Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2021

Σύγχρονος, μέχρι Στάλιν!

Λάθος να σκιαμαχείς με ένα ανόητο hashtag, εσύ, ο βασιλεύς των τρολ. Να μιλάς για ακρότητες, εσύ, ο αυτουργός της αθλιότητας για τον πατέρα του Τσίπρα

του Θανάση Καρτερού

Πέφτεις σε λάθη, τι έχεις πάθει, λέει το γνωστό τραγούδι. Που πάει γάντι με τον Μητσοτάκη του τελευταίου καιρού. Λάθος το γλέντι με τις τσαμπούνες στην Ικαρία εν μέσω καραντίνας. Λάθος ο καφές στο Ντα Κάπο με το ρεύμα κομμένο σε χιλιάδες νοικοκυριά. Λάθος η φιγούρα με τα εκχιονιστικά στο Κολωνάκι. Και λάθος των λαθών η προχθεσινή εμφάνιση στη Βουλή.

Λάθος, κύριε πρωθυπουργέ, περικυκλωμένος από τη βοή του πλήθους που ζητάει εξηγήσεις για τον δικό σου Λιγνάδη και τη δική σου Μενδώνη, εσύ να ζητάς τον λογαριασμό από τον Πολάκη, τον Βαξεβάνη και, όπως πάντα, τον Τσίπρα. Αυτό είναι η μπάλα όχι στην εξέδρα, που συνηθίζουμε να λέμε, αλλά στα μούτρα μας. Λασπωμένη μάλιστα από τις πάσες με τον Μακάριο και τον Ρωμανό.

Λάθος να φωνάζεις σαν κακομαθημένο παιδί που του πήραν το γλειφιτζούρι, να μηρυκάζεις απεχθείς φράσεις που σου έγραψαν ατάλαντοι αυλικοί, να στολίζεις τους αντιπάλους σου με κοσμητικά, να κουνιέσαι σαν νευρόσπαστο, να αντραλίζεσαι εκτός πνευματικής ισορροπίας, σε μια συζήτηση με θέμα την ποιότητα του δημοσίου διαλόγου, που εσύ επέβαλες.

Λάθος να ωθείς την εμπάθεια, διαποτισμένη με ανοησία, μέχρι τον Στάλιν, θυμίζοντας τις μαύρες μέρες του Εμφύλιου και τις μαύρες νύχτες μετά απ’ αυτόν. Εσύ που εμφανιζόσουν μέχρι τώρα ως η ήρεμη δύναμη του μεσαίου χώρου, η σύγχρονη δύναμη που θα μας βγάλει από τα αδιέξοδα, η ανώτατη δύναμη -μέχρι Μωυσή- που θα μας οδηγήσει στη Γη της Επαγγελίας.

Λάθος να σκιαμαχείς με ένα ανόητο hashtag, εσύ, ο βασιλεύς των τρολ. Να μιλάς για ακρότητες, εσύ, ο αυτουργός της αθλιότητας για τον πατέρα του Τσίπρα. Να διαπράττεις μαθήματα ήθους, εσύ, ο εφευρέτης της ανταλλαγής της Μακεδονίας με τις συντάξεις. Να εμφανίζεσαι ως προστάτης της αγαπημένης Αγαπηδάκη, από την απύλωτη γλώσσα της οποίας άλλοι χρειάζονται προστασία.

Λάθος να μπαίνεις σε χωράφια που εδώ και χρόνια τα έχεις καταντήσει βάλτο, εν ολίγοις. Να μιλάς για αρχές και αξίες που έχεις καταντήσει κουρελόπανα. Να επιχειρείς με τον ελεεινό στρατό σου μια φυγή προς τα μπρος, που θα σε βγάλει από την πολιορκία των «γιατί» της κοινωνίας, με τη συνδρομή τού κάτι τι της επικοινωνίας. Γιατί και δράκο και όρια έχει το παραμύθι.

Συμπέρασμα: Μας τελείωσε ο Μητσοτάκης ο αδιάβροχος. Στα δύσκολα η εικόνα έσπασε και μας προέκυψε ο αληθινός και σύγχρονος - μέχρι Στάλιν! Ανερμάτιστος, νευρικός, εμπαθής, λίγος. Η πραγματικότητα τον κατέβασε από τη χώρα των θαυμάτων στη χώρα των κρουσμάτων. Και των θυμάτων. Όπου θα έχει στο εξής τη δέουσα μεταχείριση...

 Aυγή

Ένα επιλεκτικό κράτος δικαίου;

Όταν ένας άνθρωπος, ο οποίος εκτίει τη δίκαιη ποινή του, διεκδικεί ισόνομη μεταχείριση, δεν θα πρέπει να καταφεύγει στην απεργία πείνας

του Στέφανου Δημητρίου

Δεν μπορούμε να μιλάμε για κράτος δικαίου παραβλέποντας τις αρχές που το συγκροτούν. Η υπεροχή του συντάγματος, η ανεξαρτησία της δικαστικής εξουσίας, ο έλεγχος της συνταγματικότητας των νόμων, η ασφάλεια του δικαίου, η ισχύς του νόμου και η υπαγωγή της κρατικής εξουσίας σε αυτόν, καθώς και ο σεβασμός των θεμελιωδών δικαιωμάτων χαρακτηρίζουν το κράτος δικαίου. Χωρίς αυτά δεν υφίσταται ο στέρεος σύνδεσμος δημοκρατίας και κράτους δικαίου, δηλαδή η ισορροπημένη σχέση δημοκρατικής και φιλελεύθερης αρχής.

Τα παραπάνω υφίστανται χωρίς εξαιρέσεις. Η αξία της ανθρώπινης ζωής δεν μπορεί να αποτελεί αντικείμενο διακρίσεων. Ο απεργός πείνας -δικαίως καταδικασθείς για ανθρωποκτονίες κατά συρροή- Δημήτρης Κουφοντίνας δεν σεβάστηκε την αξία της ζωής άλλων ανθρώπων. Και είναι απολύτως σεβαστός ο πόνος των συγγενών των θυμάτων. Είναι, λοιπόν, άξια σεβασμού η δική του ζωή; Ο ίδιος ζητεί να ισχύσει και για εκείνον η αρχή της ίσης μεταχείρισης ως προς τον νόμο. Ζητεί, όπως προβλέπει ο ισχύων νόμος, να επιστρέψει στη φυλακή από την οποία μετήχθη.

Η επίσημη αντιμετώπισή του συνιστά δοκιμασία για τον δικαιικό μας πολιτισμό, για την ισχύ των δικαιοκρατικών αρχών, χωρίς τις οποίες είναι μισερή η δημοκρατία, καθώς και για τον σεβασμό των θεμελιωδών δικαιωμάτων προκειμένου να ζούμε σε ευνομούμενη Πολιτεία και όχι στο έλεος μιας κρατικής εξουσίας, που, περιφρονώντας το κράτος δικαίου, υποκαθιστά την ίση μεταχείριση όλων ως προς την εφαρμογή του νόμου με την κατ’ εξαίρεση εξοντωτική αντιμετώπιση ενός κρατουμένου.

Η αξίωση να εφαρμοστεί ο νόμος δεν συνιστά συμπάθεια προς το πρόσωπο και τις απεχθείς εγκληματικές πράξεις για τις οποίες καταδικάστηκε. Ποτέ άλλοτε δεν είχαμε νεκρό από απεργία πείνας. Εάν συμβεί, τότε θα αλλοιωθεί η σύμφυση δημοκρατίας και κράτους δικαίου: όταν ένας άνθρωπος, ο οποίος εκτίει τη δίκαιη ποινή του, διεκδικεί ισόνομη μεταχείριση, δεν θα πρέπει να καταφεύγει στην απεργία πείνας ούτε να υφίσταται τη βάσανο της αναγκαστικής σίτισης. Δεν αρμόζουν αυτά σε κράτος δικαίου.

Αυτά απαξιώνουν τον διαφωτιστικό και δημοκρατικό ανθρωπισμό, ο οποίος ενέπνευσε τον ευρωπαϊκό, συνταγματικό πολιτισμό, αλλά και την αξιακή μας αντίληψη για τη δημοκρατία. Απαξιώνουν την ίδια την αρχή της ισονομίας, χωρίς την οποία δεν μπορούμε να είμαστε πολίτες σε ευνομούμενη Πολιτεία.

Μας απαξιώνει ως ανθρώπους σεβόμενους την αξία της ανθρώπινης ζωής χωρίς εξαιρέσεις. Το άρθρο 2, παρ. 1 του συντάγματος, το οποίο ορίζει ότι «ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας», δεν χωράει εξαιρέσεις. Αλλιώς η βαρβαρότητα θα είναι ο κανόνας.

avgi

Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2021

Ο Κυριάκος, η Λίνα και... το κακό συναπάντημα

«Πριν η δικαιοσύνη λαλήσει τρις (Χριστοφοράκος, Φρουζής, Μαρινάκης) ο Κυριάκος δήλωσε ότι δεν τους γνωρίζει και ότι είναι παντελώς άγνωστοι γι’ αυτόν. Στον Λιγνάδη θα κώλωνε; Να μου το θυμηθείτε, θα έρθει η μέρα που ούτε την Μενδώνη δεν θα γνωρίζει»

του Θύμιου Γεωργόπουλου

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν γνώριζε τον Δημήτρη Λιγνάδη. Ούτε που τον είχε ακούσει. Ίσως μόνο μια φορά -τώρα που το λέτε- κάτι να πήρε τ’ αυτί του, από την Λίνα…..μάλλον. Που να θυμάται, άσε που έχει τόσα στο κεφάλι του ο άνθρωπος. Πάρνηθα, Τένις club, Ικαρία. Έχει τόσες υποχρεώσεις ανεμελιάς ο χριστιανός, με καταγγελίες παιδεραστίας θα ασχολείται;

Η Λίνα με την σειρά της επίσης δεν τον γνώριζε, μέχρι πολύ πρόσφατα που έμαθε κι αυτή τα χαμπέρια του από την τηλεόραση και έπεσε από τα σύννεφα. Στην αρχή. 
Επειδή οι αθώες γειτόνισσες (όχι σαν αυτές του Παπαχρήστου που είναι Ρόιτερ και τα ξέρουν όλα κι από πρώτο χέρι) πέφτουν στην παγίδα και σου λένε “δεν είχε δώσει δικαιώματα στην γειτονιά, λίγα λόγια, γλυκομίλητος, με το χαμόγελο και την καλημέρα στα χείλη ήτανε πάντοτε”.

