη.

Όσοι δεν απέργησαν ήρθαν στην επιφάνεια γιατί, για κάποιο ανεξήγητο λόγο, δεν αρκέστηκαν στην επιλογή τους που είναι προσωπική τους υπόθεση αλλά θέλησαν να αντιπαρατεθούν με όσους απεργούν. Μάλιστα φάνηκε αυτή η αντιπαράθεση να έχει αντικυβερνητικό τόνο.

Λάθος από κάθε άποψη καθώς το μέτωπο των δημοσιογράφων είναι διακομματικό, το μερίδιο της ευθύνης για την κατάσταση στον ΕΔΟΕΑΠ επιμερίζεται σε όλες τις κυβερνήσεις των τελευταίων ετών ενώ τα μέλη των Ενώσεων γνωρίζουν από τη μέρα που ζητούν την εγγραφή τους, ότι οι απεργοσπάστες διαγράφονται.

Πιο πολύ όμως, το ζήτημα είναι ηθικό, καθώς το Ταμείο​ που​ διακυβεύεται, παρείχε μέχρι σήμερα γενναιόδωρα τις παροχές του σε όσους απεργούν αλλά και σε όσους δεν απεργούν και χλευάζουν αυτό τον αγώνα.

Στο τέλος της ημέρας, κινδυνεύει να χαθεί το πραγματικό μήνυμα της κινητοποίησης, που διαφέρει από αρκετές άλλες. Οι δημοσιογράφοι δεν απεργούν για να προασπίσουν κάποιο προνόμιο και έχουν τα λιγότερα σε όλη την Ε.Ε. Απεργούν για να ανατρέψουν το προκλητικό προνόμιο των Ελλήνων μιντιαρχών, μοναδικών εργοδοτών παγκοσμίως  ​που  δεν καταβάλλουν εισφορές για τους εργαζόμενους. 

TVXS

Θρέφουν το φίδι στον κόρφο της Ν.Δ.

Δεν ήρθε εν κενώ η αμφισβήτηση των «κεντρώων προσμείξεων» και η προβολή της καθαρής δεξιάς ταυτότητας από τον Ά. Γεωργιάδη

του Λάμπρου Τσουκνίδα

Όταν ο Κυρ. Μητσοτάκης έγραφε στο «Politico» ότι στην Ελλάδα «η βία προέρχεται αποκλειστικά από την Αριστερά τα τελευταία χρόνια» και έτσι «ξέπλενε» τη Χ.Α. -χρειάστηκε να τον επαναφέρει στην τάξη ο Αλ. Τσίπρας μέσα στη Βουλή για να αναγκαστεί σε μερική υπαναχώρηση-, θα έπρεπε να το περιμένει ότι κάποια στελέχη του κόμματός του θα προχωρούσαν παραπέρα φτάνοντας να ακυρώσουν ρητά το κάλεσμα που επιχειρούσε όταν δήλωνε από τη ΔΕΘ: «Κοιτάζω και στα αριστερά μου και στα δεξιά μου»...

Άλλωστε, όταν κοιτάς «και στα δεξιά σου» -πόσο περισσότερο, άραγε;-, πώς μπορεί να καταστεί εφικτό η Ν.Δ. να «σπάει τα όρια και τα τείχη της Κεντροδεξιάς», κατά πώς δήλωνε ότι φιλοδοξούσε; Πόσο μάλλον που σε εκείνη την ίδια ομιλία του -αμιγώς νεοφιλελεύθερο μανιφέστο- ο Κυρ. Μητσοτάκης μιλούσε για τη... φυσική νομοτέλεια των ανισοτήτων ενθαρρύνοντας ακόμα περισσότερο τους σκληροπυρηνικά δεξιούς, που κάθε μέρα δηλώνουν ότι η παράταξή τους οφείλει να σπάσει την «ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς»... Άλλωστε, ο ίδιος ο πρόεδρος της Ν.Δ. δεν χάνει ευκαιρία να επιτεθεί στο «δήθεν ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς»...

