Ο άνθρωπος που κατέβασε τη ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη δικαιούταν να αποχωρήσει από το ΣΥΡΙΖΑ το 2015 μετά από το συμβιβασμό τού τρίτου μνημονίου. Όντας ο ίδιος ασυμβίβαστος επί τόσες δεκαετίες είχε κάθε δικαίωμα να μην θέλει να σχετιστεί με οποιαδήποτε υπαναχώρηση. Σε αντίθεση, όμως, με πολλά πρώην στελέχη τού ΣΥΡΙΖΑ, που από τότε θεωρούν τον Αλέξη Τσίπρα κάτι ανάμεσα σε Εφιάλτη και Ιούδα, ο Μανώλης Γλέζος είχε την έμφυτη και την επίκτητη λόγω εμπειρίας γενναιοδωρία να αντιληφθεί ότι ο τότε πρωθυπουργός, με τον οποίο άλλωστε διατήρησε πολύ καλή σχέση μέχρι το τέλος, μπορεί να έκανε λάθος, αλλά δεν πρόδωσε...
Όταν η πασιονάρια από τα Lidl Ζ. Κωνσταντοπούλου δεν επέτρεπε στον Γερμανό πρέσβη να καταθέσει στεφάνι στο Δίστομο ο Μανώλης Γλέζος ήταν εκεί για να απονείμει τη συγχώρεση που οι άκαπνοι αρνούνται. Συγχώρεση, όμως, με διαρκές το αίτημα για απονομή δικαιοσύνης, όπως συμβολοποιήθηκε στον αγώνα του για τις γερμανικές αποζημιώσεις. Μολονότι ο ίδιος φυλακίστηκε κι εξορίστηκε επί χρόνια, δεν κράτησε κακία στους διώκτες του, τους άπλωσε χείρα φιλίας στο όνομα της εθνικής ομόνοιας, κρατώντας όμως πάντοτε το λάβαρο της επανάστασης απέναντι σε ό,τι μας εξαθλιώνει...
Ο Μανώλης Γλέζος διέσχισε σχεδόν ολόκληρο έναν αιώνα κατά τον οποίο η ανθρωπότητα απόδειξε ότι είναι ικανή για το καλύτερο, αλλά και για το χειρότερο. Λένε πως τα νεκροταφεία είναι γεμάτα αναντικατάστατους κι αυτό ισχύει. Ο Μανώλης Γλέζος θα αντικαθίσταται κάθε ημέρα σε κάθε γωνιά τής οικουμένης από ανθρώπους που δεν αντέχουν την αδικία. Θα παραμείνει, όμως, ο αξέχαστος κι ασυμβίβαστος ήρωας που θα καλεί με το παράδειγμα της ζωής του στην ανυπακοή, που έχει ανάγκη το είδος μας για να μην εξαφανιστεί κάτω από το βάρος τής αυτοκαταστροφής του...
Υ.Γ. Είχα την τιμή να πάρω δύο συνεντεύξεις από τον Μανώλη Γλέζο. Και τις δύο φορές μου φέρθηκε με ζεστασιά- δεν θα ξεχάσω τα μαχητικά του λόγια και τη δυνατή του χειραψία-, αυτήν την θερμότητα του αγωνιστή που κι ο θάνατος ακόμα είναι ανίκανος να παγώσει. τρυπιο ευρω
Ένα σύντομος υπολογισμός καταλήγει ότι ο... έρανος του πρωθυπουργού δεν θα συγκεντρώσει, στην καλύτερη περίπτωση, ούτε 1 εκ. Ευρώ.
Αν ο πρωθυπουργός ήταν ειλικρινής και ο... έρανος δεν ήταν μέρος μιας καλοστημένης επικοινωνιακής μηχανής η οποία, από εθελοντική περικοπή του παχυλού μισθού των κυβερνητικών βουλευτών θα καταλήξει, να μου το θυμηθείτε, στην υποχρεωτική καταβολή του μισού μισθού των σκληρά δοκιμαζόμενων μισθωτών, αν λοιπόν ήλθαν ειλικρινής στην πρόθεσή του να συμβάλει για το κοινό καλό, θα έκοβε τα δώρα, των 11 εκ. Ευρώ που αφειδώς μοίρασε στους φιλοκυβερνητικούς εκδότες και καναλάρχες, όπως και των 30 εκ. Ευρώ που χάρισε στους κλινικάρχες, συνεισέφεροντας έτσι στην καταπολέμηση του κορωνοϊού 41 φορές περισσότερο από ό,τι τώρα.
Κι ακόμη, αν ο πρωθυπουργός είχε μια στάλα κοινωνικής ευαισθησίας, θα ζητούσε από τους πλούσιους φίλους του, κλινικάρχες, καναλάρχες κλπ, να συμβάλουν κι εκείνοι στην δύσκολη περίσταση που περνά η χώρα και ο λαός μας.
Ένας πρωθυπουργός που εν μέσω πανδημίας μοιράζει 41 εκ. σε φίλους του επιχειρηματίες και ο οποίος μόλις πριν λίγες μέρες διπλασίασε τις αμοιβές των διορισμένων από τον ίδιο διοικήσεων των οργανισμών του δημοσίου, ΔΕΝ πείθει ούτε για την ειλικρίνεια των προθέσεων, ούτε για την κοινωνική του ευαισθησία, παρακαλώντας τους βουλευτές να συνεισφέρουν τη μισή τους αποζημίωση, δίκην κοινωνικής προσφοράς.
Η χώρα σήμερα χρειάζεται γιατρούς, νοσοκόμους, νοσοκομειακό εξοπλισμό και κρεβάτια, νοσηλείας και ΜΕΘ.
Αυτά θέλουν γενναίες πολιτικές αποφάσεις για ενίσχυση του κοινωνικού κράτους.
Δεν θέλουν ούτε δώρα, ούτε εράνους, ούτε φιλανθρωπίες για... άπορες κορασίδες.
Ούτε βέτο, ούτε μιλιά για τα γειτονάκια που εντάχθηκαν στη ΒορειοΑτλαντική συμμαχία
Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
«Δεν μπορούν οι γείτονες να ονομάσουν Μακεδονία το κράτος τους γιατί Μακεδονία σημαίνει Ελλάδα. Όποιος θέλει να λέγεται Μακεδόνας πρέπει να παραδεχθεί ότι είναι Έλληνας». Τσεκ. «Αν επιτρέψουν συμφωνία με τον όρο Μακεδονία θα μας βρουν μπροστά τους, ό,τι και αν σημαίνει αυτό». Τσεκ. «Η αλητεία των Σκοπιανών.. δεν θα περάσει. Στο εθνικό ζήτημα δεν υπάρχει δικαιολογία ότι ασκούνται πιέσεις». Τσεκ. «”Ήδε η ημέρα τοις Έλλησι μεγάλων κακών άρξει”…και τώρα ας χύσουμε ένα δάκρυ για τη Μακεδονία μας που χάσαμε…Ντροπή»! Τσεκ. «Παραδίδουν έτσι το ισχυρότερο διαπραγματευτικό όπλο που είχε η Ελλάδα και αποτελούσε την εθνική γραμμή των τελευταίων 27 ετών». Τσεκ. Μερικές σκόρπιες φράσεις και δηλώσεις από συλλαλητήρια και πολιτικά χείλη (εντάξει, όπου έχει αρχαία ο Άδωνις είναι!), για τα της Μακεδονίας, των Σκοπίων, της εθνικότητας, της γλώσσας και των λοιπών συμπαρομαρτούντων που αφορούσαν στην ονοματοδοσία των γειτόνων. Λαστ γίαρ όμως αυτά που θα έλεγε και η αλησμόνητη διαφήμιση. Όταν ήταν απαραίτητο να πέσει πριόνισμα αντικυβερνητικό και να μπει η πίτσα στο φούρνο. Λαστ γίαρ… Δις γίαρ, πάλι, έχουμε την ανακοίνωση του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών που τα λέει όλα. Λέξη προς λέξη: «Συγχαίρουμε τη Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας για την ένταξή της στο ΝΑΤΟ ως το 30ο μέλος της Συμμαχίας. Καλωσορίζουμε τους γείτονές μας στην οικογένεια του NATO & προσβλέπουμε στην εποικοδομητική μας συνεργασία στο πλαίσιο της Συμμαχίας». Λιτή, σαφής, δίχως χημικά πρόσθετα η ανακοίνωση. Καλώς τα παιδιά, καλώς τα που θα έλεγε και ο γνωστός βρωμόστομος προπονητής ποδοσφαίρου. Αδέρφια είμαστε πλέον μέσα στους κόλπους της ΒορειοΑτλαντικής Συμμαχίας, φίλοι γκαρδιακοί, κολλητάρια, έχω κι άλλα να γράφω μέχρι να τελειώσει ο χώρος όλος, πλούσια είναι η ελληνική γλώσσα, δεν είναι σαν τα Μακεντόνσκι που μόνο από γρυλισμούς και μυκηθμούς γνωρίζουν. Αλλά λέω να τα προσπεράσω… Και να επικεντρώσω σε αυτό το κολοσσιαίο δούλεμα που εισέπραξε μια διόλου ευκαταφρόνητη μερίδα του ελληνικού λαού, που βγήκε μπροστά για να ακυρώσει διαπραγματεύσεις και συμφωνίες. Τις σημειώσεις μου κάθομαι και κοιτάζω τώρα και τα άρθρα που έχω γράψει κατά καιρούς για το ζήτημα (πάνω από δέκα!) και θυμάμαι το στόρι απ’ την θριαμβευτική αρχή ως το θλιβερό τέλος του. Από τότε που έβραζε ο τόπος πριν από δύο και κάτι χρόνια στη Θεσσαλονίκη και κατέβαιναν οι αλογατάδες με παραδοσιακές στολές κι έβγαινε κι ο Άνθιμος πλάι σε κάτι παιδάκια με ξυρισμένα κεφάλια να κάνουν το κομμάτι τους. Με κυνηγητό στον Ζουράρι, με ξύλο στον Μπουτάρη, με βρισίδι άφθονο και κατάρες πολυάριθμες. Και τον Μίκη Θεοδωράκη να δίνει το σύνθημα της εθνικής αντίστασης, ως άλλος απόστολος του ΕΑΜ για τον εικοστό πρώτο αιώνα, για τον νέο πατριωτισμό και το έθνος μας και την πύρινη ρομφαία του αρχάγγελου που κατέρχεται απ’ τους ουρανούς να αποδώσει δικαιοσύνη. Αλησμόνητες μέρες… Και τώρα μια ξερή ανακοίνωση. Και τέλος, το νερό στ’ αυλάκι μπήκε, κλειδώθηκε η πόρτα, κατεβήκαν τα ρολά. Εκεί που ήταν αδύνατον να χάσουμε για έχουμε τη στρατηγική (έτσι έλεγε στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης ο «εξυπνότερος άνθρωπος στον κόσμο»!), ξαφνικά μας πήρανε και τα σώβρακα οι Σκοπιανοί και θα κάθονται στο ίδιο τραπέζι με τη χώρα του Αριστοτέλη και θα συναποφασίζουν για τις τύχες του κόσμου. Αναρωτιέμαι τι να απέγιναν οι περικεφαλαίες φίλε μου, αναρωτιέμαι τι να απέγιναν οι σημαίες, αναρωτιέμαι τι να απέγιναν της Βεργίνας οι ήλιοι και καταλήγω με ένα δυναμικό μήνυμα του παντοτινά επίκαιρου Σάκη Τανιμανίδη. Από τον Άγιο Δομίνικο, όπου γύρναγε το Survivor, τα συλλαλητήρια δεν τα ξέχναγε ο γίγαντας: «Μπορεί να βρίσκομαι μακριά, το μυαλό και η καρδιά μου όμως, είναι εκεί! Είμαι και εγώ εκεί, μαζί με όλους τους Έλληνες»!