Μετά όμως -ααα όλα κι όλα- όταν σιγουρεύτηκε για το ποιόν αυτού του «κυρίου», του κρυφού, του σκυφτού, του μουλωχτού, τα είπε έξω από τα δόντια και ξεθύμανε: “ Ο Δημήτρης Λιγνάδης είναι ένας επικίνδυνος άνθρωπος. Αυτό όμως προκύπτει τώρα” όπως ξεκαθάρισε. 
Τα είπε και ξαλάφρωσε η γυναίκα.

Τώρα, το ότι η υπουργός Λίνα (εκπρόσωπος τάφου του πολιτισμού) ακύρωσε τον νόμο του ΣΥΡΙΖΑ και την διαγωνιστική διαδικασία (προσέλκυσης ενδιαφέροντος με κατάθεση βιογραφικών) για την επιλογή καλλιτεχνικού διευθυντή στο Εθνικό θέατρο και υπέγραψε τον διορισμό (απευθείας) του Δ. Λιγνάδη (ο οποίος γνώριζε τον διορισμό του και τον διαλαλούσε πριν ακόμα γίνουν οι εκλογές), τι να σας πω, δεν θέλω και να σας γελάσω, αλλά εδώ παίχτηκε κυριολεκτικά η σκηνή: “Ω! Με συγχωρείται ήταν τυχαίο”.

Να της καταλογίσουμε αφηρημάδα; Να της καταλογίσουμε. Να της χρεώσουμε ότι δεν ξέρει που βάζει την υπογραφή της; Να το κάνουμε. Αλλά όχι και σκοπιμότητα. «Το άδικο δεν το θέλει ούτε ο Θεός», ούτε κι ο Λιγνάδης μην σας πω. Αφηρημένη ναι, αλλά μέχρι εκεί, αφού η Λίνα εκείνη την ώρα “πρόσεχε την Πολυχρονοπούλου που πρόσεχε την Ξανθοπούλου που μίλαγε με τη Γιαδικιάρογλου...”

Πως είπατε; Γιατί δεν ζήτησε η υπουργός την παραίτηση του Λιγνάδη; Γιατί δεν ζήτησε έστω να μπει σε διαθεσιμότητα μέχρι να διερευνηθούν από την δικαιοσύνη οι καταγγελίες; Γιατί έσπευσε να τον καλύψει μιλώντας απλώς για ανώνυμες καταγγελίες;

Μα γιατί οι ανήλικοι καταγγέλλοντες πράγματι κρατάγανε την ανωνυμία τους. 

Γιατί πίστευε ότι θα είχαν παραγραφεί τα αδικήματα. 

Γιατί όπως έλεγε και ο Star: “Γνωστός σκηνοθέτης στο μάτι του κυκλώνα για ένα ….τίποτα”. 

Γιατί πρόλαβε και υπέβαλε -χωρίς να του ζητηθεί- την παραίτηση του «για προσωπικούς λόγους». 

Γιατί ακόμα και ο πρωθυπουργός όταν είπε στον φίλο και στενό του συνεργάτη Νίκο Γεωργιάδη (στην δίκη του για παιδεραστία και ασέλγεια κατά ανηλίκων) “κάτσε λίγο πίσω, να κοπάσει ο θόρυβος και θα σε επαναφέρω”, αυτός το ομολόγησε αυτοβούλως στο δικαστήριο.

Σ’ αυτές τις περιπτώσεις πας να κάνεις το καλό και βρίσκεις τον μπελά σου. 

Γι’ αυτό και ο Κυριάκος φυλάει τα ρούχα του, για να τα έχει όλα. “Δεν σε ξέρω δεν με ξέρεις υποφέρω και υποφέρεις”.
Έτσι πριν η δικαιοσύνη λαλήσει τρις (Χριστοφοράκος, Φρουζής, Μαρινάκης) ο Κυριάκος δήλωσε ότι δεν τους γνωρίζει και ότι είναι παντελώς άγνωστοι γι’ αυτόν. Στον Λιγνάδη θα κώλωνε;

Να μου το θυμηθείτε, θα έρθει η μέρα που ούτε την Μενδώνη δεν θα γνωρίζει.

ΚΟΥΤΙ ΠΑΝΔΩΡΑΣ

Από υπόθεση παιδεραστίας σε μάχη φρονημάτων: H «εκδίκηση της ξανθιάς» και το βατερλώ του κατεστημένου

του Γιάννη Σιδηρόπουλου

Το χειρότερο που μπορεί κάποιος να επισημάνει στη δυσώδη υπόθεση του Λιγνάδη είναι η απόπειρα του ίδιου και του πολιτικο-κοινωνικού κατεστημένου που τον στηρίζει, να ιδεολογικοποιήσουν μια υπόθεση του κοινού ποινικού δικαίου με τεράστια ηθική απαξία και να την μετατρέψουν σε φρονηματική αντιπαράθεση. Μια μάχη των "εθνικοφρόνων, οπαδών του αρχαίου κάλλους και ταλαντούχων" εναντίον "αριστερών, ομοφυλόφιλων και μετρίων".

Από τις -συνήθεις- χυδαιότητες της υπεράσπισης εναντίον των θυμάτων μέχρι την αναπάντητη κυβερνητική συγκάλυψη δύο εβδομάδων και τον ουρανομήκη ισχυρισμό ότι κάποιος μπορεί να βιάζει ανήλικα αρκεί να μην διακινδυνεύει την -ανύπαρκτη- επένδυση στο Ελληνικό,  ένα ολόκληρο σύστημα συμφερόντων οχυρώθηκε πίσω από μια παρωχημένη "ιδεολογική υπεροχή".

Ο Λιγνάδης επιχειρήθηκε να παρουσιαστεί με τις διαστάσεις ενός "αρχέτυπου" νεοέλληνα που κατασκευάστηκε σε περασμένες δεκαετίες και συμβόλιζε τον εκρηκτικό αμοραλισμό της επίπλαστης ευμάρειας αλλά γκρεμίστηκε από τη στοιχειώδη ηθική αντίσταση της κοινωνίας. Άλλωστε, το Μαξίμου επιχειρεί να πουλήσει το αφήγημα του "σημιτικού εκσυγχρονισμού" με το ίδιο ακριβώς μιντιακό και πολιτικό προσωπικό που το έκανε πριν από δεκαετίες αλλά αφού ο χρόνος το έφθειρε κατά ένα τέταρτο του αιώνα.

Μπορεί κάποια στιγμή να πέρασε η ψευδαίσθηση σε ψηφοφόρους που παίρνουν 500 ή 700 ευρώ και αισθάνονται κοσμικές περσόνες των βορείων προαστίων του "ορθόδοξου ΠΑΣΟΚ", στην  περίπτωση Λιγνάδη όμως απέτυχαν.  Την ανεπάρκεια της κυβέρνησης, των διωκτικών αρχών και των κυρίαρχων ΜΜΕ που θα οδηγούσαν σε πλήρη συγκάλυψη, όπως πολλές φορές στο παρελθόν, κατάφεραν να υπερκεράσουν δυνάμεις που ήταν έξω από τη "χαρτογράφηση".

Τα κοινωνικά δίκτυα που, παρά την "σιωπή" των άλλοτε λαλίστατων συντηρητικών, ανέδειξαν την ηθική απαξία των πράξεων που αποδίδονται στο Λιγνάδη, στο πλαίσιο του γενικευμένου κινήματος αποκαλύψεων που σηματοδότησε η Σοφία Μπεκατώρου. Ένα σωματείο ηθοποιών με μια λαμπρή ηγεσία αλλά και εκφραστής μιας καθολικής αντίδρασης του καλλιτεχνικού κόσμου. Και κάποιες "πρωινατζούδες" της τηλεόρασης που σε αντίθεση με τους "σοβαρούς" δημοσιογράφους που συγκάλυψαν χυδαία, "πάτησαν γκάζι" και χειρίστηκαν με εντυπωσιακή επάρκεια την υπόθεση, φώτισαν όλες τις πτυχές και ακύρωσαν κάθε προσπάθεια να "ξεπλυθεί" ο Λιγνάδης. Αυτή η εμφατική "εκδίκηση της ξανθιάς", είναι κάτι που συνεχίζει να απασχολεί το δημοσιογραφικό κόσμο καθώς τα δελτία ειδήσεων χειρίστηκαν την υπόθεση με κοσμική ελαφρότητα ενώ  οι πιο γνωστές "κοσμικές" εκπομπές  έδωσαν διαπιστευτήρια και προκάλεσαν σοβαρές πολιτικές εξελίξεις.

Η προσπάθεια Μητσοτάκη να επιχειρήσει ρελάνς στη Βουλή  κρίνεται εκ του αποτελέσματος αποτυχημένη. Η δε, πιθανολογούμενη από διάφορες πλευρές, πρόθεση για επιβολή περιορισμών στα social media που θα συνδυαζόταν με το αφήγημα περί "βούρκου του δημόσιου διαλόγου" , πήγε προσωρινά πίσω, προφανώς γιατί κάποιος θα σκέφτηκε πόσο καταστροφικό θα ήταν η απόπειρα λογοκρισίας να ταυτιστεί με μια υπόθεση παιδεραστίας. Ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι όποτε αποφασιστεί κάτι τέτοιο, ίσως σημάνει την αρχή του τέλους μιας κυβέρνησης.

Αν η ΝΔ διαχώριζε τη θέση της από το Λιγνάδη από την πρώτη στιγμή, παρά την αντικειμενική πολιτική ευθύνη της επιλογής του, δεν θα υπήρχε κάποιο μείζον πολιτικό ζήτημα σήμερα. Κάθε νοήμων πολίτης με στοιχειώδη πολιτική συγκρότηση αναρωτιέται γιατί δεν έγινε.