Δεν ήρθε εν κενώ η αμφισβήτη των «κεντρώων προσμείξεων» και η προβολή της καθαρής δεξιάς ταυτότητας από τον Ά. Γεωργιάδη -διόλου τυχαία, ενώπιον του Α. Σαμαρά: «Είναι αδόκιμο να λέμε τη Ν.Δ. Κεντροδεξιά. Είναι συγκυριακό που Δεξιά και Κέντρο βρίσκονται αυτή τη στιγμή στο κόμμα» είπε ο αντιπρόεδρος δίνοντας το στίγμα της πραγματικής μάχης που δίνει για την ταυτότητα του κόμματος εμπνεόμενος από το πάντρεμα νεοφιλελευθερισμού - Ακροδεξιάς των «αδελφών» κομμάτων της Ν.Δ. ανά την Ευρώπη...

Αύριο Τετάρτη, ο Κυριάκος Μητσοτάκης συγκαλεί την Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματός του έχοντας ακούσει τις πρώτες, ισχνές, αντιδράσεις στελεχών της καραμανλικής πτέρυγας στο μανιφέστο «αποκεντροποίησης» του Γεωργιάδη και έχοντας επιχειρήσει και ο ίδιος πια να «κοντύνει» θεσμικά τον αντιπρόεδρό του, τη μια αφαιρώντας του ένα χαρτοφυλάκιο και την άλλη βγάζοντάς τον από μια επιτροπή της Βουλής...

Δεν αρκεί. Διότι, όταν αυτός ο ίδιος κάλυπτε πλήρως τον Άδωνι Γεωργιάδη -«δεν συμφωνώ ότι εκφράζει ακραίες θέσεις, που δεν ανήκουν και δεν εντάσσονται στη Ν.Δ., απλά έχει τον δικό του τρόπο να εκφράζεται. Είμαστε ένα μεγάλο κόμμα που ανέχεται τις διαφορετικές απόψεις» είχε απαντήσει από τη ΔΕΘ-, ο ίδιος είναι που οφείλει να ξεκαθαρίσει το τοπίο τώρα, που νιώθει να απειλείται η πρωτοκαθεδρία του...

avgi

Το τέλος της ελληνικής δημοσιογραφίας

του Γιώργου Λακόπουλου

"Ο άξιος δημοσιογράφος δεν είναι ιδιαιτέρως συμπαθής στους ισχυρούς. Τον υπολογίζουν, τον φοβούνται κιόλας, αλλά κανένας σχεδόν δεν τον εμπιστεύεται ως φίλο και οικείο”. Γιάννης Μαρίνος, διευθυντής του Οικονομικού Ταχυδρόμου.

Σε μια εκδοτική επιχείρηση οι δημοσιογράφοι  -για  ακρίβεια: οι «μισθωτοί»- υπέγραψαν σύμβαση με την οποία αναλαμβάνουν την υποχρέωση …να μην εκθέτουν με τη συμπεριφορά τους «τα συμφέροντα, τη φήμη και το κύρος της  εταιρίας», όπως τα ορίζει η ίδια. Δεν είχαν επιλογές.

Φυσικά η «εταιρία» κάνει τη δουλειά της, όπως την αντιλαμβάνεται. Δικαίωμά της. Με τον παρά μου και την κυρά μου. Ούτε κρατάει κανέναν με το ζόρι στη δουλειά, ούτε παρακαλάει κανέναν. Τα διευθυντικά στελέχη γιατί το δέχθηκαν και θα  διευθύνουν πλέον «μισθωτούς» και όχι δημοσιογράφους; Η  ΕΣΗΕΑ γιατί επέτρεψε να δημιουργηθεί ένα τέτοιο προηγούμενο; Είναι ένα ακόμη βήμα προς το τέλος της ελληνικής δημοσιογραφίας.

Ο δημοσιογραφικός κλάδος κρύβεται πίσω από την ανάγκη των μελών του να επιζήσουν. Η δημοσιογραφική σιωπή για την  χειραφέτηση, την αξιοπιστία και το κύρος της δημοσιογραφίας, συμπληρώνει την αδιαφορία για τις τέσσερις γυναίκες που κάνουν απεργία πείνας για τη διάσωση του ΕΔΟΕΑΠ.