Ζούμε μία πρωτόγνωρη κατάσταση, δίχως να γνωρίζουμε εάν βρισκόμαστε στην αρχή, στο μέσον ή στο τέλος της πανδημίας. Προφανώς αυτός ακριβώς ο παράγοντας του απροσδιόριστου, είναι το καινούργιο στοιχείο αυτής της κρίσης και αποτελεί το πιο τρομακτικό στοιχείο της. Σε αυτό το δυστοπικό παγκόσμιο τοπίο, αναδύονται κάποιες σημαντικές σταθερές αξίες και αντιλήψεις, κάποια σημαντικά εργαλεία της ευρύτερης Αριστεράς
του Μιχάλη Υδραίου
Η επιδημία θέτει νέα μεγάλα ερωτήματα Σε συνθήκες μίας επιδημικής κρίσης, η οποία διαμορφώνει ένα τοπίο οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, ως κρίση προσφοράς και ζήτησης και κρίση εργασίας – ανεργίας, οι απαντήσεις δεν μπορεί να είναι στενά εθνικές, το αντίθετο, επιβάλλεται ένας νέος ισχυρός διεθνισμός που θα υπερβαίνει τις λογικές δημοσιονομικού κόστους και καπιταλιστικού κέρδους. Προβάλει επιτακτικά η ανάγκη για μία Κεϋνσιανή πολιτική, αλλά, ακόμα περισσότερο, για επικαιροποίηση και επανανοηματοδότηση του προτάγματος για μια νέα, ελεύθερη σοσιαλιστική κοινωνία. Αυτή η μεγάλη ιδεολογική και πολιτική συζήτηση πρέπει να γίνει και θα γίνει. Έχει ήδη ξεκινήσει και είμαι σίγουρος ότι θα εξελιχθεί.
Η επιδημία δοκιμάζει τους εργαζόμενους, τα αδύναμα κοινωνικά στρώματα Η επιδημία βρίσκεται εδώ και δοκιμάζει την κοινωνική συνοχή, τις αξίες και τις πολιτικές προτεραιότητες. Τα νεοφιλελεύθερα προτάγματα της ατομικότητας, της ιδιωτικότητας, της κυριαρχίας των οικονομικά ισχυρών, μοιάζουν αδύναμα, μολονότι οι νεοφιλελεύθερες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις προσπαθούν να αξιοποιήσουν την κρίση ώστε να ισχυροποιήσουν τη θέση τους. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας φαίνεται να πρωταγωνιστεί σε αυτήν την κατεύθυνση. Μέτρα για τις επιχειρήσεις, μέσω της υποβάθμισης της εργασίας, αυτό είναι το περιεχόμενο της πολιτικής Βρούτση. Ο covid-19 αποδεικνύεται όχι μόνο τοξικός αλλά και ταξικός, καθώς τα αδύναμα κοινωνικά στρώματα, οι εργαζόμενοι, οι αυτοαπασχολούμενοι και οι μικροί ελεύθεροι επαγγελματίες καλούνται να αναλάβουν το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης.
Η αναμενόμενη αύξηση της ανεργίας, η κρίση της ζήτησης, προφανώς θα διαμορφώσει συνθήκες μιας νέας ανθρωπιστικής κρίσης, όπως αυτή που αντιμετωπίσαμε τα χρόνια μετά από το 2010. Μια κρίσης τα αποτελέσματα της οποίας η ελληνική κοινωνία δεν έχει υπερβεί ολοκληρωτικά. Γι’ αυτό, άλλωστε, οι επιπτώσεις της θα είναι καταλυτικές για την ελληνική κοινωνία.
Η αλληλεγγύη το όπλο μας Σε αυτές τις συνθήκες δεν χωράει επανάπαυση για τη δική μας ριζοσπαστική Αριστερά. Ο αγώνας για την ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας, η ενίσχυση των εργατικών αγώνων ενάντια στην αυθαιρεσία κυβέρνησης – εργοδοτών είναι μονόδρομος. Μονόδρομος είναι και η επανεπικαιροποίηση του κινήματος αλληλεγγύης, των δομών και των δράσεών του. Να υπενθυμίσουμε ότι στα χρόνια της ανθρωπιστικής κρίσης, οι δομές και οι δράσεις της Αλληλεγγύης αγκάλιασαν δεκάδες χιλιάδες άνδρες και γυναίκες σε πόλεις και επαρχίες της χώρας. Ξεπήδησαν εναλλακτικές δράσεις στον τομέα της κοινωνικής υγείας, της παιδείας, της διατροφής, της κοινωνικής οικονομίας, του προσφυγικού. Εκατοντάδες σύντροφοι, κυρίως συντρόφισσες, προφανώς γιατί η αλληλεγγύη είναι γένους θηλυκού, με αυτοθυσία πήραν στους ώμους τους το ιερό καθήκον της προστασίας των πιο αδύναμων, κάνοντας έμπρακτη πολιτική το σύνθημα «ο άνθρωπος είναι η απάντηση σε κάθε ερώτημα».
Το ίδιο, στις νέες συνθήκες, προσπαθούμε και σήμερα. Η Αλληλεγγύη για Όλους έχει ήδη ξεκινήσει την καμπάνια «Και σε αυτή την κρίση απαντάμε με Αλληλεγγύη», έχοντας καταγράψει τις πρώτες ανάγκες και έχοντας ήδη καλύψει σημαντικό μέρος από αυτές, σε συνεργασία με δεκάδες τοπικές δομές. Όσο πρωτόγνωρη και εάν είναι η σημερινή κατάσταση, η πορεία έχει χαραχθεί και είμαστε αποφασισμένοι να την πορευτούμε μέχρι τέλους.
Για σήμερα δεν υπάρχει κανένας κορονοϊός. Τον νίκησαν τα δικά σου σωματίδια της ύπαρξης που σκορπίστηκαν στην ατμόσφαιρα και στον αέρα που αναπνέουμε.
του Αντώνη Μποσκοίτη
Όταν είσαι 45 ετών πια, απ' τη μια νοσταλγείς την πρώτη νιότη σου, τη χρυσή δεκαετία μεταξύ 20 και 30, τότε που συνήθως ξόδευες τις δυνάμεις σου όλες για το αύριο. Κι ας μην το αντιλαμβανόσουν με την άγνοια της συγκεκριμένης ηλικίας. Φυσικό κι επόμενο είναι να μετράς απώλειες καθώς ο χρόνος περνάει. Των δικών σου, των φίλων σου, ακόμη και κάποιων που μπορεί να μη γνωρίζεις προσωπικά. Όμως αυτό δε λέει τίποτα. Προφανώς επειδή αυτοί οι «κάποιοι» δεν είναι απλά «κάποιοι», έχουν ήδη πάρει τη θέση τους στην ιστορία και θεωρούνται σύμβολα! Ο Μανώλης Γλέζος ήταν ένας απ' αυτούς τους ανθρώπους, ευγενικός, αφού οι ήρωες είναι πάντα ευγενικοί, μεσ' στα κοινά και στους αγώνες ως το βιολογικό του τέλος. Ίσως - δεν υπάρχει ίσως, σίγουρα δηλαδή - ήταν ο τελευταίος αυθεντικός ήρωας όλων των Ελλήνων, ανεξαρτήτως πολιτικών τοποθετήσεων και ιδεολογιών. Θα εξαιρούσα τους ναζήδες, αλλά δεν θα ήθελα να χαραμίσω αράδα γι' αυτούς μέσα στα λίγα που'χω να πω εις μνήμην του.
Τον θυμάμαι, τελευταία φορά που τον είδα, στην κηδεία του Μάνου Ελευθερίου. Ήρθε, παρακολούθησε με σεβασμό τη νεκρώσιμη ακολουθία κι ύστερα αποχώρησε μόνος του, γρήγορα, αεράτα. «Κοίτα να δεις το θηρίο» είπαμε με την ομήγυρη κι ένα χαμόγελο αντικατέστησε πρόσκαιρα τη θλίψη για το χαμό του ποιητή. Διότι ο Γλέζος με πατημένα τα 96 τότε, παραδόξως έμοιαζε ανέγγιχτος απ' τη φθορά του χρόνου. Τόσο σωματικά, όσο και πνευματικά!