TVXS

Θα τριτώσει… ο «κουβάς» για τον «Κάλαχαν» της Κατεχάκη;

Ξύλο, συλλήψεις, επιβολή προστίμων, ποινικές διώξεις. Και πάλι ξύλο, συλλήψεις, επιβολή προστίμων, ποινικές διώξεις

του Διονύση Ελευθεράτου

Και «φτου κι απ’ την αρχή», παντού. Φαινομενικά, ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης (στο εξής ΜΧ) μάλλον είναι από τους πλέον ικανοποιημένους, με τον εαυτό του, υπουργούς της κυβέρνησης, αφού το κατασταλτικό του «δόγμα» εναντίον των κινητοποιήσεων εφαρμόζεται με τη μονότονη σταθερότητα κτύπων ρολογιού. Είναι, όντως; Το αντίθετο…

Όχι, δεν εννοούμε τη γενική διαπίστωση ότι η χρονικά τελευταία «τομή» που επιχειρεί, δηλαδή η εγκατάσταση αστυνομίας στα ΑΕΙ, έχει βρει αντίθετους ακόμη και παράγοντες όπως ο Θ. Φορτσάκης και ο Γ. Σουφλιάς. Εννοούμε κάτι συνολικότερο: Κατά το τελευταίο οκτάμηνο ο… «Κάλαχαν» της Κατεχάκη επιχείρησε δυο «τομές» - χωρίς να συμπεριλαμβάνεται η τρίτη, η εξελισσόμενη, με τα πανεπιστήμια. Δυο σοβαρά «ανεβάσματα επιπέδου», στη γενική πολιτική επιχείρηση που φιλοδοξεί να κατοχυρώσει τον ωμό – θεσμικό και ένστολο, μαζί - αυταρχισμό και την άρση δημοκρατικών ελευθεριών ως «οργανικό» στοιχείο της δημόσιας ζωής και «κοινωνική αξία», συνάμα. Και πού κατέληξαν αυτές οι δυο «κομβικές», νευραλγικής σημασίας απόπειρες; Στον… κουβά, για να επιστρατεύσουμε τον όρο που προτιμούν οι παίκτες του αθλητικού στοιχήματος, όταν αναφέρονται σε παταγώδεις αποτυχίες…

Έχουμε και λέμε: Τον περασμένο Ιούλιο έγινε νόμος του κράτους (ο 4703/2020) το διαβόητο σχέδιο του ΜΧ για τον δραστικό περιορισμό των διαδηλώσεων, ένα σχέδιο του οποίου τις συγγένειες με τη χουντική ρύθμιση – δαμόκλειο σπάθη του 1971 επεσήμαναν πολλοί αναλυτές. Πρώτα νόμος και μετά… κουρελόχαρτο. Τον εφαρμόζει κανείς; Πχ. ορίζουν ποτέ οι διαδηλωτές τους «οργανωτές» των συλλαλητηρίων ή συγκεντρώσεών τους, δηλαδή εκείνους που θα είναι «αστικώς υπεύθυνοι», σύμφωνα με την πρόβλεψη του άρθρου 13, παρ. 2 του νόμου; Δεν υπέπεσε κάτι τέτοιο στην αντίληψή μας…

Όπως εύστοχα παρατήρησε σε παλιότερο άρθρο του ο δικηγόρος Θανάσης Καμπαγιάννης, στη μεγάλη αντιφασιστική συγκέντρωση της 7ης Οκτωβρίου (Εφετείο), η οποία βάσει του 4703/2020 ήταν «παράνομη», συμμετείχε και το ΚΙΝ.ΑΛ , όπως επίσης και αντιπροσωπεία της ΝΔ και της ΟΝΝΕΔ. Με άλλα λόγια, σε εκείνο το σημαντικό crash test, αποδείχθηκε ότι θεωρούσαν κενό γράμμα το «νόμο ΜΧ», οι άνθρωποι ενός κόμματος που τον ψήφισε (ΚΙΝ.ΑΛ), καθώς και κυβερνητικά στελέχη. Μεγαλύτερο φιάσκο δεν μπορούσε να υπάρξει…

Με την επίκληση του 4703, βεβαίως, ασκούνται ποινικές διώξεις, όπως αυτές σε βάρος συνδικαλιστών υγειονομικών. Θεωρητικά, μια τέτοια «βιομηχανία» θα μπορούσε να σώσει κάτι από την «τιμή» του καταρρακωμένου νόμου και του… φοβερού εμπνευστή του – αν φυσικά αρμόζει ο όρος σε έναν πολιτικό που έκανε «ξεπατηκοτούρα» νόμο του 1971. Με μια προϋπόθεση: Ότι θα επιφέρει γενικό φόβο, με τη βοήθεια και μιας αντίστοιχης «βιομηχανίας» εξοντωτικών δικαστικών αποφάσεων. Είπαμε, θεωρητικά όλα αυτά μπορεί να συμβούν και να καταστήσουν τον απονεκρωμένο νόμο… λιγότερο νεκρό, περίπου σαν τον πεθαμένο Μπέρνι που χόρευε για λίγο όταν άκουγε μουσική, στην παλιά κινηματογραφική κωμωδία «Weekend At Bernie’s». Όποιος δεν φοβάται το – όχι και τόσο απίθανο- ενδεχόμενο να πέσει σε έναν ακόμη «κουβά», ας ποντάρει σ’ αυτό.

Πάμε τώρα στον δεύτερο «κουβά», όχι ενδεχόμενο, αλλά ήδη… εμφανισθέντα. Αυτόν που υποδέχθηκε στον κρύο πυθμένα του τη δεύτερη μεγάλη φιλοδοξία του ΜΧ. Ποια ήταν αυτή; Ως αντίβαρο στην ανυποληψία, στην οποία περιήλθε ο νόμος 4703, να απαγορευτούν de facto οι κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις. Διότι μπορεί να έπεσε στο κενό ο νόμος, αλλά παραμένει ο αστυνόμος, με τα χημικά, τα ρόπαλα, τα απειλητικά δίκυκλα, τα χτυπήματα «στο σωρό», τα επαπειλούμενα πρόστιμα κι όλα αυτά στο «κατάλληλο» φόντο: Την πανδημία, τη συνακόλουθη ευκολία της ρετσινιάς περί «κωρονο- διαδηλώσεων», κλπ.

Απειλούσε «θεούς και δαίμονες» πριν από την 17η Νοεμβρίου του 2020 ο ΜΧ, με περισσή σιγουριά και φρασεολογία του τύπου «δεν θα γίνει η πορεία για το Πολυτεχνείο» (καημένε Κάλαχαν της Κατεχάκη, όταν κάποιος άλλος έλεγε «ούτε κώνωψ δεν εκινήθη», μιλούσε στον αόριστο, διότι το είχε… σιγουρέψει). Και τι έγινε, από τότε ως τώρα; Όχι μόνο βίωσε την πολλαπλή ακύρωση των απαγορεύσεων ο ΜΧ, αλλά είδε να πραγματοποιούνται, ακριβώς σε αυτό το – τόσο βολικό για αποθάρρυνση και «πάταξη» - χρονικό διάστημα οι δυναμικότερες και ογκωδέστερες φοιτητικές διαδηλώσεις, αλήθεια, από πότε; Σίγουρα από την εποχή των κινητοποιήσεων εναντίον του σχεδίου της Μαριέττας Γιαννάκου (2006 – 2007).

Δεν έχει φυσικά κριθεί η τύχη της τρίτης επιχειρούμενης «τομής», δηλαδή της παράδοσης των πανεπιστημίων στην αστυνομία. Το βέβαιο όμως είναι ότι οι πιθανότητες που συγκεντρώνει το ενδεχόμενο να μείνει στα χαρτιά και η… λαμπρή αυτή «μεταρρύθμιση», φαντάζουν πλέον κατά τι περισσότερες εκείνων, στις οποίες υπολόγιζαν ο ΜΧ, η Νίκη Κεραμέως και άλλα κυβερνητικά επιτελεία, όταν άρχιζαν την εν λόγω «σταυροφορία». Όχι μόνο επειδή κατάφεραν άθελά τους «να ξαναφτιάξουν φοιτητικό κίνημα», όπως χαρακτηριστικά έχει γραφεί, αλλά και διότι φάνηκε πως καμία «συνιστώσα» της πανεπιστημιακής κοινότητας δεν επιθυμεί να δει αστυνομοκρατούμενα ΑΕΙ (η ανάλυση των λόγων δεν είναι της παρούσης). Με άλλα λόγια, δυο «κουβάδες» ως τώρα και ανοιχτό το πολιτικό στοίχημα για το αν θα τριτώσει το… καλό.

Θα ήταν ασφαλώς ασυγχώρητο λάθος να υποτιμηθεί η σοβαρότητα και η έκταση της επίθεσης, την οποία υφίστανται στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα, στις ημέρες μας. Εξυπακούεται πως δεν είναι μόνο θέμα του ΜΧ και των διαφόρων δικών «μανιάτικων». Ούτε πρόκειται μόνο για την ανάγκη της κυβέρνησης να ικανοποιήσει ακροδεξιά πολιτικά ακροατήρια. Δεν είναι καν αμιγώς ελληνικό ζήτημα: Στη Γαλλία έγινε «χαλασμός κόσμου» εξ αιτίας της φιλοδοξίας του Μακρόν να εμποδίσει, ουσιαστικά, τη δημοσιογραφική κάλυψη της δράσης των αστυνομικών δυνάμεων. Στην Ισπανία ο «μεταμοντέρνος» μακαρθισμός δοκιμάζει της δυνάμεις του (και μετρά κοινωνικές αντιδράσεις), με τη δίωξη του ράπερ Πάμπλο Χασέλ, την ώρα που το Facebook εξοβελίζει απόψεις μη αρεστές, πολιτικά.