Η πεθαμένη ανεξαρτησία

Ο δημοσιογράφος είναι υπεύθυνος μόνο για τα κείμενά του- τις κρίσεις και τις πληροφορίες του. Έτσι όπως αποτυπώνονται  στο μέσο που εργάζεται. Από εκεί και πέρα κάνει ό,τι νομίζει. Δεν ανήκει στο Τμήμα δημοσίων σχέσεων της «εταιρίας».

Ενδεχομένως μπορεί να απέχει από μια δραστηριότητα,  αν κρίνει ότι βλάπτει π.χ. τον εκδότη που τον πληρώνει-  και ανέκαθεν οι δημοσιογράφοι το κάνουν. Κοντά στο νου κι η γνώση. Αλλά αυτό δεν μπορεί να είναι συμβατική υποχρέωση. Ανήκει στη διακριτική του ευχέρεια.

Δεν μπορεί να περιέρχεται η ζωή του στο έλεος της επιχείρησης,  ανάλογα πως κρίνει ότι υπηρετούνται τα συμφέροντά της. Δεν είναι «μισθωτός», είναι  επαγγελματίας με δημόσιο ρόλο και αποστολή.  Τη δουλειά του αγοράζει το μέσο που εργάζεται, όχι τον ίδιο εξ ολοκλήρου. Και  για τη δουλειά του κρίνεται από τους προϊσταμένους του, όχι για τις πεποιθήσεις, τις σχέσεις, τη συμπεριφορά του και την  ψήφο του. Όχι με τη συγκατάθεσή του τουλάχιστον.

Σύμφωνα με ένα παλιό άγραφο κανόνα ο δημοσιογράφος απολογείται μόνο στη συνείδησή του για την εντιμότητά του και στον διευθυντή του για την πληρότητα της δουλειάς του. Σε κανέναν άλλον. Ούτε στον ιδιοκτήτη  του μέσου, ούτε στον χωροφύλακα και τον δικαστή, ούτε στον πολιτικό ούτε σε κανέναν  άλλον ισχυρό. Είναι μέρος της δουλειάς του.

Αυτό σημαίνει ότι δημοσιογράφος για να είναι δημοσιογράφος πρέπει να κινείται στο πεδίο της ελευθερίας του και όχι στο πεδίο των καταναγκασμών του. Να είναι δηλαδή ανεξάρτητος.

Το τέλος της αξιοπιστίας

Αυτό το είδος του δημοσιογράφου εδώ και χρόνια σταδιακά χάνεται στην Ελλάδα. Υπάρχουν ακόμη στρατιώτες της δημοσιογραφίας, άνθρωποι με πάθος γι’ αυτό που κάνουν, με  αφοσίωση και έντιμη σχέση με τους πολίτες. Αλλά λιγοστεύουν. Θα τους βρει κανείς κυρίως στη νέα γενιά. Στα παιδιά με τα πλούσια προσόντα που μπαίνουν στη δουλειά με όρεξη και ξημεροβραδιάζονται συχνά χωρίς αμοιβή, ή με ψίχουλα. Αυτοί είναι η τιμή του κλάδου.

Από τις παλιότερες γενιές, άλλοι αδιαφορούν και άλλοι εκχωρούν το προνόμιο της ανεξαρτησίας για να έχουν όφελος πέρα από το μισθό τους.  Όσοι αντιστέκονται απομονώνονται, μένουν άνεργοι και εκλαμβάνονται ως γραφικοί. Λίγοι επιβιώνουν χωρίς να υποστείλουν ότι εκτός από υπάλληλοι σε ένα ΜΜΕ, είναι άνθρωποι και πολίτες.