Το καλοκαίρι του 2012, Αύγουστος μήνας, τον είχα συναντήσει σε μια παραλία της Πάρου. Εγώ ήμουν με τη φίλη μου, την ποιήτρια Μαρία Λαγγουρέλη, κι εκείνος με τη Τζόρτζια, τη σύντροφο της ζωής του. Η Τζόρτζια έβγαινε απ' τη θάλασσα, με το μαγιό της και τα μαλλιά της να στάζουν. Εκείνος καθόταν σ' ένα τραπεζάκι απ' αυτά τα παλιά των καφενείων, που άρεσαν του Νίκου Εγγονόπουλου. Καθίσαμε παρέα για λίγη ώρα, προτού αρχίσουν νά'ρχονται τα φαγητά στο τραπέζι: Η χωριάτικη σαλάτα, τα καλαμαράκια, το φρέσκο ψωμί. Διαβάζω σήμερα πως σπάνια μιλούσε για τον αγαπημένο αδερφό του, τον Νίκο. Να θεωρώ τύχη, λοιπόν, που σε εκείνες τις σύντομες στιγμές μαζί του, γι' αυτόν μίλησε! Η αλήθεια είναι πως σε τόσα χρόνια ζωής, θα'χε κουραστεί να μιλάει για το κατέβασμα της ναζιστικής σημαίας απ' την Ακρόπολη και την αντικατάσταση της με την ελληνική. Αυτό το γνώριζα ή μάλλον το υπέθεσα, εξ ου και προτίμησα να του πιάσω κουβέντα για τον αδερφό του. Δεν ήταν πολύς καιρός που είχε πέσει στα χέρια μου η έκδοση του βιβλίου «Νίκος Νικ. Γλέζος» από το «Ίδρυμα Νίκος Γλέζος», με τις παπαρούνες στο εξώφυλλο του. Χρωστάω ευγνωμοσύνη γι' αυτό στην άλλη καλή μου φίλη και αγωνίστρια της Αριστεράς, Λιάνα Μαλανδρενιώτη, στην κατοχή της οποίας βρισκόταν το βιβλίο.
Ο Μανώλης Γλέζος πάνω απ' όλα ήταν ένας ιδιαίτερα συναισθηματικός άνθρωπος. Κι αν για μια χώρα ολόκληρη αντιμετωπιζόταν ως σύμβολο, για εκείνον σημασία μεγαλύτερη είχαν κάποιες πολύ προσωπικές του μνήμες με τη μητέρα του και τον αδερφό του. Ακούγεται παράξενο για έναν άνθρωπο που ενέπνευσε έως και τον Πικάσο με την πράξη στην ηρωική εφηβεία του και που έγινε ως και γραμματόσημο στην πρώην Σοβιετική Ένωση τα επόμενα χρόνια! Να έχει επίγνωση δηλαδή του μεγέθους του, της κοσμοϊστορικής κίνησης του, αλλά να μην κομπάζει, να μην επαναλαμβάνεται, να μη θέλει να «εξαφανίσει» τους συνομιλητές του υπό το βάρος της σαρωτικής προσωπικότητας του. Το λέω και το υπογράφω αυτό, έχοντας την τύχη να συνυπάρξω λίγο ή πολύ με πολλούς «μεγάλους» Έλληνες, με τους οποίους όμως μία μόνο συνάντηση έφτανε και περίσσευε μαζί τους. Διότι, το «περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις» δεν αρέσουν σε κανένα κατά βάθος, πιστέψτε με.
Η μορφή του Νίκου ήταν βαθιά χαραγμένη στο μυαλό του Μανώλη. Παιδί 19 χρονών ήταν όταν τον εκτέλεσαν στην Καισαριανή οι Γερμανοί, τον Μάιο του 1944. Κι αυτό το σημείωμα του που κυκλοφορεί ευρέως στο διαδίκτυο και που δε γίνεται να μη σου φέρει δάκρυα στα μάτια: «Αγαπητή μητέρα σας φιλώ, χαιρετισμούς, σήμερα πάω για εκτέλεση. Πάω. Πέφτοντας για τον ελληνικό λαό»...
Το συγκλονιστικό χειρόγραφο σημείωμα του 19χρονου Νίκου Γλέζου λίγο πριν εκτελεστεί, μπήκε στο οπισθόφυλλο της έκδοσης «Νίκος Νικ. Γλέζος» (Ίδρυμα Νίκος Γλέζος, 2008)
Το θάρρος αυτό του αδικοσκοτωμένου ήταν για τον Μανώλη το δεύτερο κεφάλαιο του ηρωισμού και του πατριωτισμού στην προσωπική του μυθολογία. Ένα νέο παιδί που σχεδόν χαίρεται που θα χάσει τη ζωή του «για τον ελληνικό λαό», ήταν η συνέχεια της δικής του πράξης τρία χρόνια πριν. Ιδού ένα συγκλονιστικό ποίημα του ποιητή Μανώλη Γλέζου, γραμμένο το Μάιο του 1949 και αφιερωμένο στον Νίκο:
Το ποίημα βρίσκεται στην ποιητική συλλογή του Μανώλη Γλέζου, «Νέκυιαι Ωδαί» (εκδόσεις σοφία, 2013)
Τελικά του Μανώλη του άρεσε να μιλάει για την Ακρόπολη. «Άκου να δεις» θυμάμαι τα λόγια του, «δεν ήταν μια πράξη δική μου και του Σάντα. Ήταν μια πράξη του ελληνικού λαού, που αμέσως μετά το ελληνοαλβανικό μέτωπο έδινε ένα ισχυρό ράπισμα στον Γερμανό κατακτητή. Έτσι το βλέπαμε, αυτό ήτανε και έτσι θέλω να το θυμούνται όλοι: Μία νίκη του λαού και όχι του Γλέζου και του Σάντα»!
Αγαπούσε πολύ τις τέχνες ο Γλέζος. Τη μουσική, τα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη και του Μάνου Χατζιδάκι, τον ήχο της φυσαρμόνικας του φίλου του, Λεωνίδα Κύρκου. Αγαπούσε ακόμη και το ροκ. «Όταν κυνηγούσαν τους μαλλιάδες» μου'χε πει, «δεν μπορούσα παρά να'μαι με τους μαλλιάδες και με ότι επαναστατικό υποτίθεται ότι εκπροσωπούσαν σαν νέοι κι αυτοί». Δοθείσης ευκαιρίας, έμαθα και για τη συμμετοχή του στις περιβόητες καταλήψεις του Χημείου το '85, γεγονότα και μνήμες που επίσης ανέσυραν σήμερα η ακτιβίστρια Πάολα Ρεβενιώτη και η ραδιοφωνική παραγωγός Θέκλα Τσελεπή. Επρόκειτο για μία άτυπη διαδήλωση που έστησε τελευταία στιγμή ο ίδιος θέλοντας να γλιτώσει κυριολεκτικά τους, κλεισμένους στο Χημείο, αναρχικούς και αντιεξουσιαστές! Πως θα γινόταν αυτό και πως το πέτυχε τελικά; Με το να ανταποκριθούν στο κάλεσμα του και πολλοί άλλοι που δεν βρίσκονταν μεσ' στο Χημείο, «επαναστάτες, αναρχικοί, φρικιά, όλοι μαζί» όπως ακριβώς τό'χε πει ο Νικόλας Άσιμος. «Ήταν στην ουσία μία κίνηση, την οποία στηρίξαμε με τον Λεωνίδα Κύρκο, με μοναδικό σκοπό τα παιδιά να μπορέσουν να βγουν έξω, να ανακατευτούν με τον υπόλοιπο κόσμο και να μη συλληφθούν ή δαρθούν από τους πάνοπλους αστυνομικούς, που είχαν εντολή να βαρέσουν στο ψαχνό»...Εκείνες τις μέρες ο Γλέζος συνάντησε και την Κατερίνα Γώγου, χωρίς να θυμόταν αν ήταν η πρώτη γνωριμία τους. Δικά του τα παρακάτω λόγια: «Χρωστάμε πολλά σ' αυτό το άτυχο κορίτσι. Ότι εμείς κάναμε, εκείνη τα έλεγε». Και σαν τον ρώτησα τη διαφορά μεταξύ του να κάνεις και του να λες πως θες να κάνεις, μου απάντησε: «Όχι μεγάλη διαφορά. Ειδικά αν στο τέλος περνάς την κόκκινη γραμμή και περνάς απέναντι»...Αυτό το «απέναντι», γαμώτο, είναι που πήρε τόσο γρήγορα από κοντά μας κι άλλα πλάσματα απαραίτητα στην κοινωνία όσο ποτέ άλλοτε!
Κάτι που δεν γνωρίζει πολύς κόσμος και που το μεταφέρω, έτσι όπως τ' άκουσα από τη Λιάνα Μαλανδρενιώτη, ήταν το εξής πολύ χαριτωμένο: Όταν βρέθηκε στις Βρυξέλλες ως ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, το 2014, παρά την προχωρημένη ηλικία του, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που ζητούσαν να φωτογραφηθούν μαζί του. Ζητούσε ένα ευρώ για την κάθε φωτογραφία κι άμα τον ρωτούσαν για ποιο λόγο, απαντούσε πως το ένα τους ευρώ θα πάει στη Βιβλιοθήκη της Απειράνθου στην αγαπημένη του Νάξο. Και πάλι στη μνήμη του αδερφού του, εφόσον έφερε το όνομα του: Βιβλιοθήκη «Νίκος Γλέζος».
Μου φαίνεται πως ο κόσμος, έτσι όπως τον γνωρίσαμε, τελειώνει. Τελείωσε...Χαίρομαι μόνο που δεν είμαι σήμερα 20 ετών, αλλά 45, για να μπορώ να λέω ότι αυτός ο άνθρωπος, ο ήρωας, ο επαναστάτης, το εθνικό σύμβολο πέρασε από δίπλα μου και πρόφτασα να τον «αγγίξω» τουλάχιστον.
Όσο για σένα, λιοντάρι μας, εθνική μας ομορφιά, δυστυχώς θα στερηθείς μία κηδεία πάνδημη, μία κηδεία με τιμές αρχηγού κράτους, όπως σου έπρεπε και σου άξιζε. Με τσακίζει η σκέψη αυτή, το ομολογώ. Σήμερα, όμως, στη δυσκολότερη κατάσταση που βιώνει ο πλανήτης απ' το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, κατά πώς μας λένε, δεν υπάρχει κορονοϊός. Τον νίκησαν τα δικά σου σωματίδια της ύπαρξης που σκορπίστηκαν στην ατμόσφαιρα και στον αέρα που αναπνέουμε. Έχε γεια, Μανώλη Γλέζο!