Όλα όσα αναφέρθηκαν για τις δυο απανωτές αποτυχίες του ΜΧ εξυπακούεται πως δεν εκβάλλουν σε συμπεράσματα που υποτιμούν τα παραπάνω, ή το εύρος του συστημικού «οπλοστάσιου». Αλλά η μάχη συνεχίζεται. Δεν αρχίζει «από το μηδέν». Η διελκυστίνδα αυτή δε στερείται εμπειριών, ούτε θετικών πεπραγμένων. Μα ούτε και σχεδίων, στον «κουβά» πεταμένων… Άδοξο όταν πρόκειται για δημιουργήματα κάποιου βραβευμένου από το FBI, αλλά ευεργετικό για τις ζωντανές δυνάμεις της κοινωνίας… 

 kommon.gr 

Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2021

Δέσμια Δημοκρατία και ανυπακοή

του Σπύρου Γεωργάτου

Ζούμε σε μια εποχή παραφθοράς της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας. Οι θεσμικοί μηχανισμοί ελέγχου στις ΗΠΑ δεν εμπόδισαν μια οριακή προσωπικότητα, τον Τραμπ,  να αναστατώσει τη χώρα του και ολόκληρο τον κόσμο, ενεργώντας υπονομευτικά για τη Δημοκρατία στο όνομα του αμερικανικού λαού. Αλλά και στην Ευρώπη, μια χώρα με αξιομνημόνευτη συμβολή στον παγκόσμιο πολιτισμό, η Ουγγαρία, ταλανίζεται και δυσφημείται από τον Ορμπάν. 

Στην Ελλάδα, παρότι τα πρόσωπα και οι καταστάσεις δεν είναι οι ίδιες, οι μεθοδεύσεις της κυβέρνησης αρχίζουν να παίρνουν μια επικίνδυνη τροπή, εξελισσόμενες σε αυτό που οι νομικοί ονομάζουν τυραννία της πλειοψηφίας. Θα εξηγήσω αμέσως τι εννοώ.

Ας αφήσουμε -σκόπιμα- έξω από τη συζήτηση τις περιπτώσεις εκείνες όπου η ίδια η κυβέρνηση παραβιάζει τους κανόνες που έχει θεσμικά υιοθετήσει, τη μια λόγω «ανεμελιάς» και την άλλη από κουτοπονηριά ή υπεροψία (όπως, π.χ., με τα «σκονάκια» που στάλθηκαν στα δελτία ειδήσεων της ΕΡΤ, την παράκαμψη της σειράς προτεραιότητας στους εμβολιασμούς και την ανευθυνότητα που επέδειξε η υπουργός Πολιτισμού στο σκάνδαλο Λιγνάδη).

Αυτά τα περιστατικά ελέγχονται εύκολα, αλλά αντιμετωπίζονται ακόμα ευκολότερα από την κυβέρνηση, εάν ο πρωθυπουργός πει ένα «συγγνώμη, λάθος» ή βρεθεί ο αποδιοπομπαίος τράγος, που θα πάρει την άγουσα στον επόμενο ανασχηματισμό. Το μείζον πρόβλημα προκύπτει όταν μια συμπαγής, μονοκομματική πλειοψηφία ψηφίζει εκδικητικά στη Βουλή (όπως στην περίπτωση του Δημήτρη Κουφοντίνα και παλαιότερα με τον Ανδρέα Παπανδρέου)·  όταν η κυβέρνηση εξοβελίζει με ανάλογο τρόπο όποιον δημόσιο λειτουργό δεν ευθυγραμμίζεται με τις μεθοδεύσεις της (όπως με την Ελένη Τουλουπάκη)· ή όταν επιβάλλεται, πάλι μέσω μιας τυραννικής πλειοψηφίας, ένα αυταρχικό πλαίσιο κανόνων στο Πανεπιστήμιο, με το οποίο διαφωνεί ολόκληρη η ακαδημαϊκή κοινότητα γιατί προσβάλλει κατάφορα το αυτοδιοίκητο (όπως ο νόμος Κεραμέως).

Εκεί το θέμα είναι πολύ πιο δύσκολο να ελεγχθεί, γιατί τα πάντα έχουν γίνει σύμφωνα με τους κανόνες, θεσμικά και συντεταγμένα, εν ονόματι δήθεν του ελληνικού λαού.

Για να δείξω που μπορεί να φτάσει η τυραννία της πλειοψηφίας, αρκεί να υπενθυμίσω ό,τι συνέβη το 2012, όταν δεκάδες οροθετικές γυναίκες συνελήφθησαν από την αστυνομία με την κατηγορία της «βαριάς σκοπούμενης βλάβης» και οι φωτογραφίες τους δημοσιεύθηκαν με ευθύνη του τότε υπουργού -και επίδοξου αρχηγού του ΚΙΝΑΛ- Λοβέρδου. Ως δικαιολογία για αυτή την κατάπτυστη, μισανθρωπική πρακτική χρησιμοποιήθηκε η υγειονομική διάταξη 39α/2012 για τον «περιορισμό της διάδοσης λοιμωδών νοσημάτων».

Ό,τι έκανε ο Λοβέρδος με τη στήριξη της τότε κυβέρνησης και της βουλευτικής πλειοψηφίας επικρίθηκαν σφοδρά από Ανεξάρτητες Αρχές και διεθνείς οργανώσεις. Αλλά αυτά τα αντίδοτα δεν ήταν αρκετά για να εξουδετερωθεί το τοξικό δηλητήριο. Έπρεπε να φύγει ο Λοβέρδος και να έρθει στο υπουργείο (ως υφυπουργός) η Φωτεινή Σκοπούλη για να αντιμετωπιστεί αυτό το όνειδος -στο οποίο, αν δεν κάνω λάθος, επανήλθαμε επί υπουργίας Γεωργιάδη.

Για να μη χρονοτριβούμε λοιπόν και να μιλάμε επί της ουσίας πρέπει κάποτε να προσδιορίσουμε τα όρια ανάμεσα σε πολιτικές που εφαρμόζονται -επώδυνα ίσως- προς όφελος της κοινωνίας και σε πολιτικές που, με αυτό το πρόσχημα, παραβιάζουν κατάφορα τις ελευθερίες και τα δικαιώματα, όχι μόνο μιας μειοψηφίας, αλλά ενδεχομένως και της πλειοψηφίας των πολιτών. Πως γίνεται αυτό το δεύτερο και πως καθίσταται τελικά η Δημοκρατία δέσμια των κανόνων της και κακέκτυπο του εαυτού της είναι πολύ συγκεκριμένο.

Η λαϊκή κυριαρχία ασκείται και πραγματώνεται, πρώτα από όλα, με τις ελεύθερες εκλογές. Οι αντιπρόσωποι που εκλέγονται στη Βουλή δίνουν μετά ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Από εκεί και πέρα, η πλειοψηφία αποφασίζει. Η παράταξη που κέρδισε στις εκλογές υλοποιεί το πρόγραμμά της μέσω νόμων που ψηφίζονται στη Βουλή, σε αρμονία πάντα με το Σύνταγμα. Οι νόμοι εφαρμόζονται και ισχύουν εν ονόματι του λαού. Όλα αυτά συμβαίνουν βέβαια ιδεοτυπικά, στο πλαίσιο δηλαδή μιας αψεγάδιαστης Δημοκρατίας. Η πραγματικότητα όμως είναι αρκετά διαφορετική.

Κατ’ αρχήν, στις βουλευτικές εκλογές δεν ψηφίζουν όλοι όσοι έχουν δικαίωμα ψήφου. Και, κυριότερον, το εκάστοτε εκλογικό σύστημα μπορεί να μεταβάλει σημαντικά τους συσχετισμούς στη Βουλή.

Υπάρχει μια απειρία μεθοδεύσεων (ορισμός εκλογικών περιφερειών, μονοεδρικές, πρώτη και δεύτερη κατανομή εδρών, πλαφόν για την είσοδο στη Βουλή, μπόνους πρώτου κόμματος, κ.λ.π.), μέσω των οποίων άλλα ψηφίζουν οι πολίτες και άλλα αποτυπώνονται στο Κοινοβούλιο. Τέτοια συστήματα ενισχυμένης -ή υπερ-ενισχυμένης- αναλογικής υιοθετούνται συνήθως με δικαιολογία τον σχηματισμό σταθερής και βιώσιμης κυβέρνησης. Αλλά η λογική βάση αυτής της πρακτικής είναι σαθρή.

Πότε ρωτήθηκε το εκλογικό σώμα για το αν προτιμά «σταθερές», μονοκομματικές κυβερνήσεις ή πιο «ευαίσθητα», συμμαχικά σχήματα; Και από που προέκυψε ότι η πρώτη λύση είναι αποτελεσματικότερη -και πιο δημοκρατική- από τη δεύτερη;

Πρόκειται για «κυκλικό επιχείρημα». Το κόμμα που έχει κερδίσει τις προηγούμενες εκλογές και διαθέτει ενισχυμένη πλειοψηφία στη Βουλή λόγω του (προηγούμενου) εκλογικού νόμου, άσχετα με το αν οι προτιμήσεις των πολιτών έχουν αλλάξει στο μεταξύ,  επιβάλλει ό,τι εξυπηρετεί τις άμεσες επιδιώξεις του.

Αυτό γίνεται κατά κανόνα με την επίκληση της «λαϊκής εντολής» ή του «συμφέροντος του τόπου», δηλαδή με ασαφή ή αμφισβητήσιμα κριτήρια, που θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν σχεδόν ο,τιδήποτε. Θα ήταν αλλιώς, αν είχε προηγηθεί δημοψήφισμα ή αν υπήρχε ένα πάγιο εκλογικό σύστημα, μερίμνη του Συντάγματος. Αλλά, και πάλι, η λύση δεν θα ήταν ιδανική, γιατί οι αρχικές συνθήκες, δηλαδή οι πολιτικοί συσχετισμοί σε ένα προηγούμενο ιστορικό «στιγμιότυπο», θα καθόριζαν το τι πρόκειται να συμβεί στο μέλλον.

Η μόνη μέθοδος που αποκλείει την παραμόρφωση της λαϊκής ετυμηγορίας είναι η συνταγματική κατοχύρωση ενός παγίου συστήματος απλής και ανόθευτης αναλογικής. Μόνο τότε θα μπορούμε να μιλάμε για μια πραγματικά αντιπροσωπευτική Δημοκρατία.