Μπορούμε όμως να μιλάμε για δημοσιογραφία, αν οι δημοσιογράφοι είναι υποτελείς, άλλοι κατ’ ανάγκην και άλλοι με τη θέλησή τους σε ποικίλες εξουσίες;  Στον ιδιοκτήτη που τους θέλει στρατολογημένους στα συμφέροντά του. Στον πολιτικό που τους αντιλαμβάνεται ως βαποράκια για να διακινεί την πραμάτεια του. Στον οικονομικό μεγιστάνα που θεωρεί ότι τους έχει αγοράσει ψυχή τε και σώματι. Μπορούν να λειτουργήσουν  οι δημοσιογράφοι ως θεραπαινίδες της οποιασδήποτε εξουσίας;

Επίσης υπάρχει δημοσιογραφία όταν οι δημοσιογράφοι υποκύπτουν στη βουλιμία που μετατρέπει τη δημοσιογραφική  εργασία τους σε μηχανισμό πλουτισμού;  Ποια ενημέρωση προσφέρουν όταν χαριεντίζονται  νυχθημερόν ως «κολλητοί» με  επιχειρηματίες και πολιτικούς, πέρα από τα επαγγελματικά όρια;   Τι  ειδους δημοσιογράφοι ειναι οταν   διεκδικούν,δεν απεργουν  και  οταν στέφονται εναντιον όσων αγωνίζονται-ή σπάνε  αδιάντροπα τη  δική τους απεργία;

Ποια αξιοπιστία μπορεί να έχει ένα δημοσιογράφος όταν συχνάζει στα σουαρέ  του «αγροίκου πλούτου» που έλεγε ο αείμνηστος Διαμαντής Πεπελάσης;  Όταν λειτουργεί ως ενδιάμεσος σε «δουλειές». Όταν υιοθετεί συμπεριφορές σαν αυτές που είδαμε την περίοδο του Χρηματιστηρίου, για την οποία ένα μέρος του δημοσιογραφικού κλάδου πρέπει να ντρέπεται, περισσότερο από τους πολιτικούς της εποχής.

Πατρίκιοι και πληβείοι

Θα είναι αυτοκτονικό όχι μονο για την ενημέρωση, αλλά και για τη Δημοκρατία και κατ’ επέκταση για την πορεία της χώρας, αν στο δημοσιογραφικό κλάδο επισυμβεί τελικά αυτό που έλεγε ο Κίσινγκερ για τους πολιτικούς: Το 90% βγάζει κακό όνομα στο υπόλοιπο 10%. Δεν θα τα χαλάσουμε στα ποσοστά. Αλλά  όσοι και αν είναι οι δημοσιογράφοι πού κάνουν μπίζνες ή πολιτική και όχι ενημέρωση, η λειτουργία τους είναι προκλητική  και για έναν ακόμη λόγο, πέρα από τη δεοντολογία:

-Γιατί συνθλίβουν όσους επιλέγουν το δρόμο της ακεραιότητας. Που δουλεύουν μια ζωή και μένουν με την απορία: πώς γίνεται να πλουτίζει κανείς από τη δημοσιογραφία; Σε τέτοιες συνθήκες οι πληβείοι, το δημοσιογραφικό προλεταριάτο,  οι επαγγελματίες -που δουλεύουν με αξιοπρέπεια ακόμη και όταν δεν έχουν έλεγχο στο προϊόν της  εργασίας τους, ή δεν έχουν το  σεβασμό της εργοδοσίας, αισθάνονται απόβλητοι μιας δουλειάς που οι ίδιοι κάνουν έντιμα .

Η  νέα φουρνιά δημοσιογράφων που προσπαθεί να βρει το δρόμο της αποθαρρύνεται όταν τα χειροτέρα πρότυπα να προβάλλονται ως «επιτυχημένοι» και όταν έχει τους χειροτέρους δασκάλους. Γέμισε η αγορά φτηνό δημοσιογραφικό κρέας, για  κάθε μηχανή που στήνεται με  αδιαφανείς επιδιώξεις, όταν  δεν πρόκειται για φανερή εξυπηρέτηση σε κόμματα και συμφέροντα. Ποια δημοσιογραφία και ποια ενημέρωση, όταν οι πατρίκιοι επιδεικνύουν σύμβολα του πλούτου που απέκτησαν από το συνδυασμό «μπίζνες και δημοσιογραφία»;

Οι πλασιέ

Το χειρότερο από όλα είναι ότι δημοσιογράφοι -κατά τεκμήριο επώνυμοι- βάζουν τα χέρια τους και βγάλουν τα μάτια του κλάδου.  Μετατρέπονται σε πλασιέ προϊόντων πάσης φύσεως υποθηκεύοντας εξ ορισμού την ανεξαρτησία τους. Ποια αυτονομία μπορεί να έχει κάποιος όταν όχι μόνο δεν αμείβεται από τον εργοδότη του, αλλά βρίσκει ο ίδιος… χορηγό και του δίνει και ένα ποσοστό!