Πολλοί φίλοι μου στο fb γράφουν «Θέλω να ξαναγίνουν όλα όπως πριν». Εγώ δεν θέλω. Αν δεν τα καταφέρνουμε, η κάθε δύσκολη εμπειρία, κάθε τραγική συγκυρία, να μας κάνει σοφότερους, τουλάχιστον ας μας κάνει πιο αλληλέγγυους. Κι ίσως η αλληλεγγύη, που ζεσταίνει την καρδιά, να είναι ένας πιο σίγουρος δρόμος προς τη σοφία κάποια στιγμή.
Θέλω να τα καταφέρουμε να μη θρηνήσουμε χιλιάδες θύματα και μετά να διεκδικήσουμε τις ζωές μας ξανά. Ξεκινώντας από σήμερα. Δεν έχω να λογαριαστώ με κανέναν κατόπιν εορτής. Λογαριαζόμαστε καθημερινά με όσους χρειάζεται, διεκδικώντας τα αυτονόητα.
Δεν θέλω να ξαναγίνουν όλα όπως πριν. Επιθυμώ, αυτός ο κακοτράχαλος δρόμος, να μας υπενθυμίσει, πόσο ανάγκη έχουμε τη δημόσια υγεία. Να το υπενθυμίσει σε εμάς, που εκλέξαμε μία κυβέρνηση, η οποία στην προηγούμενη θητεία της είχε αποδεκατίσει το σύστημα υγείας και εκλέχθηκε ξανά με ένα πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων.
Θέλω να καταλάβουμε έστω αργά, πως τα εργασιακά δικαιώματα, για τα οποία έχει χυθεί αίμα, δεν είναι θεωρία για ονειροπόλους. Να το νιώσουμε βαθιά, σήμερα που φαίνεται αυτονόητες σε πολλούς οι απολύσεις, εξαιτίας της κρίσης, η εκ περιτροπής εργασία και η υπερενταντικοποίηση της εργασίας σε συγκεκριμένες ομάδες εργαζομένων. Δεν θέλω να επιστρέψω στην κανονικότητα που προστάζει οι μισοί μου φίλοι να είναι άνεργοι και οι άλλοι μισοί με μισθούς που δεν επαρκούν
Να νιώσουμε, πως οι γιατροί που χειροκροτήσαμε από τα μπαλκόνια, ήταν ήρωες πάντα, αλλά όταν διεκδικούσαν τα αυτονόητα, για ορισμένους πολιτικούς και ΜΜΕ ήταν οι «βολεψάκηδες δημόσιοι υπάλληλοι». Το ίδιο κι οι εκπαιδευτικοί μας. Πως οι γιατροί που στείλαμε στο εξωτερικό και τώρα εκλιπαρούμε να επιστρέψουν, δεν μας περίσσευαν. Ήταν οι άνθρωποι που είχαμε ανάγκη στα δημόσια νοσοκομεία των πόλεων και των νησιών μας.
Δεν θέλω να επιστρέψουμε σε μια κανονικότητα,στην οποία η ενσυναίσθηση στο δράμα των προσφύγων ήταν απούσα, σε ένα μεγάλο μέρος συμπολιτών μας, που σώπαιναν την ώρα που έπαιρνε το όπλο ο διπλανός για να σημαδέψει αμάχους κατατρεγμένους στον Έβρο, με τις ευλογίες της κυβέρνησης. Σήμερα που ξέρεις, τι σημαίνει απειλή και στιγματισμός, ξανά σκέψου το.
Δεν θέλω να επιστρέψουμε σε μια κανονικότητα ατιμωρησίας όσων πλουτίζουν παράνομα εις βάρος μας, βάζοντας χέρι σε δημόσιο χρήμα που θα έπρεπε να ενισχύει νοσοκομεία και σχολεία. Δεν θέλω να επιστρέψουμε στην ανοχή της εξίσωσης πολιτική = business us usual, σιωπώντας ύποπτα όταν το δημόσιο χρήμα πηγαίνει σε ιδιώτες κι όχι σε δημόσιες δομές, στην υγεία, την παιδεία, την ασφάλιση.
Δεν θέλω να επιστρέψω στην κανονικότητα του απόλυτου ναρκισσισμού και της ιδιώτευσης. Σε ένα κοινωνικό πεδίο νταβατζήδων, που χειραγωγούν για να υπάρχουν. Στην κανονικότητα που κανένας δεν αφιερώνει, δυο λεπτά για να ακούσει και να συναιστανθεί, σαν να γεμίσαμε ξαφνικά από τις ασώματες κεφαλές που περιέγραφε στα μυθιστορήματά του ο Τσίρκας.
Δεν θέλω να επιστρέψω σε ένα κοινωνικό περιβάλλον, στο οποίο η αριστερά είτε βολεύεται, είτε μουδιάζει, είτε κατακερματίζεται, είτε σωπαίνει, την ώρα που η δεξιά ισοπεδώνει τα πάντα.
Δεν θέλω να επιστρέψω σε μια κανονικότητα που κλείνει τα μάτια στις αιτίες που γεννούν τις συμφορές. Που αγνοεί την κλιματική αλλαγή, που δέχεται τον καπιταλισμό ως μονόδρομο. Δεν θέλω να επιστρέψω στη ζεστή αγκαλιά μιας ΕΕ, που παίζει με όρους δύναμης, ρουλέτα στην πλάτη μας.
Γι’ αυτό φίλοι μου, δεν θέλω να γίνουν τα πράγματα όπως ήταν πριν. Για τον απλό λόγο, ότι έτσι, θα ξαναγίνουν όλα όπως είναι τώρα. Σκοτεινά, κλειστά, απάνθρωπα, χωρίς επαφή, χωρίς αγκαλιά, χωρίς μέλλον.
Για μια ακόμη φορά τη γη καλούνται να σώσουν (ή να παλέψουν για να το κάνουν) οι πληβείοι, θεατές ως σήμερα των μεγάλων θεωριών. Ο κακοπληρωμένος γιατρός, ο άγνωστος νοσηλευτής, ο σκουπιδιάρης, η ταμίας του σουπερμάρκετ, ο ντελιβεράς, η καθαρίστρια που ως χθες βάραινε δημοσιονομικά το κράτος σύμφωνα με τις θεωρίες των τεχνοκρατών.
του Κώστα Βαξεβάνη
Σκεφτείτε το λίγο παραστατικά. Από τη μία μεριά είναι τα χρηματιστήρια, οι αγορές, οι αγχωμένοι λομπίστες, οι κουστουμαρισμένοι τραπεζίτες, οι μακιγιαρισμένοι τεχνοκράτες, οι αυτάρκεις λαϊφσταϊλάδες.
Αυτοί δηλαδή που με βεβαιότητα γνώριζαν τον κόσμο και τον κινούσαν, που όριζαν πώς θα γίνουν τα πράγματα και επέβαλλαν τις συνταγές τους. Αυτό θα κλείσει, το άλλο θα περικοπεί, εσύ θα απολυθείς, η οικογένειά σου θα προσαρμοστεί. Εβγαιναν στις τηλεοράσεις και με ύφος εξηγούσαν στον κόσμο όσα δεν μπορούν να καταλάβουν οι κοινοί θνητοί. Κουνούσαν το δάχτυλο και έδειχναν τα εικονίσματα της οικονομικής τους ορθοδοξίας για να τα προσκυνήσουμε. Λοιδορούσαν κάθε «μα» και κάθε αμφισβήτηση που πήγαζε από την ανάγκη της καθημερινότητας. Είχαν για όλα απάντηση που απαιτούσε απλώς την υποταγή σου. Πώς θα κινηθεί το χρήμα, πώς θα μεταπηδήσει ηπείρους, ποιοι πρέπει να επιβιώσουν και ποιοι, ακολουθώντας τον τεχνοκρατικό δαρβινισμό τους, θα πεθάνουν.
Από την άλλη μεριά είναι οι απλοί άνθρωποι, που πίστεψαν ότι η ζωή τους οφείλει να εξαρτάται από τους ειδήμονες του πλούτου που ξέρουν με ασφάλεια να κινήσουν το χρήμα όπως ο αέρας τα κύματα. Έπρεπε όχι μόνο να υποταχθούν στην αόρατη και ανεξέλεγκτη εξουσία των ειδημόνων του χρήματος, αλλά να θυσιαστούν κιόλας για να συνεχίσει να κινείται η γη γύρω από τον νοητό οικονομικό άξονα της ισχύος τους.
Τούτες τις δύσκολες ώρες αναζητώ την πρώτη κατηγορία των ειδημόνων, μαζί με την υπεροπτική βεβαιότητά τους για το μέλλον του κόσμου και τη σωτηρία του. Δεν βρίσκω κανέναν. Στις ελάχιστες περιπτώσεις που οι σοφοί του χρήματος και της πολιτικής του εξέφρασαν άποψη πρότειναν την ανοσία της αγέλης. Να μπολιαστούμε με τον ιό ώστε να αναπτύξουμε αντισώματα, αφού θάψουμε τα εκατομμύρια όσων υποκύψουν για να κινηθεί η οικονομία. Κάπως έτσι η αγέλη θα επιβιώσει, φυσικά με τους ίδιους αρχηγούς, στήνοντας πάνω σε τάφους τα θεμέλια της νέας πραγματικότητας.
Πού είναι όμως ως φυσική παρουσία οι εκλεκτοί του χρήματος και κατασκευαστές των θεωριών; Κρύβονται και αυτοί όπως όλοι οι άνθρωποι πίσω από τις μάσκες της αγωνίας. Εύχονται σε όποιον θεό πιστεύουν, προφανώς όχι του χρήματος, να μην είναι οι ίδιοι θύματα της πανδημίας.