Μέχρι να ισχύσει αυτός ο κανόνας, μέχρι να γίνουν οι Ανεξάρτητες Αρχές πραγματικά ανεξάρτητες και ισχυρές, μέχρι να βγει η Δικαιοσύνη από τη σκιά της μεροληψίας για την οποία εγκαλείται συχνά στον δημόσιο χώρο, μέχρι να υπάρξουν συνταγματικές εγγυήσεις για την προστασία των μειοψηφιών από τις τυραννικές πλειοψηφίες που διαμορφώνονται μέσω εκλογικίστικων μεθοδεύσεων, ένας μόνο τρόπος υπάρχει για να αντιμετωπίσουν οι πολίτες ό,τι θεωρούν άδικο και μη νομιμοποιημένο στην κοινωνία: Η ανυπακοή.

Αυτό δεν μεταφράζεται βέβαια σε φραστικές ακρότητες, μολότοφ ή, απ’ την άλλη μεριά, σε έναν ουδετερόφιλο αναχωρητισμό. Η πολιτική ανυπακοή περιλαμβάνει μια ειρηνική μεν, αλλά συνεπή κι ασυμβίβαστη στάση ζωής, που έχει κόστος και συνέπειες. Όσοι πιστεύουν πραγματικά στη Δημοκρατία θα το αντέξουν. Οι υπόλοιποι θα εξακολουθήσουν να μεμψιμοιρούν ή να φαντασιώνονται κυβερνήσεις που εναλλάσσονται κι ανεβοκατεβαίνουν κατά βούλησιν στα όνειρά τους.

TVXS

Ο «πώς τον λένε» και ο ανεύθυνος

Για τον «πώς τον λένε αυτόν τον σκηνοθέτη» φταίνε κάποιοι άλλοι

του Πέτρου Κατσάκου

Τελικά αυτόν τον «πώς τον λένε», που πήγε και διορίστηκε στο Εθνικό Θέατρο, κάτι ηθοποιοί τον ήξεραν αλλά κρατούσαν κρυφές τις πομπές του και καλά θα κάνει ο Τσίπρας να στείλει τον Πολάκη σπίτι του γιατί έτσι κι αλλιώς ο ΣΥΡΙΖΑ φταίει.

Καλύτερα δεν θα μπορούσε να το πάει χθες ο πρωθυπουργός στην προσπάθειά του όχι μόνο να ξεφύγει από το σκάνδαλο με αυτόν τον «πώς τον λένε», αλλά να βγει και από πάνω. Διότι αυτό είναι το θέμα για τον Κυριάκο Μητσοτάκη.  Όχι μόνο να βγει καθαρός, αλλά να βγει και από πάνω.  Όπως του υπαγορεύουν μήνες τώρα οι υποβολείς που τον δασκαλεύουν να υποδύεται τον αλάθητο που δεν φταίει σε τίποτα και δεν οφείλει συγγνώμη για τίποτα και σε κανέναν.

Και αν στο μάθημα της ορθοφωνίας μπορεί να μην έμαθε και πολλά ο πρωθυπουργός, στην υποκριτική μάλλον έπιασαν τόπο τα μαθήματα, αφού εξακολουθεί να εξαπατά ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας που τον παρακολουθεί να δίνει τις παραστάσεις του άλλοτε από το βήμα της Βουλής και άλλοτε μέσω σκηνοθετημένων διαγγελμάτων και συνεντεύξεων που προβάλλονται στις μικρές μας οθόνες. Παραστάσεις προσαρμοσμένες στη λογική «φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός από εμένα». Παραστάσεις δομημένες στη μεταφορά των ευθυνών μακριά από τον ίδιο και το περιβάλλον των πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων που λειτουργούν ως χορηγοί των παραστάσεων.

Έτσι λοιπόν και τώρα για τον «πώς τον λένε αυτόν τον σκηνοθέτη» φταίνε κάποιοι άλλοι.  Όπως και με την πανδημία, όπου η ευθύνη, η ατομική, βαραίνει όλους τους άλλους εκτός από τον ίδιο και το επιτελικό του κράτος, καθώς έχουμε να κάνουμε με τον πλέον ανεύθυνο πρωθυπουργό των μεταπολιτευτικών χρόνων. Διότι αυτό το κακό έχουν αυτοί που δεν τους βαραίνουν ποτέ ευθύνες. Τους λες και ανεύθυνους.

avgi

Αχνίζουν οι κάνες των δολοφόνων χαρακτήρα

Τελευταίος στόχος τα θύματα που μαρτύρησαν το γάλα της μάνας τους στα χέρια του σκηνοθέτη και είχαν το «θράσος» να μαρτυρήσουν ενώπιον της Δικαιοσύνης.

του Γιώργου Βαρεμένου

Δεν κυκλοφορούν μόνο ανάμεσά μας οι επαγγελματίες δολοφόνοι χαρακτήρων, αλλά αποτελούν πλέον (θ)εσμό πολιτικοκοινωνικό και τηλεοπτικό αυτής της καχεκτικής και ασθμαίνουσας Δημοκρατίας του βαλκανικού Νότου. Τελευταίος στόχος τα θύματα που μαρτύρησαν το γάλα της μάνας τους στα χέρια του σκηνοθέτη και είχαν το «θράσος» να μαρτυρήσουν ενώπιον της Δικαιοσύνης.

Επαγγελματίες ομοφυλόφιλοι χαρακτηρίζονται όσοι τόλμησαν και, κυρίως, όσοι τολμήσουν να συνεισφέρουν την μαρτυρία τους.
Τρόμος όχι για τον θύτη, αλλά για τα θύματα. Όχι μόνον γι’ αυτά, αλλά και για τις οικογένειές τους. «Δεν είχαν γονείς αυτά τα παιδιά να τα προστατεύσουν» από καταγώγια όπως το εθνικό θέατρο ή το Αρσάκειο; Εντάξει, τα παιδιά του Μεταξουργείου εξ ορισμού δεν έχουν οικογένεια και είναι νόθα αυτής της κοινωνίας.

Μην τολμήσουν να προσέλθουν για μαρτυρία γιατί θα βγουν στην σέντρα και οι οικογένειές τους. Ασε που δεν υπήρξε επί τριακονταετία το φαινόμενο Λιγνάδη, παρά μόνο σε ό,τι έχει σχέση με την γονεïκή αμέλεια. Τον μαχαίρωσε ποτέ κάποιος τον σκηνοθέτη; Και, αν ναι, αυτό είχε σχέση με την συζητούμενη δραστηριότητά του ή με γονεïκή εμπλοκή; Αληθεύει ότι η Αστυνομία είχε καταγγελία για ενοικιασμένο διαμέρισμα στο Μεταξουργείο, αλλά όταν πήγε είχε ήδη εγκαταλειφθεί και άρα δεν υπήρχε αντικείμενο έρευνας; Θα μπορούσε πολλά χρόνια πριν να έχει σταματήσει αυτή η αρρωστημένη δραστηριότητα προς όφελος των θυμάτων, αλλά και του ίδιου του δράστη;

Πώς όμως να σταματήσει αφού δεν υπήρξε ποτέ, αφού όλα είναι μία πολιτική σκευωρία για να ανακοπεί η επιτάχυνση των επενδύσεων, που είχε πετύχει η Λίνα Μενδώνη; Κατά παγκόσμια πρωτοτυπία, το υπουργείο Ανάπτυξης δεν κάνει τίποτε για τις επενδύσεις και τις κινεί το υπουργείο Πολιτισμού.

Ποιος άλλος παρά η κ. Μενδώνη θα τολμούσε να διαπράξει αυτό που έγινε στο Μετρό Θεσσαλονίκης με τα αρχαία και με κόστος εκατοντάδων εκατομμυρίων για το Δημόσιο; Μιλάμε για την βρώμικη δουλειά.

Στο Ελληνικό, υπονοούν ότι υπήρχε πρόβλημα με αρχαιότητες και το «καθάρισε» η υπουργός Πολιτισμού πιο γρήγορα απ’ ότι τσιμέντωσε την Ακρόπολη; Τέτοιου είδους βοήθεια εννοεί ο πρωθυπουργός με το non paper προς τους υπουργούς, την οποία και δεν πρέπει να ξεχάσουν;

Όντως, τελικά τα λεφτά είναι πολλά Άρη, για να μπουν στην ζυγαριά με κάποιους επαγγελματίες ομοφυλόφιλους. Εδώ μηνύθηκε η δικαστής Τουλουπάκη και θα την βγάλουν αυτοί καθαρή;

Πρέπει να μάθουν να γίνουν άνθρωποι και, κάποια στιγμή, μπορεί να τοποθετηθούν σε κάποια υπεύθυνη καλλιτεχνική θέση, ώστε να μπορούν να υπογράψουν υπέρ της κάθε κας Μενδώνη όταν παραστεί ανάγκη.

Τα πιστόλια των επαγγελματιών δολοφόνων δεν εκπυρσοκροτούν στον βρόντο. Απέναντί τους, τροβαδούροι όπως ο Φοίβος Δεληβοριάς, που δηλώνει ότι, ώσπου να τελειώσει αυτή η δίκη, «είμαστε όλοι επαγγελματίες ομοφυλόφιλοι». Ένας λόγος παραπάνω να γίνει στόχος. Ήθελε, λέει, να έχει δική του φωνή! Σκοτώστε τον!

tvxs

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2021

Ούτε δυο δράμια μυαλό;

του Τάσου Παππά

Δυο δράμια μυαλό. Οχι παραπάνω. Τόσα είναι αρκετά για να εκτιμήσεις εγκαίρως πότε μια επιλογή σου είναι σωστή και οφείλεις να την υπερασπιστείς και πότε είναι ενδεχόμενο να προκαλέσει σοβαρές ζημιές σε σένα και στο σύστημα που υπηρετείς και επιβάλλεται να μετακινηθείς από την αρχική θέση σου.

Πρέπει να είσαι πολύ φανατικός ή πολύ ηλίθιος -κάποιες φορές αυτά πάνε μαζί και φτιάχνουν φονικό συνδυασμό- για να μην καταλαβαίνεις ότι δεν σε συμφέρει πολιτικά να αφήσεις έναν ορκισμένο εχθρό σου να πεθάνει. Πρέπει να είσαι πολύ φανατικός ή πολύ ηλίθιος για να μην καταλαβαίνεις ότι με τη στάση σου είναι σαν να επαναφέρεις από την πίσω πόρτα την ποινή του θανάτου η οποία έχει καταργηθεί.