Άλλο να χρηματοδοτείται ένα ΜΜΕ από τη διαφημιστική αγορά και άλλο να μετατρέπει ο δημοσιογράφος σε δημοσιογραφική ύλη το περιεχόμενο μιας διαφήμισης, έναντι αμοιβής που συχνά καταβάλλεται σε …εταιρία,  δηλωμένης ή αφανούς ιδιοκτησίας του. Ποια ανεξαρτησία έχει κάποιος που γίνεται αυτοβούλως διαφημιστικό μανεκέν; 

Μας πήραν είδηση

Σε ένα απολογητικό υπόμνημα προς το δευτεροβάθμιο Πειθαρχικό Συμβούλιο της  ΕΣΗΕΑ   – που του επέβαλε ποινή γιατί εκφώνησε ένα διαφημιστικό μήνυμα στην τηλεόραση- ο δημοσιογράφος ΄Αντώνης Σρόιτερ  διαμαρτύρεται γιατί δεν ασκείται πειθαρχικός έλεγχος στις εξής περιπτώσεις:

«Για την συστηματική έμμεση και «μαύρη» διαφήμιση από δημοσιογράφους σε ραδιόφωνο και διαδίκτυο, …για τους δημοσιογράφους που ανοικτά διαφημίζουν στο ραδιόφωνο, εκφωνώντας μάλιστα μηνύματα των εταιριών, … για τους  δημοσιογράφους που πληρώνονται από χορηγούς για να κάνουν ραδιοφωνικές και άλλες εκπομπές».

Κανείς δεν μπορεί να τον διαψεύσει. Είναι λυπηρό ότι πίσω από αυτές τις αναφορές υπάρχει ένα μέρος από τον ανθό της εγχώριας δημοσιογραφίας. Και δεν είναι μόνο αυτοί. Κάποιοι δημοσιογράφοι  χρησιμοποιούν αυτή την ιδιότητα για να είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από δημοσιογράφοι: επιχειρηματίες, μέτοχοι, σύμβουλοι, μαντατοφόροι, ίματζ μέηκερς , επικοινωνιολόγοι, συνεργάτες πολιτικών και επιχειρήσεων, πωλητές «προμόσιον»-ενίοτε με λεφτά κάτω από το τραπέζι. .

Αποδείξεις δεν υπάρχουν, αλλά βοά η πιάτσα. Δεν πρέπει να τους παίρνει όλους η μπάλα, αλλά είναι φανερό γιατί έγινε η δημοσιογραφία κακόφημο επάγγελμα στα μάτια πολλών. Ο κόσμος τόχει τούμπανο… Είναι τυχαίο -ή άδικο- ότι οι πολίτες γυρίζουν την πλάτη στα μέσα ενημέρωσης και δεν τρέφουν κανένα σεβασμό για πολλούς από τους  δημοσιογράφους;

Γιατί συμβαίνει αυτό το περιγράφει η διήγηση ενός παλιού δημοσιογράφου. Σε μια κυριακάτικη βόλτα στο Πήλιο σταμάτησε  στο καφενείο ενός χωριού για καφέ και για να φυλλομετρήσει το σώμα των εφημερίδων που μόλις είχε αγοράσει. Φεύγοντας ρώτησε τον καφετζή αν θέλει να του αφήσει τις εφημερίδες. Η αυθόρμητη απάντηση ήταν: «Και δεν τις αφήνεις; Να διαβάσουμε κανένα ψέμα…»

Πηγή: Ανοιχτό Παράθυρο