Για μια ακόμη φορά τη γη καλούνται να σώσουν (ή να παλέψουν για να το κάνουν) οι πληβείοι, θεατές ως σήμερα των μεγάλων θεωριών. Ο κακοπληρωμένος γιατρός, ο άγνωστος νοσηλευτής, ο σκουπιδιάρης, η ταμίας του σουπερμάρκετ, ο ντελιβεράς, η καθαρίστρια που ως χθες βάραινε δημοσιονομικά το κράτος σύμφωνα με τις θεωρίες των τεχνοκρατών. Το βάρος της καθημερινότητας σηκώνουν οι ταλαιπωρημένοι, οι συκοφαντημένοι και απαξιωμένοι άνθρωποι της εργασίας, που τα κανάλια είχαν βρει πλείστους χαρακτηρισμούς για να τους εμφανίζουν ως φταίχτες. Φταίχτες γιατί ζητάνε όσα δικαιούνται, φταίχτες γιατί καταναλώνουν, φταίχτες γιατί υπάρχουν. Χάθηκαν τα χρηματιστήρια και οι προβλέψεις τους, εξαϋλώθηκαν οι γκουρού των διαγραμμάτων και των συγγραμμάτων. Σε λίγο ο μόνος εξίσου απαραίτητος με τον γιατρό θα είναι, δυστυχώς, ο νεκροθάφτης.
Ο καθένας βγάζει όποια συμπεράσματα θέλει από την κρίση. Η εποχή προσφέρεται για φιλοσοφικούς στοχασμούς, ενδεχομένως για το πόσο αδύναμοι είμαστε απέναντι στη φυσική καταστροφή και στο απρόβλεπτο.
Αν θέλουμε όμως να επιβιώσουμε στο μέλλον, τα συμπεράσματα πρέπει να είναι πολιτικά. Ο νεοφιλελευθερισμός, η παράδοση του κόσμου στο κέρδος, δεν μπορεί να είναι λύση. Τα κοινωνικά αγαθά δεν μπορεί να εμπορευματοποιούνται ούτε οι ανθρώπινες ανάγκες να αντιμετωπίζονται ως συναλλαγή. Όταν πέσουν οι ιατρικές μάσκες πρέπει να έχουν πέσει και οι άλλες μάσκες της υποκρισίας. Δείτε όσα αποκαλύπτονται τις τελευταίες μέρες. Η πανδημία, όπως και η προηγούμενη οικονομική κρίση, αντιμετωπίζεται από κάποιους ως ευκαιρία.
Ο δημόσιος τομέας δίνει τη μάχη για να σωθεί η χώρα, αλλά τα μάτια των κυβερνώντων είναι στραμμένα στις τσέπες των φίλιων ιδιωτών. Δεν έχουμε μάσκες για τους γιατρούς και λεφτόδεντρα, όπως έλεγε ένας υπουργός, αλλά υπάρχουν 11 εκατομμύρια ευρώ για «επικοινωνία» τα οποία δίνονται σε εταιρεία, με ανάθεση παρακαλώ, για την «ενημέρωση του κόσμου». Φυσικά τα χρήματα αυτά θα χρησιμοποιηθούν όπου και όπως επιλέξουν ο πρωθυπουργικός ανιψιός και η στενή ομάδα του Μητσοτάκη κατά τα πρότυπα του παλιού ΚΕΕΛΠΝΟ.
Αυτό είναι το ενδιαφέρον τους για την πανδημία. Όχι πόσοι θα πεθάνουν, αλλά πόσο δικαιολογημένοι θα φανούν. Αυτήν τη φορά χρησιμοποιούν την ιατρική μάσκα για να κρύβονται. Όταν τη βγάλουν θα αρχίσουν να ξανακουνάνε το δάχτυλο και θα τους χειροκροτούν όσοι έχουν πληρωθεί.
Στη μητσοτάκειο δημοκρατία η οποιαδήποτε κριτική στους τυφλούς υπερασπιστές της, εν μέσω μάλιστα κρίσης, θεωρείται υποβολιμαία, ύποπτη, αντιδραστική και συνεπώς κατακριτέα. Οι δημοσιογράφοι, για παράδειγμα, δεν δικαιούνται να αναρωτιούνται αν ο ΕΟΔΥ συμβουλεύει τους πολίτες να μένουν σπίτια τους ακόμα κι αν έχουν συμπτώματα κοροναΐού για να μην χαλάσουν το ίματζ τού σεπτού πρωθυπουργού μας. Αυτοί που υποτίθεται πως μισούν τον Στάλιν εφαρμόζουν κάθε σταλινική μέθοδο, με πολύ χαρακτηριστική την προσωπολατρεία, personalitycult για να μας αντιλαμβάνεται κι ο σπουδαγμένος στο Κολάμπια Κούλης...
Μέσα στην επικοινωνιακή τους αυταρέσκεια, στο Μαξίμου σκέφτονται μόλις περάσει η θύελλα να πάνε σε εκλογές για να κεφαλαιοποιήσουν τη λαϊκή αποδοχή τού αρχηγού τους πριν σκάσει η φούσκα τού αιώνα. Έχουν την ψευδαίσθηση πως σε δύο μήνες από τώρα οι πολίτες θα βρίσκονται ακόμα υπό την επήρεια της μιντιακής ζάλης και δεν θα έχουν συνειδητοποιήσει τις μακροπρόθεσμες συνέπειες των τρεχουσών κυβερνητικών επιλογών στη ζωή τους. Ο ιός δεν θα μπορεί να δικαιολογήσει γιατί, για παράδειγμα, οι περισσότεροι έχασαν τη δουλειά τους ή μειώθηκαν οι αποδοχές τους την ίδια ώρα που οι διοικητές ΔΕΚΟ, οι μιντιάρχες, οι κλινικάρχες ή οι ιδιοκτήτες Κέντρων Επαγγελματικής Κατάρτισης έγιναν πλουσιότεροι...
Κανείς δεν ισχυρίζεται πως η ζωή μας μετά από τον ιό θα είναι ίδια με την πρότερη, σε όλα τα επίπεδα. Η ένστασή μου, όμως, στα ανακοινωθέντα μέτρα σχετίζεται με τη σαφή επιλογή που έγινε οι λίγοι να πληρώσουν περισσότερο την κρίση σε σχέση με τους πολλούς. Παλιό τους τέχνη κόσκινο, όμως, στη ΝΔ. Μήπως αυτό δεν έγινε κι επί μνημονίων; Πώς να μην μείνει, επομένως, βουβός ο Κ. Μητσοτάκης στη Σύνοδο Κορυφής όταν άκουγε Ανγκ. Μέρκελ και Μ. Ρούτε να ορκίζονται στη λιτότητα για το λαουτζίκο;... Τον συμπονώ κιόλας γιατί αν δεν φοβόταν το πολιτικό κόστος θα είχε σηκωθεί να τους χειροκροτήσει. Όπως θα έκανε και με τη Συμφωνία των Πρεσπών, άλλωστε, και θα είχε και δίκιο σε εκείνη την περίπτωση, αν δεν ήταν απλώς ένας πολιτικός αγύρτης... τρυπιο ευρω
Διάφοροι τύποι που κατέχουν κυβερνητικά πόστα ή βρίσκονται σε θέσεις επιρροής ή το καλά αμειβόμενο επάγγελμά τους είναι να κολακεύουν τους ισχυρούς, υποστηρίζουν ότι στην παρούσα φάση αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να πειθαρχούμε χωρίς δεύτερη κουβέντα στις αποφάσεις της κυβέρνησης και να μην ασκούμε κριτική γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι. Μας λένε ότι κόμματα και πολίτες οφείλουν να στρατευτούν με πάθος και να αφήσουν τις ενστάσεις για αργότερα, όταν θα έχει ηττηθεί ο εχθρός.
Τότε θα γίνει ο απολογισμός. Τώρα χρειάζεται ομοψυχία. Μερικοί εξ αυτών μάλιστα φλερτάρουν χωρίς κανέναν ενδοιασμό με μέτρα που παραπέμπουν σε ολοκληρωτικά καθεστώτα. Αν δεν έχουμε να κάνουμε με ιδιοτελείς ανθρώπους, που ακόμα και σε τόσο δύσκολες συνθήκες θεωρούν ότι το βασικό καθήκον τους είναι να εξωραΐζουν τις επιλογές της εξουσίας, σίγουρα πρόκειται για επικίνδυνα ανόητους που αν πάρουμε τοις μετρητοίς τις λιπαρές συστάσεις και τις πομπώδεις απειλές τους θα πληρώσουμε μεγάλο κόστος. Και σήμερα και στο μέλλον.
-Αραγε ήταν άσκοπη αντιπολίτευση η πίεση στην κυβέρνηση να απαγορεύσει τις συγκεντρώσεις στους ναούς; Το ζητούσαν όλα τα κόμματα, υποχρεώθηκε να το πράξει η κυβέρνηση με καθυστέρηση. Οι άθλιοι κυνηγοί ψήφων -υπουργοί και βουλευτές- που δεν δίστασαν να παίξουν με τα αισθήματα των πιστών, λούφαξαν όταν ελήφθη η απόφαση. Και χθες σωστοί και σήμερα σωστοί δεν γίνεται. Απλώς ο φαρισαϊσμός τους δεν έχει όρια. Απτόητοι θεομπαίχτες.
-Αραγε ήταν εκτός τόπου και χρόνου η πρόταση της αντιπολίτευσης να ζητήσει η κυβέρνηση σε συνεργασία με άλλες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις την αναστολή εφαρμογής του Συμφώνου Σταθερότητας; Τελικώς αυτό αποφασίστηκε από τους εταίρους και η κυβέρνηση εξετέθη που είχε εγκαλέσει όσους εισηγήθηκαν τη συγκεκριμένη γραμμή για φτηνό λαϊκισμό. Αριστοτέχνες της μνησικακίας.
-Αραγε ήταν μίζερη κριτική η ιδέα της αντιπολίτευσης να πάρει πρωτοβουλία ο πρωθυπουργός και να συνεννοηθεί με ομολόγους του προκειμένου να διεκδικήσουν την έκδοση ευρωομόλογου; Το έκανε, και σωστά ο κ. Μητσοτάκης και οι υφιστάμενοί του καθώς και τα φερέφωνα της κυβέρνησης στα μέσα ενημέρωσης που κατηγορούσαν την αντιπολίτευση για ροπή στον τυχοδιωκτισμό γελοιοποιήθηκαν. Δεν ήταν η πρώτη φορά και φαντάζομαι δεν θα είναι η τελευταία. Εχουν εθιστεί στον αυτοεξευτελισμό.