Πρέπει να είσαι πολύ φανατικός ή πολύ ηλίθιος για να μην καταλαβαίνεις ότι έχεις την ευκαιρία να δείξεις στην πράξη ότι έχεις διαφορετικό κώδικα αξιών απ’ αυτόν που σε πολέμησε με ένοπλα μέσα. Πρέπει να είσαι πολύ φανατικός ή πολύ ηλίθιος για να μην καταλαβαίνεις ότι αν δεν αποτρέψεις το μοιραίο για τον αντίπαλό σου δικαιώνεις αναδρομικά τις πράξεις του και ενισχύεις τις απόψεις όλων εκείνων που πιστεύουν ότι η δημοκρατία σου είναι μια απάτη, είναι μνησίκακη και εκδικητική.

Πρέπει να είσαι πολύ φανατικός ή πολύ ηλίθιος για να χαρακτηρίζεις ομοϊδεάτες όλους αυτούς που ζητούν να εφαρμόσεις τον νόμο που εσύ ψήφισες. Πρέπει να είσαι πολύ φανατικός ή πολύ ηλίθιος για να τους αποκαλείς πληρεξούσιους συνηγόρους του καταδικασμένου επειδή σου λένε να πράξεις το αυτονόητο. Πρέπει να είσαι πολύ φανατικός ή πολύ ηλίθιος για να μιλάς για σουίτες και μονόκλινα όταν ξέρεις λόγω των νομικών αποσκευών που κουβαλάς ότι εσύ έχεις παραβιάσει τον νόμο και αυτός που οδηγείς στον θάνατο έχει το δίκιο με το μέρος του στο συγκεκριμένο θέμα.

Πρέπει να είσαι πολύ φανατικός ή πολύ ηλίθιος για να μην παίρνεις υπόψη σου τις εκκλήσεις εκατοντάδων νομικών, πανεπιστημιακών, καλλιτεχνών, συγγραφέων, εμβληματικών προσωπικοτήτων που τιμούν τη χώρα στο εξωτερικό, που σε παροτρύνουν να συμπεριφερθείς καταπώς προβλέπουν οι κανονισμοί.

Πρέπει να είσαι πολύ φανατικός ή πολύ ηλίθιος για να αγνοείς τις δηλώσεις συγγενών των θυμάτων και τις εμπεριστατωμένες παρεμβάσεις νομικών που κάθε άλλο παρά οπαδοί της ένοπλης βίας είναι, θεωρητικών του δικαίου που είναι φιλελεύθεροι και πολιτικών που ανήκουν στην παράταξή σου. Πρέπει να είσαι πολύ φανατικός ή πολύ ηλίθιος για να θέλεις να αντιγράψεις την πρακτική της Θάτσερ και του Ερντογάν. Πρέπει να είσαι πολύ φανατικός ή πολύ ηλίθιος για να θέλεις να συνδέσεις το όνομά σου και την ιστορία του κόμματός σου με τον θάνατο του πρώτου απεργού πείνας σε συνθήκες κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Πρέπει να είσαι πολύ φανατικός ή πολύ ηλίθιος για να μην καταλαβαίνεις ότι αυτό δεν θα είναι παράσημο τιμής, αλλά μια ντροπή που θα σε συνοδεύει.

Πρέπει να είσαι πολύ φανατικός ή πολύ ηλίθιος για να μη θεωρήσεις σκόπιμο να ξαναδιαβάσεις τη δήλωση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στη Βουλή τη μέρα της «πολιτικής δολοφονίας» (ο χαρακτηρισμός δικός του) του Παύλου Μπακογιάννη. Πρέπει να είσαι πολύ φανατικός ή πολύ ηλίθιος. Εκτός αν δεν είσαι ούτε πολύ φανατικός ούτε πολύ ηλίθιος και είσαι απλώς τελείως ανήμπορος. Ενα άθυρμα στα χέρια των πολύ φανατικών και των πολύ ηλιθίων που σε πλαισιώνουν.

Ανάγωγα

Οι 31 συλλήψεις φοιτητών από τις δυνάμεις των ΜΑΤ που εισέβαλαν στο ΑΠΘ ύστερα από πρόσκληση του πρύτανη προκάλεσαν τη μαζική διαμαρτυρία φοιτητών. Καλά το πάει η κυβέρνηση, καλά το πάνε και ορισμένοι πρυτάνεις που γίνονται βασιλικότεροι του βασιλέως. Συνεχίστε έτσι παιδιά και σύντομα θα τραβάτε τα μαλλιά σας που με τις επιλογές σας θα έχετε αναστήσει το φοιτητικό κίνημα. Να βγει και κάτι ελπιδοφόρο. Ετερογονία των σκοπών λέγεται αυτό. Το περιγράφουν η Φιλοσοφία και η Κοινωνιολογία που είναι οι επιστήμες των αριστερών. Ακόμη να τις καταργήσετε;

efsyn

Το τριπλό αδιέξοδο του Κυριάκου Μητσοτάκη στην Βουλή


Η-νέα-πλήρης κάλυψη Μενδώνη, το "ένοχο μυστικό" και η...πολίτης Αγαπηδάκη

της Νικόλ Λειβαδάρη

Κυριάκος Μητσοτάκης μετέφερε σήμερα το τρολάρισμα του διαδικτύου στην Ολομέλεια της Βουλής προσδοκώντας διέξοδο στην υπόθεση Λιγνάδη – Μενδώνη. 

Εκ του – προδιαγεγραμμένου – αποτελέσματος, προσέκρουσε σε τριπλό αδιέξοδο: Σε πολιτικό επίπεδο το μόνο που κατάφερε ήταν να δέσει άρρηκτα την δική του πορεία με εκείνη της, απούσας, υπουργού Πολιτισμού (χωρίς να καταφέρει να εξηγήσει ποτέ το γιατί), να φέρει για μια ακόμη φορά απέναντί του σε συμπαγές μέτωπο ολόκληρη την αντιπολίτευση, μείζονα και ελάσσονα, και να εμφανιστεί όμηρος μιας σκοτεινής υπόθεσης που βρίσκεται πλέον στα χέρια της Δικαιοσύνης και ουδείς γνωρίζει που θα καταλήξει.

«Υπάρχει ένοχο μυστικό;»

«Η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός από την πρώτη στιγμή που ανέκυψε η υπόθεση Λιγνάδη, έδειξαν ολιγωρία και καθυστερημένη αντίδραση και αρνήθηκαν να αναλάβουν την πολιτική ευθύνης που έχουν αντικειμενικά», του επεσήμανε η Φώφη Γεννηματά, αλλά ο Κυριάκος Μητσοτάκης απάντησε πως το μόνο λάθος της Λίνας Μενδώνη ήταν ο χαρακτηρισμός «επικίνδυνος άνθρωπος» για τον πρώην διευθυντή του Εθνικού. Και πρόσθεσε ότι την στηρίζει διότι είναι «καλή υπουργός».

«Χάρις σε αυτήν προχωρούν σημαντικά έργα όπως το Ελληνικό, το μετρό Θεσσαλονίκης, η Εθνική Πινακοθήκη, η Ακρόπολη έγινε προσιτή σε άτομα με ειδικές ανάγκες», είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκη υιοθετώντας την γραμμή υπεράσπισης Λιγνάδη (όπως διατυπώθηκε από τον δικηγόρο του Αλέξη Κούγια). Και δίνοντας την δυνατότητα στον Αλέξη Τσίπρα να τον εγκαλέσει για «πολιτικό σκάνδαλο» και, «χοντροκομμένη, και προκλητική προσπάθεια συγκάλυψης». Όπως και να αφήσει αιωρούμενο το ερώτημα που σφράγισε την συζήτηση: «Αναρωτιέμαι λοιπόν», είπε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, «μαζί με όλη την κοινή γνώμη: Γιατί τη στηρίζετε με τόσο πάθος; Υπάρχει κάποιο ένοχο μυστικό που δεν ξέρουμε; Εγώ πάντως δε μπορώ να πιστέψω ότι μια υπουργός μπορεί να εκβιάζει τον πρωθυπουργό».

Τα δύο αναπάντητα ερωτήματα

Ως προς την ουσία της υπόθεσης ο πρωθυπουργός δεν θέλησε, ή δεν μπόρεσε, ούτε αυτή την φορά να δώσει επαρκείς απαντήσεις στα δύο κομβικά ερωτήματα  - ποιος και γιατί διόρισε τον Δημήτρη Λιγνάδη στην θέση του διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, καταργώντας προκηρυγμένο διαγωνισμό με την επίκληση δημοσίου συμφέροντος, και γιατί η υπόθεση αφέθηκε να σέρνεται χωρίς διερεύνηση σχεδόν έναν μήνα μετά τις πρώτες καταγγελίες.

«Υπάρχουν μόνο ποινικές ευθύνες, δεν υπάρχουν πολιτικές ευθύνες; Δεν έγινε μπροστά στα μάτια μας μία προσπάθεια συγκάλυψης; Δεν έγινε προσπάθεια να εμφανιστεί το σκάνδαλο Λιγνάδη σαν μία ταλαιπωρία για το τίποτα; Δεν έγινε προσπάθεια να παρουσιαστούν οι κατηγορίες σαν παραβίαση του τεκμηρίου αθωότητας;» ρωτήθηκε από τον Αλέξη Τσίπρα. Ο πρωθυπουργός απάντησε μόνον ότι «ο κ. Λιγνάδης απομακρύνθηκε 5 ώρες από τη δημοσίευση της πρώτης καταγγελίας», αδειάζοντας έτσι και τον κυβερνητικό εκπρόσωπο και την ίδια την υπουργό Πολιτισμού που επί δύο εβδομάδες μετά την πρώτη καταγγελία αρθρογραφούσε και μιλούσε για «φήμες» και «προσωπικούς λόγους παραίτησης» πριν δηλώσει «εξαπατημένη».

Το ναυάγιο στα άδυτα του διαδικτύου

Ως προς τις εντυπώσεις και τις διακηρύξεις του περί «ποιότητας του δημόσιου λόγου» και απειλής κατά της δημοκρατίας από τα trolls και τις χυδαιότητες του διαδικτύου, ο πρωθυπουργός εγκλωβίστηκε σε πεδίο ναρκοθετημένο από το ίδιο του το κόμμα. «Σας κοιτώ στα μάτια», είπε απευθυνόμενος στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, «και σας ρωτώ ανοιχτά πριν ο κατήφορος ολοκληρωθεί. Κατηγορείτε την κυβέρνηση ότι καλύπτει παιδεραστές και η ΝΔ διακινεί κύκλωμα ανηλίκων; Πως τολμά βουλευτής σας να διαλαλεί ότι ανήλικα ψωνίζονται από μη κυβερνητικές οργανώσεις. Ο κ. Πολάκης κάνει χυδαίες αναρτήσεις αφήνοντας υπονοούμενα. Κύριε Τσίπρα σας καλώ να απαντήσετε ως Αλέξης Τσίπρας, πατέρας δύο παιδιών στον Κυριάκο Μητσοτάκη πατέρα τριών παιδιών».

Το ερώτημά του βούλιαξε στην δευτερολογία του Αλέξη Τσίπρα και στην τοποθέτηση του γραμματέα του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έκανε δύο απλές κινήσεις: Αφενός διαχώρισε εξ αρχής, και κατηγορηματικά την θέση του, από την ασυδοσία του διαδικτύου – «διαφωνώ αποφασιστικά, κάθετα, κατηγορηματικά, με πολλά από όσα η ασυδοσία του πληκτρολόγιου σας καταλογίζει» είπε. Αφετέρου, επέδειξε και κατέθεσε στα πρακτικά της Βουλής όλες τις ακρότητες που κατά καιρούς έχουν γράψει στελέχη της ΝΔ και της κυβέρνησης – από τον Αδωνι Γεωργιάδη έως την ειδική γραμματέα για τους ασυνόδευτους πρόσφυγες Ειρήνη Αγαπηδάκη – και θύμισε στον πρωθυπουργό τα δικά του πεπραγμένα: «Από το δικό σας στόμα, που τώρα αγορεύει για την ποιότητα του δημοσίου διαλόγου, δεν ξεπήδησε η μεταφορά των δημοσιευμάτων του Μακελειού μέσα στο κοινοβούλιο, και η απόπειρα ηθικού διασυρμού του νεκρού πατέρα μου- ως δήθεν συνεργάτη της χούντας;», ρώτησε.

Ο γραμματέας του ΚΚΕ αναφερόμενος στην «ποιότητα του δημόσιου νεοδημοκρατικού λόγου» θύμισε τα όσα έλεγε ο βουλευτής της ΝΔ Κωνσταντίνος Μπογδάνος για την εκδήλωση της επετείου του Πολυτεχνείου όπου είχε μιλήσει για «1500 επίδοξους δολοφόνους του ΚΚΕ». Και κάνοντας λόγο για «αθλιότητα, δεύτερη φύση», θύμισε επίσης τα όσα έγραψε ο βουλευτής της ΝΔ Μακάριος Λαζαρίδης για τον «κίναιδο και παιδεραστή Βελουχιώτη» τονίζοντας ότι είναι «ανάρτηση βγαλμένη από τον βούρκο του ναζιστικού Χρυσαυγητισμού».

Κατόπιν αυτών, ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην τριτολογία του είχε μόνον να απαντήσει πως η κυρία Αγαπηδάκη όταν έκανε ακραίες αναρτήσεις στο διαδικτυο ήταν... απλή πολίτης και όχι πολιτικό στέλεχος.... 

TVXS

Κι αν στη ζωή πήραν μηδέν τα φταίει μια μασέλα...

Στην κυβέρνηση δεν είναι μόνο, τρόπον τινά, άριστοι, είναι κι άπαικτοι. Πώς να αντικρούσεις, χωρίς να τρελαθείς, μία εξουσία που τη μία ημέρα χρησιμοποιεί το χ επιχείρημα και την επόμενη το ακριβώς αντίθετό του σαν να μην συμβαίνει τίποτα;
 
Οι αθεόφοβοι έφτασαν στο σημείο, ύστερα από ένα χρόνο καραντίνας με λίγες εξαιρέσεις, να μας πουν πως τα κρούσματα εκτοξεύτηκαν γιατί μείναμε σπίτι μας λόγω "Μήδειας"! Δεν τους έχει περάσει δε καν από το μυαλό πως ανάγκη για ξέσκασμα δεν έχει μόνο ο Μωυσής, ώστε να μπορεί να πετάγεται από το Λυκαβηττό στην Πάρνηθα ή στην Ικαρία, αλλά και οι υπήκοοί του, οι οποίοι όσο καλυτερεύει ο καιρός θα γίνεται όλο και δυσκολότερο να τους πείθεις να μένουν στα σπίτια τους γιατί εσύ δεν κάνεις μαζικά δωρεάν τεστ, μαζική ιχνηλάτηση και δεν έχεις πάρει μέτρα σε εστίες μαζικής μετάδοσης όπως οι εργασιακοί χώροι και τα μέσα μαζικής μεταφοράς...

Κι όσο η κυβερνητική αποτυχία- που, για να είμαστε δίκαιοι, είναι αποτυχία σχεδόν σύμπασας της καπιταλιστικής Δύσης- στη διαχείριση της πανδημίας θα γίνεται όλο και πιο αντιληπτή στο πόπολο τόσο θα συνδυάζεται με ενισχυμένες δόσεις αστυνομοκρατίας κι αυταρχικότητας. Όσα έγιναν στο ΑΠΘ στις αρχές τής εβδομάδας ή η εκδικητικότητα απέναντι στον Κουφοντίνα μπορεί να ξενίζουν κάποιον που επισκέπτεται για πρώτη φορά τη χώρα μας, αλλά κι όσους δεν έχουν βρεθεί στην Ψωροκώσταινα τον τελευταίο ενάμισι χρόνο τού ορμπανικού νεοφιλελευθερισμού, ωστόσο δεν αιφνιδίασε όσους ξέρουμε τι μας έχουν προετοιμάσει για μετά... 

Αυτή η κυβέρνηση κι αυτός ο πρωθυπουργός μέσα στην απόλυτη χυδαιότητά τους έχουν αναγάγει ακόμα και το στοιχειώδη σεβασμό στην ακαδημαϊκή ελευθερία και στο δικαίωμα στη ζωή σε δημοσκοπικό εύρημα. Αφού η αδαής πλειοψηφία μέσα από καλοστημένα ερωτήματα επιθυμεί μπάτσους στα ΑΕΙ και τον θάνατο ενός τρομοκράτη ας της δώσουμε όσο αίμα γουστάρει για να ξεχάσει ότι πίσω από την "αντρίλα" των κλομπ τής γαμάμε το μέλλον...

Δεν χρειαζόμαστε διεθνείς έρευνες που υποβαθμίζουν την Ελλάδα σε ζητήματα σεβασμού τής δημοκρατίας και των ελευθεριών των πολιτών προκειμένου να επιβεβαιώσουμε αυτό που μας λένε και οι πέντε αισθήσεις μας. Ούτε υποβαθμίζω την αξία πανεπιστημιακών σπουδών στο Κολάμπια κι άλλα εγνωσμένα πανεπιστήμια του εξωτερικού, πτυχία των οποίων κατέχουν ο πρωθυπουργός, πολλοί υπουργοί του κι επιστήμονες που τον συμβουλεύουν. 

Στο θεό, όμως, που πιστεύετε, αν ύστερα από ένα χρόνο η απάντηση στην πανδημία είναι σχεδόν αποκλειστικώς η καραντίνα, με την ελπίδα που μέχρι στιγμής δεν ευοδώνεται οι εμβολιασμοί να προχωρήσουν το δυνατό γρηγορότερα, τι χρεία έχουμε των καλοσπουδασμένων ειδικών, ιδίως όταν αυτοί βλέπουν χρήμα κι εξουσία κι αφηνιάζουν; Θα ήταν πιο πειστικοί ότι ενδιαφέρονται για το καλό τής κοινωνικής πλειοψηφίας αν παρίσταναν τους απόφοιτους δημοτικού... 
τρυπιο ευρω 

Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2021

Γεια σου ρε δασκάλα, γεια σου καπετάνισσα!..

του Απόστολου Λυκεσά

Οι καθηγητές που οραματίζονται, που θέλουν να έχουν καρφιτσωμένους στην καρδιά τους οι φοιτητές όλου του κόσμου αποτυπώθηκαν σε μια εικόνα, όταν προχθές κατά την έφοδο των ΜΑΤ στον χώρο.. της Πρυτανείας η καθηγήτρια Κωνσταντίνα Ριτσάτου αγκάλιασε για να προστατέψει τον μισόγυμνο φοιτητή που οι αστυνομικοί έσερναν στα τσιμέντα.