-Αραγε κακώς η Εκτελεστική Γραμματεία της Ομοσπονδίας Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας ζήτησε την επίταξη των κρεβατιών, των κλινικών, των εργαστηρίων, του ιατροτεχνολογικού εξοπλισμού του ιδιωτικού τομέα μαζί με το προσωπικό ώστε να ενταχθούν στον κρατικό σχεδιασμό για την αντιμετώπιση της πανδημίας του κορονοϊού, καθώς και την επίταξη των 350 κρεβατιών ΜΕΘ του ιδιωτικού τομέα, την απαγόρευση διενέργειας διαγνωστικών τεστ για κορονοϊό στον ιδιωτικό τομέα; Κακώς τα κόμματα της αντιπολίτευσης τους στηρίζουν και απαιτούν από την κυβέρνηση να πάρει πίσω τα προκλητικά δώρα στους κλινικάρχες και να καλύψει γρήγορα τα κενά που υπάρχουν, διαφορετικά το σύστημα θα καταρρεύσει;
-Αραγε κακώς τα κόμματα της αντιπολίτευσης, η ΓΣΕΕ και τα συνδικάτα φωνάζουν ότι τα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση για να προστατεύσει (υποτίθεται) τους εργαζομένους και τους καταναλωτές από τη ζωώδη απληστία των επιτηδείων και την αποκρουστική πρακτική των μαυραγοριτών είναι εκκωφαντικά ανεπαρκή;
-Αραγε κακώς η αντιπολίτευση και οι ενώσεις των εργαζομένων καταγγέλλουν την κυβέρνηση ότι και στο πεδίο των εργασιακών και στο πεδίο της υγείας κινείται με ταξικά μεροληπτική λογική και ότι είναι το λιγότερο υποκρισία να υποδύονται στα ΜΜΕ και ο πρωθιερέας της επιτελικής φρουράς και οι βαστάζοι του τούς προστάτες των αδύναμων;
-Αραγε είναι παλιομοδίτικος αριστερισμός όταν επισημαίνεις ότι οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα παίρνουν επίδομα πτωχοκομείου, ενώ στην Ευρώπη η κάλυψη του μισθού φτάνει -και σε ορισμένες περιπτώσεις ξεπερνά- το 70%;
-Αραγε είναι περιττή πολυτέλεια να προειδοποιεί η αντιπολίτευση ότι αν τα βάρη κληθούν να επωμιστούν την επόμενη μέρα οι μισθωτοί, οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, θα δούμε θηριώδεις ανισότητες, πολύ μεγαλύτερες απ’ αυτές που προκάλεσε η τιμωρητική σωτηρία που μας επέβαλαν οι δανειστές με τα μνημόνια;
-Αραγε κακώς ο Αλέξης Τσίπρας εξέφρασε την ανησυχία του επειδή διαπιστώνει ότι δεν έχει υπάρξει ειδική μέριμνα για τις πιο ευάλωτες ομάδες, τους πρόσφυγες, τους Ρομά, τους τοξικοεξαρτημένους, τους φυλακισμένους, τους άστεγους αναφέροντας ότι δεν πρόκειται να τους εξαιρέσει ο ιός;
-Αραγε είναι ευρωσκεπτικισμός να καυτηριάζεις την άρνηση της κυβέρνησης να καταγγείλει την εθνικιστική στάση Ευρωπαίων δεξιών ηγετών που αντιδρούν σε κάθε πρόταση αλληλεγγύης και προχωρούν σε κατάσχεση ιατροφαρμακευτικού υλικού το οποίο προοριζόταν για χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης;
Ανάγωγα
Μέρες που είναι, αντιγράφω και οι συνειρμοί δικοί σας: «Το “ωραίο ξανθό κτήνος” (του Νίτσε) είναι κατά βάθος ένας δούλος, δούλος του βασιλιά, του παπά, του νόμου, της παράδοσης -ένας αριθμός χωρίς ατομικότητα μες στο εκμεταλλευτικό κοπάδι». (Πιοτρ Κροπότκιν «Για τον ατομικισμό. Μια επιστολή στον Μαξ Νετλάου», Οι εκδόσεις των Συναδέλφων)
Εδώ που τα λέμε, πότε, πώς και πού η «αγορά» έδωσε τη λύση στις μεγάλες δοκιμασίες, τις μεγάλες προκλήσεις, τις μεγάλες κρίσεις; Ακόμη και στις οικονομικές κρίσεις. Πάντα και παντού στο κράτος προσβλέπουν οι λαοί στα μεγάλα και τα δύσκολα. Από κει, από το κράτος, περιμένουν τις λύσεις - συχνά τις αξιώνουν κιόλας- ακόμη και οι ίδιες οι "αγορές"
του Βασίλη Πάικου
Και ξαφνικά γίναμε όλοι «κρατιστές»; Μέσα στον πανικό της πανδημίας, τον συλλογικό και τον ατομικό μας πανικό, αποφασίσαμε να κρεμάσουμε τις ελπίδες μας στη μοναδικότητα της ισχύος του κράτους; Δεν βαριέστε, τίποτα απ' όλα αυτά. Ούτε ο φανατικός «κρατισμός» ούτε, βέβαια, ο εμμονικός «αντικρατισμός» έχουν θέση σε οποιαδήποτε σοβαρή και υπεύθυνη, σε οποιαδήποτε νηφάλια θεώρηση των πραγμάτων. Σε κάθε περίπτωση, και μάλιστα χωρίς εξαιρέσεις εν προκειμένω, η απλή λογική αρκεί. Φτάνει και περισσεύει. Ως οδηγός σκέψης και δράσης, ως οδηγός ζωής...
Παρακολουθήσαμε όλοι να εξελίσσεται, τα τελευταία χρόνια, μια γιγάντια εκστρατεία δυσφήμησης (στα όρια της λοιδορίας) οτιδήποτε δημόσιου και εξιδανίκευσης οτιδήποτε ιδιωτικού. Ακόμη και της Υγείας, του πολυτιμότερου από τα ανθρώπινα αγαθά. Εκστρατεία διαρκής, επίμονη, συστηματική, επιθετική. Από πολιτικά κόμματα κατά κύριο λόγο, με υπερόπλο στην εμπροσθοφυλακή τα περισσότερα και τα μεγαλύτερα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Έτσι ώστε να περάσουν εύκολα, και χωρίς λαϊκή αντίσταση, οι πολιτικές εκείνες που κατ’ ουσίαν θα ακύρωναν τον δημόσιο χαρακτήρα αγαθών και υπηρεσιών, και των πιο ευαίσθητων, και των πιο ζωτικά αναγκαίων.
Αρκεί να θυμηθούμε ότι κατά τη διαδικασία αναθεώρησης του συντάγματος η σημερινή συντηρητική κοινοβουλευτική πλειοψηφία απέρριψε την πρόταση της αριστερής πλειοψηφίας της «προαναθεωρητικής» Βουλής για συνταγματική κατοχύρωση του δημόσιου χαρακτήρα του νερού και της ενέργειας. Και δεν ξέρω πόσοι έδωσαν σημασία, πόσοι ενημερώθηκαν καν γι’ αυτή την τερατώδη πολιτική επιλογή. Φοβάμαι ελάχιστοι. Ήταν, βλέπετε, στο πλαίσιο της εν γένει συντηρητικής αναδίπλωσης της ελληνικής κοινωνίας, όπως άλλωστε εκφράστηκε και στο εκλογικό αποτέλεσμα του περασμένου Ιουλίου.
Ήταν ακριβώς εκεί που πήρε η μπάλα και το ΕΣΥ. Όπου βλέπαμε να μετατρέπονται το ένα μετά το άλλο τα μεγάλα δημόσια νοσοκομεία σε ΝΠΙΔ (Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου), να προωθούνται επιθετικά οι ΣΔΙΤ (Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα) με τα «φιλέτα» των παροχών Υγείας στους ιδιώτες, να ακυρώνονται οι προγραμματισμένες (και ήδη νομοθετημένες) προσλήψεις νοσηλευτικού προσωπικού καθώς και ο αναγκαίος εξοπλισμός του δημόσιου συστήματος. Και όλα αυτά χωρίς καμιά αντίσταση, χωρίς ν’ ανοίξει μύτη - κυριολεκτικά. Ήταν, βλέπετε, τα -κατά Νικήτα Κακλαμάνη- «παπαγαλάκια του νεοφιλελευθερισμού» τα οποία είχαν φροντίσει να διαμορφώσουν το πρόσφορο κλίμα υποδοχής...
Τοξικό το «αόρατο χέρι»;
Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες... Με τη μορφή του Covid-19. Για να μας φέρει αντιμέτωπους με την πραγματικότητα. Την πραγματικότητα που λέει ότι σε στιγμές μεγάλης δοκιμασίας μονάχα το δημόσιο σύστημα Υγείας μπορεί να δώσει λύσεις. Ένα ισχυρό, βεβαίως, ένα όρθιο δημόσιο σύστημα Υγείας. Που πάει να πει "αρκεί να μην το έχεις ξεδοντιάσει". Όπως συστηματικά είχε αρχίσει να συμβαίνει μετά τον Ιούλιο του 2019. Και είναι γι' αυτό που σήμερα βλέπουμε τους πάντες να περιμένουν τα πάντα από την κρατική παρεμβατικότητα. Είναι γι' αυτό που οι πάντες προσβλέπουν στο κράτος για τη σωτηρία. Είναι γι' αυτό που ακόμη και ο πρωθυπουργός (ναι, ο σημερινός πρωθυπουργός, ο κλασικά νεοφιλελεύθερος) μόνο εγκώμια επιφυλάσσει για το ΕΣΥ. Μένοντας βεβαίως μονάχα στα λόγια...
Και είναι γι' αυτό που σήμερα κοντεύουμε όλοι μας να λησμονήσουμε τα «πολιτικά ευεργετήματα» της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Της «αγοράς» κατά το κοινώς λεγόμενο. Της αγοράς της οποίας το αόρατο, πλην πανίσχυρο, χέρι όλα τα ρυθμίζει, όλα τα τακτοποιεί, όλα τα βάζει στη θέση τους, όλα τα λύνει κατά τους ορκισμένους θιασώτες του. Όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει γενικώς. Κατά μία έννοια κυριολεκτικά όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει. Το αόρατο χέρι της αγοράς, το σήμερα αυταπόδεικτα ανήμπορο, το μάλλον μολυσμένο έως και τοξικό για την περίπτωσή μας.
Αλλά, εδώ που τα λέμε, πότε, πώς και πού η «αγορά» έδωσε τη λύση στις μεγάλες δοκιμασίες, τις μεγάλες προκλήσεις, τις μεγάλες κρίσεις; Ακόμη και στις οικονομικές κρίσεις. Πάντα και παντού στο κράτος προσβλέπουν οι λαοί στα μεγάλα και τα δύσκολα. Από κει, από το κράτος, περιμένουν τις λύσεις -συχνά τις αξιώνουν κιόλας- ακόμη και οι ίδιες οι «αγορές». Άλλο αν μετά σπεύδουν να καρπωθούν εκείνες τα ωφελήματα. Άλλο αν μετά ερχόμαστε όλοι να ξαναβάλουμε τις «αγορές» κορώνα στο κεφάλι μας. Με πρωτοβουλία και ευθύνη των πολιτικών δυνάμεων που τις εκπροσωπούν εννοείται. Ή μήπως και χάρη στη δική μας «ανευθυνότητα»; Ή, έστω, στην παθητική αποδοχή της μοίρας μας...
Αντί, λοιπόν, ενός νέου ευρωομολόγου, με τον μάλλον ατυχή τίτλο «κορωνο-ομόλογο», βρεθήκαμε ξανά αντιμέτωποι με τα γνωστά τεράστια ευρωχάσματα. Οχι έξω από αυτά, σαν ασφαλείς παρατηρητές τους, αλλά μέσα τους, θύματά τους. Το ευρωομόλογο το ζήτησαν επίσημα εννιά χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ανάμεσά τους κάποιες από αυτές που πληρώνουν σήμερα βαρύτατο φόρο στον θανάσιμο ιό, όπως η Ιταλία, η Ισπανία και η Γαλλία. Επίσης, κάποιες από αυτές που κυρίως (αν όχι αποκλειστικά) πληρώνουν χρόνια τώρα το βαρύ κόστος του μεταναστευτικού-προσφυγικού, όπως η Ελλάδα και –πάλι– η Ιταλία. Και τέλος, κάποιες από αυτές που εξουθενώθηκαν από τα ασφυκτικά μνημόνια που τους επέβαλαν οι ηγεμονεύοντες νεοκαλβινιστές για να προστατέψουν τα συμφέροντά τους, όπως η Πορτογαλία, η Ιρλανδία και –πάλι– η Ελλάδα.
«Η πανδημία του νέου κορωνοϊού συνιστά μια πρωτοφανή πρόκληση για την Ευρώπη και για ολόκληρο τον κόσμο», αναφέρει στο ξεκίνημά της η ανακοίνωση του Συμβουλίου Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Κι εκεί που αρχίζεις να πιστεύεις ότι στην «πρωτοφανή πρόκληση» η Ευρώπη θα απαντήσει με τρόπο επίσης πρωτοφανή (δηλαδή, πρώτον, με κοινό αξιακό κώδικα και ενιαία στάση και, δεύτερον, με μοναδικό κριτήριό της την αλληλεγγύη), ιδού και πάλι το χάσμα: Βορράς και Νότος (ή μάλλον Βορράς επί Νότου), πλούσιοι και φτωχαδάκια, ασφαλείς και κινδυνεύοντες, γερές κράσεις και φιλάσθενοι, δουλευταράδες και τεμπελχανάδες, οι της αυστηρής ηθικής και οι έκδοτοι στις ηδονές του βίου. Ε, δεν θα πληρώσουν άλλη μία φορά οι εγκρατείς του Βορρά τους νεοσυβαρίτες του Νότου. Αυτό είναι το σωστό και το πρέπον. «Στο κάτω κάτω», θα σκέφτηκαν με το δίκιο τους οι Γερμανοί αυθέντες και οι μόνιμοι επίκουροί τους, Ολλανδοί, Αυστριακοί και Φινλανδοί, «κάποια στιγμή θα καλοκαιρέψει, θα ανακοπεί η πανδημία. Ε, θα κατέβουμε τότε στις αμμουδιές τους και θα τους ξανασώσουμε με το συνάλλαγμά μας. Μέχρι πότε πια;».
Πράγματι, μέχρι πότε πια. Μέχρι πότε η ζωή των ανθρώπων, έστω αυτών των ουτιδανών του Νότου, θα μετράει λιγότερο, πολύ λιγότερο, από την «υγεία των τραπεζών»; Μέχρι πότε η «κοινή ευρωπαϊκή στάση» θα έχει το νόημα της υπακοής και της πειθάρχησης σε κοινωνικά ανάλγητους και εθνικά μεροληπτικότατους κανόνες τύπου Σόιμπλε; Μέχρι πότε η αλληλεγγύη θα είναι ένα δειλό αίτημα των αδύναμων εταίρων και όχι ανένδοτη απαίτησή τους – αν βέβαια συγκαταλέγονται στους αδύναμους, στην τωρινή περίσταση, η Γαλλία, η Ισπανία και η Ιταλία;
Το βράδυ κοιμηθήκαμε με τις κραυγές αγωνίας τριών δημάρχων της Καστοριάς, την επιστολή αγωνίας του Διοικητή του νοσοκομείου Καστοριάς με την έκκλησή του προς ιδιώτες να συνεισφέρουν ό,τι προαιρούνται και την καταγγελία της βουλευτίνας Καστοριάς του ΣΥΡΙΖΑ, ότι στο βαριά χτυπημένο από την πανδημία νοσοκομείο δεν έχει πάει ούτε ένας νέος γιατρός...
Το βράδυ κοιμηθήκαμε ζαλισμένοι από τα χιλάδες βιντεάκια που κυκλοφόρησαν στο διαδίκτυο, με τους εγκλωβισμένους στο αεροδρόμιο του Λονδίνου, απελπισμένους νεαρούς επιστήμονες που δεν είναι πια πολύτιμοι απόδημοι με πλήρη δικαιώματα αλλά περίπου ενοχλητικοί ανθέλληνες.
Και το πρωί ξυπνήσαμε με το ελικόπτερο του κ. Χαρδαλιά. Που προσγειώθηκε σε ζωντανή τηλεοπτική σύνδεση στην…Κοζάνη. Γιατί οι άνθρωποι είναι άπαιχτοι στην επικοινωνία, ακόμα και τώρα που το ζήτημα είναι κυριολεκτικά ζωής ή θανάτου. Με την διαχείριση της επικοινωνίας και τη διάταξη μάχης των στρατευμάτων της ενημέρωσης που διαθέτουν, προσπαθούν να καλύψουν την τεράστια μαύρη τρύπα που δημιουργείται στο Σύστημα Υγείας όσο οι ανάγκες της πανδημίας αυξάνονται.
Η κριτική είτε απαγορεύεται ρητά (Βρούτσης ον κάμερα), είτε χαρακτηρίζεται “ιδεοληψία” (Κονταζαμάνης) όταν επιτέλους πέφτει ο κλήρος στον ένα δημοσιογράφο που τόσες μέρες τόλμησε να ρωτήσει αν θα γίνουν μόνιμες προσλήψεις. Στον δημοσιογράφο του Κόκκινου και της Αυγής, φυσικά.
Ταυτόχρονα επιστρατεύονται τα παλιά, καλά, δοκιμασμένα στερεότυπα, για να υποδείξουν στην αξιωματική αντιπολίτευση πώς πρέπει να ασκεί το ρόλο της. Ανεπαισθήτως, ώστε κανείς να μην καταλαβαίνει την πραγματικότητα πίσω από τους παιάνες στον πολυχρονεμένο Κυριάκο και τους τσαμπουκάδες του κ. Χαρδαλιά. Βασικό στερεότυπο το στυλ Ξανθού έναντι του στυλ Πολάκη.
Διότι, λένε οι φιλοκυβερνητικοί αρθογράφοι, τον Ξανθό που τα λέει ήρεμα και μειλίχια τον ακούνε, ενώ οι “μπαλοθιές”του Πολάκη στο φέισμπουκ μόνο κακό κάνουν.
Σοβαρά; Τί ακριβώς από όσα ήρεμα και μειλίχια λέει από την πρώτη μέρα ο Ξανθός εφάρμοσε η κυβέρνηση; Μήπως προχώρησε σε προσλήψεις γιατρών και νοσηλευτών από τις λίστες που είχε έτοιμο το Υπουργείο Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ; Μήπως έδωσε κίνητρα για επιπλέον μοριοδότηση όσων ενταχθούν τώρα, στη δύσκολη στιγμή στο Σύστημα Υγείας;
Η μήπως τους καλεί απλώς να ρισκάρουν τη ζωή τους με μια τετράμηνη σύμβαση κι έξω απ΄την πόρτα; Πώς ενίσχυσε η κυβέρνηση την πρωτοβάθμια φροντίδα Υγείας, για να μη φισκάρουν τα νοσοκομεία και να μην πεθαίνουν αβοήθητοι στα σπίτια τους οι άνθρωποι,αφού “ακούει” τον Ξανθό;
Οσο για τις “μπαλοθιές” του Πολάκη, προφανώς βρίσκουν στόχο. Αφού χάρη σ’ αυτές μάθαμε ότι αντί να επιτάξουν τις ιδιωτικές ΜΕΘ διπλασίασαν το ενοίκιο προς τους κλινικάρχες, την ίδια ώρα που επιχειρούν να κόψουν στο μισό τους μισθούς- κάτι που κατέστησε “Συριζαία” ακόμα και την Ολγα Τρέμη. Χάρη στις “μπαλοθιές” του μάθαμε για τα “κλεφτόδεντρα” που φύονται στο Μαξίμου, όπου έστησαν ήδη νέο ΚΕΕΛΠΝΟ και δίνουν 11 εκατομμύρια ευρώ για την επικοινωνιακή καμπάνια του Μένουμε Σπίτι, παρόλο που φιλοξενείται δωρεάν από τα ΜΜΕ.