Και οι φοιτητές της, σημερινοί και παλιότεροι, αλλά και όσοι δεν τη γνώρισαν σε κάποιο αμφιθέατρο, της αντιγύρισαν τη συμπαράσταση με τον συγκλονιστικό χαιρετισμό: «Γεια σου ρε δασκάλα, γεια σου καπετάνισσα. Οh captain! My captain!».
Στον Μυστικό Κύκλο των Χαμένων... Καθηγητών η κυρία Ριτσάτου, καθηγήτρια Ιστορίας του Θεάτρου, με απέχθεια στη δημοσιότητα, τους κάθε είδους βεντετισμούς, κλήθηκε τώρα να διαχειριστεί και την αμηχανία της μπροστά σε μηνύματα όπως αυτό του Τμήματός της: «Κυρία Ριτσάτου, σας ευχαριστούμε για το σημερινό μάθημα...».
«Μου δίνουν χαρά οι παλιοί μου και οι σημερινοί φοιτητές που μου τηλεφωνούν ή μου γράφουν, χαίρομαι μόνο γιατί όλο τούτο λειτουργεί ως παράδειγμα» λέει στην «Εφ.Συν.», σημειώνοντας πως «με συγκινούν όλοι τους, τούτη η ανάδραση είναι αφορμή και για αναστοχασμό, για όσα είπαμε, για όσα θέλουμε να πούμε ο ένας στον άλλον, είναι μάθημα, το μάθημα και οι στόχοι του, να μην κατεβάζουμε ποτέ και για κανένα λόγο τον πήχη, και να διδάσκουμε επιπλέον, όσο μπορούμε, με το ήθος μας.
Υπογραμμίζω μόνο, μακάρι να μην είχαμε ζήσει όσα έγιναν προχθές, να μη χρειαζόταν να μπω κι εγώ στο “κάδρο”, να μην είχα τούτη τη δημοσιότητα, διότι με ξεπερνά, διότι ο βεντετισμός κάνει κακό και στο θέατρο, πόσο μάλιστα στους ανθρώπους του Πανεπιστημίου».
Πώς βρέθηκε εκεί; «Πήγαμε με τον άνδρα μου (τον καθηγητή του Πολυτεχνείου Χρίστο Ταξιλτάρη) στην Πρυτανεία γιατί μάθαμε ότι μπήκανε τα ΜΑΤ, μας κάλεσαν τα παιδιά για βοήθεια, δεν μπορούσαμε να αρνηθούμε. Πήγαμε για να περιφρουρήσουμε τον χώρο μας και αυτό που είδαμε ήταν σοκαριστικό. Ξέρετε, κατάγομαι από την ταπεινή αλλά περήφανη Κρήτη κι όταν πάτησα πρώτη φορά μέσα στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο για να διδάξω ως καθηγήτρια ήμουν βαθιά συγκινημένη και χαρούμενη, ένιωθα ότι πετάω κυριολεκτικά, γιατί βρισκόμουν μέσα σε τούτο τον χώρο τον γεμάτο ιστορία και ζωή.
Χθες, όμως, άρχισαν να τρέχουν τα μάτια μου, έκλαιγα, όχι από τα δακρυγόνα, αλλά γιατί είδα τον στρατό των ένστολων που είχαν γεμίσει τον χώρο και δεν αναγνώριζα καθόλου το σπίτι μας, δεν αναγνώριζα τα κτίρια, τα γρασίδια...».
Και τι σκέφτεται μία μέρα μετά; «Λέω πρώτα ότι ευτυχώς ο φοιτητής δεν χτυπήθηκε σοβαρά και, δεύτερο, αυτές οι σκηνές δεν έπρεπε να είχαν συμβεί, δεν έπρεπε με τίποτα ένας φοιτητής να είναι στο χώμα, να τον χτυπούν και να πρέπει να σπεύσει μια καθηγήτρια να τον προστατεύσει. Ηταν φριχτές, ήταν εφιαλτικές οι στιγμές. Οι πρυτάνεις δυστυχώς δεν έκαναν τη δουλειά τους, δεν προστάτεψαν το σπίτι τους.
Δεν θέλουμε να γεμίζουμε πόνο και οργή όταν μπαίνουμε στο σπίτι μας, στο Πανεπιστήμιο. Θέλουμε να μοιράζουμε τα πνευματικά αγαθά, να προωθούμε την έρευνα και τη σκέψη, οπότε θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να μην έχουμε τα Πανεπιστήμιά μας σε αυτή τη μορφή που θέλουν να επιβάλουν, γι’ αυτό και είμαστε δίπλα στους φοιτητές μας που τους έχουμε χάσει έναν και πλέον χρόνο τώρα λόγω της πανδημίας. Θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να μην έχουμε το Πανεπιστήμιο σε τούτη την κατάσταση, θα αγωνιστούμε για να καταργηθεί αυτός ο νόμος, να μην εφαρμοστεί ποτέ»...

efsyn

Πες μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι...

Η Μενδώνη προς το παρόν δεν θέλει να γίνει Ιφιγένεια και να θυσιαστεί για χάρη του. Κι η αλήθεια είναι ότι ο Κυριάκος ως προσωπικότητα δεν σε εμπνέει για να θυσιαστείς για χάρη του

του Ορέστη Μεταξά

Ποιος πιστεύει ότι τον Δημήτρη Λιγνάδη τον διόρισε καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου η κυρία Μενδώνη; Εάν το είχε κάνει θα την είχε φάει μαύρο φίδι. Οι πύλες της κολάσεως θα είχαν ανοίξει για να την καταπιούν. Όμως δεν τον διόρισε αυτή. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης τον διόρισε.

Και φτάσαμε στον σημερινό τραγέλαφο. Να μην ξέρουν πως θα τον καλύψουν. Αφού η κυρία Μενδώνη προς το παρόν δεν θέλει να γίνει Ιφιγένεια και να θυσιαστεί για χάρη του. Κι η αλήθεια είναι ότι ο Κυριάκος ως προσωπικότητα δεν σε εμπνέει για να θυσιαστείς για χάρη του.

Τόσους δημοσιογράφους είχε δίπλα του, τόσους επικοινωνιολόγους διαστρεβλωτές της κοινής γνώμης, τόσους γκαλοπατζήδες και κανένας δεν του σφύριξε κάτι, για το «παράξενο» παρελθόν του  Δημήτρη Λιγνάδη; Για την προϊστορία που υπήρχε. Εκτός και αν κάτι του είπαν αλλά δεν έδωσε σημασία. Ή ήδη το γνώριζε και πάλι δεν έδωσε σημασία.

Τελικά τρεις άνθρωποι δεν γνώριζαν: O Κυριάκος Μητσοτάκης, η κυρία Μενδώνη και ο γλωσσαμύντορας κύριος Μπαμπινιώτης. Για τον κύριο Μπαμπινιώτη είναι σημαντικότερο ζήτημα το να μιλάμε σωστά Ελληνικά και να λέμε το fast food ταχυφαγείο, από κάποιες «θολές» εικόνες  του παρελθόντος στο Αρσάκειο.

Και μετά απ΄όλα αυτά αρχίζει η προσπάθεια του ξεπλύματος. Το πλυντήριο. Η μετατόπιση ευθυνών. Ένοχοι είναι τα θύματα. Όμως όταν πλύνεις τα ρούχα με βρώμικο νερό τα ρούχα γίνονται ακόμα πιο βρώμικα. Η απορία της κυρίας Ιωάννας Μάνδρου σπαράζει τις καρδιές μας: «Τα παιδιά αυτά που βρισκόντουσαν σε ένα σπίτι και ξενυχτάμε και υφίσταντο αυτά που υφίσταντο, μάνα και πατέρα δεν είχανε;» Η κυρία Ιωάννα ήρθε από άλλον γαλαξία. Από εξωγήινο πολιτισμό. Από την χώρα των UFO και των Extra-Terrestrial. Δεν γνωρίζει τι συμβαίνει στις ανθρώπινες κοινωνίες. Είναι συγκινητική η αθωότητα και η αφέλεια της...

Κυρία Ιωάννα, δυστυχώς υπάρχουν οικογένειες που δεν είναι σε θέση να στηρίξουν τα παιδιά τους. Συνήθως είναι απόλυτα φτωχές, απόλυτα αμόρφωτες, διαλυμένες θα τις λέγαμε. Για πολλούς και διάφορους κοινωνικούς και ψυχολογικούς  λόγους. Οι γονείς αυτοί δεν είναι σε θέση να στηρίξουν ούτε τον εαυτό τους, πόσο μάλλον τα παιδιά τους. Και τα παιδιά αυτά είναι έρμαια της τύχης τους και του καθενός. Κυρία Ιωάννα εάν διαβάσετε το βιβλίο του Πάνου Λάμπρου «Στην χώρα των κλουβιών»,που αναφέρεται  στην κατάσταση των ελληνικών φυλακών, ίσως λυθεί η απορία σας για αυτά τα παιδιά.

Αξιοσημείωτη είναι επίσης η παρέμβαση της κυρίας Αρβελέρ υπέρ της κυρίας Μενδώνη. 

«Πού, λοιπόν, στηρίζεται το δήθεν λαϊκό αίτημα παραίτησης της κυρίας Λίνας Μενδώνη, της υπουργού Πολιτισμού που ασκεί, κατά τη γνώμη μου, επαρκώς και επιτυχώς το πολυσχιδές έργο της;». Η κυρία Αρβελέρ έχει επί της ουσίας δίκιο. Γιατί να παραιτηθεί η κυρία Μενδώνη;  Δεν διόρισε αυτή τον Δημήτρη Λιγνάδη. Κατ’ εντολή του Μητσοτάκη άλλαξε ο σχετικός νόμος και έγινε ο διορισμός. Γιατί να λουστεί η κυρία Μενδώνη τις επιλογές του Μητσοτάκη;

Το επιτελικό κράτος μπάζει από παντού. Το γνωρίζαμε. Όμως αποδεικνύεται ότι είναι και απολύτως ανήθικο. Επειδή είναι απολύτως ανήθικο, δεν έχει καμία αναστολή στο να χρησιμοποιεί ανήθικες μεθόδους επιβίωσης. Ανήθικους αντιπερισπασμούς.  

Τα ΜΑΤ εναντίον των φοιτητών στο ΑΠΘ ήταν πολιτικός αντιπερισπασμός. Έχουμε κουραστεί τον τελευταίο καιρό να βλέπουμε φοιτητές, νέους ανθρώπους ξεγυμνωμένους στο έδαφος να τους φοράν χειροπέδες κι από πάνω τα Ρόμποκοπ του Χρυσοχοΐδη.
Ο Μητσοτάκης θεωρεί ότι με την βία και το ξύλο μπορεί να κυβερνήσει. Και με τις ακροδεξιές αναρτήσεις του πρώην  στενού συνεργάτη του Μακάβριου Λαζαρίδη: «Πραγματικότητα είναι ότι τον κίναιδο και παιδεραστή Άρη Βελουχιώτη τον είχαν υπουργοί του @syriza_gr στα γραφεία τους!»

Σ’ όλο αυτό το ζοφερό κλίμα, ίσως κι ο θάνατος  του Κουφοντίνα να ήταν μια κάποια λύσις για την κυβέρνηση. Θα κυκλοφορεί ο Μητσοτάκης μ’ένα νεκρό και θα μαζεύει ακροδεξιές ψήφους. Και θα κατηγορεί την αντιπολίτευση. ότι είναι οπαδοί της 17Ν.

Η νέα κανονικότητα είναι εδώ. Το βεβαιώνει η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΉ, το www.protagon.gr, ο Πρετεντέρης και ο Καμπουράκης. Ας την απολαύσουμε πριν την χάσουμε.

κουτι πανδωρας