Μολις χθες μία ακόμη “μπαλοθιά” αποκάλυψε ότι στην Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου προβλέπεται το 35% των 11 εκατομμυρίων να δοθεί προκαταβολικά και μία ακόμη αποκάλυψε ότι ένα “δικό μας παιδί” τύπου “καλοκαίρι στη Μύκονο” θα πάρει 20.000 ευρώ για 9μήνες για να κάνει αναρτήσεις στα σόσιαλ μήντια. Η “μπαλοθιά” του Πολάκη για εθελοντική ένταξή του στον σχεδιασμό, λόγω της μεγάλης εμπειρίας του στις εντατικές, αφού εισέπραξε δημόσιο ευχαριστήριο από τον Κικίλια για την όλη συνεργασία, μπήκε στη σαλαμούρα μαζί με τον Κικίλια. Γιατί δεν θέλουν εποικοδομητική αντιπολίτευση και συστράτευση. Θέλουν μηδενική αντιπολίτευση.
Ο Πολάκης που καπνίζει και ο Ξανθός που δεν καπνίζει, το ίδιο πράγμα εκπροσωπούν, για το ίδιο πράγμα δούλεψαν σκληρά: Για την ανόρθωση του Δημόσιου Συστήματος Υγείας, που το είχαν ρημάξει οι Αδώνιδες και οι Μητσοτάκηδες. Το ίδιο πράγμα υπερασπίζονται και σήμερα, ο καθένας με τον τρόπο του. Αυτό ακριβώς είναι που ανησυχεί τους αμετανόητους υπαλλήλους του συστήματος που βάζει ακόμα και τώρα τα κέρδη πάνω απ’ τον άνθρωπο. Γι’ αυτό μην τσιμπάτε: επίτηδες έβαλα τον τίτλο.
Πώς τα φέρνει η ζωή. Οι πολίτες καλούνταν ενίοτε από πολιτικούς και κινήματα να εγκαταλείψουν τον καναπέ και να βγουν στους δρόμους, στις πλατείες για να διαμαρτυρηθούν, να αμφισβητήσουν.
του Κώστα Βενιζέλου
Την περίοδο που διανύουμε, την εποχή του κορονοϊού, οι συνθήκες επιβάλλουν παραμονή στον καναπέ. Το σύνθημα «μένουμε σπίτι» για να σταματήσει η εξάπλωση του κορονοϊού, αποτελεί μέτρο επιβαλλόμενο.
Εκεί, λοιπόν, που επιστρατεύονταν ρητορικές πειθούς για να εγκαταλείψουν οι πολίτες την… αραχτή του καναπέ, που παρέπεμπε στην παθητική παρακολούθηση των εξελίξεων, τώρα ξεκίνησε μια αντίστροφη εκστρατεία παραμονής στο σπίτι. Λόγω των ειδικών, πρωτόγνωρων, καταστάσεων που βιώνουμε.
Τα «κινήματα του δρόμου», έχουν δημιουργήσει τα τελευταία χρόνια τους «αγανακτισμένους», «τα κίτρινα γιλέκα», της «σαρδέλας». Κινήματα που μάλλον θα καταστούν και αυτά θύματα του κορονοϊού. Δεν θα μπορούν για μεγάλη περίοδο να οργανώνουν κινητοποιήσεις. Τα «κινήματα του δρόμου», στο βαθμό που το έχουν πετύχει, επιδίωξαν να αποδείξουν ότι η καθεστηκυία τάξη είναι αποκομμένη από την κοινωνική πραγματικότητα. Θέλησαν δε να αποτελέσουν τον διαμεσολαβητή μεταξύ της κοινωνίας και της εκάστοτε κυβερνώσας ελίτ. Εσχάτως έχει εμφανιστεί, λόγω κορονοϊού, με πρώτους διδάξαντες τους Ιταλούς, το «κίνημα των μπαλκονιών». Μια κίνηση, που αποσκοπεί να «σπάσει» την απομόνωση του σπιτιού, να υπάρξει επικοινωνία με τους γείτονες, αλληλοστήριξη.
Την ίδια ώρα, την εποχή της ανάγκης για κοινωνική αλληλεγγύη διαπιστώνονται και ισοπεδωτικές προσεγγίσεις στον βωμό της αντιμετώπισης της πανδημίας. Είναι πραγματικά τρομακτικό να γίνεται επιλογή ασθενών και να αποφασίζεται με την ψυχρή λογική τού «ούτως ή άλλως θα πεθάνει σύντομα» ( ηλικιακά) ή λόγω βεβαρημένου ιατρικού ιστορικού «δεν θα αντέξει». Την εποχή της πολυδιαφημιζόμενης αλληλεγγύης, η κατηγοριοποίηση των ανθρώπων, σε κάποιες χώρες, πέρασε στο στάδιο του… αυτονόητου.
Τα μέτρα που έχουν ληφθεί σε όλες σχεδόν τις χώρες, είναι επώδυνα, πλην όμως, όπως συναφώς αναφέρεται είναι αναγκαία και επιβαλλόμενα. Το πρόβλημα είναι, αυτού του χαρακτήρα τα μέτρα, να μην ανοίξουν την όρεξη κάποιων από τους «συνήθεις υπόπτων», με προϋπηρεσία στις λογικές καταστολής δημοκρατικών δικαιωμάτων. .Στο Ισραήλ χρησιμοποιείται ψηφιακό λογισμικό, που διαθέτουν οι μυστικές υπηρεσίες της χώρας, κατά τρόπον ώστε να είναι δυνατός ο εντοπισμός και η απομόνωση των φορέων του κορονοϊού μέσω των δεδομένων που υπάρχουν στα κινητά τηλέφωνα των πολιτών. Με αυτό τον τρόπο, όπως αναφέρεται, θα εντοπίζονται και οι συναναστροφές των φορέων! Μπορεί κάποιος να υποψιαστεί πώς θα λειτουργήσει ο Ερντογάν, όταν και όποτε παραδεχθεί πως ο κορονοϊός έχει «εισβάλει» και «επιτίθεται» στους Τούρκους πολίτες. Σαφώς και κάποιοι θα αξιοποιήσουν την κατάσταση έκτακτης ανάγκης για να εδραιώσουν πρακτικές επιβολής καταστολής και περιορισμού των δικαιωμάτων των πολιτών. Αυτό είναι ένα ζήτημα, που θα πρέπει να μην το υποβαθμίσουν οι πολίτες γιατί αφορά τη δημοκρατία.
Είναι σαφές πως η επόμενη ημέρα από τον εκτόνωση του ιού θα είναι διαφορετική. Υπάρχει ανάγκη, από τώρα, για ενδοσκόπηση. Υπήρξε σχεδόν σε όλες τις χώρες προσπάθεια κατεδάφισης του δημόσιου τομέα της υγείας ( εδώ το βιώσαμε από τους πολέμιους του ΓεΣΥ). Γενικά, τα πάντα, προσεγγίζονταν με μία οικονομίστικη λογική. Η «υπεροχή» της αγοράς, από την προστασία του πολίτη. Ο κορονοϊός έχει επιβεβαιώσει την ανάγκη του κοινωνικού κράτους, ως ο μόνος θεσμός στήριξης των πολιτών. Ο κορονοϊός έκανε τα αποκαλυπτήρια του νεοφιλελευθερισμού, των διαφόρων εκδοχών της παγκοσμιοποίησης, καθώς στην ώρα της κρίσης, της μεγάλης πίεσης, του πανικού, άπαντες σχεδόν στρέφονται στο κράτος.
Όταν αυτοαπασχολούμενοι επιστήμονες κατέβαιναν στους δρόμους το 2016, αντιδρώντας στο ασφαλιστικό του ΣΥΡΙΖΑ, συγκροτώντας το λεγόμενο «κίνημα της γραβάτας», που συνέβαλε αποφασιστικά στην επιστροφή της ΝΔ στην εξουσία, δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι η Νέα Δημοκρατία ως κυβέρνηση στη δύσκολη στιγμή θα τους ανταμείψει με... κουπόνια.
Η κυβέρνηση στα μέτρα της για τις οικονομικές επιπτώσεις της πανδημίας παρέλειψε την αναπλήρωση εισοδήματος για όλες τις κατηγορίες των επιστημόνων αυτοαπασχολούμενων: δικηγόρους, γιατρούς, μηχανικούς, οικονομολόγους, δηλαδή ακριβώς όσους έθεσαν τις βάσεις για το αφήγημα της "μεσαίας τάξης" που κυριάρχησε στον προγραμματικό λόγο της σημερινής κυβέρνησης.
Στην πραγματικότητα, είναι η αναβίωση των voucher της κυβέρνησης Σαμαρά που ανακύκλωναν την ανεργία των νέων μέσα από προσχηματικές καταρτίσεις και διοχέτευαν τεράστιους πόρους σε συγκεκριμένα κυκλώματα Κέντρων Επαγγελματικής Κατάρτισης. Από τα 180 εκατ. ευρώ του προγράμματος, η μερίδα του λέοντος θα φτάσει στα ΚΕΚ, κάποια εκ των οποίων ανήκουν σε ΙΕΚ, που αποτελούν παραδοσιακούς υποστηρικτές της κυβέρνησης. Εξυπηρετεί συγκεκριμένους επιχειρηματίες και "αεριτζήδες" που είχαν χαθεί από το προσκήνιο επί ΣΥΡΙΖΑ και κάνει μια εξωφρενική οικονομική ένεση 180 εκατ. ευρώ για προσχηματικές υπηρεσίες.
Ταυτόχρονα, εν μέσω πρωτοφανούς απραξίας στο ΕΣΠΑ, που σύμφωνα με τη δημιουργική λογιστική του Πρωθυπουργού θα συμβάλει με 3 δισ. στο «πακέτο στήριξης», η κυβέρνηση φαίνεται να επιστρατεύει παρωχημένες και αδιαφανείς πρακτικές στην υλοποίηση συγχρηματοδοτούμενων έργων, που έχουν πάψει να γίνονται ανεκτές από την ΕΕ. Το 2020 το αυτοαποκαλούμενο κόμμα της «μεσαίας τάξης» και των περισπούδαστων managers, θα στηρίξει γιατρούς και δικηγόρους με... κουπόνια και θα αντιμετωπίσει την κρίση με... «επιδοτούμενα σεμινάρια». Μόνο στo Harvard και το Columbia θα μπορούσαν να διδάσκονται τέτοια οικονομικά.
